[Katsuo] Yeni Bir Başlangıç

[GM - Naruto]

Verdiğin komutla birlikte Gaho ne kadar mutsuz görünse de yerinden yavaşça kalkıyor. Zaten hantal olan vücudu bir de isteksizlikle birleştiğinde, kalkması epey bir zaman alıyor aslında. Ancak henüz daha bunu dert etme gibi bir niyetin olmadığı için ona herhangi bir şey söylemiyorsun. Gaho'nun kapıyı açmasını bekliyor ve daha sonra onun hemen arkasında dışarıya çıkıyorsun.

Her ne kadar Gaho sana evlerin ileride olduğunu söylemiş olsa da, kapıdan çıktığın anda kendini kasabanın içinde buluyorsun aslında. Kasabanın uç kısmında kalan evlerden birinden çıkarken yakalıyorsun kendini ve hemen yanıbaşındaki birkaç evi inceliyorsun. Ne iyi ne kötü evler belli bir standarda sahip gibi görünüyor. Durumun böyle olması aslında seni biraz da mutlu ediyor, zira çulsuz bir yerde olmaktansa standart bir yerde olmanın her zaman iyi olduğunu düşünüyorsun, her insan gibi. Dolayısıyla kasabada yapacakların da kafanda daha netleşmeye başlıyor. Elbette bu düşünceler nokta atışı kadar net olmasa da en azından çaresiz bir kasabada yapabileceklerinden fazlasını yapabileceğini bilmek düşüncelerinin netleşen kısımlarını oluşturuyor.

Evlere kısa bir göz gezdirmenin ardından, biraz ötede akmakta olan nehri fark ediyorsun. Gecenin karanlığında neredeyse görülmeyecek kadar garip bir nehir olsa da, bunu onun dinginliğine yormak da mümkün görünüyor. Fakat esas büyüleyici olan şey, bu varla yok arasındaki nehrin genişliğinin epey fazla olması oluyor. Böylesine büyük bir nehrin bir görünmezlik pelerini ile kaplanmış olması her insanı etkileyebileceği gibi seni de etkiliyor. İçin kıpır kıpır olmasa bile, belki de birkaç tüyün ürperiyor. Nehrin başladığı ve sonlandığı noktaları gözünle kestirmen mümkün görünmüyor. Ancak bunu sebebi nehrin o görünmez olabilme özelliği değil, gayet büyük olması oluyor. Tam bu esnada burnuna balık kokuları çalınmaya başlıyor. Nehre biraz daha dikkatli baktığında bir balık sürüsünün yavaşça nehirde hareket ettiğini görüyorsun. Nehrin yüzeyinde parlak izler halinde hareket eden balıkların, bu dingin nehirde epey mutlu oldukları anlaşılıyor.

Gaho yavaş yavaş daha çok ışığın olduğu yere doğru yürürken, sen bir yandan nehri gözlüyor, diğer yandan da geçtiğiniz noktalara bakıyorsun. Nehirde gördüğün birkaç sandal sana burada balıkçılığın esas geçim kaynağı olduğunu gösteriyor. Evler ise, hala belli bir standartta olsa da kasabaya barışçıl bir hava katıyor. Tüm bunların sebebi sadece nehrin varlığı da olabilir gibi görünüyor gözüne. Ancak bu saatte hiçbir kimsenin dışarıda görünmüyor oluşu, gerçekten bu kasabanın mutlu insanlarla dolu olduğunu gösteriyor gibi. Evlerin ışıkları giderek çoğalırken, bu sıcak hava seni de içine almak istercesine artıyor.

