Cennetin Güneyi, Bölüm 4

[GM - Naruto]

"Kurtların yuvası bu orman değil. Bu orman hiçbirşeyin yuvası değil."

Koshichi duruluyor biraz, yemeğinden bir kaç lokma daha alıyor. "Kurtlar Chiten'in gerisinde, Konoha yolundaki bayırda gezinirler genelde. Buraya kadar bile inmezler. Asıl garip olan da bu zaten. Gerçi son saldırıdan sonra sürüler ovaya geri gitmeye başlamış. Buradan sonrası Konoha ve Ateş Ülkesi'nin sorunu."

Biraz soğuk bir cevap, sanki Ateş ülkesi ve Konoha tamamen onlara düşmanmış gibi.

Konuşma bitince talim meselesini dile getiriyorsun. Ashiki lafa dalıyor. "Sen talimi falan geç de, rüyanda sayıkladığın kız kimdi hı? Riko idi galiba... Ehehejejhejeheje." Mal mal gülmesine bıyıkaltından Koshichi de katılıyor. Toshiki ise hafif bir "tch." sesi ile muhabbetten uzak durmak istediğini belli ediyor.

[Jinryu Mao]

Sorunun cevabını yanlış biliyordum demek ki, Güzel, yine formumda olduğumu gösteriyor. Neden orman sanki onlara ölüm yağdırıyormuş gibi davranıyorlardı anlamış değildim, sonuçta sadece küfretmedikleri kalmış ormanın hemen dibinde yaşıyor, onun sınırında yemek yiyor ve onu koruyorlardı. En azından el kitabı koruduklarından bahsetmişti, ama onların bile resmen girmeye korktuğu bu ormanın korunmaya ihtiyacı var mıydı ki? Bir yandan Koshichi'nin söylediklerini dinlerken, Ateş Ülkesi'nin onu koruyanların bile pek sevememiş olduğu bariz olan bir ormanı kesmemek için sebebi olmadığı gelmişti aklıma. Şimdi bu üç kardeş bu ormanı ne için koruyordu? Aklıma bana hep sorulan o bilinçsizce can yakan soru gelmişti bir anda; "Annen nerede?" . Üçlüye sormak gibi bir niyetim yoktu, hiç yoktu. Özellikle yöneltilen sorunun çıkardığı cıs sesi hafızamdan çıkmadan bunu başkasına yapamazdım.

Talimden bahsettikten sonra Koshichi'nin son cümlesine kaşlarımı çatıp cevap verecekken Ashiki lafa atlamış ve tamamen bir göt olduğunu hatırlatırcasına rüyamda sayıkladığım bir kızdan bahsetmeye başlamış, ben kendime "Hangisi?" sorularını dayarken Riko adını patlatıvermişti. Şimdi tamam, uyanık olduğum süre boyunca aklımdan hiç çıkmıyor ailem de Riko da, hatta bazen Kiyo ve diğer kırmızı gözlü antikrist'i bile hatırlıyorum köydeki diğer yaşıtlarımla beraber ama "Uyurken de mi şey ediyorum ben?".

Düşüncelerimin son cümlesini sesli söylediğimi fark etmiştim, sesli ve aptal. Utanç durumunu düzeltmek için her zeki ergenin yaptığını yapmalıydım; olayı açıklamak! "Ni var, insanın sevgilisi olamaz mı?" dedikten sonra Ashiki'ye doğru hafif eğilip "Neler sayıkladım la?" diye ciddi bir soru yöneltecektim. Şimdi bilincim yerindeyken kurguladığımda pek etkisi olmuyor da.

Konuşmayı tekrar ciddileştirme fırsatı bulduğumda Koshichi'ye dönüp; "Sizin için ölen shinobi bir anlam ifade etmiyor mu? Kurtlar Konoha ve Ateş Ülkesi'nin sorunuysa eğer, bunu çözemedikleri besbelli. Yoshimi Ito kurtların postu için onlara saldırıp ölmedi, lanet olası sivilleri korumaya çalışıyordu! Yapabileceğiniz bir şey varsa yapmanızı öneririm, eğer yetersiz hissediyorsanız kendinizi; ben de sizinle gelirim. Dövüşemeyecek olsam da, çakra yoğurabiliyorum." Yoğurabiliyor muydum gerçekten? Çünkü eğer yoğurabiliyorsam kardeşlere ormanlarının en azından bir şeylere yuva olduğunu göstermek isterdim, bir mucit olsam bunu isterdim yani.

