[Ishi] Rutin Eskort II

[GM - Naruto]

Görevde Bulunan Kişiler: Fujita Hamaru, Shoda Tetsu, Saitou Shigure
Öngörülen Seviye: C Rank
Pasiflik Sınırı: 24 saat

Minami şehrinde bulunan, gayet yetenekli bir heykeltraş, Daichou için bir heykel kolleksiyonu hazırladı. Bu kolleksiyonun sağ sağlim bir şekilde köye ulaşması gerek. Hızlı bir şekilde yol alarak, 1 günde Iya vadisine vardınız. Geceyi Iya vadisi içinde, ağaç dallarında geçirdikten sonra, tekrar yola koyuldunuz. Vadinin alt kısımlarındasınız. Solunuzda genişçe bir nehir bulunuyor. Bu nehrin hemen yanında bulunan, taşlarla kaplı bir yolda ilerliyorsunuz. Üzeriniz, vadinin üst kısımlarından aşağı sarkan ağaçlarla kaplı. Doğanın içerisindesiniz, temiz hava etrafınızı sarmış durumda. Birazdan, buluşma yeri olan ufak bir kasabaya varacaksınız. Heykeller, sizi orada bekliyor. Kasabanın ismini bilmiyorsunuz, zaren 20 haneden falan oluşuyor ve büyükçe başka bir köyün bir parçası. Bütün bu köylerin toplamına ise Iya köyleri deniyor.

[Saitou Shigure]

Sanatı severdi, çünkü sanatın bu yıkık,yozlaşmış olan dünya bahçesindeki tüm dikenli güruhun aksine meyve veren tek ağaç olduğunu bilirdi. Sanatı severdi Shigure. Çünkü sanat insanları yargılamazdı. Sıra dışıydı ve iyi-kötü ayrımı yoktu. Görevi seçme sebebi zaten başlı başına bundan ibaretti. Minami`nin şu yetenekli olduğu söylenen heykeltraşının daichou için hazırladığı koleksiyonu görmek için can atıyordu. Belkide gözlemleyerek heykel sanatının birkaç sırrına vakıf olabilirdi...

Heykelleri fırsat olursa ayrıntılı inceleyecek ve bir sanatçıyı delirtecek olan yegane hareketi -ki aslında sanatçılar için delirmek normal bir şeydi- yapacaktı. Yani onu eleştirmek. Hatta heykelleri görmediği halde delirtmek için kullanacağı savları düşünmüştü gece boyunca. "Çok demode" diyecekti yüzüne karşı çok ciddi bir ifadeyle, sanatçının muhtemel olarak nezaketten kurduğu maskesini yıkıp yerle bir edecekti böylelikle. İnsanların gerçek yüzlerini görmeye bayılırdı. Gizi aralayıp gerçeğe ulaşmak bu hayattaki en büyük gayesi, arzusu, amacıydı. Bu gibi durumlarda aydınlanmış hissediyordu kendini. Parlayıveriyordu birden zihni, aklındaki düşünceler... Sonra aklına heykeltraşı görüp görmeyeceği geldi. Belkide sadece birileri heykelleri teslim edip giderdi. Ne büyük hayal kırıklığı. Gıcıklık yapma hevesiyle kurduğu tüm fikirler suya düşerdi...

Gece uykusunu iyice almış, sabah rahatlıkla kalkarak iyi bir kahvaltı yapmış ardından kişisel temizliğine girişmişti. Kişisel temizlik konusunda çok hassastı. Vücudunun her yeriyle ilgilenirdi, bilhassa genç ve güzel hanımlar tarafından keşfedilmeyi bekleyen bazı özel noktaları... Duş için kullandığı suyu aşırı derecede ısıtmayı severdi. Sıcak su onu gevşetiyordu ve uzun, büyük olasılıkla pek aksiyon olmayacak olmasına rağmen oldukça gerilimli bir görevden önce gevşemesi çok önemliydi. Bahusus koruması gereken şeyler çok kırılgan ve önemli nesnelerdi. Bu işin gerilimini ve stresini arttıran bir husustu.

Görev uzun süreceği için her zaman ki hafif çizgili gömleğinin üstüne içi turuncu, dışı siyah olan paltosunu giydi ve düğmesini diğer omzundaki düğmeye geçirdi. Gömleğinin kollarını hafifçe kıvırdı. Siyah pantolonunu giymesinin ardından üstüyle uyumlu olan siyah çizmelerini geçirdiği ayaklarına. Çizmelerin iç kısımlarını aşağı doğru katladı. Shinobi ekipmanını ceplerine yerleştirdikten sonra katanasını pantolon kemerinin olduğu yere taktı. Genelde sırta takarlardı fakat paltosunun içinden katana pek fazla belli olmayacağı için, böyle bir avantajı kaçırmak istemedi. Böylelikle eli daima katananın üstünde olurdu ve dışarıdan izleyenler tetikte olduğunu farkedemezlerdi kolayca...

