[Kouki & Nikko | Aktif Operasyon] Kırık Kasa

[Oushoku Kouki]

Nikko bu son otuz saniyelik zaman diliminde Kouki'yi fazlasıyla şaşırtmayı başarmıştı. İlk olarak kızın söylediği bir şeyi bu kadar kolay kabul etmesi, karşı çıkmaması. Bu konuda çocuğu ikna etmek için fazladan zaman ve efor sarfetmeyeceği için ufak çaplı bir sevinç yaşamıştı. Bir diğer şaşkınlık sebebi ise Nikko'nun kıyafetlerini katlamasıydı. Bir kızın önünde utanmadan soyunan bir adamdan bunu beklemiyordu. "Keşke hep böyle olsaydın." diye mırıldanmadan edemedi. Soyunma işi bittikten sonra hızlıca masaya geçtiler. Üç tane kadın durmaksızın içeri giriyor bir şeyler koyuyor, geri gidiyor, yeni bir şeyler getiriyor ve tekrar gidiyordu. Bu döngünün kaç kere tekrarlandığına dikkat etmedi Kouki. Masanın üstündeki örtüyle ilgileniyordu o daha çok. Bu örtü sayesinde ellerini daha rahat gizleyebilirdi masanın altında. Gerektiği zaman masanın diğer ucunda oturan Nikko'ya işareti gönderecekti. Nedense ailenin onlara yeteri kadar bilgi vereceğini düşünmüyordu. O yüzden Teishi no Jutsu'dan ufak bir yardım almak gerekebilirdi.

Hizmetliler masanın her tarafını doldurmaktan ziyade sadece insanların önlerine koyuyorlardı yiyecekleri. Yinede masada ki yiyecekler fazla gelmişti Kouki'ye. Bu kadar yemeği kim yerdi ki ? Yiyecek artıklarının atılmamasını umuyordu. Fakire yada hayvanlara verildiğini düşünmek istiyordu. Masanın üzerine yemek yığma işi bitmiş, kadın masa örtüsünü şöylece bir düzeltmiş ve çıkmıştı. Kadının çıkışını takiben üst kattan inen birisi görünmüştü. Adamın her yanından asalet akıyordu. Giyimi, saçları, yüzü her şeyiyle birbirini tamamlıyordu. Yüzündeki kendinden emin ifade de oldukça yakışıyordu. Adam ciddi duruyordu, fakat Kouki'nin her zamanki soğuk nevale halinden de uzaktı. Gözlerini şöylece birbirinden nefret eden nişanlıların üzerinde gezdirdikten sonra yerine oturmuştu. Adam kısaca kendini tanıtmış ve teşekkürünü etmişti. Eliyle yaptığı işarette yemekleri yiyebileceklerinin sinyalini vermişti ama Kouki'nin yemeklere karşı bi ilgisi yoktu. Adamın uzattığı sakeyi aldı, ama içmedi. Bir an önce konuya girmek istiyordu ki adam bunu onun için kolaylaştırdı ve konuyu şappadanak açtı. Konuşurken gözleri hep bir Kouki'ye bir Nikko'ya gidiyordu. Masaya hakimdi. Bir profesyonel edasıyla konuşuyordu. Onların soru sormasını söylediğinde adam Kouki'nin aklında çoktan soracağı bir kaç soru vardı bile. Ancak konuşmasına hafif bir yağlamayla başlamayı tercih etmişti.

" Öncelikle, Sepia-san bizi böyle ağırladığınız için çok teşekkür ederiz. Zeni ailesinin cömertliği gerçekten çok büyük. Zeni ailesinin yardımları sayesinde köyümüzde bir çok şey daha iyiye gidiyor. Bizde mümkün olduğunca hızlıca bu işe teşebbüs edenleri bulup size teslim etmeyi borcumuz biliyoruz." tüm bunları söylerken oldukça yumuşak ve sıcakkanlı olmaya özen gösterecek, adamla göz teması kuracaktı. Söylediği şeyleri sanki cidden hissederek söylenmiş gibi olması için elinden geleni ardına koymayacaktı. Cümlelerini bitirir bitirmez Nikko'yla ufak bir göz teması kuracak ve aynı yağlamayı yapmasını umacaktı. Daha sonra ses tonunu biraz ciddileştirerek " Ayrıca Sepia-san. Bu görevle ve Zeni ailesiyle ilgili bildiğimiz her şeyi bir sır olarak saklayacağımızın güvencesini veririz. " Adam sorunları olmaduğunu söylemiş olsa bile bunu söyleme ihtiyacı duymuştu Kouki. Bir teminat vermek her zaman iyiydi. " Bizim sormak istediğimiz şeylere gelirsek... Sizin aklınızda bu işe kalkışacak birileri var mı ? Aileye garezi olan biri, yada onun gibi bir şey. Yada aile son zamanlarda birileriyle ters düştü mü ? Tabii ki Zeni ailesini kıskanan bir sürü insan vardır, fakat benim bilmek istediğim şeyi aşşağı yukarı anlamışsınızdır. Ve son olarak evin içindeki çalışanların bu tür bilgilere ulaşma ihtimali nedir, size göre evin içinden birileri kasalarla ilgili bir bilgiye ulaşmış olabilir mi ? " Sesine olabildiğince güven katmaya çalıştı. Kendinden emin görünmek, karşısındaki adama güven vermek istiyordu. Konuşma işini biraz kendi üzerine aldığının farkındaydı. Ama Kouki bu görevde kendini beyin, Nikko'yuda kas gücü olarak görmüştü bile.

