[A - Rank | Shichi & Nobu & Kazumune] Altın Diş

[GM - Naruto]

Kazumune: Yağmur eşliğinde, yaylanın ortasından hafifçe kıvrılarak uzayıp giden yol üzerinde ilerlemektesiniz. Sağda ve solda, ufka doğru tutam tutam dağılmış olan korulukların ilerisinde bir kaç dağ görülüyor, bağzılarının üstü karlı, bağzılarının üstü bulutlu. Gök yüzü ise tamamen gri bir renkte. Yanındaki korumalar ses çıkartmıyorlar, ellerindeki fenerleri sıkıca tutup arabayı takip ediyorlar. Arada bir arabacının öksürdüğünü duyuyorsun, fakat onun dışında ortamda damlalardan başka bir ses yok.

Kapalı konu

Kazumune eğer dışarıda kalacaksa, durum değişene kadar RP yapmayabilir.

Nobu, Shichi: Sanraku, Nobu'yu dinliyor önce, ardından Shichi'ye aynı ciddiyeti sunuyor. "Kelle gelsin de, gerisi çok önemli değil Shichi-san, ehehe." Sinsi bir sırıtışla cevaplıyor sizleri. "Dediğim gibi, bir kaç saate varacağız kalacağım köye. Ben oradan ayrılmadan bu işi hallederseniz, çok hoş olur. Ardından Umigawa'ya vardığımda ödemenizi yapacağım. Sormak istediğiniz bir şeyler var mı? Yoksa biraz kestireceğim, izninizle tabii." Tek gözü bayık bir şekilde ikinizi de süzüyor ve cevabınızı bekliyor Sanraku.

[Arashi Nobu]

Bizler shinobiyiz, köyümüz için birer asker olarak yetiştik. Bu yüzden verilen görevleri sorgusuz sualsiz yaparız, köye kâr sağlayacak her pisliğin içine dalarız. En nihayetinde de bunu yaptığımız için biz ve köy halkı; huzur ve refah içerisinde yaşar. Bugünde karşımıza bir seçim şansı çıkmıştı. Yeni bir görev ve sonucunda birileri ölecek, tehdit edilecek, ellerindeki paralar alınacak. Ama köyde kim bilir kaç aileyi doyuracak bu görevin sonucu. Bunu düşünerek direk kabul etmiştim. Ancak şimdi biraz daha detaylı düşündüğümde, söz konusu kişiler sözlerinden dönenler, borçlarını ödemeyenler. Hele ki, elebaşları, onları kışkırtıyor. Bu onu öldürmem için yeterli bir sebep benim için.

Kısa süre sonra Shi'nin konuşmaya katılmasıyla bütün detayları öğrenmiştik. Bir iki saat sonra, ayrılma noktamıza varacaktık ve biz görevimizi tamamlamak için kelle uçurmaya gidecektik. Bay Sanraku, gittiğimiz yerden ayrılmadan geri dönmeliyiz. Bu yüzden görevi tamamlamak için belli bir süremiz olduğunu söyleyebilirim. Önemi yok, bu takımla eminim kısa süre içerisinde bu işi tamamlayabileceğiz.

Söylenecek sözler bitmiş, kararlar alınmış, pazarlıklar yapılmış, anlaşmalar tamamlanmıştı. Geriye gidilecek yol vardı yani sadece. Bundan sonra rahat arabanın içinde biraz kestireceğim. Nasıl olsa Kazu dışarıda nöbette, ona sırtımı dayayabilirim. Yanımda da Shi olduğuna göre kafam rahat. Diğer korumalara zaten güvenmiyorum, onları tanımıyorum.

[Kotatsu Shichi]

Geçen dünya durdu demiştim ya hani. Bu sefer öyle bir durum olmadı...

