Yıldırımlar Altında Hiezu Ormanı

[Shikarin Mitsuko]

Sessizce süzülüyorum köyümden dışarıya doğru... Üzgün ve uykusuzum bir kez daha. Ağlamak istiyorum fakat yorgunluğun etkisi, sadece gözlerimin kanlanmasına olanak tanıyor. Kendimi iyi tanıyorum; hastalıklarım dolayısıyla ağlamakta zorluk çekiyorum... Halbuki... Halbuki ağlamanın rahatlatıcı etkisini özlüyorum.

Bugün mutsuzum ve bunun neden kaynaklandığını çok iyi biliyorum...

Kusagakure'de görülenden farklı bir hava var bugün, yağmurlu ve kapalı; şimşekler çakıyor zaman zaman. Ben ise kaçmak istiyorum tüm benliğimden, kurtulmak istiyorum bu hayattan ve etkilerinden... Yine uykusuzum ve yine uyuyamayacağımı biliyorum. Zayıf bir yaşam formu olarak hayat buluyor olsam da, buna alışamıyorum... Bir kez daha hiç bir şey hissetmemek, bana ağır geliyor; yaşadığım cinsel yetersizliğin üzüntüsünü taşıyorum. Neden her defasında böyle oluyor ve... ve hiç bir şey hissetmiyorum? Neden hiç kimse ile yakınlaşmayı başaramıyorum? Başardığımda ise bir hayal kırıklığı... Bir erkeğin orgazm çığlığı ve benim tenimde ufacık bir hareketlenme bile yer almıyor... Bir kez daha boşça sevişiyor ve isteklerime ulaşamıyorum. Rüyalarımda gördüğüm gibi değil, sadece acı duyuyorum ve isteksizlik bedenimi sarıyor... Hiç kimseden zevk alamıyorum; okuduklarımdan ve anlatılanlardan yoksunum... Ah, Yura, seni o kadar çok arzuluyorum ki... Bu arkadaşlıktan daha öte bir istek, hata ve günah dolu olduğunu biliyorum fakat kendime engel olamıyorum... Benimle ilişkinin doruklarına ulaşmanı istiyorum, ben önemsizim, sen ise, benim için çok önemlisin... Sevişirken alamadığım tüm hazzı sana yaşatmak istiyorum, senin dokunuşlarında alamadığım tada ulaşmak için can atıyorum... Yura... Sen benim için özelsin... Diğerleri gibi değilsin...

Kapalı havaya olan sevgimi hiç bir şekilde anlatamam; güneşten yoksun olmak o kadar hoşuma gidiyor ki, ona olan sevgimi dillere dökemiyorum. Belki birazcık da olsa yağmurun atıştırması... Rüzgarsız hava ve gri bulutlar, işte tam bu noktada hayat buluyorum. Bu havada uyuyamıyor olmaktan çok, bu havanın tadına varamamaktan korkuyorum. Bu yüzden Hieru Ormanı'na geldim, vaktimi burada geçirmeyi planlıyor ve bir ağacın üzerinde tünemek istiyorum; burada uykuya dalmak ve birkaç gün uykunun tadını çıkarmak istiyorum, fakat bunun olamayacağından eminim. Ben... Ben uyuyamıyorum...

Sessizlik ve böceklerin çıkardığı hafif ses tonları kulaklarıma ulaştığında, huzurun bir parçasının burada yattığını keşfediyorum; daha önce de buraya gelmiş olmama rağmen, aynı hazzı tekrar tekrar hissediyorum lakin bugün gece vakti buradayım ve hayatımda bir ilki gerçekleştiriyorum.

Ah, Yura... Seninle olmayı o kadar çok özledim ki... Benim hastalığımdan öte, senin dokunuşlarını arzuluyorum. Benimle konuşmanı ve göğüslerimi sıkmanı istiyorum... Ben hissiyatsız olsam da, senin için en iyisini istiyorum... Her zaman da isteyeceğim...

