[Akihito] Kum Taneleri

[GM - Naruto]

Ryobe sözlerini yüzüne yayılan ve giderek kendi ruhuna işleyen bir gülümseme ile dinliyor. Konuşmanın ikinci faslında sarf ettiğin cümleler, karşındaki ihtiyarı daha da gülümsetirken "Hiç dikkat etmiyorsun, değil mi?" diyor ve iki elini yana doğru açarken "Doton; Gyakusatsu Jari!" diyor. Ryobe'nin bu sözlerinden sonra az önce kırdığı tabaklardan üzerine doğru parçalar gelmeye başlıyor. Ancak bu parçalar giderek bölünüyor ve adeta kum tanelerine dönerken, senin tüm vücudunu sarmaya başlıyorlar. Bir anda tüm bedeninin etrafında silindirik bir hale gelen bu kum taneleri birden vücuduna doğru harekete geçiyor! Kum tanelerinin vücuduna temas ettiği her bir noktada ufak ufak ancak toplamında büyük bir acı seni sarmaya başlıyor! Kıyafetlerin parçalanmaya başlarken, istemsizce acı bir çığlık atmaya başlıyorsun. Dudaklarında hissettiğin kan tadının pekiştiren kan kokusu giderek artarken, vücudunu saran kumlardan oluşan silindirik yapı dağılmaya başlıyor.

Tüm kum taneleri dağılıp yere düşerken, sen de kan revan içinde kalmış vücudunla kendini yerde buluyorsun. Vücudunda açılan belki de binlerce ufak yara seni tüketmiş durumda oluyor. Ayak uçlarından saç diplerine kadar, vücudunun her yerinde oluşan kesikler sana hareket etme bile imkanı tanımıyor neredeyse. Bu esnada Ryobe olduğu yerden yavaşça sana doğru gelirken "Çok konuşan hergelelerden hoşlanmadığımı söylememiştim, değil mi? Onu da söylemiş olayım bari." diyor gevrek gevrek gülerken. Sen acı içinde yerde yatmaya devam ederken, Ryobe adımlamayı kesiyor ve "Sen benim Ishigakure'ye giriş anahtarımsın velet, bu yüzden bu yaralar yüzünden öleyim deme sakın." diyor.

[Hayabusa Akihito]

Kum taneleri, zaten bu diyarda kum taneleri yüzünden büyük sıkıntılar çekeceğinin farkındaydı. Lakin bu kadarını beklemiyordu. Etrafında dönen kum tanelerine göz atma fırsatı bile bulamamışken, taneler vücudunun iç tarafına göz atmaya başlamışlardı. Ayak parmağından, baş ucuna kadar, tüm bedeninden içeriye hücum eden taneler, inanılmaz bir acı yaratıyordu. Aradan saniyeler geçmemişken, ağzına gelen kan tadı ile birlikte burnundan içeriye hücum eden kan kokusu, zamanının sonlarına geldiğinin habercisi gibiydi. Kum taneleri yere düşerken, ayakta durmaya dermanı kalmayan vücudu, istemsizce yer ile yakın dostluklar kurmak üzere harekete geçmişti bile.

Pişkin pişkin sırıtan Ryobe'nin dediklerini zar zor anlamıştı. Görünüşe göre ölmeden önce Ishi-Chou ile bir randevusu vardı. Bu randevunun nasıl biteceği ise merak konusuydu. Öldürülecek miydi? Yoksa zindanda ömür boyu hapis mi yatacaktı? İlk seçenek daha cazip göründüğü için muhtemelen ikinci seçenek geçerli olacaktı. En azından, kardeşinin katili, kendisini de öldürmeyecekti. Ölümü bir nebze olsun onun yüzünden olsa da, ikizlerin ikisini birden kendi elleriyle öldüremeyecekti. Bunun olmasına izin vermeyecekti Akihito. Bunun için ne gerekirse yapacaktı. Kaçıp saklanacaktı. Buna imkan bulamazsa intihar edecekti. Lakin Chou ismini alan şerefsiz adam öldürmeyecekti. Bu zevki ona yaşatmayacaktı. Aklından bütün bunlar geçerken, gözleri yavaş yavaş ölümüne kapanıyordu, ya da uzun bir uykuya. Gözlerini bir daha açtığında nerede olacağını, veya gözlerini açıp açamayacağını bilmiyordu. Şu anda bildiği tek şey, Ishi-Chou'nun kendisini öldüremeyeceğiydi.

