Kanat Sesleri

[Kiichi Miyazawa]

Saat 7'ye geliyordu. Bir gündüzü daha atlatma mutluluğuyla mutfağa geçti Miyazawa. Dolapta dünden kalan yemeği ocağa koydu. Çok kötü bir aşçı sayılmazdı. Ancak yemek yapmaya ne fırsatı ne de enerjisi vardı. Yemek ısınırken banyoya gitti. Yüzüne su vurdu. Biraz ayılması gerekiyordu, onun vakti yaklaşıyordu.

Mutfağa geri döndü ocağın altını kapattı. Yemeği alıp masaya geçti. Bir tabağa ne kaldıysa doldurdu. Masaya oturdu ve kaşıklamaya başladı. Boğazından geçen sıcak yemeğin mi yoksa batan güneşin yüzünden mi bilinmez; bir enerjiyle dolduğunu hissetti. Yavaş yavaş hazırlanıyordu kargaların şafağı için...

Tabağı lavaboya bıraktı. Koltuğun üzerinde duran montunu giyip çatıya çıktı. Karanlık yıldızsız bir gece karşılamıştı ilk olarak onu. Tam sevdiği gibiydi. Bilinmezlik dolu. İç cebinden sigara paketini çıkardı. Bir sigara alıp cebine yerleştirdi. Sigarasını yaktı; derin bir duman çekip kiremitlere uzandı. Sigarayı yakan ateş her ne kadar gecenin saflığını bulandırsa da ondan bir şey çalmamıştı. Gece her zamanki gibi kapatıyordu üzerini. Aynı Miyazawa'nın üstünü kapattığı gibi.

Sigarası bittiğinde saat 9'u geçmişti. Kadim şarkının başlamasına daha zaman vardı. Çoğu insana anlam ifade etmeyen hatta rahatsız eden şarkı Miyazawa için anlam taşıyordu. Bu karanlık içinde sandığı kadar yalnız olmadığını hissettiriyordu ona. 2. sigarasını yaktı ve gecenin karanlığını seyre daldı. Dilinde belli belirsiz bir melodi vardı. Eski bir şarkıya aitti melodi. Aklına geldiğine şaşırmıştı. Hafif bir tebessümle mırıldandı nakaratı.
"Gün batımıyla başlar şafağımız. Yıldızlar eşlik eder dansımıza.
İlk ışıkla yok olur aşkımız. Kuzgunlar üşüşür başlarımıza."
Gözlerini kapattı kendini, gecenin kollarına bıraktı. Gece ona en ihtiyacı olan şeyi, az da uykuyu sağlamış. Ona bir anne gibi şefkatini göstermişti.

Kendine geldiğinde saat 11'di, şarkının başlaması an meselesiydi. Olduğu yerde doğrularak gözlerini uzağa dikti. Bir sigara daha yaktı. Dumanı vermesiyle şarkı başlamıştı. Geceyi gaklayan karga sesleri ve kanat çırpmaları sarmıştı. Çoğu insan neden kadim şarkı dendiğini anlayamazdı. Eski hikayelerde geçerdi şarkı. O gün içinde ölmüş ruhların karanlıkta yol gösterilmeye ihtiyacı olurdu. Kargalar bu görevi kabul etmiş, karşılığında uzun bir yaşamla mükafatlandırılmıştı.

Annesinin de içinde bulunduğu şarkıyı hatırladı. Şarkı başlamadan yarım saat önce balkona bir karga gelmişti. Sanki annesini götürmek için oradaydı. Karga hareketsizce balkon demirinde durmuştu tek ses çıkarmadan Miyazawa'ya bakıyordu. Daha sonra 2. karga geldi, derken üçüncüsü. Bir anda onlarca karga balkonu sarmıştı. Sessizlik içinde Miyazawa bakıyorlardı. Derken hepsi birden şarkıya başladılar. Onlarca gaklamanın arasından annesinin sesini duydu."Merak etme, onlara güven." diyordu sanki. Ardından tamamen geceye ait olmuştu. Geceye ve gardiyanlarına...

Şarkı belirsizce son buluyordu. Yarın gene başlayacaktı. Belki yarın Miyazawa'nın şarkısını söyleyeceklerdi. Biraz dinlenmiş az da olsa uyuyabilmiş Miyazawa yerinden kalktı ve sokağa indi. Şehir merkezine doğru yürümeye başladı. İnsanları sevmese de bazen aralarına karışmak onun için iyi olabilirdi.

[Kiichi Miyazawa]

Ishi sokakları fazla düzenliydi. Yürüyüşü çok sıkıcı hale getiriyordu. Montunun iç cebinden bir sigara aldı. Sigarası azalmıştı. Aynı şekilde çakmağı da pek iyi durumda sayılmazdı. 3-4 deneme sonunda yaktı sigarasını. Çakmağı yol kenarına fırlattı. Sigaradan aldığı nefesle gözleri iyice açıldı. 1-2 saatlik uyku ona gerekli enerjiyi sağlamışa benziyordu.

