[Takım Fujita] Beklentiler

[Morio Fujita]

İki gün geçmişti. Biz göremesekte Güneş yerini iki kez aya bırakmıştı. Yeni günün ilk ışığının bulduğu ufak deliklerden aydınlatmaya çalışmasıyla gözlerimi açmıştım. Benim için zor bir gece olduğunu söyleyebilirdim. Gözlerimi çevrem aydınlanıncaya kadar açmamak umuduyla defalarca kapatmıştım. Şu ana kadar da her seferinde karanlığın içinde açılmıştı. Ama yaşadığım tüm zorluklar arasında bu hafif bile kalıyordu.

Yatakta birkaç dakika daha oyalandıktan sonra ayağa kalkabilmiştim. Yüzümü yıkamak için banyoya girdiğimde beni yine morarmış göz altları karşılıyordu. Musluktan akan soğuk suyu birkaç kez yüzüme vurduktan sonra kendime gelebilmiştim. Sıradaki durağım salonla bağlantılı olan mutfaktı. Geceden kalan yemeklerin yanında kahvaltılıkla günün en önemli öğününü geçebilmiştim. Doymuş muydum? Hayır. Aç mıydım? Buda hayır. Aç olsam açlığımı hisseder miydim? Tekrar ve tekrar hayır. Farklı işleyen bir metabolizmam vardı. Açlık ve tokluk hissini çok hissettiğimi söyleyemezdim. Fakat günün her anı bir şeyler atıştırabilir halde olup. Aynı zamanda ince kemiksi bir vücuda da sahip olabiliyordum.

Tabakları temizleyip yerlerine kaldırdıktan sonra yatak odamda bulunan dolabın başına geçmiştim. Klasik shinobi üniformalarına ek olarak içime koyu lacivert renkli bir süveter geçirmiştim. Dolabın en derinliklerinde olan ufak sırt çantamı da çıkarmıştım. Bir iki parça yedek kıyafete ek olarak öğrencilerim hakkındaki raporları ve tekrardan mutfağa gidip almak zorunda kaldığım bir iki öğün kadar yetecek ekmek, peynir, zeytin türevi şeyleri de düzenli şekilde çantama yerleştirmiştim.

Kapının arkasındaki askılıktan yağmurluğumu da geçirmemle akademinin yolluna koyulmuştum. Yağmur her zamanki gibi tüm sakinliğiyle ıslatmaya başlamıştı. Kaldığı yerden devam ediyordu denebilirdi. Bugün buluşacağımız öğrencilerime buluştuktan ertesi gün gönderdiğim mesajlarda belirtilmiş olmalıydı.

......* günü öğlen 12'de ikinizi de akademinin önünde görmek istiyorum
-Senseiniz Fujita

Kağıtta 12 olarak belirtmeme rağmen Sensiliğin verdiği sorumluluk yüzünden bir saat önceden akademiye varmış olacaktım. Görevleri aldığımız yere gidip takımımı zorlamayacak tarzda bir görev bakacaktım. Belki görevi almak için yalnış yere gelmiş bile olabilirdim. Ama Sensimden gelen alışkanlığı devam ettirmek istiyordum. O ben ve ölen takım arkadaşlarımı her zaman akademinin önünde toplardı.

[GM - Naruto]

Saat 11 civarı akademinin önünde oluyorsun, hafif yağan yağmurun altındaki yürüyüşünün ardından. 2 katlı binaya ve bahçesine baktığında, kendi akademi anıların canlanıyor. Camlardan içeri baktığında, sıralarda gördüğün ufak akademi öğrencileri seni geçmişe götürüyor. Çok fazla o konular üzerinde durmadan, demir kapıdan bahçeye giriyor, ardından binaya ulaşıyorsun. Yağmur sesi arkanda kalıyor sen binaya adımını atarken.