Kasabanın içinden geçip gitmeye devam ediyorsunuz. Işıklar giderek yerini karanlığa bırakıyor ve evler de giderek yok olmaya başlıyor. Nehrin kenarında bulunan kasaba etkisini giderek yitirmeye başlarken nehir küçük bir kolunu hemen önünüze gelecek şekilde ayırıyor. Nehrin bu ayrılan kolunun üzerine yerleştirilmiş taşlar size yürüme imkanı tanıyor ve taşların bittiği noktada da geleneksel bir kapı sizi karşılıyor. Üzerinde sadece kaplıca olduğu belli eden bir yazı bulunan kapı şu an için kapalı duruyor. Ancak içeriden gelen seslere bakılıra kaplıca hala hizmet veriyor.

Kaplıcaya doğru önde Gaho, arkada sen ilerlemeye devam ediyorsunuz. Gaho taşların üstünden geçerken sanki onları kırmamak için özel bir gayret sarf ediyor gibi görünüyor. Parmak uçlarında seke seke yürümeye çalışan adam kapıyı yavaşça açıyor ve içeriye dalıyor. Sen de onun arkasından içeriye girdiğinde, çelimsiz bir adam sizi karşılıyor. Adam Gaho gibi bir insan irisini görmüş olmaktan dolayı şaşkın görünürken, seni fark etmesi ile birlikte adeta çocuğu olmuş gibi seviniyor. Gaho'nun yanından sıyrılıp sana doğru gelirken "Hoşgeldiniz efendim! Kaplıcamız hala hizmette, ancak biliyorsunuz ki kaplıcalara girmeden önce sizden yıkanmanızı istiyorum." diyor. Sanki yoktan var ettiği iki küçük havluyu sana doğru uzatırken "Yıkanma bölümümüz sağ taraftadır. Üzerinizdekileri çıkarıp bana teslim edebilirsiniz. Umarım hizmetimizden memnun kalırsınız." diyor bu cümleleri bilmem kaçıncı kez kuruyor olsa da hala heyecanlı ve mutlu görünebilecek bir şekilde.

[Izumi Katsuo]

Sonunda bir şeyler yapmaya başlamışlardı. Evden çıkmaları bile gelişme olarak sayılabilirdi. Hiçbir şey yapmadan evde oturmaktan daha iyiydi ne de olsa. Şimdiyse kendini kasabanın içinde bulmuştu. Oysa Gaho'nun anlattıklarından sonra kendini dağın başında sanıyordu. Barınaklarının kasabanın içinde olması en azından kaçış rotası için daha iyi sayılabilirdi. Bir şey yapacaklarsa tekrar eve gitmek biraz salaklık olabilirdi fakat o an aklına başka fikir gelmemişti. Şuan yürürken bile kaplıcaya vardıklarında ne yapacaklarını kestiremiyordu. Tanrısal güçlerinin sınırına ulaşmıştı.

Evlerin arasında yürürken fark ettiği nehir, onu tekrar dünyanın güzellikleriyle baş başa bırakmıştı. Bütün bu güzelliklerin sahibi olma isteği içinde hayat bulmuşken hali hazırda var olan derdi baskın gelmişti. Nehrin güzelliği değildi onu mest eden. Asıl nokta uçsuz bucaksız gibi görünmesiydi. Öyle olmadığını biliyordu ama gördükleri ona pek de öyle demiyordu. Karşı tarafa asla varamayacağını hissetmişti o an.

Kaplıcaya vardıklarında neden buraya geldiğini hala bilmiyordu. Aklında hiçbir şey yoktu. Bunu daha önce Gaho ile konuşmadığına pişman olmuştu. Bir planı olmalıydı. Yaptığı salaklıktan başka bir şey değildi. O an kendinden utandı. Miura'ya yaraşır birisi olamadığı için kendinden nefret ediyordu.

Tam bu sırada adamın kendisine söyledikleri kafasındaki bütün düşüncelerin silinip atılmasına neden oldu. Çünkü ondan istediği şey onu küçük düşürecekti. Çıplak bir tanrıyı kimse ciddiye alamazdı. Hatta bunun bir hikayesi bile vardı! "Çıplak Kral"

Adamın bu isteğinin üzerine aklında birden şimşekler çaktı. İçeride ne kadar adamın olduğunu bilmemesi bu planı tehlikeye düşürebilecek olsa da denemeye değer olduğunu düşünüyordu. Önce Gaho'nun arkasında geçip kulağına "Hazır ol." diye fısıldadıktan sonra adama bakarak "Sadece eşyaları nereye koyduğunuzu gösterin. Gerisini biz hallederiz." diyecekti. Sesine biraz etkileyicilik katarak adamdan bu isteğini yerine getirmesini bekleyecekti.

