Cennetin Güneyi, Bölüm 3

[Jinryu Mao]

Üstümde birden çiçek açmış özgüvenle bana haritayı hediye eden küçük evi ve Shinra'nın büyük ihtimalle buralarda bir yerlerde bulunan ruhunu selamlayıp evin kapısını nazikçe çekip geldiğim yerden çıkmış ve bu sokaklara girdiğim ana caddeye doğru yola koyulmuştum ki tam teyzeyle konuştuğum yerde dikilmiş iki kişiye takıldı gözlerim, önce şüpheyle gözlerimi kısarak baksam da üstlerinde Konoha shinobilerinin sıklıkla giydiği flak ceketleri seçemediğimden rahatlamış hissetmiştim kendimi. Büyük ihtimalle teyze gibi, içine girildiği çok belli olan dükkanı görünce başına dikilen iki mahalleliydi. Teyzenin benim efendiliğimden şüphelenmediğinden, pişkin pişkin emin adımlarla sokağın köşesine yönelmiştim ki emin adımlarımın ardında yatan göt korkusundan olsa gerek birine çarpmıştım. Dengemi sağlar sağlamaz herifi süzerken göz bebeklerimin gittikçe büyüten görüntüyle baş başa kalmıştım; koyu mavi üniforma ve sağ omzunda belli belirsiz tanıdığım Uchiwa simgesi, siyah ve sinirli bakan gözler ve omuzlara düşen saçlar...

Nereye kaçacağımı, sorguda ne söyleyeceğimi düşünürken benle hemen hemen aynı boylardaki genç; atarlanıp dikkatli olmamı söylediğinde içimde büyüyen öfkeyi bastırmaya uğraşmaya başlamıştım bir anda. Ya sen kimsin de bana dikkatli olmamı söylüyorsun it, sadece ben mi çarptım sana; karşılıklı bir şey bu. İki erkek çarpıştığında ellerini kaldırıp "Pardon kardeş.", "Eyvallah kardeş." der kapatır konuyu. Ağzına sıçmasını bilirdim de dua et ben sizin köyünüzde vandallık yapan bir yabancıyım ve sen köyünün resmi polis gücünün bir üyesisin. diyemeden yoluna devam eden çocuğa cevap vermekle zaman kaybetmeyip yoluma devam etmiştim. Çocuğun dükkanın önüne gittiğinden emindim, ama ben gün batana kadar bu köyden çıktıktan sonra; çoktan terk edilmiş bir yere girip biraz hırsızlık yaptığım için beni kovalamazlardı. Zaten büyük ihtimalle teyzenin gazıyla mahallenin çocuklarının kulağını çekmesi için göndermişlerdi bu çocuğu da. Bize de veriliyordu böyle görevler sonuçta.

Kapıya doğru normal, eğlenceli adımlarla ana caddede yürürken gözlerime daha güzel gelmeye başlamıştı Konoha'nın renkli evleri; zira sabah güneşiyle fazla yabancı gelen renkler güneşin hafiften batmasıyla daha mat ve durgun renklere bürünmüş ve yayla çiçeklerinin görüntüsünü örtmüştü köyün üstüne. Derken burnuma harika bir koku gelmişti bir anda, onu takiben sabahtan beri açım diye guruldayan midem ayaklarıma yön vermiş ve beni Konoha'nın Mutlaka Görülmesi Gereken On Yeri kataloğuna girecek kadar tanınan Ichiraku Ramen'in tezgah önü sandalyelerinden birine otururken bulmuştum kendimi bir anda. Mantarlı yumurtalı ramenimi şapırdatarak sömürdükten sonra ustanın ellerine sağlık dileyerek köy kapısının yakınlarındaki kervansaraylardan birinde önceden de not aldığım Ten'ei kasabasına nasıl gideceğime dair bilgi toplarken tombalak bir beyamcanın "Ten'ei'ye gitmez hiç kimse yeğenim, Chiten var yakınında. Oraya uğrayacağız, yolda bize yardımcı olursan oraya kadar götüreyim seni." demesiyle kas gücümü güvenli bir kervan yolculuğu karşısında satmıştım bile. Gitmek istediğim yere hiç bir kervan güzergahının olmaması beni işkillendirdiyse de, herkesin ticaretle uğraşmadığını kendime hatırlatıp rahatlamıştım kendi kendime.

