Şeytan satrancı

[Kikaru Daiki]

Yahiko ormanının eşsiz güzelliği arasında kamufle olmuştu Daiki. Umutsuz yağan yağmurların bile giremediği bir yerdi orası. Yalnız ama bir o kadarda mutlu, sessiz ama bir o kadarda eğlenceli... Tam anlamıyla sevilesi bir yerdi. Daiki'nin sarayıydı burası. Uçsuz bucaksız bir alandı. Arada bir şeytanlar burada insan avına çıkardı. Görev aşkıyla yanıp tutuşma kavramını yanlış anlayıp masum insanları sorgusuz, sualsiz zindanlara kapatırdı bu şeytanlar.

Gün solgun, saat uyku dolu, sadece acılı insanların uyanık durabildiği kadar geç bir zaman. Ormanın içi tamamen karanlık. Uzaklardaki ateş böceklerinin ışığının yayılmasını dallar, göklerdeki yıldızların parıldayışını gece kadar kara bulutlar engelliyor. Daiki uyanık, Daiki sıkkın... Tam o sırada gözlerine bir siluet çarpıyor Daiki'nin. Uzun birisi, acaba avcı bir şeytan mı karşısındaki? Yoksa yine tesadüfi karşılaşılmış bir kaderin nazımı? Soru bol, cevap neredeyse hiç yok.

"Karanlığın içinde kamufle olmuş bir başka benlik. Boş zihinlerden çok daha iyi bir şekilde dünyayı görebilen bir çift göz. Karanlığı seven, aklığın gerçek kötülük olduğunu sezen bir insan. Ne kaderdir ki bizi karşı karşıya getirdi."

Siluetin ağzından çıkıyor bu sözler. Sesi boğuk ama karizmatik. Bir gölgeden farksız gözüken adamın konuşmasıyla Daiki gülümsemişti. İçindeki heyecanın dışa taşmasından oluşmuştu bu ufak gülümseme.

"Sözlerin güzel ve edebi. Fakat ne sen tanırsın beni ne ben tanırım seni. Bekle karanlığın dinsin etkisi. Yüzlerimizi görelim birbirimizin."

Diyerek heyecanlı yapısını hiç belli etmemişti Daiki. Konuşmanın kontrolünü eline almayı severdi ve bu sözleri kontrolü kazanmasını sağlardı insanlığın geneline karşı söylendiğinde. Fakat karşısındaki siluet apayrı biriydi. Konuşmanın kontrolü için bir çekişmeye girmişlerdi.

"Belki gözlerim tanımaz seni fakat ruhum bilir o eşsizliğini. Seni rakibim olarak görüyorum. Daha zeki olanın kazandığı bir düello dayız ve daha yeni başlıyoruz... Şu sözlerimi normal zekadaki sıradan insanlara söylesem deli sanarlardı beni. Ama sen farklısın anlamışsındır ciddiyetimi."

Demişti gölge adam. Saçma birkaç laf söylemişti. Madem bu kadar zeki birisiydi, neden amacını belli ederdi? Neden seni rakibim olarak görüyorum demişti? Daiki bunun üzerine 5 saniye boyunca düşündü. Ciddi bir şekilde rakibi olarak görmüyor olmalıydı Daiki'yi. O zaman geriye tek bir ihtimal kalıyordu bu deli saçması sözlerin açıklaması için. Bu adamın canı sıkılmıştı. Hayır, hayır can sıkıntısı tam olarak tanımlayamazdı bu adamı. Bu adam yalnızdı ve yalnız olmayı sevmiyordu. Aşırı zeki olanların istemsizce edindikleri bir özellikti yalnızlık. Daiki ve bakıldığında zeki denilebilecek herkes yalnızdı. Kimileri severdi bu yalnızlığı, kimileri ise dışlardı. Daiki seviyordu yalnızlığını, karşısındaki gölgelerin arasında ilerleyen adam ise nefret ediyordu bu yalnızlıktan. Hem bu kadar birbirine benzeyip hemde bir o kadarda zıtlardı birbirlerine. Daiki derin bir nefes aldı ve sakince konuşmaya başladı.

"Farkına vardım ciddiyetinin. İsmin nedir yabancı? Benim topraklarımda bana meydan okuyabilecek kadar cesur olan sen, ismin nedir?"