Anlayacağınız rahatız beyler. Ne eylemlere geçmemizi engelleyecek bir bilinçsizlikteyiz ne de psikopat bir tanrının eline düştük. Herşey yerli yerinde oğlum! Hiç bir sıkıntı yok, rahat olun abi. Bi rilaks. Hem zaten ümmetimde bana güvenmeye başlamış ne sorun çıksın bu saatten sonra. Bak samuray reyize mesela, herif bize güvendi ''Siz halledersiniz yea!'' dedi ve sktir oldu gitti dışarı. Neden peki? Çünkü bize güveniyor. Bu işin altından kalkabileceğimizi biliyor. Oda kendi yardım edebileceği şekilde yardım ediyor abi. Bi enayi bu gruba saldırmaya çalışırsa ilk iş skecek o herifin ağzını yüzünü. İş bu kadar basit.

Aynı şekilde bizim mızraklı reyize bakın. O da güveniyor bana artık. Hemde ne güvenme... Herif fosur fosur uyuyor lan! Görevdeyiz amına koyim! Bu ne rahatlık bu ne uyku müptezelliği? Sikerim öyle aşkın ızdırabını! Uyansana diye dürteceğim ama Sanraku-San sesime uyanırda ayıp olur diye bi sik diyemiyorum. Çaresiz yatacağız herifin altına. Te kami samam yav!

Neyse çok bi sorun yok. Zaten Sanraku-sanın vücudunu izleyecektim bende. Daha doğrusu yılana bakacaktım dik dik. ''Keşşşke benim de olsa!'' diye mırıldanacaktım kısık, minnak bi sesle. Gözlerimi fal taşı gibi açacak ve yılanın herifin kıyafetlerinin altında hareket etmesi sonucunda oluşan kabartıları izleyecektim heyecanla. Yılanın nerede olduğunu büyük bir azimle tahmin etmeye çalışacak, daha sonrada yine tahmin etmeye çalışacaktım. Böyle böyle bir süre gidecekti anlayacağınız. Artık yol ne kadar devam ediyorsa!

[Higashizono Kazumune]

Derin bir iç çekti Kazumune... Ruhu yalnızlığa ziyadesiyle alışık olduğundan bulunduğu durumu pek yadırgamadı doğrusu. Herkes işinin başındaydı. Korumalar korudukları adamın öneminin farkında gibi duruyorlardı. Kazumune böyle hissediyordu, zira aldıkları beş kuruş para için bu kadar dikkatli olur muydu bir insan bundan şüpheleri vardı. Zaten para için başkasını canı pahasına koruyan insanlara hiç anlam verememişti Kazumune. Yani hep tuhaf gelmişti. Kazanacağı beş kuruş parayı harcama ya da görme fırsatı olmadan ölebilecek olmak, özellikle bunun bir hiç uğruna olması kesinlikle onun için tuhaf bir detaydı.

Kazumune hayatının hiçbir yerinde ölümü küçümsemek gibi bir hataya düşmemişti. Ölümden korkar, ölüme meydan okumayı denemezdi bile. Çünkü ölümle baş etmenin, ölümü bu kadar kabul etmenin bir manası olmadığına inanıyordu. Ona göre insan yaşamak, görmek ve tüm bunlardan sonra ölüm ona geldiğinde ölmek için yaratılmıştı. Bilerek ölüme koşmak, ani bir duygu patlamasıyla tüm hayatını sonsuzluğa heba etmek, ona ürkütücü geliyordu. Hem o bile bilmiyordu ölümden sonrasını, bir insan ardında ne olduğunu bilmediği bir kapıyı çat diye nasıl açabilirdi ki? Tuhaf geliyordu tüm bunlar, anlamakta zorlanıyordu.

Düşünmeyi severdi Kazumune... Konuşmadığı tüm anlarda - ki bu çoğu zaman düşündüğü anlamına geliyor- düşünürdü. Bir şeyleri, bir şeyi, onu, bunu... Akla gelebilecek çoğu şeyi. Bazen o hiç sevmediği geçmişini, bazen babasını, bazen abisini... Düşünürdü. Hayalleri yoktu Kazumune'nin basitti. Hayal tarzı şeyleri pek düşünmezdi o yüzden, daha çok yaşadıklarını ve onu bekleyen şeyleri düşünürdü.

