Ayrılış

[Shiro Akira]

Tık... Tık... Tık... Tık...

Bastonunun yere değdikçe çıkardığı ses kulaklarında duyuluyordu. Görmeyen bir insan için göz anlamına geliyordu bu sesler aslında. Fakat o görebiliyordu, görme yetisi kısıtlanmış olsa bile gördüğü şeyleri kısıtlamak kimsenin başarabileceği bir şey değildi. Durumu hem sevinmesine, hem de üzülmesine sebep oluyordu. Hayatı karanlığa haps olmamıştı fakat bu dünyayı olduğu gibi görmek gibi bir başka lanet daha vardı hayatında.

Yağmur damlalarının hızı iyice artmış, adımları da bu orantıda biraz daha hızlanmıştı. Köyden çıkmalıydı, başının da derde girmesini istemiyordu doğal olarak. İzin niteliği taşıyan belge yada benzeri bir şey almalıydı. Bir kere çıktığında geri dönmeyeceğini kendisi de biliyordu aslında. Betondan binaların sardığı, elektrik tellerinin güneşi yok ettiği mükemmellikler diyarına dönmemek güzel bir düşünceydi aslında. Arkasında bırakabileceği pek bir şey de yoktu nasıl olsa.

Her bir insanın yanından sıyrıldığında, her bir köşeyi döndüğünde hava daha da kararıyor, yağmur damlaları iyice seyrekleşiyordu. Dev elektrik telleri 7 katlı beton binanın en tepesinde birleştiğini görebiliyordu artık. Yağmurun ve güneşin uzak tutulduğu bir bölgeye ilk adımlarını çoktan atmıştı. Adımlarını birkaç saniyeliğini sonlandırıp görebildiği kadarıyla binayı incelemişti. Görünürde belirgin bir özelliği yoktu, olsa da gözükmezdi zaten.

Binanın önündeki meydanımsı yeri aşıp kapının önüne gelmişti. İlk iş başvurusuna gidecek insanları andırıyordu hareketleri. Önce kıyafetlerini çekiştirmiş sonrada gözlüğünü düzeltip içeriye ilk adımını atmıştı. Bastonunun bir yerlere çarpıp başına bela açmasını engellemek için bir süreliğini ona yolunu gösterecek sesleri çıkartmasını kesmişti. İçeride arzusunu anlatabileceği görevli bir mecra arıyordu. Başıyla nazik bir reverans yapıp, duyulur duyulmaz sesiyle de köyden çıkması için gereken izinleri nereden/kimden alması gerektiğini danışacaktı.

[GM - Naruto]

Ame-chou Binası'na girdiğin anda, seni mutlak sessizlik ve bu sessizliğin içinde kaybolmuş birkaç kişi karşılıyor. Bu sessizlik içinde bırak bastonunun sesini, aldığın nefesin bile sesi tüm binada yankılanıyor. Ancak buna rağmen, içerideki birkaç kişi senin farkına bile varmıyor. Her ne kadar bu kişiler kanlı canlı duruyor olsa da, sanki burada hiç olmayan varlıklarmış gibi duruyorlar. O kadar ki, attıkları adım bile odanın sessizliğini bölmüyor ve senin nefes alıp verirken çıkardığın sesleri kesmiyor. Bu durumda senin biriyle konuşma arzu ve isteğini baltalıyor olsa da, elden bir şey gelmez mantığı ile, içlerinden birine doğru harekete geçiyorsun.

İçerideki birkaç kişi içinden aklı en başında duran adamı seçiyor ve onun önüne geldiğinde, tıpkı düşündüğün gibi saygı ile eğilip selamını veriyorsun. Ellerinden birkaç dosya olan, orta yaşlı, gözlüklü adam senin selamına karşılık başı ile selam vermeyi tercih ediyor. Hemen ardından ise köyden çıkma konusunu açıyorsun. Sesi de tıpkı kendisi gibi durağan olan adam "Görev için mi gezmek için mi?" diye soruyor sana tınısız bir şekilde. Bir robot bile olsa, en azından mekanik bir tınısı olması gereken sesi bu adamınki ile kıyasladığında, robotun sesinin daha içten olacağına karşı inancın bir hayli artıyor.

Kapalı konu

Pasiflik süresi 48 saattir.