[GM - Naruto]

Kapalı konu

Nikko'nun turu sağlık sorunları nedeni ile pas geçilmiştir. Herhangi bir cezai işlem yok, raporlu.

Kouki'nin hoş sözlerini nazik bir gülümseme ile karşılıyor Sepia. Sorularından sonra ise yavaşça sandalyesine yaslanıyor. Kendinden emin görüntüsünden dolayı cevap için bir arayışta olmadığını anlayabiliyorsunuz. Doğru kelimeler, az önceki konuşmaları da düşününce Sepia'nın duraksamasını buna bağlıyorsunuz. "Zeni ailesinin varlığı aslında iki temele dayanır. Ticaret ve sınırötesi yerlere yapılan yatırımların geri dönüşü. Bunun dışındaki faaliyetlerin getirisi olsa da bunlar genelde mevcut coğrafyanın gelişimi için yapılan şeylerden gelir. Göz ardı edebileceğimiz gelir kaynakları diyebiliriz. En basitinden Umigawa limanı için finanse edilen iyileştirme çalışmaları. Zeni ailesi bunun karşılığında liman ticaretinden kağıt üzerinde ufak bir pay istemiş, sonrasında ise bu payın lafı dahi geçmemiştir." Sorulan sorudan çok farklı yerlere sapsa da Sepia'nın bir yerlere varmaya çalıştığını biliyorsunuz. "Demeye çalıştığım Zeni ailesinin, buraya gelirken gördüğünüz malikane sahibi onlarca aileden farklı olduğu. Yaptığı atılımlarla kendi gücünü korurken, bulunduğu coğrafya ve bulunduğu ülkeye de en iyi hizmeti vermeye çalışıyor. Sanırım shinobi kuvvetlerinin, çağrımızı basit aile komplolarından biri olarak görmeyip hızla yardım eli uzatması bunun büyük bir kanıtı. Ve biz bunun için minnettarız." Tekrar masaya yaslanarak az önce doldurduğu sakeden bir yudum alıyor. "Uzun lafın kısası, Zeni ailesi neredeyse herkesle ters düşüyor. Şu an anlaşmalar kurduğu, iyi geçidiği taraflarla da ileride ters düşecek. Ticaretin doğası budur. Ancak bu düşmanlarımızın hiçbiri, bundan fazlasıyla emin olabilirsiniz, böyle birşeyi yapacak güce ve cesarete sahip değil. En azından bildiğimiz düşmanlar. " Son cümlesinden sonra yüzünde ve ses tonunda oluşan ciddiyeti farkediyorsunuz. "Bilmediğimiz hasımlarımız için birşey diyemiyoruz. Kasaların saklanma ve taşınma sistematiğini ben de bilmiyorum. Yıllarca bu aileye hizmet etmemize rağmen bizimle paylaşılmayan bir bilgi. Ve bu nedenle, bu malikanede yaşayan kimsenin bu bilgiye erişemeyeceğinden de eminim." Tüm soruları cevapladıktan sonra sizlere bakıyor sırayla. "Lütfen sormaktan çekinmeyin, yeterli bilgiyi aldığınızı düşündüğünüzde öğrencim sizi olay yerine götürecek."

[Oushoku Kouki]

Sepia'nın rahatlamış gülümsemesini iyiye yoruyordu Kouki. Bu kibarlığı hem köye hemde kendisine güzel geri dönüş olarak yansıyabilirdi. Belki Zeni ailesi bu kibarlıktan hoşnut kalır ve başka bir problemlerinde de özel olarak Kouki'yi çağırabilirdi. Yada köydeki görevlilere övebilirlerdi. Tabi bunun için bu görevin üstün bir başarıyla sonuçlanması gerekiyordu. Görev başarısız olduktan sonra isterse sabaha kadar güzel konuşssun yada ailenin her bir bireyine oral seks yapsın faydasızdı. Sepia'nın ilk sözlerini kafasında yoğuruyordu Kouki. Aile kuşkusuz hem ülke, hemde Nikkougakure için önemliydi. Belki köyü bir yatırım malzemesinden öte görmüyor olabilirlerdi, ama yaptıkları yatırımlar önemliydi.