[GM - Naruto]

Sayıklama meselesi ile beraber biraz gülüp geçiştiriyorsunuz ortamın ciddi havasını. Genelde sen utanırken diğerleri bıyık altından gülmeye devam ediyor. Sadece Toshiki biraz ciddi kalıyor, pek karakterine uyan şakalar değil zira.

Herkes durulunca, ormandan gelen bir esinti ile sessizleşiyor ortam. Tarlada pirinç eken işçilerin durup esen rüzgarla beraber bir kaç saniye dinlenmesi gibi, siz de dinginleşiyorsunuz. Tam bu sırada konuyu tekrar kurtlara çekiyorsun.

"Dediğim gibi," diye söze başlıyor Koshichi. "Kurtlar ovaya geri dönüyorlar. Eğer bir kaç gün aralıksız o yarayla yürürüm diyorsan git buyur, üç beş kurt avla gel."

Konu bu noktadan sonra daha da fazla ilerlemez gibi görünüyor. Susuyorsun o yüzden. Ashiki götlüğünü göstererek laf sokma çabasına girişiyor bir yandan da; "Dabi dabi çakra yoğuruyo beyimiz, gördük nası yoğuruyo ehehe."

Sofrayı toplamaya başlıyor Toshiki ve Koshichi, Ashiki ise, muhtemelen her zaman yaptığı gibi, çaktırmadan ortamdan sızıyor. Herşeyi masanın yanındaki bir sepede doldurduktan sonra Toshiki ve Koshichi içeri gidiyorlar. Bir kaç dakika yalnız kalıyorsun bu bahçede.

---

5-6 gün geçiyor sen dinlenirken. 2. gün dikişlerini alıyor Koshichi, gördüğün en mükemmel Medic tekniklerini kullanarak, tabii chakra yoğurma konsepti dışında. Yaralarına sürülen özel merhemler ile kendini daha da iyi hissetmeye başlıyorsun. Ara ara acı yapsa da, bu 5-6 gün içerisinde çok sert hareketler yapmadığın için tekrar açılmıyor veya kanamıyor.

Günlerini üç kardeşler ile beraber sakin ve huzurlu köyde geçiriyorsun. Mükemmel bir ortam var, sizin değiminizde "emekli kasabası" gibi bir şey. Gündüzleri yanında getirdiğin bir kaç kitabı okuyorsun, akşama doğru sofrada muhabbetler dönüyor, erkenden yataklara giriliyor. Genelde evden dışarı çıkmana pek izin verilmiyor, zira yabancı biri olduğundan halk ile haşır neşir olmana izin vermiyor kardeşler, özellikle Toshiki. Toshiki'nin demirci dükkânını ziyaret ettiğinde sadece bir kaç defa dışarıyı adam akıllı görmüş oluyorsun. Çevredeki tarım alanlarını işleten normal köylülerden farklı bir halk değiller. Üç kardeşleri lider gibi gördükleri de bariz, fakat onlar buna aldırış etmiyorlar. Bu kadar genç üçlünün bu kadar saygıyı nasıl edindiğini merak etmiyor değilsin gerçi.

Toshiki'nin demirci dükkanı ufak bir avludan ibaret aslında. Çiftçi malzemeleri dövüyor, işliyor ve üretiyor. Arada sırada silah ürettiğini görüyorsun, normal kalitedeler. Çevre kasabalara satarak bir noktada aileye gelir sağlıyor. Buradaki insanlara ise ücretsiz olarak dağıtıyor aletleri.

Ashiki ise günlerini genelde mal mal etrafta dolanarak geçiriyor, genelde evin çatısına çıkıp güneşleniyor. Bunu yapmazken de köyün gençlerine kılıç dersi veriyor, fakat bildiğin herhangi bir okul ile alakası yok. Daha çok pratik hamleler üzerine, basit bir stil. Kendi kendine geliştirilen bir şey olduğu belli. En azından zor durumlarda gençlerin kendini korumalarına olanak sağlayacak bir şey. Talimlere katılmak istesen de izin vermiyor sana, sen de üstelemiyorsun.

