[Daisuke Yoshiro] Yeni Bir Hayat

[GM - Naruto]

Son cevaba yönelttiğin sorunun ardından açılan bir kapıdan geçtikten sonra, bir odaya geçiyorsun. Ancak bu ana kadar girdiğin odalardan farklı olan bu oda yuvarlak bir mimariye sahip. Duvarlarda, belirli aralıklarla toplamda 8 tane kapı bulunuyor. Bu kapılardan bir tanesi, senin çıktığın kapı olurken, diğer 7 kapıdan bir tanesinin odanın çıkış yapısı olduğunu, kalan 6 kapının ise yansımalarına ait olan kapılar olduğunu anlayabiliyorsun. Odada sarı ışık hüküm sürmeye başlarken, senin çıktığın kapının hemen yanındaki kapı açılıyor. Kapının açılmasıyla gözlerin ilk yansımanı aramaya başlıyor, fakat açılan kapıdan oldukça kötü bir koku gelirken, bu kokuyu kısa bir süre sonra tanımlayabiliyorsun. Bir leşin kokusu tüm odaya yayılırken kapı kapanıyor ve sen de sorduğun yanlış bir cevap neticesinde, yansımalarından bir tanesinin yok olduğunu anlıyorsun. İkinci bir kapının açılmasıyla aynı olaylar yaşanırken, bunu üçüncü kapı ve dördüncü kapı takip ediyor. Geriye sadece iki kapı kaldığında, odanın tamamı iğrenç bir kokuyla dolarken, kusmamak için kendini zor tutuyorsun. Yine de kendini zorlayıp kalan iki kapıya umudunu bağlıyorsun. Sonunda ise bir kapı daha açılıyor ve bu kapıdan da sadece koku gelirken, hayatının en zor dakikaları bir kez daha baş gösteriyor.

İlk oyunda yaşadığın başarısızlığın burada da başına gelebileceği düşüncesi seni delicesine sararken, bir kez daha Kikaku'nun insiyatifine kalmamak için bildiğin tüm Tanrılara yalvarmak istiyorsun. Son kapı açıldığında, sadece nefesini tutmakla kalmıyor, tüm yaşamsal faaliyetlerine birkaç saniye ara veriyorsun. Odaya dolan koku nedeniyle, bu kapıdan koku gelip gelmediğini fark edemiyorsun bile. En sonunda dayanamayıp, bir parça safrayı kusmanın ardından kafanı kaldırıp son kapıya bakıyorsun. Kapı yavaşça kapanmaya başladığında ise, bir parça daha safra kusarak ümitlerini de bu leş kokan odanın içine bırakıyorsun.

Kapı tamamen kapandığında, tüm umutların da midendeki sıvılar gibi yitip gidiyor. Bu kez, yine Kikaku'nun sana acımasını hissedecek olman seni derinden yaralıyor. Ona olan nefretin içine düştüğün bu durumla biraz daha artarken, onun uyuz kahkaları kulağında yankılanmaya başlıyor. Etrafına bakındığında, bu kahkahaların senin zihninden geldiğini, aslında hiç var olmadığını anlıyorsun. Bu kez leş kokusu sebebiyle öleceğini düşünürken, son kapıdan gelen bir patlama sesi ile irkiliyorsun. Kapıda ilk önce, dumanların arasında iki tane kırmızı göz parlarken, “Sen kimle uğraşıyorsun, orospu çocuğu!?” diye bağıran bir ses duyuyorsun. Ses sana oldukça tanıdık gelirken, kapıda beliren, senden biraz daha atletik olan, yüzünün çoğunu kaplayan yara izine sahip kendini görüyorsun!
Yansımanın Görünümü

Yansımanın öfkeli bakışları direk seni esir alırken “Bu tezgahı ayarlayan piç sen misin!?” diyerek seninle konuştuğunu fark ediyorsun. Yansıman sana doğru gelmeye başladıkça, seni daha iyi görebildiğini anlıyorsun, zira yansımanın yüzündeki öfkeli ifade giderek bilinmezliğe bürünürken “Lan, siz benimle dalga mı geçiyorsunuz!? Bütün bu yarak kürek işler ne lan!? Yemin ediyorum, dalağınızı sikerim sizin!” diyerek öfkesi artan yansımanın tüm sözleri sana olurken Kikaku'nun kahkaha sesleri kulağına ilişiyor. Bu kahkaha sesi ile tıpkı senin gibi yansıman da olduğu yerde kalıyor.