Konuşmasının ikinci perdesinde ses tonu biraz daha sertleşmişti. Yüzündeki gülümseme yerini ciddi bir ifadeye bırakmıştı. Adam ailenin düşmanlarının yapamayacağını söylüyor, içeriden kimseninde bu tür bi bilgiye ulaşamayacağını iddia ediyordu. Rastgele bir iş olabilir miydi ? Adamın biri bir kasayı soydu ve bu kasa da Zeni ailesinin kasası mıydı ? Bu bir ihtimaldi tabiki. Şehir içinde bir sürü kasa bu aileye aitti ve denk gelmesi normaldi. Kouki'nin pek soracağı bir şey yoktu. Belki olay yerini gördükten sonra bir kaç şey. Fakat yinede bu işin içten olup olmadığını kesinleştirmek için bir şey isteyecekti. Sesini yine yumuşattı, içinde yatan sıcak kanlı kıza bıraktı kendini. " Öğrenciniz mi ? Sizde mi bir shinobisiniz Sepia-san ? Benim soracağım bir şey yok, ancak mümkünse son bir kaç hafta da işten çıkarılan, işe alınan birileri var mı bilmek isterim. Ayrıca olay yerine gitmeden, girişte alınan ekipmanlarımızı da nereden geri alabileceğimizi söylerseniz... Sanırım bu kadar, eğer partnerimin de ekleyeceği bir şey yoksa gitmeye hazırız. "

Hoş bir yazı olmadı farkındayım. Fakat zamanım kısıtlıydı biraz. Kaliteyi bir daha bu kadar düşürmemek dileğiyle.

[Shiomiya Nikko]

Mide fesatı geçirene kadar tıkınmak isterken inatla iş konuşulması hoşuma gitmeyen şeylerdendir. Bu şeylerin arasında, Kouki'nin kezo kezo tavırları ile beni daha ilk defa görmüş insanların bana kınayıcı bakışlar atması da var tabi. Daha masa dizilmeye başlanır başlanmaz ağzıma attığım peynir toplarını geri çıkarmamı istercesine bakan hizmetçilere dik dik bakıp atıştırmaya devam ettim bazı şeyleri. Pes edip giderler, bu da böyle bir ayı herhalde derler diye umdum ama benden daha inatçılardı. Pes eden taraf olmayı kabul ettim ben de, son bir peynir parçasını daha kadınlardan en uyuz görüneninin gözlerinin içine baka baka çiğnedikten sonra Kouki'nin bana laf atmaya başlamamasını umarak Sepia denen insanı beklemeye başladım. Zaten kendileri adam madam kayılır buna edasıyla kısa bir süre sonra aramıza katıldı, oturdu yerine.

İkram ettiği içkiyi geri çevirecektim ama köyün ispirtodan hallice içkilerinin hatrına bir kadehe hayır demeden edemedim. Henüz daha tam dolmamış midem içkinin sıcaklığıyla yanarken konuşma işinin büyük bir kısmını Kouki'ye bırakıp, yemek yemeye devam ettim. Ancak tabi gönlüm, ellerim ve midem yemeklerde olsa da kulaklarım ikilideydi. Adam, bizim jounin gibi malum tarafının iki lobunu sıkı tutmakta ısrarcıya benziyor, laflarını cımbızla seçerek döküyordu ağzından. Düşündüğüm cümlenin karmaşık sanatsallığı beni kendimden tiksindirip ağzımdaki tavuk parçasını çiğnemeden yutmaya sevk etti, karşımdaki camdan dışarıyı boş gözlerle seyrederken. Ardından kendime gelip, konuşmadan da çok bir şey kaçırmadığımı fark edip, kırmızı güzelliklere yöneldim. Tabağıma hatrı sayılır miktarda kuzu eti alırken Kouki de son zamanlarda işten çıkarılan olup olmadığını soruyordu.