Görev için anlaşılan yere varmak için erkenden yola koyuldu. Gittiğinde ortalıkla kimseler yoktu. Erken gelmek pek huyu olmamasına rağmen nedense içini sebepsiz bir heyecan kaplayıvermişti. 5 dakikalık heyecansız, bunaltıcı bekleyişin ardından görev arkadaşları tek tek katıldılar ona. Kendini bir kaç cümleyle, yüzünde tatlı bir gülümseme ile tanıttı. "Adım Shigure, 19 yaşındayım, görevde birlikte olacağız."

Her birini ayrıntılı olarak süzdü.

Shoda Tetsu: Aralarında en genç görünen oydu. Daha sonra yol üzerinde sorduğunda da aldığı cevap bu düşüncesini doğruladı. Wakizashisi vardı ve muhtemelen Taijutsu ağırlıklı bir ninjaydı, tıpkı Shigure gibi! Hamaru`ya oranla daha konuşkan olduğu söylenebilirdi. Aslına bakarsak, Hamaru`nun durumu göz önüne alındığında... Kesinlikle evet, daha konuşkandı Tetsu.

Fujita Hamaru: Oldukça sessiz ve içine kapanık birine benziyordu. Onun da tıpkı shigure gibi bir katanası vardı. Muhtemelen o da Tetsu gibi taijutsu ağırlıklıydı. Yüzünde garip bir ifade asılıydı. Ürpertici, soğuk bir ifade. Sanki bir ANBU maskesini andırıyordu.

Görev arkadaşlarının pek bir asık suratlı olması biraz gerdi onu. Ayrıca görevdeki herkesin taijutsu ağırlıklı olması biraz dezavantajdı. Şayet karşılarında taijutsu ile karşılık vermesi zor olan bir rakip çıkarsa, üçünü de bir güzel halledebilirdi. Fakat bu ihtimal çok fazla değildi. Muhtemelen taijutsu anlayışları diğer görevdaşlarıyla farklıydı. Bunu hareketlerinden ve hatta duruşlarından bile çıkarabiliyordu.

Tüm arkadaşların anlaşılan yerde buluşmasının ardından zaman kaybedilmeden yola çıkıldı. Yolda sorduğu bazı sorular görev arkadaşlarını rahatsız etmeyecek fakat tanıtacak cinstendi. Üstelik işe de yaramıştı bu sorular. Fujita`nın dilsiz olduğunu ve sessiz bir tip olduğunu, Tetsu`nun ise hareketlerinden arkadaşlığa dair pek bir umutsuz olduğunu farketti. Takımı sosyal olarak pek yeterli sayılmayan fakat ninja yetenekleri açısından eşsiz özelliklere sahip bir takımdı anladığı kadarıyla.

İya vadisine varana kadar çok konuştukları söylenemezdi. Fakat vadide geçirdikleri gecede fısıldaşarak arkadaşlarına daha önce çıktığı görevde yaşadığı bir kaç enteresan olaydan bahsetmişti iyi vakit geçireceklerini düşünerek. Sonuçta onlarla iyi ilişkiler kurmak istiyordu. Fakat Fujita biraz ürpertiyordu onu. Nedense shigure ile arkadaş olmak istemiyormuş gibi gözüküyordu. Her daim tetikteydi ve tek düşündüğü "görev" gibi duruyordu. Muhtemelen işkolik bir shinobi ile karşı karşıyaydı. En tehlikelisi...

Gece İya Vadisinin güçlü ağaçlarının yere düşürdüğü karanlıkta geçip giderken, güneş muhteşem bir görkemle ortaya çıkıp parıldamaya başlamıştı. Gün doğarken tekrar yola koyulmaları gerekiyordu. Nehirin kenarındaki gölgelerin ardı ardına düştüğü taşlı yoldan ilerlemeye başladılar. Meraktan çatlamak üzereydi, her geçen saniye heykellere biraz daha yaklaşıyorlardı fakat sanki zaman gittikçe yavaşlıyor gibiydi. Bu sıkıntılı duruma karşılık şu an içinde bulunduğu haldeki tek iyi şey, temiz havaydı. Temiz oksijeni ciğerlerini çektikçe ferahlıyordu. "Kasabanın İsmi Neydi yav?" diye söylendi kendi kendine, sonra daha önce duyduğu destansı ismi hatırlayıp düşünmeyi kesti. Hatırlamasına imkan yoktu.

Rp Out: Gm mesajında bahsedilen bir sürü olay olduğu için (1 günlük yol, geceyi orada geçirmemiz, karşılaşmamız vs vs) rp biraz uzun oldu kusura bakmayın.

