[Ame] Takım Fujita

[GM - Naruto]

Belirlediğin saatte, belirlediğin yere, öğrencilerinden önce varıyorsun. Biraz heyecan var sanki içinde, belki de ilginç bir beklenti dürtüklüyor karnındaki arıları. Belki de ağır bir sorumluluğun suradına düşen ilk damlalarını seziyorsun.

Herşeyden önce, çevrene tekrar bir bakmak geliyor içinden.

Burası nasıl bir yer? Niye burayı seçtin? Buraya gelince ne bulacak öğrencilerin?

Kapalı konu

Buluşma yerini Amegakure içinde kalmak kaydıyla herhangi bir yerde düzenlemiş olabilirsin. Böyle bir durumda konu buluşmanın yapılacağı yere taşınacaktır.

Pasiflik süresi 48 saattir.

[Morio Fujita]

Rogue adlı restorana gelmiş ve günler öncesinden ayırttırdığı masaya geçmişti. Kolundaki saati kontrol edip önünde duran iki boş sandalyeye bakmaya başladı. Saatin 7'yi göstermesine az kalmıştı. Birazdan iki genç shinobi ahşap kapının ucunda belirecekti. Ama Fujita buna hazır değildi. Kendisi de bunun farkındaydı. Fakat Daiki için bunu yapacaktı, o gün kaybettiği arkadaşları için yapacaktı, yapmak zorundaydı. Belkide fazla hayalperestti. Daha kendi üzerine yüklenen sorumluluğun üstesinden gelemiyorken bu çocukların gelecekleri gibi kendi yükünden katlarca ağır bir yükü de sırtlamıştı. Fakat çabalayacaktı, bu çocukları hayal kırıklığı yaşatmamak için uğraşacaktı. Gerekirse Dedektif olup Ülkedeki anormal olayları ortaya çıkarma hayalini bile bir rafa kaldırabilirdi.

Oturduğu masaya bir garson uğramıştı fakat birazdan gelmesini söyleyip nazikçe geri göndermişti. Karnı deli gibi açtı ama öğrencilerini bekleyip, onlarla yemek istiyordu. Yemek yemenin kendisi gibi onları da rahatlatmasını umuyordu. Böylece tanışma faslını daha samimi gerçekleştirip, aralarında daha kuvvetli bir bağ oluşturmayı istiyordu. Fujita git gide gerçeklikten uzaklaşıp hayal dünyasına yelkenleri açmıştı.

Etrafa göz gezdiriyordu. Masalar büyük oranda boştu fakat bu restorana boşluk yakışıyordu. Yeşilin ve kırmızının duvarlarda karşılaşmaları. Beyaz zeminin üzerinde kırmızı puantiyeli ahşap masalar. Ve her şeyden önemlisi cana yakın insanların çevreyi aydınlatması. Günlerdir yaşadığı, kendi kendine dert haline getirdiği şeylerden az da olsa uzaklaşabilmişti. Yüzünde ufak bir gülümseme oluşturabilmişti. Bu yüz ifadesini öğrencileri gelene kadar tutsa iyi olurdu. Somurtan, göz altları çökmüş vaziyette karşılamak istemiyordu.

[GM - Naruto]

Kapalı konu

Köy meydanında kalsın başlık madem.

Garsonu nazikçe geri gönderdikten sonra, ilginç bir heyecan ile takımını beklemeye devam ediyorsun. Birazdan burada olacaklarından eminsin, zira buluşma saati yaklaşmakta. Dışarıda yağan yağmurun camda çıkardığı sesleri dinlerken, takımın hakkında okuduğun raporlar aklına geliyor. Tekrar zihninden tekrar ediyorsun onları.

