[Takım Kensei] İlk Görev!

[Fushihara Kensei]

Sabahın erken saatlerinde Güneş ışınları yüzüme vururken gördüğüm güzel rüyadan ayrılıyordum bende. Rüyamda Mari ile Fuuki'nin büyümüş hallerini gördüm. Bir duygulandım, bir duygulandım anlatamam! Yatağımdan kalkıp biraz gülümsedim kendi halime. Yüzümdeki tebessümle beraber dişlerimi fırçalayıp ılık bir duşa girdim. Ve elbette kahvaltımız olmazsa olmazdı. Sabah egzersizlerimi yaparken biraz düşünmeye fırsatım oluyordu. Fuuki ve Mari'yle tanıştık, güzel bir gün geçirdik, hatta ilk antrenmanımızı bile yaptık. Buraya kadar tamam ama beraber hiç göreve çıkmadık! Şöyle ikisi içinde orta halli bir görev iyi gider diye düşünüyorum. Kendimi egzersizlere çok fazla kaptırmamaya çalıştım. Görevde bana zorluk çıkarmasın sadece uykumu açsın ve günlük sabah sporumu yapayım bana yeter.

Egzersizlerim de bittikten sonra kendimi evin dışına attım sonunda. Mari ve Fuuki'ye bugün benimle Ishi-Chou Binasının önünde buluşmalarını söylemiştim. Bakalım geç kalacaklar mı? Hem geldiklerinde şöyle güzelinden bir görev alırız. Oh mis! Hem köye hizmet etmiş oluruz hemde aramızdaki bağları sıkılaştırmış oluruz. Güzel güzel, kafama yattı bu iş. O değilde Mari'nin şu OSMOKVEDER'i aklıma geldikçe yüzümde sebepsiz bir tebessüm oluşuyor. Aslında biraz düşündüm de bizim şu Fuuki'ye bir kaç ninjutsu öğretmenin yollarını mı araştırsak? Kız resmen canavar gibi ninjutsu kullanıyor daha genin başına. Kafamda çok plan var yahu takımımla ilgili. Ama önce orta halli bir görev alıp birde ciddi ortamda takım olarak görev yapalım. Ninjutsu öğrenmek kolay iş. Hele yetenekli öğrencileri olunca insanın.

Sol elimle çenemi ovuşturarak köy meydanından Ishi-Chou binasına doğru yürüyordum...

[GM - Naruto]

Sen Ishichou Binası'na doğru yürürken, kafanda gelecekle ilgili planlar da dönmeye başlıyor. Her biri birbirinden farklı bu planların sonu hep mutlu sonla biterken, yanından geçen kalabalık grubu daha yeni fark edebiliyorsun. Ellerin bazı yazılar tutan 20 kişilik kalabalık grup hep bir ağızdan "Ormanlar yanmasın, Ishi mobilyasız kalmasın!" diyerek bağırıyorlar. Elbette bunun neye işaret ettiğini de çok iyi biliyorsun ve bu sebeple adımlarını hızlandırarak grubun önüne geçmeye çalışıyorsun. Grubun yanından geçerken pankartlardan birinde "Hepimiz odunuz, hepimiz mobilyayız." yazdığını ve bunu epey salak tipli birinin tuttuğunu görüyorsun. Bu salak adamın birkaç metre yanındaki güzel ancak aklı olmadığı belli olan bir kızın "No Odun No Cry!" yazan, yine birkaç metre yanındaki küçük çocuğun "Her Yer Kushina Her Yer Direniş!" yazan pankartlar taşıdığını görüyorsun. Grubun en önüne geçtiğinde ise, şaşırmayacağın bir şekilde, Mari'yi görüyorsun. Üzerinden kendisine birkaç beden bol gelen bir oduncu gömleği giymiş olan Mari'nin elinde ise "Aman Ormancı Canım Ormancı!" yazılı bir pankart olduğunu görüyorsun. Mari ile göz göze geldiğin anda, tek elini havaya kaldıran Mari arkasındaki kalabalık güruhu durduruyor ve "Yoldaşlarım! Şampiyon Mari olarak sizlere şampiyonunuzun en büyük takipçisini takdim ediyorum." diyor. Ancak cümlenin devamında "Oha, takdim etmeyi cümle içinde kullandım, dilbilgisi ve kelime şampiyonu da benim artık!" diyor. Yüzüne kocaman gülümsemesini yerleştiren Mari "Neyse, yoldaşlar! Karşınızda Kensei-sensei, Sensei-kensei!" diyor bağırarak. Mari'nin bu tanıtımının ardından güruh bir alkış kıyametini başlatıyor ve içlerinden bazıları "Kensei-sensei... Sen bizim her şeyimizsin!", bir tanesi ise "Akiya Takashi sen merdivene ters bindin, milleti ters bindiremezsin! Kensei-sensei'yi gör, milletin sahibini! Allah belanı versin inşallah! Kensei-sensei'nin götünün kılıyım!" diyor. Tüm bu curcuna giderek dozunu arttırırken, kendini birden omuzlarda, Ishichou Binası'na giderken buluyorsun!