Bu kez gerçek Kikaku'nun kahkahaları ile karşı karşıya kaldığında, yansımanın daha da şaşkın bir ifade takındığını anlıyorsun. Ancak bu şaşkınlık beraberinde asabiyeti de getirirken, Kikaku “Gerçekten ilginç birisin Yoshiro-kun... Senden cevap istedim, küfür etmekle yetindin. Senden sorular istedim, kapıları patlatmayı uygun buldun.” diyen Kikaku, yansıman ile iletişeme geçmiş iken, “Her ikiniz de oyunu kazandınız ve diğer oyuna geçmekte özgürsünüz!” diyor. Hemen ardından odadaki son kapı açılırken, yansıman “Ne oyunu!? Sen kimsin!? Bu bana benzettğin yarak kafalı kim?” diyor. Kikaku ise, “Çok agresifsin Yoshiro, lütfen kendini dizginle!” diyor sakin bir tonla. Ancak yansıman “Ya var ya... Seni sikmek farz oldu! Elbet kendini göstereceksin bana orospunun evladı!” diyor ve hemen ardından sana dönerek “Kimsin, necisin bilmiyorum ama siki tutmak istemiyorsan kaybol!” diyor. Hemen ardından ise kapıya doğru yöneliyor.

[Daisuke Yoshiro]

Out: Bolu'ya gelmemle birlikte hayatım resmen boka sardı. Ne adam akıllı bir internetim ne de adam akıllı kalacak bir yerim var. Düzenimi oturtana kadar bazı aksaklıklar olabilir. İnanın elimden gelen bir şey yok şuan okulun internetiyle elimden geldiği kadar konuya yazacağım.

In:

Oyunun sonuna geldiğimde kendimi diğer odalardan farklı bir noktada bulmuştum. Buranın final sahnesi olduğunu tahmin etmek pek de zor değildi. Kader anımın yaşanacağı odanın burası olması heyecanımı ikiye katlamıştı. Sorduğum soruların ne kadar doğru olabileceği konusunda hiçbir fikrim yoktu. Ne bir pişmanlık ne de bir başarı hissediyordum sorduğum sorularda. Sadece öylesine ağzıma geleni söylemiştim ve diğer odaya geçmiştim. Bu oyun her geçen saniye daha da can sıkıcı bir hal almaya başlarken sadece bu oyundan sonra son oyunu oynayacağımı bilmek beni devam etmeye zorluyordu.

İlk kapı açıldığında içeriden yansımamın çıkmasını ummuştum. Fakat işler hiçte beklediğim gibi gelişmemişti. İçeriden gelen leş kokusu bütün odayı sarmalarken midem alt üst olmuştu. Anlayamadığım şey içeride sadece hayali bir yansımanın olması gerekirken neden iğrenç bir kokunun burnuma gelmiş olduğuydu. Yani sonuçta sadece oyunun bir parçası olan bu şeylerin gerçekten ölüp kokması pek de inandırıcı gelmemişti. Hem bir canlı ölür ölmez de bu kadar iğrenç bir koku yaymazdı etrafına. Bütün bunların tek anlamı Kikaku'nun hasta ruhlu bir şerefsiz olmasından başka bir şey olamazdı.

Son kapıya geldiğimde diğer bütün kapılardan yayılan leş kokusu beni darmadağın etmişti. Hayatımın burada son bulacağını düşünmek bir yana ortamdaki bu iğrenç koku beni intihara sürüklemeye yeterdi. Korkunun ve burnuma yayılan kokunun etkisiyle bir parça kustuktan sonra sıra kader kapısına gelmişti. Eğer bu kapıdan da başarısız olursam başıma nelerin geleceğini hayal bile etmek istemiyordum.

Kapı açılmıştı ve sonunda karşıma bir yansıma çıkmıştı. O an bütün hücrelerimde hissettiğim zafer hissi beni tekrar hayata döndürmeye yetmişti. İçinden Kikaku'ya "ÖLMEDİM! İŞTE BURADAYIM VE DEVAM EDİYORUM!" demek geçmişti ama karşımdaki yansımanın bile onun inisiyatifi sayesinde oluştuğunu biliyordum. Bu oyunun sonuçları tamamen beni buraya sokan orospu çocuğuna bağlıydı ve elimde asla ciddi bir zafer olmayacaktı.

Yansımam cidden bana benziyordu. Sadece hareketleri biraz daha agresif ve gözü kara idi. Aslında tam bana eşlik edecek bir tip karşıma çıkmıştı ve bu konudan zerre miktar üzgün değildim. Sıradaki oyun için bütün bu agresif tavırlarıyla benden önce kapıdan çıkmaya çalışan yansımaya "Hey! Bu oyunun kurbanı benim ve sen de buradan çıkmamız için bana yardım edeceksin. Sen sadece dediklerime uy yeter. Senle birlikte bu hasta ruhlu orospu çocuğunun oyununa bir son vereceğiz." derken bir yandan da peşinden yürümeye başlamıştım. Bir sonraki oyun için kendimi hiç olmadığım kadar hazır hissediyordum.