İmza formunu ekleyene kadar konuna GM mesajı yazılmayacağı uyarısını da yapayım ayrıca.

[Shiro Akira]

Sesler. Tamamı bana ait olan bir avuç yansıma ses. Kalp atışı, bastonun yere değmesi, başka bir adımın zeminle buluşması, en duyulmaz denilebilecek hafif nefes sesleri. Kim bilebilirdi ki bu seslerin 7 katlı beton binayı esir alacağını. Başka birinin adımı bu sesi yaratmıyor veya nefes alış verişi duyulmuyordu. Sadece bani aitti bunlar. Gördüğüm bir grup insanın canlı olup olduğundan bile emin olamıyordum aslında. Hiç bir ses yükselmiyor, hiç hareketleri gözükmüyordu. Bu yüzden buradan ayrılmalıydım. Bu şehir beni de kendi bünyesindeki cansız varlıklardan birine çevirmeden uzaklaşabildiğim kadar uzağa gitmeliydim.

Kulağıma hücum eden adım sesleriyle gözüme ilk takılan kişinin yanına hareketlendim. İzin istediğim gibi bir şeyi olabilecek en berbat şekilde ifade ettikten sonra ifade edilemeyen bir ses tonuyla basit bir soru yönelmişti. Gezi mi? Görev mi? Basitti demi. Keşke benim için de basit olsaydı. '' Gezi, gezi için efendim. '' sesim boğazımdan tüm gücüyle hücum etmiş fakat ağzımdan çıkmadan önce belirsiz, ince tiz bir sesle dışarı yansımıştı.

Bundan sonraki iş cevap beklemekti. Evet, belki salaklık yapıp geziye gitmek dedim ama yalan söylemekten kurtuldum. Karşı olduğumdan değil, sadece becerememden. Yüzümün kızarıp domates haline gelmesi, kelimelerin kekemeliğe boyun eğmesi. Bunlar kendimi açık etmek için yeterli olurdu. Yapabileceğim tek şey bu yaşamayan varlığın dudağının ucundan çıkacak kelimelerin benim için iyi bir sonuç doğurmasını beklemekti.

[GM - Naruto]

Karşındaki adam senin verdiğin cevaba karşılık "Koridora geç, en sondaki oda." demekle yetiniyor sadece. Bu cümlelerinden sonra ise adeta yanından silinip gidiyor. Seninle daha fazla konuşmak istemediği belli olan adamın verdiği cevap senin için yeterli olduğu için, adamın bu hızlı gidişini de pek umursadığın söylenemez.

Koridorun sonundaki odaya doğru ilerlediğinde, kapılarda veya kapının yanındaki duvarlarda duran ve odanın ne için kullanıldığını gösteren tabelaların olmadığını görüyorsun. Daha önce bu tip tabelalar olduğunu biliyorsun ve şimdi bu tabelaların olmaması sana garip geliyor. Tabi bu her insan evladının kepçe görünce dayanamayıp izlemesi garipliğinden daha fazla gariplik içermiyor. Olağan bir gariplik kısacası. Konuştuğun adamın söylediği odaya geldiğinde ise, kapının diğer odalar gibi kapalı olduğunu görüyorsun. Kapıyı tıklayıp içeriye girdiğinde ise, karşında bir masada oturan kadın shinobi seni karşılıyor.

Masasının üstü kağıt kürek, ıvır-zıvır ile dolu olan kadın senin geldiğini göz ucuyla görmüş olsa bile, bir devlet memuru kisvesi ile seni umursamıyor bile. Hatta utanmasa senden numara almanı isteyecek ve saatlerce bekleme sonunda senin sıran gelecek bile denebilir. Tabi hiç kimsenin olmamasına rağmen kendi sıranı bu kadar çok beklemiş olacağın bir gerçek. Öte yandan kadın öyle bir duruş sergiliyor ki, tüm bu hayal ürünü durum gerçek olsa ve sıra saatler sonunda sana gelse bile, yanlış işlem için sıra aldığını söyleyip sana tekrar sıra aldıracak gibi davranıyor. Uzun lafın kısası, kadın seni umursamıyor bile.

