[Ishi] Rutin Eskort II

[Shoda Tetsu]

Yürümekten çok sıkılmıştım artık göreve başlamak istiyordum o sıra da köye ulaştığımızı fark ettim. Açıkçası şaşırmıştım, İshigakure’nin mimarisinden hiçbir şey almamıştı bu sıcak köy... Evler sadece yığma taşlarla yapılmış ve birbirine çok yakın yapılmış olmasından dolayı birbirine girmiş desek yeriydi herhalde, bazı evler sanırım ahır olarak kullanılıyordu bunun diğer açıklaması epey zordu.

Iya Vadisine yazık ediyorlar diye düşündüm. O güzel doğanın içine böyle bir kasaba bence çok saçmaydı. Iya Vadisini birçok şekilde değerlendirile bildirdi ama bu kasaba hiç olmamıştı kasabanın sıcak bir halka sahip olduğunu anlamak çok zor olmamıştı. Evlere bakarken siluetleri de süzüyordum onlarında beni süzdüğünü anlamıştım bu çok normaldi fakat onlarda hiç tedirginlik veya korkmuş gibi durmuyordu aslında sevinmem gereken bir durumdu fakat pek alışagelmiş bir durum değildi benim için genellikle böyle kasabalar da bizden korkarlar veya bizden nefret ederlerdi her neyse benim görevim burada ki yapıları ve insanları incelemek değildi veya eleştirmek bir eskort olarak gelmiştim görevime odaklanmaya çalışmalıydım.

Ardından yanımıza gelen kişi bize nasıl yardım edebileceğini sormuştu. Saitou öne çıkarak "Bazı heykeller arıyoruz, Daichou-sama için" dedi. Bunu yeterli bir cevap olarak gördüğüm için konuşmamıştım.

[Fujita Hamaru]

Bakışları arasında gerçekleşmekte olan olaylara karşısı tek tepkisi izlemek olmuş, sadece beklemekle yetinmişti. Yüzünde ufak bir tebessüm eşliğinde oluşmuş olan sırıtma ise engellemeyeceği türden içtenlikle gün yüzüne çıkmıştı. Ellerini yavaş bir şekilde eşofmanının ceplerine sürükledikten sonra izlemeye koyuldu çevresini. Sadece taştan oluşan basit mimarı yapıların haricinde izlemeye değer pek bir şey olmamasına rağmen, içtenlik bakımından pek farkının olmaması alışmasını sağlamıştı. Aslında şuana kadar gördüğü manzaralar ona fazlasıyla yetmişti bile. İçine dolup taşan temiz havanın verdiği rahatlık ise buna oldukça değerdi. En azından bu göreve katılmak konusunda en ufak bir pişmanlık kalmamıştı aklında. Rahatlamıştı bile. Daha çok köyünün dışında gerçekleşen görevler sayesinde tanımadığı insanlarla tanışmış, görmediği manzaralara şahitlik etmişti.

Ellerini ensesine doğru hızlı bir şekilde götürdükten sonra başını göğe doğru kaldırdı ardından. Gökyüzünü izlemeye başladı, Shigure’nin o cırtlak sesini tüm benliğiyle duyana kadar. Kulaklarında yankılanmakta olan ses tonu, beynine kadar ulaşmış rahatsızlık verecekmişçesine küçük bir ızdırap çekmesini sağlamıştı. Dilsiz olması gereken insanlar bu kadar fazlayken, neden o seçilmişti ki şu hayatta. Gözlerini yavaşça kıstı ve cümlesini tamamlamasını büyük bir acıyla beklemeye başladı. Tenini sıyırmakta olan rüzgar kalıntılarının onu rahatlatmasına odaklandı ve birkaç saniyeliğine de göz kapaklarını kapatmakla yetindi. Yeni bir ses duyana kadar.

Out: Yerleşmiş olduğum özel yurtta ki internet ttnete bağlı olduğu için rpgturke giremiyorum. '' Güvenli internet '' ismi altında erişimi engellenmiş ve bu yüzden oldukça sıkıntı çekiyorum. Diğer yandan bu aralar oldukça meşgulüm yaptığım rpye gerekli kaliteyi veremediğimden ve beklettiğim için kusura bakmayın.

