[Ishi] Veba

[Shiranui Kanaye]

Yangın. Hayatımın kader anları, hayatımın değişen her anının sebebi hep yangın. Daha fazla yangın görmek istemiyorum, en azından birazdan olacak olandan sonra. Yakmaya nereden başlamalıyız bilmiyorum, daha doğrusu öldürmeye kimden başlamalıyız. Düşündüğümden çok daha fazla bina var burada, düşündüğümden çok daha fazla insan olmasından korkuyorum. Aslında korkmuyorum, daha fazla insan öldürecek olmamdan tiksiniyorum. Tch, nasıl Chuunin oldum lan ben, kim, ne halt yemeye Chuunin yaptı beni ha?! Daha büyük acılar çekmemi istedikleri için mi buradalar, şu buruk his beni asla terk etmesin mi istiyorsunuz!

Yine de, yine de bunu köyden bilmemeliyim. Kendimden bilmeliyim. Saplantılı, depresif gerizekalının tekiyim. Baksana. Çoktan ölmüş olan insanları bile kendimin öldüreceğini düşünüyorum. Kabullenmem gerekiyor, Anno çoktan hepsinin ölümüne sebep oldu, ölümüne sebep olduğum adamla beraber. Anno, senin suratını bizzat kendi ellerimle parçalayacağım. Bu uğurda önüme kim çıkarsa çıksın umurumda değil. Ölüp ölmemekse şu dakikadan sonra hiç umurumda değil! Suratına ufak ufak kesikler atacak ve o kesiklerden akan kanı bir cam fanus içerisinde biriktirecek, hemen ardından o fanusa kılıcımı batıracağım. Seni öldüreceğim Anno, lime lime edeceğim. Fakat önce, öldürdüğün insanların defin işlemi var.

Kouichi defin işlemine nereden başlayacağımızı soruyordu. Ardından, benim ölümüne sebep olduğum adamın evinden başlamanın mantıklı olduğunu söylemişti. O adamın, bir çocuğu vardı. Yakacağımız evin duvarında o çocuğun çizdiği resimler vardı, peki o çocuk neredeydi? Yoksa Anno bir bedel olarak çocuğu mu almıştı, ya da ihtiyar ilk tedaviyi çocuğu üzerinde mi denemişti?! Kouichi bir çocuktan bahsediyordu, belki de oydu. Fakat, çocuk için de, babası için de çok geçti.

Hafifçe kafamı sallayarak Kouichi'yi onaylamış, ardından bir sigara çıkarıp yakmıştım. Akabinde, zippomu da ona doğru uzatmıştım. Yapacağı işi biliyordu, yol boyunca herkesin yükünü omuzlarına almış olması her ne kadar zoruma gitmeye başlasa da bunu yapamayacağımı anlamasını umuyordum. Eh, o da böyle düşünüyor olmalıydı. Omzuna elimle yavaşça birkaç kez vurmuş ve arkamı dönerek geri çekilmiştim. Sözler kifayetsizdi, çaresiz kavramını çoook daha geride bırakmış, bir üst seviyesine çıkmıştım.

Burayı yakacak ve köyümüze geri dönecektik. Ayrıca Kouichi, Fuujin no Jutsu'dan bahsetmişti. O da mı aynı jutsuyu biliyordu? Umarım bu bir kabustur ve bu ise, kabus olduğunu bana belirten bir mesajdır. Öyledir, değil mi lanet olasıca üst mevkiler!

[GM - Naruto]

Kouichi Kanaye'nin uzattığı zippoyu alıyor ve evin kapısını açıyor. Evin içine doğru biraz kafasını uzatıyor ve zippoyu yakıyor. Kanaye'nin olaya hiç müdahale etmemesinden dolayı, zippoyu yere yakıyor ve ortadaki halıyı aleve veriyor.Hemen ardından da Fuujin no Jutsu için gerekli el mühürlerini yapmaya başlıyor. Mühürler hazır olduğunda kuvvetli bir hava akımını yanan halının üstüne üflüyor ve ev kısa sürede alevler içinde kalıyor! Ev cayır cayır yanarken Kouichi zppoyu Kanaye'ye iade eidyor.

Sizler evin içini ateşe verdikten sonra dumanlar çıkmaya başlıyor. Elbette bu dumanlar halkın dikkatini çekiyor. Her ne kadar hastalıklı da olsalar meraklarının önüne geçemiyorlar. Birkaç cam yavaşça açılıyor ve arkasında insanlar beliriyor. Ancak hepsinin yüzünden büyük şok ifadesi oluşuyor. Bu evlerden birinde bulunan orta yaşlı çökük bir adam "Köyümüze saldırı var!" diye bağırıyor. Tabi bu bağırtısı cılız bir bağırtı olarak kalıyor. Daha sonra evlerin kapıları açılıyor yavaşça. Onlarca hasta adam kapıda beliriyor. Her birinin yüzü hastalıklı ve bir o kadar da sinirli duruyor. Az önce bağıran adam da bu sinirli grubun içinde bulunuyor ve sizlere "Doktorun evine nasıl bunu yaparsınız? O bizi kurtuluş umudumuzdu sizi adi shinobiler!" diyor. Adamın bu bağırması bir fısıltı gibi kulağınıza gelirken, grubun içinden biri "Bunlar Ishigakure shinobileri!" diyor. Bu bilgi tüm kalabalığı büyük bir şoka uğratıyor. Arkalarından vurulmuş, ihanete uğramış gibi hissediyorlar kendilerini belli ki. Dışarıda şu anda 20 kadar erkek bulunmakta ve sizden 50 metre kadar uzaktalar. Bunun yanında diğer evlerin kapılarından da sürekli birileri dışarıya çıkmakta.

