[Kusa] Takım Shikibanzo

[GM - Naruto]

Belirlediğin saatte, belirlediğin yere, öğrencilerinden önce varıyorsun. Biraz heyecan var sanki içinde, belki de ilginç bir beklenti dürtüklüyor karnındaki arıları. Belki de ağır bir sorumluluğun suradına düşen ilk damlalarını seziyorsun.

Herşeyden önce, çevrene tekrar bir bakmak geliyor içinden.

Burası nasıl bir yer? Niye burayı seçtin? Buraya gelince ne bulacak öğrencilerin?

Kapalı konu

Buluşma yerini Kusagakure içinde kalmak kaydıyla herhangi bir yerde düzenlemiş olabilirsin. Böyle bir durumda konu buluşmanın yapılacağı yere taşınacaktır.

Pasiflik süresi 48 saattir.

[Kasumikage Shikibanzo]

Heyecanlı bir sabaha uyanmıştı Kasumikage. Gözlerini açması ile beraber yatağından fırlamış ve mutfağa doğru koşmaya başlamıştı. Salonda oturan babası Yamamoto'nun önünden büyük bir hızla geçerek garip bakışlara maruz kalmıştı. Mutfağa vardığında annesini orada görmeyi ummuştu fakat orada değildi. Yinede Kasumikage'ye güzel bir kahvaltı hazırlamış ve tabağının üstüne bir not bırakmıştı;

''Acilen çıkmam gerekti Shikibanzo. Kahvaltını afiyetle bitir ve bu heyecanlı gününde en az senin kadar heyecanlı olacak öğrencilerine elinden gelenin en iyisini yap.''

Notu okuduğu gibi suratında gururlu bir gülümseme belirmişti. Yemeğe başlamak için sandalyesine otururken Yamamoto'ya; ''Babaa!! Eğer kahvaltı yapmadı isen gel. Ben başlıyorum'' demişti. Çok fazla yemek yemek istemiyordu ancak iştahına engel olamayarak çok sevdiği krepleri indirmeye başladı mideye. Yamamoto ise cevap vermeye gerek duymadan sofraya gelmiş ve kendine bir çay doldurarak Kasumikage'ye bakmaya başlamıştı. Bir an göz göze geldiklerinde babasının kendisine çok komik bir ifade ile baktığını görmüştü Kasumikage. Sanki kahkahalara boğulacak ancak kendini zor tutuyor gibi bir ifade. Çok garipsememişti. Çünkü sahiden aşırı heyecanlı olmakla beraber bir gerizekalı gibi görünüyor olabilirdi...

''Umarım takımın seni böyle görmez...'' demişti aniden ciddileşerek Yamamoto. Çayından yudum alması ile beraber ağzı yanmış ve bırakmıştı bardağı. Kasumikage ise krepleri yemeği keserek aniden heyecanını kenara atmıştı sanki. ''Hayır baba. İlk izlenimlerinin bu adam resmen geri zekalı olmasını istemiyorum. Aksine aşırı ciddi bir Kasumikage göreceklerinden emin olabilirsin.'' demişti. Çok iddialı bir cümle olduğunun farkındaydı ancak buna ihtiyacı vardı. Bunu başarabilirdi, iyi bir takım kaptanı olabilirdi. Hatta olmalıydı. Uzun süredir shinobilik namına pek bir şey yapmamış olduğu için buna ihtiyacı vardı...

''İşte bir Kasumikage!'' diyerek ellerini birbirine vurmuştu Yamamoto. ''Sende kendi gençliğimi görmüyorum Shikibanzo! Sen büyük ihtimalle benim sahip olamadığım sükunet duygusuna sahipsin.'' diye eklemişti gururla. Çayını bitirmeden oturduğu sandalyeden kalkarak Kasumikage'nin omzuna elini koymuş ve ''Başaracağından eminim.'' diyerek sofrayı terk etmişti. ''Biraz uyumaya ihtiyacım var. Sana kolay gelsin.''

Babasında hep böyle şeyler duyan bir insan değildi Kasumikage. Hatta annesine daha yakın bir şekilde büyüdüğü için bu tür anlar ona çok değerli geliyordu. Babasının bu saatte uyumaya ihtiyacı olmayacağının da farkındaydı. Rahat rahat düşünebilsin diye gitmişti...

Midesine indirdiği 6. krepten sonra bir bardak suyu mideye indirmiş ve tekrar odasına dönmüştü. Kıyafetlerini giyip ekipmanlarını toplarken tanışacağı geninleri çok merak etmeye başlamıştı. Görünüşleri, kişilikleri ve davranışları aralarındaki ilişkiye yön verecek olan en önemli şeylerdi. Hatta buluşacakları yer bile çok önemliydi. Bu yüzden akademide buluşmak istememişti geninler ile. Çok sıradan bir buluşma olmasını istemiyordu. İlk takımı ile buluşacak ve bu an özel olacaktı. Böyle planlamıştı kafasında...

