Bay ve Bayan Özgürlük

[Higan Masshi]

Pekâlâ. Beklediğimden daha büyük bir topluluk. Merhaba o zaman, sanırım, böyle söylenmeliydi değil mi? Tamam o zaman. Ama hepinizin yanlış yerde olduğunu sanıyorum. Burada, size, nasıl benim gibi özgür olacağınızı öğreteceğim. Doğru mu? Evet mi? Vay canına... Bu kadar çok kişiyi beklemiyordum doğrusu. Daha güzel, daha güzel! Buyurun oturun.

Daha önce oturmayıp, benim söylememle oturanlar lütfen dışarı çıksın. Nezaket içi boş bir hanımefendidir. İffetsiz bir kadındır. Dünya üzerindeki iffetsiz tek şey, nezakettir. Lütfen dersin içeriğini tekrar düşünüp, bir sonraki dersime öyle gelin. Lütfen. Sadece havalı olduğumu, yada... Siz o gençler 'cool'mu diyordunuz? Tanrım... Neyse. Onun için buradaysanız, sizi görebiliyorum! Ölüleri...

Evet. Nerede kalmıştık? Evet, özgürlük diyorduk, aptal ben... Devam edeyim. Burada, nasıl özgür olunacağını anlatacağım. Ne yaparsanız özgür olacağınızı, nasıl hayatın tadını çıkartacağınızı anlatacağım. Gönlünüzün istediğince yaşayacaksınız. Belki asla ölmeyeceksiniz, ben bilmem; şşt! Eğer sırrını biliyorsanız da, bana söylemeyin. Bu, herkesin tek başına vermesi gereken bir görev. Her neyse, her neyse... Özgürlük. Özgürlüğe sahip olabilmek için, bizzat -bendeniz- Masshi'nin icat ettiği şeylere uymak zorundasınız. İtikat diyenler de var buna, kurallar, Masshi Yolu diyenler de... Hatta geçenlerde birisi, Masshi'nin Amegakure Rehberi demişti. Şirin çocuk. Severim kendisini, görürseniz söyleyin. Kami-sama'nın özgür sakalı adına, sağlam çocuktur!

Özgürlük. Öncelikle, anlatmaya başlamadan önce... Kesinlikle bu kurallara uymalısınız. Bizler kaçık keşişler değiliz. Doğaya tapan paganlarda değiliz. Bizler özgürüz! Aradaki ilişkiyi kavramaya başlayanlar görebiliyorum. Ne mutlu onlara, ne mutlu! Devam edeyim. Özgürlükten taviz vermemelisiniz! Şeytanlar var dostlarım, şeytanlar!.. Sizi kullanırlar da kullanırlar. Prangalara vururlar. O yüzden, asla ama asla yılmadan; uymalısınız şu kurallara. Onlar sizin için yazıldı. Pekâlâ. Geldik soruya... Kabul ediyor musunuz? Kaçık Masshi ve onun kuralları? Kabul ediyor musunuz?

Kabul edenler dışarı çıksın. Özgürlüğün kuralları yoktur. Özgürlük uyulması gereken kurallar bütünü değildir. Özgürlük saf bir enerjidir ve kaybedecek bir şeyiniz kalmadığında kazanılır. Sizler, bu ilimden yoksunsunuz. Lütfen, kendi içinizdeki özgürlüğü uyandırdığınızda geri dönün. Sizi görebiliyorum dedim!..

Evet.
Özgürlük 101 sınıfına hoşgeldiniz!

Özgürlük saf bir enerjidir. Dünyadaki her şeyden daha yoğundur. Dünyadaki en büyük güçtür. Kimin kesici silahlara ve patlayıcılara ihtiyacı var ki? Kimin yaşam enerjisini, vücudunu ve ruhunu; savaş yolunda feda etmesine ihtiyacı var ki? Kimsenin yok. Siz bunları aştınız. O yüzden buradasınız. Ruhunuzda ışıldayan, o gücün sayesinde. Tamamen özgür olduğunuz ve kurallar tarafından prangaya vurulmadığınız için! Aslında bana ihtiyacınız yok. Aslında sizler yoksunuz...

Gene kendi kendime konuşup, asla benim gibi olmayanlara; benim gibi olmayı anlatıyorum. Boş bir akademi sınıfına... Özgürlüğümü kaybettim ki ben. Kim dinler beni? Bir shinobiyim artık. Kimse kaçık bir mahkumdan ders almaz. Özgürlüğün dersi de verilmez. Ya özgürsündür ya değilsindir.

Fazladan puana karşı çılgın olmak varken, neden puan kazanmamama rağmen çılgınım?

[Higan Masshi]

Öğrencilerimi selamladım, teker teker. İyi bir ders olmuştu. Eğer varolsalardı, onlara nasıl bir öğretmen olduğumu sorardım. Onlar da, umuyorum ki, iyi bir öğretmen olduğumu söylerlerdi. Ama söylememişlerdi. Yoktu çünkü onlar. Varsın olmasınlar, ben dersimi yaptım değil mi? Sıradan halkın gittiği okullarda, bir söylenti vardı. Öğretmenler, sınıf boş olsa bile; ders anlatıyordu! Onlar yapabiliyorsa, ben neden yapmayayım ki?

