Kiyomi & Ayuki; Belalı İkili!

[Shiomiya Kiyo]

Konudaki Karakterler

Shiomiya Kiyo as Shiomiya Kiyomi
Fujiwara Ayumi as Fujiwara Ayuki

şizofren oldum. tenks.

---

Kiyomi & Ayuki; Belalı İkili!

Botlarımı o kadar özledim ki.

Sadece kırmızı olanları değil, hepsini, bütün botlarımı özledim. Yürümek onlarla çok rahattı. Ayrıca siyah dar paçalı kotum temizse, benden havalısı olmazdı. Bazen öküz ve de ikiz kardeşlerim benden izinsiz botlarımı çalarlardı. Döverdim onları. Ama bir yandan da hoşuma giderdi, hem bana hem de botlarıma özeniyor olmaları.

Botlarımla birilerini takip etmek veya yakalamak da oldukça kolaydı. Normalde paldır küldür ses çıkarırlar aslında ama ben onlarla fazla ses çıkarmadan takılmayı da öğrenmiştim. Hem zaten, duyulmaması gereken bir vakit seslerini duyurduysam, kedi modunda üste atlama veyahut topuklama seçeneklerim yüksek başarı oranlarına sahip olurdu. Zira benim için, botlarla koşmak da çok kolaydı!

Ama şu babetler var ya şu babetler.

İşte bu babetlerin amına koyayım ben. Değil koşmak, yürüyemiyorum bile. İkide bir eteğimin kenarına takılıp tökezliyorum! Bu da takip ettiğim kişinin iyice işkillenmesine sebep oluyor haliyle. Aslında şu noktada vazgeçip, daha uygun bir vakit devam etmem lazım ama kafam o kadar allak bullak ki şu an. Botlardan, köyümde bıraktığım sevgilime bağ kurabilecek bir duygusal zekaya sahibim çünkü.

Ah bu arada… Tanışalım mı?

Ben Shiomiya Kiyomi. Biriktirdiği bütün parasını kurbağa kumbarasını acımasızca kırarak yanına almış, bunu yaparken babasının servetini de birazcık tırtıklamış, tüm bu parayla da aşkının peşinden Takigakure’ye kaçmış genç bir kızım. Ne yazık ki… Sevdiğim erkek beni yarı yolda bıraktı ve benim için dönüş yolu diye bir şey, artık yok…

Şaka lan, Kiyo ben, bildiğiniz Shiomiya Kiyo, ne haber? Sjhsgfjhsdf. YA OROSPU ÇOCUĞUNUN TEKİ BİR ŞEY ÇALMIŞ. NE ÇALMIŞ BİLMİYORUM GÖREV DETAYLARINI ANLATAN KAĞIT ÇANTAMDA KALDI. Beni de peşinden taaa bu amına koduğumun köyüne yolladılar. Adam çete miymiş neymiş artık, azılı bir hırsız. Dediler “Git Kiyo!” Dedim “Eeee kanka?”

“Kıvrak piçin tekisin, sen halledersin. Git, kılık değiştir, adamın peşine düş, yakala, buraya getir.”
“Peki.” Dedim, daha ne diyecektim? Köyüm bana görev vermiş, beğenmemezlik mi edecektim? Bir shinobi, benim gibi bir shinobi asla görevini sorgulamaz.

Sonuç olarak bilmediğim diyarlarda bilmediğim adamları takip ediyorum. Hem de bir kız kılığında. Hem de bayağı bir kız. Nasıl bir kız? HENGESİZ KIZ! Malın teki olduğum için direkt karı kılığına girmeyi daha uygun gördüm. Birkaç gündür buradayım. Pek bir sorun yaşamadım bu konuda. Bilgi toplamam daha kolay oluyor diye, sabit bir yerde konaklamak yerine, buranın gecelerine akmayı tercih ettim. Yarattığım kızın cazibesini kullanarak bilgi alabileceğim tiplere yavşıyor, yemeğimin ve içkimin parasını ödetiyordum. Fazla sapıtıp, ellemelerinin dozları aşmaya başlayınca da bir şekilde sıvıçıyordum. Yazık, bilmiyorlar ki eteğimi kaldırdıkları vakit, acı gerçek yüzlerine ŞLAK! Diye çarpacak. Ehem.

Henge kullanmadan bir kız kılığına gireceğim planını sadece ikiz kardeşlerime anlatmıştım. Hem bana kıyafet, makyaj malzemesi ve bok püsür çalsınlar, hem de tek yakın hissettiğim aile mensupları olarak bir zahmet bilsinler diye. Abartıp, ablamın bütün makyaj malzemelerini getirmişlerdi bana. Bir süre makyaj yapamayıp nasıl maymun gibi dolaşacağı hakkında konuşup hayvan gibi gülmüştük. Sonra, içinde jartiyer bile bulduğum koca bir kıyafet çantasını kafama atıp siktir olup gitmişlerdi. LAN JARTİYERİN BİZİM EVDE NE İŞİ VAR? SİKERİM HA! Kesin orospu Kyou’dan kalma bir zımbırtı bu. Yaşasaydı… Yaşasaydı ağzına sıçardım onun.