Koshichi ise, Toshiki'nin demirci avlusunun yanındaki bir dükkânda sağlık malzemeleri dağıtıyor köylülere. Genelde dükkânda hazırlıyor bütün malzemeleri, ihtiyacı olana veriyor. Arada sırada milletin evine gidip muayene yaptığını da görüyorsun.

Köyün genel rutini ile alakalı gözlemlerin bu şekilde. Anormal bir olay olmuyor bu süreç içerisinde. Sıkılıyorsun hatta, o kadar basit ve kaygısız hayat sürüyor ki Ten'ei... Bunu bozmamak için genelde orman ile alakalı sorular sormuyorsun, doğru anı bekliyorsun. Fakat o an hiç gelmiyor.

6. günün sonunda, tuvaleti ararken yanlışlıkla bir avluya denk geliyorsun. Sizin genelde yemek yediğiniz bahçeden farklı bir yer. Fakat yapı olarak ona benziyor, tek fark avlunun tam karşısındaki ufak bir patika karanlık ormanın içerisine doğru ilerliyor. Buradan görebildiğin kadarıyla zaten bir kaç metre sonra patika çimlerin arasında kayboluyor. İlginç bir şekilde, ormanın içerisinden hiç bir ses duymuyorsun. Bahçede otururken en azından çevredeki kuşların sesleriyle bir ambiyans oluşsa da, ormanın girişinden hiç bir şekilde bir ses gelmiyor. Tedirgin oluyorsun, fakat haritaların yanında değil. Eldiven ve bileklik koruyucuların da. Basit bir hakama içerisindesin hatta.

[Jinryu Mao]

Güneş yatağa girdiğinde ve sen kafanı kaldırdığında, bu senin hayatın... Seni suçlayamam. Görüyorsun ya, güneş benim de gözlerimi yakıyor. Ah, yağmurun ardından açan güneşin kızıllığı. Siyah toprak ondan mı kırmızı, yoksa senin kanın mı siyahlığı besleyen? Harbiden, benim kanım da toprak beslemişti. Ama kitaptan hiç bir şey anlamadığım bir gerçekti, bir adam sürekli birine konuşuyor ve sanki bir daha olduğu yerden hiç dışarı çıkamayacak gibi harcanmış günbatımlarından bahsediyordu. Bir gün batımı nasıl harcanırdı ki? Güneşin ufkun ardında saklanması, görülmeye değer bir şey değildi. "SONUÇTA HER GÜN OLUYOR LAN!"

Derken kitaba çemkirmemden dolayı dikkatini ve suratını bana yönelten Koshichi'yle yüz yüze gelmiştim. Merak etmiş olmalıydı bir kitapta bu kadar çemkirecek ne olduğunu. Zaten benim Kusura bakma senin de işini böldük. sırıtışımla yaptığı şeye geri dönmüş ve beni tekrar kitapla baş başa bırakmıştı. Tabi aklım artık kitapta değildi; Acaba her gün gördüklerinden mi bana geldiği kadar muazzam gelmiyor bu orman? Düşünce aklıma gelmiş olsa da, kardeşlerden hiç birinin ormana girmediği geldi aklıma, merak da mı etmiyorlardı? Yahut biri merak edebilecekleri her şeyi anlatmış mıydı onlara?