[Fushihara Kensei]

Kafamda değişik planlarımı kuruyordum yine. Düşüncelere dalıp gitmiştim. Çıkacağımız görev için planlar kuruyordum. Birden bire kulaklarım çınladı. Hayırdır inşkami? Pekte yabancı gelmiyor bu laflar. Hatta bilinç altımda bir şeyler canlanıyordu bile. Birden bire durdum, elimle yüzümü kapattım ve içimden sadece şunu söyleyebildim, “Mari-kun...” Yine ne yaptı acaba çok merak ediyorum. İnsanları toplamakta on numara olduğu bir gerçek. AMA BU NE MARİ!!

Topluluğun önüne geçmek için adımlarımı hızlandırdım ve en önde ise elbette yanlış tahmin etmediğim kişi duruyordu. Mari kendisine büyük gelen bir oduncu gömleği giyip yürüyüş başlatmış. Tam Mari ile konuşmaya başlayacaktım ki, beni arkasındaki insanlara eylemdeki yoldaşı olarak tanıtmıştı. Hah şimdi döktük mecidiyeleri. Herkes beni sevmeye başladı anında. Aslında saflarım benim kötü niyetleri de yoktu. Ormanları korumak kötü bir şey değil tabi ki. Ama beni lider olarak kabul edip bu yolda benden bir şey bekleyecek olmaları ise biraz garip bir hadise olmuştu benim için.

Yine tam konuşmaya başlayacaktım ki bu seferde kendimi omuzların üstünde Ishi-chou binasına yürürken buldum. Bu kadar abartmaya ne gerek var!? Benim adıma övgü sloganları atarlarken bende bunları nasıl dağıtacağımı düşünmeye başlamıştım. Birinci kural! Bir topluluğu yönetmek istiyorsan ilk işin onların ruh hallerine göre davranacaksın..

“Benim Ishili bacılarımı ormandan kovdular! Biiiiz! EVET BİİZZ!! Ormanları korumasını iyi biliriz!! Evet yoldaşlarım! Bugünlük yürüyüşümüz bu kadar! Hepinizi haftaya aynı saatte Kurobe Vadisinde bekliyorum!” Diyecektim dağılmaları umuduyla..

[GM - Naruto]

Omuzlar üstünde yapmaya başladığın ilerleme esnasında cümlelerini 20 kişilik kalabalığa iletiyorsun. Ancak kalabalık grup sözlerin üzerine seni adeta omuzlarından yere atıyorlar! Kendini yerde bulduğun anda ise kalabalıktan gelen sesleri ve onların söylediklerini duyabiliyorsun. Giderek senden uzaklaşan kalabalıktan insanlar "Oha, hemen kendini lider sandı!", "Koltuk sevdası varmış herifte, yuh!", "Yoldaş dedik bağrımıza bastık, adam bildiğin emperyalist çıktı!", "Beyler hızlanalım, kakam geldi benim!", "Duydunuz mu Kensei-sensei üzerimize kaka yapacakmış?", "Adam lider sandı kendini, ama aslında kabızmış." gibi uzayıp giden geyiklere imza atıyorlar. Kalabalık hala daha konuşmaya devam ederken, giderek senden uzaklaştıkları için ne dediklerini duyamıyorsun. Ancak istikametleri hala daha Ishi-chou Binası gibi görünüyor.