[GM - Naruto]

Yansıman kapıdan çıkmak için hareketlenirken, onun arkasından konuşmaya başlıyorsun. Yansıman senin konuşmanla bir müddet sabit bir şekilde durduktan sonra, kafasını yavaşça sana çeviriyor ve “Sen ne sikim birisin lan!? Kimi kime uyduruyorsun sen!? Ciğerini eline veririm, siktir git başımdan!” diyor. Hemen ardından ise hiçbir cevap beklemeden kapıdan çıkıyor.

Yansımanın ardından sen de kapıdan çıktığında, ilk geldiğin yerde buluyorsun kendini. Karşında duran iki kapının üstündeki “Varlık” ve “Yokluk” yazılarını tekrar okuduğun sırada, Kikaku'nun ekolu sesi yayılmaya başlıyor bir kez daha. “Burada sizinle tekrar birlikte olmak ne kadar mutluluk verici, anlatamam!” diyerek lafa giren Kikaku'nun konuşmasını yansıman bölüyor ve “Sikicem oyununu da kapısını da! Karşıma çıksana lan! Yanıma vermişsin dallamanın birini, hede hödö ediyor, ağzını burnunu sikicem!” diyor sana ters ters bakarken. Kikaku ise, son derece rahat bir ses tonuyla “Sakin ol Yoshiro-kun, gerilmene gerek yok... Tek yapman gereken kapını seçmek!” diyor. Yansıman ise hiç tereddüt etmeden “Yokluk” kapısına doğru ilerlerken sana dönüyor ve “Arkamdan gelme ayakların götüne sokarım!” diyor. Bu cümlelerin ardından ise Kikaku sana hitaben “Sence hangi kapı Yoshiro? “Varlık” mı, yoksa “Yokluk” mu?” diyor hınzır bir şekilde.

[GM - Naruto]

Kapalı konu

İlk pasiflik uyarını güle güle kullan!

[Daisuke Yoshiro]

Out: TTNet'in güvenli internet paketi yüzünden giriş yapamıyordum ama yolladığım şikayetten sonra artık giriş yapabiliyorum. Bundan sonra normal bir şekilde devam edebilmeyi umuyorum.

In:

Yansımam belki benden de daha sinirli ve aksi biriydi. Başta böyle birisiyle sırt sırta dövüşmek iyi olabilir diye düşünürken şimdiyse biraz tedirgin hissediyordum. Kontrolün tamamen onda olduğunu ve bu oyunun ona ait olduğunu düşünüyordu. Aslında biraz da ben pasif tepkiler gösteriyordum. Onun buradaki patronun kim olduğunu öğrenmesi için bir şeyler yapmalıydım. Aslında bunu yapmaktan biraz korkmuyor değildim. Eğer ben de ona aynı şekilde tepki gösterirsem benle kavga etmeye çalışacaktı. Buna adım gibi emindim. Daha Kikaku ile zar zor uğraşırken bir de bunla uğraşmak istemiyordum. Bu yüzden şimdilik diğer kapıya gidene kadar sesimi çıkarmayıp sakinleşmesini umacaktım.

Burada sinir stres sahibi olan tek insan yansımam değildi. Ben de yansımam gibi sinirli ve aksi biriydim fakat bunu her saniye göstermiyordum. Son kapıya gelene kadar bu yüzümü göstermek gibi bir fikrim yoktu. Buraya geldiğimden beri sadece oyunlara boyun eğmekten kişiliğimi bir kenara bırakmak zorunda kalmıştım. Fakat artık son kapıya geldiğimize göre kendimi göstermeliydim.

Öfke ve nefret tekrar kafama nüfus etmişti. Siktiğimin yansımasıyla daha beş dakika uğraşmadan tepemin tası atmıştı. Bu işkenceye daha fazla dayanamayacağımı anlamıştım. O an kendime hakim olmak için kendimi zorluyordum. Mantıklı bir hareket yapmak zorundaydım. Benim için işleri daha da zorlaştıracak bir hareket yapmam büyük bir dezavantaj yaratacaktı. Sanki ol Yoshiro... Sakin ol... Öfkemi kapıya girdikten sonra karşımıza çıkacak şeye saklamak istiyordum. Bütün bu oyun ve saçmalıklar tepemin tasını attırmaya yetmişti de artmıştı. Artık normal bir yaşam sürmek, bir sonraki adımımda başıma ne geleceğinden endişelenmemek istiyordum.

Yansımam yine kafasına göre hareket etmeyi seçmişti. Henüz onun özgür bir iradeye sahip olup olmadığını bilmiyordum. Belki yansımam sadece Kikaku'nun bir kuklasından ibaretti ve şuan ilerlediği kapı beni tamamen ölüme sürükleyecek kapıydı. Ya da yansımam özgür bir iradeye sahipti ve gittiği kapı bizi kurtuluşa götürecekti. Düşünerek bir sonuca varamayacağımı anladıktan sonra yansımamı takip etmeye karar verdim. Hayatım boyunca çektiğim yoklukların ardından bu kapıda zorlanacağımı düşünmüyordum. Tabi düşündüğüm gibi bir oyunun çıkmayacağından emindim. Hem yansımamı diğer kapıya girmek için ikna edecek sabrı kendimde göremiyordum. Onun arkasından yola koyulurken "Bu işi birlikte bitireceğiz. Ergenlik yapma. Fazla konuşma." diyecektim.