Yaram düşündüğümden çabuk iyileşiyordu. Gerçi başta öleceğimi düşünüyordum, orası ayrı. Gün içinde koca evin içindeki resimlere bakıp kitap okuyarak, elime geçen bir iki mandaldan at, köpek yaparak zaman geçirirken kardeşlerin gün batımıyla eve gelmesi küçük bir çiftçi köyünün insanlarından beklemediğim bir şekilde en az kervan sohbeti kadar eğlenceli bir sohbet başlatıyordu. Bu eğlenceli zaman, özellikle benim için kısa bitiyordu resmen. Aldığım eğitimler sonucu uzun yıllar kendimi az uyumaya alıştırmış biri olarak, bazen yaramın verdiği yorgunluk bile uyumama destek çıkmıyor ve ay ışığında kitap okumaya çalışmak zorunda bırakıyordu beni. "Yemin ediyorum gözlerim bozuldu, bu kadar erken uyumayın lan artık." diye bir nara atıp kardeşleri uyandırmak istesem de, daha bir gün geçmeden erken uykunun sebebini anlamıştım. Toshiki her gün onlarca çiftçi aleti tamir ediyor, cilalıyor veya sıfırdan yapıyordu! Alet edevat işleri sonunda bitse bile durmayıp, sattığını söylediği silahları dövmeye geçiyordu bu sefer. Koshichi, benim üzerimde de bolca kullandığı ilaç hazırlama yeteneklerini köylüye karşılıksız veriyor ve köyün hastahane eksiğini hastaların ayağına kadar giderek kendisi gideriyordu. Ashiki'yse... Ashiki'nin yorulmak için bir sebebi yoktu. Köyün içinde devriye geziyor, belli zamanlarda düzenlendiği belli olan talimlerde köylünün kendini savunacak kadar eğitimli olmasını sağlamaya çalışıyordu. Pezevenge her ne kadar, "Bak abi sadece kılıç değil her şey, ben bir iki geleyim hem silahsız nasıl savunulacağını falan gösteririm hem seninle bir kapışırız." diye baskı uyguladıysam da talimlere katılmama izin vermemişti. Tembel göt.

İşemem lazım!

Resmen okuduğum kitaptan özür diledikten sonra, hala yaramın açılacağı korkusuyla yavaş yavaş koşmayla yürüme arası bir hızda helayı aramak için yerimden kalkmıştım. Kitabın sürükleyiciliğinden olsa gerek biraz gecikmiş olmalıydım ki o evinde zor duran yüzde elliliği tutmak için gerçek anlamda çükü tutmam gerekmişti. Öyle ki, fazla sert kavradığımdan beynime kan gitmediğinden yolumu kaybetmiş ve kendimi evin arka bahçesinde bulmuştum. Yemek yediğimiz bahçeye de işeyemem ki. diye ağlamaklı bir sesle geri dönüp arayışa devam edecektim ki fark ettiğim çok büyük bir detay bütün sidik meselesini unutturmuştu bana. Bu bizim yemek yediğimiz bahçe değil ki!

Harbiden de değildi, ne yerde mermerler vardı ne de geldiğim avluda yemek sehpası. Sadece ormanın içine doğru bir açıklığa kadar görebildiğim bir patika, Haritada gördüğüm giriş! Ama kardeşlerle her bahçeye çıkışımızda ötüşen kuşlardan eser yoktu, ormanın içinde yaşam olduğunu "Aha bak kuşlar ne?" diyerek savunduğumda beni gülerek geçiştirmeleri bu yüzden miydi yoksa? Ormana üzerimde hiç bir bok olmadan, daha da önemlisi yolumu bilmeden girmek aptallıktı; hele üzerimde hala tam iyileşmemiş bir yara varken girmek, aslında benim zeka seviyeme daha çok yakışan bir davranış olurdu. Ama hiç hayvan sesi gelmemesi, beni korkutmuştu. Ama yumruk yaptığım elimin titremesi, korkudan değildi. Zaten korku da ödleklikten değildi. Bu ormanın bu kadar sessiz olması, bütün muazzamlığını alıyor ve bütün yolculuğumu anlamsız yapıyordu. Tabi Tensei'nin meyvesiydi efsane olan, kendisi değil. Ama Taş Ülkesi'nin en dik kayalıklarında bile yuva yapardı kuşlar, hem de en büyükleri... Tensei, boş muydu?