Uzun ve hafif bel ağrılarıyla süslenmiş; aynı zamanda güvenli ve insanlarla sohbet ederek yolculuğumun ardından adının sonradan Moshu olduğunu öğrendiğim tombalak amca Chiten'e vardığımızı söylemişti, uzaktan çok da büyük görünmeyen kasabada son kez yük taşıdıktan sonra yol arkadaşlarıma veda edip kasabaya döndüm yüzümü; ne yapsaydım ki şimdi ben?

[GM - Naruto]

Chiten, bir ovanın ortasına kurulmuş, mazur bir tarım köyü. Çok büyük değil, fakat ufak da değil. Hani, bir kaç ev daha olsa köy sınırlamasını aşacak, kasaba olacak. Popülasyon yüksek, fakat yerlilerin birbirlerini tanımayacakları kadar da çok değil. Evler tipik japon stilinde, çevreye sonradan ekildiği belli olan ağaçlarla süslenmiş bahçeleri.

Sakin bir atmosferi var, gençler tarlaya gidiyor, çocuklar sokakta oynuyor, kadınlar gündelik işlerini yapıyor. Herkes bir şeylerle meşgul oluyor, fakat bir Gizli Köy kadar da hareketli yaşamlara sahip değiller. Bir kaç tane Shinobi gözüne çarpıyor ayrıca. Yerli milisler olmalılar.

Kasabanın meydanı olarak kabul edilebilecek bir yerde duruyor Moshu. Kasabanın bir tek burasının zemini kesilmiş taşlarla donatılmış, diğer yerler düz toprak zemin. Sana kendi yurdunu hatırlatıyor, fakat yumuşak zemin bu anılarına ihanet ediyor sanki. Ayağını bu taşlara sürtünce kendini biraz daha evinde hissediyorsun. Moshu biraz dinlendikten sonra kasabayı terkedeceklerini söylüyor, ayrıca yaptığın iş için de teşekkür ediyor.

Köyün ortasındasın. Çok yorgun olduğun söylenemez. Sabah vakitleri. Millet işine gücüne gitmeye çalışıyor. Yanından geçen, esneyen bir shinobi dikkatini çekiyor. Uzak bir köşeden, meraklı gözlerle seni izleyen 2 ufaklığı farkediyorsun ardından.

Hedefin belli.

[Jinryu Mao]

Ah kaslarım, ah esmer alnımdan damlayan terler. Açık alan buldukları yere tarla ekip köy kurmasalar olmaz zaten... Yaklaşık yarım saattir tuz çuvalı taşıdıktan sonra Moshu kahvaltı ısmarlamayı bile teklif etmemiş, kuru bir teşekkürle beni uğurlamıştı. Sabahın köründe adama "Kahvaltıya ben de katılsam? Sizin jambonlar güzel oluyordu amca." diyemeyecek kadar gururlu olduğumdan olsa gerek köy meydanında biraz gezinip kahvaltılık bir yer aramaya koyulmuştum; taşıdığım iki ağırlık bir bok olmasa da, karnımın aç oluşu beni yavaşlatır ve huysuzlaştırırdı.

Köy, beklediğimden geniş ve kalabalık çıkmıştı. Tarımla uğraştıklarından olsa gerek, nüfusa rağmen o kadar gelişmiş değildi. Zira gençlerin büyük bir bölümü tarla kıyafetleriyle geziniyor, sabahın köründe oluşumuzdan yola çıkarak ben de tarlaya işe gittiklerini var saymakla yetiniyordum. Onun dışında burası, ev özlemimi birazcık da olsa gidermemi sağlamıştı Konoha'nın çarpık, rengarenk evlerinin verdiği göz rahatsızlığına nazaran.