Hatta bazen kendisiyle bile tartışırdı.

Göz ucuyla etrafına baktı bir an, süzdü ağır ve sakince. Göz bebekleri sanki zorla başka tarafa bakmak için yerinden oynuyormuş gibiydi. Dağlar, ağaçlar, kavisli bir yol... Pekte umursamasını gerektirecek detaylar değildi bunlar. Öksüren arabacı dışında doğru düzgün bir seste yoktu.

Gözü yine kapıya gitti, gerçekten o kapı açılıp dışarıya birileri çıkacak mıydı yoksa burada korumalarla birlikte ilerlemeye devam mı edecekti?

[GM - Naruto]

Saatler ilerliyor, hava kararıyor, yağmur yavaşlıyor, bulutlar dağılıyor ve yıldızlar parıldamaya başlıyor. Kawaba'nın ışıkları uzaktan görülmeye başlıyor. Shichi ve Nobu, sırtlarını verdikleri tahta duvarda, ilerleyen arabanın ritmik sallantıları eşliğinde dinleniyorlar. Sanraku ise uzandığı yerde, gayet rahat bir şekilde, derinden nefes alarak uyumakta. Arada bir yılanı çıkıyor kıyafetlerinin içinden, Shichi ile göz göze geliyorlar, ardından ise tekrar kayboluyor.

Kazumune için ise aynı şekilde olaysız geçiyor bu ilerleyiş. Yağmurun kesilmesiyle yol rahatlıyor ve uzun yürüyüş tahmin ettiği kadar yormuyor onu.

Kawaba, basit bir yerleşim birimi. Bir kervan yolu üzerinde bulunması, halkını az da olsa daha iyi bir konumda olmalarına sebebiyet veriyor, ayrıca her daim açık bir kaç han bulunmasını da kolaylaştırıyor. İlerlediğiniz ana yolun etrafına kurulu bir şekli var, batısına doğru açılan yayladaki tarım ve zanaatkarlarla tanınmakta. Fakat Sanraku'nun da dediği gibi, haritada bile bulunması zor olan bir yer. Gizli saklı olduğundan değil, çok da önemli olmadığından.

Ana yolun bir kaç sokak arkasındaki bir hanın önünde duruyor araba. Shichi ve Nobu, Sanraku'nun kendine gelmesiyle uyanıyorlar. "Sanırım vardık." diye homurdanıyor Sanraku, ardından dışarıya adımını atıyor. Shichi ve Nobu da onun arkasından çıkıyor. Dışarı çıkan Sanraku önce esniyor, ardından korumalarından birine eliyle hana girmesini emrediyor, konuşmadan. Korumalar birer birer arabanın kasasına fenerlerini bırakıyorlar ve etrafta nöbet durmaya başlıyorlar, içlerinden bir tanesi de içeri giriyor.

"Buranın doğusunda kalıyor bahsettiğim köy. Shiobara olması lazım isminin. Bir kaç saatlik bir mesafede. Yarın akşam, bu saatlerde yola çıkacağım ve sizi beklemeyeceğim. Eğer o vakitten önce isteğimi yerine getirirseniz, ödülünüzü kaparsınız. Şimdi, izninizle." Yorgun gözünü ovuşturan Sanraku, derin bir şekilde esniyor ve hana doğru ilerliyor. Korumalardan iki tanesi daha içeri giriyor, son kalan ise arabacının yanına çıkıyor. Araba da uzaklaştıktan sonra, sokakta yalnız kalıyorsunuz.