Tek dizimin üstüne çökerek iki elimi de toprağa koydum bir süredir yapamadığım kadar sert bir hareketle, parmaklarımı toprağa geçirir gibi yapıp nemli toprağı iyice hissettikten sonra ellerimi tamamen toprağa yayacak ve çakramı ellerime, oradan da toprağa yöneltmeye uğraşacaktım. Menzili, ormanınkine göre çok küçük olsa da, eğer dokunduğum zeminde canlı bir şeyler varsa bunu bilmemi sağlayacak bir tekniğim vardı. İlk öğrendiklerim arasındaydı bir de, çok zorlanmadan tekniği maksimum potansiyelinde başarabilirsem hareket eden bir şeyler bulabilirdim. Bulacağım da! Tsuchiganji no Jutsu, Gyaro-sensei bu adla anlatmıştı bana tekniği.

[GM - Naruto]

Chakranı yere yaymaya başlıyorsun. Yavaş yavaş yüzeyde yayılıp, ormana doğru ilerliyor, aynı zamanda arkana ve eve doğru da. Çok fazla ormanın içerisine girmeden, hemen arkanda bir varlık seziyorsun. Aniden ellerini çekip döndüğünde Koshichi'nin, bahçe avlusundaki bir tahta sütuna bir omzunu yaslayıp seni izlediğini farkediyorsun. Bir elinde de bir şey tutuyor.

"Bu olmadan oraya girmen hoş olmaz."

Yaklaşıyor avludan sana. Elindeki şeyin bir parşömen olduğunu anlıyorsun. Sana uzatıyor. Ayağı kalkıp alıyorsun parşömeni, açtığında ise çaldığın parşömenin yeni yapılmış bir kopyası olduğunu görüyorsun.

"Eskisine göre biraz daha dayanıklı. Diğerine Toshiki biraz daha sert bassaymış parçalanacakmış, ehehe."

[Jinryu Mao]

NEDEN BU KARDEŞLER ÇOK HIZLI ve sessiz OLMAK ZORUNDA!? Dağlık Ishi'de de böyleydi bu lanet teknik, ben bütün çakramı yayıp maksimum çap için odaklanırdım ve aradığım- çoğunlukla aramadığım- şey arkamdaki bir kayanın üstünden çıkıp dibimde belirirdi. Şimdi insan çakrasına odaklanıp ormanın içinde bir şey aradığında hemen arkasında başka bir şey bulmak korkunç bir şey. Evde gece karanlığında el yordamıyla gezerken orada olmaması gereken bir şeyi hissetmek gibi. Hemen arkamı dönüp beyaz saçları ve kapıyı ilk açtığındaki enteresan duruşuyla Koshichi'yi görmemle ağzımı açıp "Mesanesi dolu adama böyle sessiz yaklaşılmaz ki ama-" diye başladıysam da sonradan bir şey tuttuğu elini hafif sallayıp konuşması sözümü kesmiş ve bana doğru gelmeye başlamıştı.

Elindeki silindirik şey de ne öyle? Acaba nasıl güçlere sahip bir şey? Ormana onsuz giremeyeceksem, ah, göt tıkacı olmalı... Ama Koshichi, benim işim götümle değil ki şu an.

Ben neler olduğunu anlayamadan elindeki şey bir parşömen şeklini almış(!) ve yüzümün ortasına yol almaya başlamıştı. Hafif bir esinti, bana o parşömenin ne olduğunu fısıldarken ben çoktan ellerimi parşömene atmış ve Shinra'nın parşömeninin daha canlı renklisine bakarken bulmuştum kendimi. Nasıl yani? Ormana girmem için bir de parşömeni mi kopya etmiş? Neden benim için bir haftadır uğraşıyor bu insanlar? Niye yani? Bir haftadır sofralarında yemek yiyorum ve harbi harbi bir kere bile benim cevaplamak istemeyeceğim bir soru bile sormadılar. Yaram iyileşince geldiğim yere geri gönderirler diye düşünmüştüm ama, şimdi resmen Shinra'nın mirasını bana bırakıyor!

Kısık sayılacak kadar küçük gözlerim olabildiğine açılırken normalin aksine hayli açık bir ağızla Koshichi'ye bakakalmıştım. Parşömeni nazikçe dürerken aklımdaki soruları nasıl cevaplayacağımı düşünmüş, ve artık en azından bir ipucuna ihtiyacım olduğu kanaatine varmıştım. Çimlerin üstüne bağdaş kurup otururken Koshichi'nin de aynı şeyi yapacağını umarak konuşmaya başlayacaktım; "Anlatsana Koshichi, Shinra en başında buraya niye geldi? Ve siz üçünüzün bu ormanla tam olarak ilişkisi ne, ormanı pek seviyormuşsunuz gibi görünmüyor. Ve de...Aileniz, nerede?"