[Fushihara Kensei]

Bir insana götünün kılıyım gibi zavallıca bir kelam ettikten sonra böyle bir trip atmanın mantıklı bir açıklamasını şahsi olarak çözebilmiş değilim. Yerde kıçımın üstünde dururken kaslarımı geriyordum. O sırada kalabalığın arkamdan ettiği laflara da elbet kulak misafiri oluyordum. Benim lider koltuğuna oturmamı sorguluyorlar da acaba kendilerini kim eğitmiş. Bu insanlara çocukluklarında kim liderlik etmiş çok merak ettiğimi de belirtirim. Neyse ki beni lider olarak kabul etmediler. Zira çok sevdiğim bir söz vardır: “Bir liderin kalitesi, etrafındaki insanlarla ölçülür.” Bu insanları yönetmeye çalışsaydım vay halime!

Mari'de toplulukla birlikte gitmişti. Ona sanırım kalbini kırmadan bir uyarı yapmam gerekecek. İnsanları etrafında toplamasını becerebiliyor fakat bunu yanlış ve gereksiz bir şekilde yapıyor. Ve Mari'ye bu konuda eğitim vermek ise bana düşüyor. Yahu şimdi düşününce, bunlar benim başıma bela olmasın sakın? Öğrencimin bunu yapması benimde sorumluluğum altına giriyor sonuçta. Eğer kaptanlığım elimden alınırsa hayatımın darbesini yerim ciddi söylüyorum bak.

Acaba Fuuki ne yapıyor? Biraz beklettik kızcağızı. Hele ki Fuuki'nin kişiliğini düşününce... Adımlarımı biraz hızlandırıyordum. Bir an önce tekrar toplanıp takım ruhumuzu uyandıralım. Henüz yeni bir grubuz fakat gelecekte olabilecek yeniliklere açık hale getirmem gerekiyor takımımı. Ayrıca onları çalışmaya teşvikte edebilmem gerekiyor. Haa birde takımla tanıştığımız gün yapmayı unuttuğum bir şeyi yapmam gerekiyor. Takımın vizyonunu ve misyonunu belirlemeliyim. Ardından bizimkilerin görüşlerini alıp izleyeceğimiz yolu da az çok belirlememiz lazım. Göreve çıkmak ise bizi dahada yakınlaştıracaktır bir birimize. Takım çalışması insanları bir birine bağlayan bir şeydir nihayetinde.

Ishi-chou binasına doğru yürüyordum.

[GM - Naruto]

Ishi-chou Binası'na vardığında, az önce seni dışlayan kalabalığın, burada daha gür bir şekilde bağırdığını görüyorsun. Binanın etrafındaki shinobiler kalabalığı olabildiğince susturmak ve dağıtmak için gayret etse de, Mari'nin başını çektiği bir grup avazı çıktığı kadar bağırıyor. Tabi Mari'nin yani liderlerinin bağırdığını gören kalabalık da kendini tutmayarak abuk subuk sloganlarına devam ediyorlar. Kalabalık grup henüz seni fark edebilmiş değil. Ayrıca kalabalık gidecek gibi, shinobiler de güç kullanacak gibi durmuyor. Şu an için müzakere dönemindeler denilebilir.

[Fushihara Kensei]

Ishi-chou binasına varmıştım sonunda. Gördüklerim karşısında biraz korku yaşadım, birazda sinirlendim. Beni az önce yere bırakanlar burada dahada gaza gelmiş gibi görünüyor. Yakın zamanda büyük bir olay çıkacakmış gibi hissediyordum. Çünkü iki tarafta sabır modundaydı. Shinobiler güç kullanmayacak belki ama kalabalık dağılacak gibi de görünmüyor. Beni henüz fark etmemişlerdi. Fark ettiklerinde neler olacağını da az çok biliyor gibiyim. Fakat yinede bu riske girecektim. Bu olay benim öğrencimin başının altından çıktığına göre olayı bastırmak bana düşüyor.

