[Ame] Takım Kyuu

[GM - Naruto]

Belirlediğin saatte, belirlediğin yere, öğrencilerinden önce varıyorsun. Biraz heyecan var sanki içinde, belki de ilginç bir beklenti dürtüklüyor karnındaki arıları. Belki de ağır bir sorumluluğun suratına düşen ilk damlalarını seziyorsun.

Her şeyden önce, çevrene tekrar bir bakmak geliyor içinden.

Burası nasıl bir yer? Niye burayı seçtin? Buraya gelince ne bulacak öğrencilerin?

Kapalı konu

Buluşma yerini Amegakure içinde kalmak kaydıyla herhangi bir yerde düzenlemiş olabilirsin. Böyle bir durumda konu buluşmanın yapılacağı yere taşınacaktır.

Pasiflik süresi 48 saattir.

[Sanzen Kyuu]

Nefes, nefes almak. Nefes almak fiili, uzun zaman sonra bu kadar rahat olmuştu.

Gelecek, daha parlak bir gelecek! Amegakure adına, daha güzel şeylere yol açacak, yeni nesil parlak zihinlerin içerisinde bulunduğu, iyiliğin daha iyi, kötülüğün içinde bulunmadığı bir dünya ile dolu bir gelecek için!

Ne saçmalık ama. Sadece, köy adına güzel şeyler başarmasını istediğim iki genin, gelecek vaat eden iki kişi, sonunun benim gibi bitmesini istemediğim iki zihin. Evet, eğitim vermem gereken iki zihin.

Meh, gelecekler, gelecekler. Hah, kelime oyunu. Bu tarz ufak şeylerin, beni hala mutlu edebiliyor olması zevkli olmalı. Siz de eğleniyor musunuz, dostlarım? Sen de gülümsüyor musun, Tameshi?

Gözlerin, yine üzerimde mi Kinjo? Gerçekten.. Hala mı, bakıyorsun? Uzaktan uzaktan. Öyle, sesini bile çıkarmadan. İri gözlerini, bir dakikalığına bile ayırmadan. Ağzın açık mı izliyorsun, yoksa çatık kaşlarla mı? Benim suçumdu, evet. Fakat bu sefer, buna izin vermeyeceğim dostlarım.

Bir hatanın daha olmasına izin vermeyeceğim. Benim, hatalar seranomimin, bir alt jenerasyonda kendisini göstermesine müsaade etmeyeceğim. Hayır, durun düzelteyim. Etmeyeceğiz.

Elimdekilere bakacak olursak, yaşıt iki çocuk söz konusu. Birisinin, gelişimi benimkini andırıyor ama öyle aman aman küçüklüğüm diyebileceğim tarzda değil. Diğeriyse daha çok, birilerine benziyor işte. Genjutsu üzerinde gelişime açık gibi görünüyor. Ailesini küçük yaşta kaybetmiş olmasına rağmen sosyal bir çocuk, içine kapanık olmaması onunla güzel şeyler başarabileceğimiz anlamına geliyor.

Umarım, zamanında benim yaptığımı yapıp ailesizken kendini kanıtlamak uğruna, shinobiliğe çok kaptırmamıştır. Toparlamak için birilerinin ölmesi gerekiyor sonra. Onların, hırslarına yenik düşmelerine izin vermeyeceğim. Birbirlerini seviyorlar evet, birbirlerine değer veriyorlar evet. Fakat, birbirlerini koruma içgüdüsü, yani lanet olası bir halde bende de bulunan koruma içgüdüsünden söz ediyorum.

Kötü şeylere yol açabiliyor. Onların, birbirlerini korumak için birbirlerini geçmeye çabalamaları, gereksiz hırs, dostluklarına yıkan bir nefrete dönüşebilirmiş gibi hissediyorum. Neyse, şimdilik, buluşma yerine doğru harekete geçme vakti. Görüşürüz, dostlarım. Görüşürüz, saygıdeğer mezarlar, görüşürüz saygıdeğer isimler!

Elimdekileri bir kenara bırakacak olursak, şimdi etrafımdakilere bakma vakti. Eh, pek bir özelliği yok aslında buranın. Yahiko Ormanı işte, bu civarlardaki en uygun yer.. Olası bir antrenman durumunda, elemental bir şeyler de yapabiliriz gibi. Daha çok.. İşkence amaçlı.. Kullanacak olsam da.. Neyse.