"Özür dilerim, Akihiro."

[GM - Naruto]

"Onu öldürmedin değil mi?"
"Saçmalama, onu canlı getirdim. Şimdi sen de üzerine düşeni yap!"
"Bana emir vermeyi kes ihtiyar. Bu yüzden köyden sürüldüğünü unutma!"
"Anlaşmamızı hatırlatırım sana. Bu veledi getirirsem, Bingo Kitabı'ndan silinecektim."
"Anlaşmamız hala geçerli ihtiyar. Ancak bunun için sabretmelisin. Öyle bir anda seni Bingo Kitabı'ndan çıkaramam. Ayrıca biliyorsun, taze shinobiler senden habersiz. Henüz daha onların sahip oldukları Bingo Kitabı'nda ismin geçmiyor."
"Bunun bana ne yararı var ki? Taze shinobileri dert etmediğimi hala anlayamadın mı? Ben daha büyüklerden bahsediyorum. Neyse..."
"Kes sesini! Çocuk kendine geliyor."

Yavaşça araladığın gözlerin henüz daha ışığa alışamamışken, siyahın yoğun olmasına rağmen Ryobe'yi seçebiliyorsun. O gülümseyen ifadesi ile sana bakmakta olan ihtiyardan gözlerini kaçırıp konuştuğu diğer kişiye bakmaya çalışsan da, karaltı sana engel oluyor. Ne dediklerini duymuş olmandan mütevellit, diğer adamın kim olduğunu da aşağı yukarı tahmin edebiliyorsun. Karaltı sebebi ile henüz seçemediğin kişiden aldığın bakışları çevrene yolladığında ise, tanıdık ve kirli bir mekanda olduğunu fark ediyorsun. Kiri, içerisindeki pislikten değil, barındırdığı hatıralardan gelen odanın Ishi-chou'ya ait olan oda olduğunu anladığında, gözlerindeki karaltı da yok oluyor!

Bakışların az önce seçemediğin kişiye yöneldiğinde, karşında ikizini öldüren Ishi-chou'yu görüyorsun. İğrenç bir gülümseme ile sana bakan Ishi-chou "Uyuyan güzelimiz de uyandı sonunda! Burayı özledin mi Akihito-kun? Hani kardeşinin beynini çıkarmıştım ancak sen bir korkak olarak kaçmıştın. İşte yine buradasın!" diyor boğuk bir kahkaha ile cümlesini bitirirken. Kanın damarlarında durmakta güçlük çekerken üzerinde hala daha kanlar olduğunu görüyorsun. Ryobe'nin açtığı yaralardan olduğunu düşündüğün kanlar, bir diğer gerçeği de görmeni sağlıyor aslında. Ne elin en de ayakların hiçbir şekilde bağlı durmuyor. Tamamen serbest olsan da içinde bir güçsüzlük olmadığını söylemek güç. Ryobe'nin yarattığı bu güçsüzlük ise, içindeki intikam ateşi ile adeta silinmeye başlıyor. Odanın içinde Ryobe senden 7 metre kadar uzakta bulunurken, Ishi-chou ise 5 metre kadar yakınında bulunuyor. Odadaki bir diğer ayrıntı ise, odada hiçbir eşya bulunmuyor. Daha önceki seferde odadaki eşyaları hatırlaman karşısında, Ishi-chou bunu gözlerinden anlamış olacak ki "Onları odadan çıkarttım. Pis kanınla eşyalarımın kirlenmesini istemedim. Ellerimi kirletmek yeterli." diyor tıpkı senin gibi intikam dolu bakışları ile.