[Shoda Tetsu]

Gece uzun süre görev arkadaşlarını ve görevi düşünürken uykuya kalmıştı. Yavaş yavaş gözlerini açtıktan sonra ayaklandı, etrafına bakınırken aklına görev geldi ve saate bakmak için çevirdi kafasını... Saat daha çok erkendi, henüz zamanı vardı. Lavaboya giderek yüzüne biraz soğuk su çarptı, ardından sıcak bir duş aldı. Dişlerini fırçaladı, kişisel bakımı onun için önemliydi...

Her zamanki kıyafetlerini de giydikten sonra içeri girdi. Annesi yemeği hazırlamıştı kısa, rutin bir diyalogdan sonra yemeğe başladılar. Kahvaltıdan sonra Wakizashisini taktı ve annesiyle vedalaşarak evden çıkıp yola koyuldu. Geceden beri düşünüyordu acaba nasıl görev arkadaşları vardı belki de gerçekten dost oluruz diyerek bir iç geçirdi. Amacına bu kadar kolay ulaşamayacağını kendisi de biliyordu, sadece kendini kandırıyordu. Buluşma yerine ulaşmıştı. Çok çabuk geçmiş gibiydi zaman, muhtemelen görevi düşünmekten yolun nasıl geçtiğinin farkına bile varmamıştı.

Buluşma yerine geldiğinde Shigure çoktan gelmişti. Tetsu' dan kısa bir süre sonra Fujita' da geldi ve ekip tamamlanmış oldu ilk Shigure kendini tanıttı. Tetsu kişiliğinden ötürü sessiz bir şekilde "Ben Shoda Tetsu, tanıştığımıza memnun oldum." dedi ve bir yere geçip oradan Görev arkadaşlarına bakmaya başladı ve ilk izlenimini yapıyordu ilk izlenimler güvenilir değildir fakat bir kaç gerçekçi fikir verirdi Tetsu' ya göre.

Saitou Shigure: Görünümü biraz farklıydı sanki, fakat bir şey kesindi ki diğer görev arkadaşlarından daha fazla güler yüzlü birine benziyordu. Daha konuşkan ve daha sıcak biriydi. Genel olarak çok iyiydi fakat sanki bir farklılık vardı fakat bunun ne olduğunu bilmiyordu.

Fujita Hamaru: Çok fazla sessizdi. Tetsu' ya yakın bir kişiliği vardı fakat o daha farklıydı Tetsu' dan. Çok soğukkanlı ve içine kapanık biriydi. Tetsu çok geçmeden dilsiz olduğunu anlamıştı nasıl bu kadar sessiz olduğunu açıklıyordu bu.

İzlenimlerin ardından yola çıktık. Tek konuşan Shigure' ydi. Sordukları sorulara cevap vermek dışında pek konuşmuyordu Tetsu. Aslında söylemek istediği şeyler vardı ama bir türlü söyleyemiyordu. Shigure görevde karşılaştığı enteresan olaylar anlatıyordu. Tetsu' nun da bir kaç anısı vardı fakat anlatmıyordu.

Yaklaşık 1 gün sürmüştü iya vadisine varmaları. Geceyi Iya vadisinin ağaç dallarında geçirdikten sonra tekrar yola koyuldular. Solların geniş bir nehir vardı, hemen yanında bulunan taşlı yoldan ilerliyorduk. Doğa gerçekten güzeldi temiz hava iyi hissettiriyordu. Tetsu bir yandan düşünüyordu "Acaba ne kadar yolumuz kaldı?"

[Fujita Hamaru]

Bakışlarının arasında süzülmekte olan gecenin karanlığı, kadife bir perdeymişçesine üzerlerine serilirken sırtını yavaş bir şekilde bulunduğu ağacın gövdesine dayadı o anda Hamaru. Üzerinde oturmakta olduğu dalın verdiği rahatsızlıkla, olabildiğince ayaklarını uzatmayı denedi. Bu pozisyonda dengesini sağlaması oldukça zor olup, uykusundayken düşmenin vereceği tedirginlik onu tüm gece ayık tutmaya yeterde artardı bile. Aslında yola çıkmaya karar verdiğinde, bunları göze almış olmuyor muydu zaten? Yabancılık çekmek, yalnızlık hissetmek. Hepsinin bir nedeni yok muydu ki bu hayatta? Hepsinin bir sebebi yok muydu?