Bu sırada, kapıya asılan zil, kapının açılması ile çalınıyor. Kafanı biraz kaldırıp, oturduğun yerde düzeliyorsun ve kapıya doğru bakıyorsun. 2 tane, ortama insan boyundan kısa figür içeri giriyor, kapüşonlarını kafalarına geçirdikleri yağmurlukları ile beraber. İçeriye girdikten sonra, sakince yağmurluklarını çıkarıyorlar ve kapının yanındaki askı direğine asıyorlar.

Öğrencilerini uzaktan görüyorsun. Sashiki'nin gümüşi mavi saçlarını seçebiliyorsun, Kodai'nin kırmızı saç tutamını da seçebildiğin söylenebilir. Yavaş yavaş masaya yaklaşıyorlar, biraz tedirgin gibi ikisi de. Çevreye bakınıyorlar yürürken, seni ararcasına, lâkin zaten yürüdüğü yolun onları sana getireceğinden habersizler.

Yolu yarıladıklarında, seni farkediyorlar. Masaya yaklaşıyorlar, sandalyelere oturmadan önce biraz eğilerek seni selamlıyorlar. Senden bir komut beklemekteler.

[Morio Fujita]

Son birkaç dakika ve iki öğrencim buraya varacak. Sorumluluk duygusunun yaşattığı heyecan ve korku tarif edilmez boyutlardaydı. Kapı zili çalana kadar geçen dakikalarımı kafamı masaya yaslayıp yağmurun çıkardığı sesi dinleyerek geçirmiştim. İki kapüşonlu çocuk kapının açılmasıyla içeri girmişti. Üzerlerindeki ıslak yağmurluklardan kurtulmak istemiş olmalılar ki ilk iş kıyafetlerini asmak olmuştu. Oturduğum yerde düzelip onları daha dikkatlice izlemeye başladım. Sashiki'nin saçları kendini kolayca ele veriyordu. Ando'yu hatırlatan kısa Gümüşi saçları. Fakat zekasından başka Ando ile pek bir benzerliği yoktu. Aslında bana benziyordu. Zekası ile öne çıkmayı başarmış diğer insanlar tarafından farklı olarak nitelendirilen.

Kodai'nin kızıl saç tutamları görünüyordu fakat Sashiki'nin saçları kadar ayırt etmesi kolay değildi. Onun hakkındaki raporlarda yazanları tekrar ediyordum. En belirgin özelliği sahip olduğu sinirdi. Sashiki kadar kendimi ona yakın hissetmiyordum ama onla da Sashiki'yle olan ortak noktaya sahiptim. Farklılık.

Aklımdan raporları gözden geçirirken onlarda beni arıyordu. Hiç bir şeyin farkında olmadan bena yaklaşıyorlardı aslında. Farkında olmadan attıkları her adım yüzlerindeki tedirginliği daha çok belirginleştiriyordu. Sonunda fark etmiş olmalılardı ki doğrudan masaya doğru ilerlemeye başlamışlardı. Kalbim hızla atıyordu ama bunu fark ettirmek istemiyordum. Karşılamak amaçlı oturduğum sandalyeden kalkmış ve üzerimi başımı düzelmiştim. Kafamı hafifçe eğerek selamlarına karşılık vermiş ve elimle sandalyeleri göstererek konuşmaya başlamıştım. '' Geçin, oturun. Bende sizi bekliyordum. ''

Sandalyeye tekrardan oturmamla birlikte garsonu çağırmak amaçlı elimi havaya kaldırmıştım. Açlığım hissedilir derecelere ulaşmıştı. Garsonun gelmesini beklerken boş durmayı istemiyordum. Yüzümdeki gülümsemeyi hiç bozmadan. '' Kodai-Kun, Sashiki-Chan her şeyden önce hoş geldiniz. Burayı bulmak sizi zorladıysa şimdiden özür dilerim. Çok bilinen bir restoran değil ama Dak Kang Jung'u mükemmel yapıyorlar, yemenizi öneririm. Fakat sizinde bildiğiniz sizi çağırmamın asıl sebebi yemek yemek değil. Sizin kaptanız olarak seçildim ve sizi daha yakından tanımak istiyorum. Eğer söylemek istediğiniz bir şey varsa hiç çekinmeden söyleyebilirsiniz. Beklentileriniz yada istekleriniz olabilir mesela. '' Ses tonum konuşmaya devam etmemle daha kesin ve ciddi bir tona ulaşacaktı.

