[Ame] Rutin Devriye I

[GM - Naruto]

Görevde Bulunan Kişiler: Shinohara Izumi, Takahiko Eiji
Öngörülen Seviye: C Rank
Pasiflik Sınırı: 24 saat

Ame-chou binasına, görevinize başlamak için varıyorsunuz. Rutin devriyenizi gerçekleştirmek için, şehrin devriye platformlarını kullanacaksınız. Bu platformlar yerden 20 metre kadar yukarıda. Bu platformda bulunmanız için gereken izinler ayarlanmış durumda. Ağır bir sağanak mevcut, her Ame günü olduğu gibi. Kara bulutlar gök yüzünü kapatmış durumda. Platformdan aşağıdaki sokağı ve insanları rahatça görebiliyorsunuz, ancak onların sizi farkettiklerinden şüphelisiniz.

[Takahiko Eiji]

Pek çok köy dışı, ve nispeten daha tehlikeli olan görevlerin arasında kafa dinlemek için belki de en iyi yöntem etliye sütlüye olabildiğince az karışarak yapılan devriye görevleriydi. Ekstra durumlar haricinde yapılabilecek birkaç tip görev arasında da en rahatıydı ayrıca. Olay yeri inceleme görevlerinde sivillerle gereğinden fazla uğraşmak gerekebiliyordu ve eskort görevlerinde görevin başından sonuna dek sorumlu olduğunuz bir takım insanlar oluyordu. Çoğunlukla bardaktan boşanırcasına yağan sağanak yağmurun altında -her an müdahale edilebilecek bir şey olması ihtimaline karşın şemsiye yerine yağmurluk kullanmam gerekiyordu- shinobiler için hazırlanmış yüksek devriye platformunda gezmek ruhu dinlendirmek ve arıtmak için bize sunulan bir imkandı adeta. Yine de gözlerinizi dört açmanız, duyularınıza ve sezgilerinize de güvenmeniz gerekiyordu fazlasıyla. Havası ve genel olarak şehir yapısı gereğiyle pek çok karanlık sokak ve köşe vardı ve bunların herhangi birinde herhangi bir anda ters bir olay çıkması ihtimali yadsınamayacak kadar yüksekti. Çoğunlukla pek bir problemle karşılaşmıyor olsak da, dikkatli olmaktan zarar gelmezdi.

Devriye görevlerini genellikle rastgele seçilmiş iki ila üç kişilik gruplar gerçekleştirirdi ve devriye grupları Ame-Chou binasından başlayarak birbirinden farklı yollara açılan karışık platformları arşınlayarak tüm şehri dolaşırlardı. Bu devriyeler sayesinde, köydeki chuuninlerin büyük kısmıyla selamımız vardı. Çok samimi olmamız gerekmiyordu, zaten çok samimi olmak gibi bir niyetimiz de yoktu ya. Kafa dinlemek yerine yapılan sohbetin duyuları geçici olarak köreltmesi ihtimali yüksekti nihayetinde. Çoğunlukla günün her saati devriye olurdu, bir aksilik çıkmaması durumunda. Zaten sıkış tepiş yaşadığımız için köyün kapladığı alan çok da büyük değildi ve devriyelerin işi çok zor olmuyordu. Spesyalistler hariç tüm chuuninlerin her daim sorumluluğunda olan bu görevler, aslında bizim için bir nevi tatildi. Hem hiçbir şeyden uzak kalmamak, hem de üzerinde zaten varolan bir görevin baskısı olmadan gününü geçirmek için güzel bir yöntem.

Üç ila dört gün önce, akademiye kızkardeşimi almaya gittiğimde -aslında amaç birlikte antrenman yapmaktı ancak sonuç fiyasko olmuştu- ufak not defterime devriye gün ve saatlerimi, beraber çıkacağım isimleri geçirmiştim. Bugün Shinohara Izumi ile birlikte iki kişilik bir grup oluşturacaktık. İsmen bilsem de kendisini tanıdığımı söyleyemezdim. Akademide üst dönemimdi ve geninken de doğru dürüst karşılaşmamıştık bile. Daha önce beraber bir devriyeye yahut göreve çıktıysak bile, muhtemelen daha kalabalık bir gruplaydı ve bizzat konuştuğumuzu hatırlamıyordum. Pek de farketmiyordu aslında, nihayetinde buraya iş için gelmiştik. Son dönüşü de yaparak, Ame-Chou binasına ulaştım ve toplanan gruplar ufak ufak hareket etmeye başlar, saatini dolduran gruplar dağılma bildirimi yapmak üzere binaya girerken Izumi-San'ı beklemeye başladım.