Yanımdan geçen flak ceketli abi bir anlık tırsmama sebep olduysa da büyük ihtimalle genin seviyesinde bile değildi. Konoha'da karşılaştığım Uchiha çocuğunun ve orada bir heyecan yaptığım şeylerin farkına varmamın yaşattığı göt korkusu etkisi zaman geçtikçe ve ben üzerine düşündükçe beni daha çok sarmaya başlamıştı... Sonuçta köyde birilerinin evini ve dükkanını karıştırıp, resmen yabancı olduğumu belli ede ede insanlarla konuşup bir de üstüne hızlı adımlarla ortamdan uzaklaşırken bir polise çarpmıştım!.. Neyse ki düşüncelerimi yakınlardaki bir gözlemeciden gelen kokular dağıtmış ve dükkanın önündeki tabureye oturup hipnotize olmuş bir şekilde süt ve şekerli gözleme istememe sebep olmuştu.

Gözlememi yerken, sanki orangutanmışım gibi bana bakan çocuklara dönüp aynı garip bakışı onlara atmıştım bilerekten. Ardından gülümseyip ağzımdaki lokmayı bitirmiş ve "Siz de süt içersiniz benim gibi kocaman olursunuz, hiç yorulmadan yürürsünüz." diye gereksiz bir öğütte bulunduktan sonra sütten hiç yudum almadığımı fark etmiştim. Eh, gözlememi sütüme katık etmeyi öğrenememiştim demek ki. Sütü yavaş yavaş yudumlayıp, masada duran peçetelerden bir kurbağa ve kuş yaptıktan sonra kalkıp gözlemeciye parasını verip adamın ellerine sağlık diledikten sonra cebimden çıkardığım notlara bakıp gideceğim yöne doğru yola çıkacaktım. Ten'ei'ye varana kadar durmayı düşünmüyordum ama her karnı doymuş, uykusunu almış insan böyle yalanlarda kendini kandırır sonuçta...

[GM - Naruto]

Köyün güney tarafına ilerliyor ve az kullanıldığı belli olan bir "anayol"'a çıkıyorsun. Bu yolun tek bir hedefi var, yarım günlük yürüme mesafesinde olan Ten'ei köyü. Sen bu yolda ilerlemeye başlayınca, 2 katlı binalar ve dükkânlar yerini tek katlı müstakil evlere, ardından dağınık kulubelere bırakıyor. Ardından ise, ovaya dağılmış tarlaları ve tarlaların yanına dizilmiş ufak tefek ev ve ahırları görüyorsun. Bir süre sonra yol ile yalnız başına kalıyorsun, medeniyeti arkanda bırakarak.

Çevrede fazlaca ağaç yok, yol açık. Otların boyu ise biraz yüksek, hani dizine kadar gelmiyor belki ama vahşi bir ortama giriş yaptığını belli edecek kadar yüksekler. Senin yürüdüğün yolda ise otlardan yok, o bakıma rahatsın.

İleride görebildiğin kadarıyla yol bir koruluğun içinden geçiyor, çevrene tekrar göz gezdirdinmi ovanın çeşitli yerinde ufak tefek ağaç toplulukları ve koruluklar olduğunu görüyorsun. Yolu senden başka kullanan yok, en son gördüğün insan köy çıkışında bir tabureye çöküp sabah melteminin tadını çıkaran yaşlı amcaydı.

Yol uzun gibi. Ayrıca sıkıcı.

[Jinryu Mao]

Islıkla bana adımı veren Şeytan Kral filminin melodisini çalıyor, bir yandan da Resim çizmeye başlasam mı la acaba? diye etrafa göz gezdiriyordum. Resim kararımın sebebi büyük ihtimalle durgun doğanın güzelliğiydi, zira doğduğumdan beri yalnız kaldığım zamanları aklımda canlandırmaya çalışsam da başarılı olamıyordum. Hep kalabalığın içinde, diğer insanlarla yüz yüze gelerek yaşadığımdan olsa gerek; ölü gibi görünen vahşi doğanın kalp atışlarını daha önce hiç duymamıştım.