Demişti karanlıkta siluetin yüz kısmına bakarak. Karanlıkla göz teması kuracaktı ki konuşması etkili olsun.

"Daruen'dir adım. Ve bu topraklar -ki al senin olsun- yenileceğin yerdir."

Diye atılmıştı Daruen. Daiki heyecanla dolu gülen yüzüyle karşılayacaktı Daruen'in laflarını.

"Oyun başlasın o zaman."

[Kikaru Daiki]

Yerler sarsıldı, toprak parçalandı. Bir saniyelik göz kırpmanın ardından alan değişti. Koskoca Yahiko ormanı bembeyaz bir odaydı artık. Ne kara bulutlar ne de doluca yağan yağmurlar, hiçbir şey yoktu artık. Ak bir oda, Daiki ve Daruen vardı sadece. Bu bir genjutsu olmalıydı. Başka türlü bir açıklama olamazdı. Tam o sırada konuşmaya başladı Daruen

"Evet fark ettiğin gibi, bir genjutsu içindesin. Merak etme şu an sadece biraz oynayacağız. Oyunlar benim adil tavırlarımla ilerleyecektir. Bu nedenle merak etme bu genjutsu içinden hiç acı hissetmeden çıkabilirsin. Kurallar basit; Her oyunu kazan ve hiç acı çekmeden genjutsumdan kurtul ya da bir kaç oyunu kaybet ve o oyunların sonunda acıyla yüzleş. 3 adet farklı oyun oynayacağız eğer her birini kaybedersen ben chakramı tüketene kadar genjutsum içinde acıyla baş başa kalırsın, eğer 3 te 1 veya 2 sini kaybedersen uzun bir süre acı çeker sonra genjutsumun etkisi altından kurtulursun. Hiç acı çekmek istemiyorsan oynayacağımız her zeka oyununda beni yenmek zorundasın. Ne demiştin sen? Ah evet, oyun başlasın!"

Daruen duruma bir sıfır önde başlamış bir sporcu gibi sevinçliydi. Daiki ise içinde bulunduğu olayın heyecanına kaptırmıştı kendini. Kendisini tutamıyordu artık. Elini sanki bir tarakmışcasına mor saçlarında gezdirdi ve gülmeye başladı. İçten ve bir o kadarda psikopatça bir gülüştü bu.

"Başlayalım o zaman, Daruen!"

Diyerek bağırmış ve beyaz odanın duvarlarını sarsmıştı Daiki. Tam o anda üstünde bulundukları alan karelere ayrıldı. 64 kare ve 15'i siyah, 15'i beyaz olmak üzere 30 satranç taşı oluşmuştu alanda. Taşlar 1.80 boyundaydı ve şahların bulunması gereken yerlerde Daiki ve Daruen duruyordu. Daruen bir elini havaya kaldırarak konuşmaya başladı.

"Bildiğimiz satranç kuralları geçerlidir fakat bir kural da ben ekledim. Belki fark etmişsindir bu satranç taşları buzdan yapılma, kuralda tam olarak bununla alakalı. Yapılan her hamlede bulunduğumuz alanın ısısı gittikçe artacak ve buzlarda gittikçe erimeye başlayacak, %50 sinden fazlası eriyen buzlar kesinlikle oynanamaz! Hazırsan başlıyorum karanlığın dostu! D-2'deki piyon D-4'e."

Ne zeka dolu bir oyundu bu. Çok fazla hamle seçeneği, kısıtlı bir zaman, zekanın tamamının kullanımı. Tam olarak Daiki'ye göreydi bu oyun. Odanın duvarlarında ekranlar oluşmuştu, bu ekranlar buzdan yapılma satranç taşlarının ne kadar eridiğini gösteriyordu. her iki tarafında piyonları %2 oranında erimişti. Yavaşça hareket eden beyaz piyon sıranın Daiki'ye geldiğini gösteriyordu.

"B-8'deki at, C-6'ya."

Her iki tarafında atları %5 oranında ve piyonları da toplamda %7 olacak bir oranda erimişti. İşte o an Daiki anlamıştı, hamle yapılan her taş erimeye başlıyordu.

"D-4'teki piyon, D-5'e."