Yavaşça adımladım ve adımladım ve adımladım. Çocukluğumun, daha doğru bir tabirle gençliğimin, güzel yılları burada geçmişti. Yaşam gücümü manipüle ederek gizli Shinobi tekniklerini kullanabilmeyi öğrenmiştim. Eh, en önemsiz şeyi başta söyledim. Samuraylık, onur, şeref... Bu saçmalıklarla zihinleri zehirlenmemiş çocuklarla arkadaş olmuştum. İstediğimi söylemiş ve düşünmüştüm, özgürce, ikinci bir kere düşünmeden! Bugün, kişiliğimin bu hale gelişinde, önemli bir yerdi burası; şu akademi... Seviyordum burayı. Belki, yeni yeni insanlar; çalışkan ikiler... Pardon. Yeni yeni insanlar, sayılı kişinin gördüğü dehlizler ve ormanlar görmemiştim. Peru dağının zirvesinden, insanlara, acıyarak bakmamıştım. Dünyanın bilmediği dili konuşan, bilinmeyen adetleri olan, kabilelerle tanışmamıştım. Onların arasına buyur edilmemiş, onların gizli öğretilerini öğrenmemiştim. Kutsal kadehi bulmamıştım. Kutsal kadehin önünde eğilip, ardından ondan bir yudum, almamıştım. Hele yaşam çeşmesi? Onun adını bile duymamıştım, fakat buradaydım, bunları düşünüyordum. Garip, değil mi? Evet. Tüm bunları yapmamıştım. Onun yerine, shinobi öğretilerini öğrenmiş ve diğerlerinden farklı olmadan; büyümüştüm. Pişman değildim. Çünkü, kimse bana, Yağmur Ülkesi topraklarının her köşesine adım atamayacağımı söylememişti! Yo, hayır efendim; söylemediniz! Bu ülkenin her karışı savaştı. Her karışında olaylar yaşandı. Amegakure shinobisi olarak, Yağmur Ülkesi'ni keşfetmek; benim en doğal hakkım! Koruduğum güzellikleri görmeli, onların saklı öğretilerini öğrenmeliydim. "İşe nereden başlamam gerektiğini biliyorum." diye fısıldadım, yavaşça. Sözcüklerim, boş akademide, yankıladı ve yankılandı ve yankılandı. Takip ettim yankıyı. O yankı, beni nereye götürmesi gerektiğini biliyordu. Takip ettim, rotamı çizmek için, ilerlemek için. Belki uzun zaman Amegakure'den çıkamayacaktım. Fakat Yağmur Ülkesinin gizemli noktalarını öğrenmek ve oraya rotamı çizmek... Tanrım. Mükemmel.

Dünyanın en güçlü silahlarının olduğu odaya ilerledim. Silahlanacaktım! Bu yolda, bu şarttı. Silahlanacak ve doğru zamanda, doğru silahın öğretisini kullanacaktım. Bu yolda her şey mubahtı. Her şey.

Kütüphaneye adım attım. Dünyanın en güçlü silahlarının olduğu yere, kitaplara!.. Vaktimin olup, hepsini okumayı diledim. Vaktimin ve saygınlığımın olup, Amegakure'nin saklı arşivlerine girmeyi diledim. Tüm o bilgiye vakıf olmaya... Eh! Ben de bunlarla yetinirdim. Ne eksik, inanılmayacak kadar fazla!.. Ama durdum önce. Burada sayısız bilgi, sayısız gizem yatıyordu. Her kitap bir gizemi anlatıyordu. Yaşam, yaşamın ötesi, yemek yapma, kamasutra sanatı, Amegakure tarihi, Yağmur Ülkesi tarihi, önemli kişiler (peh!) savaş stilleri, herkesin bildiği teknikler, taroh, fal, din kitapları, romanlar, öyküler, destanlar, savaşlar, diğer ülkeler, beş büyük shinobi köyü, çocuk bakımı, insan psikolojisi, bilimi, seks, daha çok seks; maksimum seks...

"Fiuv... Yağmur Ülkesini keşfetmeden önce, Amegakure'yi keşfetmeyi bitirmeliyim. Her sır, bir iz bırakır değil mi? Hadi ama, kimse sır tutamaz. Ufak bir iz, bana yeterli olacak olan o!"

A... Aşk sanatı, değil.
A... Atlas ve Harita, şimdilik değil.
A... Arkeoloji, sıkıcı, benlik değil.
A... Amegakure, BENLİK!

Amegakure hakkındaki, kitap olmaktan çok bir dergiyi andıran kitap çekip çıkardım. Normal insanların kitapları koyduğu masaya oturdum, dergiyi karıştırmaya başladım. Tanrım, ne heyecan verici... Burada, çok gizemli bir şeyler bulmayı bekliyor değildim. Tanrı biliyor ya, bir rütbeye gelebilmiş kişiler, dünyanın en sağlam sır saklama ustalarıydı. En azından, sırları yok edecek kadar güçlüydüler. Sırlarla dolu kitaplar, arşivlerde olmalıydı. Ben sadece, gözden kaçırılan bir bilgi kırıntısı arıyordum. Bir isim, bir cümle... Takip edilebilecek bir şey. Ardından, bom!

• Ame-Cho Binası.
• Köy Meydanı.
• Hastahane.
• Akademi.
• Mezarlık.
• Konutlar.
• Zindan.
• Yahiko Ormanı.
• Sessiz Dehlizler.