[GM - Naruto]

"Dak Kung Fong ne amına koyayım ya..." diye homurdandığını duyabiliyorsun Kodai'nin, masaya otururken. Sashiki ise duymamışa benziyor. Belki de duymamazlıktan geliyor, farkında değilsin.

İkisi de oturuyor, konuşmanı yapıyorsun ciddiyetinle. Dinliyorlar. Seni bu kadar derinden dinleyen birileriyle daha önce karşılaştığın söylenemez. İçini ilginç bir his kaplıyor. Her ne kadar Kodai biraz sıkkın görünse de, durumun senden alakasız olduğunu sezebiliyorsun. Sashiki ise senden alabileceği herşeyi almak adına, bütün dikkatini sana devretmiş durumda. Biraz süre geçiyor ikisi de konuşmadan önce.

Bu arada, ikisinin de birbirlerini yoksaydığını farkediyorsun. Hani, tanımadığın birine saygısızlık yapmamak adına onları farketmemezlikten gelirsin ya, ikisi de birbirlerine karşı öyleler biraz. Tam adını koyamıyorsun bu durumun. Birbirlerini tanıdıklarından bile şüphelisin.

Kodai "Sensei. Benim senden isteğim, ya da beklentim her neyse işte, adam akıllı bir şeyler öğretmen bana. Onun dışında bir sıkıntım yok." dedikten sonra, sandalyesine rahatça yerleşiyor.

Sashiki ise, hemen onun ardından bir şeyler söylemek için ağzını açıyor, lâkin aklına başka bir şey gelmiş gibi bir anlığına duraksıyor. "Ando-sensei size selam söyledi Fujita sensei. Sevgilerini iletiyormuş size." Biraz daha duraksıyor. "Tek isteğim, faydalı bir Shinobi olarak beni eğitmeniz Sensei."

[Morio Fujita]

Konuşmam boyunca ikisiyle göz teması kurmaya çalışmıştım. Beni gerçekten dinlediklerini hissedebiliyordum. Fakat aralarındaki kişilik farklılıklarından olsa gerek Sashiki ciddi bir vaziyette dururken, Kodai daha ilgisiz duruyordu. Aslında bu tarz davranışlarına isyan etmek istiyordum ama onun için bundan önceki tüm hocaları bunu yapmıştı ve onun sinirini körüklemişlerdi. Zaten böyle bir durumu dile getirebilecek bir yapım da yoktu.

Kısa bir süre sessizlik hakim olmuştu masada. Kodai'nin atarlı cümleleri yine rahatsız etmişti. Nasıl beklediğim hiç bir şey yok olmaz. Her insanın bir beklentisi olur. Bu kelimeleri ilk anda sarf etmeyi düşünsem de başaramamıştım. Ani tepkimin birini üzmesine izin veremezdim. Hiç bir şey olmamış gibi Sashiki'yi dinlemeye devam etmiştim. Fakat bu Sashiki'de Ando ile alakalı daha fazla şey vardı.

Ando'dan gelen bir selam. Yüzümün saniyeler içinde kızarmasına sebep olmuştu. Yüzümdeki o salakça sırıtışta cabası. Acaba onu kendime bir zaaf haline getirdiğimi biliyor muydu? Tabi ki de hayır, kimse ile bu konuda konuşmuşluğum yok. Ama onun gibi zeki bir kadın bunu anlayabilirdi. Bunu ilerideki bir zamanda düşünebilirdim her halde. Şu çocukların meselelerini hallettikten sonra mesela.