[Hayabusa Akihito]

Gözlerindeki karaltı kalktığı anda, karşısında Ishi-chou'yu bulması Akihito için şans mı, yoksa şanssızlık mı karar verememişti. Karar verebildiği tek şey, vücudundaki ağırlık ve Ishı-chou'ya olan nefreti büyük bir savaşa girmişti. Kazanan saniyesine belli olmuştu. Nefret kazanmıştı. Vücudundaki ağırlık kalkmaya başlamıştı, ama nedenini hala anlamıyordu. Nasıl olmuştu da bingo kitabında bu herife rastlamamıştı. Dahası, eğer gerçekten bu herif bu kadar güçlüyse, Akihito ile nasıl takas edilebiliyordu. Sonuçta Akihito, basit bir chuunindi. Karşısındaki adam ise, sahiden bu adamın rütbesi neydi? Jounin mi? Jouninler arasında bu kadar güçlüleri olabilirdi, ama bu adamın Jounin rütbesinde olmadığını biliyordu. İlk konuşmalardan bakılırsa, daha üst rütbe olması çok olasıydı. Peki Akihito, gerçekten bu kadar önemli mi görülüyordu bu köyde? Çok çok önemli birisinin işlediği bütün suçları sildirebilecek kadar önemli olduğunu sanmıyordu Akihito. Kafasında dönen bütün bu sorulara cevap ararken, cevabın tam karşısında dikildiğini fark etti.

"Demek gerçekten beni buraya getirmeyi planlıyordun. Seni bunamış orospu çocuğu. Neyse, şimdi seni konuşmak için yeterli birisi olarak görmüyorum. Yanında senden daha üst kademe, ve senden çok daha fazla nefret ettiğim birisi var. Gelelim sana Oshiro Jirou. Demek beni bu adamın işlediği bütün suçları sildirebilecek birisi olarak görüyorsun. Peki, senin bu kararına karışamam. Ama sormak isterim. Bunun sebebi ne?"

Cümlelerini sarf ettikten sonra bağlı olmadığını fark etti. Niye bağlı değildi ki? Kaçabilecek gücü olmadığını mı düşünüyorlardı? Yoksa daha kötüsü, kaçabilecek zamanının olmayacağını mı? Bu sorunun cevabını öğrenmenin bir yolu vardı, kaçmak. Hemen kalkıp kaçmayı düşündü, sonrasında beynini zorlayarak tüm vücuduna kıpırdamaması için emir verdi. Altında bir patlayıcı parşömen olabilirdi. Kaçmaya çalışması durumda patlayacak. Bu patlama bütün odaya, ve içindeki herkese zarar verebilirdi. Gerçi Oshiro, bu tip bir patlamadan etkilenecek bir adam değildi. Ryobe'yide pek umursadığı söylenemezdi. Bu yüzden patlayıcı parşömen olma olasılığı çok yüksekti. Odadaki yerini tam olarak kavramaya çalıştı. Oshiro ile beş, Ryobe ile yedi metre mesafesi vardı. Peki kapı ve camlar? Bunları hesaplayabilmek için beynini zorladı. Peki sonrasında? Öncelikle Oshiro'nun cevabını bekleyecekti. Sonrasında, ne taraftan kaçabileceğini hesaplayacaktı. Her halükarda, işin sonunun ölüme gideceğini biliyordu. Oshiro'nun vereceği cevap, aynı zamanda Akihito'nun ne yapacağının da cevabı olacaktı. Tabi, bir şey yapmaya zamanı kalırsa.

Sizi gidi orospu çocukları sizi.

[GM - Naruto]

Yüzündeki sinsi gülümsemesi giderek artan Ishi-chou, sana üstten bakmaya devam ederken cümlelerini sarf ediyor ve sorunu soruyorsun. Ancak Ishi-chou soruna cevap vermek yerine, sanki yine aklını okuyor gibi "Demek yine kaçmayı düşünüyorsun ha? İkinci kez seni elimden kaçıracağımı mı sandın?" diyor. Hemen ardından ise senden bakışlarını çekmeden "Ryobe, kapı ve camları mühürle!" diyor. Ryobe ise Hitsuji el mührünü yapıyor ve odanın tüm duvarları birden kararmaya başlıyor. Zemini ve tavanı da içine alan karaltı sonucunda, adeta siyah bir kürenin içinde buluyorsun kendini. Ishi-chou sana sol elinin işaret parmağını uzatırken "Bunu hatırladın, değil mi? Dikkatli bakarsan ikizinden kalan beyin parçalarını ve kanı görebilirsin. Soruna gelecek olursak, bu dünyadaki hiç kimse, ama HİÇ KİMSE, benden kaçamaz! Sonucu köyümü yok etmek bile olsa, beni aşağılayan birini öldürmek için, ruhumu şeytana bile satarım! Ama bu duyguyu anlayabileceğini sanmıyorum, Akihito!" diyor. Cümlesi tamamlandığında ise sol elinin işaret parmağı doğrudan kaşlarının arasına kadar uzuyor ve ikizini öldüren Iwa no Yubi tekniğinin aynısı ile öleceğini anlıyorsun. Ishi-chou'nun bir mızrak gibi uzayan parmağı beyninin içine girdiğinde ise, karşında sadece ölmekte olan ikizini ve onun hemen yanında duran anneni görebiliyorsun.