Lakin bir sebep vardı, onu en çok rahatsız eden. Bir sebep vardı, onu sıkıntıya ve endişeye mahkum eden. Hayatı boyunca çekmek zorunda olduğu dilsizliği, onu bu hale sürüklüyordu belki de. Onu rahatsız edici düşüncelere boğuyor, kıskanmasını sağlıyordu insanları. Sohbet etmek, gülmek, eğlenmek, yalan söylemek. Dertleşmek, derde çare bulabilmek. Yorumlayabilmek istiyordu insanları. Yeni yüzlere ev sahipliği yapan benliği, hiç olmadığı kadar kalabalıklaşmıştı biranda. Güvenemeyeceği insanların sarfettiği sözlere aldırış etmeden, zamanın geçmesini dilemişti tüm gün. Kendini olabildiğince uzak tutmuştu onlardan. Çantasından çıkarmış olduğu yıpranmış haldeki kağıda, dilsiz olduğunu ve ismini yazmakla yetindi bunca zaman. Başka ne konuşabilirdi ki zaten onlarla? Hangi konu üzerine, neyi isteyebilirdi. Hiçbir şey. Bu yüzden böyle davranmalıydı işte yabancılara karşı. Soğukkanlı durmalıydı. İnsanların onunla iletişime geçmesini engellemeli, yabancı olmalıydı onların benliklerine. İsmi bile hatırlanmayacaktı belki ama en azından rahattı. Hafızalarından yüzünde ki siması bile kaybolacak, ait olduğu yere yani hiçliğe geri dönecekti. Göz kapaklarını yavaş bir şekilde kapattı o sırada. O kadar sessizdi ki çevresi. O kadar sakindi ki.. Ruhunun her geçen saniye biraz daha dinlendiğini, huzura kavuştuğunu hissediyordu. Çatlaklarla dolu yüzü, esmekte olan rüzgar kalıntılarını narince emerken, düşüncelerine ara verdi en sonunda. Harekete geçmeye karar verdi.

Belki de boşuna sıkıyordu kendini. Boşuna kendini tedirginlik içinde bırakıyor, korkuya ev sahipliği yapıyordu zihni. Hızlı bir şekilde göz kapaklarını açtı o anda. Sırtını dayamakta olduğu ağacın gövdesinden, ayırdı bedenini. Ayağa doğruldu ve en yakın kişiye, uyumakta olduğunu düşündüğü Shigure’ye doğru sessiz adımlarla yanaştı. O kadar sakin görünüyordu ki, o kadar mutluydu ki. Titremesine mani olamadığı göz bebeklerini, o beyaz suratına doğru çevirdi. Katanasını kendine engel olamayarak, kınından yavaşça ayırdı ve tamamen benliğine büründü o anda. Sorgulamaya başladı seçenekleri. Göreve herhangi bir zararı olabilir miydi ki bu adamın? Onu yavaşlatabilir miydi? Ya onu aldatırsa. Onu geride bırakıp, kendi başına görevi bitirmeye kalkarsa. Sert bir şekilde kavramakta olduğu katanasını, kınından birazcık daha ayırdı kendine engel olamayarak. Titremekte olan eline engel olması için tırnaklarını avcuna sert bir şekilde geçirdi ve izlemeye koyuldu tekrardan suratını. Rüzgardan dalgalanmakta olan o seyrek saçlarını, kıyafetlerini, ekipmanlarını. On dakika boyunca tekrar etmişti bu döngüyü belki de Hamaru. On dakika boyunca sadece onu seyretmiş, tartıp fiyatını belirlemişti. Aynısı Tetsu denen eleman içinde geçerliydi tabii. Aynı seçenekler, aynı sorular onun içinde sorulmuş, olabildiğince sessiz yanaşmıştı yanlarına. Karanlıkla bütünleşmişti elinden geldiğince. Belki biraz zaman kaybetmişti ama en azından hissettiği rahatlık onun uykuya dalması için yeterde artardı. Ruhu, tebrik sözcükleri için kıvranırken sahip olduğu tek şeyin zarar görmesine, tehlikeye düşme riskine dayanamazdı.

Eski konumuna tekrar geçti ve sırtını rahat bir şekilde ağacın beline dayadı. Üzerinde yatmakta olduğu dal o kadar rahattı ki şimdi, o kadar huzurla dolmuştu ki ruhu. Kısa bir süre geçmeden uykuya dalmış sanki zaman kavramını ortaya kaldırarak güneşin ilk ışıklarıyla aralamıştı göz kapaklarını.

Rahatlamış, enerjik bir bedenin verdiği avantajla zaman kaybetmeden hazırlanıp, yoluna düşmüştü tekrardan. İya köylerine doğru.