[Shiro Akira]

Adamın yanından sıyrılıp tarif ettiği yola doğru ilerlemeye başladım. Tekrardan görünmez olmuş ve her bir adımı attığımdan geçtiğim yeri var olmamış kılmıştım. Benim için alışıldık bir durumdu aslında. Fakat alışmış olmam rahatsız olmam anlamına gelmiyordu.

Koridorun sonundaki odanın kapısının önüne varmıştım. Evet ortada anormal bir durum vardı. Hiç bir odanın kapısının yan tarafında hangi amaçla kullanıldığını belirten tabelalar yoktu. Aslında tekrardan düşününce anormal olan durum bunu niye kafaya taktığım olmalıydı. Kapıya iki kere tıklatıp içeri girdiğimde masada oturan ve varlığımdan haberdar olmayan kadın beni karşılamıştı. O masasının üzerinde duran birkaç kağıt, kalem gibi ıvır zıvırlarla ilgilenirken bana da itaat etmek düşmüştü. Saatlerce benden başka kimsenin beklemediği sırayı beklemiş ve umursanmadan geri çevrilmiştim.

Ne mutlu bana demi? Bu şehirden uzaklaşmak için yeni sebepler her geçen saat daha da artıyordu. Yaşamak imkansızdı. Bu yüzden de uzaklaşmalıydım. O kadının karşısına çıkıp gerekli olan belgeyi istemeliydim. '' Sakae Kasabasına gezi amaçlı gitmek için izin istiyorum. Beni buraya yönlendirdiler. '' Evet, daha önce isteğimi belirtmiştim. Büyük ihtimalle sesim yine çıkmakta zorlanacaktı. Kelimeler birbirine girecek ve ben her zamanki gibi yine rezil olacaktım. Fakat kaç kere söylersem de hiç bir durum değişmeyen o izine ihtiyacım vardı. Bana yüz çeviren Ulu(!) Kami-Sama bu sefer de yanımda olurdu da yardım ederdi belki.

Kendi içimde karaya vurmuş balığın çırpınışlarını yaşıyordum. Fakat içimdeki o karmaşadan çıkan karar sonucu kadının vereceği cevabı beklemeye koyulmuştum.

[GM - Naruto]

Kadın tam da tahmin ettiğin gibi, sen daha cümleni söyler söylemez hoşnutsuz olduğunu belli eden yüz ifadelerini yapmaya başlıyor. Burnundan hızlı hızlı soluk vermeler, kafasını sağa sola çevirmeler ve aynı esnadan gözlerini kapamalar, bıdırdanma şeklinde söylenmeler... Aynı köyden olmadığın biri olsa, birkaç dakika içinde masa ile kafasını çoktan tanıştıracağın bu kadına karşı sabır sınırlarını zorluyorsun. Elbette sonunda kazanan da sen oluyorsun.

Senin isteğini belirten cümlenin üstünden sayısız trip ve bir beş dakika geçtikten sonra, kadın sertçe masaya ellerini koyuyor. Yüzüne sinirli ve uyuz bir bakış atan kadın tek eliyle bir çekmeceyi açıyor ve oradan çıkardığı kağıdı neredeyse yüzüne çarpar gibi fırlatıyor. "Kağıdı doldur, Kimura-sama'ya imzalat." diye kadın tekrar işine dönerken birden duruyor ve "Sen Kimura-sama'nın nerede olduğunu bilmiyorsundur kesin!" diyor sanki büyük bir günah işlemişsin gibi. Yüzündeki durgunluk kadının cümlesine cevap olurken kadın "Odası altıncı katta. Ama yukarıya çıkarken sana sorun yaşatabilirler, bu yüzden izin kağıdını göster!" diyor ve seni unutuveriyor.

Elindeki izin kağıdınla merdivenlerden çıkıyor ve kadının dediği gibi birkaç shinobi tarafından sertçe durduruluyorsun. Ancak elindeki kağıdı göstermenle yoluna devam edebiliyor ve böylece de altıncı kata kadar gelebiliyorsun. Bu katta seni beklediğinin aksine, shinobiler değil, doğrudan Kimura karşılıyor. Sanki senin gelmeni bekler gibi merdivenin başında duran Kimura, soğuk ve sert ifadesi ile gözlerini sana dikerken, sen daha konuşmaya başlamadan "Köyden çıkacaksın ve izin istiyorsun! Neden sana izin verecekmişim?" diyor samimilikten uzak, korkutucu denilebilecek bir şekilde.