Kimseye, özellikle Nishi’ye bu planımdan bahsetmemeleri için söz verdirmiştim ikizlere. Sonra zaten kendim gidip, vedalaşmıştım Nishi’mle. “Ya orospu çocuğunun teki bir şey çalmış!” demiştim, “Ne çalmış bilmiyorum, görev detaylarını anlatan kağıt çantamda kaldı. Beni… Onu yakalamam için gönderiyorlar, anlayacağın gene köy dışına çıkıyorum.” Dedikten sonra da, minik bir öpücük kondurmuştum dudaklarına, bizden başka kimsenin olmadığına emin olduğum apartman koridorunda. Yarı açık olan kapısından içeri girmiştik sonra, hayır hayır, pat diye ileri aşamalara geçmek için değildi bu hamle. Birbirimizi daha çok öpmek istemiştik sadece. Bilmediğim diyarların yoluna topallayarak çıkmamı istemediğimiz konusunda hemfikirdik hem, birbirimize sözlü olarak dile getirmesek de.

Birkaç gündür buradayım dediğim gibi. Kaç gündür? Üç? Dört? Buraya varmayı geçtim, yola çıktığımdan beri Nishi’mi aklımdan çıkaramıyorum. Bu görev ne kadar sürecek? Ben yokken neler yapacak? İyi olacak mı? Dudaklarının tadı aynı kalacak mı? O da benim dudaklarımın tadını düşünüyor mudur? Bu adam nereye kayboldu, demin önümdeydi?

Lan!

Tabi botlardan, Nishi’mle buluşurken hep en sevdiğim botlarım olan kırmızıları giydiğime, oradan da gene bir şekilde Nishi’min dudaklarına gelirsem birilerini takip ederken, aha böyle yaraklara yan basarım. YA ZATEN BU BABETLERLE YÜRÜMEK ACAİP ZOR, BİR BU EKSİKTİ! Tövbe kami. Sen o kadar gez, dolaş, bilgi alacağım diye kaşarlık yap kendini ellet, sonra sevdicek ve çük derdiyle adamı elinden kaçır, GENE! Gölgelere mi karıştı, ne yaptı bilmiyorum ama, sanırım takip edenden takip edilene de dönüştüm ben. Zira örümcek-öhöm-shinobi hislerim arkadan önüme düşen gölgelerin ve erkek kıkırdamalarının çok iyi niyetli olmayan kişilere ait olduğunu söylüyor.

Artık buranın erkekleri yoklukta mıdır bilemiyorum, geldiğimden beri, çıktığım her mekandan sonra anında takip edilmeye başlandığımı hissediyorum. Genellikle içerde millete sırnaştığımı ve bir şekilde sıvışmayı başardığımı uzaktan izlemiş, başka sapıklar oluyor bunlar. Aslında onları atlatmak çok kolay. Beni bir, bilemedin iki sokaktan fazla izlemelerine fırsat vermeden yok oluyorum ortadan, yeteneklerimi kullanarak. Ne olduğunu anlamıyorlar. Ama şu an, şu gece, ilk defa açık hedef olarak önlerindeyim. Beni epey bir takip etmelerine mal gibi izin verdim işte Nishi falan derken. Shinobi yeteneklerimi kullanarak, benim çıtı pıtı bir kız olduğumu düşünen iki malın önünde atlamalı sıçramalı atraksiyonlara girmem, süper ötesi kılık değiştirmemin içine sıçan bir hamle olur. Takip edildiğini hisseden her akılsız genç kız gibi önce adımlarımı hızlandırmalı, ardından en kalabalık sokağa koşup çığlık atmalıyım. Çok zorda kalmadığım sürece de yeteneklerime başvurmamalıyım.

Sanırım o çok zor durum da bu oluyor. Zira olabilecek en klişe şekilde kendimi bir çıkmaz sokakta buldum.

Kafamı sikeyim ya. Cidden. Acaba ikizlerin getirdiği kıyafet çantasında dildo, vibratör falan var mıdır? Kafama sokmalıyım, ciddi anlamda kafamı sikmek istiyorum. Ağzıma sıçayım. Ben buralardan daha önce geçtim sanıyorum. NEDEN ÇIKMAZ SOKAK? NEDEN? Şu durumda bile kız taklidime devam etmeli miyim? Bacaklarım çarpık şekilde geri geri ilerleyip, tatlı ama korku dolu seslerle kendimi duvara mı yaslamalıyım? Yoksa üstlerine mi atlamalıyım? Şu an üzerimde ekipman olarak sadece, kazağımın koluna sakladığım dandik bir kunai var ama eminim ki bu sarhoş öküzleri alt etmek için onu bile kullanmama gerek kalmaz. Fakat bu yeterli değil! Etkisiz hale getirip, ellerinden kaçtığımda ne olacak? Kendilerine geldiklerinde, evinden kaçarak Takigakure’ye sığınmış zavallı Kiyomi’nin aslında, aşkı tarafından terk edilmiş bir kız olmadığını, yüksek ihtimalle köyün aleyhine çalışan bir casus olduğu dedikodusunu çıkararak olayı iyice çetrefilli hale sokacaklar. Kimliğim, görevim tehlikeye düşecek ki adamı elimden kaçırmayı başardığım düşünülürse bunlar zaten tehlikede.

“Ben… Ben yanlış yola saptım sanırım.” Tedirgince adamlara güldüm ama onların gülümseleri hiç de tedirgin değildi. Şu durumda bir kız ne yapar, nasıl davranır, düşünmeye çalışıyorum. “S-Siz de mi yolu kaybettiniz beyefendiler?” Yavaş adımlarla üstüme geliyorlar. Çığlık atsam? Sanırım hemen üstüme kapanıp bağırmamı engellerler, tabi bu da benim onlara pata küte girişmemle sonuçlanır. “B-Bir üst sokaktan girmem gerekirdi… İ-İyi g-geceler!” Umutsuzca, hızlı adımlarla aralarından geçmeye çalışmak için yürüdüm. Eh haliyle de, kolumdan tutularak durduruldum.

Acaba beni mıncıklamalarına izin verip, kız değil travesti olduğumu düşünmelerine mi sebep olsam?