Her şeyden önce bu kadar abartılı bir eylemde neden bulunuyorlar onuda çözebilmiş değilim. Mari tamda kendisine uygun kişileri takmış peşine. Ağzına şişe girmiş kurbağa gibiydim şuan. Neyse ki shinobi meslektaşlarım kaba kuvvet uygulamamak için kendilerini tutuyorlardı. O sırada bir binanın tepesine çıkarak olayları izleyecektim. Elbette en başta Mari vardı tekrar. Mari bağırdıkça kalabalık dahada bağırıyordu. İmam osurursa cemaat... Neyse işte yapabileceğim ne var onu düşünüyorum şuan.

Aslında yapabileceklerim gayet basitti. Ishi-Chou'ya durum hakkında bilgi vererek sorumlusunun ben olduğumu söyleyerek tam yetki almak istiyorum. Böylelikle kalabalığı müzakere ile dağıtabilirim. Eğer dağılmazlarsa en zayıf noktalarından vurmak durumunda kalırım. Evet, her şey basit. Bu kalabalığı dağıtarak güzelce görevimize çıkacağız ve Mari'ye güzel bir uyarı yapacağım. Hadi bakalım gidiyorum. Şu kalabalığa ağzının payını vermek lazımdı. Ayrıca böyle bir derneğin kurulsa bile bu tarz eylemlere gerek olmadığını şunlara öğretmem gerekiyor.

Kalabalığın yanından hızlıca koşarak onları susturmaya çalışan shinobilerin arkasına geçmeye çalışacaktım. Eğer başarabilirsem Ishi-chou binasına girip olay hakkında sorumlu kişi olduğumu kapıdaki shinobilere bildirerek Ishi-chou'nun yanına girecektim.

[GM - Naruto]

Kalabalık seni fark etmeden Ishi-chou Binası'na ulaşabiliyorsun. Aslında girişinin fark edilmemesi için ekstra bir şey yaptığın söylenemez, ancak kalabalık eyleme kendini o kadar kaptırmış durumdaki, seni fark edemiyorlar bile. Kapıdaki shinobilerden birine olayla ilgili sorumlu kişini olduğunu belirttiğin anda, shinobi senin Ishi-chou'nun yanına gitmene müsade ediyor. Sen de doğrudan Ishi-chou'nun odasına gitmek için merdivenlere yöneliyorsun. Ancak merdivenlerin başında, Ishi-chou'u gördüğün anda, 4 kat çıkmayacak olmanın verdiği memnuniyet yüzüne yayılıyor. Ishi-chou'nun sert suratı iyice sertleşmişken merdivenlerin son basamaklarını da inmeye başlıyor. Şu an için kalabalığın sesi binanın içine kadar geliyor ve Ishi-chou da tıpkı kalabalık gibi seni fark etmiş gibi durmuyor. Hedefi doğrudan dışarıdaki kalabalığın bulunduğu noktaya gitmek gibi duruyor.

[Fushihara Kensei]

Nasıl olur da bu kadar kaptırabilirler kendilerini? Gerçekten bir anlam veremiyorum. Bu kadar orman sevdalısı olmak neden? Hayır doğayı sevmek iyi bir şey ama kendilerini bu kadar kaptırmış olmaları nedir? Beni fark etmediler bile. Gerçi bu benim için iyi bir şey oldu. Bir an fark edilip linç edilmekten tırsmadım değil aslında. Neyse ki Ishi-chou binasına girebildim.

Kapıdaki shinobiye olayın sorumlusu olduğumu söylediğimde sağolsun Ishi-chou'nun yanına gitmeme izin veriyordu. Bu herkese nasip olmaz. Tam içeri girdim ki merdivenleri gördüm. 4 kat... O 4 katı çıkmak başlı başına bir antrenman zaten. Ama şanslı günümde olduğumu fark ettim. Tamam tamam şakaydı, fark etmedim. Böyle şanslı gün mü olur yahu? Ishi-chou'yu gördüğümde suratındaki sert ifade içimi titretti. Kaburgalarım da sızlanma hissetmeme neden oldu.