[Kouichi Natsume]

Kendimden asla beklemeyeceğim kararlar vermiştim bugün. Beni değiştirecek, hatta değiştirmiş bile olabilecek kararlar. İçten içten bakıyordum kendime. Tartıyordum yaptıklarımı. Doğru muydu tüm bunlar? Olması gereken miydi? Yoksa yalan mıydı? Boş sorular değildi bunlar benim için. Her zaman kendim için ben kötü biri değilim demişimdir. Ama iyi biri de değildim. Kendini seven, sıradan bir insandım. Biraz küfürbaz, biraz abaza. Ve evet, bu bir itiraf. Abazayım amına koyayım. Neyse, bu itirafı şimdi bu zamanda yapmak çok ilginç. Bir o kadar da kafamı sikeyim dedirten cinsten. Cidden o cinsten. Az önce korkudan altıma sıçacaktım az daha. Şimdi yine öyleyim. Heyecanlıyım. Az önce ölen adamın evini yakmaya gidiyorum. Ulan ne kadar normal bir durummuş gibi geliyor bu bana. Şaka gibi mi? Belki şaka gibi. Ama ciddi bir olayın söz konusu olduğu kesin.

Doktorun kanı ile kirlenmiş, baştan aşağı virüslü olan o eve tekrar giriyordum. Bu sefer elimde, Kanaye'den aldığım zippo vardı. Onunla aleve verecektim lanetlenmiş olan bu evi. Her türlü kötülüğün, pisliğin başladığı yer olan bu evi. Biraz korkuyordum hala. Orası kesindi. Ama korkunun ecele faydası yokmuş. Öyle demiş zamanında biri. Ne alakaysa artık. Her neyse, alevliyordum halıyı. Sonra Fuujin no Jutsu kullanıyor ve de körüklüyordum melun alevi. Doktoru ve laneti kırıyordum. O şeytanı kovuyordum. Bu bir ritüeldi. İnsanları o pislik, şeyten azat eden bir ritüel. Günahkarları ve de şamanları bizlerdik. Kanaye ve ben. Sanırım ebedi dost olacaktık bu olaydan sonra. Çünkü paylaştıklarımız ve de yaşadıklarımız, inanması güç ama bağlayıcı şeylerdi. Ortak bir paydada bizi birleştirmişti. Fikirlerimiz benzerdi. Ama misyonumuz birdi. Bizi bağlamıştı bu etkenler. Her neyse, alev alıyordu ev. Cayır cayır yanıyordu, şeytanı çıkarmaya başlıyordu. Sadece geriye hiçbir şey kalmayacak şekilde yakmak lazımdı. O zaman ortaya çıkan şeytan ölecekti. Ve herkes kurtuluşa ermiş olacaktı. Amaç buydu. Başka bir şey değildi. Tüm bu insanlar bilseydi ne halde olduklarını. Onlarda bize hak verirlerdi. Buna eminim. Ama artık bırak zekice bir şeyler düşündüklerini, bir şeyler hissetiklerini bile pek sanmıyordum. Belki yanılıyordum. Ama kendimi buna inandırmıştım. Sonradan yaşayacağım vicdan azabını dindirmek için.

Ev alev almıştı. Ben de pişkinliğin son noktasını yaşayarak, evden gerile gerile çıkmıştım. Dumanlardan her yerden yayılıyordu. Herkes görüyordu köydeki. Sonra toplanıyorlardı tabii. Bir bir geliyorlar ve doktorun evinin orada birikiyorlardı. Şimdi yapmam gerekenleri dikkatle seçmeliydim. İnsanları panikten kurtarmalı, onlara yol göstermeli ve onları sakinleştirmeliydim. Her şeyi basitçe ifade etmeliydim. Basitçe diyorum, ana nasıl? Tüm bu şeyler bu hastalıklı halka nasıl basitçe anlatılırdı? Nasıl? Zor bir soru. Zor, hem de çok. Bu sorunun muhattabı ben değildim. Ama cevaba ihtiyacı olan kişi bendim. Sadece denemeli miyim bu insanlara durumu anlatmayı? Belki anlarlar? Belki ne demek istediğimi kavrarlardı? Doğaçlama yapardım. Belki de kozmos yardımcı olurdu. Vahiy gönderirdi beynime. Neden olmasın ki? Evet, şimdi konuşacaktım. Onlara anlatacaktım. Sakin bir dille. Tane tane. Söyleyecektim olanları. Sinirlenmemeli ve onların canını yakmamalıydım. Eğer onları kurtarma amacından başka bir amaç güdersem, bence bu o zaman katliam olurdu. Ben onları kurtarmak istiyordum. Ve diğer insanları. Herkese huzur ve mutluluk vermek istiyordum. Çoktan ölmüş insanlara huzur. Bu iyi bir şeydi. Evet, kesinlikle iyi bir şeydi! Ben buna canı gönülden inanıyordum. Hem de bayağı bağı bir şekilde inanıyordum! Sıkı sıkıya. Her şeyden öte, buna inanıyordum.