[GM - Naruto]

Patikanın yanında, ormana yakın bir noktada yere çöküyorsunuz karşılıklı.

Siz oturup bağdaş kurmaya çalışırken Koshichi konuşuyor bir yandan. "Sanırım bazı şeyleri anlatabilirim." Avuç içlerini dizlerine koyuyor ve derin bir nefes veriyor. Laflarını toparlamaya çalışıyor gibi, sorduğun soruları harmanlarken kafasında.

Ardından verdiği kadar derin bir nefes alarak başlıyor.

"Aslında biz kardeş değiliz. Soy isimlerimiz bile yok. Shinra bizleri yetim olarak dünyanın farklı köşelerinden, sokaklardan kurtardı ve buraya getirdi. Ten'ei kasaba reisiydi eskiden, ayrıca bir gezgindi. Ayrıca Konoha Hokage yardımcılığı görevinde olması sebebiyle bizlere pek bakacak vakti olmuyordu, zorunlu gezileri de bu duruma hiç yardımcı olmuyordu tabii."

Tekrar derin bir nefes alıyor.

"Bizi bu köy yetiştirdi. Herkes bize kendi evlatlarıymış gibi baktı ve yetiştirdi. Toshiki bir demircinin yanında çırak olarak başladı, ben ise köyün eski şifacısının torunlarıyla beraber büyüdüm. Ashiki ise bizzat Shinra'nın kendisinden dövüş dersleri aldı, çünkü götünün üstüne başka türlü oturmuyordu, ehehe." Son cümleyi biraz kısık sesle söylüyor.

"Ormanla ilişkimiz... Biraz karışık. Ormana giren bir daha çıkamıyor, veya daha kötüsü, çıkmıyor. Bilmiyorum. Bir meyveye ev sahipliğini yapıyor bu orman, Shinra'nın bile hakkında çok az şey bildiği bir meyve. Fakat hayvanların bile burayı ziyaret etmemesi içerisinin ne kadar tehlikeli olduğunun bir göstergesi bence. Shinra'nın isteği üzerine ormanı başkalarından koruyoruz, başkalarından ormanı değil yani."

Tekrar derin bir nefes alıyor kaşları düşüyor biraz.

"Kadere inanırım ben Mao. Shinra'yı nereden tanıdığını, bu ormanın varlığını nereden öğrendiğini bilmiyorum, parşömeni bize getirmeni bile sorgulamıyorum. Bunların er yada geç olacağını biliyorduk ve bekliyorduk aslında. Parşömenin aslı bizimle güvende olacak. Bu kopyayı da bir hediye olarak kabul et. Ve ormandan bir davetiye. Fakat sana girmeni önermem. Seçim sana kalmış."

[Jinryu Mao]

Kan bağı olmayan üç kardeş; babaları Shinra, anneleriyse bu köy. Babalarından bahsetmeye başlamıştı Koshichi en başta, hiç bir zaman baba gözüyle bakamayacaktı belki de tam olarak adama. Doğrusu, bakıyorsa da bunu dile dökemeyecek birine benziyordu zaten. Bir dakika bir dakika, Shinra HOKAGE YARDIMCISI mı?! Sanırım yaptığım hırsızlıktan dolayı başım düşündüğümden fazla girmişti belaya. Gerçi, henüz beni kovalayan birilerinin olmaması ve parşömenin; büyük ihtimalle Shinra'nın son mirasının gerçek sahiplerinin bana bu denli yakın davranması içimi şimdi ve ömrümün sonuna kadar rahat tutacak gibiydi.