Aklındaki plan basitti aslında. Eşyaların yerini öğrendikten sonra adamı öldürüp eşyaları çalmak... Miura kadar yetenekli olmasa da bir şeyler düşünebiliyordu işte. O zekasına değil, gücüne güvenen birisiydi. Utandığı ve nefret ettiği gücüne güvenen biri...

[GM - Naruto]

Sorduğun soru adama epey olağan geldiği için, belli belirsiz bir gülümseme ile yüzüne bakıyor. Bu gülümsemeyi "Demek siz de soyunmaktan çekinenlerdensiniz." diyerek açıklığa kavuşturuyor ve "Beni takip edin." diyerek de isteğini yerine getiriyor.

Girişi takip eden koridoru birkaç metre adımladıktan sonra sağ tarafa giriyorsunuz. Girmeden önce koridorun devamına baktığında kaplıca kısmına açıldığını görebiliyorsun. Birkaç metre ileride, sol taraf düşen kapının ise yıkanabileceğiniz kabinlerin olduğunu düşünüyorsun. Her ne kadar bu düşünceni destekleyecek hiçbir veriye sahip olmasan da başka türlü bir şey olamayacağı için bu düşünceye sıkı sıkı tutunuyorsun.

Adamın sizi getirdiği oda pek de büyük olmayan, normal bir ev olsa anca kiler olabilecek büyüklükte bir oda oluyor. Burada duvara monte edilmiş bir raf bulunuyor ve bu raf da birçok parçaya bölünmüş halde duruyor. Bölünmüş kısımların bazılarında kıyafetler özenle katlanılmış duruyor. Kabaca baktığında 15 kadar rafın dolu, bir o kadar da rafın boş olduğunu görüyorsun. Adam nazikliğinden ödün vermeden giriş kısmına ilerlerken, havluları da boş bir rafa bırakıyor. Giriş kısmında hiçbir kapı bulunmamakta, yani direk koridora açılmakta. Adam ise kapıya yönelmiş halde, tam olarak senin yanından geçip gitmekte. Hemen arkanda ise sessiz ama heyecanlı bir bekleyişe sahip Gaho bulunuyor.

[Izumi Katsuo]

Sadece bir gülüşten ne anlayabilirdi bir insan? Mutluluğu ya da sevinci mi? Evet, büyük ihtimal bu iki şeyden birini anlayabilirdi. Çünkü basit bir gülümseme bunları ifade ederdi. Tabi gülen kişi için. Bu gülüşü gören kişi için bambaşka anlamlara sahip olabilirdi. Onu öldürecek adamın psikopat birisi olduğunu gösteriyor olabilirdi. Küçümsendiğini hissedebilir, kendini kötü hissedebilirdi gülen birisini gören kişi. Fakat Katsuo için bunlardan hiçbirini ifade etmiyordu. Onun hissettiği başarı ve özgüvenden ibaretti. Yaptığı ilk plandan başarılı olduğunu hissediyordu. Gaho'nun gülüşünün tek anlamı buydu onun için. Miura'yı mutlu edecek her şey onu da mutlu ederdi. Normalde bu pis gülüşe katlanamazdı fakat bu sefer farklıydı. Bu onun yükselişini simgeleyen tek şeydi. Önündeki acınası pisliğin tek düzgün anıydı bu.