[GM - Naruto]

Yansımanın ardından “Yokluk” kapısına doğru ilerlerken, yansımana cümlelerini iletiyorsun. Tam kapının kulbundan tutmakta olan yansıman senin sözlerinle beraber “Bak hala…” diyor ve kan çanağına dönmüşçesine kızarmış gözleriyle sana dönüyor. Öfkesi bakışlarından belli olan yansıman “İlla diyorsun ki Yoshiro, gel dalağımı sik! Bir daha konuşacak olursan, yemin ediyorum götündeki bokları dilinle temizlerim!” diyor ve ardından kapıyı açıyor! Kapının açılmasıyla beraber, ikiniz birden yine o bilindik karanlığa çekiliyorsunuz.

Kapı ardınızdan her zamanki gibi mühürlenirken, etrafın zifiri karanlık olmasına şaşırmıyorsun bile. Yansımanın öfkeli solukları kulağından bir saniye bile gitmezken, bu karanlığın ardında, diğer odalardan farklı bir şey olduğunu anlayabiliyorsun. Etrafını göremeyeceğini bilsen de, kafanı çevirerek tarıyorsun çevreni. Tam bu esnada yansıman “Ne sikim bir yer burası!” diyerek söylenmeye başlıyor. Acı bir çığlık ile kesilen söylenmesi, tüm dikkatinizi arttırmaya yararken, çığlığın geldiği kaynağı keşfetmeye çalışıyorsunuz. Ne var ki başka bir çığlık ile dikkatiniz bambaşka yöne çekilirken, çığlıkların sayısı artmaya başlıyor. Kulaklarınızı tırmalayan çığlıklar sanki birkaç metre önünüzde, arkanızda, sağınızda veya solunuzda gibi geliyor size. Ama karanlığın içinde bu mesafeleri kat etseniz de, karşınıza karanlıktan başka bir şey çıkmıyor. Onlarca çığlık yüzlerce çığlığa dönerken, kadın, erken, çocuk, yaşlı, binler çığlık yayılmaya başlıyor. Artık kulaklarınızda değil, zihninizde dolanmaya başlıyor çığlıklar ve bu kaos içerisinde kafasını başınızın ellerine almaktan başka çareniz kalmıyor. Dirençli olmayan bünyelerin çoktan bayılacağı bu hal karşısında, direnebildiğiniz kadar direnmeye çalışıyorsunuz. Kulaklarınızı tıkıyor, gözlerinizi kapatıyor, neredeyse duyu organlarınızın tamamının işlevine ara vermesi için elinizden geleni yapıyorsunuz. En sonunda, beyaz bir ışığın altında, onlarca çıplak beden görüyorsunuz ve çığlıklar da bu bedenlerle birlikte son buluyor.