[Arashi Nobu]

Saatler hızla akıp geçmişti ve yol gözümüzü açıp kapayıncaya kadar bitmişti. Tabi bu arada bende güzel bir uyku çekmiştim, her ne kadar uykusuzluğa alışkın olsam da, arada sırada böyle uykular rahatlatıyor. Özellikle görev esnasında böylesi rahat bir uyku bulabilmek zorken. Bay Sanraku, bizi oldukça hoş ağırlıyor aslında. Bütün o yağmurun altında bizi yürütebilirdi, ancak arabasının kapılarını bize açtı. Köyümüze yatırım fırsatlarıyla geldi. Bu adamın işini bugün görebilirsek, refah seviyemiz bir kaç derece daha artabilir bence.

Arabadan inmiştim. Kollarımı havaya ve iki yana açarak bütün bedenimdeki kasları iyice gererken "Hıaaaaa...!" diye bir ses çıkarmıştım. Arabanın sallantısı beni gerçekten yormuştu ancak uyku, hiç bulamayacağım bir uykudan iyiydi. Bu yüzden şikayet edecek değilim. Bay Sanraku, arabası uzaklaşırken bize görevimizi tekrarlamıştı kısaca. Yapmamız gerekeni biliyorduk, bu yüzden daha fazla konuşmanın lüzumu yoktu. Tüccar adam hana girmek için adamlarına işaret vermişti ve hep birlikte, korunmalı bir vaziyette içeri dalmışlardı.

Şimdi ise biz bize kalmıştık tekrar. Böylesi daha iyi, kendini bilmez, korkak ama her şeye burnunu sokan tipleri korumak sanıldığının aksine oldukça sinir bozucu. Gereksiz paranoyalarla her şeyden korkup, size fazladan iş yaptıranları bazen öldüresiniz bile geliyor. Ama iş, iştir diyoruz işte. Yağmur dağılmış, gökyüzü açmış ve yıldızlar gökte parlamaya başlamıştı. Bizimkilere;

"Hadi yola koyulalım." dedim ve hemen doğu tarafını tayin ederek oraya yönelmiştim. Yol için bile fazladan zaman kaybetmemizin bir alemi yoktu. Kazu'nun görevimiz hakkında bilgisi yoktu. Bu yüzden onu, yolda bilgilendirmeye başlayacaktım;

"Kazu, Bay Sanraku ile kısa bir konuşma yaptık. Kendisinin bize ihtiyacı olmadığı konusunda oldukça emin. Ancak yinede bize bir iş verdi, eğer bu işini görürsek Taiyou'ya bahsedilen bağışı yapacak ve üzerine bize bile para verecek. Biliyorsun, Taiyou, bize görevi ne pahasına olursa olsun tamamlamamızı emretti. Bu yüzden sana sormadan kabul ettik, zaten bu konuda sorun yaratmayacağını düşünüyorum. En nihayetinde biz aynı tarafın shinobileriyiz. Her neyse... Çenem düşmeden devam edeyim. Şimdi bir köye gidiyoruz, köy halkının tüccarımıza yüklü bir borcu var, onu tahsil edeceğiz. Ancak birde ek olarak pis bir iş var, bize kişisel olarak para kazandıracak iş ise o. Nakamura Eijiro adındaki bir adam, köy halkını Bay Sanraku'ya karşı kışkırtıyor ve paraların ödenmesini engelliyor. Tüccarımız, onun kafasını istiyor. Bu kısmının size sorun olabileceğini tahmin ediyorum, eğer sorun ederseniz merak etmeyin, ben sizin için bu işi seve seve halledebilirim. Ama asıl mesele, köy halkını nasıl ikna edeceğimiz. Fikirlerinizi dinliyorum." diyecektim ve yoluma devam edecektim. Konuşmalar sürüyorken koşup kendimizi yormaya gerek yok. Bu yüzde şimdilik yürüyelim.

[Higashizono Kazumune]

Kazumune yorgun olduğunu hissediyordu az buz, yine de pek renk verdiği söylenemezdi. Usulca ortama ayak uydurmuş arabayla birlikte ilerleyişini sürdürüyordu. İçeride neler döndüğünü gerçekten de gram merak etmiyordu. Kesilen yağmur, açılan gökyüzü Kazumune'nin sevdiği gün ışığı ülkesiydi işte. Derin bir nefes alırken akışını hiç bozmadı, ilerlemeye devam etti.