Geldiklerinde, ekstra bir şey görmeyecekler. Sadece benim yanımdaki iki zili fark edebilirler, en fazla bu. Biliyorum, fazla klişe. Ama aklıma havalı bir şeyler gelmedi, lanet olsun ki. Bizim zamanımızdaki, -huzur içinde yatsın- Aoi-sensei'nin yaptığı sınav, üç kişilik bir takım içindi. Ben de onu iki kişilik takıma uyarladım. Nasıl mı? Sonra anlatırım.

Yanımda, bir mavi, bir tane de kırmızı zil var. Aslında, hm. Bu testi yapmayabilirim. Yani en azından bugün, fakat zillerimin yanında olması benim adıma hoş olacak gibi. Şimdi,ormanın oraya geldiklerinde, belirgin bir şekilde görülen bir yere saplanmış bir kunai ve kunainin ucunda ''Saklambaçtan hoşlanır mısınız?'' yazan bir not olacak.

Bu gereksiz aksiyona neden mi giriyorum? Kitabım yarım kaldı. Beni bulacakları yer ise, onlardan nispeten uzak, saklanabileceğim bir yer olmalı. Geldiklerinde ise, onlara hazırlamış olduğum bir adet oturulacak yer, bir adet sandviç ve bir adet suyu görecekler. Aslında, bunlardan çift olması gerekiyordu.

Dostluklarını test etmek istediğimden değil, üşendiğimden ikisinden de birer tane var...
Desem yalan olur tabii ki, şöyle oluyor tam olarak. Oturulacak iki yer var, yenilecek iki sandviç, içilecek iki su var. Ama bunların birer tanesini ben işgal etmiş durumdayım. Gerçekten durumlarından hoşnut olursam, kendi payımı bir diğerine vereceğim. Nasıl olsa tok geldim, yiyecek bir şeylere ihtiyacım olduğunu sanmıyorum.

Şimdilik, saklanma gereği falan duymuyorum, gayet normal bir şekilde, tamamen yayılarak -saçmalamayın tabii ki uyuşuk falan değilim- kitabımı okuyor halde olacağım. Eh, beni bulmak çok da zor olmasa gerek. Gelsinler de, biraz sohbet edelim.

Bir de unutmadan, alınbandımı da çıkardım. Belki biraz eğlenebilirim, hmm. Gelin bakalım ufaklıklar.

[GM - Naruto]

Sandviçleri, suları alman ve sandalyeleri sırtlanman ile ormana giriş yapıyorsun. Notu saplamak için uygun bir yer bulduktan sonra kendi deyiminle hemen fark edilmeyeceğin bir yer seçiyorsun ama Yahiko Ormanı zaten aşırı sık bir dokuya sahip olduğu için, aslında alelade bir yere yerleşmen yetiyor yarı-kamufle olmana. Sonuç olarak taştan ve otlardan dolayı net bir zemine oturtamadığın, sallanıp duran sandalyen üzerinde oturuyorsun ve ıslanmaktasın.