Akihiro sana öfke ile bakarken "Hani intikam alacaktın? Buraya geldiğinde kanımı temizleyeceğini düşünmüştük! Ama sen, elini bile kıpırdatamadan ölüp gidiyorsun! Yüz karasısın Akihito! Ben bile en azından onurumla savaşarak can vermiştim! Sen ise, bir zavallı gibi ölüp gidiyorsun! Hayabusa soyadını hak etmiyorsun Akihito, bu yüzden de geberip gittiğinde ne arkandan ağlayacak biri olacak ne de bu tarafa geldiğinde sevinecek biri!" diyor. Akihiro'nun silüeti cümlesinin tamamlanması ile yok olurken annen "Seni bir kez bu çukurdan kurtarmıştım. Ancak ikinciyi hak etmiyorsun. Bu çaresizliğin seni evlat olarak görmemi bile engelliyor. Sakın bu tarafa geldiğinde bizi arama Akihito. Bir kez daha çaresizlik içinde yanışını görmek istemiyorum." diyor. O da tıpkı Akihiro gibi yok olduğunda, Ishi-chou'nun beyninden açtığı delikten akan kanları yüzünde hissediyorsun. Elini götürüp yüzündeki kanı sildiğinde ise, birden içinde bambaşka bir canlılık hissediyorsun. Ölümün bu kadar canlı olduğunu hiç düşünmemiş olduğundan dolayı da tarifsiz bir duygu karmaşası içine giriyorsun. Ne olduğunu anlamaya çalışırken, vücudundaki bitkinlik siliniyor ve odanın içinde karanlık ile birlikte Ishi-chou'da kaybolmaya başlıyor. Bakışların hala eline bulaşan kandayken, tanıdık bir mekanda olduğunu idrak ediyorsun. Ancak bu mekanın Ishi-chou'nun odası olmadığına adın gibi eminsin.

Gözlerine can hücum ettiğinde, Ryobe ile konuştuğun mutfakta buluyorsun kendini! Elindeki ufak miktardaki kanın az önce beyninden aktığına eminsin. Ancak diğer elinle kafanı yokladığında, herhangi bir delik bulamıyorsun. Etrafına hızlı bir bakış attığında ise yıkadığın, daha sonra Ryobe'nin kırdığı tüm tabakları hala kirli bir şekilde görüyorsun. Neler olup bittiğine dair kafanda hiçbir anlam uyanmazken, karşında duran Ryobe "Magen; Tsumibukai Uranaishi." diyor kan çanağına dönmüş gözlerini sana dikerek. Neredeyse Ryobe ile ilk karşılaştığın andan beri bir genjutsuyu yaşadığını anladığında anda ise, tüm olanların verdiği karmaşa beyninde dolanıp duruyorken "Sana benim dediklerimin aksini yapman durumunda neler olacağını gösterdim. Bunu gereksiz olarak görüyor olabilirsin, ancak öyle bir an gelecek ki, bugün bunu yaptığıma şükredeceksin." diyen Ryobe derin bir nefes aldıktan sonra "Bundan sonra benim kulumsun! Dediklerimin aksinde yapacağın herhangi bir şeyde, az önce yaşadığın geleceği geçmişin yaparım!" diyor.

[Hayabusa Akihito]

"Bu adam benim düşüncelerimi mi okuyor?"