Sokaklar karanlıktı. Sıradan halkın ve shinobilerin büyük bölümü erkenden yatmışlardı. Büyük bölümü yataklarında tatlı uykularına yatmıştı. Onlar için biran üzüldü Miyazawa. Gecenin lütfuna sahip olamıyorlardı. Sonrasında "Siktir et." diye iç geçirdi. Kimse onun umurunda değildi şu anda. Hatta kendi bile. Tek isteği düzgün bir çakmak ve tütündü. Gerisi elbet gelirdi.

Alt sıralar karanlık olmasına rağmen vadinin üst tarafları ışıl ışıl parlıyordu. Soylu, aristokrat kesim geceyi biliyorlardı. Ona ulaşmak için çaba harcıyorlardı. Olması gereken de oydu. Gündüz herkesindi. Herhangi bir savaş vermene ya da bir şey başarmana gerek yoktu gündüze sahip olabilmen için. Bunu zayıflık olarak görüyordu Miyazawa. Bir şeyi herkesle paylaşmanın senin üstündeki bir gücü kabullenmekten başka bir şey olmadığını düşünüyordu. Ama gece öyle değildi. Gece nazlıydı, bencildi, küstahtı... Asla ulaşamayacağın bir sevgili gibiydi gece. Onunla vakit geçirebilirdin ancak ona sahip olamazdın. O sadece kendine aitti. Tam ona bağlandığın, onun sana ait olduğunu düşündüğün an parmak uçlarından kayıp gider, güneş ışıklarının arasında kaybolurdu. Yasak aşktı gece. En güzel yerinde gitmek zorunda olmaktı...

Sokağın köşesinden köy merkezine geldiğini anlamıştı. Artan insan yoğunluğu ve ışık cümbüşü açıklıyordu durumu. Merkeze girdi. Başını öne eydi ve yürümeye başladı. Ayakları zaten onu gitmek istediği yere götürüyordu. Neredeyse her gece iniyordu merkeze. Kimi zaman şimdiki gibi tütün ikmali, kimi zaman aç bir karın, kimi zaman da bir karganın peşine takılıyordu. Yaşlı amcanın dükkanına girdi. Amcaya yıllardır geliyordu tütün almak için. Eski müşterilerinden biriydi. Ancak hem amca hem de Miyazawa çok konuşkan olmadığından ikisi de birbirinin adını bilmiyordu. Basit bir baş selamı ikisi içinde yetiyordu. Aynı şekilde bir selamla girdi dükkana.

Dükkan ara sokakların bir tanesinde, 2 terzi dükkanının hemen arasında bulunuyordu. Çok geniş sayılmazdı. 2 kişinin yan yana geçemeyeceği kadar dar bir kapısı ve içeriye doğru uzanan ince bir koridoru vardı. Duvardaki ahşabın isten dolayı karardığı göze çarpıyordu. İçeriye hakim olan tütün kokusu ne dükkanı olduğu sorusunu cevaplıyordu. Seri 2-3 adımla tezgaha geçti. "Ne istersin ?" diye sordu yaşlı adam. Nefesindeki sake kokusu birkaç saattir demlendiğini ele veriyordu. Göz altları şişmiş ayakta dururken hafif bir sallantı içindeydi. "Her zamankinden. Tütün kağıt ve filtre." diye cevapladı Miyazawa. Adam tezgahın altından paketi çıkartırken gözü yan taraftaki rafa takıldı. Çakmaların sıralandığı rafta bir şey dikkatini çekti. Düz siyah bir zippo çakmak üzerinde kanatlarını açmış bir karga kabartması bulunuyordu. "Tam ihtiyacım olan." diye iç geçirdi. Raftaki çakmağa uzanıp "Bu satılık mı ?" diye sordu amcaya. Paketi tezgaha bırakan adam kısık gözlerle çakmağa baktı. "O çakmak nerden baksan 8 senelik. Çok iyi çalıştığına dair garanti veremem." diye karşılık verdi. Miyazawa için yeterliydi. Zippoyu yakıp yanan benzin kokusunu ciğerlerine çekti. Daha sonra çakmağı tezgaha uzattı. Amcanın çakmağı doldurmasını izin verdi. Paketin fiyatını biliyordu. Toplam fiyatı sordu. "Öncekinin iki katı." diye cevap verdi amca. Parayı tezgaha bıraktı, geldiği selamla dışarı çıktı. Biraz para harcamıştı. Göreve katılmam lazım diye düşündü. Normalde çok para harcamazdı. Sigarası ve yemeği bazende içkisi için harcardı genelde. Parası bitmeye yakın akademiye gider yakın tarihli bir göreve başvururdu.