Belki de yanlış görmüştü. Gaho gülmüyordu. Fakat heyecanlıydı. Bu heyecan onun korkusunu da ifade edebilirdi. Yaptıkları bu işten sonra Miura'nın öfkesine şahit olabileceği için korkuyordu. Katsuo bunu düşünmek istemiyordu. Az önceki düşüncelerini daha çok sevmişti. Çünkü başka bir başarısızlık onu iyice dibe sürükleyecekti. Adımlarını attığı bu yolun bir enkazla kapanmasını istemiyordu. Düşüncelerine hakim oldu ve işlerin iyi gittiğini düşünmeye başladı.

Adam yanından geçip giderken hemen gözlerini Gaho'ya yöneltti. Sadece dudaklarıyla "Öldür." dedi. Gaho'nun dudak okuma gibi bir kabiliyetinin olduğundan şüpheliydi. Şüphesini haklı çıkarmamak için sözlerinin ardından alttan alttan adamı göstermişti. Bunun işe yarayacağını umuyordu yoksa bu işi kendi elleriyle halletmesi gerekecekti. Aldığı yaranın ardından ne kadar sağlıklı olduğunu bilmiyordu fakat yapacağı şeylerden sonra durumunun iyice kötü bir hal almasına sebep olabilirdi.

[GM - Naruto]

Adam yanından geçip giderken Gaho'ya talimatını iletiyorsun. Düşündüğünün aksine, yüzyıllardır bu sözcüğü bekler gibi harekete geçen Gaho, önce yavaş birkaç adım atıyor ve ardından attığı iki büyük adımla adamın arkasına varıyor. Kapıdan çıkmak üzere olan adamın omzuna birkaç kez parmağı ile tıklayan Gaho "Bak bi." diyor bozuk konuşması ile. Adam arkasını döndüğü anda ise, Gaho adamın kafasını ensesine yakın bir bölümden yakalıyor ve boşta olan sağ yumruğunu doğruca adamın suratına geçiriyor! Neredeyse adamın bütün suratını kaplayan yumruğu birden sıcak, kırmızı kanla kaplanırken, adamın bağırmasını engellemek ister gibi tüm yumruğunu neredeyse adamın ağzına sokuyor Gaho. Adamın boğuk bağırtıları bir anda darmadağın olmuş yüzünü sözlü olarak dile getirirken, Gaho yumruğunu açıyor ve adamın ağzını tamamen avuç içi ile kapatıyor. Bunun ardından kıvrak bir hareketle adamın boynunu kırıveriyor ve adam doğruca yere yığılıyor!

Zavallı adamın kanları yere akmaya başlarken, adamın suratındaki dağılmayı daha net görüyorsun. Neredeyse burnunun tamamı içine göçmüş olan adamın her iki kaşının ve ayrıca dudaklarının da patlamış olduğunu görüyorsun. Gaho oldukça mutlu bir şekilde kana bulanmış yumruğunu adamın temiz kıyafetlerin sürerken "Öldür... Ben! Sevinir... Miura?" diyor. Cümlesi her ne kadar bir soruya benzemese de, sana bir soru sorduğunu tonlamasından anlayabiliyorsun. Etraf ise halen sakinliğini korumakta ve şu an için kimse zavallı adamın ölmüş olduğundan haberdar değil gibi.

[Izumi Katsuo]

Tek bir işaretiyle olmuştu her şey. Gözlerinin önüne serilen kan, onu aniden bambaşka bir insana dönüştürmüştü. Yüzündeki gülümseme en kötü şeytanı bile kıskandırırdı. Çünkü o an nasıl birisi olduğunu tekrar anlamıştı. Sadece ve sadece tek bir kelimeyle bir insanın canını alabiliyordu. Bu onun lider ruhunun bir işaretiydi. Aynı zamanda artık bir piyona sahipti. Ne isterse yaptırabilirdi ona. Daha şimdiden ona bir insanı öldürtmüştü. Birçok insan için bu dünyadaki en zor şeyi yaptırmıştı ona. Sırf birisi sana dedi diye yapabileceğin bir şey değildi bu. Tabi diyen kişi bir tanrıysa işlerin değişmesi hiç de şaşırılacak bir durum değildi. Daha neredeyse iki gündür birlikte olduğu bir adama birisini öldürmesini söylemişti ve o da bunu yapmıştı. Başarmıştı. Halkının ilk üyesini şuan elinde tutuyordu.