Yansıman ile birlikte neredeyse nefes bile almadan karşınızdaki çıplak bedenlere baktığınızda, hepsinin de vücutlarında yaralar olduğunu ve bu yaralardan kanlar aktığını görüyorsunuz. İşkenceye uğradıkları her hallerinden belli olan bu bedenlerden bazıları öne doğru hareket etmeye başladığında ise, ilerleyenlerin gerisinde kalanlar karanlığa gömülüyor. En sonunda ise, 10 tane beden karşınızda kalıyor sadece. Tam bu esnada da Kikaku’nun sesi yayılıyor ekolu bir şekilde. “Yokluk odasına hoş geldiniz!” diyerek konuşmasına başlayan Kikaku “Bu odaya girmeden önce, ikinizin farklı odalardan geçeceğini tahmin etmiştim. En azından ben olsaydım, böyle yapardım. Zira sizden iki tane olduğuna göre, iki odadan hangisini seçerseniz seçin, sonunda biriniz son odaya kalmayı kesin başaracaktı. Neyse, bu başka bir tartışma… Oyunumuz için sabırsızlananları görüyorum!” diyor cümlesinin sonundaki kinayenin üstüne bastıra bastıra. Karşınızdaki bedenler hareketsiz, ancak acı içinde durmaya devam ederken Kikaku “Oyunumuz oldukça basit… Karşınızdaki insanları öldüreceksiniz!” diyor. Bu anda yansıman “O kolay, sen de gel!” diyor hırçın bir şekilde. Bu tepki karşısında Kikaku “Sana sakin olman gerektiğini hatırlatıyorum Yoshiro ve oyunun kuralların geçiyorum.” diyor. Bu andan sonra dikkatini tamamen Kikaku’ya veriyorsun ve onun konuşmalarını dikkatlice dinliyorsun. Kikaku “Dediğim gibi, oyunumuz karşınızdaki kişileri öldürmek. Ancak elbette hepsini değil… Bu 10 kişinin içinde, 2 tane masum insan var. Bu iki masum insandan en az birini her ne koşulda olursa olsun öldürmemeniz gerekiyor. Sizin yapmanız gereken ise, size verdiğim bilgiler dahilinde, bu iki kişiyi tespit ederek onlardan en az birinin yaşamasını sağlamanız.” diyerek oyunun genel açıklamalarını yapıyor. Ancak açıklamaların devam edeceğini düşündüğün için bir süre daha bekliyorsun ve bu süre içerisinde Kikaku “Burada iki kişi olduğunuz için, öldürme işini sırayla yapacaksınız. Yani biriniz 10 kişiden birini öldürdüğünde, sıra diğerine geçecek. Son iki kişi kalana kadar kimin masum kimin suçlu olduğunu size söylemeyeceğim.” diyor. Bu açıklamaların ardından ise Kikaku’nun sesi birkaç saniyeliğine yok oluyor. Buraya kadar olan kısmı anlamanız için beklediğini fark ettiğin için, bu kısma kadar verilen bilgileri kontrol ediyorsun kafanda. Kikaku tekrar konuşmaya başladığında, bütün zihnini tekrar ona odaklıyorsun. Kikaku “Öldürme işini herhangi bir fiziksel aktivite ile yapmayacaksınız. Kimi nasıl öldürmek istediğini söylemeniz yeterli. Örneğin; “X isimli kişinin kafasını taşla ezerek öldürmek istiyorum.” şeklindeki beyanınızla X kişi ölecektir. Bir başka örnek ise; “X isimli kişinin vücudunu katanayla ortadan ikiye ayırarak öldürmek istiyorum.” şeklinde söyleminiz ile X kişi ölecektir. Tabi bunun bir yan etkisi de var… Şöyle ki; hedefteki kişiyi nasıl öldürmek istiyorsanız, onun aldığı ölümcül darbeyi siz de hissedeceksiniz. Yani ilk örneğimize dönersek; eğer X kişisinin kafasını taşla ezerseniz, sizin de kafanız taşla ezilecek! Eğer bir kişi ortadan ikiye ayırırsanız, sizin de vücudunuz ortadan ikiye ayrılacak. Elbette etkiler birebir aynı olmayacak. Dayanıklılığınıza ve seçimlerinize göre organlarınızın işlevleri azalacak… Ta ki siz ölene kadar… İlk örneğe göre alacağınız hasar bir beyin hasarı olabilir… İkinci örneğe göre ise herhangi bir iç organınız parçalanabilir. Durum bu şekilde…” diyerek açıklamalarında sona gelirken, “Oyunu kazanmak için en az birinizin sağ kalmış olması ve en az masum bir kişinin yaşıyor olması yeterli. Eğer geriye iki masum kalırsa, son oyunda avantajınız olacak. Şimdiden başarılar… Planınızı yapın ve ölmemeye çalışın!” diyen Kikaku, hedefteki 10 kişiyi açıklıyor.

Ishido Shirai: 18 yaşında, erkek, muhasebeci.
Sakamato Tori: 36 yaşında, kadın, garson.
Junko Kazuhiro: 10 yaşında, erkek, akademi öğrencisi.
Obi Honami: 11 yaşında, kız, işsiz.
Urata Aki: 56 yaşında, erkek, tüccar.
Igarashi Kayo: 25 yaşında, kadın, ev hanımı.
Usui Tenshin: 26 yaşında, erkek, Chuunin seviyesinde shinobi.
Hashi Yoko: 18 yaşında, kadın, Chuunin seviyesinde shinobi.
Anno Takahiro: 88 yaşında, erkek, eski mafya lideri.
Chinen Ayano: 70 yaşında, kadın, eski hayat kadını.

[Daisuke Yoshiro]

Söylediğim şeyden sonra Yoshiro'nun beni anlamasını ummuştum fakat nafileydi. Artık bu herife laf anlatmanın gereksiz olduğunu anlamıştım. Bu yansımayla bir daha muhatap olacağıma gidip kendimi sikerdim daha iyi. Şerefsizim bu herif benim halimin ne kadar iyi durumda olduğunu göstermişti bana. Tamam, benim de bazı öfke problemlerim vardı fakat bu adamınki bambaşka bir seviyedeydi. Kikaku'nun bu tamamen delilikten ibaret yansımayı neden başıma sardığını tahmin etmek çok da zor değildi. Oyuna gelene kadar yaşadıklarımın tek sebebi öfkemin yarattığı karmaşaydı ve şimdi de öfkemin ne kadar sinir bozucu olduğunu gözlerimle görüyordum. Yoshiro'nun bana gösterdiği tepkiler yüzünden öfkemi bir kenara bırakmak gibi bir seçeneğim yoktu çünkü yansımam gibi ben de bu sorunumu kontrol edemiyordum.