[GM - Naruto]

Güneş’in ve doğanın harmanlandığı topraklar olarak bilinir Ishigakure. Vadinin içinde kurulmuş olması sebebiyle yakıcı Güneş’ten kendini doğal bir yolla koruyan Ishigakure’ye bir de yeşillik eklendiği zaman görsel bir şölen tadındadır yaşam. Tezatlığın mükemmeliyete dönüşebileceğinin bir kanıtıdır adeta. Burada yaşayan Ishigakureli insanlar da farkındadırlar neye sahip olduklarının. Hepsi de Güneş’in ve yeşilin peşinden giderler. İçsel yapıda kurallara bağlanmamış bir statüko var olsa da, köyün her bir bireyine öncekilerden mirastır bu iki şaheser. Ishigakure’nin durumu böyleyken Iya Vadisi bir nevi daha mükemmelleşmiş halidir Ishigakure’nin. Küçük çocukların ellerine verilen boyama kalemlerinden çıkan bir resmi andırır ilk bakışta bu mucizevi mekan. Sarısı, yeşili, mavisi ve kahverengisi boldur Iya’nın. Hiç bitmeyecek bir döngüyü andırır bu haliyle. Herkesin gidip yaşamayı dilediği, ancak sosyal olgular karşısında pısırık kalmış bir yerdir. Gizli bir hazine, saklı bir mücevher veya dokunulmaz bir güzellik… Burayı adlandırabilecek belki de daha birçok betimleme vardır henüz daha akıllara bile gelmeyen.

İlk olarak nehre takılıyor gözleriniz. Çok açık mavi olması gözlerinizin sizinle oyun oynayıp oynamadığını sormanıza sebep oluyor. Maviliğini temizliğinden alan bu nehrin dibindeki taşların her birini rahatça seçiyor gözleriniz. Arada suyun üstüne zıplayan ve dipte kendine yiyecek arayan balıklar bu güzelliğin artmasına sebep oluyor. Öte yandan nehirdeki balık bolluğu da aklınıza kazınan bir nokta oluyor. Sanki doğa ana buraya fazlasıyla zamanını ayırmış gibi geliyor sizlere ve sadece bu nehre bakarak düşünebiliyorsunuz bunu. Kaynağını ve döküldüğü noktayı bilmiyor oluşuna bile üzülüyorsunuz denebilir.

Nehrin hemen yanındaki taş yol ise kendiliğinden ve zamanla oluşmuş bir yol. Ancak nehrin nemi ile biraz kayganlaşmış olduğunu söylemek mümkün. Elbette bu sıradan insanlar için bile yürümede bir zorluk çıkarmamakta. Aksine buranın güzelliğini daha da arttıran bir etmen olmakta. Belki de yürüdüğünüz bu yolun tek eksiği, taşların arasında bitiveren yeşil bir çimen tabakası. Ancak bu yolun kullanımda olduğu düşünülünce çimenin olmayışını anlayışla karşılamak da mümkün görünüyor. Yol ne çok geniş ne de çok dar. Yanınıza birkaç kişi daha alarak düz zeminde yürümeniz mümkün, fakat bundan sonrası doğal güzelliğin ayrı bir parçasına geçiş yapıyor. Dikleşmeye başlayan toprak ve doğa ananın Güneş’ten korunmanızı sağlayan doğal hediyesi olan ağaçlar…

Sert toprak zemin başlarda hafif, ancak birkaç metrenin ardından sert bir açı ile dikleşirken, başınızı kaldırdığınızda yemyeşil yaprakları görüyor olmanız, bulunduğunuz, ayak bastığınız bu toprakların ne denli etkileyici olduğunu hatırlatıyor sizlere. Sanki üzerinize yavaşça dökülmek için ufak bir rüzgarı bekleyen ağaç dalları bir birlerine değerken huzur verici bir sesi de armağan ediyor kulaklarınıza. Ancak gözleri en çok hayretlere düşüren, bazı ağaçların neredeyse yere paralel bir biçimde uzanıyor olmaları oluyor. Bu bile, köklerinin ne kadar sağlam olduğunu ve bu varsayımla ağaçların yüzyıllardır burada büyümekte olduğunu söylüyor sizlere. Adımlarınız vücudunuzun isteği ile yavaşlama eğiliminde olsa da göreviniz sizi bu güzellikten ayıran etmen oluyor. Adımlarınız hızlandıkça da içinde bulunduğunuz bu güzellik kendini kaybetmeye başlıyor.

Karşınıza çıkan ilk evi gördüğünüz anda varış noktasına geldiğinizi düşünüyorsunuz. Nehir artık sizden metrelerce uzakta, sadece hafif bir şırıltı ile varlığını sürdürmekte. Halen daha vadinin içinde olsanız da, dikleşmeye başlayan toprak da sizi rahat bırakmış halde. Bu yüzden ağaçlardan da uzak oluyorsunuz ve doğrudan Güneş ışıklarına maruz kalmaktasınız. Tamamen taştan yapılmış bu küçük eve iyice yaklaştığınızda ise buranın terk edilmiş bir ev olduğunu anlıyorsunuz. Ancak aradığınız kasabanın girişinin sizden çok da uzak olmadığını görüyorsunuz. Gözleriniz kasabanın içinde dolaşan birkaç insanı seçebiliyor bile. Elbette bunlar birer siluet olsa da artık çok da uzak sayılmazsınız ismini bilmediğiniz bu kasabaya.