[Shinohara Izumi]

Uyandı Izumi ve selamladı bulutların arasında olduğuna emin olduğu güneşi. Gülüşüyle selamladı ve sigarasıyla selamladı. Dışarı çıkınca sigara tüttüremeyeceğine emin olduğu için bugün kalkında dört tane yakmıştı bile. Devriyesi vardı bugün. Ayak işi de sayılabilirdi belki, ama köyün güvenliği için şarttı bu durum.

Kalktı Izumi ve selamladı bulutların arasında olduğuna emin olduğu güneşi. Bugün hiç görüşemeyeceklerine emindi. Giyindi, makyajını yaptı sakince. Kalın, sıcak tutan yağmurluğuna sarındı. Siyahtı rengi. Ruh gibi, ölüm gibi simsiyaha büründü bir anda sarı saçlı melek. Anahtarı paspasın altına koyup çıktı yola.

Öyle yağıyordu ki yağmur, tüm günahları silercesine. Öyle yağıyordu ki toprağı dövercesine. Yere düşen her damlanın sesi birbirinden farklıydı. Duymak istemeyene yağmur, isteyene bir ballad özelliği taşırdı damlalar. Yağmurluğa dokunan her damladan farklı bir ses çıkıyordu. Gömülmüştü yağmurun içine Izumi kuru kalabilmek için. Uzun saçlarını saklamak için yağmurdan sokulmuştu içine yağmurluğun. Kalın pantolonunun büyük kısmı ıslanmıştı bile, ama alışmıştı ayakkabılar, alışmıştı bacaklar.

Hızlı hızlı yürüyerek, geç kalmayacağını bilse bile erkenden gidebilmek için ulaşacaktı Ame-Chou'ya. Erkenden gitmiş olacaktı işte. Eiji'yleydi görev. Hayal meyal hatırlıyordu onu. Tıpkı herkesin yüzünün olduğu gibi, onun da yüzü eşleşmişti artık yağmurla. Arka planda yağmur olmadan birilerini hayal edemiyordu artık Izumi. Genin'ken karizmatik biri olduğunu hatırlıyordu Eiji'nin. Tatlı çocuk... diye geçirdi içinden. Bir dost olabilmeye çok müsait.

Düşünürken, ıslak ayakkabılarını seyrederken varmıştı Ame-Chou'ya. Uzunca zamandır yolu düşmüyordu buralara. Gerçi kimin düşerdi ki? Zaten, Eiji de önce gelmişti Izumi'den. Bu direk onu sevmek için bir neden olabilirdi. Yaklaştı yavaşça Eiji'ye. "Merhabalar dostum!" dedi dostane bir şekilde. "Görüşmeyeli uzunca zaman oldu. Sanırım en son küçük bir göreve çıktığımızda vardın. Görev dediysem... Silinmiş olmalı hafızamdan, yine böyle bir devriye olabilir Genin'ler için." dedi güleç bir tavırla. "Çok beklemeyelim, gidelim görev yerlerimize." dedi ardından.

"Nasılsın dostum, hayat nasıl gidiyor?" diye de aptal bir muhabbet başlangıcı bile yapmıştı.

[GM - Naruto]

Out: Göreve Shinohara Inochi'de dahil olmuştur. Size geç kaldığı için görevin ortasında katıldığını varsayınız.

Aranızda muhabbet ederken yürümeye başlıyorsunuz. Rotanız belli, Ame-chou binası çevresindeki sokaklar. Rahat bir zıplayış ile platforma çıkıyorsunuz.

Platform yerden 20 metre yukarıda. Hemen hemen her sokağa dağılıyor. Diğer devriyelerin dağıldığını uzaktan seçebiliyorsunuz. Amegakure'nin kasvetli yağmurunun metale çarparken çıkardığı sese alışıksınız, zira bir çok defa bu devriye görevini üstlendiniz. Bu da o standart günlerden biri. Güneşi hayal meyal bulutların arasından seçiyorsunuz. Yer yer çakan şimşekler ile binalar aydınlanıyor, paratonerler ışıldıyor. Sokakları çok rahat seçebiliyorsunuz. Bir çok insan kendi işinde gücünde, birbirleriyle konuşmuyorlar bile. Sokaklar aşırı kalabalık değil, genelde insanlar Amegakure'de işi yoksa evini terk etmez. Sokakta oyun oynayan çocuklar göremezsiniz. Seyyar satıcılar neşeli melodilerini sayıklamaz. Bir çiftin öpüştüğüne çok nadir tanık olursunuz.