Tüm hazırlıklarını tamamladıktan sonra hızlıca evden çıkmıştı. Köy kapısının çok yakınlarında ki dango dükkanında buluşacaktı takım üyeleri ile. Bu yeri seçme nedeni saçma bir şekilde dangoyu çok sevmesi ve takımdakilerin sevip sevmediğini öğrenmekti. Evine biraz uzakta olsa bile takımı ile orada buluşmak sahiden istediği bir şey olmuştu. Zaten evden çıktığı zamanı baz aldığında oraya erken varacağı kesindi ve bu sayede hem kendisine hem de takım üyelerine dango alarak onları bekleyebilecekti. Geldiklerinde dangoları görüp, verecekleri tepki Kasumikage'nin merakını dindirecek ve geninlerden ilk cevabını alacaktı... Saçma bir şekilde, soru sormadan...

Yaklaşık 20 dakika sonra küçük ancak güzel dango dükkanına varmıştı. Dükkanı işleten yaşlı nine her zamanki gibi işinin başında müşterilere dango hazırlıyordu. Küçük ahşap bina güzel kokularla müşterilerine güzel bir hizmet veriyordu. Hoş, nedendir bilinmez bugün Kasumikage haricinde sadece 4 müşteri daha vardı. Aslında çok kalabalık olmaması daha iyi gelmişti Kasumikage'ye. Rahat bir tanışma için uygun ortam sağlanmıştı. İçeri girip önceden kafasında kararlaştırdığı geniş masaya oturmuştu Kasumikage. Nineye selam vermeyi ihmal etmemiş ve hemen olayı izah etmeye başlamıştı;

''Günaydınlar obaa-san. Bugün ilk defa kaptanlığını yapacağım takımım ile buluşacağım. Onlar geldiklerine masaya 4 porsiyon dango getirirsen çok sevinirim.''

Yaşlı kadın, Kasumikage'nin sözlerini duyduğu gibi şirin suratı ile gülümsemiş ve işinin başına dönmüştü. Pek konuşmazdı zaten. Hatta Kasumikage kadının sesini hatırlamıyordu bile... Kafasında çok soru vardı. Çok merak ettiği şey ve endişelendiği şey. En büyük korkusu asla yapmak istemediği şeyleri yapmasıydı. ''Umarım çocuklar yasak kelimeden bahsetmezler.'' düşüncesi zihninde at koşturuyordu...

[GM - Naruto]

Dükkanda yer alan geniş masaya oturmanın ardından siparişini veriyorsun. Öğrencilerin gelmesini beklerken onlar hakkında sana verilmiş olan ve çoktan ezberlediğin raporları gözden geçiriyorsun. Her bir kelimesini ezberlediğin raporu heyecanlı bir şekilde zihninde tekrar ederken, dükkanın kapısında bembeyaz bir kıyafet girmiş Mitsunari'yi görüyorsun. Tıpkı raporda yazıldığı gibi doğrudan dikkat çeken bir tip olan Mitsunari dükkanın için şöyle bir süzerken, yüzünde hoşnutsuz bir ifade oluşuyor. Gözleri seninle buluştuğunda bu hoşnutsuz ifadesi ile beraber sana doğru adımlamaya başlıyor. Küçük bir çocuk olsa da kendisine güvendiği her halinden belli olan adımları seni etkilemeye yetiyor. Dik duruşu, kollarını çok açmadan hareket etmesi ve adımlarındaki ufaklık tıpkı daha önce karşılaştığında birkaç gerçek asili temsil ediyor gibi. Aranızda birkaç metre mesafe kaldığında, Mitsunari olduğu yerde bacaklarını birleştiriyor, kollarını da vücuduna yapıştırıyor ve tam olması gereken derecede eğiliyor. Bu selamlamasını "Bendeniz Hayata Mitsunari. Sizi saygıyla selamlıyorum Kasumikage-sensei."diyor. Konuşması da tıpkı davranışları gibi asil duran Mitsunari eğilmiş bir şekilde beklerken, birden kapının bulunduğu noktadan bir bağırtı kopuyor!