Çığlıklar. Dört bir yanımıza saran çığlıklar her geçen saniye daha da artıyordu. Sayısız insana aitti. Kurtuluş yoktu. Yoshiro ve ben sayısı daha da artan bu çığlıklardan ne kadar kaçmak istesek de başaramıyorduk. Karanlıktan ya da sesten kurtuluş yoktu. Nereye adım attığımızı bilmiyorduk. O an yansımanın tekrar konuşmaya başlamasını ve çığlıkların dinmesini istiyordum deliler gibi. Olmuyordu. Yaşlıların, çocukların, gençlerin, erkeklerin, bayanların... Her yaştan ve her cinsiyetten insanın çığlıkları durmuyordu. Artık içten içe yalvarmaya başlamıştım. Sağır olmak için her şeyimi verirdim. Nefes alıyor olmaya lanet etmeye başlarken bunun ne kadar dayanılmaz bir acı olabileceğini hiç düşünmediğimi fark etmiştim. Yaşlıların veya orta yaşlı insanların çığlıklarına dayanabilirdim ama çocukların... Çocukların çığlıklarına katlanmak imkansızdı. O an hiçbir çocuğun acı çekmemesini istediğimi anlamıştım. Annemin ölümünün babamın ellerinden olmasına tanık olan birisi olarak çocukların acı çekmemesini istiyordum o an.

Hasta orospu çocuğunun oyununun introsunun sonuna gelmiştik. Bizi mükemmel bir açılışla karşılayan Kikaku'ya karşı nefretim ve kinim o an ikiye katlanmıştı. Bu odanın gerçekte var olabilmesine inanmak bile istemiyordum çünkü çığlıkların kesilmesiyle birlikte önümüze çıkan onlarca çıplak bedenlerin hepsinde yaralar vardı. Buranın sadist bir piçin oyun alanı olduğuna emindim ve bu piçin kim olduğunu söylememe gerek yoktu.

Aslında iki farklı kapıyı seçmek gibi bir fikir aklıma hiç gelmemişti. Çünkü bunun en başından kurallara aykırı olabileceğini düşünmüştüm. Ayrıca ben bir kapıda yenik düşersem ve Yoshiro diğer kapıda galip gelirse bunun sonucunda hangimizin hayatta kalacağına bir türlü açıklık getiremiyordum. En azından yaptığım seçimden memnundum. Hiçbir pişmanlığım yoktu ve karşıma gelecek yeni oyun için hazırdım. Hatta o kadar hazırdım ki ilk defa yansımam ile aynı fikre sahiptik. O an Kikaku'nun ikimizin karşısına çıkmasını ve onunla dövüşmeyi deliler gibi istiyordum. Önümüze koyduğu bu sadist manzara karşısında sadece oyunlara boyun eğip hayatta kalmaya çalışmaktan bıktığımı fark etmiştim.

Oyunun kuralları açıklandıktan sonra yansımam ile aynı kapıya girdiğim için kendimi şanslı görmüştüm çünkü alacağımız hasarları paylaşarak ayakta kalma ihtimalimizi arttırmış olmuştuk. Şimdi sırada masum iki insanı bulmak vardı. Bu oyun da diğer oyunlarda olduğu gibi şansa bağlıydı. Artık hiçbir şey umurumda değildi. Seçeceğim insanlar şimdiden aklımdaydı. Çocuklar yaşayacak, gerisi ölecekti. Bunu "Çocuklar yaşayacak." diyerek Yoshiro'ya da söyleyecektim. Beni ne kadar dinleyip dinlemeyeceğini bilmiyordum ama o an çocukların ölmemesi için elimden geleni yapacaktım. Oyuna ise hayat kadınından başlayacaktım. Orospuların masum olması gibi bir seçenek yoktu. "Anno Takahiro. Boğazı kesilerek ölsün."

[GM - Naruto]

Kapalı konu

Hayat kadınını öldürmek istemişsin, ama mafya liderinin adını yazmışsın. Ben yine de onu hayat kadını olarak değerlendirdim, bundan sonra dikkat edelim.