Ishi-chou, Ryobe'ye cam ve kapıları mühürlemesini söylerken Akihito'nun aklından bunlar geçiyordu. Sonrasında gelen karaltı ise, vücudunda tarifi imkansız bir saldırı dürtüsü uyandırmıştı. Fakat daha saldırma imkanı bulamadan, beyninden içeri giren parmak ile birlikte, beyninden dışarı kardeşi çıkmıştı.

Kardeşinin, yüzüne tükürür gibi söylediği cümleler karşısında Akihito neye uğradığını şaşırmıştı. Kalbini parçalayan sözler, kardeşinin ağzından çıkıyordu. İntikam almaya yemin etmişti, ve intikamını alamadan, kardeşinin katilinin elinden ölecekti. Bu, ölümlerin en beteriydi. Kardeşinin sarf ettiği cümlelerin yarası daha yeni kanamaya başlamışken, kardeşinin görüntüsü yok olduğunda ise annesi söze girmişti. Annesinin cümleleri, Akihiro'nun sarf ettiği cümlelerden bile daha fazla canını yakmıştı. Evlat olarak görülmemesi, Hayabusa soyadını hak etmemesi, ikisininde bir daha Akihito'yu görmek istememesi. Bunları öğrendiği anda yaşamanın da, ölmenin de bir anlamı yoktu artık. Ölmek, bir kaçış yöntemi değildi artık. Yaşarsa, üzülecekti. Öldüğünde ise çok daha fazla üzülecekti.

"ÖLMEK İSTEMİYORUM!"

Bütün gücüyle bu cümleleri sarf ederken, bu cümlelerin sadece beyninde yankılandığını fark etti. Ağzını bile kıpırdatamıyordu. Yüzüne akan kanın sıcaklığı, kalbindeki soğukluğu dindirmeye yetmiyordu. Kardeşinin, annesinin açtığı yaranın soğukluğunu dindiremiyordu. Bu soğukluk, Akihito'nun ölmesini, aynı zamanda yaşamasını engelliyordu. Kendisini Araf'ta kalmış, çaresiz hissederken, beyni istemsizce eline sinyaller göndererek yüzüne akan kanı silmesini emretti. Yüzündeki kanı elinde gördüğünde, içinde tarifsiz bir canlılık dürtüsü baş gösterdi. Bütün olanlar kafasında birbirini yerken, etrafını saran karanlık yavaş yavaş kaybolmaya başladı. Öldüğünü düşünerek, gözlerini kapattı. Açtığında ise bambaşka bir yerdeydi.

Etrafına bakmaya gerek bile duymadan nerede olduğunu anlamıştı. Gözleri fal taşı gibi açılmışken, hemen elindeki kana baktı. Sonrasında Oshiro'nun açtığı deliğe elini götürdüğünde, deliğin yok olduğunu fark etti. Beyni, neler olduğunu idrak edebilmek için bütün gücünü sarf ederken, gözleri karşısında dikilen adama takıldı. Ryobe, sanki beyninin biraz sonra söyleyeceklerini anlayabilmesi için, şimdiki işini bıraktıracak cümlesini söylemişti. Biraz önce gördüklerinin bir genjutsu olduğunu anladığında ise, beyni kendisini daha fazla yorarak bütün olanları tekrar tekrar oynatıyordu. Bunlar olurken Ryobe, cümlelerini sarf etmişti. Dedikleri dışında bir şey yapmanın cezası, biraz önce gördükleri olacaktı. Bunları öğrendiğinde Akihito bir sinirle ayağa kalkmayı düşündü. Fakat içindeki aynı sinir, otur oturduğun yerde diyerek Akihito'nun kalkmasını önledi. Ayağa kalkıp adamı sinirlendirmek yerine, bir kaç soru ve bir kaç söz, iki taraf içinde yeterli olurdu.

"Seni lanet olası piç. Bunları bana yaşatmak yerine söyleseydin, söylemeyi de geçtim, en azından sorsaydın, konuşsaydık ta bunları bana yaşatmadan bu işi halledebilirdik."