Konuşmaya: "Herkes bizi dinlesin!" diye bağırarak girecektim. Sonra kalabalığa doğru gözlerimi dikip, derin bir nefes alarak: "Kıpırdamayın, bu hayat memat meselesi." diyerek bağırışıma devam edecektim. Evet sakin olacaklar mı meçhul bir durumdayım. Ama eğer kıpırdamaya, üzerime gelmeye başlarlarsa geriye doğru çekilmek durumunda kalacaktım. Daha fazla sürdürürlerse, kaba güç kullanmak zorunda bile kalabilirim. Her neyse, ondan sonra şöyle devam edecektim: "Doktor iyi biriydi. Evet, gururlu ve de onurlu biriydi. Ama bulaştığı kötü şeyler vardı. Pis kokulu bazı şeyler. Bu onun sonunu getirdi. Doktorun bilmediğiniz, yaptığı şeylerin boyu bir dağı geçmişti. O derece kötü şeylere bulaşmıştı. Sonucunda herkesi ölüme sürekledi." diyecek ve tükürüğümü yutacaktım. Sonrasında da: "Gerçeği cidden bilmek istiyor musunuz? Eğer istiyorsanız size seve seve anlatırız. Ama hoşunuza gidecek şeyler değil. Bana inanmıyorsanız, Kanaye anlatsın size. Ya da direkt Kanaye anlatsın. Ama şunu unutmayın. Biz Ishigakure shinobisiyiz. Bize bağlı olan bir köye asla zarar vermeyiz. Ben Ishigakure'ye bağlıyım, Ishigakure adı altında buradayım." diyecek ve cümlemi tamamlayacaktım. Son kısımları biraz daha sert söyleyecek ve dikkati oralara çekecektim.

İnsanlar bu şekilde yapılan konuşmalardan her zaman etkilenirler. Bu klasik siyaset politikasıdır. Biraz sesini yükseltirsin. Biraz aksiyon katarsın ve insanlar direkt olarak senden etkilenirler. Konuşmanın başında senden nefret etseler bile, konuşmanın sonu geldiğinde hepsi seni sevmeye başlar. Verdiğiniz güven duygusu, onları adeta met eder. Mayhoş bir tavır takınırlar konuşma bittikten sonra. Adeta artık diyeceğiniz her şeye inanır gibi olurlar. İnsanlar böyledir. Her insanın doğasında aynı şey vardır. Başkalarına inanmak, başkalarına güvenmek. Ve en önemlisi de başkalarından etkilenmek. İnsanlar böyledir işte.

[Shiranui Kanaye]

İyi cehennemler doktor. Umarım yakın zamanda sana eşlik ederim. Fakat o zamana kadar köyümüzün karşısına dikilmiş ne kadar şeytan varsa hepsinin kabusu olmak için kanımın son damlasına kadar savaşacak ve son nefesimi de köyümün adını söyleyerek vereceğim. Yaptığım hiçbir şeyi için utanmayacağım, çünkü ben artık korkak, gereksiz bir insan parçası değil, onurlu Ishigakure shinobilerinden biriyim.

Sen ve senin gibilerin hepsinin sonunu getireceğim Anno. Kabusun olacak ve güneşini karartacağım, gülünü solduracak ve aldığın nefesi sana haram edeceğim. Sana hala yaşıyorken, cehennemi tattıracağım sürtük. Karşılığında neler yaşayacağım umurumda değil, yaşayacağım ve bunu yapacağım.

Köy ve köy halkı, sizlere bir zarar gelmesine izin vermeyeceğim. Kendimi köye karşı olan herhangi bir potansiyel tehdite karşı her zaman hazır tutacak ve hepsinin kökünü kurutacağım. Kafamdaki alınbandına her daim bağlı kalacak ve üzerine tek bir çizik bile attırmayacağım. Yapacağım şeyin iyi ya da kötü olmasını umursamaksızın sadece köyüm için yaşayacak ve köyüm için çalışacağım. Boyun eğmeyeceğim. İşkencelere de maruz kalsam, haftalarca esir de tutulsam köyüme karşı olan hiçbir şey yapmayacağım.

Hayır, köyünüze saldırı yok, en azından çoktan oldu ve bitti sizi yaşayan ölüler. Hepinizin ruhu iyi bir adam tarafından kötü ruhlu bir şeytana satıldı. Sizler iğrenç bir kaderle baş başa bırakıldınız ve bunun için sizlerden bizzat ben özür dilerim dostlarım. Toplanmanıza gerek yok. Gerçekten size bir de ben zarar vermek istemiyorum ki, köyümün adını lekeleyecek olursanız inanın bana dostlarım, yaparım!

Kouchi, söze güzel girdin. Zaten ağzından çıkacak köyü aşağılayıcı herhangi bir sözde karşımdakilere yapabileceğim şey senin için de geçerli. Ayrıca evet, bizler Ishigakure'ye bağlıyız. O halde söz, bu noktada bana düşmekte.