Çocuklar konusunda yansımana gerekli uyarıyı yapmanın ardından, yansıman sana ters ters bakıyor sadece. Oyunun kurallarını ve seçeceği kişinin kim olacağını düşündüğü belli olan yansıman, bu kez sana bir tepki vermezken, sen de ilk kurbanı seçiyorsun. Chinen Ayano’nun nasıl öleceğini açıklamanın ardından, yaşlı kadının boğazından birden kanlar fışkırmaya başlıyor! Kadının elleri boğazına giderken, boğuk ve mide bulandırıcı bir ses çıkarıyor. Vücudu kısa süre içerisinde yere yığılan kadın, yerde çırpınmaya devam ederken, birden boğazında keskin bir ağrı hissediyorsun ve sanki boğulmaya başlıyorsun! Nefes alman giderek güçleşirken, elini boğazına doğru götürüyorsun. Tam bu anda, eline bulaşan kırmızılıkla Kikaku’nun ne demek istediğini anlıyorsun! Boğazından gelen kanlar ölümcül olmasa da, kanamanın devam etmesi ölümcül olabilecek nitelikte oluyor. Her ne kadar içinde bulunduğun odanın, burada yaşadıklarının bir genjutsudan ibaret olabileceğini düşünsen de, hissettiğin acın ve ölüm duygusunun gerçekliği karşısında bir şeyler yapman gerektiğini kavrıyorsun. Bu noktada da yansıman sana acır gibi bakarken, dudaklarında ufak, sinir bozucu bir gülümseme beliriyor ve “Junko Kazuhiro… Karnına sapladığım bir kunainin sebep olduğu yaraya zamanında müdahale edilmemesi nedeniyle kan kaybından ölmesini istiyorum!” diyor. Hemen ardından ise sana bakarak “Kimi istersem onu öldürürüm!” diyor.

Sen acı içinde boğazını tutmaya başlarken, küçük çocuğun karnından kanlar akmaya başlıyor ve birkaç dakikanın ardından yere düşüyor. Yansıman ise aynı süre zarfında kıyafetinin kolunu yırtarak bunu kendi karnına doluyor. Karnına doladığı kıyafet giderek kırmızılaşırken, yansıman bu kanamadan çok etkilenmiş gibi durmuyor. Sen ise, hala hırıltılı bir şekilde nefes alıyor ve zar zor konuşuyorsun. Ayrıca kanamada devam ettiği için, kendini pek iyi hissetmiyorsun.

Kapalı konu

RP’nde 3 isim ve 3 ölüm şekli belirtebilirsin, tek tek yapmamız aslında daha makul ve mantıklı olsa da, konuyu uzatmak istemiyorum.

[Daisuke Yoshiro]

Bir hayat kadının acı çekmesiyle hiçbir sorunum yoktu fakat eğer ben de acı çekiyorsam işte orada büyük bir sorun yatıyordu. Kuralları dinlerken sanırım tam anlamamış olsam gerek boğazımda hissettiğim acı kanla süslenmişti. Kadınla birlikte ben de boğazımdaki acıyı hissediyordum. Kikaku'nun söylediklerinden tek anladığım sadece benzer şekilde acıyı sadece hissedeceğim idi fakat şuan boğazımdan akan kanlar beni ufak bir panik havasına sokmuştu. Aklıma kendimi kurtaracak hiçbir şey gelmezken oyunun başlarında düşündüğüm şeyi hatırlamıştım. Bu bir genjutsudan ibaretse ölüm gibi bir son pek de mümkün değildi. Sadece gördüklerim beni bu panik havasına sürüklemek ve dayanıklılığımı ölçmekten ibaret birer yanılsamaydı. Fakat yine de sadece bir varsayım ile kendimi tehlikeye atmak istemiyordum. Kanamayı durdurmak için hemen bir şeyler düşünmeye başlamıştım.

Tam bu sırada yansımamın yüzündeki şeytani gülümsemeyle karşı karşıya kalmıştım. Ona yapma dediğim her şeyi yapacağını daha önce düşünememiştim. Adi piç gidip çocuklardan birinin ölüm emrini vermişti. Zavallı çocuk karnından akan kanlarından ardından cansız bir şekilde yere serildiğinde kafamın tası atmıştı. O an yansımamın ölüm emrini vermeyi düşünmüştüm çünkü ne kadar gerçek bir varlık olduğundan pek emin değildim. Sakin olmalıydım. Varsayımlarımı tekrar düşünüp o çocuğun asla var olmadığını ve gördüklerimin tamamen birer yanılsamadan ibaret olduğunu düşünüp oyuna devam etmek zorundaydım. Çocuk ölmemişti. Çocuk aslında yoktu. Çocuk masumdu.

Yansımamdan gördüğüm taktiği kopya çekerek hemen ben de elbisemin kolunu yırtıp boğazıma sarıp bağlayacaktım. En azından kanamayı yavaşlatıp beni ayakta tutacak kadar idare edebilirdi. Ardından ise oyunda insanları öldürmeye devam edip bir an önce bu sirkten kurtulacaktım.

"Anno Takashiro, kalp krizi geçirene kadar öfkelensin ve kalbi dursun."
"Igarashi Kayo, suda boğularak ölsün."
"Sakamato Tori, ölene kadar elektrik çarpsın."