Ağzından çıkan sözleri, ilk defa tam istediği, düşündüğü gibi kurduğuna inanıyordu. Daha önce kurduğu cümleler bile genjutsu etkisi altında kurduğu için gerçek düşünceleri olamayabilirdi. Şu anda tek bildiği, biraz önceki olayların gerçekliği, ve o olayların şokunu hala daha atlatamadığıydı. Beyni, ilk defa kendi cümlelerini kurmanın verdiği heyecanla, Ryobe'nin ağını açmasını beklemeden diğer cümlelerini sarf etmeye başladı.

"Demek öyle. Peki madem, kul işini es geç. Kimsenin kulu olmam ben. Ama istediklerini yapıcam. Lakin benimde sizden bir iki isteğim var. Bir çok isteğe karşılık iki istek çok olmamalı dimi."

Sarf ettiği cümleleri soru sorar gibi söylememişti. Bunlar, ikisininde bildiği bu durumu özetlemek için söylenmiş sözlerdi. Karşısındaki adamı daha fazla bekletmeden, bir an önce şu konunun bitmesini sağlamak, ve mümkünse bu lanet olası handan ayrılmak için son cümlelerini söylemeye başladı.

"Öncelikle bir kaç tane sorum var. İlk isteğim bu sorularıma yanıt vermeniz. Ahiret soruları değil merak etmeyin. Siz tam olarak kimsiniz? Benden tam olarak ne istiyorsunuz? O gün yaşananları nereden öğrendiniz? Sorularım bunlar. İkinci isteğim ise ilk isteğimden biraz daha basit. İntikam almama yardım edin."

İntikam, yolda kardeşim. Az kaldı. Çok az.

[GM - Naruto]

Onca konuşmanı ve sorunu ifadesiz bir şekilde dinleyen Ryobe "Gerçekten mi? Sana söylediklerimi gerçekten anlamıyor musun?" diyor ve hemen ardından kaşları çatılırken "Dur da sana bu sefer somut bir şekilde izah edeyim!" diyor. Aranızdaki mesafeyi göz açıp kapayıncaya kadar ortadan kaldıran Ryobe, birden senin sağ elinin işaret ve orta parmağını uç kısmından tutuyor. Hemen ardından diğer elinde beliren kunaiyi işaret ve orta parmağının el ile birleşen noktasına indiriyor! İki parmağın Ryobe'nin elinde kalırken, parmaklarının kesildiği noktadan yere kan fışkırmaya başlıyor. Büyük bir acı kesikten tüm vücuduna yayılırken Ryobe "Birincisi, sana kulum olacağını söyledim. İkincisi sana soru sorma hakkı verdiğimi hatırlamıyorum." diyor. Elinde kalan parmaklarını kendi kıyafetinin cebine atan Ryobe "Eğer seni böyle parça parça etmemi istemiyorsam, kulluğunun tadını çıkarmaya bak." diyor. Sana arkasını dönüp tezgaha doğru ilerlerken de "Yarana bir şey yap, yoksa şimdiden ölüp gideceksin." diyor.

[Hayabusa Akihito]

"Cidden mi? Ciddi mi yani?"

Elinden yere kanlar fışkırırken aklından geçirebildiği tek şey bununda bir genjutsu olup olmadığıydı. Gerçekliği tamamen şaşırmıştı. Şu anki tek gerçekliği elinden, vücuduna yayılan acıydı. Bunun bir genjutsu olmasını umsa bile, her duruma karşılık olabildiğince acele etmeden kıyafetinden, yeteri miktarda parçayı kopartmak için harekete geçti. Kullanabildiği tek eliyle kıyafetinden aldığı parçayı, önceden parmaklarının olduğu yere saracaktı. Bu şekilde, kanamayı durdurabileceğini umuyordu. Lakin ileride ne yapacağını şu saatten sonra bilmiyordu. Olmayan iki parmağıyla mühür kullanması biraz zor olabilirdi. Ne var ki, artık o olmayan iki parmağı yüzünden, sağ elini pek aktif olarak kullanamayacağının farkındaydı. Bu yüzden, sol elini geliştirmeye başlaması gerektiğini biliyordu. Bütün bunları düşünürken, elinin verdiği acı, yavaş yavaş daha da artıyordu. Ryobe, arkasını dönüp tezgaha doğru giderken, arkasından atılıp eline alacağı herhangi bir kesici aleti adamın ense köküne sokmayı düşündü. Sonrasında bu düşünceyi aklından silip, eline alacağı kesici aleti adamın ense köküne fırlatmayı düşündü. Sonra bu düşüncesinden de vazgeçip, ayağa kalktığı gibi kendisini kızgın kumların üstüne atmayı düşündü. Sonra bu düşüncesinden de vazgeçti ve kafasında bunun gibi peş peşe binlerce düşünce oluştu.