Bir parça ağzıma attıktan sonra aklıma gelen bir soruyla "Ya-mnm-şey aslnmd-da..." diye bir ses çıkardım dolu ağzımla. Ardından ayılığımı ve bunun uygunsuzluğunu fark edip, elimi bir dakika anlamında havaya kaldırıp ağzımdakini çiğnemeye devam ettim. Yutkunduktan hemen sonra boğazımı temizleyip "Afedersiniz..." diye lafıma devam ettim. "Aslında bir de son zamanlarda Zeni ailesinin yaptığı işlerin bir özetini geçerseniz iyi olur ya. Ticari anlaşmalar olur, yatırım falan olur... Öyle detaylı bilgiye pek gerek yok, gizlenmesi gerekmeyen şeyler ise kısa bir şekilde şununla şunu yaptık bunlardan bunu aldık diye anlatsanız yeter." dedikten sonra biraz önceki zoraki yutkunmadan boğazımı rahatlatmak için bir yudum su içtim. "Ha bu arada..." diye tekrar Sepia'nın dikkatini üzerime çektikten sonra da, duvardaki tabloyu işaret edecek, "Güzel tablo, oldukça yetenekli birinin ellerinden çıkmış olmalı." diyecektim.

[GM - Naruto]

Ard arda konuşmanız sırasında Sepia sizi nazik bir gülümseme ile dinliyor. İkinizin de gözünün içine bakıyor, ki bu rahatsız edecek türden birşey değil. Pür dikkat sizi dinlediğini, her lafınızı tarttığını ve hazırlandığını anlıyorsunuz. Nikko'nun dolu ağızla konuşmasını bile daha büyük bir gülümsemeyle geçiştiriyor. Etraftaki zenginliğe, kaliteye rağmen Sepia'nın içtenliğini, hoşgörüsünü hissediyorsunuz. Bir süre tabloya bakıyor, gülümsemesinin azaldığını görüyorsunuz. Belki hüzün belki de başka birşeyle, ancak birkaç saniye sonrasında yine aynı enerjiye geri dönüyor. "Kouza Dan, babam. Biraz fazla benziyoruz sanırım. İşin aslına bakarsanız ben bile Zeni ailesinin bir yatırımının parçasıyım. Ailem nesillerdir Zeni ailesi ile birlikte çalışıyor. Eğitimlerimiz, tecrübe edindiğimiz şeyleri onlar finanse ediyor. Bizlerse muhasebe tarzı dikkat ve sorumluluk gerektiren işleri yaparken, aynı zamanda ufak bireylerini geleceğe hazırlıyoruz." Bu kısmı biraz hevesle anlatıyor Sepia. Biraz minnettarlık biraz gurur. Söyledikleri de Sepia'nın önemini bir nevi anlatıyor. Para ile büyüyen bir ailenin, para ile ilgili tüm işlerine bakmak.. Bu bir nevi anahtar olmak demek.

Sepia konudan saptığını farkederek tekrar sizlere odaklanıyor. Burnunu kaşıyor, cümle seçmek yerine birşeyleri hatırlamaya çalışıyor. "Son dönemlerde tekrar Umigawa'ya odaklandığımızı söyleyebilirim. Doğan zaiyatın giderilmesi için gerekli ödeneğe destek olduk. Ayrıca kentin ticari açıdan gelişmesi için birkaç proje henüz tasarı aşamasında. Onun dışında belirtmeye değer birşey olduğunu sanmıyorum. Genel ticari malların gidiş gelişi, pazara açılışı vesaire." Biraz daha düşünüyor, herşeyi belirttiğinden emin olunca kendini onaylamak için kafasını sallıyor. "İşten çıkarma yahut alma tarzı olaylar çok nadiren olur. Bahçıvanından aşçısına kadar tüm çalışanlar benim gibi bir gelenekten gelme. Nesillerden beri burada çalışıyorlar. Gayet huzurlu ve rahat bir yaşamları var. Diğer yandan onların çocuklarının geleceği için de elimizden gelen herşeyi yapıyoruz. Sadakatleri sorgulanamaz bile. Zaten ana işlerimize fazlasıyla uzak oldukları için pek olası bir hedef olmayacaklardır." Üst kattan merdivenlere doğru sesler duyuyorsunuz. Birkaç saniye sonra sizin yaşlarınızda bir genç merdivenden inmeye başlıyor. Sepia gülümseyerek sizlere dönüyor. "Shinobi olmak için gereken yetilerden yoksunum malesef." Sarı saçlı çocuk merdivenleri tamamladıktan sonra masaya geliyor ve ikinizin çantasını da masaya koyuyor. Önce Sepia'yı ardından sizleri başıyla selamlıyor. "Zeni Ru. Zenia ilesinin en küçüğü, aynı zamanda umarız ki ilk shinobisi." Sepia çocuğu tanıttıktan sonra onun yanına giderek sizlere dönüyor. "Sizleri olay yerine kendisi götürecek. Benim hakim olmadığım yahut bilgim olmayan şeyleri ona da sorabilirsiniz." diyor ve merdivenlere yöneliyor.