[GM - Naruto]

Bir sen, bir yansıman isimleri söyledikçe, vücutlarınızdaki acılar da giderek artıyor. Kalp krizi, yanarak ölme, boğulma, kesilme, elektrik çarpması, parçalanma... Karşınızda bu ölüm çeşitleri tüm acısıyla gerçeğe dönüşürken, sizlerde de bu acılar kendini belli ediyor. Vücutlarınız harap düşüyor ve her ne kadar adi biri olsa da, yansımanın varlığına şükrediyorsun. Zira onun olmadığı düşünüldüğünde, bu oyundan sağ çıkmanın mümkün olmadığını anlayabiliyorsun. Muhtemelen yerde kıvranmakta olan yansıman da aynı şekilde düşünecek olmalı ki, artık sana karşı en ufak bir kelime dahi etmiyor. Tabi bunun diğer sebebi, ikinizin de konuşamayacak kadar çok acı çekiyor olmanız da olabilir...

Karşınızda son iki kişi kaldığında, bunlar Usui Tenshin ve Hashi Yoko isimli shinobiler oluyor. Bunun dışında tüm kişiler hazin bir şekilde ölüp gitmişken, siz de zar zor yaşamaya devam ediyorsunuz. Kikaku'nun ekolu kahkahası odanın içinde yankılanmaya başlarken, sonuçların netleşeceğini anlayabiliyorsunuz. Yansıman ve sen güçlü kalamadığınız halde, güçlüymüş gibi durmak için elinizden geleni yapsanız da Kikaku “Rahatlayın dostlarım, siz benim göremesiniz de ben sizin ne halde olduğunuzu görebiliyorum.” diyor kahkahalarının arasında. Hemen ardından ise “Bakalım masum hayatları kurtarabilmiş misiniz?” diyerek lafa giren Kikaku “Size kimlerin masum olduğunu söyleyeceğim ve dua edin, bu ikisinden biri masum olsun.” diyor. Sanki buna haliniz varmış gibi gereksiz bir heyecan yaratma eğiliminde olan Kikaku “İlk masum kişi...” diyor ve ardından “Igarashi Kayo! Hani şu boğularak ölen!” diyor kahkahalarla. Masum bir insanı öldürmüş olduğunu bilsen de, bunun vicdan azabını duyabilecek bir evrede bulmuyorsun kendini. Ancak yansımanın kötü bakışları üstünde dolaşırken, en azından ona bu fırsatı vermiş olduğun için üzülüyorsun. Tabi bir de Kikaku'ya böyle bir eğlenceyi vermiş olman da göz ardı edilemeyecek bir üzüntü sebebi oluyor senin için.

Kikaku'nun çılgın kahkahaları sonlandığında, Kikaku “Diğer masum kişi ise...” diyor ve bu kez heyecansız ve tripkar bir şekilde “Usui Tenshin.” diyor. Karşınızda sapasağlam duran Usui Tenshin size oyunu kazandığınızı gösterirken Kikaku bu durumu onaylarcasına “Tebrikler, son odaya kaldınız!” diyor. Kikaku'nun bu cümlesiyle birden aşağıya doğru düşmeye başlıyorsunuz ve yüzlerce metreyi geride bıraktığınızda, sanki hep oradaymışsınız gibi, zeminde diz üstü çökmüş bir şekilde buluyorsunuz kendiniz. Yine bembeyaz bir odanın içinde kendinizi bulduğunuzda, bir önceki oyundaki tüm yaralarınızın yok olmuş olduğunu görüyorsunuz.

Kafanı kaldırıp etrafına şöyle bir bakındığında, her zamankinden daha büyük bir odanın içinde kendini bulunuyorsun. 25 metre genişliğinde, 10 metre eninde ve yerden yüksekliği 15 metre olan bu büyük odanın tam ortasında, 3 metre genişliğinde bir su kütlesi görüyorsun. Odayı ortadan ikiye ayıran bu su kütlesinin iki tarafında da yerleri birbirinden farklı olmak üzere beşer tane kay parçası görüyorsun. Bu kaya parçaları arkasına saklanılabilecek büyüklükte duruyorlar, ancak sağlamlığı konusundan net bir şey söylemek mümkün görünmüyor. Odanın zemini ise her zamanki sert maddeden yapılmış vaziyette. Sen odanın sol tarafında bulunurken, yansıman da odanın sağ tarafında bulunuyor. İkiniz de yerlerinizde doğrulduğunuzda ise, Kikaku'nun sesi kulağınıza çalınıyor. Birkaç saniye sonra neler olup biteceğini sen de yansıman da anlamış olsa da, yine de oyunu kuran adamdan bunu duymak istiyorsunuz. Kikaku kendine has ses tonuyla “Son odaya hoş geldiniz... Oyunu az çok tahmin ettiğiniz için, direk oyunun nasıl kazanılacağını söyleyeyim... Bu odadan ancak bir kişi çıkabilir ve bu bir kişi de sağ olmak zorundadır!” diyor ve hemen ardından “Ölüm dövüşü başlasın!” diyor.
Odanın Temsili Şekli