[Saitou Shigure]

Nehirin ışıltılı mavisinin gökyüzününkiyle aynı renkte olması sanki yerin ve göğün cenetten çıkma tek bir renkle mühürlenmiş olduğu izlenimi yaratsa da, kafasını çevirdiği zaman karşılaştığı dehşet çeşitlilik ona tanrının İshigakureyi yaratırken paletindeki renkler konusunda cimrilik yapmayıp her zaman ki cömertliğiyle hareket ettiğini açıkça kanıtlıyordu.

Shigure'nin başını döndüren birçok güzelliğe rağmen ondan bu güzelliklerden sadece yeganesini sorsalar, onlara sudaki berraklığı anlatırdı. Kafasını suya çevirdiği zaman gördüğü ekolojik düzen onu kendine hayran bırakmakla kalmıyor, aklına doğaya dayalı sistemler üzerine politik düşüncelere itiyordu. Oysa politikadan hiç hazzetmezdi... Bu sebeple balıkların iştah kabartan bolluğuna vermeyi denedi dikkatini. Muvaffak olamadı zira yüzyıllardır köklerini bu bereketli topraklara salmakta olan görkemli ağaçlar daha çok cezbediyordu dikkatini. Onların heybetine kapılmıştı adeta. Kim bilir kimlerin kanıyla sulanmıştı savaş zamanları bu ağaçlar. Kimlerin acısını hapsediyor, barındırıyordu acaba?

Bulundukları yer insanı şaşkına çeviriyordu. Muazzam derecede dikkat bozan bir yerdi. O kadar güzeldi ki cennetvari hazlar yeşertiyordu insanın kalbinde. O (gidecekleri) köyü hiç bulmamayı diledi bir an. Halinden oldukça memnundu. Ancak aynı şey takım arkadaşları için söylenemezdi. İkisinin de sessizliği onu delirtiyordu. Tetsu biraz daha arkadaş canlısı bakışlara sahipti. Fakat Fujita... Sanki bir manyak potansiyeli sezmişti onda.

Tek dileği Fujita`nın isteksizce dışa vurduğu manyaklığın, Shigure`nin içindeki diğer deliyle karşılaşmamasıydı. Şayet öyle olursa bu dilsiz çocuğun metalik bir sesle şakırdayıp, onu öldürmeyi deneyeceğini biliyordu. Shigure`nin kendine güveni tamdı savaş konusuna. Onu yenebileceğini düşündü. Asıl sorun onu öldürmenin yasak olmasıydı... Yasaklar zihnini ağaçlardan sonra cezbeden başka bir mefhumdu.

"Dişleri nasıldır acaba" diye düşündü delice. Üstünde durmadı bu düşüncenin, tekrar dağıttı zihnini.

Gözlerini Fujita`nın üzerinden çekip ufka doğru baktığında gördüğü ev ile birlikte az önce düşündüğü psikopatça şeylerin verdiği neşeyi yitirdi fakat belli etmedi. Tetsu`ya doğru "Az kaldı yoldaş" dedi gülümseyerek. Bu sırada yolun sırasındaki ağaçlar yavaş yavaş azalmış, tek tük kalmışlardı. Güneşin yakıcı ışığı beyaz tenine işlerken, sabah ayazından ve ormanın havasından çıkmışlardı. Güneşin sıcaklığıyla sanki eski bir tanıdıkla karşılaşmış gibi hissetti.

[Shoda Tetsu]

Nehrin mavisi, gökyüzünün mavisi sanki birleşmişti eşsiz bir manzaraydı, nehrin berraklığı ve temizliği sayesin de suyun dibinde ki taşları bile rahatça seçebiliyordum böyle bir güzelliği ömrümde kaç görebilecektim ki? Kendine yiyecek arayan balıkların arada suyun üstünde zıplıyordu ve inanılmaz bir görüntü oluşturuyordu o görüntüyü unutacağımı hiç sanmıyorum, güzelliği ile sanki beni kilitlenmişti fakat tabiri caizse kilitlerimi kırarak kafamı çevirdim. Yine eşsiz bir manzara ile karşılaşmıştım. İshigakure gerçekten de doğanın vatanıydı fakat Iya Vadisi ile karşılaştırılması bile hataydı bence…

Bir an acaba burada mı kalsam diye düşündüm fakat zihnimi bulandıran bu manzarayı unutmaya çalışarak göreve döndüm ama emindim ki boş bir zamanımda buraya gelecektim bu manzaraya bir daha göreceğime emindim. Savaşın çıkmaması için kendime bir sebep daha bulmuştum bu güzelliğin üstünde cesetler, kan lekeleri ve kılıçlar görmek istemiyordum. Dostça yaşamanın neresi yanlıştı ki? Niye savaşlar vardı ki? Bu savaşların verdiği hasarları görmüyorlar mıydı düşüncelerimin ardından kafamı toparlayarak göreve odaklandım.