''Öhü Öhü'' ''Asil köy halkı! Öncelikle size bu acı haberi verip vermemek konusunda tereddüt ettiğim gerçeğini saklayamayacağım. Öyle ki, içeride acılarına dayanamayıp hayatına son veren doktor, sizlerin sağlığı için ruhunu bir şeytana sattı! Misato Anno'ya! Öyle ki, insanların canını hiçe üzerilerinde sayarak türlü deneyler uygulayan bu kadın, içerideki onurlu adamın da aklını çeldi ve sizi bu hale sürükledi! Şöyle bir etrafınıza bakının dostlarım! İşte bunların hepsinin sorumlusu o kadınken ve bizim de amacımız ona yaşadığı aldığı nefesi haram etmekken, sizlerin silahları bize karşı mı kalkacak?! Siz ki, böyle bir kaderin kurbanı olmuş ve sayılı günlerini ne olduğu bile bilinmeyen bir hastalığın pençesinde geçirecek olan insanlar, bizleri yanlış tanımayınız! Ben, köyümün adını lekeleyecek hiçbir şey yapmadım ve hiç kimseyi arkadan bıçaklamadım! Ben, ben, BEN ISHIGAKUREYİM VE GÖREVİM SİZE BUNU YAPAN KİŞİDEN İNTİKAM ALMAK! LÜTFEN BENİ GÖREVİMDEN ALIKOYMAYIN!'' ''Öhü öhü'' konuşmam sırasında ellerimi sarılırmışcasına açacak ve ileriye doğru emin adımlarla yürüyeceğim. Korkmuyorum ve yılmayacağım.

[GM - Naruto]

Her ikinizin de yaptığı konuşmayı halk dikkatle dinliyor. Cümlelerinizi özenle seçip doğru vurgularla ortaya döküyorsunuz. Etrafınızdaki kitle ise bu cümleleriniz sırasında bir size bakıyor bir yanan eve bakıyor. Sizler farkına varmamış olsanız da şu an konuşmalarınızla arka plandaki görüntü arasında bir tezatlık oluşuyor. Bu tezatlığı ortaya koymak için daha önce sizinle konuşan adam birkaç adım ileri atıyor. Adamın bu attığı birkaç adım Kouichi'nin aynı adım sayısı kadar geri çekilmesine sebep oluyor. Adam "Doktorun kendi canına kıydığını söylüyorsunuz ancak biz sadece yanan bir ev görüyoruz! Şu anki manzara onun bizi ölüme süreklemesinden ziyade sizin onu canlı canlı yaktığınız yönünde." diyen adama bir başka adam "Hem ne bahsettiğiniz kadını tanıyoruz ne de doktorun bize bir kötülük yaptığını biliyoruz. O sadece bizi iyileştirmeye çalıştı! Bu hastalıktan kurtulamama ihtimalimiz olduğunu biliyorduk, ancak Ishigakure'nin bizi katledeceği aklımızdan geçmezdi!" diyor büyük bir nefreti kusarcasına.

Yanıbaşınzdaki evi tamamen alevler sardığında giderek artmaya başlıyor önünüzdeki kalabalık. Herhangi bir kanıttan uzak olan sözlerinize karşılık alev alev yanan evin aleyhinize büyük bir delil oluşturuyor. Küçük adımlarla size doğru ilerlemeye başlayan kitle 40 kişiye yaklaştığında içlerinden bir tanesi "Köyümüze yapılan bu ihanet cezasız mı kalacak? Bu hayattaki son işinizmiş gibi saldırın dostlarım!" diyor. Adamı bu savaş narası cılız bir ses olsa da köydeki herkesi harekete geçirmeye yetiyor. İnsanlar kapılardan akın akın gelmeye başlarken, kalabalık da sizi abluka altına almak için hızlanmaya başlıyor. Hepsinin aynı anda üstünüze çullanacağı da aşikar.

[Kouichi Natsume]

İnsanlar garip yaratıklar. O kadar çok farklılıkları var ki, adeta aralarında dünyalar var sanki. Düşünceleri, görünüşleri, konuşmaları. Her şeyiyle farklılık yaratıyorlar. Sadece bunlar ile de değil. Vücut yapıları ve diğer birçok şey ile de. Binlerce hatta milyonlarca kombinasyon oluşturuyorlar. Ama buna rağmen hepsi ortak bir paydada buluşuyor. O buluştukları paydaysa, inanç! Evet, her insan kendinden daha büyük bir şeye inanç duyar. Kimi için bu tanrıdır, kimi içinse büyük bir insan. Tabii istisnalar da mevcut.

Lafı getireceğim yer şudur ki, karşımızda farklı insanlar var. Benden farklı. Kanaye'den de tamamen farklı. Ama onların inandıkları biri var. Onlar doktora inanıyorlardı. Doktoru seviyor ve onun için canlarını bile vermeye hazırdılar. Bu vaziyet onu gösteriyordu bana. Öfkeli ve de hastalıklı bir kalabalık. Zincir vurulmaz gibi gözüküyordu. Bu saatten sonra teslim olmayacak gibilerdi. O halde yapacağım pek fazla şey yok gibi. Kaderlerine terk etmek demek olsa bile, onlardan vazgeçmiştim. Bir çıkar yolu olduğunu düşünemiyordum.

Ne yapmalıydım? Kafam karışık. Öfkeli kalabalık bana doğru geliyor. Bize doğru geliyor, maksatları kuşkusuz iyi değil. Pek hasar verecek durumları olmasa da, hastalık bulaşabilir. Evet hastalık. Hastalıktan çekinmem lazım. Birebir müdahalelerde bulunmamalıyım. O zaman geriye tek seçenek kalıyor. Geri çekilme! Hem onlara zarar vermek istemiyorum, hem de onlarla etkileşime girmek istemiyorum. O zaman tek seçeneğim dediğim gibi, geri çekilme. Geri çekilmeli ve konuşmaya devam etmeliydim. Ama konuşma çözüm getirmeyecek gibiydi. Buna rağmen ben elimdeki her şeyi ortaya koyacaktım. Belki... Bir ihtimal onları ikna edebilirdim. Elimden geleni yapmazsam, başaramadığımı söyleyemem. Ama elimden geleni yaparsam, evet ben başarısız oldum diyebilirim. Bunu diyebilirdim. Bu yüzden burada biraz daha kalacaktım. Ve onlara olayı anlatacaktım.