[GM - Naruto]

Shigure’nin vermiş olduğu cevabın ardından sizi karşılayan adam birkaç saniye boş boş yüzünüze bakıyor. Ancak kısa bir süre sonra “Tabi ya, Takashi’nin heykelleri olmalı!” diyor alnına bir şaplak atarak. Yüzündeki gülümsemeyi biraz daha andıran adam “Gerçekten etkileyici bir çocuk bana sorarsanız. Başta Jirou-sama’nın heykelleri istemesini duyduğumda epey şaşırmıştım itiraf etmek gerekirse.” diyor. Fakat yine bu esnada aklına bambaşka bir şey gelmiş gibi gözleri açılıyor ve “Kabalığımı affedin, yorgun olmalısınız.” diyor ve bir adım geriye atarak “İzin verirseniz sizleri kendi evimde ağırlamak isterim. Her ne kadar size layık olmayacağını bilsem de evimi şereflendirmenizden onur duyarım.” diyor. Cümlesinin orta yerinde küçülen, utanan bir adam varken, sonlarına doğru sözlerindeki samimi ifadeyi görebiliyorsunuz adamın. Bu teklif karşısında Hamaru’nun içi birden sıkılıyor. Sanki ondan dünyayı omuzlamasını istemişler gibi hissediyor. Shigure’de ise bu teklif kafasında bir sesin çınlamasına neden oluyor: “Onur mu? Köpeklerde ne zamandan beri onur kavramı var ki?”

[Saitou Shigure]

Adam suratına eblekçe bakarken "aha, bilmiyor herhalde." diye düşündü. "öff şimdi bir saat araştır sor falan bir sürü uğraş hem zate-" adamın alnına vurduğu şaplağın sesiyle kendine gelip, mıymıntı düşüncelerini uzaklaştırdı. Gülümseyerek adama bakmaya başladı. Fakat gülümsemesinde bir değişiklik vardı, yavaş yavaş sönüyor gibiydi. Sanki samimiyeti yokoluyordu yüzünden. Gülen bir maske gibi hissetti kendini. "aptalca" diye geçirdi içinden. Adamın evine gitmeleri için yaptığı davete "evet" demek üzereyken kendisine yakıştıramadığı bir düşünce parladı zihninde. Karşısındaki bu adam kimdi ki? Vasfı neydi? Böylesine kötü şartlar altında yaşadığı halde düzene isyan etmeyen koyundan başkası değildi. Sadece iyi eğitilmiş bir köpekti. Onura sahip olamazdı haliyle. Onur sadece insanlara özgüydü ve insanlık bir canlı türü değil, bir vasıftı. Böylesine vasıfsız kimselerin korkak hallerini gördükçe deliriyor, tiksiniyordu... Şu an gün yüzüne çıkansa içindeki bu nefretin tohumuydu. Ravendi...

Gözlerindeki ışık söndü birden, zifiri bir aura saçmaya başladı etrafa. Olumsuzluk duygusunu etrafındaki insanlara yaşatmayı severdi. Bu onları kontrol altına almanın ve sürüklemenin iyi bir yoluydu.

"Gereksiz" dedi soğuk ve kararlı bir ses tonuyla. "Bizi heykellere götür sadece" diye emretti. Gruptakilerin fikri umrunda değildi. Gerekirse heykelleri alıp tek başına dönerdi köye, diğerleri gidip aptal herifin iğrenç evinde keyif(!) yapabilirlerdi. Kimseye karışacak değildi sonuçta...

Tek isteği sadece belirli bir güç seviyesine gelene kadar daichou denen ayıya itaat ediyormuş gibi gözüküp, sonra köyü başlarına yıkmaktı. Haliyle taklide devam etmesi gerektiğini biliyordu. "Yanlış anlamayın, emirler gereği sizin evinize girersek başımız belaya girer. Sadece heykelleri alıp gidelim" dedi sahteler sahtesi bir gülümsemeyle. Bu gülümseme sırasında sadece dudaklarının kenarı yukarıdaydı. Göz kenarları dahi kırışmamıştı. Aynı suratsız ifadeyi koruyordu.

[GM - Naruto]

Adamın sormuş olduğu sorunun üzerinden birkaç saniye geçiyor ve içinizden hiçbiriniz soruya bir cevap vermiyorsunuz. Hamaru malum eksikliğinden dolayı zaten sessiz kalmışken Tetsu da yine Shigure'nin konuşacağını düşündüğü için cevap vermiyor. Fakat Shigure de ne hikmetse sessizliğini koruyor. Ağzından hiçbir kelime çıkmıyor ve öylece durmakla yetiniyor. Sizin bu boş duruşlarınız karşısında adam biraz da çekingen bir halde "Umarım sizi utandırmamışımdır." diyor. Sesinde bir parça da pişmanlık olduğunu anlayabiliyorsunuz.