Bekliyorsun, bekliyorsun. Yetmiyor, az daha bekliyorsun. Belirlediğin saat geliyor hatta, elleri kulaklarındadır derken bir hareketlilik seziyor, bir şeyler işitiyorsun. Turuncu bir kafa giriyor görüş açına önce, hemen arkasında az yukarısında da kırmızısı. Hızlı hızlı yürümeye çalışıyorlar ama orman şartları yüzünden telaşlı penguenlere benziyorlar diyebilirsin. Akira tam “On saatte bir tişört seçilir mi arkadaş? Al geç kaldık işte.” Diye sitem ettiği sırada dalın tekine takılıp tökezliyor. Düşmeden onu yakalayan Shou ise “Yahu uzatma. Geldik zaten, burası.” Diyor. İkisi etraflarına az biraz bakınıp seni ararken, senden önce notun gözlerine takılıyor. Gereğinden fazla şaşırmış bir suratla “Hıa! Gitmiş mi?!” diye kunaiye bakan Akira’yı geçip, notu okumayı akıl eden Shou oluyor. Okuduktan sonra Akira’nın ki kadar olmasa da şaşkın bir ifade kazanıyor ve notu arkadaşına uzatıyor. Ardından birbirlerine bakıyorlar, ifadeleri kararlılığa dönüşüyor, aynı anda zıt yönlere bakınıp ilerlemeye başlıyorlar. Tamamen şans eseri bir şekilde senin yönüne ilerlemeye başlamış Shou, otların arasından kafanı görünce duruyor kendisinden çok uzaklaşmamış olan Akira’yı arkadan yakalayıp kendine çekiyor. Sana baktırıyor. Yağmurun altında, elinde ıslak bir kitapla sallanarak oturan sen ve iki öğrencin, bakışmaya başlıyorsunuz. Aranızda otlar var ve bu bakışma süresi öğrencilerinin ne tepki vereceklerini bilememesinden dolayı, olması gerekenden birkaç saniye daha uzun ve rahatsız geçiyor. “M-Merhaba… Kyuu Sensei?...” diyor bir kaşı havaya kalkık olan Shou. Akira da aynı kararsızlıkla “Merhaba.” diye mırıldanıyor.

[Sanzen Kyuu]

Gelin, zaman geçmiyor. Gelin artık ufaklıklar. Kitabımın sayfalarına ara ara çarpan yağmur damlaları, keyfimin biraz olsun içine etse de, kitap okumaktan epey keyif alıyorum diyebilirim. Bilemiyorum, kitap okumak güzel bir kaçış yolu. Yani, eskiden kaçmak için uyurdum, artık kitap okuyorum.

Rüyalar çok korkutucu, tanrım! Görmek istemediğim suratlar, öfke dolu bir şekilde bana bakan suratlar, fakat tamam. Yeterli. Şu an karamsar olma vakti değil, şu an, geleceğin usta shinobilerini bekleme vakti. Artık, gelmeseniz mi? Belirlediğim saatten biraz daha önce gelip koltuklarımı kabartsaydınız ne olurdu sanki? Ne olurdu, ben biliyorum. Gereksiz ego patlaması yaşardım, bu da sizin için kötü sonuçlanırdı. Güzel iş, ufaklıklar.

Hehe, şurada yürüyen.. İki kişi.. Benim.. Geninlerim mi.. Yoksa..
Yürümeyi deneyen mi demeliyim, bilemiyorum. Hadi ama, sizler Amegakure çocuklarısınız, bu tarz yollara alışkın olmanız lazım. Hayır, on üç yaşında iki haylaz, ilk defa mı bu ormana girer be.

Ah ne hoş, ne hoş. Beni arıyorlar demek. Kunaimin ucundaki notu ilk fark eden şu Shou denen kızıl saçlı velet oldu. Güzel, bunda iş var, bu parlak.

Bakıştılar mı? Gerçekten beni arama planını sadece birbirlerine bakarak mı verdiler? Vay canına! İşte ben buna kombinasyon derim. Güzel dostluk, eskiler gibi. Benimkiler gibi. Umarım, sonunuz aynı bitmez. Neyse, canımı sıkmamaya bakacağım.

Zıt yönlere koşmuş olmaları güzel, fakat birbirleri arasında herhangi bir bağ kalmamıştı. Yani, şundan bahsediyorum. Olası bir tehlike anında, biri diğerinden haber alamayacaktı. Buna dair bir çözüm bulmuşlarsa da, gözümden kaçmıştı.

Her neyse, sonunda beni Shou bulmuştu. Ne hoş ama. Alınbandımı çıkarıp saklamış olmamdan olsa gerek, kararsız gibiydiler. Her neyse. Onları şöyle içten bir gülümsemeyle karşılayacak ve ''Selamlar!'' dedikten sonra, karşımdaki boş sandalyeyi göstererek ''Shou, oturmaz mıydın?'' diye ekleyecektim Akira'ya manidar bir şekilde bakarak.

Olur da kabul etmez, Akira'ya dair bir şeyler söylerse de, ben yerimden kalkacak ve Akira'yı kendi yerime buyur edecektim. Çocukları sevdim, eğlenceli olacak.

Bir insan, dostunu sınamamalı. Ama, bir insanın dostlukları sınamasında herhangi bir sakınca yok sanırım. Üçüncü kişi olmak, eğlenceli.