İkisinin de sözlerinin bitirdiğinden emin olup konuşmaya başlayacaktım. '' Kodai-Kun yanlış anlama bunu sözlerine zıtlık oluşturmak istemiyorum ama her insanın bir beklentisi vardır. Mesela beklentim yok demene rağmen adam akıllı bir şeyler öğretmeni istiyorum dedim. Buda bir istek veya beklenti sayılmaz mı? '' birkaç saniye duraksayıp devam edecektim. '' Sashiki-Chan Ando-San'ı uzun süredir göremedim. Eğer yakın bir zaman içinde onu tekrar görürsen benim adıma ona selam söyleyebilirsen gerçekten çok mutlu olurum.'' Kelimeler ağzımdan dökülürken yüzümde saçma bir gülümseme oluşmuştu bile. 4-5 yaşındaki çocuklara benzediğimin farkındaydım. Ama söz konusu Daiki'den bile fazla önemsediğim Ando'ydu.

Eğer konuşacak başka birisi olmazsa masayı sessizliğin hakim olmaması için belki de klişeleşmiş öğretmen yaklaşımlarından biri ile başlayacak bir konuşma yapacaktım. '' Sizin hakkınızda sadece elime geçen raporlardan bir şeyler öğrenebildim. Fakat bu raporlarda ne yazdığı umurumda değil. Ben sizin nasıl bir insan olduğunuzu kendi sözcüklerinizden duymak istiyorum. Kendinizi nasıl gördüğünüzü öğrenmek istiyorum. İsterseniz bunları şimdi söyleyebilirsiniz yada siparişlerimizi verdikten sona söylersiniz. Kendinizi çok fazla zorlamanızı veya rahatsız hissetmenizi hissetmiyorum çünkü. '' Eğer konuşmak istemezlerse benim de sipariş edeceğim kase içerisindeki soslu tavukları(Dak Kang Jung) hayal etmek için zamanım olurdu.

[GM - Naruto]

"Hey allam ya. Dedik ya, iyi eğit diye. Nası daha açık olayım? Yetmiyor adama demekki bu kadar az neden. Te kami-sama. Senin derdin bizi eğitmek sonuçta. Onu istedik azar işittik."

Böyle o kadar kısık sesle homurdanıyor ki, anca duyabiliyorsun Kodai'nin sesini. Ellerini önünde birleştiriyor, diğer masaları izlemeye başlıyor. Atarlı bir surat ifadesi yok, ama huzursuz görünüyor.

"Tamamdır sensei. İletirim." Kodai'nin homurdamalarını duymuş olacak ki, hafifçe sırıtıyor Sashiki, ardından yine normal yüz ifadesine geri dönmeye çalışıyor. Onun morali ise Kodai'ye göre biraz daha iyi.

Kodai lafa girmeyince, Sashiki devralıyor konuşmanın önceliğini. "Kendimi yetersiz gördüğümü söylemek istiyorum Fujita sensei. Daha iyi olabilirim, bunun farkındayım, ancak yeterli değilim. Yaşımın daha erken olduğunu söylüyor diğer hocalarım, fakat zaman harcamak istemiyorum. O yüzden ne kadar çok ileriye gidersem o kadar iyi. Onun dışında... Sanırım normal bir öğrenciden farkım yok."

Kodai lafı devralıyor ardından. "Normal birisiyim işte Sensei. Nolsun, yuvarlanıp gidiyoruz. Atarlı olduğumu söylüyorlar da beni anlamıyorlar ki. Ben de sizin üzerinize bu kadar gelsem siz de atarlanırsınız, değil mi? Bu farkı farkedemiyorlar işte. Bunlarla uğraşa uğraşa mal mal şeyler söylüyorlar hakkımda işte. Neyse... Fazla konuştum. Yemek yiyelim sensei!"

Herkes siparişlerini söylüyor ve masa donatılıyor. Ortam biraz daha normalleşiyor siz yemek yerken. Yemeklerin lezzeti hakkında ufak bir muhabbet dönüyor, fakat onun dışında bir sessizlik var. Bu sessizlik garip bir sessizlik değil, sadece yemek yerken konuşmama isteğinden mütvellit.