Köyün kasvetinin bütün sakinlerine işlediğinin farkındasınız. Bir kısmı da size geçmiş tabii ki, zira bu tarz şeyleri yadırgamıyorsunuz. Sokakların sadece işi olanlarla dolu olması size yarıyor aslında. Daha az olay demek, olay çıkınca da daha az sivil, daha az potansiyel can kaybı demek. Ancak bu, devriye görevinin hafife alınabilecek bir şey olduğu anlamına gelmiyor.

Sakince yürüyorsunuz binaların arasında, yüksekte. Bazenleri bir kaç evin açık penceresine denk geliyorsunuz, içerideki insanların özel hayatlarına bir kaç saniyeliğine de olsa tanık oluyorsunuz. Resim çizen bir çocuk. Birbirleriyle tartışan bir çift. Öğle şekerlemesine yatmış bir genç. Ancak genel olarak, pencereler kapalı, zira kimse evinin su ile dolmasını istemez.

[Shinohara Inochi]

Her sabah olduğu gibi hüzünlüydü Amegakure. Sabah erkenden kalkmış, kahvaltımı yaptıktan sonra ölüm renginde, gri, paltomu giyip kapşonumu kapatarak oturduğum binanın çatısıdan yağmuru izliyordum. İç çatışma dönemimden beri bu benim bir tür alışkanlığım olmuştu artık. Kimisi tütünden, kimisi alkolden, kimisi başka şeylerden kopamayacakken benim de refleks olarak yaptığım bir hareket haline gelmişti bu. Zihnimdeki çalkantıyı yenmeme yardımcı olan yegane bir ayağım herhangi yükseltinin üzerinde duruşumla beklerken Ame-chou tarafından göreve çağrıldığım, hatta bir süre geç kaldığımın da farkına varmıştım. Çatı tarafından devriye platformlarına yaptığım sert bir inişle hızlı bir şekilde Ame-chou binasına doğru yola koyuldum.

Görevim her zaman gerçekleştirilen devriyelerden biriydi, geçimimi sağlayabilmek için bu tür görevlere ihtiyacım vardı. Bana verilen iki isimden ilki Shinohara Izumi; karı gibi makyaj yapan ve gevezeliğiyle kendisini hayatta tutan birisiydi. Soyisim benzerliğimiz konusunda bazen şüpheye düşsem de aile bilgilerime ulaşabileceğim kimsem yoktu. Hem kendime yakın hissedebileceğim bir insanın varoluşu hiç umrumda olmayacağından merakımı çoktan yenmiştim. İkinci isim olan Takahiko Eiji hakkında ise hiçbir fikrim mevcut olmamakla birlikte kim oluğunun önemi olmadığını biliyordum. Herhangi birisi, benim için sadece değersiz bir insandı. Her bir diğeri gibi...

Bir süre sonra Ame-chou binasına yakın bir yerde, devriye platformlarının üzerinde iki silüet belirmişti. Az daha yaklaşınca önceden tanıdığım Izumi'yi fark edebilmem, görev için takımıma yetişmemi sağlamıştı. Kendilerini fark ettiğim sırada epey uzak oldukları ve gözümün tam olarak suratları seçememesi sorunumu Izumi'nin makyajı gidermişti. Yine de... Makyaj yapan erkek mi olur ulan!

Sesimi duyurabileceğim kadar yanlarına yaklaştığımda beni fark edeceklerini biliyordum, aralarına sokulup sakince yürümeye devam etmek isterdim ama geveze Izumi kesinlikle aptal bir muhabbet başlatma girişiminde olacaktı. Gereksiz muhabbetlere lüzum yoktu. Bu yüzden onun ağzından duyduğum ilk lafın ardından kendisini susturmak amaçlı: "Kes sesini." kelimelerini kullandıktan sonra sağ elimin işaret parmağıyla gitmemiz gereken yönü gösterip takımı devriye gezmeye devam ettirecektim.