Nehrin yanında ki taş yolda ilerliyorduk nehirden kaynaklanan hafif bir kayganlık vardı fakat yürümeye zorluk çıkartacak bir şey değildi. Toprak dikleşmeye başlarken Güneşten korunmamızı sağlayan ağaçlar vardı. Sert bir toprağı vardı başlarda hafif dikleşirken biraz yürüdükten sonra sert bir açı ile dikleşmeye başladı. Ağaç yapraklarından gelen huzur verici bir ses geliyordu insanı rahatlatıyordu ardından gördüğüm ağaçlara hayret ile bakıyordum yaprakları paralel uzanıyordu yere ve ağaçlar yüz yıllardır büyüyordu bu ağaçlar nelere tanık olmuşlardır acı, hüzün daha tarif edilemeyen bir çok duyguları yakından tanık olmuşlardır insanların birbirini katledişini seyretmek…

Dikleşmeye başlayan topraktan kurtulduktan sonra karşımıza bir ev çıktı. Nehirden ve ağaçlardan epey bir uzaktaydık sadece hafif bir şırıltı duyuyorduk. Karşımıza çıkan taş eve yaklaştıkça terk edilmiş olduğunu anlamamız pek zor olmamıştı buna rağmen kasabaya yaklaştığımızı anlamıştık. 1-2 insanı seçebiliyorduk bile… Shigure bana "Az kaldı yoldaş" demişti gülümseyerek. Konuşmak yerine hafif bir tebessüm ile karşılığını vermiştim, Shigure iyi birine benziyordu fakat onda farklı bir şeyler vardı fakat bunu çözememiştim.

Rp Out: İlk mesajda 3. Şahıs ağzından yazıyordum bu mesaj ve sonrakilerde 1. Şahıs ağzından yazacağım umarım sıkıntı olmaz.

[Fujita Hamaru]

Her şey o kadar hızlı ilerlemişti ki.. Gördüklerinden şüphe etti biran. Attığı her adımla değişmekte olan çevresi, onu yeni güzelliklere doğru sürüklerken sadece izlemekle yetindi. Aklında süre gelen soruların, cevaplarını tek başına yanıtlayamaması da buna etkendi tabii. Böyle güzellikte bir yeri, böyle saf halde ki bir yeri, daha önce nasıl duymamış olabilirdi ki. Anlam veremedi biran. Zihnini tamamen ele geçiren, onu hayran bırakan görüntülere yoğunlaştı. Belki de, uzun yıllar süren bir değişim içinde gerçekleşmişti her şey. İnsanlardan uzak, sadece doğayla baş başa gerçekleşmişti tüm bunlar. Attığı her adımla değişmekte olan görüntüler ise bunu kanıtlayıcı nitelikteydi. Bir tablodan çıkagelmiş gibi süsleyen bu imgeler, git gide yerini sadeliğe vermiş, hüzüne uğratmıştı onu o anda. Başka bir zaman, başka bir durumda karşılaşmış olsaydı keşke bu şaheserle. Yapa yalnız gelebilseydi keşke buraya. Herkesten uzak, zaman kavramından yoksun inceleyebilseydi gördüklerini. Bir melekmişçesine parıldayan yeşilliklerin verdiği dokunuşla, ruhunu rahatlatabilseydi. Ama olmadı. Attığı her adımla uzaklaştı her şeyden. Sadece küçük bir tebessüm eşliğinde arkasında bıraktı tüm bu anıları.

Diğer yandan, bir süre ilerledikten sonra gördükleri kulübenin harap içinde olması onu umutsuzluğa sürüklemeye yeterli olmuştu. Git gide zonklamakta olan ayakları ve acıkmış midesi de buna neden olan etmenlerden biriydi tabii. İyi yanı uzakta sima şeklinde hareket etmekte olan insanlar, bu ağrıların biranda geçmesini sağlamıştı. Belki de yola çıkmış olduğu bu görevin sabırsızlığındandı bu isteğinin sebebi, belki de uzun zamandır saklamış olduğu hareket arzusu. Bakışlarını yavaş bir şekilde tekrardan gittikleri patikaya doğru çevirdikten sonra, adımlarını yavaşlattı o anda geriden takip etmeye karar verdi elemanları. Konuşamamasının verdiği hüzünle, suratını asmakla yetindi gizliden gizliye. Birkaç dakika sonra karşılaşacakları insanlara karşı, bir etken olamayacağından dolayı bu işi onlara bırakmak oldukça geçerli bir sebepti. Ellerini hızlı bir şekilde yeşil kapşonuna doğru götürdü ve rüzgardan savrulmakta olan saçlarını kapatırcasına kafasına geçirdi. Ardından beklemeye koyuldu olacakları yavaş ve sessiz adımlarla.