Kapının önündeki Chuunin'e selam verdikten sonra içeri devam ediyor ve 2. kata, Akademi öğrencilerine görev dağıtılan panoya ulaşıyorsun. Pano, öğretmenler odasının hemen karşısındaki duvara asılı. Tehlikesiz görevleri bulabileceğin yegâne yer. Gerçi, düşünmüyor da değilsin, acaba çok mu kolay olur diye. Fakat kağıtları incelemeye başlıyorsun.

Kedi aramak, köpek gezdirmek, yaşlı ramen ustasının yanında 1 gün çalışmak, arkadaşlarına kunai fırlatma eğitimi vermek... Liste çok banal geliyor sana.

Öğretmenler odasının kapısı açılıyor, içeriden Koharu Yuzuki çıkıyor. Tanıdığın bir Jounin kendisi. Köyün en iyi Medic'lerinden, hemde. Vaktinde ondan bir kaç ders aldığını hatırlıyorsun.

Seni görünce selam veriyor. "Selamlar Fujita. Takım aldığını duydum, umarım sana zorluk çıkarmıyorlardır."

[Morio Fujita]

Akademinin demir kapısının önündeydim. Buraya her geldiğimde, sınıfların içerisindeki küçük çocukları görüşümde ki duyguları yaşamıştım. Çocukluğuma duyduğum özlem bir kez daha kıpraşmıştı. Akademi günleri kısa bir süre aklımda geçse de içeri girmemle son bulmuştu. Yine her zamanki gibi kısa süreli bir hayal olarak kalmıştı.

Rütbedaşıma resmiyetten öteye gitmeyen bir selam vererek adım adım merdivenleri aşmaya başlamıştım. Akademinin bu kısmına yıllardır gelmediğimi anlamamsa basit görevlerin asıldığı tabloya göz gezdirmemle gerçekleşti. Kağıtlara göz gezdirirken gördüğüm tüm görev adıyla yaptırılan angaryalara cevabım aynıydı. Gereksiz. Kağıtlar da akademiye yeni başlamış kişilere verilebilecek tarzda işler vardı. Köyü tanımasını filan sağlayacak türden.

Panonun yanından uzaklaşıp n yapacağımı bilmez bir haldeyken çocukluk günlerimin korkulu odasının kapısı açılmıştı. Akademi binasında buram buram anım kaynıyormuş da haberim yokmuş. Yuzuki-Sensei içeriden çıkmıştı. Beni fark etmişti. Fakat beni tanıyabileceğini sanmıyordum. Yanında zamanında ufak bir eğitim almıştım ama her shinobinin bilmesi gereken medikal bilgiden fazlasını öğrenememiştim.

Acaba takımımla sağladığımı düşündüğüm iyi uyumdan sonra şaşırmamalı mıydım? Yuziki-Sensei'nin bana seslenmesiyle hafif panik havasına girmiştim. Bu durumu belli etmemeye çalışmam ise işi daha beter hale getirmemişti. Onun gibi tecrübeli biri bu halimi rahatlıkla çözebilirdi. Yavaş ve temkinli adımlarla öğretmenler odasına, Yuziki'nin yanına gitmeye başlamıştım. Fakat yanına varmayı beklemeden konuşmaya başlayacaktım. Yüzümdeki duygusuz ifade ise anlamsız sırıtışlarımdan birine doğru dönmeye başlayacaktı. Zorla da olsa.

'' Merhaba Yuziki Sensei... Evet doğru duymuşsunuz, fakat takımımın bana bir zorluk çıkarmasından çok ben onlara çıkarıcam gibi geliyor. Pano'da asılı duran görevlerin ne tarzda olduğunu unuttuğumdan olsa gerek onlarla göreve çıkmak için buralara bakınmaya geldim. Bir saate burada olurlar ve ben her şeyi elime bulaştırdım galiba. ''

Kendimi kötülemeye başlayınca duramıyordum. Belki halime acırda bana uygun bir görev bulabilirdi umuduyla durumumu hiç huyum olmasa da paylaşacaktım. Takımımın onlar için ne kadar fedakarlık yaptığımı bilmelerini isterdim. Belki bu ikisini bir arada tutacak bağ olurdu.