[Takahiko Eiji]

Izumi-San'ın gelişi birkaç dakikayı bulmuştu. Yağmurlu, karanlık ve alışkın olmayan biri için korkutucu sayılabilecek Amegakure havası görüşümüzü bir miktar kısıtladığından mütevellit birkaç metre yakınıma gelinceye kadar farkedememiştim kendisini. Bunun sebebi, şuanda hatırlayamadığım herhangi bir şeye dalmış olmam da olabilirdi tabii. Tam bilemiyordum şuan. Neşeli selamı karşısında bir miktar durakladım. Böylesi bir havaya pek uygun bir stil değildi, ancak Izumi-San'ın genelde davranış insiyatifleri konusunda böyle yönelimleri olduğunu az çok biliyordum. İlginç bir insandı kendisi esasen, özellikle hümaniste kaçabilen tavırları ve dikkat çekici dış görünüşüyle birkaç kez gördükten sonra pek unutulacak tipte biri değildi. Sıradanlıktan uzaklaşabilmiş ve kendine ait bir stil ortaya koyabilmişti. Bu, saygımı kazanmaya yeterliydi. "Merhaba Izumi-San." Onun kadar pozitif olamasam da, karamsarlıktan da elimden geldiğince uzak kalarak -sanırım orta karar, duygusuz olarak nitelendirilebilecek bir selamlama olmuştu- karşılık verdim ona, ve platformlara doğru sıçradık.

Bu sırada, konuşmayı sürdürüyorduk. Benim kendisini beklerken düşündüğüm, daha önce beraber çıktığımız görevden bahsediyordu o da. Ayrıntılar konusunda benim de kafam karışıktı. "Tam emin olduğum söylenemez, ancak oldukça sıradan bir görev olmuş olsa gerek ki, konuyla alakalı neredeyse hiçbir anım yok. Yalnızca ben geninken değil de, chuunin olduktan sonra gerçekleştiğini." Chuunin olduğum sene, kızkardeşim akademiye başlamıştı. Ve Izumi-San'la beraber olduğumuzu düşündüğüm görevden sonra akademiye gidip kız kardeşimi aldığımı net bir şekilde hatırlayabiliyordum. Sakin adımlarla yürüyüp, etrafı kolaçan ederken bu muhabbetin ufaktan da olsa canımı sıkmaya başladığını hissettim. İşime konsantre olmakta zorlanıyordum, en ufak ayrıntı bile büyük olaylara sebep olabilirdi nihayetinde. Yine de olabildiğince insanlarla iyi anlaşma felsefemden ödün vermeyerek sevimsiz olmamaya çalışan bir sesle cevap verdim: "Ufak kardeşimle başım biraz belada. Ailedeki ilk shinobi benim, yalnızca babam başarısız bir akademi ve geninlik geçirdikten sonra işi bırakmış. Kardeşim de bu sene akademiden mezun oluyor ancak bir gram ilgi ve alakası yok işle. Birkaç gün önce beraber antrenman yapmak üzere kendisini akademiden aldım, ancak sonuç fiyaskodan öteye gidemedi ne yazık ki."

Derin bir nefes aldım ve devam etmeden önce etrafa bir göz gezdirdim. Konuşmayı şuan bitirmem, herkes açısından daha faydalı olabilirdi ancak nezaket kuralları gereğince aynı ilgi ve alakayı benim de göstermem gerekiyordu. Ayrıca ilginç bir şekilde, Izumi-San'ın pozitif enerjisinin beni de etkilediğini düşünmeye başlamıştım. Karanlık ve sevimsiz, bir şekilde yaşamayı öğrendiğim ortamımızda alışmadığım bir enerji. Etrafa göz gezdirirken, farklı yollara dağılan diğer devriye ekiplerini görebiliyordum. Her şey her zamanki gibiydi. Sıradan. Yağmur, kasvet, şimşek ve yıldırımlar, paratonerler, sevimsiz insanlar. Pencereleri kapalı insanlar ve hayatlarından yalnızca birkaç fotoğraf karesine şahit olduğumuz sıradan insanlar. Herkes, her şey bu köyün bir parçasıydı. Korumak uğruna bu yağmurun altında belki de saatlerce yürüyeceğimiz köyün. Düşününce, çok ironikti.