Merdivenlerden inerken aynı şekilde Ishi-chou'da beni fark etmiyordu. Egzoz dumanı yutmuş kedi gibi olmuştum. Yol kenarlarında kimsenin fark etmediği ama yinede bir arayış içerisinde olan kedicikler vardır ya hani, işte onlar gibiyim. Beni fark etmiyordu kimse ama olayın sorumlusu bendim. Bu topluluğu bir araya getiren kişi benim öğrencim. Ishi-chou biraz sinirlenmiş gibi görünüyordu. Direk olarak kalabalığa yönelmişti. Dikkati de o yöndeydi.

Merdivenlerden inerken Ishi-chou'nun karşısına geçecektim. “Ishi-chou-sama, dışarıdaki olayın sorumlusu olarak sizinle konuşmak istiyorum olay hakkında.” Diyecektim. Ormanda çıkarttığımız yangından başlayarak, Mari'nin ilk nasıl bu grubu topladığını anlatmayı planlıyorum. Ishi-chou'yu bu konu hakkında bilgilendirirsem belki işine yarar dışarıdaki topluluğa karşı.

[GM - Naruto]

Ishi-chou'yu durdurup ona olayla ilgili bilgiler vermenin ardından Ishi-chou'nun asık suratında bir gülümseme beliriyor. Sanki ilk kez gülüyormuş gibi yüzünde biraz eğreti duran bu gülümseme seni bir miktar şaşkınlığa uğratsa da Ishi-chou "Yangının büyümemesine sevindim. Olaydan haberim olmuştu ancak bunun senin takımın ile alakalı olduğu konusunu bilmiyordum." diyor. Büyük olasılıkla yangının büyük olmaması ve zararın minimum düzeyde olması Ishi-chou'nun bu derece rahat konuşmasını sağlıyor. En azından senin çıkarımın bu yönde oluyor. Ancak Ishi-chou esas bombayı sona saklıyor ve "Yine de yangından ve bu olaydan kendini sorumlu tutma. Yangın tamamen öğrencilerini geliştirmek adına olan bir kazadan ibaretti. Bu olaylar ise... Ah... Her zamanki Mari işte!" diyor. Ishi-chou'nun bu cümlesi onun Mari'yi daha önceden tanıdığı anlamına geliyor açık bir şekilde. Hal böyle olunca da sen meraklı bir surat ile Ishi-chou'ya gözlerini dikiyorsun. Gözlerindeki soru açık bir şekilde anlaşıldığı için Ishi-chou "Bu Mari'nin ilk vukuatı değil. Akademi yıllarında da bu tür organizasyonların baş kahramanı olmayı başardı. Ama benim en çok eğlendiğim, akademi öğrencilerine de belli bir maaş bağlanması konusunda 6 kişi ile yaptığı eylemdi. Düşünebiliyor musun, daha 10 yaşındasın ve bu tür işlere kalkışıyorsun? Bazen Mari adına sevinsem mi üzülsem mi bilemiyorum." diyor gülümsemeyerek.

Ishi-chou'nun konuşması sonlandığında, merdivenlerden yukarı doğru çıkmaya başlıyor yavaşça. Bu esnada "Mari'nin olaylarında bugüne kadar sorumluluğu hep kendim üstlendim. Ama bugünden sonra sorumluluk sende. En azından öğrencilerinin sorumluluğunu sorgusuzca alabilecek bir sensei görüyorum karşımda ve bu da beni mutlu ediyor Kensei-san. Mari'ye göz kulak ol ve onu bu tür işlerden uzak tutmaya çalış. İşin zor, ancak bunu yapabileceğine inanıyorum." diyor. İçten cümleleri sonlanan Ishi-chou yukarı doğru çıkmaya devam ederken, artık olay tamamen senin sorumluluğun ve yetki alanında bulunuyor.