Dağınık yazan biriyim ve bu daha da dağınık oldu. Şimdiden özür dilerim. Fakat kafam biraz karışık olduğundan anca bu kadar yazabildim.

[GM - Naruto]

Yuzuki iki elini beline koyarak gülümsüyor. "Olsun ya, ne de olsa ilk takımın. Yardımcı olayım. Bakınayım neler varmış panoda..." Panodaki kağıtlara o da göz gezdiriyor, lâkin her geçen saniye onun da yüzündeki umut parçaları dökülmeye başlıyor. "Tüh..." diyor en sonunda. "Hakikatten burada Genin'ler için bir şeyler yok. Aslında Daichou binasına gidip görev isteyebilirdin ama madem buraya çağırmışsın, karizmanı çizdirmeyelim. Ben görev vereyim sana. Rapor işlerini Daichou binasında hallederim."

Öğretmenler odasına geri giriyor ve bir kaç dakika sonra çıkarak senin yanına geliyor. Bir anahtar uzatıyor sana.

"2. bodrum katındaki antreman salonunu dün kilitlemek zorunda kaldık. İlginç bir şekilde, cansız antreman mankenleri tekniği kesmemize rağmen kendilerini kapatmadılar ve yanlarına kim yaklaşırsa otomatik olarak saldırıyorlar. Normalde öğretmenler olarak zaptetmemiz bir kaç saniyemizi alır ama, o şeyler biraz pahalı, hani içlerinde chakra iletkeni metaller falan var, kırarız diye korkuyoruz. Ayrıca çok vaktimiz de yok hani. Akademi öğrencileri de dövemiyor bu moddayken. Senin Genin'ler halleder ama. Bak şimdi."

Yanında getirdiği bir dosyayı açıyor ve içerisindeki kağıtları gösteriyor. Mankenlerin planlarına benziyor. Mankenlerin resimleri de var. 1,50 boylarında, çocuk fiziğinde, kıyafetsiz ve suratsız humanoid bir şekilleri var. Gri renkteler. Zaten hatırlıyorsun, sende bunlarla beraber antreman yapmıştın. Taijutsu antremanları için mankenler aktif ediliyor ve öğrenci ile dövüşüyor. Bir kaç defa dövüştün, genelde hepsini de kazandığını hatırlıyorsun.

"Enselerinin arkalarında kırmızı bir tuş var. Eğer oraya basarlarsa otomatik olarak kapanacaklardır. İçeride, antreman salonunda 4 tane var. Halledersen ödül de veririm sana hem, ne diyorsun?"

[Morio Fujita]

Yuzuki'de benimle aynı senaryoyu yaşıyordu. En azından şimdilik. Bakılan her saniye içindeki umudu sömüren pano. Bu pano shinobiliğin baş düşmanı ilan edilmeliydi, hatta en kısa zamanda akademideki işine son verdirilip bir çöplükte kirlenmeyi beklemeliydi. Saçmalamakta bu kadar ileriye gidebiliyordum. İçimde hala eğlenebildiğimin izlerine rastlamak ilginçti açıkçası. Kaç zaman sonrası içimde bu his oluşmutu. Hem de haya kırıklığı yaşamam gereken bir durumda.

Yaşamadığım hayal kırıklığını da Yuziki gidermişti zaten, en azından gidereceğini söylemişti. Öğretmenler odasına girip her halde işime yarayabilecek bir şey getirecekti. Acaba ben de mi girmeliyim? Yoksa kapıda beklemeye devam mı edeyim? Şeklinde bir iç kapışmayla baş ederken Yuzuki görevimin anahtarını bana uzatmıştı. Bilinmeyen bir gizemin anahtarı mıydı acaba? Kesinlikle hayır... Bodrumun 2. katındaki antrenman salonunun kapısının anahtarıymış. Ufak çaplı bir robot ayaklanmasını durdurmamı istiyordu.