[GM - Naruto]

Shou, oturma teklifini duyunca, tek kaşı kalkık vaziyette bakıyor suratına. Öyle sarkastik veya dalga geçer bir kaş kaldırma değil bu, Bayağı bayağı "Neden sadece ben?" diye bağıran bir ifade denilebilir. Bir kaç saniye gene böyle bakışıyorsunuz ama efendi bir şekilde "Teşekkür ederim, gerek yok." diyerek reddediyor seni Shou. Sen de bu cevap sonrası kendi sandalyenden kalkıp ikinci teklifini yapıyorsun. Yapmanla da, demin ki durumu pek umursamamış olan Akira, mutlu mutlu "Oluuuur!" diye cıvıldayıp önden ilerliyor kalktığın sandalyene. Arkasından gözlerini devirerek bakan Shou da omuz silkip, pnu takip ediyor. Diğer sandalyeye oturup kapşonunu kafasına geçiriyor.

Akira da Shou'yu örnek alarak kapşonunu kapattıktan sonra, tekrar Shou söze başlıyor. "Kusura bakmayın Kyuu Sensei. Aslında vaktinden evvel varacaktık da... Son anda üstüme birş-" demişken, Akira atlıyor. "HİÇ BANA SUÇ ATMA! BEN DEDİM KIRMIZIYI GİY DİYE SEN TUTTURDUN MAVİ DE MAVİ! SONRA NOLDU GİYDİN MAVİYİ PAPAĞ-" diye atarlanan Akira'ya laflarını "Papağan... Neyse." diye yutturan hamle, Shou'nun ters bakışları oluyor. Atarını unutsa da ses tonu hala cıvıl cıvıl olan Akira devam ediyor konuşmaya, ama bu sefer muhattabı sensin. "N'apcaz Sensei?" diyor sana meraklı meraklı. "N'etcez? He?"

[Sanzen Kyuu]

Ah, cıvıl cıvıl. Ne çocuklar ama. Geveze çocuklar. Açıkçası onlardan.. Hoşlandım gibi. Bilemiyorum, onlara karşı tam olarak bir görüşüm yok. Sadece Shou bahsedildiği gibi nerede nasıl davrandığını biliyor gibi görünüyor. Akira ise, yerinde duramayan enerjik çocuk olma rolünü iyi üstleniyor.

Bunların tatlı, aslında nezaketen tatlı dediğim, pek bir gürültülü tartışmalarının ardından, ''Ah, maviyi giymen daha hoş olmuş gibi görünüyor.'' diyecektim, gülümseyerek. Belki biraz daha yatışırlar. Yani, bu iki çocuğa dik gitmeyi gerçekten istemiyorum. Ağzımı yüzümü kıracak lanet potansiyeli ne yazık ki görüyorum bunlarda. Umarım, günü -sanırım bir milyon üç yüz altmış yedinci kez- gözlerimi hastanede açarak bitirmek zorunda kalmam. Huh.

Ellerimi birbirine çap çap yapıp, ''Her neyse, şimdi, bana kendinizden bahsedin. Hobileriniz, fobileriniz, sevdikleriniz, sevmedikleriniz, ninja yolunuz.'' diye başlayacak ve lafımı yarıda keseceğim. Eh, kendilerini nasıl tanıtmaları gerektiğini biliyorlardır herhalde. Sadece, bunlar duymak istediğim başlıca şeyler. Her neyse.

Onlar söze girmeden önce, ''Ve, birbirinizle olan bu tartışmaları dozunda bıraksanız iyi olacak, öbür türlü takım oyunu dışına çıkacaksınız ve zaten Ame-chou-sama'ya karşı olan tavrınız sebebiyle şüpheli olan ninja lisanslarınız da yanmak durumunda kalacak gibi.'' diyecektim, bıyık altı olarak bilinen, düzenbazlara ait o gülümsememi de suratıma oturtarak.