Dükkandan çıkıp bir köşeye geçti. Sırtını duvara verdi. İç cebinin boş olduğunu görünce paketi açtı. Tütünün kalitesi fena sayılmazdı. Şimdi içtiğinden iyiydi. Bir miktar tütün çıkardı. Arap kağıdına dikkatle yerleştirdi. Ucuna filtreyi takıp sarmaya başladı. Paketi cebine koyup kağıdı yaladı. Elle küçük düzeltmeler yaparak sigarayı tamamladı. Sigarayı ağzına götürdü, çakmağını çıkardı. Yarım bir gülümseme belirdi dudaklarında çakmağı görünce. Ona çok uygun bir çakmaktı. Çakmağın biraz kullanıldığı ve yıprandığı belli oluyordu. Kimin çakmağı amcanın dükkanına bıraktığını merak etti. Sigarasından bir duman alıp akşamki gezisini tamamlamış olarak evin yolunu tuttu. Bu sefer sokak eskisi kadar karanlık değildi. Sigaranın ışığı altında belli belirsiz bir surat vardı. Hiçbir duygu ifadesi belirtmeyen bir surattı. Surat Miyazawa'ya aitti.

[Kiichi Miyazawa]

Bir hayalet gibiydi o an. Sessiz, iz bırakmaz, dikkat çekmezdi. Onu ele veren tek şey karanlıkta parlayan sigarasıydı. Çektiği her dumanda sureti aydınlanıyordu. Sessizliği bir kadın çığlığı bozdu. Çığlığı inlemeler takip etti. Olayı fark eden Miyazawa'nın suratında ince bir gülümseme belirdi. Bir sigara daha yaktı. Sevişmeyeli uzun süre olmuştu. Kız arkadaşı olmamıştı şu ana kadar. Ara ara uğradığı biri vardı. Adını hatırlamıyordu şu anda.Ayda bir uğrar işini görür ve çıkardı.

Fahişe değildi kız. Eski komşusuydu. Anne babası ayrılan kız tek yaşıyordu. Miyazawa'nın annesiyle yakın sayılırlardı. Annesinin ölümünden sonra destek olmak için gelip giderdi. Kız ne kadar samimiyet kurmak istese de Miyazawa'nın soğuk duvarlarını geçemiyordu. Bir keresinde kız daha fazla dayanamamış yapışmıştı dudaklarına. Miyazawa'da bozmamak için karşılık vermişti. Ne kadar soğuk, ne kadar odun biri de olsa nazik biriydi. Kırmak istemedi kızı. O gece beraber oldular. Tüm gece... Ertesi gün dünden farksızdı. Gene aynı soğuk tavır. Kız morali bozuk şekilde terk etti evi. 2-3 gün geçmeden tekrar geldi. Gene aynı şey. Yatakta bulan son ve buzdolabı tavrı. Kabullendi kız sonunda. Bedensel ilişkiyi duygusal yoğunluğa tercih etmişti. O günden itibaren 2-3 hafta da bir Miyazawa gider, işini görür, çıkardı. Birkaç seferden sonra kızda memnun oldu durumdan. Belki de Miyazawa'ya yakın olmak için hoşnut rolünü sürdürüyordu. Kim bilir...

Kızın yüzü geldi gözünün önüne. Uzun sarı saçları, beyaz teni, diri göğüsleri vardı. Göğüsleri yaladığı geldi aklına erekte oldu. 5 hafta olmuştu uğramayalı. Gitme vakti geldi de geçiyor diye düşündü. Sigaradan bir duman alıp aralıktan sağa saptı. Evine gelmişti artık. Bitmiş izmariti yere attı, topuğuyla söndürdü. Az miktar chakra kullanarak indiği çatıya sıçradı. Oradan balkona geçerek içeri girdi.

İçerisi savaş alanı gibiydi. Yerde yemek kutuları her köşede bir çamaşır yığını, dolu küllükler... Sabaha hallederim diye düşündü. Kıymetli gece vaktini boş geçirmek istemiyordu. Gündüzleri pek dışarı çıkan biri değildi. Genelde ev işlerini halledip yatardı. Saate baktı. Saatin 4.37 olduğunu görmesine bir küfür eşlik etti. Gün doğumuna 1 saatten az vardı. Dolabı açtı. Yarım şişe 2 kutu birayı alıp çatıya çıktı. Eğimli çatıya oturdu. Gözü ayın olması gereken yerdeydi. Severdi yeni ayı. Gecenin en karanlık haliydi. Bir şeyin başlaması için bitmesi gerektiğini anlatırdı. Ufak yudumlar eşliğinde biraları içti. 2 dal sigara içti.

Ufukta beyaz çizgiler gözükmeye başladığında bitti kutular. İyi ayarlamıştı içme hızını. Kutuları eline alıp ayağa kalktı. Biraz başı dönüyordu. Dikkatle balkona oradan mutfağa geçti. Boş kutuları çöp kovasına atıp kanepeye uzandı. Gözleri yarı açık yarı kapalı vaziyetteydi. Bir gece görmüş olmanın mutluluğuyla gözlerini kapattı. Kızın yüzünü gördü. Büyük gözleriyle bakıyordu Miyazawa'ya bakışlarında şehvetten çok masumiyet vardı, az da hüzün. Ancak bu Miyaza'yı tahrik etmeye yetmişti. Bu gece ne yapacağına karar vermişti. Kadim şarkının ardından gidecekti kızın yanına. Belki adını hatırlayabilirdi o zamana kadar...