Ya travesti fantezileri varsa?

Oy.

Son bir kez şansımı deneyerek, kolumdan tutan adamı ittirerek kaçmaya yeltendim. Diğer adam tarafından, kaçamadan belimden yakalanıp havaya kaldırılmamla sonuçlandı bu davranışım da. Bir eliyle tuttuğu belimden beni kaldırmış, geri geri ilerliyor, diğer eliyle de bağırmayayım diye ağzımı kapatıyordu. EH YETER LAN. SİKERİM. KİMLİK BUNALIMINA GİRDİM ZATEN. KİMİN AĞZINI KAPATIYORSUN SEN?! Yapacağım şey basit. Görevimi boka sürüklediğim tüm zamanlar olduğu gibi, depresyona girip hayata küseceğim ama götümü de Nishi’mden başkasına kaptırmak istemiyorum. Maalesef, maalesef kız olmaktan vazgeçiyorum…

Ya da, vazgeçmiyorum.

Önce belimi tutan el gevşedi, ardından ağzımdaki el kayarak beni serbest bıraktı. Adamın yığıldığını belirten bir gürültüden sonra, yanımdan keskin bir sesle geçen gölge, az önce ittiğim adama ilerledi. Hızlıca onu boynundan yakaladı ve en yakın duvara resmen çiviledi. Adamı bırakıp, duvara fırlamış balgam misali kaymasına izin verdikten sonra da bana döndü.

Karşımda, düzgün giyimli, yeni en azından sarhoş bir sapık olmadığını belli edecek şekilde giyinmiş, BENDEN UZUN, genç bir adam duruyordu. Sarı saçları ve ay ışığından mı kaynaklandığını anlamadığım beyazlıkta bir teni vardı. NE İYİ ETTİN DE GELDİN BE ADAM! Millete pata küte dalan sahte Kiyomi olmak zorunda kalmadım! Çıkmaz sokağın tekinde götünü kaptırmaktan son anda, gizemli beyefendi tarafından kurtarılmış zavallı Kiyomi oldum! Çileli Kiyomi! Terk edilmiş Kiyomi!

Ne yapacağımı tartar vaziyette, sadece gözlerimin hareketiyle, bir sağıma baktım. Bir soluma baktım. Sonra da epeydir tutmakta olduğum nefesimi hızlıca verdim. Derin birkaç nefes alış veriş sonrasında da, minnetimi belirtir şekilde hafifçe öne eğildim.

“T-Teşekkür ederim!”

[Fujiwara Ayumi]

Kurdelamı özledim. Bu samuray tokasına saçlarım alışık değil.

Bacaklarım ise hakamaya hiç alışık değil. Çok geniş. Hava alıyorlar. Zırt pırt onlara bakıp kapalı olduklarını teyit etmem gerekiyor, zira her alttan hava geldiğinde anadan üryan kaldığımı sanıyorum. Ve bu benim sinirlerimi gerçekten çok bozuyor. Hele göğüslerimi ufaltmak için göğsüme gerdiğim dar bandajlara hiç girmek istemiyorum. Yavaş yavaş acıtmaya başlıyorlar, ve hiç rahat değiller.

En azından hakamanın üst kısmı onları saklıyor. Kız olduğumun anlaşılmasını istemeyiz haliyle. Gerçi bu halimle, efeminen bir kabuki ustasından öteye gitmiyorum ya, kami kerim. Gerçi farketmez. Dışarıdan insanlar istedikleri gibi düşünebilirler. Benim görevim yerine getirildiği sürece, sorun yok.

Fakat kurdelamı çok özledim ya.

Hadi sandaletler rahat en azından. Amegakure'deki standart botlara göre hele, ferah ferah, rahat rahat. En azından oradan kotarıyorum bu panayır havasındaki ana caddede.

Takigakure de ne işlek yermiş. Hani, bizde yağmur var, ne güzel, dışarı çıkan yok, insanlar yalnız kalmak istedi mi sıkıntı çekmiyor, fakat burada milletin ter kokusunu çekmemek lüks sanıyorum. Sağdan soldan geçen halktan insanların bana çarpıp özür dilemeden devam etmesi de ayrı bir kabalık zaten. Fakat kendimi belli edemem.

Görev disiplinime ve Amegakure aşkıma tüküreyim, bu duruma katlanmak zorundayım. İlla kılık ve kimlik değiştirerek bir hırsızın peşine düşmem gerekti. Fazla detayına girmeyeceğim, zaten olaylar gelişmeye başladı mı öğreneceksiniz. O baabda boşverelim gitsin şimdilik.

Gece gece yürümeye, konaklamak için uygun bir yer aramaya devam ediyordum. Şehrin ışıkları Amegakure'deki gibi değildi, daha bir canlıydı sanki. Her yerin atmosferi farklı tabii, ama evimi özlememe sebep oluyor bunlar. Ele gördüğünüz herşeyi "aaa bizim burada bunlar şöyle" diyerek memleketinize benzetiyorsunuz ya, işte o durum kötü. Size uzakta olduğunuzu hatırlatıyorlar. Tanıdıklarınızdan uzak, bildiklerinizden uzak. Bir görev için bile olsa, insanın moralini bozabiliyor.

Çok sık çıkmam Yağmur Ülkesi'nden. Amegakure'den bile ayrıldığım nadirdir. Fakat görev sınır tanımıyor vesselam. Hele şu sokak arasında genç bir bağğyanı sıkıştırmış sapıklar, onlar hiç tanımıyor. İşte neyse efendim, uygun bir yer bulayım ki biraz dinleneyim, görevi de hasret ile baltalamay---

Ney? Sapıklar mı?

