Sukünet

[Sakanoue Rin]

Olayın şokunu atlatmam fazla uzun sürmemişti ve şimdi sinirden ne yapacağımı bilemiyordum. Ellerim titriyordu. Osui'yi boğup öldürebilirdim herhalde. Ancak tam anlamıyla kıpırdayamıyordum. Gözlerimi üzerimde bulunan kırmızı ceketin üzerindeki çamurdan alamıyordum bir türlü. Osui üzerime çamur kustuktan sonra kahkaha atmaya devam ediyordu ve bu beni daha da çok sinirlendiriyordu. Tam ağzımı açtım bir kaç kelime bir şeyler söyleyip saldıracaktım ki Sora yine araya girdi ve beni yatıştırmaya çalıştı. Üzgün olduğunu söyleyip ceketimi temizleyebileceğimizi söyleyince biraz sakinleşmiştim. En azından artık kafa göz dalmayacaktım yaralı göze. Ceketimdeki çamuru elimle olabildiğince temizlemeye çalıştım Osui orada gülmekten ölmeye devam ederken.
Sora Osui'ye dönüp yaptığının yanlış olduğunu ona anlatmaya çalışmıştı galiba. Açıkçası üzerim bolca çamurla kaplı olduğundan konuşmalarına kulak veremiyordum. Tek duyabildiğim şey Osui'nin bana yaptığı şeyi çok eğlenceli bulmasıydı. Yaptığıyla gurur duyuyor gibiydi. Ne kadar pişkin bir şeydi bu böyle ? Tam anlamıyla bir pislikti bu çocuk ! Gülmeye devam ettiğini görünce ona bir ders vermem gerektiğini düşündüm. Yeniden birkaç kelime söylemeye hazırlandım ki Osui bir anda gülümsemeyi bıraktı. Artık o mutlu, şebek halinden eser kalmamış gibiydi. Tabi yüz ifadesinden bahsediyorum...yoksa kahkahası hafif hafif devam ediyordu. Başını eğdi ve Sora'ya bitkileri hemen toplayıp gitmek istediğini söyledi. Ne oluyordu ? Az önce beni düşürdüğü duruma gülerken şimdi birden morali bozulmuş gibiydi. Sinirim hala dinmemişti ama Sora fazla nazik. Tartışmayı devam ettiremezdim. ''Tabi...ceket temizlenecekse sorun yok demektir. Toplayalım şu otları bir an önce.'' Ceketimdeki çamuru çıkarmaya çalışmaya devam ediyordum bu sırada.

[Midori Sora]

Tembellik. Söylentiye göre 7 ölümcül günah vardı, bunlardan birini işleyen insanların iki yakasını bir araya getirmesi oldukça zor oluyormuş. Aynı söylentiye göre bu günahlardan biri tembellik : özüm. Ben tembel bir yapıdayım. İnsanlar asla daha fazla enerji sarf etmek istemezler. Doğuştan böyledirler. İnsan olduğum için beni suçlayabilir misiniz? Herhangi birini suçlayabilir misiniz sadece çimlerde yatıp güneşin sıcaklığını yüzünde hissetmek istediği için? Günah veya değil. İnsan tembeldir. Ben de insanlığımla gurur duyuyorum.

Rin eliyle ceketindeki çamurları temizlemey uğraşırken Osui hala gülüyordu. Bırak çamuru dağıtma kuruyunca çıkarması daha kolay olur. demiştim Rin'e. Çamur dağıldıkça temizlememiz gereken alan artardı öyle değil mi? Sonra bir şey oldu Osui'ye. Birden gülüşü soldu, o gözlerindeki parlaklık azaldı. Onun içindekileri hissediyordum. Yanlış yerdeydik. Gülüşüm eskisi kadar parlamıyordu, benim de gözlerimdeki ışıltı gücünü kaybetmeye başlamıştı. Zor da olsa o somurtkan ve suskun hale girmemeyi başarmıştım ama. Osui'nin başı yere düşerek rahatsız bir şekilde otları toplayı gitmeyi talep etmişti. Onu anlayabiliyordum. O da benim gibi bir dönemden geçmiş olmalıydı ve anıları geride bırakmak olanaksızdı. Başımla hafif bir onaylama işareti yaptıktan sonra istediği otları toplamaya başlamıştım. Bir süre sonra yeterince çay toplamıştık.