Tekrar işime odaklanmak üzere başımdaki asıl işi savmaya niyetlenerek, aynı şekilde karşılık verdim partnerime: "Peki ya siz nasılsınız Izumi-San? Oldukça keyifli görünüyorsunuz. Her zamanki haliniz olduğunu varsayıyorum." Cümlelerimi bitirdikten sonra, kendimi yarı dinleme-yarı yoksayma moduna alarak *az çok konuyu takip edip, tepki verilmesi gereken yerlerde tek heceli -ha, -he, -ee gibi tepkiler vermek* duyularım ve hislerimin yoğunluğunu işime verdim. O anda, yanımıza damlamış üçüncü kişiyi farkettim. Shinohara Inoichi-San. Soyisimleri aynı olsa da akraba olmadıklarını duymuştum, hiçbir şekilde de benzediklerini iddia edemezdim zaten. Her şeyden önce, o makuaj görüş açımı kapatıyordu. Yine de beni alakadar eden mevzuular değildi bunlar elbette. Inoichi-San'ın yanımıza gelmesiyle yaptığı ilk şey Izumi-San'ı susturarak bizi devriyeye yönlendirmek oldu. Kendisine hafif bir baş selamı vererek işime koyuldum, benim için hava hoştu.

[Shinohara Izumi]

Yağmur daha da artırırken şiddetini, ölüm yaklaşıyordu bulundukları yere. Karanlığı hissediyordu Izumi, ruhsuzluğu hissediyordu. Neydi bu gelen, yaklaşan kimdi? Yağmurdan daha güçlü yağan kimdi?

Bilmediğimiz biri daha geliyordu ve hayatını almaya geldiğini hissetmeden duramıyordu Izumi. Gri bir palto giyiyordu kaynağı bu hissin. Izumi tanıyordu bu adamı. Adamın adımları yaklaştıkça yürüyüşü, duruşu hatta kokusu bile tanıdık geliyordu. Izumi tanıyordu bu adamı...

Bu oydu. Inochi-san! "Aman Tanrım!" diye bağırdı Izumi keyifle! Onu görmeyeli aylar, yıllar oluyordu. Bir shinobi olduğunu bilmiyordu. Yaşadığını bile düşünmüyordu. Varlığını unutmuştu tamamen! Ama oydu işte, buradaydı, karşısındaydı ve ölüm kadar sahiciydi. "Inochi-san! Seni görmeyeli uzun zam-"

Sözü kesilmişti kaba adam tarafından. Ama aldırmadı. Yanlış hatırlamıyorsa dedelerinin babası kardeşti, öyle bir akrabalıkları vardı. Ama vardı, ve Shinohara ailesinde hala yaşayan bir shinobi daha olduğunu görmek inanılmaz sevindirmişti Izumi'yi. Şimdilik susacaktı evet, ama konuşacağı zaman geldiğinde susmayacaktı. Aaah, susmamayı çok özlemişti Izumi. Bir aile üyesiyle durmadan konuşabilmek! Gerçi Inochi konuşmayabilirdi de, sevmeyebilirdi Izumi'yi. Ama terslediğine göre o da biliyordu durumu, kuzen olduğumuzu.

"Oldukça keyifliyimdir, Eiji-san. Hayattaki her şey, yaşadığımız her saniye biraz daha keyif almak için hayattan. Bu yüzdendir herhalde, keyfim neredeyse hiç kaçmaz. En sert koşullarda dahi korurum keyfimi, neşemi. Şu gördüğümüz adamın yaşadığını ve bir Shinobi olduğunu daha şu an öğreniyorum ve inanın bana keyfim inanılmaz yerine geldi yine."

Önden önden gidiyordu Inochi. Hep böyle sinirli miydi, yoksa Izumi'ye miydi siniri? Hep böyle sinirli miydi yoksa hayata mıydı siniri?..

[GM - Naruto]

Sohbetinize devam ederken, yağmurun altındaki devriyeniz de sürüyor. Ancak bir şey farkediyorsunuz, bir kişi, şu anda bulunduğunuz sokakta koşturuyor. Aşağıya bakıp, koşturan kişiyi izliyorsunuz. Yağmurluğu havada süzülüyormuş gibi geliyor size, ayaklarınızı göremediğiniz için. Birisine çarpıyor, özür dileyerek koşturmaya devam ediyor. Bir kız olmalı, maksimum 13 yaşında. İlerideki yoldan sola dönüyor, başka bir sokağa geçiyor.

Siz ise sağa döneceksiniz. Ancak aklınıza da bir şeyler takılmıyor değil...

[Shinohara Inochi]

Izumi'yi susturmayı başarmış olsam da bu durum çok küçük bir zaman zarfını kapsamıştı. Böyle anlamsız konuşmalar gerçekleştirme alışkanlığını nerden kazanmışsa epey üstüne gitmişti ki kendisine ne kadar sert çıkılsa çıkılsın ne gözü korkuyor ne de bu huyundan vazgeçiyordu. Her neyse, en azından sağa sola yönelttiği soruların hedefi olmaktan kurtulmuştum. Gereksiz muhabbet için harcayacak zamanım yoktu. Daha doğrusu, içimden gelmiyordu... hiçbir zaman gelmemişti.