"DANGOOOOOOOOOOO!!!!!" diye bağırarak içeriye giren kişinin Shunji olduğunu fark ediyorsun. Mitsunari'nin aksine yüzünde sinsi bir gülümseme bulunan Shunji, sanki eliyle koymuş gibi koşarak sizin yanınıza gelirken eğilmekte olan Mitsunari'nin sırtına elini koyarak zıplıyor ve ardından tam karşındaki yere oturuveriyor. Yüzündeki gülümseme ile Mitsunari'ye bakarken "Aferin ufaklık, ben gelince böyle eğil!" diyor ve sana döndüğünde de "Hadi ulan, açım!" diyor. Gözündeki çapaklar, kurumuş dudaklar Shunji'nin yataktan kalkıp doğruca buraya geldiğini gösteren işaretler oluyor. Mitsunari ise hiç ses çıkarmadan, eğilmiş bir şekilde beklemeye devam ediyor.

[Kasumikage Shikibanzo]

Yerine oturmuş gelecek olan geninlerin yolunu gözlemeye başlamıştı Kasumikage. Arada gözü müşterilere servis yapan yaşlı nineye kayıyordu ancak hemen kendini toparlayıp tekrar kapıyı gözetlemeye başlıyordu. Planladığından daha erken gelmişti. Bu kadar beklemeyi planlamamış olduğu için ne yapacağını şaşırmıştı. Elinden gelen tek şey sakinlikle oturmaktı...

İlk gelen kişi Hayata Mitsunari olmuştu. Sahiden de raporlarda yazdığı gibi bembeyaz giyiniyordu. Dikkat çekici bir görüntüsü olduğu da kendini doğrulaşmıştı o an. Dükkana girdiği gibi yüzündeki ifade değişmişti Mitsunari'nin. Sanki mekanı beğenmemiş, hatta iğrenmişti. O an Kasumikage ile göz göze gelmişlerdi. Adımları Kasumikage'ye doğru yönelen Mitsunari gayet kendinden emin ilerliyor ve daha ilk andan Kasumikage'nin ilgisini kazanmaya başlıyordu. Kendine güvenen insanları severdi Kasumikage. Mitsunari'nin bu kendine özgü ağırlığı hoşuna gitmişti. Henüz onun gücünü test etmemişti ve bir shinobi olarak nitelikleri hakkında somut bilgileri yoktu. Genede ilk görüşte gerekli etkiyi yaratmıştı Mitsunari. Kasumikage ile arasında bir kaç metre kaldığı anda ise bacaklarını birleştirmiş, kollarını vücuduna yapıştırarak gayet saygılı bir biçimde, eğilerek;

''Bendeniz Hayata Mitsunari. Sizi saygıyla selamlıyorum Kasumikage-sensei.''

Kasumikage ise bu saygısı genine cevap vermek için ayağa kalktığı sırada aniden dükkanın kapısında bir ses gelmeye başlamıştı. Daha kelimeler ağzından çıkamadan, gelen ses yüzünden duraksıyan Kasumikage ise kapıya doğru döndüğünde ikinci genin'in geldiğini görmüştü..

İkinci gelen kişi Kano Shunji idi. Dangooo diye bağırarak içeri hızlıca bir giriş yapmış, yüzündeki sinsi gülümseme ile ani bir çeviklikle Mitsunari'nin üstünden atlayarak Kasumikage'nin karşısına oturmuştu. Mitsunari ne kadar Kasumikage'yi etkiledi ise Shunji de bir o kadar nefret ettirmişti kendisinden. Engin ve aşırı bilgeli bir shinobi olmadığını biliyordu Kasumikage. Ancak hiç bir zaman Shunji gibi saygısız bir genin olmamıştı. Gerek senseine, gerek ise takım arkadaşlarına karşı hep saygılı olmuştu. Shunji ise utanmadan Mitsunari'ye laf atabiliyor, hatta ve hatta Kasumikage'ye ''Hadi ulan, açım!'' diyebiliyordu. Sinirlenmişti Kasumikage. Ancak hemen bozmayacaktı Shunji'yi. Öncelikle biraz tolerans göstermesi gerektiğini biliyordu...

Suratında oluşan sert ifade ile Shunji'ye bakış atmakla yetindi. Shunji akıllı bir çocuksa bu bakışın ''Bence saygını takın.'' anlamına geldiğini anlar diye düşünmüştü. Sonrasında ise Mitsunari'ye dönerek;

''Hoşgeldin Mitsunari-kun. Gel ve takım arkadaşının yanına otur.''

Sözü bittiğinde tekrardan Shunji'ye dönmüştü. Bu saygısız genine bir şey söylemeden durmak ona göre değildi. Tutamamıştı kendisini...