Yine de, bizimkilerle her sabah kurduğumuz yer sofrasındaki yeşil zeytinlerin kokusu buradaki sabah rüzgarında burnuma taşınmamıştı. Abilerim eve geldiklerinde sırayla kafama vurmamış, küçük kız kardeşlerimin zekasına hayran kalamamıştım. Saen'le saçma kitap sohbetleri yapmamış, uzun zamandır Riko'yu öpmemiştim. Mishi-amca çoktan ev yoluna çıkmıştır., diye düşünürken aklıma façalı yüzüyle Oujichi Getsu gelmiş ve yaşlı adam için üzgün hissetmiştim kendimi. Onu bile özlemiştim bu yalnız, ölü yürüyüşte.

Adımlarımı hızlandırırken aklımda Shinra'nın Oogami'nin arkadaşı olduğu fikri daha da canlanıyordu kafamda. Sonuçta adam kaç yıl önce ölmüştü, Gentei-san'ın yüzünü görmesem de her ne çektiyse genç yaşta çekiyor olduğuna emindim zira.

[GM - Naruto]

Koruluğa giriş yapıyorsun aklındaki ilginç düşüncelerle beraber. Kafanı boşaltıp motor fonksiyonlarını otomatiğe almak zaman kavramını unutmanı sağlıyor. Kuş cıvıltıları ile temiz hava ile yoluna devam ediyorsun.

Koruluğa girmen ile beraber ortamın değişmesi seni düşüncelerinden koparıyor ve gerçek dünyaya geri getiriyor. Yaprakların gölgesindeyken güneşin aslında ne kadar sıcak olduğunu düşünüyorsun, birden serin ortama girince. Yaprakların engelleyemediği ufak ışık hüzmeleri de gözünü alıyor, güneşin bu kadar parlak olamayacağını düşünüyorsun. İnsanın ilgilenecek bir şeyi olmaması onu trivial şeyleri irdelemeye itiyor, ne garip.

Biraz kıvrılarak ilerleyen ancak düz istikametini bozmayan patikada yürümeye devam ediyorsun. Ağaçların dalları üst taraflarda toplanmış, ortalarında hiç dal yok. Bu tip ağaçları çok görmemiştin, bu baabda biraz dikkatini çekmiyor değil. Kozalak görüyorsun bir kaç tane, üst dal--

Ani bir çığlık ile düşüncelerinden kopuyor ve etrafını dinlemeye başlıyorsun. Shinobi iç güdülerine kendini bırakarak, Meishou eğitimine odaklanıyorsun. Hissedebildiğin alan içerisinde bir şey yok, korunun içinde fakat uzaktan gelmiş olmalı. Sağ tarafta, muhtemelen.

"Ağğğrrhh! Kahretsin!"

Bir erkek sesi. O yöne doğru bir kaç seri adım atıp, bir kaç ağacı geçtikten sonra, 3 tane kurt tarafından çevrilmiş bir eleman görüyorsun. Seninle hemen hemen yaşıt, omzunda Konoha alınbandı var. Üzerinde shinobi forması ve flak ceket seçiyorsun. Sağ elinde de bir kunai. Sol elini karnına yakın tutuyor ve kanlar akıyor, formanın o kısmındaki kumaşlar da parçalanmış. Muhtemelen teknik yapamayacak durumda.

[Jinryu Mao]

"Dağ başını duman almış, güneş ufukta şimdi doğar, ben şarkı söylemem ki normalde, neyse yürüyelim beyler-", sıkıntıdan şarkı mırıldanmaya başlamıştım ister istemez. Ayvalık'ta alacağım yazlıkta çizeceğim tablolardan, Ayvalık diye bir yer bilmediğime, oradan da kozalaklara kadar gelmişti boş düşüncelerim. Yola çıkalı ne kadar olduydu ki?