"Herkes buraya baksın!" diyecek ve ardından da alevlerin bulaşmayacağı, kısa bir süre üzerinde durabileceğim bir evin üstüne sıçrayacaktım. Manidar bakışlarımı köylülere dikip, derin bir nefes çekecektim usanmış bir şekilde. Evet, sıkılmıştım bu durumdan. Tiksinmiştim de biraz olaylardan. Yoruldum zaten her şeyden. Sıradan bir shinobiyim ben amına koyim. Ama artık olanlardan sonra daha sakin gibiyim. Vücut fonksiyonlarım normale yakın düzeyde. Köylüleri yakamadığıma memnun muyum yoksa? Öyle gözüküyorum gibi. Üzerimden kalkan büyük sorumluluğun verdiği, mayhoşumsu tat mı bu memnunluk? Biraz düşününce öyle geliyor cidden. Evet, buna memnun gibiyim. Fakat bir yandan da vücudum onlar tehlikeli diye bağırıyor. Onlar kurtuluşa erdirilmeli. Böyle diyor. Açıkçası ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Kafam karışık. Aynı cümle içinde, farklı düşünceler seçebiliyor oldum artık. Bu yükü kaldıracak kadar tecrübeli veya donanımlı değilim sanırım. Çünkü durum, vaziyet bunu gösteriyor. Buna işaret ediyor. Ama yine de bu demek değildir ki, elimden geleni yapmayayım. Evet, ben bir chuuninim. Pek güçlü olmayan bir shinobi. Ama ben yapacağım.

"Şu an size saldırmıyoruz dimi?" diyecektim sonrasında avazım çıktığınca bağırarak. Ama pek sinirli bir surat ifadesi takınmayacaktım. Çünkü sinirli değildim. Ve sinirrli gözüküp de, insanlara karşı olumsuz bir imaj yaratmak istemezdim. Her neyse şöyle devam edecektim: "Bakın anlamak istemiyorsunuz siz olayı. Kendinize bir bakın! Nasıl görünüyorsunuz. Ya da nasıl hissediyorsunuz. Normal insan gibi mi olduğunuzu sanıyorsunuz? Eğer öyle sanıyorsanız yanılıyorsunuz. Koca bir yanlış yapıyorsunuz. Eski vücudunuzu hatırlamaya çalışın. Anlayacaksınız demek istediğimi. Ama eğer anlamamakta ısrarcıysanız, tek kurtuluş umudunuz olan bizleri de yitirecekseniz!" diyecek ve cümleme son noktamı koyacaktım. Yine son cümlenin altını çizecek, o kısımda sesimi biraz daha yükseltecektim. Tabii bu konuşmayı yaptığımda, bir evin çatısında olacaktım. Oraya da kimsenin gelmeyeceğinden emin olacaktım.

Eğer ki biri gelirse, Kanaye'nin de arkamda olduğundan emin olduktan sonra çatılar aracılığıyla kaçacaktım. Planım buydu. Ama eğer konuşma işe yarar, insanlar sakinleşirseler de konuşmaya devam edecektim. Söz hakkını ona verecektim. Sonuçta biz bir ekibiz. Ve ekipler birlikte çalışır.

[Shiranui Kanaye]

Sanırsam dikkatlerini çekmiş gibiyim, çünkü doğruları söylüyorum. Doğruları söyleyen insan, boynunu bükmeyen insan hiçbir zaman kaybetmez. Yani, normal şartlarda öyle olması gerekir. Fakat, bir insan, çok güvenilen bir insanın evini yaktıktan sonra ona güvenen insanlara karşı politik bir konuşma yapmaya çalışıyorsa, ee, şey, çuvallayabiliyor.

Onu gerçekten canlı canlı yaktığımıza inanacak kadar mı körü körüne bağlılardı, hayatına son vermiş onurlu adama? Ya da o kadar mı güvenmiyorlardı, o adamın son isteklerini yerine getirmeye çalışan bağlı bu adamlara. Evet, işte geliyorlar! Fakat ben onların hala Ishigakure hakkındaki asılsız iddialarının boşa olduğunu belirtmek istiyor ve bir yandan da onlara zarar vermemek için kendimi zor tutuyorum. Masum ve hasta insanlara bir shinobi olarak zarar vermek kesinlikle onursuzca bir hareket olur ve işte bu sefer gerçekten köyümün adı lekelenir. Fakat duramayacakmış gibi hissediyorum. Ateşten uzak bir binanın tepesine doğru çıkacaktım.

Aslında, olası bir savaş durumu için yeterince çakram olduğunu biliyordum, eh, daha doğrusu hiç çakra harcamamıştım lakin yine de insanlara durduk yere zarar vereceğimin bilincinde olmak benim üzerimde kalıcı bir etki bırakacaktı, belki de bir etki daha.