Köye döndüğümüzde Osui bizden ayrılıp çayları götürmesi gerektiğini söylemişti. Ona sarılarak vedalaştıktan sonra Rin'i evime götürecektim. Geniş bir kütüphane içeren sevimli bir oturma odası , küçük ama samimi bir mutfak ile yarı tertipli bir yatak odası ve çalışma odası karışımı bir yerde kalıyordum. Kapıyı açıp ilk önce onun geçmesi için tutmuştum. Ceketini tam bir centilmen gibi çıkartmasına yardım ettikten sonra temiz bezlerin bulunduğu mutfağa geçmiştim. Bir bezi hafifçe ıslatıp ceketin çamurlu yüzeylerinde sürterek temizleyecektim. Bu arada dolaptan çıkarttığım limonataları ikram edecektim. Ee anlat bakalım, senin hayat hikayen nedir? diye güzel bir giriş de yapmıştım.

[Darai Osui]

Bir an önce eve gitmek istiyordu pislik şinobi. buradan gitmeleri lazımdı. Bu yüzden işini hızlandırmıştı. Bir yandan da düşünüyordu. Belkide çok fantastik, inanılmaz bir olay gibi gelecek ama Osui pislik düşünmüyordu. Bu çok nadir olan bi durumdu. Pislik şinobi, Rin'in yaptığı şeyi düşünüyordu. Bu ilk değildi. Dün de evlerinin önüne gelen kadınlar yüzünden annesiyle neredeyse kavga edeceklerdi. Rin ve annesi tamam ama Osui köydeki her kadına bu durumu tek tek açıklayamazdı. Tek çare olarak Osui'nin aklına burdan gitmek geliyordu. Bir süre köyden gidecekti. Nereye gideceği de zaten belliydi kafasında. Babasının yanına gidecekti. Bir süre babasının yanına gittikten sonra yeniden kusa'ya dönebilir ve her zamanki gibi pislik şinobi olarak hayatına devam edebilirdi.

Ve nihayet ot toplamaları bitmişti üçlünün. Yol ayrımına kadar birlikte yürüyorlardı. Sora ve Rin önden yürürken Osui ise imalı imalı onlara bakarak sırıtıyordu. Arada da soraya "hadi yine iyisin iyi" tarzı göz kırpıyordu. Yol ayrımına geldiklerinde ise Sora ile Osui vedalaşmış ve Osui kendi yoluna gitmeye başlamıştı.

Sırtında bir çuval ot ile evine doğru giderken sinsi sinsi gülüyordu pislik şinobi. Yaptığı şey anlaşılınca Rin ve soranın vereceği tepkiyi çok merak ediyordu fakat bu otları annesine vermesi lazımdı. Pislik şinobi çok iğrenç bir şey yapmıştı. Hamen ayrılırken Sora ve Rin görmeden burnundan sümük çıkartıp onların çuvalının içine atmıştı. Eve varmadan hemen önce kendi çevıulanını annesine vermeden de aynı şeyi yapacaktı.

[Sakanoue Rin]

Aradan bir süre geçti ve biz ot toplamayı bitirmiştik. Osui bizden ayrılacaktı. Ben de ceketimi temizletip evime dönecektim. Ya da belki kitabıma devam ederdim. Ancak o sırada aklımda sadece ceketim ve üzerinde bulunan çamur birikintisi vardı. Osui'nin uzaklaşacağına sevinmiyor değildim. Ancak moralimi bozmuştu pislik. Bu yüzden hoşnutluğumu yüzüme yansıtamıyordum. Osui bizden ayrılırken sırıtıyordu. Pek anlam verememiştim ama anlaşılan hala üzerime kusmanın eğlencesini yaşıyordu...ya da ben öyle zannediyordum. Osui yanımızdan ayrıldıktan sonra Sora'nın evine doğru yürümeye başlamıştık. Her ne kadar kibar biri de olsa yeni tanışmıştık. Fazla güvendiğim söylenemezdi. Her durumda Osui'ye göre iyiydi tabi.
Sora'nın evine gelmiştik. Kapıyı açtı ve geçmem için tuttu. Bir şey demeden içeri geçtim. Hala biraz sinirli sayılırdım. Gerçi sinirimin hepsi Osui içindi. İçeri geçtiğimde Sora ceketime doğru uzandı. Yumruklarımı sıktım ve refleks olarak dönmeye hazırdım ki hızlıca ceketimi alıp içeri geçti. Ev fazla büyük olmayan güzel bir evdi. Ben salona geçtim ve Sora da mutfağa. Bir bez alacaktı herhalde ceketin çamurunu temizlemek için. Ben salonu incelerken mutfaktan benimle konuşmaya başladı. Bir yandan odayı inceliyor, bir yandan cevap veriyordum. ''Pek bir şey yok...doğma büyüme buralıyım ben...yani elimde olsa gezilmedik yer bırakmam tabi-ama konumuz bu değil...işte kitabımı yazıyordum...sonra siz çıktınız.''