Kapalı konu

Çift Kişilik Sendromu'na sahip karakterler kendi istekleri ile ikinci veya diğer karakterlerine geçiş yapamazlar. Önceki GM mesajında Shigure sadece ses duyuyor, bir karakter değişikliği söz konusu değil. Bu yüzden turunda yaptığı konuşmalar iptal edilmiştir. Bu GM mesajında da belirtildiği üzere sessiz kalacaktır. Tekrar ediyorum, Shigure'de bir karakter değişimi yoktur, sadece ses duymuştur. GM söyleyene kadar diğer kişiliğe geçiş söz konusu olmamaktadır.

Tur kaldığı yerden devam edecektir, yani Shigure bu GM mesajına cevap yazmayacaktır.

[Shoda Tetsu]

Yanımıza gelen adam Takashi yani heykeltıraş hakkında bize bir şeyler söylüyordu gerçekten içten ve samimiydi fakat aniden gözlerinin açılması ve konuyu Takashi’den ani bir şekilde değiştirmişti ve yorgun olduğumuzu düşünüp bizi evine davet etmişti. Görevde ki arkadaşlarıyla aynı cevabı vereceğini düşünüyordu takımın sesi diyebileceğimiz Shigure konuşmamıştı Fujita eksikliğinden dolayı konuşmaması çok normaldi fakat Shigure neden konuşmamıştı? Adam bizi utandırdığını düşünüyordu galiba, artık konuşma vaktim gelmişti sanırım “Utanmak ile bir bağlantısı yok görevin sağlığı açısından bunu ret etmek zorundayız bize heykellerin yerini söylemeniz yeterli, diğer görev üyelerinin de böyle düşündüğünü düşünüyorum.”

[Fujita Hamaru]

Kapamış olduğu göz kapaklarını yavaşça araladı Hamaru o anda. Bakışları arasında süzülmekte olan adamın dudaklarının arasından çıkmakta olan kelimelere odaklandı. Utanmak? Bu sonuca nasıl vardığını anlayamasa da, uzun süren sessizliğin sonunda böyle bir sözcük geçmişti kelimelerin arasında. Sağ elini yavaş bir şekilde başına götürdükten sonra kapşonunu hızlı bir şekilde aşağıya doğru indirdi. Yüzüne çarpmakta olan güneş ışığına karşı, bir adım ileri atılarak gün yüzüne çıkardı kendini. İsmini bile bilmediği bir insanın, onları kendi evine davet etmesi yeterince kötü değilmiş gibi sosyal bir ortamda uzun süre kalmak ruhunun acı çekmesiyle aynı düzeydeydi onun için. Konuşulmakta olan konulara karşı pay edinememek, karşılık verememek ne kadar alıştığı bir durum olsa da, bunu tekrarlamasının lüzumu yoktu. Göz kapaklarını yavaş bir şekilde kıstıktan sonra, Tetsu’ya doğru uzun bir süre odaklandı. Sanki, takımda tek dilsiz o değilmiş gibi, konuşmasını umut etti kendi içinde. Karşılıksız kalan soruların hızlı bir şekilde cevaplanmasını arzuladı. Tabii ki sosyal bir ortamla karşı karşıya kalmak tek sorun değildi onun için. Bünyesinde kızgın ateşler içerisinde yer edinmiş olan görev isteğininde katkısı büyüktü bu konuda. Sağ elini sert bir şekilde sıktı ve titremekte olan yumruğuna engel olamadı o anda. Söylemek istediği o kadar şey olmasına rağmen, bu duruma karşı sessiz kalmak onu bu hale getiriyordu. Yüzüne serpiştirilmekte olan rüzgar kalıntılarıyla birlikte sağ elini yavaş bir şekilde çantasına doğru sürükledikten son o sesi duydu. Kulaklarında yankılanmakta olan Tetsu’nun, o sakin ve tiz sesini. Anlatmak istediği kelimeleri, sanki onun sayesinde dile getirmiş gözlerini kırpmadan takip etmişti olanları. Bir adım daha atıldı o anda bedeni. Başını onaylarcasına soğukkanlılıkla sağlarken, sağ elini yavaş bir şekilde kınına doğru götürdü tetikte olmak istercesine.

Katıldığı bu görevin başarısızlığa ulaşmasına hiçbir şekilde izin vermemeliydi Hamaru. Ona engel olacak tek şey, onu yok sayacak tek şey üstlerinden gelen başka bir emirin verdiği zorunluluktu.