''Yanlış hatırlamıyor isem sen Shunji-kun'sun. Sorun olmasın diye söylüyorum. Normal hayatında nasıl birisi olduğun beni ilgilendirmez. Hem takım arkadaşlarına hem de bana karşı saygılı olmanı istiyorum. Şimdi sakince otur ve düzgün bir şekilde kendini tanıt.''

Olabildiğince sakin bir konuşma yapmaya çalışmıştı. Ne kadar etkili olacak bir fikri yoktu. Ancak elinden gelen buydu. Ne Mitsunari'nin ne de Shunji'nin cevaplarını beklemeden yaşlı nineye el hareketi yaparak önceden konuştuğu gibi 4 porsiyon dangonun gelmesini beklemeye başlamıştı...

Kasumikage'nin Takımı... Kulağa hoş geliyordu...

[GM - Naruto]

Mitsunari'ye oturmasını söylemenin ardından, Mitsunari başı ile sana teşekkür ediyor ve sonra Shunji'nin yanına oturuyor. Ancak Mitsunari neredeyse kıçının yarısını dışarıda tutuyor. Shunji'ye pek yaklaşmadan oturmaya çalışan Mitsunari'nin yüzünde de bu isteksizliği sonuna kadar görebiliyorsun.

Mitsunari'nin oturmasının ardından Shunji'ye olan sözlerini sıralıyorsun, ancak çocuk sanki sen hiçbir şey dememişsin gibi yüzündeki gülümsemesini sürdürüyor. Bakışları dükkanın içinde cin gibi dönerken neredeyse seni sallamadığını bile düşünüyorsun. Ancak Shunji "Ben Kano Shunji, memnun oldum." diyor. Ne var ki yüzünde hiçbir ifade değişikliği olmaması Shunji'nin gerçekten memnun olup olmadığı konusunda sana hiçbir fikir vermiyor. Mitsunari'nin yüzü ise hala memnuniyetsizliğini koruyor ve sen de dangoları masaya söylüyorsun.

Dangolar geldiği anda Mitsunari birkaç saniye bir şeyler mırıldanıyor ve ardından "Afiyet olsun." diyor. Mitsunari bu hareketlerini yapana kadar da Shunji bir çubuğu ağzına tıkmış oluyor! Neredeyse boğulacak gibi yiyen Shunji'nin bu hali, onun nasıl çelimsiz biri olabildiğini sorgulatıyor sana. Shunji ikinci çubuğuna geçmek için çabalarken, Mitsunari narin bir şekilde tuttuğu çubuğu biraz da sertçe tabağa bırakıyor ve "Kasumikage-sensei, haddime değil ama sessizliğinize daha fazla tahammül edemeyeceğim." diyor. Hemen ardından ise Shunji'ye keskin bir bakış atarak "Böyle yabani mi davranacaksın? Hele de karşında Kasumikage-sensei varken?" diye çıkışıyor. Ancak bu iki soruyu da öyle güzel tonluyor ki, sanki Shunji'ye en ağır küfürleri etmiş gibi bir his uyandırıyor sende. Shunji ise ağzındaki koca lokmayı evirip çevirmeye çalışırken "No yobonoloğo yoo, açom duyom aç! Son açlok nodor boloyon mo?" diyor. Ağzından çıkan birkaç parça konuşması esnasında Mitsunari'nin yüzüne gelirken, Mitsunari kaşlarını iyice çatarak ayağa kalkıyor ve "Kasumikage-sensei... Böyle bir yaratıkla aynı yerde olmayı kabul edemem. İzninizle buradan gidiyorum." diyor. Shunji ise sadece "Ohh, bono doho çok yomok koldo!" diyor her şeye rağmen gülen suratıyla.

[Kasumikage Shikibanzo]

Mitsunari, Kasumikage'nin sözlerinden sonra hemen yerine oturmuştu. Ancak durumundan hoşnut olmadığı her halinden belliydi. Shunji ise Kasumikage'den yediği lafları sanki hiç duymamış gibi duruyordu. Ne surat ifadesi değişmişti ne de saygısızlığı. Kasumikage tam sinirine engel olamayıp daha ağır konuşacakken ise ''Ben Kano Shunji, memnun oldum." demişti. Sakinleşmişti bi anda Kasumikage. Mitsunari'yi ne kadar çok sevdi ise Shunji'yi o kadar az sevmişti. Ancak bunlar sadece ilk görüşteki duygularıydı. İleride neler olacağını bilemeyeceği için sakinliğini korumalı ve iki öğrencisine de eşit seviyede ve düzgün davranmalıydı...