[Midori Sora]

Elimdeki hafif nemli bez parçası ile kırmızı ceketin yüzeyini iyice siliyordum. Güzel bir ceketti. Siyah üzerine inceliklerle işlenmiş kırmızı motifler vardı. Alev desenlerine benzeyen koyu kırmızı, açık kırmızı hafif turuncumsu kırmızı gibi renklerle sanki tutuşmaya çalışan bir çıra gibi görünmesini sağlıyordu. Bence oldukça hoş bir ceketti. İyice temizledikten sonra ceketi omzuma atarak limonataları almıştım.

İçeri girdiğimde siyah kısa kollu dar bir atlet ile oturan Rin'i görmüştüm. Elimde tuttuğum bir bardağı ona verdikten sonra omzumdaki ceketi de uzatarak sormuştum : "Kitap mı? Nasıl bir kitap yazıyorsun. Naçizane kütüphanemde bir kopyasını görmek isterdim doğrusu. " Oldukça hoş bir kütüphanemin olduğunu düşünüyordum. Az ama öz bir şekilde bir Midori Sora seçkisi hazırlamıştım. Bu seçkiye girmeyi hak edecek bir kitap mıydı acaba yazdığı şey?

Karşısına oturarak kendi limonatamdan bir yudum almıştım. Kendimden emin ses tonumla Pekala, sen anlatmak istemiyorsan ben kendimden biraz bahsedeyim. Şimdiden uyarayım çok ilgi çekici bir hikayem yok. Bir müddet düşündükten sonra limonatamdan bir yudum daha içmiş ve konuşmaya başlamıştım : " 2 kusagakure shinobisinin tek çocuklarıyım. Çocukluğum kütüphanelerde pinekleyerek geçti. Gereken şeyin dışında ekstradan tek bir hamle bile yapmayan biriydim. Vay be, o kısacık yılların ardından ne değişmişim. Şimdi düşününce hayatımda kayda değer tek olay Mifune'nin ölümü. Osui'yi gördün değil mi? O'nun nasıl neşesini kaybettiğini? Çünkü arkadaşının , hayır arkadaşımızın ölümünü hatırladı. Bir kaçağın elinden olmuştu ölümü. Can sıkıcı değil mi? Seni böyle hikayelerle üzüyorum. "İçim burkulmuştu. Başım aşağı düşmüştü. Gözlerimden atlamaya çalışan yaşları fark ettirmeden yukarıda tutmaya uğraşıyordum. Saçlarım onları saklamamda yardım ediyorlardı bana. O çaresizlik hissinden kurtulduğumu sanıyordum. Çok zayıftım, çok kırılgandım ama bunu belli edemezdim öyle değil mi? Gözyaşlarımı akmamaları için ikna etmeye başarmıştım. Hüznün çatlattığı sesimle Herkesin hayatında böyle anlar olur değil mi? demiş ve zor da olsa gülümsemeye çalışmıştım. Güçlü olmalıydım. Neredeyse tanımadığım bu kızın önünde gardımı düşüremezdim. Bu yüzden kendimi toparlayıp konuşmaya devam etmiştim "Şimdilerde genin eğitmeye uğraşıyorum. Gerçi oldukça acemi sayılırım ama yakında gerçekten bir takım olacaklarına inanıyorum." Kendimi toparlamıştım. Limonatamdan bir yudum daha içerek kendimi gevşetmiştim. Biraz rahatlamıştım. Güçlü kalabilirdim. Güçlü kalmalıydım."Bu arada oldukça hoş bir ceketin var."