Zeni Ru

Hoş yüz hatlarına, hatta sakinleştirici bir auraya sahip olsa bile sizi tilt edecek bir ruh halinde Ru. Bakışlarında büyük bir merak aynı zamanda sorgulama ihtiyacı görüyorsunuz. Sepia üst kata çıkana dek sürüyor bu. "Memnun oldum." Ru sanki aniden uyanmış gibi az önce giyindiğiniz odanın kapısını işaret ediyor. "Dışarıda bekleyeceğim, hazır olduğunuzda yola çıkabiliriz. Şüphe çekmemek için olay yerini 'toplatacağız'. Ne kadar erken gidersek.." Cümlesini kafasını hafifçe yana eğerek tamamlıyor.

[Oushoku Kouki]

İşte böyle olmalıydı, insanlar birbirlerine karşı böyle hoşgörülü ve sıcak olsaydı, birbirlerini farklı yollarla ayrıştırmak yerine bu şekilde dinleseydi bugün bu kadar şiddet dolu bir dünyada yaşamazdı kimse. Nikko belki Sepia'nın iyi niyetini biraz zorlamak sayılabilirdi. Bir sofrada ağzı dolu konuşmak büyük kabalıktı. Neyseki Sepia buna sadece gülüp geçmişti. Tüm bu zenginlik, bolluk onu bozmamıştı. Aslında bu zenginlik onun değildi. Sepia da bu zenginliğin bir parçasıydı. Zeni ailesinin bir çalışanıydı, tabi ki biraz farklı bir çalışan. Yetkileri olan biri. Sepia'nın yüzü Nikko'nun dikkatleri tabloya çekmesiyle biraz asılmıştı. Tabloya bakakalmıştı bir süre. Yüzündeki tüm o sıcaklık gitmiş, yerini acı bir ifadeye bırakmıştı. Neyseki bu görüntü fazla uzun sürmemişti. Kendini toplamasını bilmişti.

Adamın tüm sözlerini dikkatle dinliyordu Kouki. Her kelimeyi ince ince süzüyordu. Babasından, ailedeki konumundan bahsediyordu adam. Ailesinin nesillerdir Zeni ailesiyle çalıştığını söylemişti. Bir aileye yıllardır hizmet etmek. Hoş Sepia bu durumdan minnettar gibiydi. Sesinde ki hevesi gizleyemiyordu. Böyle bir ailede böyle yüksek bir konumda olduğu için gurur duyuyordu. Adam, konunun biraz kişiselleştiğini anlamış ve hemen mevzuya geri dönüş yapmıştı. Genel olarak bu sözlerinden de yardımcı olabilecek pek bir şey çıkmamıştı. Aile zaten işçilerini bir nevi kendileri üretiyordu. Kouki'nin sorusunada yüzündeki gülümsemeyle cevap vermişti. Sarı saçlı çocuk, onlardan alınan çantalarla birlikte gelmişti. Sepia'nın ardından Kouki ve Nikko'ya selam vermişti. Böyle bir ailenin ilk shinobisinin bu çocuk olması, daha doğrusu Zeni ailesinden bu zamana kadar hiç shinobi çıkmaması şaşırtıcıydı.

Çocukla ilgili düşünceleri çok karışıktı. Rahatsız edici bir adamdı, ama aynı zamanda o kadar fena birinede benzemiyordu. Bir kaç saat içinde nasıl biri olduğunu anlardı nasıl olsa Kouki. Sepia'nın merdivenlerden çıkışından sonra tekrar bir selam vermiş ve giyinip gitmeleri için bir nevi komut vermişti. Kouki zaten bu kıyafetleri neden giydiklerini de anlamamıştı. Saygısızlık etmek istemediği için giymek zorunda kalmıştı sadece. Hızlıca çantasını masadan aldı, çocuğun gözlerinin içine bakarak tatlı bir gülümseme attı ve odaya doğru yollandı.

[Shiomiya Nikko]

Ben tabloyu gösterdim diye adamın suratı düştü birden. Kusur ettiysek affola da alt tarafı bir tablo abi, ne yaptı anneni mi kesti namusuna mı küfretti? Ne güzel çizmişler işte seni, ne üzülüyorsun. Neyse ki, suratının asıklığı çok sürmedi, zaten tablodaki de babasıymış. Bunun babası da şekilliymiş ha, sevdim bu işi.