Shunji'nin anlamsız suratı ve Mitsunari'nin hoşnutsuz ifadesi ile ne yapacağını şaşırmış Kasumikage'nin imdadına dangolar yetişmişti. Yaşlı ninenin getirdiği 4 porsiyon dango masanın ortasına konduğu gibi Kasumikage aklındaki ilk sorunun cevabını almaya başlamıştı. Shunji direkt olarak bir çubuğu ağzına tıkmıştı. Mitsunari ise Kasumikage'nin duyamadığı bir şeyler mırıldanmış ve usulca bir çubuğu eline almıştı. Oldukça ters özelliklere sahip iki öğrencisi vardı Kasumikage'nin. Birisi oldukça saygılı ve tertipli. Diğeri ise pasaklı ve öküz...

En azından büyük bir olay yaşanmıyor diye içinden geçiriyordu Kasumikage. Sadece sessiz bir şekilde önündeki dangoyu yiyor ve öğrencilerini izliyordu. Ortamdaki gerginliğin bir anda tavan yapacağından haberi bile yoktu. Shunji ikinci dangoyu yemek için eline aldığında Mitsunari kendisine engel olamayarak birden köpürmüştü...

"Kasumikage-sensei, haddime değil ama sessizliğinize daha fazla tahammül edemeyeceğim. Böyle yabani mi davranacaksın? Hele de karşında Kasumikage-sensei varken?"

Mitsunari'nin ses tonunun çok enteresan olduğunu düşünüyordu o anda Kasumikage. Bu lafları başkası söylese pek ciddiye alınmayacak şeyler gibiydi, ancak Mitsunari bunları söylerken öyle enteresan tonlamalar yapmıştı ki, sanki Shunji'ye çok ağır hakaretler etmişti. Şaşırmıştı Kasumikage. Hem Mitsunari'ye, hem Shunji'ye, hem de günün garipliğine. Hiç böyle düşünmemişti. Öğrencileri ile gayet normal bir yemek yiyecek, biraz muhabbet edecek ve başka bir gün görülmek üzere ayrılacaklardı. Ancak böyle olmamıştı. Hatta Mitsunari'nin söylediklerinin üzerine ona cevap veren Shunji'nin ağzından fırlayan bir kaç parça yemek işin boyutunu daha da arttırmıştı...

Mitsunari aniden Kasumikage'den özür dileyerek gitmek istediğini belirtmişti. İşin boyutu değişmiş ve Kasumikage'ni ipleri almasının vakti gelmişti. Shunji halen garip gülümsemesi ile ona daha çok yemek kalacağından bahsederken, Kasumikage hızla ayağa kalkmış ve Shunji'nin kafasına çok sert olmayacak ancak acıtmasını umduğu bir yumruk geçirmişti. ''Shunji-kun! Seni son kez uyarıyorum. Lütfen davranışlarına dikkat et.'' sözleri bittiğinde Mitsunari'ye dönmüş ve ''Mitsunari-kun üzgünüm ancak ben izin vermedikçe bir yere gidemezsin. Lütfen gel ve benim yerime otur. Ben Shunji-kun'un yanında otururum.'' demişti. Hızla masanın üstünden atlayarak az önce kafasına vurduğu Shunji'nin yanına oturmuştu...

''Şimdi... Eğer aramızdaki anlaşmalıkları biraz olsun azalttıysak, gelin ve bana shinobi olmaktaki amaçlarınızdan bahsedin.''

Onların ağzından böyle şeyler duymak ortamdaki gerginliği azaltabilir diye düşünmüştü...

[GM - Naruto]

Mitsunari'nin gitme isteğine karşılık devreye giriyorsun ve Shunji'nin kafasına okkalı bir yumruğu indiriyorsun. Shunji yediği yumrukla beraber ağzındaki tüm dangoları masaya püskürtürken tek elini başına koyuyor. Yüzünde pek bir acıma ifadesi olmasa da ilk kez gülümsemesi siliniyor. Bir masaya püskürttüğü dangolara bir sana bakarken "Elinin ayarına... Sensei... Elini seveyim, vurulur mu öyle küçücük çocuğa? Hiç yakıştıramadım, hiiiiç!" diyor. Shunji'ye bir uyarı daha geçmenin ardından Mitsunari'yi burada tutmak için sözlerini sarf ediyorsun. Yer değiştirme fikri onu buraya bağlayan tek şeymiş gibi olduğu yere oturuyor ve hemen ardından arkasını dönerek dükkan sahibi kadına "Masamızı temizlemenizi rica ediyorum." diyor. Hatta bunu o kadar nazik bir şekilde dile getiriyor ki neredeyse masayı kendin temizleyesin geliyor.