Belki de halkının üyesi olması için biraz acele etmişti. Adamı öldürdükten sonra söylediği sözler onu tekrar basit bir insana indirgemişti. Gaho'nun bir piyon olması bile imkansızdı. Onu oyuna sokup güvenmek büyük bir hata olurdu. O sadece bir kukladan ibaretti. Parmaklarının ucundaki iplerle oynatabileceği güçlü bir kukla.

Tekrar düşündükten sonra bu oyunu oluşturanın sadece kendisi olduğunu anladı. Ne Gaho, ne de Miura bu oyunun içindeydi. Hele ki Miura'nın zarar görmesine asla izin veremezdi. Tanrıçası onun her şeyiydi. Gaho belki bir av olabilirdi. Planlarını gerçekleştirmek doğrultusunda öne süreceği bir yem. Evet, bu kulağa fena gelmiyordu fakat bunun ardından Miura bu duruma çok sinirlenirdi. Yani yine tek başına kalmıştı. Bu oyun ona aitti ve kendi bildiği gibi oynayacaktı.

Miura'nın yaptıklarından ne kadar sevinç duyacağını bilemiyordu. Hatta hiç sevinmeyeceğini bile düşünmeye başlamıştı. Çünkü önünde gördüğü yerde ne kadar para ya da değerli eşya olduğunu bilmiyordu. Bilmek bile istemiyordu. Korkuyordu. Başarısız olmaktan, Miura'yı hayal kırıklığına uğratmaktan ve bunun gibi birçok şeyden. Ne yazık ki geri dönmek için artık çok geç idi. Artık adam ölmüştü ve planı harekete geçirmeliydi.

Plan... Plan aslında basitti. Gaho şuan en sağlıklı bireydi. Bu yüzden onu kapıyı tutması için görevlendirecekti. "Miura'yı düşünmenin vakti değil. Kapıyı tut. Adamın üstünü ara. Değerli eşyaları al." Gaho'ya söylediği sözleri elinden geldiğince basite indirgemişti. Artık dediklerini anlamamışsa yapacak bir şeyi yoktu. Daha fazla onunla zaman kaybetmek yerine raflardaki eşyaları aramaya başlayacak, değerli eşyaları ise bir kenara toplayacaktı. İşe yarar bir şeyin çıkmaması onu delicesine korkutuyordu. Bir kere yenik düşmüştü, ikincisine sebep olamazdı.

[GM - Naruto]

Gaho'ya söylediğin cümleler onun için fazla uzun olsa da, basit komutlar içermesi sayesinde dediklerini yapmaya koyuluyor. O bu işlerle uğraşırken sen de raflardaki kıyafetlere yöneliyorsun. İkinizin de işi sonlandığında elinize sadece bir miktar para geçiyor ve bunun dışında hiçbir değerli eşya bulamıyorsunuz. Gaho öldürdüğü adamın üzerinden çıkan paraları sana veriyor, ancak yüzünde bir mutsuzluk ifadesi de yok değil. Hatta bu mutsuzluğu hafif bir sinirle karışık gibi de duruyor. Ancak yine de paraları sana vermekten geri durmuyor.

Paraları toparladığın sırada, zamanı boşa harcadığınızı belirten sesleri duyuyorsunuz. Kaplıcanın koridorlarından yankılanan ve yer yer kahkahaya dönüşen sesler size yaklaşmaya başlıyor. Adamın kanları ise koridora doğru yol yapmaya başlıyor. Duyduğun sesler üç veya dört kişiye ait gibi. Yankılanma sebebiyle tam bir sayı vermen mümkün değil. Ancak sesler giderek yaklaşıyor ve hatta birkaç saniye sonra adamın kanlarını fark etmeleri bile muhtemel.