Üç adım geriye attım ve demin geçtiğim çıkmaz sokağa tekrar baktım. Üç tane hiç centilmen durmayan tipleme, hatunun tekini kıstırmış, bariz, sikecekler yani.

Buna izin veremem, haliyle.

Hızlı adımlarla, adamlara doğru yürüdüm, ses çıkarmadan. Hakamanın bel kuşağına bağlı wakizashiye gitti öncelikle elim, fakat Musatsu stilini bu 3 hergele üzerinde kullanmam eğer bizi izleyen yetkili abiler var ise onların dikkatini çekerdi. Bu yüzden kollarımı gevşettim ve bağğyanı belinden kavrayan elemanın ense köküne, sağ elimle sert bir hamle yaptım.

Tahmin ettiğim gibi, eleman yere yığılmaktan başka bir aksiyona giremedi. Beklemeden, solumdaki eleman ile aramdaki mesafeyi sandaletlerin verdiği avantaj ile kum zeminde kayarak kapattım, attığı basit bir yumruktan belimi biraz kıvırarak kurtulduktan sonra, boynunu kaptığım gibi duvara geçirdim. Diğer elemana döndüğümde, çoktan sokağın çıkışına koşmaya başlamıştı bile.

Ups. Fazla mı şeyettim yoksa la?

Elemanı bırakıp patates çuvalı gibi yere serilmesine izin verdim, ardından tatlı sesiyle konuşan kıza döndüm. Ağzımı açtım, olabilecek en güven dolu, KIZ SESİMİ kullanacaktım ki... Durumun ona müsait etmeyeceğini farkettim. Fiyuf.

Bir kaç saniye tekleyip bütün karizmamı bozduktan sonra, uygun bir FEMİNEN ERKEK tonunda "Önemli değil hanımefendi. Bir şeyiniz yok ya?" kelimelerinin ağzımdan dökülmesine izin verecek, bir elimi de kendisine uzatacaktım.

Umarım suradımdaki yanık izi onu korkutmaz.

[Shiomiya Kiyo]

"Hayır, hayır... Sayenizde bir şeyim yok."

Gözlerimi kaçırdım genç adamdan. Sanki gözlerime bakmaya devam ettikçe, sakladığım gerçeği hissedebilecekmiş gibi gelmişti. Ne ince bir sesi var böyle? Ben, sesimi değiştirmeye kasmadığım sürece, gayet borumsu bir oğlan sesine sahibimdir. Sesimi bu denli değiştirebilmemin sebebi de, tabi ki en ufak kardeşim Akemi.

Akemi’yi severim. Bir üst boyu olan ikizler Naka ve Miha gibi acımasız değildir. Öküzlük ve de küfürbazlık konusunda onlardan kalır yanı olmasa da, Akemi biraz nasıl desem, yalnız büyümeye çalışan bir tip. Diğer kardeşlerle arasındaki yaş farkı, ablalarının onu siklememesi falan derken, her ne kadar ağabeyleri olarak ilgilensek de onunla, hissederdim sıkıldığını. İşte bu yüzden, beni yakalayıp bağlayıp, zorla kız kılığına sokan ikizlere inat, Akemi için mükemmel bir kız sesi geliştirmiştim kendimde. Duysun, gülsün eğlensin ve de ona taijutsu çalıştırdığım zamanlar kırdığım kemikleri için beni affetsin diye.

Karşımda duran genç adam bana elini uzatmıştı. Kaçırdığım gözlerimi suratına çevirdim. İlk olarak, gözlerinin rengi dikkatimi çekti; karanlıkta ateş böceği gibi parlayan bir sarı. Ardından da, sol yanağının altına kaydı gözlerim, hakamasının üstü yüzünden nereye kadar devam ettiğini tahmin etmediğim, can acıtıcı bir yanık izi. Ama fazla kalmadı gözlerim bu yara izinde. Ablam Akane’nin süper kaliteli kapatıcı fondoteni sayesinde belli olmasa da, benim de suratımda, burnumun tam üstünde hoş olmayan bir yara izi var ve, insanların dik dik bakması bu yara izi hakkında en sevmediğim şey olabilir. Her yaranın bir hikayesi vardır, ne yazık ki, karşımdaki gencin hikayesini bu gece öğrenecek değilim.

“B-en… Kiyomi, Shiomiya Kiyomi.”

Uzattığı eline, elimi değdirdim. Amacım sıkmaktı aslında ama, yarı yolda vazgeçtim. Siyah ojelerimi ve taktığım bilimum garip takıyı çıkarmış olsam da, kemikli yapısından bir kıza ait olmadığını anlayacağını düşündüm belki de.

“Memnun oldum beyefendi. Benim… Kalacak yer bulmam lazım, görüşmek üzere!” Ah evet, şu, onları dövüp kimliğimi açığa çıkarmam için yalvaran Takigakure sapıkları yerine seninle görüşmeyi hayli hayli yeğlerim genç adam! Önüme eğdiğim kafamla, hızlı minik adımlar eşliğinde yanından ayrıldım adamın. Bu sefer, çıkmaz bir sokağa sapmaya niyetim yoktu.

~

Lan barların, hanların misafir odalarında konaklamaya alışmışım ha. Ama cidden yerleşik hayata geçmem lazım artık, bu gece başıma gelen saçmalık eminim ki bu Abazagakure’de sık sık başıma gelecek. Lakin gelin görün ki hangi otele girip 438579376 günlüğüne oda istediğimi söylesem, yer kalmadığı cevabını alıyorum arkadaş! Elim çenemde, artık son şansım olduğunu hissettiğim, yıkık dökük bir otele ilerliyorum… içeri giriyorum… Bilin bakalım, ilerlediğim danışmada benden başka kim var?