Atlar toplamda %12, piyonlar ise toplamda %15 oranında erimişlerdi bile. Böyle giderse atlar ve piyonlar oyundan silinecekti. Peki oyunu kim kazanacaktı ve nasıl? İşte bu sorular bu genjutsunun içinde sorulup duracaktı...

[Kikaru Daiki]

Ardı ardına her ne kadar denesem de satranç kısmını ayrıntılı yazınca iyi bir rp çıkmıyordu bu nedenle satranç kısmı baştan savma yazılmış gibi gözükebilir, üzgünüm.

At nalları her temas ettiğinde yere, nasıl zevkli bir ses çıkıyorsa tıpkı öyle bir ses çıkararak kaçıyordu piyonlardan atlar. Nice atlar piyonlardan kaçtı, nice vezirler şah çekti. Gözler öfkeyle karardı bazen, bazense sıkıntı sardı başları. İnişler yaşandı, çıkışlar oldu. En sona gelindi yarım saat süren bu oyunda. Tüm buzlar erimiş, tüm taşlar yok olmuştu. İki şah yüz yüze gelmişti. Daruen o sırada konuşmaya başladı:

"Eridi tüm buzlar ve yok oldu iki şahın tüm orduları. Yarım saat boyunca ne senden alındı bir taş ne de benden. Hepsi erimenin kurbanı oldu. Satranç oynayışımız eşitmiş desene... Her neyse Daiki, ne ödülü hak edersin ne de yenilgiyi. Bu nedenle acı çektirmeyeceğim sana ve ikinci oyuna geçeceğim övmeyen bir ağızla. İkinci oyunda en ebedi olanla yarışacaksın. Ver tüm zihnini, odakla sözlerime. Bu yarışı bana karşı değil en sonsuz olan zamana karşı yapacaksın."

Parmağını şıklattı aniden beklenmedik bir anda. Beyaz odanın duvarları parçalanıp uçtu yukarıya. Rüzgarın etkisiyle göklere yükselen ak kağıtlara benziyorlardı. Bu görüntünün etkisiyle gözlerini bir saniyeliğine kapattı Daiki. Gözlerini açtığında Yahiko ormanındaydı. Ama biraz farklıydı burası. Gökler maviydi, koyu değil apaçık bir maviydi. Bulutlar ise hiç olmadıkları kadar aktı. Bulutların içinden çıkan ışıklar tıpkı bir sahne gösterisini gösterirmişcesine ormanın tam ortasındaki bembeyaz masayı gösteriyordu. Masanın üstünde bir ölü vardı. Kimdi bu? Talihsiz bir shinobi? Belki... Belki de bir melekti ve göklerde uçarken şeytanlar tarafından vurulmuş, bu masaya meze olmuştu. Bilinmezdi bu Daiki yakından görmedikçe cesedi. Daiki meraklı adımlarla ilerledi bir yemek gibi servis edilmiş ölüye. Ak masa ve bulutların ışıltısıyla aydınlanıyordu masa. Bu ışıltının kaynağı bulutlar sanardı Daiki. Güneşi tanımaz, duyduğunda ise şehir efsanesi olarak algılardı. Kara gökler sakınırdı güneşi Daiki'nin gözlerinden. İşte bu nedenledir ki Daiki görmemiştir güneşi...

Baktı Daiki parlak masaya. Asalet akan bir ölüydü bu. Köyün ve ötesinin lideri gibi gözüken biriydi bu. Mor saçları vardı Daiki'ninkiler gibi. Güzel bir yüzü vardı tıpkı Daiki'ninki gibi. Bu yatan ölü Daiki'ydi. İşte o anda tekrardan anımsadı Daiki, bu bir genjutsuydu ve durmuş olan yağmur gerçeklikte yağmaya devam ederdi. O sırada Daruen konuşmaya başladı tekrardan:

"Zamanın 5 dakika. 10 dakikada ölmüş bu ölünün ölme sebebini bul 5 dakikada. Ve evet bir başka Daiki'dir o masada yatan, her ne kadar sen olmasan da. Zihnimde böylesin işte, ölü. Böcekler bile yemekle uğraşmamış yüzünü, hala tazecik yüzün... Bul hadi neden öldüğünü, seni kimin öldürdüğünü. 5 dakikanı başlatıyorum ve şimdi!"