[Sakanoue Rin]

Odayı incelemeye devam ederek Sora'yı bekliyordum. Zarar vermemek için evde bulunan hiçbir şeye dokunmuyordum. Ancak başım bir sağa bir sola dönüyordu. Biraz daha mutfakta beklese belki birkaç kitabı karıştırabilirdim. Tabi tam bunu düşündüğüm sırada Sora elinde bir bardak limonatayla içeri girdi ve limonatayı elime tutuşturdu. Önüme oturdu. Ceketimi temizlemişti yeterince. Önümde otururken pek yüzüne bakmıyordum. Kütüphaneyi incelemekle uğraşıyordum elimde limonata dolu bardağı tutarken. Sora konuşmaya başlayınca daldığım yerden dönüp ona baktım ve limonatadan bir yudum aldım. ''Evet kitap yazıyorum. Bir roman. Fantastik bir roman. Fantastik edebiyat tutkunuyumdur.''
Ben kitabım hakkında birkaç kelime ettikten sonra kısa bir sessizlik yaşandı. Öylece etrafıma bakınmaya devam etmiştim. Arada limonatamı da içiyordum. Ardından Sora yeniden konuşmaya başlayarak sessizliği bozdu. Pek ilgi çekici bulmadığı hayat hikayesini anlatacaktı bana. Ne kadar ilginç bir hikaye olduğu önemli değildi benim için. Zaten anlatmayı da fazla sevmezdim. İyi bir dinleyiciydim ben...en azından kendime göre. İlgili bir yüz ifadesiyle onu dinliyordum. Uzun uzun anlatabilen biriydi ama geri kalan konularda tembel biriydi anlattığına göre. Ardından hayatında yaşadığı tek kayda değer olayın Mifune'nin ölümü olduğunu söylemişti. Mifune de kimdi ? Dostu mu ? Kardeşi mi ? Osui'nin yüzünün neden bir anda çöktüğünü anlatınca Mifune'nin ikisi içinde özel bir insan olduğunu anlayabilmiştim. Gerçekten merak ediyordum nasıl biri olduğunu. Anlattığına göre Mifune onların arkadaşıydı ve bir kaçak tarafından öldürülmüştü. Konuyu kapadı. Böyle konularla beni üzmek istemiyormuş. Herkesin böyle anılara sahip olduğunu söyledi ve konuşmasını bitirirken ceketime değinmeden duramadı. Gerçekten güzel bir ceketti. Övünmek için demiyorum. Bende gülümsemeye çalıştım.
Konuşmaya başlayacaktım ki raflardan birinde kırmızı saçlı iyi görünüşlü bir adam ile Sora'nın resmini gördüm. Yanlarında Osui bile vardı. İçimden bir ses onun Mifune olduğunu söylüyordu. ''Merak etme. Böyle olaylar artık beni fazla etkilemez. O güzel ceketi bana annem verdi. Ben de annemi kaybettim.'' Yeniden bir sessizlik yaşanmıştı kısa süreliğine. Başımı rafa çevirdim. ''Mifune...çok neşeli biri gibi duruyor.''

[Midori Sora]

Uyandığında üzerine çöken yorgunluğu hissedebilir miydim? Uyanmamacasına uyuduğum geceleri tekrar yaşayabilir miydim? Sonsuz bir döngü şeklinde asla kurtulamadığım kabuslara bir daha girebilir miydim? Bunların cevabı belki evetti ama ben bunu istemiyordum. Terk etmiştim ve bunun cezasını çekmiştim. Şimdi bir daha terk edecektim. Ölüleri kızdırmak pahasına da olsa reddetmeli ve terk etmeliydim. Ben onların dünyasından değilim, ben yaşıyorum. Geçmişte değil şimdi de yaşıyorum. Bu yüzden hayaletlerin üzerime serptiği ölü toprağını atmış ve hayata tekrardan tutunmuştum. Bırakmayacaktım.