Karmaşık düşüncelerimden kurtulmak zamanımı alıyor ama yine de tam olarak onlardan arınamıyorum. Hieru Ormanı'nın içerisinde, yavaş adımlarla ilerliyor ve yağmursuz gecede var oluyorum. Koyu kahverengi gözlerim hiç bir ayrıntı yakalamıyor, kulaklarım da ise sadece doğanın tınısı... İşte bunu seviyorum. Bir de gözlerim acımıyor olsa, keyfime diyecek yok... Ne keyif ama... İki gündür uykusuz olmanın verdiği müthiş keyif, muazzam öyle değil mi?

Güçlükle zıplıyor ve bir ağacın tepesine Saru Kuşu gibi tünüyorum. Sırtımı ağaca yaslıyor ve bacaklarımı iki yandan sarkıtıyorum. Dalın genital bölgeme olan baskısını hissediyorum, oldukça isteksiz bir dokunuş bu... Her zaman olduğu gibi...

Sessizliğin içinde kendimi bırakıyor ve gözlerimden süzülen iki damla yaşın etkisinde kalıyorum...

[Shikarin Mitsuko]

Göz yaşlarım birbiri ardına boşalıyor ve yanaklarımdan akarak çeneme kadar ulaşıyor; yorgun argın... usulca ağlıyorum. Küçük birkaç hıçkırık boğazımda düğümleniyor ve bitmek bilmeyen bir şekilde varlığını koruyor. Üzerine gözlerim acıyor; göz yaşlarımın tuzu göz bebeklerimi yakarak aşağıya, omuzlarımın hemen yanından zemine düşüyor. Hissiz ve zayıf benliğimde büyük bir çalkantı yaşıyorum... Belki de bugün tüm yaşadıklarımı geride bırakacağım ve belki de huzurun doruklarına, tüm üzüntülerim geçtikten sonra varacağım... lakin bunun olamayacağından eminim. Hiç bir hastalığım geride kalmayacak... içimde yer alan sonsuz sevgiyi ve özlemi dindirmeyecek...

Sol kolumu kaldırıyor ve göz yaşlarımı siliyorum usulca. Kafamı gökyüzüne kaldırıyorum; ağaçların arasından gri bulutlara bakıyor ve ara ara çakan şimşeklerin güzelliğinin sırlarını yakalıyorum. Boğazımda düğümlenen hıçkırıklar geçiyor birer birer, daha rahat hissediyorum; sanki yeniden hayata dönmüş... yeniden doğmuş gibi. Bu oldukça taze bir his olarak giriyor bedenime... Keşke giren başka hazların da doruklarına ulaşabilsem... fakat ben cinsel dürtülerden yoksunum, buna karşı olan takıntılarım ise beni daha da kötü etkiliyor. Kendini bilmek iyi bir şeydir lakin zaman zaman katlanamama durumu ise gereğinden fazla kötü...

Birkaç yağmur damlası atıştırıyor, çiseliyor adeta karanlık ormana. Sakin ve temkinli bir hareketle oturduğum ağaçta doğruluyorum; bir elimi cebime atıyor ufak çakra topunu çıkarıyorum; diğer elim ise iç cebime gidiyor, oradan Yura'nın yazdığı mektubu alıyorum... Onu gerçekten çok özledim, tek bildiğim bu...

Elimde biriktirdiğim çakrayı çakra topuna aktarıyor ve dışarıya yaydığı sarı, loş ışığın ruhuma işlemesine izin veriyorum; etraf hafifçe aydınlanıyor bu esnada, çiseleyen yağmur damlalarını daha net seçebiliyorum... "Sonunda... Ah, Yura..." Mektubu açmadan öylece duruyorum ve gözlerimi mektubun mühründe odaklıyorum; mühür Rüzgar Ülkesi'ne ait... Her nedense içimde kötü bir his var, daha önce Yura'ya ait olan hiç bir mektup mühürlü değildi lakin bu tam aksine, kızıl bir ülke mührü taşıyor... Mektubu açıyorum yavaş hareketlerle, ellerim titriyor...

"Ah Mitsuko... Gözlerimde bulunan acı ve ciğerlerimi delip geçen bir sızının içerisinde sana ulaşmak istiyorum. Bu mektubu bir başkasına, değer verdiğim birisine yazdırıyorum. Bu mektup eline ulaştığında, ben bu hayattan göçüp gitmiş olacak ve ruhumun kami-sama'nın huzuruna eriştiğini göreceğim. Sen ise her zaman benim değerli, küçük sevgilim olarak kalacaksın... Seni her zaman özleyeceğim ve... seni seviyorum..."