Bol hakaması ve rahatsız ettiği her halinden belli olan samuray tokasıyla sıkı topladığı saçlarıyla, samuraydan ziyade genç ve deneyimsiz bir kabuki sanatçısına benzeyen, sarışın bir beyefendi! Çok değil, birkaç saat önce götümü kurtarmış oğlan çocuğu! “Ah, şu tesadüfe bakın…” dedim gülümseyerek, ve tekrar yüzüne bakmadan, iyice yaslanıp suratımı görmelerini sağlamak için ayak uçlarımda yükselmek zorunda kaldığım danışmaya seslendim! Ve bu sesleniş, yanımdaki beyefendi ile aynı anda, aynı kelimelerle oldu; Bir oda istiyorum.

“Elbette, tavanı akan, küf kokan, iki kişinin sığabileceği lanet bir odam var. Araya paravan çekip, iki futon sermemi kabul ederseniz, makul fiyata anlaşabiliriz.”

Yoo dostum yoo!

Şu üç gündür emin olduğum bir şey varsa, o da bana yavşamalarına izin verdiğim adamların kıçına tekmeyi basıp, odamda yalnız kaldıktan sonra, kapıyı kilitleyip üstümdekileri fırlatarak tekrar erkeğe dönmenin ne kadar rahatlatıcı bir his olduğudur. Ablam Akane’nin kıyafetleri, kapıyı kilitleyip arkasına mobilya çekme, perdeleri sıkı sıkı kapatma seansından sonra havada uçar, ben de sadece donla arsız arsız oturup, yatarım. Bu zevkten neden mahrum kalayım?

“Hayır teşekkürler, başka yer ararım.”

“Bu festival zamanında iyi şanslar. Maalesef tek boş oda, bende küçük hanım.”

Birkaç adım atmıştım ki, söylediği cümle ile kafamı geriye çevirdim. Dudağıma sürdüğüm, Akane’nin çilekli rujunu yalayarak düşünme moduna girdim. Haklı olabilirdi. Açıkçası, bir odayı paylaşabileceğim tek uygun insan da bu olabilirdi. Zannetmiyorum ki, daha yeni sapıkların elinden kurtardığı bir kıza hallensin.

Fakat!

Samuray görmeyi geçtim, sarışın samuray ilk defa görüyor olsam da, BU SAMURAYLARDA OĞLANCILIK ALMIŞ BAŞINI YÜRÜYOR DEĞİL Mİ? Yani, erkek olduğumu açıklasam, erkek erkeğe brolar olarak bir odada kalmayı teklif etsem, GÖTÜ KAPTIRMA RİSKİM VAR. Açıklamayıp, uslu uslu paravan ardında bir kız olarak yaşamaya devam etsem, SABAH EREKSİYONU DİYE BİR ŞEY VAR. Sağlıklı bir oğlanım ben, elimde olmadan kalkabilir, bu bey de görüp, erkek olduğumu fark edebilir! GİTTİ Mİ GENE GÖT? Hadi o da olmadı şansımıza, denk gelmedi veya, kaldım Kiyomi olarak. Ya ibne değilse? YAHU HERKES BENİ SİKMEK İSTİYOR!!

Ben acılar kadınıyım,
Yıllar yılı dert yolunda,
Ne ilk ne de sonuncuyum.
Kahrediyor hayat beni;
Acıların kadınıyım.
Ben acılar kadınıyım...

Sakin ol Kiyo, sen yağız bir Ishigakure shinobisisin. Kasıklarına savurduğun bir tekme ile adamı hadım edilmeye yaklaştırmışlığın var. Kimse seni sikmeyecek. Relax.

Tedirgince gülümseyerek, önce samuraya, ardından danışmadaki yavşağa baktım.

“P-Paravan… Sağlam mı bari?”

[Fujiwara Ayumi]

"Fujiwara Ayuki... Ben de memnun oldum." Basitçe elimi tuttu ve zarifçe dengesini tekrar toparladı, kalacak bir yer bulması gerektiğini söyleyip fırladı ve gitti. Hiç bir şey diyemedim haliyle, sap gibi kaldım ortada, elim hala havada. Şaşırmış bir şekilde, hızlı ve minik seyreden adımları izledim kalabalığın arasında kaybolana kadar.

Eh. Erkek olmak zor işmiş, buradan onu anlıyorum. Benim de kalacak bir yere ihtiyacım var, zira hedefim bir kaç gün burada ve herhangi bir çatıda konaklayıp dikkat çekmek istemiyorum. Hani, yapamayacağım şey değil, olmadı gece şehri terkeder ormanda yüksek bir ağaç dalında kalırım. Lâkin o da hedefimden uzakta olacağımı gösteriyor. Parayı bayılacağız yani.

Bu panayır ortamında da ne boş odalı otel, han vesaire bulunur ya, neyse.

Aslında biraz yıkık dökük olanlarında olur.

Kısa bir yürüyüşün ardından benzer bir yere varmıştım, biraz yıkık ama fazla dökük olmayan, çok rağbet görmeyecek bir yer. Muhtemelen sevgililerin kaçamak yapmak isteyebileceği bir yer. İşimi görecektir, odaya atacak bir sevgilim olmasa da. İçeri girip, ufak resepsiyona yöneldim. Loş bir havası vardı, zoraki bir şekilde panayır kandilleri ile aydınlatılan. Hani, kayıt yapılırken insanların oturması için bir sandalye bile yoktu, o derece. Sanki resepsiyon masası bile "ne için geldiğini biliyoz" dermişçesine bir bakış atıyordu. Onurlu bir shinobiyim lan ben! İyi ki kız halimle girmiyorum buraya, yoksa kan çıkar burda kan.