Yaşlı kadın masanızı temizlerken Shunji'nin neredeyse ciğerlerinin kopup gittiğini fark ediyorsun. Ancak bir şey demeden esas konuya giriş yapıyorsun. İlk olarak söze Mitsunari giriyor. Her zamanki saygın ses tonuyla "Benim babam bir soylu ve uzak bir ülkede. Amacım ailemizin sahip olduğu bu asilliği tüm dünyada kanıtlamak. Tabi bu büyük bir arzu. Şu anki hedefim, sadece köyümüzü kapsıyor. Eğer burada asilliğimi ispatlayabilirsem babamın yüzüne bakabilecek kıvama gelebileceğimi düşünüyorum." diyor. Bu konuşmasını dingin suratı ile de destekliyor Mitsunari. Oldukça etkili bir konuşma yapıyor bile denebilir.

Gözlerin sıradaki konuşmacı olan Shunji'ye kaydığında, içinde bir sıkıntı da b aş gösteriyor. Onu ne yapacağı konusunda en ufak bir fikrin olmayışı seni geriyor. Kaçamak bir bakışla Mitsunari'ye baktığında, onun Shunji'ye bakmadığını görüyorsun. Öyle ki, sanki Shunji bu masada yokmuş gibi davranıyor. Ne var ki Shunji bunu umursuyor gibi durmuyor ve suratına tekrar gülümsemesi yerleşirken "Benim amacım da..." diyor ve göz bebekleri küçülüyor. Yüzü ufak bir şeytanın ifadesine bürünürken "Kendilerine asilim diyenlerin götünü tekmelemek!" diyor. Bu bakışla Mitsunari'niin bakışları Shunji'ye öfkeyle dönerken elde etmek istediğini ulaşmış olan Shunji sana dönüyor ve "Sen de katıl bana istersen. O parlak kıçlarını tekmeledikçe kendine geleceksin. Hem benim kafama vurmaktan daha zevkli olacaktır!" diyor sinsi sinsi. Mitsunari ise iki elini sertçe masaya vuruyor ve "Bana bak yaratık! Bizlerin varlığını bile cümlelerinde kullanamayacak kadar hiçlik içeriyorsun. Bu yüzden eğer o kokuşmuş ağzından bir kez daha bizi geçersek..." diyor. Ancak henüz daha cümlesini tamamlayamadan Shunji konuşmasını kesiyor ve "N'aparsın? Babana mı söylersin? Bana bak ukala çocuk... Kasumikage-sensei karşısında saygısızlık yapma diye beni uyarmıştın, ama sen sadece saygılı rolü oynayan bir bok parçasısın. Sıçtığım boktan daha boksun. O kadar boksun ki bokum bile senden kaçar, anladın mı?" diyor insanı deli eden bir ses tonu ve yüz ifadesi ile. Bu cümlelerin hiçbirini sana söylememiş olsa da ne hikmetse üstüne bile alınıyorsun. Her şeyi bir yana bıraktığında ise, öğrencilerinin bir ortak özelliğini bu şekilde keşfediyorsun. Mitsunari konuşmaları ile bir insanı nasıl etkileyebiliyorsa, Shunji de o kadar tahrik edebiliyor. Herhangi bir cevap veremeyen Mitsunari kararlılık ve çaresizlik içeren bakışları ile sana bakmakla yetiniyor.

[Kasumikage Shikibanzo]

Asla planladığı gibi olmuyordu bu buluşma. Çocukların dilinden anlayamıyordu Kasumikage. İkna edemiyordu onları. Hatta düzgün bir sohbet ortamı bile oluşturamamıştı halen. Kendisi de sütten çıkma ak kaşık değildi. Ağır bir takıntısı vardı, ancak Mitsunari'nin zayıf noktası daha öne çıkıyordu. Çünkü düzenli olarak onu tetikleyen birisi vardı... Shunji...

Ne Shunji'nin kafasına vurması, ne de söylediği sözler ortamı düzeltmemişti. Anlık sessizlik ve sakinlikten sonra iki genin amaçlarını açıklarlarken gene bir kavga patlak vermişti. Shunji kadar Mitsunari'de hatalıydı. Shunji'nin tahrik ediciliği kadar Mitsunari'nin kendini üstün görmesi de sorun yaratıyordu. Aşırı derecede ters kişiliklere sahip iki genin ile karşı karşıyaydı Kasumikage. Fakat aynı zamanda öğrencilerinin büyük bir benzerliği vardı. Kelimelere hükmetme ve konuşma sanatı...