[GM - Naruto]

Shou iltifatına gülümseyerek teşekkür ediyor. Ardından öğrencilerinden kendilerini tanıtmalarını ve çekişmelerine son vermelerini istiyorsun. Uyarına sadece omuz silkerek cevap veriyorlar. Artık şaşırmadığın bir şekilde, Akira atlıyor gene öne. "BEN HITOSHI AKIRA!" diye sandalyesinde sıçraması şöyle bir sendelemesine neden oluyor. Malum... Şakır şakır yağmurun altında sallanıp duran bir sandalyede oturuyor çocukcağız... "Anam düşüyodum! Sensei! Katon kullanıcısıyım ben aslında amma yakın dövüşü daha çok seviyo'm biliyo'n mu? Hobim de fobim de yok, Kami'den başkasından korkmuyorum çok şükür hobiylen de işim olmaz. Ne o öyle boş boş işler? Şimcik düşündüm de sevmediğim bir şey de yok pek... Fakat ve de lakin sevdiğim öyle bir şey var kiii..." diyor, Shou'ya dönüyor. "Biri var kiiii...." diye pis pis sırıtmaya, "Tsehehe..." diye kıkırdamaya başlıyor. Shou'nun alnında belirmeye başlayan minik damarları seçebilir gibisin. Akira'nın gevrek gevrek "Ahhh... Ah!" demesiyle alt dudağını ısırsa da uyarın aklına geldiğinden olsa gerek, sinirle kafasını başka yöne çeviriyor. Derin bir nefes sonrası Akira'nın daha fazla konuşmasını engelleyerek "Sıra bende." diyor, kendisi başlıyor bu sefer de.

"Mitsuo Shou, 13 yaşındayım. Aralık'ta 14 olacağım. Suiton kullanıcısıyım ve Ninjutsu yanında Genjutsu alanında da kendimi geliştirmek istiyorum. Şimdilik dayımın öğrettiği basit şeyleri biliyorum bu alanda, o kadar. Zamanımın çoğunu dışarıda geçirdiğim için belli başlı bir hobim yok. Aslında, hobim gezmek mi demeliyim? Fobim de yok ama... Keşke bütün böcekler yok olsa!" diyor ve kendini tutamayıp kıkırdamaya başlıyor. Kasıntı bir tip olmasa da kıkırdamasında diğer tepkilerinde olmayan bir içtenlik seziyorsun. Lafını toparlayıp "Sevdiklerim... Köyümü seviyorum; köyümü bana sevdiren her şeyi seviyorum. Yeterli sanırım Sensei?" diyor ve omuz silkip Akira'yla birlikte gözlerini sana dikiyor. Bu göz dikme olayından anlıyorsun ki, öğrencilerin aynı tanıtma işlemini bu sefer de senden bekliyorlar meraklı bir şekilde.

[Sanzen Kyuu]

Güzel, güzel. Bu ufaklıklara karşı sözlerim yeterince etkili olmuyor sanırım. Her neyse, bu kısımla ilgilenmiyorum. Sadece, birbirlerini Daichou-sama hakkında konuşturmuyorlar. İlgi çekici, kavga etmek istemediklerinden olsa gerek.

Öte yandan, yakın dövüşü sevip Katon kullanmak. Böyle birini, tanıyorum sanırım. Ah eskiler, ah eskiler. Sanırım Akira'nın gelişimini biraz da zihinsel tutmam gerekiyor... Shou ile kıyaslanırsa, eksik sanki. Neyse ki ben Amechou olacağım diye bağırmadı. Tamam belki daha zoru olan Amechou ile evlenme hayali var, ama Amechou olma hayali yok. Bu güzel bir şey, yani hm. Sayılır sanırım.

Bana gelecek olursak, ben kihmim ki? Ne yani, onlara ne diyebilirim ki! Shinobiliği 12 yaşında bir Chuunin olarak bıraktım, köyümün bana ihtiyacı varken, ben buradan ayrıldım ve bir yerlerimin keyfine göre yaşadım! Yeni yerler keşfettim, kendi olgunluğum adına dostlarımı da yarı yolda bıraktım ben! Bencil, çıkarcı herifin tekiydim ve sanırım hala öyleyim diyecek halim yok, değil mi! Lanet olsun bana.