Yemekler bittikten sonra, tekrar birbirinize bakmaya başlıyorsunuz. Öğrenciler dürtülmeden konuşmayacak galiba.

[Morio Fujita]

Kodai'nin her zamanki homurdanmaları. Sanki çok uzun süredir tanıyormuşum gibi her zamanki deyip kendimle çelişmeme sebep oldum. Duymamazlıktan gelmek en iyisi çözüm olmalıydı. Hem iyi yanından bakmak lazım Sashiki'nin morali daha yüksekti, daha ilgili gözüküyordu ve Kaido her hangi bir kavga çıkarmamış veya çevredeki insanları rahatsız edecek bir davranışta bulunmamıştı. Çok iyimser yönden bakmak oldu ama şuan ihtiyacım olan şey buydu.

İkisinin sırayla yaptıkları konuşmalardan sonra siparişlerimizi verip yemekleri yemekle meşgul olmuştuk. Normal bir sessizlik hakimdi masada. Yemek yerken konuşmak istememekten kaynaklanan. Benimde tercih ettiğim türlerden biriydi. Fakat yemekler bittikten sonra masayı canlandırma görevi maalesef yine bana düşmüştü. Sohbet başlatmakta berbat bir insana yapılması gereken son şeyle karşı karşıya gelmek berbat bir şeydi.

Kendimi zorlayıp ikisinin daha önceden konuştukları şeyleri düşünmeye başladım. Yetersizlik... Bu konuda bir şeyler söyleyebilirdim. Belki Sashiki'nin dediklerini daha çok düşünüyorum gibi bir imaj yaratabilirdim. Ama artık yanlış yapama korkusundan sıkılmıştım. En basitinden bile bir yanlış yaptığımda bir doğrumu götürmesi için iki yanlış daha yapmam gerekiyordu. Kendimi avutmaya çalışmamdaki berbat çabalarımdan biri daha.

Kendi içimdeki çatışmayı bırakıp öğrencilerimi konuşmaları için biraz zorlamam gerekiyordu. Elime yüzüme bulaştırmamak umuduyla konuşmaya başlamıştım. '' Sashiki-Chan aklıma takıldı kendini yetersiz hissetmenin sebebi ne? Ya da hangi konularda kendini yetersiz hissediyorum gibi bir soru daha uygun olur. Kodai-Kun istersen sen de kendini yetersiz hissettiğin bir konu varsa söyleyebilirsin. '' Konuşmamı yaparken sandalyeme iyice yaslanacak ve rahat bir görüntü sergilemeye çalışacaktım. Belki benim rahat görüntüm onları sohbet kurmaya daha pozitif bakmalarına, çekinmemelerini sağlardı.

[GM - Naruto]

Sashiki, ortamındaki buzlar eridikçe kendini daha rahat hissetmeye başlıyor. İkinize de yavaş yavaş alışmaya başladığı belli. Yüz ifadesi daha da rahatlıyor her bir kelimesinden sonra.

"Yetersiz olduğum konu Genjutsu. Çok fazla üstüne düşemedik hocalarımla. Ando-sensei çok meşgul olduğundan derslerimiz hep geri kaldı. Ama bana temenni etti ki, beni bu konuda mükemmel bir şekilde eğitebilecekmişsiniz. O yüzden çok kötü hissetmiyorum. Aslında, düşününce, diğer hocalarımın benim en yetenekli olduğum konunun Genjutsu olduğunu söylemişlerdi ama..."

Kodai yemeğinden kalan son parçaları yerken dinliyor Sashiki'yi. Varlığını kabullenmeye başlıyor, hani, artık birbirlerini yoksaymıyorlar. Ağzında hala lokma varken homurdanıyor.

"Tabii ya. Bizde yok öyle özel hoca tabii, kaldık akademi müfredatına. Neyse artık."