[GM - Naruto]

Tetsu’nun vermiş olduğu cevap bir anda grubunuzun kararı olurken karşınızdaki adamın yüzünden uğradığı hayal kırıklığını okuyabiliyorsunuz. Üzgün bakışları sizden ayrılıp yere odaklanırken “Sizler de haklısınız. Görev dinlenmekten daha önemlidir ne de olsa.” diyor size hak veren, kısık bir sesle. Bu durum şüphesiz en çok Hamaru’yu memnun ediyor. Zaten yanına yapışmış gibi bulunan iki kişi olması onu yeteri kadar boğarken, üstüne topluca bir yemeği kaldırmamak için katanasını kendine saplaması çok daha olası bir durum ne de olsa.

Adamın hayal kırıklığı hala daha nihayete ermemişken “Sizi Takashi’ye götüreyim.” diyor adam ses tonunu hiç değiştirmeden. Bu cümlesinin ardından başka tek bir kelime söylemeden arkasını size dönüyor ve yürümeye başlıyor. Oldukça kısa bir ilerlemenin ardından ise gözlerinizin mimarisine alıştığınız evlerden birinin önünde duruyor. Evin gerçekten Takashi’yi barındırması dışında bir önemi olduğu söylenemez. Bu yüzden evin yeri bile sizin için bir önem taşımıyor. Nerede olduğunuz konusu bu yüzden hafızanızda yok olup gidiyor.

Sizi eve getiren adam kapının hemen önünde duruyorken birden “Takashi! Shinobiler geldi!” diyor ve ardından kapıyı eliyle basitçe itiyor. Kapı sonuna kadar açılırken, çıkardığı iğrenç gıcırdama kulaklarınızı tırmalıyor. Bir bidon yağın anca geçirebileceği bu gıcırdama birkaç saniye sürerken, gözleriniz evin içine kayıyor. Evin içinde ilk dikkatinizi çeken, evde hiçbir şey olmaması oluyor! Evde en ufak bir eşya göremiyor gözleriniz. Boş, yıkık bir oda ve odaya bağlanan bir kapı dışında hiçbir şey! Adam evin içine girerken, sizler de onu takip ediyorsunuz dikkatli bir şekilde. Adam diğer kapıya doğru yönelirken bir kez daha Takashi’ye ismi ile sesleniyor. Ancak herhangi bir cevap gelmiyor diğer odadan da. Adam ilk kapıya yaptığının aynısını bu kapıya da yaparken, yine gıcırtılı saniyeler sizi sarmalıyor. Kapı giderek açılırken, bu sefer bambaşka bir görüntü karşılıyor sizi. Birkaç tanesi evin tavanına kadar uzanan, geneli 1 metre boyunda heykeller sizi karşılıyor! Küçük odanın içi neredeyse ağzına kadar heykelle dolu. Şöyle bir sayım yaptığınızda ise otuza yakın heykel olduğunu görüyorsunuz. Tam bu esnada, büyük sayılabilecek bir heykelin arkasından hemen hemen 7 yaşlarında, esmer, zayıf, kir pas içinde bir çocuk çıkıyor ve hemen “Hiçbirini vermeyeceğim işte! Ben yaptım, o zaman benimdir hepsi! Ishi-chou kocaman adam, kendisine yapıversin bir zahmet!” diye mızmızlanmaya başlıyor. Siz ise hala bu heykelleri yapanın bir çocuk olmasına şaşırıyorsunuz.

[Saitou Shigure]

"Demek takashi ha... "diye düşündü ve kır saçlı adamın peşine düştü diğer takım arkadaşlarıyla birlikte. Fakat bilmediği bir adamın peşinde olduğu için sürekli tetikteydi. Dikkatini hiçbir şeyin bozmasına izin vermiyordu. Duyduğu garip sesin bile üstüne fazla gitmek niyetinde değildi. Daha önce yaşamadığı bir deneyim, yaşamıştı ve bitmişti. Sadece görevine odaklanıp, hızlıca bitirmek niyetindeydi.

Yer hafızası genelde (köyünde etkisiyle) mükemmel düzeydeydi, gördüğü yerleri asla unutmazdı. Fakat garip bir şekilde adamın peşinde sürüklenirken ne ara Takashi denen adamın evine geldiklerini anlayamamıştı. Geçtiği yerleri, geçen zamanı dahi bir anlığına unutmuştu.

Evin önünde duran adamın bağırmasıyla irkildi ve katanasının kınını kavradı sıkıca. Şüpheli bir cümle kurmuştu esmer adam. Bu hiç hoşuna gitmemişti. Hoşuna gitmeyen başka bir şey daha vardı. Gıcırtı... Tiz olduğu kadar kalın, garip bir sesti bu. Tarif etmesi güç fakat iğrenç olduğu su götürmez bir ses... O sırada içinden bir varil dolusu yağı kapının üzerine boşaltıp, onu açıp kapayarak zevkten zevke koşmak geldi. Bir insanın böylesine iğrenç sese sahip bir kapısı varsa, onu ne için açıp-kapatırdıki? Ya hep kapalı olmalıydı ya da hep açık...