Güneş gözlerime batmayı kestiğinde zaten kısık olan gözlerimi biraz açabilmiş, koruluk kalkanından girebilen rüzgar yüzünden gelen üşümeyle biraz hareketlenmiştim. Güneş harbi harbi sıcak bir şeydi sanırım gerçekten de. Parlaktı da, şeffaf sütunlar vardı hemen önümde; acaba dokunsam elim yanar mıydı? "YAHU ARKADAŞ, MACERA DEDİK DERE TEPE DÜZ GEZİYORUZ NE AYAK!?" diye bağırmak için yerimde durup etrafa bakmış, ardından aklıma yeni bir soru daha getirmiştim; "Hiç kimsenin yerini bilmediği bir ormanda, bir Mao bağırsa duyar mıydım?"...

Duyardım tabi, bak şimdi de duyuyorum.

Lan..?, tiz bir çığlık doğanın ölüsüne beşerden bir pamuk tıkamıştı bir anda. Aklıma Riko'nun o garip çığlığı gelmiş olsa da hiç bir çakra değişimi hissetmemiştim yakın çevremde, zaten çok da harika değildim çakra değişimi sezme konusunda; hoş, bir shinobi olarak çok harika olduğumu da düşünmüyordum. Shinobilikten çok, harika bir dövüşçüydüm... Evet, mükemmel dövüşüyordum. Harikayım ben.

Dikkatimi toplayıp, sesin geldiği yere odaklanmıştım ki aynı insanın olduğunu düşündüğüm bir ses çığlıktan daha yorgun bir tınıyla çıkmıştı ve yeri neredeyse tam olarak tayin etmemi sağlamıştı. Temkinli ve aceleci bir kaç adımla bir erkeği bu kadar bağırtabilecek şeyin ne olduğunu görmeye gittiğimdeyse, belki görmek istediğim son manzarayla karşılaşmıştım; Konoha alınbandı, daha doğrusu kol bandı... Konoha shinobisi olduğu besbelli olan bir çocuk bir kaç kurt tarafından çevrelenmiş, bir elinde saçma tuttuğu bir kunai'yle son savunmasını yapmaya çalışıyordu. Zaten bir yara aldığını ve aldığı yarayı açan hayvanların dişlerinin görünüşünden ne kadar acıtmış olduğunu düşündüğümde artık harekete geçme zamanımın geldiğini anlamıştım.

Savaşta bile olsak, düşman bile olsak zorda kalan birine yardım edebilecekken etmemek? Delikanlılığa yakışmazdı bir kere!

Nara atmadan, sessiz ve hızlıca bana en yakın kurda doğru koşacak ve hayvanın karnına altından tekme atacaktım. Ardından çocuğa, "Önemli bir şey var mı?!" diye bağırıp yapmamam veya yapmam gereken bir şey olduğunu savaşırken öğrenmekti amacım. Karşımdakilerin vahşi bir kedi değil de kurt olması avantajımaydı, zira yeni aldığım el ayak bilek korumaları ve metal eldivenim tek saldırıları ısırmak olan köpekçiklerin dişlerine karşı harika korumalardı. Ve savunmamı onlarla yapmaktan çekinmeyecektim, Kayaya çarptınız itler! HEM DE SAKLISINA!

[GM - Naruto]

Koşturup gelişine geçiriyorsun bi tane kurda, kurt da inleyerek ve ağzından salyalar fışkırarak metrelerce ötedeki çalılığa gol oluyor. Tekrar ayağı kalkmayacak gibi. Çocuk soruna "Kolum... Çok acıyor!" diye bağırarak cevap vermekte yetiniyor.

Kurtlardan bir tanesi sana, diğeri da çocuğa kilitleniyor. İrice, siyaha çalan gri postları var. Aşırı derecede sinirli görünüyorlar, dişleri de bir o kadar keskin. Biraz korkmuyor da değilsin, daha önceden azgın bir kurt ile kapıştığın söylenemez.