Anladığıma göre bu adam hem muhasebeci hem öğretmen hem de dadı. Söylediklerinden benim beynim bunu çıkarıyor. Baya baya bu adam devrilse ev yıkılır lan, çok garip. Ama yeri de tekrar doldurulabilir, sonuçta ailenin soyundan değil. Biraz benim gibi aslında; sonuçta Oushoki ailesinin tam bir parçası değilim ama bu eve Kouki'nin üstlenemeyeceği bazı görevleri üstlenmek için getirilip yetiştirildim. Tek fark, adam en azından kendi ailesini tanıyor ve yıllardır iki aile iç içe. Benim ise doğumumda katkısı olan insanların neyin nesi olduklarına dair hiçbir fikrim bulunmamakta.

Adamın anlattığı şeylerde şu anlık işe yarar bir şey görememiş olsam da zaten olayın daha çok başında olduğumuz için, daha sonra tekrar düşünmek üzere aklımın arka odalarından birine istifledim bütün bilgileri. Adamın bu kadar sayısal bok püsürle uğraşırken aynı zamanda shinobi olamayacağı belliydi zaten ama merdivenlerden çıkan bıdık ailenin ilk shinobisi olacakmış. Bir de çantalarımızı geri getirmiş, afferim ona. Yalnız aile ticaretle ve parasal diğer bütün zımbırtılarla bu kadar iç içeyken bir de shinobilik olaylarına girmeleri, saçma bence ne bileyim. Sepia buna direkt para saymayı falan öğretsin aslında. Çantayı belime takmadan elimde tutarak, biraz arka planda duracak şekilde önümdeki üçlüyü takip ettim az önce soyunduğumuz odaya kadar. Sepia merdivenlerden öıkıp gözden kaybolunca da Kouki'nin önüne geçip kapı kolunu tuttum önce. Çocuğu uzunca bir süzdükten sonra sakin ama soğuk bir sesle "Ben de." diye karşılık verdim. Saçlarına laf atıp sataşasım gelse de sakin ortamı hemen bozmamak için vazgeçtim bu fikrimden. Aslında, bu kıyafetler o kadar da rahatsız edici değildi ama yine de çocuğa basit bir kafa sallamamla onay vererek kolunu tuttuğum kapıyı açtım ve Kouki'ye girmesi için yol verdim. Evet, bugün bu kızı şaşırtmaya devam etmek istiyorum biraz, benim de istersem centilmen olabileceğimi görsün. Görsün ki bir sonraki kavgamızda yedirebileyim bu anları ona. İçeri girdikten sonra üzerimi değiştirecek, Kouki de hazır olduğunda sarı veledin izinden gidecektim.

[GM - Naruto]

Kıyafetlerinizi tekrar değiştirdikten sonra evden çıkış yapıyorsunuz. Ru sizi kapının önünde, korkuluklara dayanmış bir şekilde bekliyor. Siz çıktığınızda elinde oynadığı metal birşeyi cebine koyuyor ve kafasıyla bahçe çıkışını işaret ederek ilerlemeye başlıyor.

Geldiğiniz yolu geri dönüyorsunuz bir nevi. Büyük evlerin olduğu alan, su kanalı, köprü, şehir merkezi. Öğlen 3-4 civarları, merkezde biraz daha durgunluk hakim. Yine kalabalık ama insanlar genel olarak bir mola halinde. İnsanların olduğu yerde normal hızda, ara ara daldığınız köşe sokaklarda ise depar halinde oluyorsunuz. Ru'nun dikkat çekmemek için ekstra bir efor sarfettiğini görebiliyorsunuz. Kıyafetleri ve tiplemesiyle aslında pek Zeni ailesinden biri gibi durmasa da, yine de şehir insanları arasına rahatça karışabiliyor. Düz bir siyah pantolon, beyaz kolları uzun ve oldukça geniş birşeyler geçirmiş üstüne. Gösterişli değil ama yakışıklı ve endamlı oluşu bu sadeliği şatafatlı göstermeye yetiyor.

Şehir merkezinden uzaklaşarak Hofuna'nın güneyine ilerliyorsunuz. Zaman geçtikçe etraftaki gösteriş düşüyor. Hatta merdivenden iner gibi, insanların tabaka tabaka ayrıştığını görebiliyorsunuz. Zengin kesim, bomboş bir sokak, daha az zengin bir kesim. Buralarda sokaklar daha boş olduğunuzdan ilerleyişiniz de biraz hızlı oluyor. Daha doğrusu Ru burada daha rahat hareket ediyor. Genel olarak koşu halinde, bazı karışık sokaklarda çatılara yöneliyor. Varış noktanız ise, ev öbeklerinden oldukça uzak bir notka oluyor.