Sashiki ya duymuyor, ya da görmezden geliyor.

"Varya Sensei, ne dicem, Sashiki-san'a göre ben aslında bayağı gerideyim. Her konuda. Beni onun seviyesine çıkartın, eksikliklerimin tamamını gidermiş oluruz. Sizi çok övdüler valla. Ha ama dersen ki en çok neyde eksiğin var, valla Taijutsu derim. Antreman yapıyorum hep fiziksel olarak ama bi kaminin kulu çıkıp 2 yumruk nasıl atılır göstermedi. Heralde ağız burun kırarım ondan ehehehejeje."

[Morio Fujita]

Masadaki buzların erimesi iyiydi. Sashiki'yi kendini rahat hissedebileceğini az çok aşılamıştım. Kodai'ye ise yaptığı davranışları daha kabul edici ve rahat edici yanlarını görmemezlikten baştaki çoğu şeye homurdana yapısından biraz uzaklaşmıştı. İkisinin birbirini görmemezlikten gelmeyi azaltması da iyiye işaretti. İyi geçinmek zorundaydılar. Hatta yıkılmayacak arkadaşlık bağları kurmalarını hedefliyordum. Aralarındaki bitmeyecek arkadaşlığın temelini de ben atmak zorundaydım. Daha kendi arkadaşlık ilişkilerini bile samimiyete dönüştüremeyen insan.

Sashiki hakkındaki raporları okuduğum andan itibaren beni şaşırtıyordu. Ando'ya olan benzerliği dış görünüşten ötedeydi. Onla bir bağı vardı. Hem benim hakkımda dediklerini duymak gururumu okşamıştı. Fakat onun beni eğitebilecek seviyede görmesi benim o seviyede olduğumu gösterir miydi? Kendimi eksik ve zayıf hissetmem benim başarısız olduğum anlamına gelmiyordu. Ama zekası ile öne çıkan biriydim, tıpkı Sashiki gibi. Daha çok bireysel görevlerde başarılı olmuştum. Kodai... Kodai'ye Taijtsu konusunda ona yardım edebilirdim. Ama eğitmek için en doğru kişi değildim. Kendi kişiliğini yansıtması gerekiyordu Taijutsu'da. Kendi disiplinim sakinliği temsil ediyordu. Kodai bana ayak uyduramazdı, o daha saldırgan olmalıydı, enerjisini yansıtmalıydı. Belki farklı bir eğitim yöntemiyle ona kendini geliştirme fırsatını verebilirdim. Düşünmek için yeri ve zamanı değildi ama birkaç fikir aklıma gelmemiş de değildi.

'' Kodai-Kun, ikinizin arasında bir seviye farkı olduğunu düşünmüyorum. Bana sorarsan böyle düşünmenin sebebi kendini ispatlama fırsatının bir türlü verilmemesi. Ki bu fırsata ulaşacağından eminim. Ve taijutsudan da bahsettin. Eğer kendini en iyi yansıtabileceğin disiplini seçersek ağız ve burun kırabileceğinden de eminim. Ama sadece kötü adamların '' yüzümde çocuksu bir gülümsenin oluşmasına izin verip Sashiki hakkında konuşmaya başlayacaktım. '' Sashiki-Chan, Ando-Sensei ile çalışıyorsan kendini geri kalmış hissetmen çok normal. Onu çok tanıdığım söylenemez ama ben de onunla bulunduğum zaman kendimi geri kalmış hissediyorum. Eğitim konusundaki sözlerin ise gerçekten çok güzel. Eğer sen kaygılanmıyorsan istediğin seviyeye gelmene yardım edebileceğimden emin olabilirsin. ''

İkisine de olabildiğince cana yakın davranmaya çalışıyordum. Daha destekleyici, hatta biraz da arkadaş gibi. Kendilerini böyle rahat hissedebilecekleri konusunda emindim.