Kapalı konu

Tüm parayı alman halinde yeni alım seviyen 5 - Orta Gelirli/10 olacaktır.

[Izumi Katsuo]

Şansını denediği her raf onu umutsuzluk çukurunun içine batırıp çıkarıyordu. Neredeyse zamanlarını boşa harcamakla yetiniyorlardı şuan. Hele ki masum bir adamın yüzünü dümdüz yaptıktan sonra vakit harcamak gibi bir lükse sahip değillerdi. Daha iyi bir plan yapabilirlerdi. Belki de çok acele etmişlerdi. Şimdilik her ne kadar bu sorularla aklını kurcalamak istemese de düşünmeden de edemiyordu. Bunlar aklını kurcalayan birkaç basit sorundan ibaretti. Fakat daha önemli bir konu vardı. Birisinin onları yakalaması halinde savaşmak zorunda kalacaklarına emin gibiydi. Bu haldeyken ne kadar dövüşüp dövüşemeyeceğini bilmiyordu. Bu konuda Gaho'ya güvenmek büyük bir aptallık olurdu. Acele etmeliydi. Kimsenin onların varlığından haberdar olmasına izin veremezdi.

Ne yazık ki aceleciliği hiçbir fayda etmemişti. Dışarıdan duyduğu sesler birilerinin geldiğini işaret ediyordu. Nasıl bir köyde olduklarını bilmediğinden gelen kişilerin savaşma kabiliyetlerin olup olmadığından emin olamıyordu. Korkup kaçabilirlerdi. Ya da onları öldürene kadar döverlerdi. Bu iki seçenek arasında gidip gelse de olacaklar çok belliydi. Yakalanacaklardı. Bundan kaçış yoktu.

Hayatında kendini ilk defa bu kadar çaresiz hissediyordu. Tam gücünde olsaydı bu kadar korkmazdı belki de. Fakat vücudundaki yara onu her geçen dakika daha da strese sokuyordu. Resmen büyük bir yüktü onun için bu yara. Ölümü göze alamazdı. İşte bu an Miura'yı ne kadar özlediğini anlamıştı. Eğer o olsaydı bunları düşünmesine gerek kalmazdı. Onun uğruna ölmeyi bile göze alabilecek bir pozisyondaydı. Ne yarasını ne de yaşamını önemserdi onu korurken. Şimdiyse mankafa bir kukla vardı elinde. Belki de bu kukla kurtaracaktı onun hayatını. Kim bilir?

Planı Gaho'ya bırakmak büyük bir hata olurdu. Hemen etrafında kaçabilecekleri bir pencere ya da bunun gibi bir şey olup olmadığına göz attı. Bütün ihtimallere karşı parayı da yanına aldı. Hemen ardından Gaho'ya "Kapıyı açmalarına izin verme. Ağzından ateş çıkarabilir misin? Katon?" diye sordu basit bir şekilde. Utanmasa elleri tir tir titreyecekti o an. Neden bu kadar kötü bir ruh haline sahip olduğunu bilmiyordu. Sanki Miura onda bağımlılık yaratmıştı. Özgüven namına hiçbir şey kalmamıştı aklında. Yalan söylemekle uğraşmak istemiyordu. Bunu Miura'nın yoluyla yapmak en iyisi olacaktı o an. Eğer bu işi onun adına yapıyorlarsa, onun yolunu denemek zorundaydılar.