Boş evin içinde dolaşırken gözleri evin içinde fıldır fıldır dönüyor, farklı bir ipucu arıyordu. Belki bir tuzak izi veya başka bir şey... İğrenç kapı sesini birkaç kez daha işitti. Fakat son işitmesinin ardından karşılaştığı manzara dehşet ötesiydi. Yaklaşık 100 cm civarında bir sürü heykel... Heykel diyince aklına küçük biblo tarzı şeyler gelmişti. Kocaman heykelleri görünce "Nasıl taşıcaz lan bunları?" diye düşünmeden edemedi. "Mutlaka aralarından birkaç tanesi falan götürülecektir" diye avuttu kendini. Fakat onu asıl şaşırtan şey, karşılarında duran küçük veletti.

"Ulan işi-ço el kadar veletlerin oyuncağına mı göz diktin" diye düşünüp hafifçe sırıttı. "Mükemmel" diye bildi sadece, her çocuğun gönlünden geçen övünme hissini tatmin etmek için. "Bu yaptıkların mükemmel ötesi. Hele ki bu yaştayken... Bunları İshi`ye götürmeliyiz mutlaka, orada insanlar duymalı ve senin ne kadar büyük bir sanatçı olduğunu bilmeli!" her sözünde çocuğa birkaç adım daha yaklaşıyordu. "Köyümüzde senin kadar iyi bir heykeltraş yok, senin eserlerin aydınlatmalı şehrimizi" küçük bir çocuğu kandırmak ne kadar zor olabilirdiki... "Lütfen, Daichou için hazırladığın heykelleri göster bize" dedi gülümseyerek.

[Shoda Tetsu]

Verdiğim cevap grubun kararı olmuştu bunu bekliyordum ve gerçekleşmişti adam hayal kırıklığına uğramış gibiydi fakat bu benim elimde olan bir şey değildi. Bize sunduğu teklif çok yersizdi onu kabul etme gibi bir durum söz konusu bile değildi. Ardından bizi anladığını söylemişti bu cevap en azından içimi rahatlatıyordu ne kadar görev için olsa da birini üzmeyi sevmiyordum, Hamaru’ da bu cevaptan memnun gibiydi. Hamaru’ nun sıkıldığı belli oluyordu o tek başına olmayı ve sadece göreve odaklanmayı seviyordu

Bizi heykeltıraşa götüreceğini söylemiş ve hemen arkasını dönüp ilerleye başlamamıştı. Kısa bir yürüyüşün ardından durmuştuk evin mimarisin de hiçbir farklılık göremiyordum. Ne kadar bu köyden de olsa o bir sanatçıydı ister istemez farklı bir şeyler bekliyordum diğer bir konu ise sanatçılar genellikle sessizliği severlerdi köyden biraz daha uzak olacağını düşünmüştüm her neyse bunlarla ilgilenmemeliydim.

Takashi’ye seslendi ve kapıya itmeye başlamıştı kapı açılırken ki o gıcırtı kulaklara bir işkenceydi sanırım yapıldığından beri hiç yağlanmamıştı nasıl bir sanatçı bu? Diye düşündüm içimden. Evin içine bakmak için kafamı kaldırdım ve inanılmaz şaşırmıştım ev bomboştu evde hiç bir eşya yoktu yıkı bir oda ve odaya bağlanan bir kapıdan ibaretti ev. Evin içinde ilerleyerek diğer kapıya ulaştık ve adam yine kapıyı itti ve aynı ses yene kulaklarımızı tırmalıyordu kapı açılırken içeriye baktığım da 2 oda arasında ki fark inanılmazdı her yer heykel ile doluydu bazıları evin tavanına kadar ulaşırken diğerleri 1 metre kadardı. 30 kadar heykel saymıştım. Ardından heykellerin arasından bir çocuk çıktı ilk gördüğümde buraya gizlice giren bir çocuk olduğunu düşünmüştüm. Zayıftı ve kirliydi. Ardından “Hiçbirini vermeyeceğim işte! Ben yaptım, o zaman benimdir hepsi! Ishi-chou kocaman adam, kendisine yapıversin bir zahmet!”, deyince şoka uğramıştım bu çocuk muydu bunları yapan ardından düşününce yeteneğin nerede olacağı belli olmaz diye düşündüm fakat hala şoktaydım daha aklı ermemiş biri bunu nasıl yapabilir ki? Birkaç kelime söylemek geliyordu içimden ama konuşma işini Saitou’ya bıraktım.