Haddimden Daha Fazlası

[Yuuto Akane]

"Bu kadar mısın seni korkak herif!?"
Duraksadım. Alnımdan, burnumdan ve gözlerimden akan kanı hissettim. Kavrulan ellerimi, yanan göğsümü ve ayakta durmaya mecali kalmayan dizlerimi. Savaşıyordum. Ne için? Özgürlüğüm? Köyüm? Ailem? Hayır. Tamamen kendim için. Nedenini bile bilemediğim bir takım duygular silsilesi için. Önüme baktım. Düşünmeyi kestim. Kılıcımı tekrardan güçlüce kavradım. Takabe'ye doğru koşmaya başladım. Bağırıyordum. Beni kızdırdığı için değil, heveslendirdiği veya hırslandırdığı için de değil. Onurumu kırdığı için bağırıyordum. "Sana bittiğini söyleyen oldu mu ulaaan!!"

Tüm gücümle koştum. İki elimle kavradığım kılıcımı soldan sağa doğru savurdum. Buna bir kunai ile karşılık verdi. Yüzündeki sinsi gülümseme siliniyordu. Benim olduğum kadar o da hırpalanmıştı. Yara bere içindeki yüzü, hareket etmekte zorlanan kollarıyla o da yenilmeyi kabullenmiyordu. Ne vardı ki onu yenecektim. Onu silecektim. Bir kez daha savurdum kılıcımı. Kunai ile bir karşılık daha verdi. Sinirlendim. Etrafımda dönerek bir savurma hamlesi daha gerçekleştirdim. Eğildi, kunaisi ile bir saplama hamlesi yaptı. Kendimi geriye attım. Dengesizce davranmış olacağım, yere kapaklandım. Nefes almakta zorlanıyordum. Gözlerimi açtım, önüme baktım. Öksürüyordu. Bana baktı. Gözlerini ayırmadan tekrar konuştu benimle; "Seni kıskanıyorum. Ama gücünü veya o boktan kişiliğini değil. Çevrendekileri. Aileni, arkadaşlarını kıskanıyorum göt herif!"

Durdum bir an. Durup düşündüm. Bu ağırıma gitmişti. Yutkundum. Tekrar kılıcımı sıkıca sardım elimle. "Ölmek üzereyken bile güzel espriler yapabiliyorsun aferin!" Nefes alamamaya başlamıştım. Kendimi o kadar çok zorlamıştım ki ne chakra, ne de hal kalmıştı. Gözlerim kapanıyordu, ancak kapatamazdım. Yere kapaklanmak istiyordum ama düşemezdim henüz. Yenilgiyi kabul edemezdim.

"İkimiz de öleceğiz, aptallığımız yüzünden!"
"Sana benimle uğraş diyen olmadı. Sana arkadaşlarıma bulaş diyen olmadı! Sana köyüme hakaret et diyen olmadı ulan!"
"Şimdi de kahraman çocuk mu oldun? Ben kendi doğrularım için, sen kendi saçmalıkların için öleceksin. Aramızdaki fark hep belli."
"Hassiktir lan!"

Zorlukla konuşabiliyordum. Derin bir nefes aldım. Bu bile beni çok zorlamaya başlamıştı. Doğruldum ve doğrulduğum gibi ileri atıldım. Tüm gücümle suratına bir tekme yapıştırdım. Benden bir hayli ileri savruldu. Ancak kendini bırakmadı. Bu beni deli ediyordu. Pes etmesini istiyordum. Ölecekti. Yada ölecektim. Bu olacak mıydı? Eğer kendi bildiklerim için ölürsem sorun etmeyecektim. Ancak onu ölesiye dövmüşken bir anda bırakmak bana göre değildi. Savaşcaktım. Umrumda değildi. Bana bir kez daha baktı. Gözlerimin içine baktı. Her zamankinden daha sert baktı. "Sen öldün Akane. Öldün sen!"

[Yuuto Akane]

Kavga etmiyorduk. Tartışmıyorduk. Dövüşmüyorduk aynı zamanda. Bir şeyler paylaşıyorduk. Fikirlerimiz uyuşmuyordu. Yıllardan beri en büyük düşmanımdı. Ama onu çevremde bana yakın olan her dostumdan daha çok tanıyordum. Gülümsedim. Onu yenemezdim. Ama aynı şekilde, o da beni yenemezdi. Ya ölüp gidecektik, ya da birimizden birinin başına bir meteor düşecekti. Gülümsememe devam ettim. Baktım ona. Az önce beni öldüreceğini söylemişti. Sinirden köpürüyordu. Üzerime doğru koştu. Tüm hızıyla koşuyordu. Savunma pozisyonuna geçmek için veya kılıcımla bir saldırı yapmak için çok geçti. Sıktığı yumruğunu suratımda patkatacaktı. Gözlerimi kapatmayı seçebilirdim, ancak seçmedim. Görmek istedim. Canım acımayacaktı. Çünkü 3 saattir süren bu kavga bedenimdeki tüm sinir hücrelerini öldürmüştü büyük ihtimalle. Oldukça yaklaştı. Bağırıyordu. Göz göze geldik. Güldüğümü gördüğü halde bir durakladı. Ardından kolunu gerdi, ve yumruğu suratımla buluştu. "Çok mu komik lan!? Komik mi?!"