Gülümsemeye çalıştım, fakat çok beceremedim, zira çok hoş kokular da gelmemekteydi içerideki atmosferden. Bir elimi biraz havaya kaldırıp vücut dilim ile "bir oda istiyorum!" lafımı gü.lendirecektim ki, ağzımdan o laflar dökülemeden başka bir ses duydum.

O kız, demek onun da şansı pek yağver gitmemiş. "Bir oda istiyorum."

Hatun, bu da biraz fazla tesadüf olmadı mı? Bir kaşımı kaldırıp yanımdaki kısa boylu hanımhanım kızımıza doğru döndüm, tam bir şeyler diyecektim ki kendimi tutamayıp, resepsiyondaki eleman konuştu.

Ona doğru döndüm, ağzımı açtım, bir parmağımı kaldırdım ağzımdan dökülecek laflara destek olmas---

Başka yer arayacakmış, Yahu dur, sokaktamı yatıcan hatun, gel bre şöyl--

Tekrar kafamı resepsiyoniste çevirdim. Yeter ulan! Bir susun da konuşalım! Paravan sağlammıymış, yahu dur, belki ben kalmak istemiyom, bana soran var mı, bu acıların shinobisine nasıl hissettiğini soran varmı?

Yüzümdeki yara sızladı be abi.

"Sikerler böyle işi." diyerek (içimden) cebimden parayı çıkarttım ve resepsiyon masasına koydum. İki elimi havaya kaldırdım, içimden ettiğim lafı surat ifademe vurdum ve üst kata yöneldim, anahtarı da alarak. "Fujiwara Ayuki. Fujiwara ailesinden. Kendin not edersin." diyerek rolümü de bozmadan adımımı attım merdivene.

Velhasılkelam, çıktık odaya. Biraz dışarıda bekleyecektik içerisi ayarlanırken, futonlar serilip araya paravan çekilirken. Erkeksi tavrımı bozmamam gerekiyordu burada da. Gece boyunca olacağı gibi. Ben kapının sağında duvara sırtımı yaslamış bekliyordum, o da solunda, aynı şekilde. Pek bir şey söylemek istemedim önce, zira ne kadar ağzımdan laf çıkarsa o kadar çok farkedilme riskim vardı.

"Kiyomi idi, değil mi? Umarım buraya geliş yolunuzda tekrar başınız belaya girmemiştir."

Aklımı sikeyim aklımı.

[Shiomiya Kiyo]

Paranın kendime düşen payını uzattıktan sonra, Ayuki-san’ın peşinden ilerledim kedi gibi. Pek bir tepki vermemişti, aynı odada kalmayı kabul etmeme. Bozulmadım, az önceki sapıkça düşüncelerimde haklı olduğumu düşünmedim değil. Önümüzden kirli eşyalarla görevli adam odaya girdi ve biz de kapının iki yanında sırtlarımızı duvara verdik beklerken. Kazağımın ucuyla oynamaya başladım ilk, sonra da epey uzun ve bol gelen kollarının kenarlarıyla. Artık siyah renkte olmayan tırnaklarıma kaydı gözlerim. Sıkıntıyla iç çekerek baktım onlara.

Tırnaklarımı siyaha boyamayı özlüyorum.
Botlarımı özlüyorum.
Evde çıplak dolaşmayı özlüyorum.
Evimi özlüyorum.
Ishigakure’yi özlüyorum.

Nishi… Nishi’mi özlüyorum.

Beni bu kılıkta görse ağzıma sıçardı kesinlikle. Önce kızar, daha akıllıca çözüm yöntemleri sunarak neden düşünmediğimle ilgili fırça çekerdi. Sonra dalga geçmeye başlardı, beni kızdırmaya çalışırdı. Özlediğim sesiyle “Kiyo-chaaaan~” yapardı eminim. Sonra sapıklaşır, beni bu kılıkta becermeye çalışırdı herhalde. Bu da beni kızdırma amacını yerine getiren bir şey olurdu. Kızardım değil mi? Hoşuma gidecek değil ya böyle bir durum. Yani… Beni zorla koltuğa yatırmış, eteğimin altından ellerini bacaklarıma, oradan da özel bölgelerime pek de nazik olmayan şekillerle ilerleten bir Nishi görüntüsünün neresini sevebilirim? Ardından bir eli kazağıma gidiyor, diğeri hala aşağılarda işini görürken. Kazağımı kaldırıyor ve göğüslerimi okşamaya başlıyor. Memnun seslerle boynumu ısırmakta olan dudakları göğüslerime ini-

OHA.

Beni sapık hayalimden uyandıran şey, ismimi soran efemine bir erkek sesi oldu. Sırıtmaya da başlamışım yeni fark ediyorum. Kafamı Ayuki-san’a çevirip kaşımın tekini havaya kaldırdım sapık ifademi suratımdan silip. Ne dediğini idrak ettikten sonra, tek kaşım küçümsercesine daha da bir yükseldi alnımda.

“Çıkmaz sokak olayı bir talihsizlikti sadece Ayuki-san. Sana minnettarım elbette fakat buraya gelmeden önce, bana sulanan bir erkeğin topları tekme aracılığıyla nasıl patlatılır, öğrendim erkek kardeşlerimden.” Dedim, görevli işinin bittiğini, ağzını açıp iki kelime etmek yerine, üşengeç bir kafa hareketiyle belirtip giderken. Fazla tehditkar bir ses tonu eklememiştim cümleme. Daha çok bunalmış, mıymıy bir ton kullanmıştım. Bu sefer önden ilerleme görevini ben aldım ve odaya daldım.