[GM - Naruto]

Kısa bir yürüyüşün ardından kasabanın içinde buluyorsunuz kendinizi. Burası son derece sıkışık bir şekilde inşa edilmiş, tamamen taştan evlere sahip bir kasaba. Ishigakure’deki evlerin yapısını düşündüğünüzde, buradaki evler bir hayli çağ dışı gelebiliyor insana. En büyük evin iki katlı olması, Ishigakure’deki işçilikten uzak, tamamen yığma taşlardan bu evlerin yapılmış olması bu düşüncenin en büyük kanıtı gibi. Fakat buna rağmen kasabaya girdiğiniz anda sizi sarmalayan bir sıcaklığı da seziyorsunuz. Bu belki insan olmanızın, belki de shinobi olmanızın getirdiği bir his. Kaynağı bilinmese de hissin gerçekliği konusunda şüpheniz bulunmuyor.

Yaklaşık 14 tane ev görüyorsunuz. Yaklaşık, çünkü 2 tane evin gerçekten bir ev mi yoksa ahır mı olduğu konusunda şüpheleriniz var. Kasabayı tamamen görebilmeniz sebebiyle bu evlerden gelen at seslerini de duyabiliyorsunuz. Ancak yapı itibari ile diğer evlerden farkı olmaması, buraların ev olarak da kullanılabileceği gibi bir anlam yaratıyor zihninizde. Bunun dışında bir köy meydanı veya özel kullanıma yarılmış bir bina göremiyorsunuz. Bu anda içinizi saran sıcaklığını kasabadaki bu tek düzelik olabileceği geliyor akıllarınıza. Ishigakure’deki sistem ile buradaki sistem arasındaki fark belki de sebep. Kim bilir?

Sizlerin gözleri evleri tararken, uzaktan gördüğünüz siluetlerin bir evden diğerine giden kişiler olduğunu da fark ediyorsunuz. Ancak bunun dışında sizin evleri süzdüğünüz gibi onların da sizler süzdüğünü görebiliyorsunuz. İnsanların bu bakışlarında boş bir anlam olduğunu söylemek mümkün, ancak sizden ürkmüş, korkmuş veyahut tedirgin olmuş gibi de durmuyorlar. Sıradan insan gibi hissedebiliyorsunuz kendinizi. Ta ki yanınıza orta yaşların sonuna gelmiş, saçlarının kenarları kırlaşmış, ancak üst kısımları inadına siyah kalan, yüzünde Güneş’in getirdiği esmerlik ve yılların getirdiği çizgileri harmanlayan, hemen hemen 185 cm. boylarında olan bir adam gelene kadar. Yüzünde büyük bir tebessüm ile sizlere yaklaşan adamların kıyafetleri eski görünse de kıyafetin üstünde herhangi bir yama veya yırtık bulunmamakta. İki ellerini de kenara açarak “Kasabamıza hoş geldiniz shinobiler. Sizleri buraya getiren sebep nedir? Nasıl yardımcı olabilirim sizlere?” diye soruyor içten bir şekilde. Bu anda anlıyorsunuz ki Ishigakure’deki shinobilere ilişkin görüş burada da hemen hemen kendini göstermekte.

[Saitou Shigure]

Bulundukları köy İshi`nin mimarisinden yoksun olsa da, verdiği "evde olma hissi" konusunda en az onunla yarışacak kadar iyiydi. Bu his dışında nedense Shigure`ye oldukça sıradan gelmişti. Romanlarda okuduğu fakir bir köyü sanki yaşıyormuş gibiydi. İçinden bir an "keşke ishi`nin emekçi taş ustaları ve dahi mimarlarından birkaç tanesi de buraya düşeymiş" diye geçirdi. Ne yazıktı öyle... Böylesine güzelliklerin arasından geçip vardıkları yer böyle bir köy müydü?

"..... Yardımcı olabilirim?"

Daima karizmatik bulduğu kırlaşmış saç ve İshi`nin neredeyse hepsinde bulunan esmer ten kombinasyonu onu hiç şaşırtmamıştı. Gülümsedi adama doğru, biraz rahatlatma çabasıyla. İnsanların shinobileri "bela" olarak gördüklerini hissedebiliyordu. Belki de sadece kendi kuruntusuydu.

Takımdaki konuşkan kişi olarak, hem de diğerlerinden büyük olduğu için (ne de olsa söz büyüğün olur) bir adım öne çıktı. "Bazı heykeller arıyoruz, Daichou-sama için" dedi.

rp out: h. sonları çok meşgul oluyorum çalıştığım için. Dün yorgun argın bir rp yazmıştım ama nedense gönderememiş miyim, gönderilmemiş mi ne olmuşsa bir şey olmuş bulamadım. Ve moralim de acayip bozulduğu için bu rpnin kalitesi bok gibi oldu. affet gm-sama bu turluk