Shinra yokken kardeşlerin hepsi çıraklık yapmış ve köy Shinra'nın uzaklardan getirdiği bu oğlanları girdikleri ilk anda sahiplenmişti Koshichi'nin anlattığına göre. Zaten kardeşlerin şimdiki yetenekleri nerelerde çıraklık yaptıklarını açıklayacak gibiydi, Ashiki'nin nerede çıraklık yapabileceğini bulmaya çalışırken Koshichi bombayı patlatmıştı tabi ki; Ashiki'nin köyü savunurken kırılacak son kalkan olduğu belli. Geçen zamanda her ne kadar götün teki olsa da, en çok Ashiki'ye ısınmış hissetmiştim kendimi. Toshiki zaten çok konuşmuyor, Koshichi'yse hep sırtındaki sorumluluğu taşıyordu. Ashiki'yse, geride bıraktığım ve özlediğim herkesle ortak bir şey paylaşıyordu; kaya kafalılık.

Koshichi'nin konuşmasının devamında, daha önceden tahmin etmiş olduğum tehlikeler vardı; ormandan şimdiye kadar kimsenin çıkamamış olması hiç bir zaman gözümü korkutmamıştı, zira Shinra çıkmıştı, yeteri kadar güçlüydü. Ama ormandan şimdiye kadar kimsenin çıkmamış olması dizlerimdeki ellerimin hakamayı sıkıca kavramalarına sebep olmuştu. Yeteri kadar iradeli olabilecek miydim? Orada ne bulursam bulayım sevdiklerime geri dönecek kadar... Mao olabilecek miydim? E heralde.

Nemli toprağa bakıp mümin amca ile ataiz'in hikayesini aklıma getirirken bir anda kafamı kaldırıp kendinden emin gözlerle Koshichi'ninkilere kilitlenmiştim; "Yaramın durumu ormanda bilmediğim kadar tehlikenin ve hareketin içinde bana zorluk çıkarmayacak kadar iyi mi Koshichi." dedikten sonra normalde alaycı görünen gülümsememin öyle görünmemesine uğraşır bir şekilde gülümseyecektim. "Buraya gelirken meyvenin ne olduğunu, nasıl bir şeyler verdiğini merak ettim hep. Ele geçirdiğimde sevdiklerimi korumak ve bir şeyleri gerçekten değiştirmeme yarayacak kadar güç verip vermeyeceğini." Koshichi'ye yaklaşıp sesimi kısacaktım iyice; "Ama meyve hikaye, bildin mi? Şimdiden sahibim o güce."

İzleyin youtube.com

[GM - Naruto]

"Yara fazla derin değil lâkin zorlarsan açılabilir. Olabildiğince iyi bir iş çıkarmaya çalıştım, ama kanamadan gidersen benden değil, ehehe." Buruk gülümsemesiyle soğuk esprisini ısıtmaya çalışıyor.

Kapalı konu

Şair burada, o yaranın "Kalıcı Yara" dezavantajı kuralları altında kabul edileceğini imâ etmekte.

"Umarım umduğunu bulabilirsin. Diğerleri seni bu düşünceden alıkoymadan önce, hazırlıklarını yapıp gitmek isteyebilirsin. Eşyaların odandaki dolabında. Ayrıca benden bir paket hediye de bulacaksın."

Ayağı kalkıyor ve el sıkışıyorsunuz. Ardından, Koshichi evden dışarıya, dükkâna doğru dönüyor. Sen ise ufak odandaki dolabını kontrol etmeye gidiyorsun.

Giysilerin ve eşyaların tam bir şekilde duruyor. Yırtılan ceketin dikilmiş, temizlenmiş. Aynı şekilde Toshiki'den özel muamele görmüş eldiven ve ayak bileklik koruyucuların da duruyor. Giysilerinin üzerindeki siyah bir tüle sarılı cismi de kaçırmıyorsun arada.

Tülü araladığında bunun yapraklardan yapılma, avuk içi kadar dikdörtgen bir cisim olduğunu görüyorsun. Yaprakları araladığında keskin bir koku yayılıyor, yaprakların arasındaki beyaz jelden. Bunun ne olduğunu az çok çıkarır gibisin, ani kanamaları durduran ve acıyı dindiren bir merhem. Göz kararı ile 3 defa kullanılma ihtimali falan var.

Tuvaletini de yapmayı unutmuyorsun tabii. Mesane patlamak üzereymiş meğer.

