Evet mutlu olabilirsiniz çünkü tüm planlarım suya düştü. Bu adama karşı direnmenin bir faydası da olamıyacaktı. Korkutucu ses tonu bile buradan kaçıp bir yerlere saklanmayı istememe yetiyordu. Yeni bir şey düşünmem gerekecekti fakat adamın karşısında bunlar mümkün değildi.
Kafamı yere eğip adımlarımın beni çıkışa götürmesi en iyi fikir olacaktı ki uygulamaya başladım. Geldiğim basamakları inerek kapının önüne kadar indim. Yine aynı hisler vardı içeride bir tek benim sesim. Bu hisler de inişimi daha çok bir kaçışa çevirmişti zaten.
Sonunda bahçedeydim. Yağmur kapüşonumu ritmik bir sesle dövmeye başlamıştı. Bense görünmeyecek bir köşeye geçmek için fırsat arıyordum. Onlarca insanın bana baktığı hissiyle şuan baş edemezdim. Belki gözümden birkaç damla yaş dökülür ve tüm zayıflığım gözler önüne serilirdi.
Yeni bir fikir bulmam gerekiyordu artık. Beni bu cehennemden dışarı atacak bir fikir. Hemde beynim acele etmekte biraz kararlı olmalıydı ki daha fazla zaman kaybetmek istemiyordum. Kafamı ön eğdim ve zamanın geçmesini bekledim. Aslında o anlarda zamandan başka bir boyutta gibiydim. Dakikalar sonunda başımda bir ampul yanmıştı. Aslında olabilirdi ve mantıklıydı fakat biraz daha zordu. Bir karavana eşlik ederek çıkabilirdim. Rütbem onları ikna etmek için yetebilirdi. Hem de cebime para girme fırsatı da doğardı.
Bu fikir vücudumdaki her hücreye işlemişti. Ruh halimi bile düzeltmiş olabilirdi. Sadece karavanların durdukları noktayı bulmam gerekiyordu vede birini ikna etmem. Aklımda bir yer vardı aslında ama hala oradan mı beklediklerine emin değildim. Yanılıyor olmalıydım ama birine sormak fikrinden çok bakınarak gitmek daha çok bana göre geliyordu.