[GM - Naruto]

Kendine olan güvensizliğin aklının tüm hücrelerini devre dışı bırakıyor neredeyse. O an Gaho'ya verdiğin talimatların bile işe yarayıp yaramayacağını bilmiyorsun, zira bunları söylerken senin sesinde ne kadar tedirginlik varsa, cümlelerinin ardından Gaho'nun yüzündeki boşluk da o kadar büyük oluyor. Kapı konusunda söylediklerin aklından geçerken, içinde bulunduğunuz odanın bir kapısının bile olmadığını fark ediyorsun. Bu senin için daha da büyük bir tedirginlik oluyor, zira içinde bulunduğun odayı bile düzgün bir şekilde analiz edemediğini anlıyorsun. Yine de bir kaçış umuduyla odanın içinde herhangi bir cam olup olmadığına bakıyorsun. Her ne kadar hiçbir cam bulamamış olsan da içinden bir sesin sana "Tanrı, ha? Camdan kaçmayı düşünecek kadar korkak bir Tanrı? İşte bu tarihte bir ilk olacak!" diyerek güldüğünü fark ediyorsun. Bunu söyleyen kendi sesin olsa da tamamen bir yabancının tınısına hakim bir ses olarak doğuyor zihninde. Gaho'nun olumsuz ve boş suratı, bu suratı kana bulaman gerektiğini haykırıyor. Sadece güçten ibaret bir kuklaya sahip olduğunu anlamış oluyorsun aslında. Onun bir shinobi veya shinobi vasıflarına sahip olmayan biri olduğu...

Sesler birden kesiliveriyor! Korktuğun sonuna kadar başına geliyor ve bir çığlık kopuveriyor koridorda. Bir erkeğe ait bu çığlığın büyük bir infiale sebep olması muhtemel görünüyor ve yavaş yavaş yükselen diğer seslerde bunu gösteriyor. Raflardaki havlu sayısına bir kez daha göz atıyorsun. 15... Daha fazla olabilirler mi? Herkes havlu almak zorunda mı? 15 kişiyi sadece Gaho ile haklayabilir misin? Sesler neden daha çok yaklaşıyor? Ya 15 kişiden fazlaysa? Kendin hepsini halledemez misin? Kaçacak hiçbir yerin olmaması acınası, öyle değil mi? Korku mu tedirginlik mi? "Tanrı, ha?"

Acaba Miura şu an ne yapıyordur?

[Izumi Katsuo]

İzleyin youtube.com

Ruhu bedenini terk etmişti. Varlığının hiçbir anlamının olmadığını hissediyordu. Dizlerinin üstüne çökmek ve pes etmekten başka çaresi yoktu. Bunu ikinci defa yaşıyordu. Miura ile karşılaştığı günden itibaren bu his onda kalıcı bir hal almaya başlamıştı. Belki onun rüzgarına kapılıp savrulan bir yapraktan ibaret olacaktı bu gidişle. Onun ayakları altında kırılan sapsarı bir yaprak. Kendini tam olarak böyle hissediyordu. Kırılan bir yaprağın çaresizliği vardı üstünde. Hiçbir tepki gösteremiyor, karşı koyamıyordu bu gidişata. Çünkü karşı koymak istemiyordu. Ölümünün onun ellerinden olmasına zerre ses çıkarmazdı. Son gördüğü şeyin O olması bile yeterdi ona. Onun kokusuyla ölümü kucaklaması, onu bir tanrı olarak ölüme uğurlanması demekti.

Güya tanrı olacaktı... Daha tanrıçasına bile sahip çıkamazken bir de onun dileklerini yerine getirmeye çalışıyordu. Tanrı, ha? Olamazdı. Olamayacaktı. Ne yaparsa yapsın, ne dilerse dilesin olamayacaktı. Bir tanrı kaçışı aramazdı. İnsanlardan korkmaz, onlara karşı duygular hissetmezdi. İnsanlar tanrılar için birer piyon niteliğinde olmalıydı. Bu zaman kadar hep öyle olmuştu çünkü. Fakat o bir insana tutulmuştu artık. Kalbinin sesini dinledikten sonra kendinde sadece çaresiz bir adamı görür olmuştu. Bulunduğu anı da göze alırsak o artık bir insandı. Tanrı olmak onun için imkansız bir hayalden ibaretti o an.