"Öyle olsun."

Kafasında, söyleyebileceği binlerce şey içinden seçe seçe bunu seçmesi, biraz tuhaf kaçmıştı. Lakin biraz önceki genjutsu olayından sonra, intikamını almadan ölmeye niyeti yoktu. Hem, ileride buradan kaçabilirdi. Buradan kurtulma şansı hala daha yüksekken, kendisini daha fazla tehlikeye atmaya niyeti yoktu.

Sinsi bunak piç.

[GM - Naruto]

Kıyafetinden yırtabildiğin bir parça ile kopan parmakların sebebiyle oluşan yarayı kapatıyorsun. Ancak şimdilik bu geçici bir çözüm gibi duruyor, zira aldığın önlem sadece kanamayı azaltmaya yarıyor. Diğer bir deyişle kanaman azalmış olsa da hala devam ediyor ve kıyafetinden kopardığın parça direk kan rengine bürünüveriyor. Bu esnada Ryobe tezgahın alt kısmındaki bir dolabı açıyor ve bu dolabın içerisinden sana ait olan katanayı çıkartıyor. Katanayı birkaç adım önüne düşecek şekilde fırlatan Ryobe "Daha iyisini hak edene kadar bununla iş görmeye devam et." diyor. Daha sonra yüzüne bir gülümseme yerleşen Ryobe "Kopan parmakların sebebiyle jutsu yapamayacağını düşünebilirsin. Ama merak etme, ben merhametli bir insanımdır. Hak ettiğin takdirde, bu konuda da sana yardımcı olacağım bil." diyor. Bu cümlelerinin ardından ise kapıya doğru yönelen Ryobe "Sanırım artık gitme vaktimiz geldi. Sonuçta şu anda, seni ölümden kurtaran masum insanları öldürmüş birisisin. Eminim yakın zamanda seni bulmak için Ishigakure bir ekip gönderecektir." diyor.

[Hayabusa Akihito]

"Te-Teşekkürler efendim."

Hayatının hiçbir yerinde, bu iki cümleyi söylerken zorlandığı kadar zorlanmamıştı. Adamın suyuna gitmesi gerektiğini fark etmişti. Nede olsa, karşısındaki adam öyle sıradan birisi değildi. Bu bağlamda, Akihito intikamını almadan ölmek istemediği için, adama istediği gibi davranmaktan başka çaresi yoktu. Parmağındaki kanama hala devam ederken, acısı da aynı şekilde devam ediyordu. Kanama azalmış olmasına rağmen, acısı artmıştı. Bunun sebebini anlayamamıştı ama, eğer bir an önce kanamayı durduramazsa kan kaybından ölebileceğini biliyordu. Önüne düşen katanasını sol eliyle alıp beline yerleştirdi.

"Efendim, kanamam devam ederse kay kaybından ölebilirim. Eline bir şeyler yap dediniz ama, şimdilik elimden gelen tek şey kanamayı bir nebze azaltabilmek oldu."

Bunu, belki insafa gelirde, en azından kanamayı durdurur umuduyla söylemişti. Aksi takdirde, gidecekleri yere ulaşamadan ölme riski bile vardı. Gerçi öyle bir durumda bile, karşısındaki bunağın bir şeyler yapacağını sanmıyordu. Orada ölmesine izin verip, yoluna devam ederdi. Söylediği cümleler karşısında adamın ne tepki vereceğini içten içe merak ediyordu. Sonuçta, ölüm kalım meselesi gibi bir şeydi. Bu yüzden adamın cevabını ve yapacak olursa yapacaklarını bekleyip, adamın peşinden gidecekti. Çünkü artık yapabileceği başka bir şey yoktu.

Bir parçamı çaldın ihtiyar.