Ufak bir açıklığın ortasındasınız. 3 metre kadar önünde bir kurt var. Sağ tarafında, 6-7 metre ileride ise diğer kurt duruyor, onun da bir kaç metre önünde de çocuk var, fakat gözünü oraya seğirtemiyorsun önündeki kurt yüzünden. En ufak bir açıklığında sana saldıracak gibi. Lâkin şu anda bekliyor, sakince.

[Jinryu Mao]

Yosh! Attığım tekme daha hayvanın karnına vurduğunda üzülmüştüm be. Yine de az önce zayıf çocuğa hırlayan hayvanın şimdi masum bir kediymiş gibi ağlaması gaza gelmemi sağlamıştı, O kadar da sert hayvanlar değilsiniz değil mi?! dercesine dişlerimi gösteren bir gülümsemeyle bakınmaya başlamıştım etrafa ardından. Çocuğun kolunun acıdığını söylemesi, büyük ihtimalle bu kurtlardan daha önemli bir sorun olmadığına işaretti; bu da bütün dikkatimi önümde duran azgın hayvanlara vermeme destek olacak bir bilgiydi.

Harbi, bu hayvanlar neden bu kadar sinirli ki? Sonuçta kurtlar insanlara kolayca saldıracak hayvanlar değildi, en azından bizim boyumuzdakilere. Biraz önce şutladığım kurdun inlemesini duyduktan sonra heveslerinin kesilmesi ve kuyruklarını bacaklarının arasına alıp kaçmaları gerekmiyor muydu? Bu ne hiddet?

"Neyse ne, biz de heriflerle güreştik be. Bunlar en azından sadece keskin dişlerini kullanabiliyorlar. Adam öldürmelik keskin dişlerini. Genin bile olsa, bir Konoha shinobisini bile başka bir şeyi düşünemeyecek kadar canını acıtan dişler."

Ama sadece dişleri var! Çocuğun kendini tek kurda karşı savunabileceğine emin bile olsam, sadece önümdekine odaklanıp bir şeyler beceremeyeceğimin farkındaydım. Karşımdaki hayvanlar hızlı ve çevik hayvanlardı elbette ama, tahmin edilemez değillerdi sonuçta. Havlamaya yakın, bol R harfli bir kükremeyle önümdeki kurda doğru bütün vücudumla bir hamle yapar gibi yapacak ve hayvanı ondan boy ve rütbece üstün biriyle karşılaştığına ikna etmeye çalışacaktım. Bir anlık dalgınlığını yakalarsam çocuğun oradaki kurda doğru yönelecek, hamlesini okuyup ağzına bir tekme geçirmeye çalışacaktım hayvanın. Eğer diğeri üstüme gelmeye başlarsa- umuyorum ki kükrememden dolayı yavaşlayacaktı- vücudumun metal bölümleri dışındaki her yerini koruyacak ve şu metalin çizilmesinden çekinmeyecektim.

[GM - Naruto]

Hayvana doğru kükremeye çalıştığında, dominant kişiliğinin onu etkileyeceğini düşünüyorsun lâkin kurt hiç oralı olmuyor. Senin kükremen bittiği gibi, hayvanı provoke etmekten başka bir şey yapmadığını farkediyorsun. Hayvan birden üstüne atlıyor, seni hazırlıksız yakalayarak.

Kurt birden üstüne atlıyor, havada son anda metal eldivenlerini önüne koyarak hayvanın onları ısırmasını sağlıyorsun, yüzünü parçalamasından ziyade. Sertçe çekiştirmeye başlıyor kaptığı sağ kolunu. Bir sağa, bir sola. Yalpalıyorsun, hayvanın dehşet yüklü çekiştirmelerine kendi gücünle bile zor karşı koyabiliyorsun. Fakat eldivenler sağolsun hasar almıyorsun -- şimdilik.

Var gücünle boştaki elinle hayvanın kafasının üstüne geçiriyorsun bir tane, hayvan inleyerek kendini geriye atıyor kolunu bırakarak. Fakat hiç durmadan tekrar saldıracak gibi.