Mitsunari'nin Shunji ile konuşmaları olsun, yaşlı nineden masayı temizlemesini rica etmesi olsun, bunların hepsi kişiyi etkileyen konuşmalardı. Sahiden saygısı bir hitap şekli vardı. Öte yandan Shunji ise en sakin ve saygılı kişinin bile tahrik olmasını sağlayacak şekilde konuşabiliyordu. Mitsunari'nin sinirlenmesi ve Kasumikage'den kafasına yumruk yemesi bunu kanıtlıyordu. Şaşırmıştı Kasumikage. Hiç beklemediği iki öğrenci ile baş başa kalmıştı. Ancak üzgün ya da mutsuz değildi. Aksine, böyle iki öğrenciye sahip olduğu için mutlu olmaya başlamıştı. Onlara öğreteceklerinden çok, onların kendisine öğreteceği şeyleri düşünüyordu. Heyecanlanmıştı küçük bir çocuk gibi...

Yapacak bir şey düşünüyordu. Mitsunari susmuş Kasumikage'ye bakıyor. Shunji ise Mitsunari'nin ona laf atmasını bekliyordu. Önce Mitsunari'ye döndü Kasumikage. Elini çocuğun omzuna koydu ve gülümsedi sakince. Sonra elini çekmeden Shunji'ye döndü ve aynı şekilde diğer elini de onun omzuna koydu. Bu hareketi ile ortamın gerilimini biraz azalttığını düşünerek çekti ellerini. Kısa bir boğaz temizleme öksürüğünden sonra başlamıştı konuşmaya;

''Çok enteresan bir şekilde ikinizde saygımı kazanmaya başladınız. Shinobi yetenekleriniz hakkında henüz çok fazla yetenek sahibi değilim ancak, sahip olduğunuz kişilikler ve ''yetenekler'' biraz samimi geldi bana. Sen Mitsunari-kun! kişilere istediğini yaptırabilecek şekilde bir konuşma tarzına sahipsin. Karşındaki kişi sırf senin konuşma şeklinden kaynaklı olarak sana güvenebilir. Ancak ne yaparsan yap bu yeteneğin Shunji-kun'a karşı işlemeyecek. Çünkü sen Shunji-Kun! Karşındaki kişi ne kadar oturaklı ve sağlam kişilikli olsa da sen, o kişiyi tahrik edebilecek birisisin. Ayrıca kişilerin düşündüklerini çok umursadığını düşünmüyorum. Hatta sırf bu yüzden şu an söylediklerim bile seni hiç ilgilendirmeyecek olabilir. Ancak! Mitsunari-kun'un aksine senin bu yeteneğin daha üstün. Çünkü sen Mitsunari-kun'u bile çıldırtabiliyorsun. İşte tam da bu yüzden Kasumikage takımı mükemmel bir takım bence. Sarılıp barışın demiyorum ama aranızı düzeltmeniz gerek. Mitsunari-kun bir soylu olmamama rağmen bana saygı duyuyorsun. Aynı şekilde Shunji-kun'a da saygı duymalısın. Aynı şey senin içinde geçerli Shunji-kun. Beni kızdırmak istemeyeceğin gibi, Mitsunari-kun'u da kızdırmak istememeni istiyorum.''

Uzun bir konuşma yaptığının farkındaydı ancak buna bir son vermeliydi. Shinobilik olayı Kasumikage için bir oyundan çok önemli bir hayat meselesiydi. Bu yüzden bu iş ya bitecek ya da yok edilecekti...

''Eğer birbirinize saygınız konusunda sıkıntılar çekecek ve bu basit görevi bile başaramayacaksanız, benimle beraber hemen şimdi Kusa-chou binasına geliyorsunuz ve sizlerin shinobilik yapmaması hakkındaki raporları görevlilere verirken yanımda duruyorsunuz.''

Tehdit sevdiği bir şey değildi ancak bunu yapmalıydı. Blöf sayılabilecek olsa da bunu denemeliydi...

[GM - Naruto]

Çocuklara yaptığın konuşma onların bir an için durulmasını sağlıyor. Konuşmanın sonuna eklediğin tehditvari cümleler ise onları tamamen dizginlemeye yetiyor. Mitsunari her zamanki asil duruşu ile kafasını biraz öne eğiyor ve "Size sorun çıkarttığım için üzgünüm Kasumikage-sensei." diyor. Shunji ise iki kolunu göğüs hizasında bağlayıp hoşnutsuz bir ifade ile "Meh." diyor sadece. Onun bu hareketi şu an için kavganın uzamayacağına işaret ederken, birden aklına bir şey gelmiş gibi sana dönüyor Shunji. "Sensei..." diyor sanki yepyeni bir icat yapmış insanın heyecanıyla ve "Kasumikage takımı dediniz ama bizim takımın ismi..." diyor. Tam bu anda saatler duruyor, insanlar donuyor ve bir tek aklın işliyor. O sihirli kelimenin Shunji'nin ağzından çıkacağı ihtimali beynindeki tüm hücreleri tek tek yerken, Shunji alaycı gülümsemesi ile "SHIKIBANZO!!!!" diye haykırıveriyor!