Anahtardan sonra sıra robotların planlarına gelmişti sıra. Benim çocukları eğitmek için uygundu aslında. Kendi boylarına yakın cansız konu mankenleriyle karşı karşıya kalacaklardı. Sashiki belki fiziksel olarak savaşmakta zayıf kalabilirdi ama bu mankenlerin yanında ama benim de yeni öğrendiğim kapatma düğmesine bir şekilde ulaşmanın yolunu bulabilirdi.

Her hangi bir sıkıntı görmüyordum, istediğim şekilde onları aşırı zorlayacak bir işte değildi. Hem benim onlar hakkındaki analizimi yapmamı kolaylaştırırdı. Bu durumu hemen kelimelere dökecektim. '' Ya bu görevi kabul edicem ya da köpekleri geziye çıkarıp arkadaşlarıma kunai atmayı öğreticem. '' birkaç saniye sözlerime ara verip ciddi tavrımdan biraz daha uzak bir şekilde konuşmama kaldığım yerden devam edecektim '' Ben görevi kabul edeyim en iyisi. Köpekler çok zorlayıcı olabiliyor, geninlerimi tehlikeye atma niyetim yok. ''

Tavırlarımdaki farklılığı Yuziki mutlaka fark edecekti. Bundan emindim. Çünkü tüm bu sözler ağzımdan istem dışı olarak çıkıyordu. Yabancının biri vücudumu ele geçirmiş ve bende kendi beynim içimde hapsolmuş gibiydim. Yuzuki ile konuşmamın bittikten sonra öğrencilerimi beklemeye, kapının önüne çıkacağımı biliyordum. Fakat sonrasında ne yapıcaktım. Bu ukala tavırlarımla öğrencilerimin nefretini kazanmaya mı çalışacaktım?

Not: Aslında bir süre yazmamayı planlıyordum, en azından içinde bulunduğum tutarsızlık ve karmaşık duygulara kesinlik kazandırınca filan yazarım diyordum kendime. Fakat GM mesajını görünce yazayım dedim ve bu özel hayat kaynaklı bu sorun karakterime de bulaştı. İsterseniz aşırı kişilik ihlalidir filan varsa RP'yi yok sayıp tekrardan, daha uygun bir zamanda yazmamı isteyebilirsiniz.

[GM - Naruto]

"Teşekkürler. Dosya ve anahtar sende kalsın, benim birazdan dersim var. Durumu hallettikten sonra görüşürüz. Dikkat et kendine." Ardından 1. kattaki dersliklerden birine yöneliyor.

Kapının dışına çıkıyorsun ve yağmurlu havadan korunmak adına, bahçedeki üstü kapalı bankların altında oturmaya geçiyorsun. Saat daha erken. Öğrencilerinin gelmesine hemen hemen bir yarım saat var. O süre zarfında beklemekten başka bir çaren yok gibi. Gökten düşen yağmur damlalarını izleyerek vakit geçirmeye devam ediyorsun.

Kapalı konu

Kısa yazdım zira sana toparlanma ve nefes alma aralığı vermek istedim. Bu tur uzun yazmasan da olur, fakat bir kaç cümle ile geçiştirmemeye özen göster. Kolay gelsin.

[Morio Fujita]

Anahtarı ve dosyayı teslim alıp sırasıyla cebime ve çantamdaki boş bir yere yerleşmiştim. Aslında çantaya ihtiyacım da kalmamıştı. O şehir dışına çıkılan görevlerden değildi bulduğum. Robot ayaklanmasını öğrencilerime durdurturmak. Ayrıca Yuzuiki-Sensei'yle en azından şimdilik vedalaşmıştık. Başarıya ulaştığımda ödülümü almak için onun yanına dönecektim. Başarısızlıktan korkan ruhumu biraz daha iyileştirmiş olacaktım belki de. Başarılı olduğumu kanıtlayan somut delillerle.

