[Takım Sora] Potansiyel

[Midori Sora]

Hızlıydım, Masaru'yu yakalayabilmiştim en azından. Ama ne işe yaramıştı yakalamam? İnanç olmayınca ne dersem diyeyim bu çocuğu ikna edemezdim, yüreğinde köy sevgisi yoksa ben ne yapabilirdim ki? Benim gibi basit bir chuunin böyle bir durumda ne yapabilirdi ki? Güçsüzüm, tükenmişim, başarabilirdim sanıyordum. Hatamı telafi edebilirim sanıyordum ama sanırım beni ömrümün sonuna kadar takip edecek bir hata yapmışım. Onu düzeltemediğim gibi bu çocukları da ya eğitemezsem? Onlarla iletişim kurmalıyım öncelikle. Ben ne yaptım direk antrenmanlara başladım! Çok deneyimsizim, çok salağım. Ama anterenmanlar köy için bir gereksinim değil mi?

Giden Masaru'ya yapabileceğim bir şey yoktu, gitmeyi aklına koymuştu. Bir kaç güne geleceğini düşünüyordum. Arkasından bağıracaktım :Güçlerini kullanmamayı tercih edebilirsin, ama güce ihtiyacın olduğunda kullanmayı tercih edecek bir gücün olmadığı zaman ne anlamı kalır ? Birisi tercihtir diğeri zayıflık. Bunları düşün Masaru! Geldiğin zaman biraz düşünmüş ol lütfen!

Öğrencim uzaklaşıyordu. Yenilmiştim, hüzünlenmiştim. Yavaşça açıklığımıza geri dönecektim. Kendimi tamamen antrenmana adayacaktım, Tüm fiziksel enerjim bitene kadar koşacak, şınav ve mekik çekecektim. Acımayacaktım kendime, tıpkı öğrencilerime acımadığım gibi. Yorgunluktan ölsem de çakramı birleştirecek ve kahrolası elektriği kontrol altında tutacaktım. Kendime kızgındım. Ben hep başarısız olmuştum, köyün güvenini hak etmiyordum. Daha güçlü olmak zorundaydım, bana inananlar için en azından bunu denemeliydim. Yorgunluktan kıpırdayamayacak hale gelene kadar çalışacaktım. Kafamı biraz dağıtmalıydım.

[GM - Naruto]

Masaru senin sözlerini pek dinliyor gibi görünmüyor ve delicesine koşmaya devam ediyor. Gözlerinden kaybolup giden Masaru sana yanlışlarını anlatırken, sen de kendini hunharca çalışmaya veriyorsun. Geberesiye yaptığın çalışmalar sonunda da yorgun düşüyorsun. Vaktin nasıl geçtiğini bile anlayamadan Güneş ile vedalaşmış olduğunu idrak ediyorsun. Sui'ye akşamüstü için gelmesini söylediğini hatırlıyorsun ve hemen toparlanıyorsun. Açık alanda kafanı çevirip baktığında Sui'ye dair bir şey göremiyorsun. Dolayısıyla da hemen kulübeye giderek, Sui'nin orada olup olmadığını kontrol etmek istiyorsun. Adımların yorgunluğunla birleşince neredeyse atılmayacak duruma gelmiş olduğu için, kulübeye tahmininden epey geç varıyorsun.

Kulübeye girer girmez, karşında anneni ve Sui'yi buluyorsun. Elindeki fincanı anında masaya bırakan Sui doğruca ve dik bir şekilde ayağa kalkıyor. Başını biraz öne eğerken "Üzgünüm sensei, çalıştığınızı gördüm ve sizi rahatsız etmemek için annenizin yanına geldim. Kendisi ile biraz sohbet ettik." diyor. Ancak bunu söylerken yüzünde ilk defa bir kızarma olduğunu görüyorsun Sui'nin. Annen de arka planda haine gülümserken, bu gülümsemenin sebebini açıklamak istercesine "Sui çok güzel bir kız ve bu yüzden shinobilikten ziyade kadınsal şeyleri konuşmayı tercih ettik." diyor. Sui bu cümle ile bir tık daha kızarırken, birden kendi içinde silkiniyor ve "Üzgünüm sensei, emirleriniz nelerdir?" diyor o robotik tavrına geri dönerek.