Çatının üstüne çıkabilirsem, burada konuşacaktım. ''Hoi! Hoi! Biraz sakin! Siz ve sizinle birlikte doktorun üzerinde bulunan virüs, onun anlattığından anladığım kadarıyla öldükten sonra ortaya çıkıyor. Öyle ki, aranızdan bir tanesi ölürse, burayı cehenneme çevirebilir ve biz de bunu engellemek için, böyle bir yola başvurduk. Size zarar vermek istemiyoruz, fakat sizden köyümüze gelecek herhangi bir zarara karşı sessiz kalacağımızı zannetmeyin!'' sert bir ses tonu kullanarak konuşmamın ardından olur da köydekiler sakinleşirlerse konuşmaya devam edecektim.

Daha da hiddetlenirlerse burada bir olay çıkarmamak adına Kouchi ile birlikte köye dönmek üzere buradan uzaklaşacak ve uzaklaşmadan önce ''Size zarar vermekten korktuğum için kendimi uzaklaştırıyorum keza köyüm adına söylenen asılsız iddialar kanıma dokunuyor, cehennemde görüşmek üzere!'' diyecektim. Bakalım buradaki gidişat nasıl olacaktı? Bundan çok daha önemli bir nokta daha var ki, o da Yontulmaz Dai-ishi'nin bize karşı göstereceği tutum. Tch, umarım büyük bir belaya girmemişizdir. Sonuçta her şeyi, köyüm için yaptım.

[GM - Naruto]

Kouichi hemen yandaki evin çatısına çıkıp konuşmasını yapıyor. Kanaye de ona eşlik ediyor ve konuşmayı tamamlayan kişi oluyor. Ancak ikinizin sözleri de halkı pek tatmin etmiş gibi durmuyor. Zaten içinde bulunduğunuz durumda aksini düşünmelerini beklemek de çok güç. Alev alev yanan bir ev, içinde halkın kurtuluş ümidi olan doktor ve bu evi yakan iki Ishigakure shinobisi... Anlattıklarınızın hiçbir destekleyicisi olmaması da cabası. Bu haliyle halk da kendinden beklendiği gibi size inanmama yolunu seçerken, ağır küfürler de kendini göstermeye başlıyor. Ancak siz düşündüğünüz gibi olayı uzatmadan buradan uzaklaşıyorsunuz ve köye geri dönüş yoluna giriyorsunuz.

Sonunda Ishigakure'ye vardığınızda rutin rapor işlemlerine geçiliyor. İkinizin de raporlarını yazması ve bunları görevli kişiye vermeniz gerekiyor. Bildiğiniz üzere bu raporlarda görevde olanları özet olarak yazmak durumundasınız. Ancak sizin görevinizde, yanınızda gelen hasta adam ve doktor ayrı bir önem taşıdığı için bu ikisinin akıbetini de net bir şekilde ortaya koymanız gerekiyor. Son olarak Kanaye doktordan aldığı kan örneğini görevliye teslim etmiş durumda. Görevli ise kanın analiz edileceği bilgisini size veriyor.

Kapalı konu

RPlerinizde yazdığınız raporu da belirtmeniz gerekiyor. Ne yazacaksanız hepsi raporunuzun içinde olsun.

[Kouichi Natsume]

Değişik olaylar zinciri arasında kilit vurulmuştu bedenime adeta. Alengirli olaylar yaşamış ve sonucunda bazı kararlar vermek durumunda kalmıştım. Ama iyi, ama kötü. Vermiştim ve de bitmişti olaylar. Her şey yaşanmış şeyler olmuştu artık. Geçmişte kalmıştı artık. Şu an için yapacağım hiçbir şey yoktu.

Önüme bakmış ve köyüme dönmüştüm. Bundan sonra da ne mi yapacaktım? Olan olayları unutmayı tercih edecektim. Aklıma getirmeyecektim. Düşünmeyecek ve bahsetmeyecektim. Ama o olanlar, her zaman aklımda kalacak ve benimle yaşayacaktı. O köydeki insanlar ve Misato Anno. Hepsi aklımda olacak, ebediyete kadar. Düşüncelerim değişecekti bazen, o köyü düşünecektim. Yaşadıklarım aklıma gelecekti. Ve fikirlerim değişecekti yer yer. Böyle olacaktı. Biliyorum bunu. Eminim yani.

Neyse, son kez anmak üzere bu konuyu, rapor yazmam gerekiyordu. Tabii son kez dememe bakmayın. Bundan sonra defalarca kez anacaktım bu konuyu. Özellikle Misato Anno konusunu. Onu parçalayacak, lime lime edecektim. Kesinlikle öyle yapacaktım! O kadın aldığı canların hesabını verecek bana!

Şimdi raporumu yazacağım;

Sayın Ishigakure Daichou'su ve Ishigakure Yetkililerine;

Birkaç gün önce Shiranui Kanaye adlı Ishigakure chuunini ile çıktığım görev, bir eşlik etme göreviydi. Doktor ve arkadaşını köyüne bırakacaktık ve doktorun işini görecekti köyünde. Sonra bizde doktoru alıp dönecektik tekrardan Ishigakure'ye. Görev buydu.