İlk başta nefes alamadım. Ardından havada döndüğümü hissettim. Burnumdan oluk oluk kanın aktığını ve göz altımda dayanılmaz bir acının olduğunu biliyordum. Yere çok sert düştüm. Toparlanmam imkansızdı. Tekrar koştu bana. Bu onun son hamlesi olacaktı. Yüzümü ona çevirdim. Yediğim yumruktan dolayı çok sarsılmıştım. Ancak karşılığını ben vermesem de, tekniğim verecekti. 5 metre yanımızdaki kayanın arkasında sakladığım Karasu Bunshin'imi harekete geçirdim. Kılıcını çekip Takabe'ye ilerlemesini sağladım. Takabe klonumu çok geç farketti. Bana acınası bir bakış attı. Öylesine sarsılmış olacağım ki, klonumun Takabenin bacağına katanasını sapladığını çok geç farkedebildim. Acınası bakışı tekrar nefret dolu bir hal aldı. Ben ise kalkmaya çalışıyordum. Kunaisi ile klonumun boğazına saldırdı. Etrafa saçılan kargaların uçuşup kaçışması sona erdiğinde onu yerde yatarken bulmuştum. Yanına doğru emekledim. Gülebilirsem bunu anlarmıydı bilmiyordum. Beni görebilir miydi?

"Neden gülüyorsun? Sana komik gelen ne?"
"Bütün gün boyunca yaptığımız bu duello. Sana yenilmeyeceğimi başından beri biliyordum."
"İstersen kafanı koparıp eline verebilirim, ne dersin? O zaman seni yenmiş sayılır mıyım?"
"Hareket edecek halin kaldıysa durma, yap hadi. Ben ölmek için bile çok yorgunum!"
"..."

Yağan yağmur, yaralarla dolu bedenimle her buluştuğunda içimdeki acıyı birer birer dindiriyor gibiydi. Sanki gittikçe kendimden uzaklaşıyormuş, çekiliyormuş gibiydim. Gözlerimi kapatırsam, bu son kez dünyayı görüşüm olacaktı. Son kez gökyüzüne baktım. Ağlayan bulutlara baktım. Dünyadan aldığım son fotoğraftı bu...

[Yuuto Akane]

"Sonunda uyanabildin Akane-kun!"

"Senin için çok endişelendik! Aptal neden bunu yaptın!"

"Akane-senseiiii! Size annemin yaptığı çorbadan ve merhemden getirdim!"

"Gördüğüm en gerizekalı insansın! Seni aramaya çıkmamış olsaydık ve bulamasaydık ölecektin!"

Çok.. Çok fazla gürültü var.. Hepsi bir ağızdan konuşunca beynim patlayacak gibi olmuştu. Aklımdaki her şey bulanıklaşmış. Tabiri yerindeyse uçup gitmişti. O aptal kavgadan tek hatırlayabildiğim ikimizin de haşat olduğu ve nalları diktiğiydi. Birilerinin beni sürüklediğini hissetmiştim. Meğerse bizimkiler beni bulmuş ve hastaneye getirmişti. Onlara mahcup durumdaydım. Toparlanmaya çalıştım. Gözlerimi ovuşturdum. Kendimi daha iyi hissediyordum. "Teşekkür ederim çocuklar. Beni hastaneye getirdiğiniz için. Size bir özür de borçluyum aslında. Endişelendirmemeliydim sizi. Ne zamandır yatıyorum ben?"

"Üç gün oldu seni tembel. Tam üç gündür başında bekliyoruz!" Bir an yutkundum. Etrafıma baktım. Odada yatan tek hasta bendim. Hiddetli ve meraklı bir biçimde onlara Takabe'yi sordum. "Ta.. Takabe nerde! Onu da hastaneye getirdiniz değil mi?"

"Takabe mi? Şu öksüz ve amele olan Takabe mi? 3 gündür onu kimse görmemiş."
"Hayır bu imkansız! Onunla fena kavga ettik. En sonunda ikimizde yığılıp kaldık. Hemen yanımdaydı, bitik vaziyetteydi. Onu görmediniz mi?"
"Hayal mi görüyorsun sen Akane? Yanında kimse yoktu. Tek başına yatıyordun. Sahi ya, sen Takabeyle dövüştüysen o nereye kaybolmuş ki?"
"Bu.. çok garip."

Aklım karışıktı. Hiç bir şeye anlam veremiyordum. Her şey kötü bir kabus gibiydi. Uyumak, dinlenip güç toplamak istiyordum. Takabe'nin nereye kaybolduğunu sonradan bulabilirdim. Şu an ortam oldukça duygusaldı aslında. Hepsi başımda, seferber olmuştu. Hepsini ayrı ayrı seviyordum. Hepsi ailem gibiydi. Takabe'nin bunları yaşayamaması ve bu duyguları bilmemesi kendi eksikliği miydi yoska kaderin ona yaptığı bir yamuk muydu bilmiyordum. Ancak hayatımdaki en büyük dövüşü yaşamıştım. Bana çok farklı hissettirmişti. Her şeyden farklı.

Düşündükçe daha çok bulanan aklımın durmasını sağladım. Hiç bir şey düşünmedim. Hava uçuşan yaprakların penceredeki gölgesine odaklandım. Öylece uyuyakaldım.