Biz devriye gezmeye devam ederken gözüme çarpan, ki üçümüzün de bir şekilde fark ettiğine emindim, küçük bir kız çocuğu koşuşturuyordu. Hiç umrumda değildi ama Izumi'nin kafasına takılıp devriye boyunca bu konuyu devam ettireceğine, kafamızı ütüleyeceğine emindim. Yol ayrımına geldiğimizde kendisine dönüp: "Aklın küçük kızdaysa takip et." diyecektim. Böylece hem Izumi hem de ben istediğimize ulaşmış olacaktık. Üçüncümüz olan Eiji kişisiyle ilgili hala pek bir fikrim yoktu. Var olan ya da yaratılan durumlardan herhangi bir menfaati olup olmadığını çözememiştim.

Izumi'ye sunduğum ikinci çözümün ardından gitmem gereken, devriye yolunun takip ettiği yol olan sağ tarafa doğru adımlarımı çevirip görevime devam edecektim.

[Takahiko Eiji]

Izumi-San bir yandan konuşurken, diğer yandan Inoichi-San'a dikmişti gözlerini. Yine de, gerek soy adları, gerek adları ve gerek onlara hitabet şeklimin bir süre sonra kafamı karıştırabileceği ihtimali üzerinde durarak, kendimce ufak çapta bir çıkarım yaptım. İkisi de üst dönemimdi, ancak biraz daha büyük olmasından mütevellit Inoichi-San'a senpai deme kararı aldım içimden. Pek problem olmazdı herhalde. Gözlemci statüsünde bulunmak genellikle bir çok şeyi çözmem mevzuunda yardımcı olurdu. Biraz sinirli, biraz deli dolu Inoichi-Senpai şuan yaşadığımız atraksiyonun baş rolüydü, olayı çözümlemeye çalışan Izumi-San ise yardımcı erkek oyuncu kadrosundan girmişti işin içine.

Devriyemiz yarı sessiz, yarı iç çarpışmalarla sürüp giderken, göz ucuyla yakaladığım bir detay dikkatimi çekti ve bakışlarımı aşağı doğru yönelttim. Görev arkadaşlarımdan da aynı performansı görmüş olmak, beni bir miktar da olsa cezbetmişti. Köylerin, toplulukların ve güçlerin her zaman yüksek yetiye sahip shinobilere ihtiyacı olurdu. Bu, pek de ekstra bir şey olmasa da bu tip ayrıntıları kolay kolay gözden kaçıran, hatta kasti olarak yok sayan beleşçi tiplerin olduğuna da pek çok kez şahit olmuştum. Herkesin işini yapması gereken böylesi bir ortamda, devriyelerin görevi de bu gibi durumları kontrol altında tutmaktı. Liderlik vasfını kendine yüklemiş olan Inoichi-Senpai, Izumi-San'a dönerek aklına takılan bir şeyler olup olmadığını sorarcasına, kızı takip edebileceğini işaret etti. Bu durumda, kontrolü onlara bırakmaktan başka bir şey yapmak düşmezdi üzerime. Nihayetinde daha oyunun başından belirlenmişti roller, bu kez, pasif ve kabullenici olacaktım. Uygundu. Sol elimle belimde asılı olan katanamın kınından tutarak kabzasını baş parmağımla hafif hafif aşağı yukarı oynatmaya başladım. Bu sırada gözlerim koşuşturmakta olan kız ve partnerlerim arasında gidip geliyordu. Inoichi-Senpai'den herhangi bir yönerge almadığım için, bakışlarımı diğer meslektaşıma çevirip sesime ne yapmamı istediğini soran bir ifade yükleyerek mırıldandım: "Izumi-San?"

*out: internet musibetimden dolayi telefondan yazdim. bu sebeple pek ozen gosteremedim, uzgunum. olabildigince imlaya dikkat etmeye calistim ancak hatam olduysa affola, kontrol etmedim. -san, -senpai meselesini ise bizzat karakterimin soyledigi sekilde, hem gm-sama hem de oyuncu arkadaslarin kafalarinin karisma ihtimaline karsi (en cok da benim) kasti olarak yaptim. beklettiysem ozur dilerim.*