Karşımda duran kız da annesini kaybetmişti ama sapasağlam duruyordu değil mi? Bir problemi yoktu. Ben de atlatmıştım. Yani ona benzer bir şeydi. O yıkılmadıysa ben neden yıkılayım ki? İnsanlar doğardı ve ölürdü. Mifune de ölmüştü. Ah ama benim problemim ölmesi değildi ki, benim yüzümden öldürülmesiydi. Benim güçsüzlüğümden doğan bir hataydı öldürülmesi. Negatif düşüncelerimi şimdilik bir kenara iterek : Annen için üzüldüm. Evet Mifune neşeli bir insandır. Gerçi Kusagakure'nin gördüğü en sapık shinobilerinden olabilir. Güzelliğin bile bana bir hikaye anlatmadığını unutturamadı Rin. Hikayeleri severim, seni başka bir hayattan kesitler gösterirler, farklı şekilde görmeni ve düşünmeni sağlarlar. Limonatamdan bir yudum daha alıp Rin'i süzmeye başladım.

[Sakanoue Rin]

Konuşmamı bitirdikten sonra artık önümde eski, çaresiz Sora yoktu. Bir anda farklı biri olmuştu sanki. İyi bir şeydi bu. Mifune her ne kadar iyi biri olursa olsun, onunla mezara giremezdi Sora. Üzerindeki ölü toprağını ne kadar kısa sürede atarsa o kadar yararlı olacaktı onun için. Tabi bunu bir anda yapmasını beklememiştim. Zaten tam olarak ta geride bırakmayı başaramadığı belliydi...gayet normaldi. Ben daha ufacık bir çocukken annemi kaybetmiştim. O ise bir dostunu. Dostlar tabi ki önemlidir. Ancak bir anne kadar değil. Bu yüzden bu duruma benim kadar dayanıklı olmasını bekleyemezdim hiç kimsenin.
Sora bana Mifune'yi anlatırken ilgiyle dinliyordum. Galiba Mifune gibi insanlar dış görünüş bakımından avantajlı olduğu için kızlara diğer erkeklere göre daha fazla yöneliyorlardı. Suçlayamazdım tabi onu. Dediğim gibi, iyi birgörünüşe sahipti. Sora'yı dinlerken limonatamı yudumladım. Mifune'nin yaşadığı sırada bu grupta en çok ön planda olan kişi olduğunu düşünüyordum. Osui olamazdı zaten. O garipti...o kadar. Garip. Mifune konusu kapanınca Sora benim hikayemi dinlemekte ısrarcı gibiydi. Galiba bana bir şeyler anlattırmak için güzellikten bile bahsetmeye başlamıştı. İltifatlar beni pek etkilemezdi doğrusu. Ayağa kalktım ve üçlünün resmine daha yakından bakmak için rafa ilerledim. O sırada konuşmaya başladım.
Resme dokunmuyordum. Kendi eşyalarım olmadığı zaman hiçbir şeye izinsiz dokunmazdım. Elimi yaklaştırdım ve resme bakmaya koyuldum. ''Dediğim gibi annemi kaybettim. Borçlarımız vardı. Babam zaten olmadı. Borçları da ödeyemeyince annemi öldürdüler.'' Arada kitaplara da göz atıyordum. Konuşmaya devam ettim. ''Ben de bu olaylara bir son vermek için shinobi oldum. Şu anda sana anlatacak pek bir hikayem yok. Ancak ileride bütün suçluları temizleyen kadından bahsettiklerinde orada hikayemi dinleyebilirsin. Ayrıca tüm dünyayı dolaşmak gibi bir hedefim de var. Diğer köylerdeki yönetim şekillerini merak ediyorum. Suç seviyesini merak ediyorum. Ayrıca gezmeyi de seven biriyim. En kısa zamanda bir yolunu bulup çıkacağım köyden...burayı sevmediğimden değil. Kusa çok güzel bir yer ama en iyisinde yaşamak isterdim...hepsini görmeden en iyisini seçemeyiz değil mi ?'' Hala resmi ve kitapları inceliyordum.

[Midori Sora]

Rin ayağa kalkıp kendi hikayesine başladığında ilk kattaki mütevazi evime açık kalan pencereden bir kedi atlamıştı. Kaplumbağanın kabuğu gibi bir kürk desenine sahip olan kedi siyah beyaz ve ağırlıklı olarak turuncu renklerdeydi. Yeşil gözleriyle bana samimi bir bakış attıktan sonra kucağıma gelmişti. Sokak kedisinin tekiydi benimle tanışmadan önce şimdiyse yarı ev kedisi statüsüne yükselmişti. Canı sıkıldığında gidiyor canı isterse eve geri geliyordu. Özgür ruhlu adamın özgür ruhlu kedisiydi. Proteus ismini uygun görmüştüm ona. Bu isim onun da hoşuna gidiyor gibi görünüyordu. En azından böyle çağırdığım zaman gelme zahmetine katlanıyordu.