Yine ormanın kenar köşesinde iki katlı, ahşap bir binaya ilerliyorsunuz. Yaklaştıkça içeriden müzik, kahkaha sesleri geliyor. İlk katta bulunan iki pencereden birisi kırık. "Yume hanı. Genelde metal işçilerinin toplaştığı bir yer. Sohbetleri hoştur." Hana olan uzaklığınız 100-200 metreye düştüğünde yürümeye başlıyorsunuz. Ru hanın sol tarafına doğru ilerliyor. "İç savaşa dek sanatçının biri burada oturuyormuş. Sonradan devran dönünce ayyaşlara kaldı." Sol taraftaki bir pencerenin önünden eğilerek geçiyor ve hanın arka tarafına ulaşıyorsunuz. Bu sırada Ru eliyle birkaç şeyi işaret ediyor size. Evin sol kısmında, iki katın arasında şerit halinde oymalar görüyorsunuz. Zeni malikanesindekilere fazlasıyla benziyor. İlerlediğiniz yerin sağında kapalı bir kuyu bulunuyor. Kova ve zincir bir köşeye fırlatılmış ve muhtemelen yıllardır yerinden dahi kıpırdatılmamış.

Hanın arkasına ulaşıyorsunuz. Binanın arka tarafında hiç pencere bulunmamakta. Orman ile karşılıklı bir konumda. Handan 30-40 metre kadar uzakta bir ağacın dibinde, metal bir heykel görüyorsunuz. İki kolunu yana açmış, gözleri bağlı bir kadın. Göğüs hizasından aşağısı ve sağ eli yok. Bunun da yıllardır kıpırdatılmadığını farkedebiliyorsunuz. Ru bu heykelin yanına gidiyor ve cebinden birşeyler çıkarıyor. "Sanatçı olduğu kadar mekanik sistemlerle de ilgili biriymiş." Parmağına geçirdiği birşeyi sallıyor. Metal, kalın bir yüzük. Yüzüğü kadının sol baş parmağına geçiriyor. Birkaç saniye sonra yüzüğü çıkardığında, heykelden 3-4 metre uzaklıkta çimen kaplı toprak yüzeyin hareket ettiğini görüyorsunuz. 2x2'lik kare bir kapak denebilir. İki köşesinden havaya kalkarak aşağıya açılan bir geçidi ortaya çıkarıyor. Ru direk olarak bu kapağa ilerleyerek içeri atlıyor. Aşağısı tamamen karanlık, birşey göremiyorsunuz.

[Oushoku Kouki]

Üzerindeki kimonoyu hızlıca katladıktan sonra buraya gelirken giydiği kıyafetlerini giydi çantasını beline taktı ve her zaman ki gibi sol koluna alınbandını bağladı. Kimononun belli bir rahatlığı vardı kuşkusuz, ancak kendi kıyafetleri daha "rahat" hissettiriyordu. Kapıyı Nikko'nun açmasını beklemeden açtı ve çıktı. Ru dışarıdaydı, elinde oynadığı metal objenin ne olduğunu görememişti Kouki.

Malikanelerin olduğu bölgeyi geçip, su kanalını ve buraya gelirken gördükleri diğer şeyleride geçmişlerdi sırayla. Tüm bu yolları geri geldikleri düşünülürse aslında malikaneye gitmelerinin çokta bi anlamı olmadığını düşünmüştü. Sonuçta evden pekte bir şey çıkmamıştı. Aynı tip insanların arasından yürüyerek görevin gerçekten başlayacağı yere gidiyorlardı. Şehir sabah girdiklerine kıyasla daha bir sakin. Ru ise buna nazaran sakin değil. Kendini gizlemekle meşgul. Bu gizlenme gözlerden uzakta, olmak, dikkati üzerine çekmemek tabi ki. Üzerinde öyle pekte ahım şahım kıyafetler yoktu, özellikle giydiği o uzun kollu şeyin ne olduğunu anlamamıştı kız. Fakat çocuk bu kıyafetin içinde bayağı güzel duruyordu.

Hofuna'nın güneyine gittikçe şehirdeki zenginlikte aynı oranda aşağıya gidiyordu. Parça parça şehirin fakirliğini görebiliyordunuz. Birbirinden para, mal varlığı gibi sebeplerle ayrılmış insanların kurduğu düzen bu şehirde de hakimdi. Hofunada ki düzense neredeyse kusursuzdu. Belli bir zenginlikte kesim, aradan çizgi gibi geçen boş bir sokak, az öncekilere nazaran daha fakir bir kısım, bu böyle ilerliyordu.