[Jinryu Mao]

"Sanki yeteri kadar hediye vermemiş gibi." demiştim müteşekkir bir ses tonuyla, ayağa kalkarken. Müteşekkir ses tonunun tam olarak ne olduğunu kestiremesem de, en azından Koshichi'nin sadece gözlerime bakarak minnettarlığımı görebileceğine emindim. Yardımıma ihtiyaç olunduğunda koşup geleceğim üç insan daha, harika gidiyorum. Sanki, yardımıma ihtiyaç duyduğunda koşup yardım etmeyeceğim bir şey varmış gibi. Koshichi'yle yollarımız ayrılırken, bir şey söylememe gerek olmadığını fark etmiştim; tıpkı onların yardımıma gerek duymayacağı gibi. Gerçekten ben nasıl adamların izinden gidiyordum? Böyle insanlar yetiştirmek... Erdemi meyvede aramamakla iyi etmişim başından beri.

"Baba, neden shinobi köyleri var?"
"Bilmem Mao, genç insanların birbirlerini öldürmeleriyle bir alakası var gibi ama."

Koshichi'yle ayrılıp odama döndüğümde elimdeki parşömeni açmış ve defterimden kopardığım kağıt parçalarına beni meyveye götüreceğini düşündüğüm bütün yolları elimden geldiğinde anlaşılır biçimde çizmeye koyulmuştum. Bu sayede parşömen her zaman çantamda kalacak ve ondan ziyade çok az yer kaplayan kağıtlar cebimden çıkıp çıkıp bana yol gösterecekti. Hediyemi açtığımda, yaramın durumu beni normalinden çok fazla zorlayacak gibi görünse de en azından ormandan dönene kadar pek sorun çıkarmayacak gibi görünüyordu. Bunun yanında bütün kıyafetlerim, açıkçası evden çıkmadan öncesinden bile daha temiz görünüyordu. Kendi kendime deli bir şarkı mırıldanırken üstümdeki hakamayı dikkatlice çıkarıp katlamış, kenara koymuş ve içliklerimi giymeye başlamıştım. Bej pantolonu giymeden önce metal bilek koruyucularını ayak bileklerime sıkıca geçirmiş, ceketimi de metal eldivenleri ve bilek koruyucularını geçirdikten sonra üstüme geçirmiştim. Rengini unuttuğum botu sona saklayarak sırt çantamı iyice organize etmiş, shinobi bel çantamı rahat ulaşabileceğim yerine montelemiştim sonunda.

Çantanın içinde yolluk da olduğundan emin olduktan sonra dolapta duran botlarımı alıp ormana açılan avluya inecek ve orada pantolonumun paçalarını botun içine sokup sıkıca giyinecektim. Gözlükler boynumda, normalde alınbandımın asılı olduğu yerde dururken gözlerim ormanda, mırıldanmam da şarkının sonundaydı.

"Serseri, gezgin, göçebe, avare; nasıl istersen öyle çağır beni orman. Ama bil ki ailemi çok özledim ve bir an önce onlara geri dönmek istiyorum, büyük ihtimalle ağaçlarının gölgesinde burayı da özleyeceğim; o yüzden bil ki beni içeride tutmak için göstereceğin her uğraş yetersiz kalacak. Birbirimizin zamanını boşa harcamayalım. İlk karşılaştığımız günbatımında ben sana ne kadar küçük ve önemsiz göründüysem, sen de bana o kadar muazzam ve ulu göründün... Aklında bulunsun."

Ormanla sohbet etmeye başladığımı fark ettiğimde çoktan içeri doğru yürümeye başlamıştım, biraz içeri girdikten sonra cebimden ilk yol haritamı çıkarıp kontrol edecektim büyük ihtimalle. İçimden bir ses ağaçlardan koşarak, sekerek, son hızımla ormanın içine girmek istese de; etrafa daha çok odaklanan ve gördüğü her şeyi aklına kazıyan bir yolculuk mantıklı olan tek tercihim gibiydi. Sonuçta yaramı fazla zorlamamalıydım, kaç yaşımda sakat kaldım zaten.

İzleyin youtube.com