Bir an delirdiğini düşündü. Çünkü az önce duyduklarını tamamen zihninde yaşamıştı. Kendine söylediğini düşündü ilk başta. Fakat o böyle bir şeyi söylemezdi. Aklından bile geçirmezdi. Hayaline bu kadar bağlıyken kendini bu tür cümlelerle küçük düşürmezdi. Hem duyduğu ses kendinin olamazdı. Kendini bu kadar aşağılamaz, aksine kendine tapardı. İşte bu yüzden düşüncelerini farklı bir yere doğrulttu. Duyduğu kişinin sesi tanrıya aitti. Belki bir tanrı olamamıştı ama tanrıyla iletişim halindeydi. Buna kendi bile inanmak istemiyordu ama onun için o an öyleydi. Bu hayallerinin yıkılmasına sebep olmamıştı. Aksine onu gaza getirmişti. Çünkü eğer bir tanrı varsa onun yenen kişi yine tanrı olacaktı. Onu yenme hayali ayağa kalkmasını sağlamıştı. Bir de Miura'yı düşününce... İşte o an neden nefes aldığını anladı. Bu zamana kadar hayata boyun eğmemişti. Bundan sonra da eğmeye hiç niyeti yoktu.

"Tanrı, ha?" Bu söz kulağına çalındığı andan biraz önce, çığlıkları duyduğu vakit, yüzünde çılgınca bir gülümseme oluşmuştu. Az önceki yıkık adamı taptaze bir ruh sarıp sarmalamıştı. Kapıya doğru ağır adımlarla yöneldi. Tanrı... Evet, düşüncelerine göre o bir tanrıydı. Çünkü Miura'nın şuan burada olduğunu biliyordu. Bu çığlıkların sebebi oydu. Başkasının olması ihtimalini düşünmek bile istemiyordu. Gerçi düşünmesine gerek yoktu. Biliyordu. O buradaydı. Tanrıçasının kendisini yalnız bırakmadığını hissediyordu.

Yüzündeki o soğuk ifadeyi hatırladıkça onu görme isteği daha da artar olmuştu. Kapının önünde tekrar buluşacaktı tanrıçasıyla. Karşısına çıkan kişi başkası olabilirdi, hatta ölümüne sebep olacak kişi bile olabilirdi. Fakat o an bunların hiçbiri önemli değildi onun için. O an karşısına Miura çıkacaktı. Buna adı gibi emindi. Önce Gaho'ya "O burada. Miura... Burada!" demişti. Sesinden ufak bir çocuğun hevesi ve sevinci okunabiliyordu. Zihnindeki sese de bir cevap vermesi gerektiğini düşündü. Gözlerini kapadı ve içinden "Evet, tanrı. İzle ve gör. Yükselişime... Hayır, yükselişimize tanık ol!" diye bağırdı. Sesini duyduğu şeyin onu dinlediğini düşünüyordu.

O an bir şeyi tekrar anladı. Artık eskisi gibi değildi hiçbir şey. Yaşamak için bir amacı vardı. Koruması gereken bir güzellik, bir mucize. Onu elde etmek isteyen bütün insanların karşısına çıkması gerektiğini tekrar hatırladı. Koridorun ardındakinin kim olduğu önemli değildi o an. Arkasındaki çocuğu, Gaho'yu, korumak zorundaydı. Her ne kadar onun yüzünü parçalama isteği duysa da koruyacaktı. Çünkü o Miura için kıymetliydi. Belki onun kadar kıymet görmemişti. Belki ardındaki iri yarı herif onun için daha önemliydi. Bu belkileri kafasından atmak istemedi. Düşüncelerini daha sonra hatırlayacaktı. Şimdi daha önemli bir işi vardı. Koridordan gözünü ayırmayarak Gaho'ya "Miura'nın en sevdiği şarkıyı söyle. Herkes duysun!" diye emir vermişti. Karşılaması mükemmel olmalıydı. Aksi halde yarattığı bu rezaletin sorumluluğunu daha ağır hissedecekti.