Her neyse, zaten yerlerde olan moralimi iyice dağıtmadan konuya giriş yapacağım. Öncelikle Akira'ya dönüp;
''Katon kullanıcısı olman güzel, fakat bunu Taijutsu ile birlikte kullanacak olursan zorlanacaksın gibi duruyor. Bu yüzden dengeli bir gelişim sergilemen senin adına daha iyi olacak.'' diyecek ve yutkunarak Shou'ya dönecek ve;

''Bu doğrultuda, senin de iki dalda dengeli bir biçimde gelişmek istemen hoş olacak sanırım.'' diyecektim ona da. Ardından, ikisine birlikte ''Fakat bir noktada, gelişeceğiniz iki daldan birini ağırlık seçmeniz gerekebilir. Hangisini seçeceğinize zamanla karar verirsiniz. Vereceğim eğitimler basit olacak ve çuvallamayacak olursanız, sanırım, size Amechou-sama ile bir yemek ayarlayabilirim.'' diyecek ve gülümseyip elimle kısa bir süreliğine saçımı kabartırmış gibi yapacak, ardından sözlerime devam edeceğim.

''Bana gelecek olursak. Adım Sanzen Kyuu. Hobi ya da fobilerimi size anlatmaya niyetim yok. Hayaller kısmına gelirsek, birkaç hayalim var diyebilirim.'' diyeceğim bezgin bir şekilde kem küm ederek. Hayır, bu soğukkanlılığımı korumaya çalışsam da bu çocukların bağı, beni parçalamaya yetecek gibi görünüyor. Her neyse.

[GM - Naruto]

Kendini tanıtmak yerine, öğrencilere gelişimleri hakkında tavsiyeler vermeye başlıyorsun. Öğretmenleri olduğun düşünülürse, tavsiyeden ziyade senin planların bunlar ve öğrencilerin de bu durumun farkında. Bu yüzden ki ciddi bir ifadeyle pür dikkat seni dinliyor ve her cümlende komik bir şekilde kafalarını aşağı yukarı sallıyorlar. İkisi hakkında da konuşman bittiğinde Shou ifadesini bozmadan "Anladım Sensei." dese de, Akira'nın ciddi ifadesi yerini ne dediğini anlamadığını belirten şaşkın bir ifadeye bırakıyor. Söylediğin son cümlelerle tavsiyelerini toparlarken, bu ifadesi de yavaş yavaş siliniyor. Ancak... Ame-chou ile ilgili verdiğin vaat beklediğinden öyle daha fazla bir tepki vermelerine yol açıyor ki!...

Ne olduğunu anlamıyorsun bile. Çoktan kendinle ilgili dinlemedikleri, zaten seni tanımalarına da yaramayacak bilgileri vermeye başlamıştın fakat önce Akira'nın, sonra Shou'nun birer bacağına yapıştığını çok geç fark ediyorsun. Çocukların kuvvetlerini birleştirerek seni aniden havada yükseltmeleri, son sözcüklerinin komik bir sesten öteye gidememesine sebep oluyor. Farkına varıyorsun ki, bir düğmeye bastın. Çocukların gözünde seni ulu bir varlık seviyesine çıkaran, basılması yasaklı bir düğme. "KAMI-MISIN ULAN SENSEI! HEYT BEA!" diye böğürüyor Shou, Akira'yla eş zamanlı şekilde seni omuzlarında zıplatır ve etrafta aptal gibi koşarken. "SENSEI SEN O YEMEĞİ AYARLA BEN İKİ HAFTAYA ANBU OLURUM BİLİYON MUUUEEE?!" diye böğürüyor bir yandan da Akira. Bir kaç havaya fırlatılma, hoplatılma, okşanma falan fıstıkla kıplı sevgi dolu saniyeler sonrası zeminin bu aksiyona uygun olmadığı ve götü çamura kaptıracağın aklına gelse de, üçünüz hep beraber yere kapaklandığınızda çok geç olduğunu da fark ediyorsun. Çamur içinde biraz debelenip kalkmaya çalışıyorsun ama nafile. Bu sefer de boynuna sarılıyor mini mini geninlerin. "Özür dileriz Sensei! Abarttık biraz!" diye gelen boğuk sesin Shou'ya ait olduğunu biliyorsun. Seni saran kolları biraz daha sıkılaşırken "İzin verin kıyafetlerinizi ben temizleyeyim Sensei! Yani ben değil anam temizler tabi ben beceremiyorum ama sonuçta bizim suçumuz! Ütüleriz bile Sensei!" diyenin Akira olduğu zaten belli.