Geniş, pis bir oda. Otelin duvarını kaplayan saçma reklam yüzünden yarısı kapalı olmasa, gündüz güneşini güzel alır aslında. “Burayı asla temizlemem Ayuki-san…” diye mırıldandım işaret parmağımla paravan üzerinden çektiğim toza tiksinti ile bakarken. Odanın tam ortasına iki paravan çekmişler uzunundan, iki yanında da iki futon. Futonda yatmayı da hiç sevmem. Hem, bu paravanlar arayı iyi kapatsa da yeterli değil! Oda içerisinde kendime minnacık bir oda daha yaratmam lazım ki benden önce kalktığı durumlarda nahoş şekillerde uyuyan Kiyo’yu görmesin. Hızlıca kapıya gidip, kafamı uzattım. Merdivenleri yarılamış görevliye de seslendim “Bir tane da-" Öhöh! Erkek sesimi kullanıyordum az daha. "Bir tane daha paravan lazım.”

İçeri tekrar girip, bana ayrılan bölüme çantalarımı fırlattım. Az önceki ekstra isteğimi belirtircesine de gülümsedim makyajlı suratımla, Ayuki-san’a. “Ne yalan söyleyeyim, senden önce atlayıp kabul edersem, itiraz edip gidersin sanmıştım. Çakallığım işe yaramadığına göre…” Elemanın küfrede küfrede sürüklediği paravanı, bir kıza yakışmayan gücümle pat diye çektim ve diğer paravanlarla L şeklini alacak şekilde kendi bölümümün önüne koyup arkasına geçtim. “İffetimi koruyacak önlemler almalıyım” dedim, genç adamı görmemi sağlayan son boşluğu da kapatırken. Futonun üstüne düşmüş çantalarımı tekme ile kenara iteledikten sonra atladım yatağa. Işıkları kapatır artık kendisi, o zaman da karanlıkta soyunur, sarılır battaniyeme uyurum.

“Sonuçta sen bir erkeksin, ben de bir kadın.”

[Fujiwara Ayumi]

Top patlatma meselesini duyunca sırıttım biraz, hani, bu sırıtış göndermeyi anlamayan bir kişinin sırıtışıydı. İstemsizce oldu biraz. "Ehehe you go girl!" modundaydım hani, kendini korumasını bilen bir hemcinsim. Lâkin onun yerine salak salak sırıtsam daha iyiydi sanki, göndermeyi anlayan bir erkek misalinde.

Lâkin benim toplarım yoktu ki. Anlayamazdım ki. Anlamak da istemiyorum zaten. Ben iyiyim böyle. Şu görev bitsin, bir daha "ben yaparım yæ nolcak" kafasında görevlere atlamayacağım.

En son böyle atladığımda nolduğunu gördük. İnsanlara güvenince noldu gördük. Yüzümde kocaman bir yara, ruhumda kocaman bir delik, yağver listesinde kocaman bir eksiklik. Yaşam insanlara verdiğini almasını çok iyi biliyor.

Kendimi soyutlamam biraz daha hoş olabilirdi. Hem sonuçta kızcağızı da korkutmamam yerinde olurdu. Görevime odaklanmam, sonra da bu lanet olası yerden defolmam çok hoşuma giderdi.

Odaya girdim Kiyomi'nin arkasından. Genişçe bir odaydı, lâkin ortaya laf olsun diye koyulmuş paravanın üstü toz kaplıydı, odanın kendisi gibi. Kokuyordu. Köşeye koyulmuş bir kaç koltuk resmen "oturmayın! rahat değilim!" diye çığlık atıyordu. Dolaba dokunsam dökülecek gibiydi. Zaten attığım her adımda inleyen yer "döşemesi" de beni düşündürüyordu. Napsaydım, bir evin çatısında falan mı kalsaydım? Hani açık hava bile şu odadan daha iyidir sanırım.

Derken Kiyomi 2. bir paravan istemişti. Tecavüzcü muamelesi görmek de ayrı bir hoştu zaten. Ağlasam mı napsam? "He ya, sen bir hatun ben bir erkek..." diyebildim sadece mırıldanarak, kaderimi kabullenircesine. Erkek olmak ne zormuş. Yarım günde bıktım kendimden.

Odanın bana ayrılmış tarafına çöktüm, katanamı ve wakizashimi çıkardım, düzgünce yanıma serdim. Futonun üstüne oturdum, bağdaş kurup. hazır Kiyomi beni görmezken görev notlarını tekrar incelemem hoş olabilirdi. Bunu yapacak vaktim pek olmamıştı, şu oda arama ve hatun kurtarma olaylarından sonra. Bir kaç saat şunlara bir göz gezdireyim, ışık da umrunda değilmiş sanırım hanımefendinin ki düğmenin bulunduğu tarafı bana bıraktı. Uykum gelince kapatırım ben de, ne yapayım.

[Shiomiya Kiyo]

Tamam ben buraya uzandım, ışıkları kapatsın öyle soyunacağım falan dedim ama, adam ışkları kapatmıyor ki! Haşır huşur bir şeylerle uğraşıyor. O kadar rahatsız oldum, o kadar diken üstünde hissettim ki, battaniyemi taa boynuma kadar çekmek zorunda hissettim. Delice uykum var, uykuya dalmaktan alıkoyan da bir telaşım. Bir sola dönüyorum duvarı izliyorum, bir sağa dönüyorum paravanı. Sırtüstü yatınca da, lambanın etrafında uçuşan sinekleri izliyorum. Bir sigara içsem mi? İçsem kızar mı? Camı açmak için kalksam, hala gündelik kıyafetlerle olduğum için kıllanır mı? Kıllanmaz sanırım ama, kalkmaya da çantamdan sigaramı çıkarmaya da üşendim.