[Kasumikage Shikibanzo]

Sözleri ve küçük tehdidini öğrencilerine ilettikten sonra kısa bir sessizlik olmuştu. Ortamın gerginliği azalmış gibiydi. Hem Mitsunari hem de Shunji susmuşlar ve Kasumikage'yi dinlemişlerdi. Mitsunari'nin özrü ise sessizliği bozan ilk şey olmuştu. Mutlu olmuştu Kasumikage. Öğrencilerin dilinden anlayabildiğini düşünmeye başlamıştı. Shunji bile işi uzatmayarak sadece ''Meh.'' demişti. Bu bile büyük bir gelişmeydi Kasumikage'ye göre. En azından bu sefer Mitsunari'yi sinirlendirmek için uğraş göstermemişti. Belkide onu etkileyen Kasumikage'nin tehdidi olmuştu. Bunun üzerinde duracaktı Kasumikage. Shinobi olamama tehlikesini Shunji'ye karşı kullanacaktı. Tabi eğer gerekirse...

Ortamın gerginliği azaldığına göre biraz daha muhabbet etmek istemişti Kasumikage. Dövüş stilleri ve jutsuları hakkında konuşmak istiyordu. Tam söze girecekken Shunji ondan daha önce davranmış ve o sinsi surat ifadesi ile konuşmaya başlamıştı;

''Sensei... Kasumikage takımı dediniz ama bizim takımın ismi..."

Cümlesi henüz bitmemişken bile Kasumikage için zaman durmuştu. Herşey yavaşlamıştı. Mitsunari onları izliyor, yaşlı nine müşterilere servis yapıyordu. Haze ile olan dövüşü aklına gelmişti Kasumikage'nin. Orada ona karşı takıntısını durdurabilmişti ancak, bunu başarmadan önce uzun bir süre dövüşmüşler ve hastahanelik olmuşlardı. Ya şimdi ne yapacaktı? Öğrencisine zarar vermek istemiyordu ama kendini engelleyemeyecekti. Biliyordu bunu. Shunji'nin ağzından o ''yasaklı kelime'' çıktığı gibi kendini kaybedecek ve çocuğa zarar verecekti. Keşke bugün yaşanmasaydı. Keşke takım kaptanlığı için başvuru yapmasa ve Shunji ile asla tanışmasaydı...

"SHIKIBANZO!!!!"

Shunji yasaklı kelimeyi dango dükkanının içinde bağırdığı gibi zaman Kasumikage için tekrar normal akışına dönmüştü. Yaşlı nine, Kasumikage iyi tanıdığı için donup kalmıştı. Kasumikage ise olduğu yerde durup kendini tutmaya çalışırken, önce gözleri seyirmeye başlamış, sonra vücudu titremeye başlamıştı. Yavaş ve korkunç bir yüz ifadesi ile Mitsunari'ye dönerek;

''Mi..Mitsunari-kun... Lü,,lütfen ben yanına gelen kadar dışarı çıkma...'' demişti.

Sözleri bittiği gibi hızla ve içindeki tüm sinir ile Shunji'yi ensesinden yakalamış ve son hızla mekandan dışarı fırlatmıştı. Elinde değildi. Tutamıyordu kendini. Öğrencisi olarak Shunji'nin buna saygı göstermesi gerekiyordu. Kendisini Mitsunari ile karıştırmamalıydı. Bunun nasıl sonuçlanacağını öğrenmeliydi...

Shunji'yi fırlattıktan sonra kendisi de mekanın dışına çıkmıştı. Azda olsa kendini tutmayı başarıyordu. Sırf karşısındaki saygısız bir ''çocuk'' olduğu için bunu yapmak zorundaydı. Kızıl kabzalı wakizashisini aynı kabzası gibi kızıl kınından çıkartıp Shunji'ye doğrulttuğunda, aynı Shunji gibi hissiz bir surat ifadesine sahipti. Hatta biraz daha ölümcül...

''Shunji-kun. Eğer beni bir kez daha sabrım ile sınamaya kalkarsan, Mitsunari ile aramdaki en büyük farkı görürsün. Seni öldürürüm.''

Konuşma şekli düz ve duygusuzdu. İçten içe Shunji'nin daha da ileri gitmemesini istiyordu. Hatta diliyordu.

Shikibanzo Takımı... Kulağa hiç ama hiç güzel gelmiyordu...