[GM - Naruto]

Kapalı konu

İlk pasiflik uyarını alıyorsun, hayrını görüyorsun.

[Shiro Akira]

Düşüncelerim kelimelere dökülmüş ve bir insan daha hoşnut kalmamıştı. Alışık olmalıydım aslında, çevremdeki herkes bu yüzden uzaklaşmamış mıydı zaten? Kadın farklı yüz ifadelerine bürünürken ben de kendi sınırımı test ediyordum. Bastonumu kadının kafasına ne zaman indireceğimi düşünüyordum. Peşinden gelen zindan cezası epey yıldırıcıydı ama.

5 dakikalık bir ilk kim pes edecek oyunundan sonra kadın rage quit atan oyuncu misali ellerini ellerini masaya vurmuş ve bağırarak kazandığımın işareti olan bir kağıt vermişti. Kimurama-Sama'nın kim olduğunu bilmediğimi yüz ifademden anlamış olsa gerek bir kere de zorla bir şeyi yapmamıştı. He sanki 7 büyük günahtan birini işlemiş insan pişmanlığında yolu tarif etse de beni zorlayan bir durum olmamıştı. Tatmin oluş duygusu yüzüme hafif yansımış olmalıydı ki yüzümde rahatsız edici bir gülümseme vardı. Kadının bu durumu acizliği hoşuma gitmişti, kabul ediyorum.

Sonunda da tekrar hayalet olmuştum. Kimurama-Sama denilen adamın bulunduğu yere ilerlemeye başlamıştım. Birinci kat, ikinci kat, üçüncü kat ve sonunda bahsedilen o görevliler. Tabi kide izinsiz buradan ileri gidilemeyeceğini bilmeyecek kadar salak biriyim. İzin kağıdını yüzlerine doğru tutarak giriceğim diyaloglardan kurtulmuş ve yoluma devam ettim. Altıncı kata kadar ve sonunda heybetli Kimurama-Sama karşımızdaydı. Tabiki bu durum anlattığım kadar kolay değildi benim için. Sert bakışları üzerime kitlenmiş beni izliyordu. Ağzımı açma şansı vermeden gür ve ürkütücü bir ses konuşma yetimi kaybetmeme sebep oldu.

Tahmin edilebileceği gibi panik halindeyim. Kafamın içinde '' I'm panicking!! I'm panicking!! I'm panicking!.. '' sesleri yankılanıyor ve düşünce yetim yavaşça geriliyordu. Fakat bu zor durum altında cevap vermem gerekiyordu. '' Ö-ö-özür-dilerim. Rahatsız etmek istememiştim. Ben... Ben sadece ufak bir tatile için izin istemeye gelmiştim ''

Sesim çıkmakta zorluk çekiyor ve kelimeler birbirine dolanıyordu. Kısacası normal halim, ekstradan terleme gibi bir durum var. Bu yeni bir şeydi aslında. Galiba paniklemek de bu seviyeye uzun süre sonra tekrardan ulaşınca şaşırmıştım. Halime acıyıp izin verebilirdi ya da kötü senaryo olan ret işlemi verir ve ben ne yapacağımı bilmeden köyde dolaşmaya firar yolları aramaya başlardım.

[GM - Naruto]

"Tatil mi?" diye gürlüyor Kimura sana karşı! Adamın ağzından çıkan hepi topu 7 harf olsa da, sanki canından can alıyor. Yüzü iyice gerilen Kimura "Bir de kendine shinobi mi diyorsun sen? Tatilmiş! Yıkıl karşımdan!" diyor sana. Konuşmanız epey kısa sürse de, ana konuyu kavrayacak kadar zeki olduğun söylenebilir. Şu saatten sonra Kimura'nın karşısına çıkman zor, köyden ayrılmak için izin alman ise imkansız duruyor. Aslında Kimura bu konuda bir şey dememiş olsa da, yüz hatlarından bunu anlaman çok kolay oluyor. Zira adamın bu anlık hiddeti ile, bastonun bile seni bırakıp ayrı eve çıkacak gibi duruyor.

[GM - Naruto]

Kapalı konu

İkinci pasiflik uyarın hayırlı uğurlu olsun.