Bu amaç doğrultusunda yol arkadaşım Shiranui Kanaye ve ben, göreve çıktık. İlk başlarda sorunsuz bir şekilde ilerliyorduk. Ama aniden doktorun arkadaşı olan adam, birden fenalaştı. Zaten pek iyi bir görünümü de yoktu. Ara vermek durumunda kaldık. Sonrasında ben, onu taşıma amaçlı ormandan odunlar keserek, bir yatak yaptım. Kısa bir süre de bunu halletmiş ve doktorun arkadaşını yatağa bindirmiştik. Kanaye ve ben onu birlikte taşıyarak köye kadar getirdik. Tabii köye varmadan önce, bir yol ayrımına denk geldik. Doktor ve arkadaşı onu bize kısa ve uzun yol diye tanıttı. Kısa yol tehlikeli dediler, uzunsa tehlikesiz olanmış. Doktorun arkadaşının pek zamanı olmadığını düşünerek, kısa yolu seçtik.

Her neyse, sonrasında köye vardık. Ve doktorun evine geçtik. Doktor bana köye gidip, birine geldiğimi söylememi istedi. Bende sağlıklı biriyle konuşmak istedim. Keza köydeki herkes hastalıklı gibiydi. En sonunda sağlıklı bir çocuk bulup, ona haber verebildim.

Ama asıl konu, doktorun evine varmamdan sonra başladı. Eve girince Shiranui Kanaye adlı arkadaşım ve bana dönerek, "Beni öldürür müsünüz?" diye bir soru yöneltti bize. Tabii açıklama istedim ben de. Açıklamaya başladı o da. Dediğine göre, köye bir hastalık bulaşmış. Kaynağını bulamadığı bir hastalıkmış bu. Bize öyle dedi yani. Sonra bu da hastalığı yenecek bir şey bulmuş. Bir vitamin, bir ilaç üretmiş. Ve bu ilacı herkese vermiş. Fakat ilaç aşırı etkiliymiş. Hastalığı yenmekle kalmayıp, insan vücudunu da çok fazla etkiliyormuş. Bu duruma çözüm bulmak için daha fazla araştırma yapmak durumunda kalmış. Yaptığı araştırmalar sonucunda bulduğu ilaçlar, sadece hastalığın ilerlemesini durdurmuş.

Fakat doktorun karşısına biri çıkmış sonra. Adı "Misato Anno." O kadına güvenmiş ve onun temin ettiği ilaçları almış. Sonrasında hastalığın geçeceğine inanarak, tüm köye bu ilacı vermiş. İlaç insanları düzeltiyormuş, ama onların zihinlerini söküp atıyor ve onları insanlıktan çıkarıyormuş. Bana böyle dedi. Sonrasında birlikte yolculuk ettiğimiz adamı öldürdüğünü söyledi. Sonra tekrar beni öldürün dedi ve Kanaye'ye bir virüslü ilaç tüpü verdi. Tüpü aldı. Ve doktorun isteğine karşılık kendi wakizashilerinden birini verdi. Doktor onurlu bir davranışla, kendini öldürdü.

Fakat olaylar bununla da sınırlı kalmadı. Biz köyün tehdit unsuru oluşturacağını düşündüğümüz için doktorun evinden aleve tutuşturduk. Evde ölü iki insan vardı sadece. Hedefimiz, amacımız köyü yakmaktı. Ama sonra köylüler çıktı dışarı. Kanaye ve ben, onlara zarar veremeyeceğimizi düşündük. Ve köyü terk ettik. Yakın zamanda o insanlar, adeta birer zombi olacak. Ve virüs muhtemelen bulaşıcı. Bir an önce o köy kontrol altına alınmalı.

Tüm yaşadıklarımız ve yaptıklarımız bunlardı. Kan tüpü elinizde olmalı. Başka bir şey olmadı görevde. Bu kadardır yaşadıklarımız!

---

Natsume Kouichi

Bu raporu yetkilere verecektim. Bu benim yaşadıklarımı içeren, ortaya çıkmaması gereken bir rapor yazısıydı.

[Shiranui Kanaye]

Ananı avradınıııııı. O nasıl küfür lan?! İnsan insana öyle küfretmez be. Neyse, bu yanık acısını da içimize attık ve sonunda güzel köyümüz Ishigakure'ye kadar geldik. Ishigakure, senin tek bir parçan için kendimi feda edebilirim artık. Beni onurlu bir askerin olarak kabul etmen dileğiyle.

Neyse ki, bu yoğun tempodan rutinlerimize, görev raporuna kadar gelmiş bulunmaktayız. Yanımdaki, doktorun son dileklerinden biri olan kan tüpünü de görevliye teslim etmiş olmamla birlikte rapora geçebiliriz. Fakat göreve göre doktoru da yanımızda getirmemiz gerekiyordu. Aah aah, başımız yanacak gibi ama. Neyse, başlayalım o halde.

Ishigakure Daichou'su ve Ishigakure Yetkililerine;

Köyden ayrılmamızın ardından, Kushina Vadi Ormanı üzerinden devam ettiğimiz yolculuk, bir noktada yol ayrımına gelmişti. Yanımızdaki köylü sol ve uzun yoldan gitme taraftarıyken, doktor sağ ve kestirme yoldan gitmek konusunda ısrar etmişti. Nitekim, bize danışmalarının ardından kararımız kısa yoldan gitmek olmuştu.

Bu kararın ardından köylü, epeyce ağlamaklı olmuş ve titremeye başlamıştı. Bunu, uyguladığım ''Kai'' sayesinde fark etmiştim. Durumunun kötü olduğunun ve acil tedavi gerektiğinin farkındaydık fakat yolun ortasında köylünün durumu daha da fenalaşmıştı ve yere yığılmıştı.