Kucağımda kediyi severken Rin'i dinliyordum. Genç yaşta annesinin cinayetine tanık olmak ne acı olmalıydı. Keşke bunu değiştirebilecek bir şeyler olsaydı. Sonsuz Gezginlik, bunu yapmayı ben de isterdim. Dünyayı görmek ve insanları tanımak oldukça hoşuma giderdi ama yeteri kadar cesaretim yok. En iyisi konusuna gelince Kusagakure neden en iyisi olmasın? Daha iyi yapabiliriz, çok daha gelişmiş bir yer olabilir ama bundan çnce senin de dediğin gibi diğerlerinin konumlarını öğrenmeliyiz. Kimlerle yarışıyoruz? Kucağımdan kalkıp yere atlayan kedinin ardından ben de ayağa kalkmıştım. Rin'in omzunu kavrayarak Belki bir gün dünyayı keşfetmeye çıkabiliriz ama bu gün değil. Bu akşam yemeği bende yemeden gitmene izin vermeye gönlüm elvermiyor. Eh aşçılığım çok iyi değil ama ölmezsin. Bana yardım edersen ben de doğru düzgün bir şeyler yiyebilirim belki kırk yılda bir ha? dedikten sonra göz kırpıp mutfağa doğru yönelmiştim. Acaba ne yapmalıydım. Rin yanıma gelirse ona fikrini soracaktım.

[Sakanoue Rin]

Sora bazı yerlerde fikrime katılıyor gibiydi. Bu da beni mutlu etmişti haliyle. İnsanların fikirlerime ortak olması çok alışıldık bir şey değildi. Belki de insanlarla pek aram olmadığı için böyle düşünüyordum. Ancak bu şekilde de mutluydum. Mutlu olmam için bir iki arkadaşımın olması fena olmayacağı gibi, olmasa da çok bir değişiklik olmazdı benim açımdan. Ya da o sırada düşüncem buydu. Emin değildim düşündüklerimden tam olarak. Kusagakure'yi daha iyi bir yer haline getirebileceğimizden bahsetmişti Sora. Neden olmasın ? Belki başarılabilirdi bu. Ancak sözünün devamında da söylediği gibi, bu amaç için de diğer köyler hakkında bilgi edinilmesi gerekiyordu. Tabi ki bu bilgi kitaplardan okunan bilgilerden ibaret olamazdı. Gezmek gerekiyordu. Görmek gerekiyordu. Zorluklar çıkacaktı tabi ki. Ne zaman zorlukların olmadığı bir dönem olmuştur ki insan için ? Zorluklarla kazanılmayan şeyler ne kadar değerli olabilirdi ?
Sora oturduğu yerden kalktığında kucağından bir anda bir kedi fırlamıştı. Başımı cama doğru ilerleyen kediye doğru çevirdim ve bir süre izledim. Sora yanıma gelip omzumdan kavradı. Omzumu kavradığı elinden sıyrılmıştım. Bu bir tür refleks gibiydi. Sora'ya özel bir şey değildi. Fiziksel temastan hoşlanmıyordum kendimi bildim bileli. Çok yakın olduğum kişiler bile olsa temas bazen rahatsız edebiliyordu. Kötü olaylar yaşadığım günler daha bir huysuz olurdum zaten. Osui yüzünden moralim çökmüştü resmen. Sora yemeğe kalmam konusunda ısrar etti. Bir süre düşündüm ancak eve gidip yiyecek bir şeyler de hazırlamak istemiyordum. Mutfakta kendime güvenirdim ama uğraşamayacak kadar tembeldim. Sora mutfağa doğru yöneldi. Ben de peşinden gittim. Mutfak dağınıktı biraz. İçeriyi inceliyordum yine ellerimi bir şeye sürmeden. ''Ne yiyoruz ?'' dedim gözlerim mutfağı incelerken.