Yavaş adımlarla akademi binasını terk etmeye koyulmuştum. Kapüşonumu dışarıya adım atmadan geçirmiş ve samimiyetsiz selamlaşmalar dan birini daha yaşamıştım. Bir kez daha yağmur ordusunun süvarileriyle baş başaydım. Fakat adımlarımda ki yavaşlığı bozmaya bu ordunun gücü de yetmemişti. Yağmur sakinliğindeki adımlarım beni kuru gözüken banklardan birine getirmişti. Elimle oturmaya uygun olup olmadığını teyit ettikten sonra çantamı yre fırlatarak banka yayılmıştım.

Ando'nun verdiği kunai'yi elime alıp çevirmeye başlamıştım. O günden beri yanımdan ayrılmamıştı bu şanslı arkadaş. Bazen ona karşı başkalarına söylemek istediğimi söylemiştim. Bazen de sadece bakmıştım. Beni Ando'ya bağlayan parça ile yine karşı karşıyaydık. Hiç olmadığım kadar karmaşık duygulara sahiptim. Sebebi bilinmeyen bir depresif dürtü de bunun yanında kendini hissettirenlerdi. Ama yağmur damlalarının taşıdığı sükunet sakin kalmama yardımcı oluyordu. Bu durum öğrencilerim gelene kadar süreceği kesindi. Peki ya sonrası. Ya yapacakları davranışlara katlanamaz sam ne olacaktı?

Tamamen kitlenmiş ve düşünmeyi bırakmıştım. Belki de sahip olabileceğim son huzurlu dakikaları yağmurun şarkısını dinleyerek geçirecektim. Sonra öğrencilerim filan gelecek ve sorularımla yüzleşecektim.

[GM - Naruto]

Saat 12'ye bir kaç dakika kala Sashiki'yi görüyorsun ileriden. Beyaz atkısını farkediyorsun önce, o zaten ele vermiş oluyor kimliğini. Yavaş yavaş yaklaşıyor ve avludaki banklara yöneliyor. Seni farkettiği kesin. Zaten bu saatte dışarıda kim olabilir ki? Hele herkes dersteyken. Gerçi birazdan ara verilir, buralar dolar, o ayrı mesele. Fakat eğitiminizi kimse rahatsız etmeyecek, o ayrı mesele.

Sashiki bank'a gelince sana selam veriyor. "İyi günler Fujita-sensei." Ardından senin yanındaki boş banka oturuyor ve beklemeye başlıyorsunuz Kodai'yi. 10 dakikalık bir konuşma aralığınız oluyor, ardından Kodai geliyor. Ağır adımlarla, uykulu olduğu belli olan bir savsaklıkla yürüyor. Yine de antremana hazır bir havası var. En azından o kısmını ciddiye alıyor işin.

"Selamlar Sensei. Nasılsın, iyimisin? Sana da selamlar Sashiki-san." Nezaketen eğildikten sonra, o oturmaya geçmiyor. Onun yerine konuşmanı beklemek için ayakta duruyor.

[Morio Fujita]

Yelkovanla akrebin buluşmasına iyice az bir vakit kala. Sashiki görülebilir hale gelmişti. Aslında beyaz atkısı onu ele vermişti. Yağmur damlalarının arasından kurtulup yanımdaki banka geçmişti. Yolda sarf ettiği sözleri de cevapsız kalmamıştı. '' Sana da iyi günler Sashiki-Chan. Umarım iyice dinlenmiş sindir. '' Ve yüzümdeki çocuksu gülümseme kendini ele vermişti.