Sonrasında, geri kalan üç kişi olarak onu taşıma kararı almıştık ve görev arkadaşım Natsume Kouichi, ormana bir tür sedye hazırlamaya gitmişti. Ben de bu sırada köylünün ve doktorunun güvenliğiyle ilgileniyordum, fakat doktorun hal ve hareketlerine bakıldığında köylünün pek şansı olmadığı rahatlıkla anlaşılıyordu.

Bundan bir süre sonra Kouichi geri gelmiş ve sedye ile birlikte hızlıca köye doğru yola çıkmıştık. Sonunda köye varmak üzereyken, doktor nedendir bilinmez epeyce durgunlaşmış ve ciddileşmişti. Köylüyü, doktorun evine kadar taşıdıktan sonra içeriye geçmiştik. Doktorun bize evi tanıtışının ardından, tedaviye başlamıştı. Görev arkadaşım gitmiş ve ben doktorun yanında kalmıştım, fakat doktorun üzerinde hala o ölüm sessizliği, hala o ciddiyet hakimdi. Normal şartlarda bir doktorun, hastasını tedavi ederken kahkaha atması beklenmez fakat onun gibi birinin bu denli ciddi ve stresli bir hal alması dikkatimi çekmişti.

Bir süre böyle geçmesinin ardından Kouchi gelmişti, ben de onun yanına gitmişken doktor gelmiş ve durduk yere onu öldürmemizi istemişti. Neler olup bittiğine dair birkaç düşüncem vardı ve onlardan bir tanesi doğru olan olmuştu. Doktor, kendi köyünün halkının sağlığı adına ilaçlar üretmeye başlamış fakat bu ilaçların yetersiz olduğu kanısına varmış. Daha sonrasında hastalığı araştırıp bir tür vitamin ortaya çıkarmış ve bu vitamin hastalığın tedavisi haline gelmiş. Fakat vitamin hastalığı iyileştirmesine rağmen vücudun gitgide kötüye gitmesine sebep oluyormuş. Kendi çapında çözümler bulmaya denemiş fakat başarılı olamayınca bize ve bizim gibi diğer köylerden yardım istemiş.

Diğer köylerden tıbbi destek aldıktan sonra başka bir ilaç ortaya çıkarmış fakat bu ilaç sadece vücudun kendine zarar verme sürecini azaltıyor ve buna bir nebze engel oluyormuş. Ne yapacağını bilemeyip çaresizlik içerisinde kaybolan doktor, umut ışığı olarak Kusagakure ve diğer köylerde de yoğun bir şekilde aranan missing-nin Misato Anno ile tanışıp, onun yalanlarına kanmış. Suçlu kadın ona bir tür ilaç vermiş ve o da tüm köye dağıtmış. Fakat bu suçlunun ona verdiği ilaç, hastalığı geçirmesine rağmen insanları da farklı bir hale getiriyormuş. Anlattığına göre onları saldırgan bir hale getirebilecek olan bu tedavi görünümlü zehir, yanımızdaki köylüde de varmış ve itiraf ettiğine göre, onu da kanına zehir karıştırarak öldürmüş.

Bunu, tüm köye yapamayacağını düşündüğü için, onu öldürmemiz gerektiğini ve çok az zamanımız olduğunu söyledi. Bunun ardından ben, yanımdaki kılıçlardan bir tanesini ona verdim, öyle ki doğrudan masum birini öldüremeyeceğimi biliyordum. Ardından, o da kendinden ne denli nefret ettiğini ve hatasının üzerinde bıraktığı etkiyi, kendi canına kıyarak kanıtlamış oldu. Bundan öncesinde bana vermiş olduğu bir kan tüpü vardı, köylüyü öldürmeden önce bu kanı ondan almış ve bana vermişti. Öyle ki, bizim köyümüzün shinobilerinin hastalığı inceleyip bir çözüm bulabileceğini düşünüyordu.

Buradan sonra geri dönmek, kaçmak en doğrusu olacaktı fakat hatamı kabul ederek geri kalanını da anlatacağım. Biz, bu hastalığın yayılıp bizim köyümüze de zarar vereceğini düşünerek doktordan başlayarak o köyü imha etmeyi düşündük ve nitekim, buna başladık.

Doktorun evini aleve verdik, fakat bu durumun farkına varan hasta insanlar etrafımıza toplandılar ve bize olan tepkilerini gösterdiler. Özür dileyerek söylemek zorundayım ki, köyümüze biz ikimiz yüzünden hain damgası vurdular. Onlara durumdan bahsedip, köyümüzün adını boş yere lekelememeleri gerektiğinden, olası bir suç durumu varsa bu mesuliyeti tamamen kabul ettiğimden bahsettim fakat dinletemedim.

Öyle ki, bizi ablukaya alacaklarken oradan uzaklaşıp köye gelmek zorunda kaldık. Kendim adına konuşmam gerekirse, işin buradan kaldık. Sonrasında da köye gelip, doktorun bana verdiği kan tüpünü teslim ettik. Raporuma eklemeyi unuttuğum eksik bir şey ya da görev sırasında yapmış olduğum yanlış bir şey için cezamı çekmeye şimdiden hazırım.
-Shiranui Kanaye

Epeyce zor bir durumdu bu, bir suçu itiraf etmek. Fakat yalan söylemektense cezalandırılmayı tercih ederim. Kouichi'nin de raporunu bitirmesini bekleyecek ya da bitirdiyse onunla birlikte ben de teslim edecektim. Epey zor bir gün oldu, meditasyon için güzel bir gün.