[Midori Sora]

Çalışmak. Sıkı çalışmak. Çok sıkı çalışmak. Biraz olsun rahatlamalıyım. Çok dağınık bir halde kafam. Daha sıkı çalışmalıyım. Ah bu kaçıncı şınav? Önemi var ya sanki, meh. Daha mı iyi olmalıyım? Ne için? Bunları neden yapıyorum? Düşünmek çok zor. Bu antrenmanlar da düşünme sürecimi baltalıyor. Sorgulamak önemli ama bazen sorgulamamak da önemli. Sınır nerede? Nasıl bilebilirim daha doğrusu nasıl başkalarına öğretebilirim? İnsan bilmediğini öğretebilir mi? Ah kaslarım çok acıyor. Neden, neden, neden lan neden ? Niye bu çocukları zorluyorum? Neden onlara yapmak istemediklerini yaptırtıyorum? Ben nasıl bir öğrenciydim? Masaru gibi değil miydim? Başına buyruk ve özgürlükçü? Öyleydim, kahrolsun peki ben nasıl nerede öğrendim emir komuta zincirinin dayanılmaz ağırlığını?

Çok yorgunum, biraz dinlenmeliyim sanırım. Bana eşlik eden güneş nereye kayboldu, ne zamandan beri burada ay? Ah bir de Sui var! Onunla akşamüstü antrenman yapacaktım, kahretsin unutmuşum. Çevremde de göremiyorum o küçük kızı. Acaba kulübede olabilir mi? Adımlarım çok yavaş, her adım sanki bana saplanan kunailer gibi geliyor: sarsıcı ve acı verici.

Beklediğimden geç de olsa varmıştım kulübeye. Eh insan yorgun olunca çok hızlı olamıyor. En son ne zaman bu kadar ağır çalıştığımı da hatırlamıyorum. Kulübede Sui ve annemi çay içerken bulmuştum. İyi lan kız kaynaşmaya başladı biraz da olsa, antrenmanımı bölmek istememiş falan bir şeyler demişti Sui ama biraz utanmış gibi gözüküyordu. Robotlar ne kadar utanabilirse o kadar. Annemin kadınsal konulardan sohbet ediyorduk demesi üzerine biraz daha kızarmıştı. Düşündüğüm kadar robot olmayabilir bu kız. Ben bunları düşünürken emirlerimi sorarak o insandışılığa adım atmıştı ama Sui. Neyse ya ufak ufak açılmaya başladı geçer gibi bu robotluğu. Bu günlük yeterince çalıştığımızı düşünüyorum. İstersen seninle Shogi oynayalım. Bu kadar yorgunken çok da iyi bir taktik kurabileceğimi düşünmüyorum ama senin için zor bir rakip olabilirim sanırım ya da senin istediğin bir şey yapalım. Ne bileyim annemle konuşmaya devam edebilirsin, ben de uyurum. Seçim senin bu gün iyi iş başardın.

[GM - Naruto]

Sui shogi teklifini "Oynamayı bilmiyorum efendim ve sizin de müsaadeniz varsa dinlenmek istiyorum." diyor. Kızın suratına biraz dikkatli baktığında onun da epey yorulmuş olduğunu görüyorsun ve dolayısıyla dinlenme teklifine ses çıkarmıyorsun. Ancak bir şey dikkatini çekiyor hemen. Biraz önce öğrencileri çalışma konusunda ne kadar sıktığını, kendinin de onlar gibi olduğunu itiraf ederken, şimdi hala Sui'ye eğitim verebilmek amacıyla shogi teklif etmiş olman bir tokat gibi çarpıyor suratına. Annen yatacağınız yerlerin hala aynı olduğunu söylerken Sui ilk önce sana, sonra da annene başı ile selam vererek iyi geceler temennisinden bulunuyor. O odasına giderken, sen de dinlenmek için kendi odana çekiliyorsun. Yattığın anda da direk uykuya dalıyorsun.

Sabah uyandığında Güneş'i beklediğinden daha tepede görüyorsun. Günün hemen hemen ortalarında olduğunuzu anlayabiliyorsun gayet. Annenin her zamanki gibi seni kahvaltıya çağırdığını biliyorsun, ancak onun bu çağrısını uykunda duyamadığının da farkındasın. Yorgunluk böylesine derin bir uyku ile sonuçlanırken, güne pek de zinde başladığın söylenemez. Her ne kadar herhangi bir ağrın veya sızın olmasa da içinde biraz isteksizlik yok değil. Ne de olsa sen de tembel genlere sahipsin ve bu isteksizlik bir noktada kaçınılmaz olacak bir halde. İçindeki bu isteksizlikle yattığın yerden kalkarken, kafanda bugünün planlarını da kurmaya başlıyorsun.