Neyseki bu bölgeler şehrin iç kesimlerine göre daha sakindi ve bu onların leyhine bir durumdu. Ru'nun daha rahat oluşu onların da daha hızlı hareket etmesini sağlıyordu. Çoğunlukla koşuyor, ara sıra çatılara zıplıyor tıngır mıngır ilerliyorlardı. Şehrin bu bölgelerinde evler gittikçe azalıyor ve bir ormana çıkıyorlardı. Ormanın içinde iki katlı ahşap bir bina vardı. Binanın içinden gelen müzik ve gürültü buranın bir eğlence mekanı olduğunu belli ediyordu. Ru'da zaten hemen yapıştırmıştı lafı. Han hakkında kısa bilgileri de aklının bir köşesine not ettikten sonra Ru'nun yaptığı gibi yürümeye başlamıştı.

Çocuğun gösterdiği oymalar tıpkı malikanedekiler gibiydi. Bu işaretler kasaların nerede olduğuna dair bir tür ipucu olabilir miydi ? Bu oymaları zihninin bir köşesine not ettikten sonra çocuğu takibe devam etmişti. Bu sefer de bir kuyuya denk gelmişlerdi. Koukinin ilk izlenimine göre ne kuyuya nede şu fırlatılıp atılmış kovaya kimse dokunmamıştı. Bu kuyuya da geçip hanın arka tarafına gelmişlerdi. Arkada pencere olmamasının sanki kasıtlı olarak yapıldığı hissine kapılmıştı kız. Handan az biraz ötede iki kolunu yana açmış gözleri bağlanmış bir kadın heykeli vardı, heykelde yıllardır hareket ettirilmemiş gibi görünüyordu.

Ru heykelin yanına gitti ve daha önce Kouki'nin göremediği o metal parçayı cebinden çıkardı. Yada farklı bir şeydi bu ve Kouki bunun o metal parça olduğuna kanaat getirmişti. Çıkardığı şey metal bir yüzüktü, bunu kadının sol baş parmağına geçirmişti. Akabinde çıkarmış ve heykelin hemen dibinde sayılabilecek yerdeki yüzey hareket etmiş ve kapak günyüzüne çıkmıştı. Ru tek kelime etmeden kapağın içine atlamıştı. Kouki şöyle bir Nikko'ya baktıktan sonra hızlıca karanlığa doğru bırakmıştı kendisini.

[Shiomiya Nikko]

Resmen tıkındıklarımı zorla sindirtmek istercesine yol teptiriyor bu bebe bana. Düşündüm de, aslında o pantolonla bu kadar yolu geri çekemezmişim, şimdi anladım. Kesin pişik falan olurdum. Sabahkine nazaran daha sakin, daha insancıl yollardan geçtik. Zaten, bir süre sonra daha tanıdık sahnelere yanaşıyor popülasyon. Güzel suratlı bir veledin arkasına takılmış iki shinobiden oluşan bir öbek olarak, Ru'nun çabalarını boşa çıkarmayacak şekilde dikkat çekmeden varıyoruz bu pek de zengin olmayan sokaklara da, çocuk da biz de daha rahat hareket etmeye başlıyoruz: Gerek çatılarda gerek aşağıda. Ormanın kenarına, neşeli bir binaya getiriyor bizi bebe. "İçip içip mi işliyorlar? İyiymiş." diye karşılık verdim Ru gibi eğilip geçerken camın önünden. Ardından, çocuğun gösterdiği işlemelere bakıp iç çektim, "Gene mi süs?..." diyerekten. Bugün üçüncü defa görüyordum bunları. Mutsuz mutsuz yerde yatan kovaya tekme atma isteğimi bastırıp çocuğu izlemeyedevam ettim ve eski püskü bir heykelin yanına geldik.

Bizim giyinmemizi beklerken oynaştığı şey olduğunu düşündüğüm bir yüzük çıkarttı bebe cebinden, sonra onu heykele geçirdi bir güzel. Geri çıkardığında ise yer yerinden oynamaya başlamıştı. Öyle tabi benim abarttığım gibi kaotik bir şekilde değil. Ufak; bir, zorlarsan iki kişinin aynı anda geçebileceği kare bir kapağı açan hareketlenmeydi bu. Ben daha "Oha n'oluyo lan orda?" diye kapağa koşturmadan Ru bebesi benden önce varıp karanlığa dalmıştı bile. Kouki bile onu arkasından itmeme fırsat bırakmadan beni burda bırakıp gitmişti. Ciğer yemiş bunlar belli ki. Hadi Ru neyse, dün ki çömez de, Kouki niye ona uyuyor lan hemen?

Aynı şeyi yapmaktan başka çarem olmadığını, aşağıdakileri biraz beklettikten sonra kabullendim. Zaten, ağaçların dibinde mal mal oturup bir delikten aşağı bakmak da, garipti hani. Etrafımı şöyle bir iki saniyeliğine kolaçan ettikten sonra "Bindik bir alamete..." diye başlayarak salladım kendimi ben de karanlığa: "Gidiyo'z kıyamete."