Saat kaçtı bilmiyorum adam ışıkları kapattığında. Delice dalmak istediğim uykum çoktan kaçmıştı, herhalde yatakta pinekleyerek gerekli enerjiyi toplamıştım. Çantamdan kurbağalı bir pijama altı çıkardım. Polardı bu, kahverengi zemine yemyeşil kurbağa desenleri vardı en bir sürüsünden. Sevdiğim bir parçaydı, her kurbağalı eşyam gibi... Üstümdeki bol kazağı değiştirmeden, uzun eteğimi bu pijama altıyla değiştirdim. Aslında eteğin özel bölgelerimde yarattığı zamansız serinlikler hoş geliyordu ama gecenin bu ayazında önlemimi almam lazım artık. Ne me lazım üşütürüm, kısır olurum falan. Yüz üstü uzandım sonra biraz, hava aydınlanmaya başlayana kadar. Keşke... Günlüğümü getirseydim. Bu saçma olayları yazarak bu gibi sıkıntılı geceleri atlatabilirdim. Aslında bunu yapmamam için bir sebep de yok ki. Pek ala çantamdaki kağıtları da günlük niyetine kullanabilirdim değil mi? Evime döndüğümde temize geçirebilir, zımbalayabilirdim. Ve ya öyle darmadağınık halde günlüğün arasında gezinebilirler de... Ait olmadığım bu yerde geçirdiğim günleri hatırlatırlar hem bana öyle. Pozisyonumu düzeltip tekrar çantama o yüzden. İçini karıştırıp, ne olur ne olmaz diye aldığım katlanmış kağıt tomarını çıkardım. Bir de kalem çıkardım en mavisinden. Hohladım ucuna ucuna ve başladım yazmaya.

"Sevgili günlük,

En son sana bilmediğim bir köye gideceğimi yazmıştım değil mi? Seni yanıma almamayı tercih ettim, yokluğunu bu dandik kağıtlarla gidermeye çalışıyorum.
Oldukça garip şeyler oldu buraya geldiğimden beri. Köy aslında çok güzel, ama bizimkinden güzel değil elbette. Bir sürü ağaç, bir sürü şelale ve farklı su yapıları var burada. Şelalelerin olması aslında benim için büyük bir avantaj ama bu kadar polene alışkın değilim, hapşırıp duruyorum.
Dün gece garip bir samuray ile tanıştım. Fakat samuraydan ziyade feminen bir kabuki sanatçısına benziyor kendisi. Burada pek insanlarla muhattap olmamayı düşünüyordum ancak kader bizi aynı otel odasına düşürdü. İsmi Ayuki, aramızda paravan olmasına rağmen, uykumu kaçırmayı başardı bu gece. Işıkları on saat kapatmadı ve ben tedirginlikten uyuyamadım. Sanırım kendisini bu konuda uyarmalıyım.
Evimi çok özledim, Ganta'yı çok özledim. Tanımadığım insanların arasında tanımadığım bir kimlikteyim. Bu oldukça can sıkıcı.

Az kaldı günlük.

Kiyo-mi"

Yazımı, kağıdın ucuna kocaman karaladığım "G <3 K" harfleriyle sonlandırdım. Ganta'nın G'si, Nishi'min kod adıydı bu. Homoseksüel olduğumu bir defter parçasından saklamıyordum ama, deftere uzanma riski olan hain ellerden sevdiceğimin kimliğini saklamayı tercih etmiştim. Tekrar katladığım kağıdı, tomarın arasında bir yerlere koyarak, çantamın derinliklerine yolladım. Zevk veren bir "klik" sesiyle kalemin ucunu kapattım. Sonra, tekrar açmadan alıkoyamadım kendimi. Bir daha kapattım, bir daha açtım derken, ardarda çıkan "Klikataklik-klik" sesleri epey gürültülü bir hale ulaştı. Biraz daha devam edersem, adamı rahatsız edip uyandırabilirdim.

Kimin umurunda? O benim uykumu mahvederken iyiydi!

Arsızda daha da hızlı açıp kapatmaya başladım kalemi, bir yandan da ayaklandım tabi. Açıp kapata kapata paravandan çıkıp yanına yaklaştım adamın. Güzel de bebeymiş aslında yakından bakınca, kami sevdiğine bağışlasın inş amin. Kulağına kulağına tuttum kalemi yanına çömelip, çatır çutur, çatır çutur... Pis pis de sırıtıyorum bir yandan, bir yandan da "Ayuki-saaaaa~ahn" diye mırıldanıyorum gevrek bir şekilde. Keyfim yerine geldi resmen, keşke bir kaç elim ve bir kaç kalemim daha olsa, daha da arsızlaşsam! Tanrım bu nasıl bir ses, bu nasıl bir zevk! İyice bir kahkaha atmaya başladım ben mırıldanmayı bırakarak, "AHAHAYAIKYUKİ-SAAANNNNAHAJAASA!" diye. Sonra pat diye kestim kahkahayı, adam samuray, elinin ayarı yoktur falan. Ani bir tekme atabilir, kafa-kol yapabilir, ne bileyim o sinirle çükmeye falan kalkışabilir, hoş olmaz hani. Kalktım çömeldiğim yerden, elimde hala çatır çutur eden kalemle ve bağırdım son ses;

"AYUKI-SAN SABAH OLDUEEE!! Kalk şekerli börek yiyek!"