[Midori Sora]

Uyku güzel şey azizim. Zihni dinlendirir, vücudu yeniler. Gücünü toplamanı sağlar. İyi bir uykunun üstüne sağlam bir kahvaltı da zevki cilalar. İyi bir uykunun faydaları saymakla bitmez hazmı kolaylaştırır, dünya görüşünü düzeltir. İnsanı daha romantik yapar. Uyku güzel şeydir vesselam. Ah güneşin o sıcak ışıkları yüzümü yalayıp içimi kıpır kıpır ettiriyor. Ne kadar hoş, ne kadar güzel. Bu durumda yüz yıllar boyunca kalabilirim. Sanırım annem beni yemeğe çağırıyor. Öğlen olmuş gibi de. Amaaan hayat çok güzel be birader kalkmaya değer mi?

Dur lan dur! Benim geninlerim var. Onlarla ilgilenmem lazım. Bu benim görevim değil mi? Köyüm bana güvendi. Ah şu yataktan doğrulduktan sonra ayağa kalkmış ve güzelce bir gerinmiştim. Kaslarımın esnemesini duyabiliyordum. Kemiklerim çatırdıyordu. Güzel bir uykuydu. ulan ölü gibi uyumuştum hala güzel diyorum.

Annemin kurduğu kahvaltı sofrasına giderek öncelikle kahvaltımı edecektim. Ardından Sui ile dünkü antrenmanı hakkında konuşacaktım. Özellikle onu içeriye gönderdikten sonra olanlarla. Ondan da sonra belki Sui ile ortak antrenman yapabilirdim belki de Masaru'yu aramak için biraz dolaşabilirdim. Tamamen Sui'nin vereceği cevaba ve benim ruh halime göreydi ne yapacağım.

[GM - Naruto]

Kahvaltı etmek maksadıyla yatağından kalktığında büyük bir şok yaşıyorsun. Ortada ne kahvaltı bulunuyor ne de yiyecek bir şey! Evde oldukça sessiz bir durumda bulunuyor ve tabi sen bunu pek hayra yoramıyorsun. Shinobisel hislerin seni derhal bir olumsuzluğa karşı uyarırken, hızla evin odalarını tarıyor, ancak bir şey bulamıyorsun. Kendini dışarı attığın anda ise kapının birkaç metre önünde oturmakta olan Sui'yi görüyorsun. Senin kapıdan çıktığını hisseden öğrencin, derhal o hissiz yüzünü sana çevirip hazır ol pozisyonuna geçiyor. Bakışlarındaki donukluk kendinden taviz vermezken "Tünaydın efendim, umarım iyi bir gece geçirmişsinizdir." diyor robotik ses tonuyla. Hemen ardından ise "Annenizin size bir mesajı var efendim. Evi bugün terk etmenizi istiyor. Söylediğine göre burada oldukça pineklemişsiniz ve gerçek shinobilerin yaptıklarını unutmuşsunuz. Eğer burada kalma konusunda direnirseniz, kendisi siz çocukken yaptığı gibi sizi dizine yatırıp poponuzu tokatlayacakmış." diyor adeta bir otomatik metin okuyucu gibi. Söylediği bu cümlelerden sonra ise, son cümlesine ithafen "Üzgünüm, annenizin mesajını tam olarak size aktarmam gerekiyordu. Söylediklerim ile bir cezayı hak ediyorsam, bunu yapmaktan çekinmeyin." diyor sesindeki tınıyı koruyarak.

[Midori Sora]

Sıcacık yatağımı kahvaltı etmek amacıyla terk etmiştim. Güzel bir gerinmenin ardından güne başlayabilirdim. Ne yazık ki beni kötü bir süpriz bekliyordu. Ortada kahvaltı yoktu, ortada insan yoktu. Kötü bir şeye işaret ediyordu gördüklerim. Hızlıca evin odalarına bakmış ve hiç bir şey bulamamıştım. Tek bir canlı bile yoktu. İnsan az ürkmüyor da değil böyle bir durumda. Sabah sıcak yatağından kalkıp etrafa bakıyorsun ve kimseyi bulamıyorsun. Sanki... Sanki terk edilmişsin gibi. İstenmiyorsun gibi. Odaları taradıktan sonra dışarı çıkacaktım.