Sonuç olarak, Yahiko Ormanı'nda çamurun ortasında, sana sımsıkı sarılmış iki geninle beraber oturmaktasın.

[Sanzen Kyuu]

Ve ve ve, anahtar Ame-chou'ymuş demek. Ne hoş, ne hoş. Elime zaaf verdiğiniz zamanlarda, bunlardan faydalanıyorum ben be ah dostlar. Neden yapıyorsunuz, anlamıyorum. Doğru sözcüğü bulduğumuza göre artık bunu yapacağım her türlü sınav ve eğitime bir şekilde işleyeceğim.

Geninlerin gelişimlerine verdiğim önemi sanırım kendi gelişimime vermiyorumdur. Neyse ki artık bunu da ön planlarda bir yerlerde tutacağım keza senseileri ne kadar başarılıysa, geninleri de öyle olacaktır diye düşünüyorum. Her neyse, ben bunları düşünedurayım, kendimi çamur içerisinde buldum. Çok güzel, değil mi? Hadi ama, bir gün toprağın içerisinde olacağım, evet, ama bir gün. Şimdi, değil. Henüz vaktim varmış gibi hissediyorum, kurtulmak için.

Blah blah. Geninlere bu laubali davranışları adına hiçbir şey demeyeceğim. Yani, ''Ekstra zorlaştırılmış antrenman.'' diye mırıldanmak dışında.

Biliyorum, tepki vermemiş olmam lakayt tavırlarının sayısını artıracak fakat bu kısımla ilgilenmiyorum. Benim hakkımda ne diyecekleri, ne düşündükleri ya da bana ne yapacakları zerre umurumda değil. Sadece, benim diyeceklerime yanıt olarak ne diyecekleri, shinobi yolunda gelişmek adına ne düşündükleri ve benden sonra ne yapacaklarıyla ilgileniyorum. Umarım, sadece derse gelip gitmekle sınırlı kalmaz ve kendilerini geliştirmeye devam ederler. Umarım, onlara gerekli başarıyı sağlarım.

Geninleri kaldırıp, akademiye gidecektim. Şimdi, akademinin orada genişçe bir alan bulup, eğitime başlama vakti!
Eğitim, bu arkadaşlarımızın yeteneklerini, konsantrasyonlarını, soğukkanlılıklarını ölçmek ve beni hiçbir fiziksel aktivite yapmadan, kitabıma devam ettirmek adına. Tabii ki onlara karşı bu kadar açık sözlü davranmayacağım.

Akademide, geniş bir alan bulduğumuzda, gidip aralarında iki metre kadar boşluk olan, içine normal bir insanı alabilecek kadar geniş olan iki daire çizecek ve onlardan içlerine girmelerini rica edeceğim. Şayet girecek olurlarsa da
''Bugünkü ve ilk eğitimimize başlama vaktimizin, gelip geçtiğini düşünmekteyim. Şimdi, eğitimimiz, Henge no Jutsu ile birbirinizin kılığına girmelerinizle başlayacak. Bunda başarılı olursanız, birbirinize dönecek ve aynı anda bir kez daha Henge uygulayıp, Amechou-sama'ya dönüşecek ve birbirinizi etkilemeye çalışacaksınız. Temelinde, Amechou-sama ile flörtünüzün başlangıcı da olacak denebilir. Yani şey, bir bakıma.'' diyecek ve gülümseyeceğim. Biraz sonrasındaysa lafımı ;
''Bu arada, şu aranızdaki boşluk, sizin kavga sınırınız oluyor. Karşınızdakinin size söyleyeceği ağır bir sözde ona vurmak isteyebilirsiniz. Fakat, karşınızdaki bu çemberin hala içindeyse, bunu yapma hakkınız yok demektir.'' diye devam ettirecek, ardından yutkunup, sesimi biraz daha keskinleştirerek;
''Ha son olarak, Hengesi ilk bozulanın, koruma çemberi ortadan kalkar.'' diyecek ve ikisine birden şeytani bir bakış attıktan sonra, başlamaları adına ellerimi iki kez birbirine vuracağım.