Beynim... karıncalanıyor ve nefes almakta güçlük çekiyorum; vücudum istemsizce kasılıyor ve bulunduğum ağacın üzerinde kaskatı kesiliyorum. Bütün hissiyatlarım yok oluyor, okuduklarım karşısında şoka giriyorum. Bu... Bu bir yalan! Bunu kabullenemiyorum!..

"N-Nasıl?.. Nasıl ölebilirsin?.. Yura..."

Ellerim hızla, her mektuplarımızda yer alan gizli noktaya gidiyor ve biraz çakra aktardığım mektupta yazan küçük yazıları zorlukla seçebiliyorum. Yura... Ah benim değerli sevgilim... Düşüncelerim içerisinde yazıları okuyorum; bana bıraktığı son not gözlerimin büyümesine neden oluyor, hızla bulunduğum yeri terk ediyor ve olabildiğince sür'atle evime doğru yöneliyorum. Adımlarım birbiri ardına zemine temas ediyor, kısa süre sonra köyüme ulaşıyor ve açık bıraktığım penceremden odama giriyorum...

Devamı gelecektir...

[Shikarin Mitsuko]

Donuk bir haldeyim ve yaşadığım şokun etkisinden yeni yeni kurtuluyorum. Yura'nın ölümü... Belki de daha önceki yazılarında bana anlatmak istediği şey buydu. Anlam veremiyorum fakat bedenimden büyük bir parçanın yok olduğunu, kalbimin sıkışmaya başlayarak beni nefessiz bıraktığını hissediyorum. Hayır... Hayır, bu olamaz... Yura ölemez...

"Neden?" diye soruyorum kendime; saat gecenin üçü ve ben odamda üniformamı giyinmekte zorlanıyorum. "Ölümüne sebep olan neydi? Ah, Yura... Bir hastalık mı? Yoksa bir başkası mı?" Anlam veremiyorum ve düşünmekte güçlük çekiyorum. Uykusuz bir halde dengem kayboluyor... Dizlerimin üzerine çöküyorum yarı çıplak. Odamdayım, lakin kısa süre sonra yola çıkmayı planlıyordum; Yura'nın bana söylediği yere gideceğim. Belki orada bana anlatmak isteyip anlatamadıklarını bulabilirim. Emin değilim ve emin olabilmenin tek yolu ise oraya ulaşmak, başka bir çare bulamıyorum...

Shinobi üniformamı üstüme geçiriyor ve çantamı belime takıyorum, hızla mutfaktan uzun yol için yiyecek erzak ve su alıyorum; suyu matarama boşalttıktan sonra kendimi hazır hissediyorum. Geriye sadece kapıdan çıkmak kalıyor; sakin olmaya çalışarak adımlarımı sürüyor ve kapıdan ileriye doğru ilk adımımı atıyorum...

Sonrası uzun bir yolculuk... Haftalar geçiyor ve karanlık düşüncelerin içerisinde kaybolmuş benliğim zayıf düşüyor, birkaç kez bayılmanın eşiğine geliyor lakin durmadan yoluma devam ediyorum. Geceleri birkaç saat dinlenme ve biraz da uyku çekebiliyorum fakat Yura'nın öldüğünü duyduktan beri içimde yer alan kemirgeni engelleyemiyorum. Zihnim bana oyunlar oynuyor, ben ise hedefime doğru hızla ilerlemekten başka bir şey yapamıyorum. Bitap haldeyim, bunu engelleyemiyorum...

Gözlerimin önünde yer alan uçsuz bucaksız çöle kuşku ve korkuyla bakıyor, çok ileride, dağlık bir alanda bulunan bir yerleşim yerini seçebiliyorum. Yolculuğum boyunca pek çok köye uğradım; gerekli erzak ve materyalleri sağladıktan sonra yoluma devam ettim... Şimdi ise işin en önemli kısmı kalıyor, daha fazlası değil... Çölden ve sıcaktan nefret ediyorum. Buralarda hayatta kalmanın zor olacağını biliyorum lakin başarmak zorundayım; aksini düşünemiyorum...