Evin dışına çıktığımda ise kapının az ilerisinde oturan Sui'yi görmüştüm. O da beni fark etmişti. O bilinen robotluğuna kayarak annemin benim için bıraktığı mesajı tekrarlamıştı. Hislerim doğruydu: Kovulmuştum. Peki üzgün müydüm bu durumdan? Sanmıyorum ama biraz kırılmıştım. İçeriden alacakların varsa al. Ben de alacağım bir şey var mıydı diye düşünecektim. Eğer unuttuğum bir şeyler varsa alıp dışarı çıkacaktım. Sui'de dışarıda olduğunda kapının girişine Ikazuchiwana no Jutsu yapacaktım. Kovulduysak şaka da mı yapmayalım? Ailem fark ederdi büyük ihtimalle. Eski shinobilerdi sonuçta. Fark etmezlerse de biraz çarpılmanın kimseye zararı olmazdı. Şimdi düşününce zararı olabilirdi aslında. Yok yok vazgeçiyorum. Böyle bir jutsu yapmayacağım. O zaman yere bir çubuk yardımıyla gülen surat yapacaktım. Ardından Sui'ye dönüp Hadi takım arkadaşını bulalım. Belki ondan sonra sizinle beraber bir göreve çıkabiliriz. diyecektim. Göreve çıkmadan önce bu geninler hakkında bilgi toplamam gerekiyordu ama. Onların akademideki eğitmenleriyle konuşabilirdim bunun için. Neyse önce Masaru'yu bulalım da gerisi kolay.

[GM - Naruto]

Sui içeride hiçbir eşyası olmadığını belirten kafa sallamasından sonra sen de ev içinde bir eşyan olmadığını fark ediyorsun. Zaten buraya eli boş bir şekilde gelmiş olmanız kafana dank ettiğinde, ailene karşı biraz mahcup olmuyor değilsin. Yine de gülen surat ile bu öküzlüğünü telafi edebileceğini düşünerek yere bir gülen yüz bırakıyorsun, sonrasında da ise köye dönüş yapıyorsunuz.

Masaru'yu bulmak için doğruca onun evine gidiyorsunuz. Evin etrafı oldukça sessiz görünüyor ve siz de Masaru'nun kapısını yumruklamaya başlıyorsunuz. Birkaç yumruktan sonra Sui pes etmiş bir görüntü çizerken, kapı yavaşça açılıyor ve göz altları şişmiş, ağzının suyu yanaklarına doğru akmış ve kurumuş, gözleri neredeyse tamamen kapalı duran Masaru kapıyı açıyor. Sizin kim olduğunuzu bile idrak etmeden "Ben uyuyorum, evden ne çalacaksınız alıp gidebilirsiniz." diyor ve kapıyı açık bırakıp geri gidiyor.

Evin içine şöyle bir baktığınızda neredeyse hiçbir mobilya olmadığını görüyorsunuz. Tabi bu sadece giriş odasında görebildiğiniz manzara. Kapının tam karşısında ve hemen solunda odalara açılan birer kapı bulunmakta. Masaru ise tam karşıdaki kapıdan içeri girmiş durumda.

[Midori Sora]

Tembellik, boş vermişlik, bıkkınlık. Bunlar benim gençliğimde içimde barındırdığım duygulardı. İçimde hala bir parça da olabilir ama büyük bir kısmı o zaman kayboldu. Takım arkadaşımı terk ettiğim, ölmesine göz yumduğum zaman. Ben bana sadık olanları bile koruyamayacaksam diğerlerini nasıl korurdum? Suçluluk duygusu içimi kemiriyordu Mifune öldüğünde. Günlerce zihnimde dolanan fikirlerden o kadar bıkmıştım ki yaşama isteğim bile yavaş yavaş yok olmaya başlamıştı. Ardından köye yararlı olması için 2 shinobi yetiştirmek için köyden izin almıştım. Onlar da bana güvenip bir takım vermişlerdi. Bana güvenen insanları boşa çıkartabilir miydim? Onların güvenlerini yok sayabilir miydim?

Masaru'nun kapısına dayandığımızda bir kaç dakika kapıyı çalmıştık. Beklemenin ödülü gelmişti ama. Masaru uykulu bir şekilde kapıyı açıp ne çalıyorsan çal ben uyuyorum demişti. Eh ne istersek çalabiliriz, öyle mi Masaru? Bunu dediğine pişman olacaksın.