10 belkide 15 dakika sonra yalpalayan adımlar belirmişti. Akabinde de adımların sahibi, Kodai. Geçen süre boyunca Sashiki'yle konuşarak, konuşmayı deneyerek geçirmiştim. Kendini nasıl hissediyorsun, sıkıntın var mı, günlerin nasıl geçiyor... Sorularının cevaplarını almaya çalışmıştım. Her ne kadar içimden defalarca Ando'yu nereden tanıyorsun diye sormak gelse de cesaret edememiştim.

Kodai'nin uykusu, kendini ilk göründüğü anda belli etmişti fakat hareketleri antrenmana hazır olduğuna dair işaretler veriyordu. Çardağın altında, oturduğumuz bankın karşısında, dikilen Kodai'nin de selamını karşılıksız bırakmamıştım. Fakat zihnimdeki kelimeler sese dönüşmeden önce oturduğum yerden ayaklandım. Gerinme hareketleri yaparken de kelimelerin can bulmasına izin vermiştim. '' Sana da selamlar Kodaki-Kun... İyiyim, en azından iyi olmaya çalışıyoz ''

Galiba iki öğrencimle de yapmam gereken bireysel konuşmayı yapmıştım. Ufak çocuklar bahçeyi istila etmeden önce buradan da kurtulmak istiyordum. Kapüşonumu kafama geçirip akademinin yolunu tekrardan tutmuştum. Öğrencilerime de gelmelerini sağlaması için elimle çağırmıştım. Beni duyabilecekleri bir mesafede olduklarından emin olduktan sonra onlara açıklama maiyetinde bir konuşma yapacaktım. '' Galiba ne yapacağımızı ikinizde merak etmişsinizdir? Akademi yıllarındaki antrenman robotlarını hatırlar mısınız? Sizi andıran vücutları fakat suratsız yüzleri belki hatırlamanıza yardımcı olabilir. '' Girişteki görevliye tekrardan samimiyet yoksunu selamı vermek için konuşmamı yarıda kesmiştim. Adımlarım zemin kata doğru ilerlerken de konuşmamı bitirmeye çalışacaktım. '' İşte bu robotlardan 4 tanesi kendi benliklerini oluşturup devlete karşı ayaklandılar... Tabi ki bu işin şakası ama kapatmamız gereken 4 tane kontrol dışı antrenman robotunu kapatmamız gerek. ''

Robotların bulunduğu odanın kapısına kadar gitmeyi planlıyordum. Hem gelicek yorumlardan emin olmak, hem de ufak bir ön strateji oluşturmak için zaman gerekiyordu. Bunu kargaşa içindeki bir yerde söyleyemezdim. Hem enselerindeki kapatma düğmelerinden de daha bahsetmedim.

[GM - Naruto]

Kodai gelene kadar Sashiki ile ayak üstü laflıyorsunuz. Standart şeyler. Nasılsın? İyiyim. Ya sen? Daha fazlası değil. Fakat şimdilik. Zira herkes birbirini kısa süreli tanıyor. Aranızda gerçek manada bir bağ oluşmuş değil.

Kodai'de gelincei çeri doğru yollanıyorsunuz. Yolda görevin ana hattını açıklıyorsun. İçeri girdiğinizde, siz alt kata indiğiniz sırada öğrenciler öğle arasına çıkıyor. Üst kattaki çocuk sesleri arasında, boğuk havalı ve loş ışıklandırmalı koridorda ilerliyorsunuz. Sağınızda ve solunuzda bir kaç oda var, antreman ve depolar için. Asıl büyük salon ise 2. katta.

2. Kata vardığınızda çocuk sesleri duyulmaz bir hale geliyor ve ortamın havası ilginç bir şekilde basıklaşıyor. Fakat buna alışıksınız. Amegakure'nin bütün binaları huysuz ve mutsuz. Yolda Kodai sadece açıklamaları dinledikten sonra "Anladım." diyor. Onun dışında pek bir ses gelmiyor öğrencilerinden.

İkili bir kapı karşılıyor sizi, büyükçe. Kapı kilitli haliyle fakat anahtar sende.