Evin içi neredeyse boşaltılmış gibiydi. Umursamadan Masaru'nun içeri kapıya doğru yönelmiştim. Amacım onu uyandırıp Ne istersem çalabiliyorum ha? O zaman zamanını çalıyorum Masaru! Uyan Sensei'n geldi. Korkma fiziksel antrenman yok. Sadece konuşacağız. Onu ayılttığımda öğrencilerimin hayalleri ve istekleri hakkında konuşacaktım, veya konuşmaya çalışacaktım. Ama önce Masaru'yu ayıltmalıydım.

[GM - Naruto]

Masaru'nun girdiği kapıya doğru giderken, Sui de seni takip ediyor. Evin içindeki ağır koku burun deliklerinizle güzel bir cinsel birleşme yaşarken, kapıyı hafifçe açıyor ve içerideki dağınıklık ile yüzleşiyorsun. Odanın her yeri her yerde... Bugüne kadar deyim olarak bildiğin bu cümlenin gerçeğe dönüşmüş olması seni epey şaşkına çeviriyor. Yaşadığın şaşkınlığın robotik öğrencinde de var olup olmadığını kontrol ediyorsun, ancak Sui hala ifadesiz suratı ile odayı tarıyor. Tavandaki lambada duran tek bir çorap, cam kolundaki kirli atlet, masada pislikten neredeyse tamamen yeşillenmiş bir kap, yatağın üstünde, Masaru'dan çok daha fazla yer kaplayan kıyafet yığını... Her bir noktada olasılıksız detaylar gözüne çarparken, Masaru'yu dürterek ayıltmaya çalışıyorsun. Yavaşça kendine gelen Masaru seni pek de idrak edebilmiş gibi görünmezken, birden gözleri sonuna kadar açılıyor ve doğruca yataktan fırlayıp Sui'nin elinden bir şey kapıveriyor! Sen daha ne olup bittiğini anlamadan Masaru "Bir erkeğin odasında ne işin var Sui? Hele de benim şanslı donumu niye inceliyorsun ki?" diyor. Bu sırada sen de Masaru'nun elinde tuttuğu, bordo bir boxer görüyorsun. Eliyle boxerı sıkıca tutan Masaru'ya karşılık Sui, her zamanki donukluğu ile "Üzgünüm, sadece boxerın iç kısmındaki beyazlık bana olağan dışı geldi. Seni rahatsız ettiysem özür dilerim." diyor tınısız bir şekilde. Sen az çok olayı çakmış olsan da Masaru "Oldu başka? Ben de senin memelerin neden düz diye merak etsem ve sonra kıyafetlerini yırtıp parçalasam hoş olur mu?" diye bağırıyor. Tabi Masaru'nun unuttuğu şey birden kendini gösteriyor!

Sui ve senin bakışların neredeyse aynı anda Masaru'nun bel altı kısmına kayarken, oluşan şişlik ile Masaru iyice kızarmaya başlıyor! Elindeki boxerı senin yüzüne doğru atarken "LAAAN!!! ÇOK ÇİŞİM VAR!!! ÖYLE BAKMAYIN LAAAN!!!" diye bağırarak odadan dışarı atıyor kendini. Boxer her ne kadar sana temas etmeden, kafanın üstünden geçip gitse de Masaru da aynı şekilde odadan çıkıyor. Bu sırada Sui sana dönüyor ve "Sora-sensei, bilmemem gereken bir şey ise cevap vermeniz gerekmiyor, ancak Masaru'nun neden çişi gelince bacakları şişmeye başladı?" diye soruyor.

Kısa bir süre sonra Masaru tekrar yanınıza geliyor ve sizi hor görmeye çalışan bir ifade ile "Bir daha öyle habersiz gelmeyin bakayım. Hadi nereye gideceksen gidelim." diyor. Sonra birden duruyor ve "Bir saniye!" diyip yatağın üstündeki kıyafet yığının üstüne atlıyor! Bu yığını güzelce kazdıktan sonra ise, en altından sürekli taktığı garip gözlüğünü çıkarıyor ve onu her zamanki gibi taktıktan sonra "Efsane hazır! Gidelim beybisiler!" diyerek yürümeye başlıyor, sahte bir artislikle...