Bir süre bu tempoda ilerledikten sonra en sonunda bir şeylere yaklaştıklarını görünce heyecanlandı Kazumune. Gerçekten bu yürüme ve göçebe hayatı yaşama faslından şimdiden oldukça sıkılmıştı. Evlerin, insanların olduğu bir yeri görüp orada bir kaç dakika nefes alıp vermeyi çılgınlar gibi arzuluyordu. Nitekim zaman ilerledikçe kendini o yerleşim biriminin içerisinde yürürken bulmuştu. Yüzünde beliren ufak tebessüm kesinlikle memnuniyetinin göstergesiydi. Gerçekten bu tarz sıkıcı ortamları gram sevmiyordu Kazumune, zamanı geriye almak gibi bir gücü olsaydı muhtemelen o çılgınlar gibi içtiği geceye zamanı geri çeker ve o gece hiç içmeyip evden çıkmazdı. Gerçekten, çok sıkıcıydı.

Bir hanın önünde durduklarında önce korumakla yükümlü oldukları adamın dışarı çıktığını gördüğünde duruşunu hafiften dikleşitrdi ve gözü kapıya kaydı. Artık takım arkadaşlarınında o kapıdan çıkmasını görmek istiyordu. Çok beklemişti. Şu sıkıcı ortamdan bir an önce sıyrılıp biraz zevk alacağı o kısmı, artık o kısma geçmeleri gerekti.

Ve arkadaşlarının kapıdan çıktığını gördüğü an derin bir iç çekti. Ve o yöne doğru ilerledi, o anda patron olarak gördüğü şahsiyetin sözlerine şahitlik etti ve biraz şaşırdı. Başka bir yere gideceklerini beklemiyordu açıkçası, ama yine de ayak uydurdu.

Yolda ilerlerken Nobu'nun sözlerini de dinleyince durumu kavramadı ve başıyla onaylamakla yetindi. "Dediğim gibi siz söylersiniz ben yaparım, o kadar. Pek bir fikrim yok." diye de açıkçası durumundan bahsetti. Gerçekten şu an bir kukladan farkı yoktu. Yine de bu görevi en çabuk şekilde bitirmenin en kolay yolu buydu ona göre, sorgulamadan görevi başarıyla tamamlamak.

[Kotatsu Shichi]

Saatlerce ama saatlerce bir adamın kıyafetinin içindeki oynaşmaları izledim. Üstelik bundan sapıkça bir zevk aldım. Zira adamın kıyafetinin içinden uzun ve kalın, kemik gibi sert ama kemiğe sahip olmayan, oynak ve bir okadarda kıvrak birşeyin hareket etmesini çok keyif verici buldum. O yılan gibi şeyi gözümü kırpmaya korkarak izledim. Tek bir saniyesini bile kaçırmamak için beynimi o denli zorladım ki, arada nefes almayı bile unuttuğumu hatırlıyorum. Çok büyüktü canım! Bi soksa sakat bırakır derler ya hani... İşte tam olarak onu söylüyorum. Zehirli olabilir hani. Ne mi zehri? Yılan oğlum yılan! Siz ne sandınız ki? Başka nesini izleyeyim kıyafetinin içinde oynayan?

Abov! Sizi tüm kötü düşüncelerinizle baş başa bırakıyorum ben leş herifler. Ama şunu bilin, sonuç olarak yılan kardeşle bayağı bir bakıştık, bence o da benden hoşlandı ama hadi bakalım. İnşallah hoşlanmıştır dayılar ne diyeyim. Cidden isterdim yani bi yılanım olsun. Artık tüm dünya paralel evrenlerden oluşuyorda en yakın arkadaşım kollarını yılana dönüştürebilen beyaz tenli bir orospuçocuğumuydu bilemem. Ama bir yılan istiyorum haberiniz olsun. ''O yılan bu masaya gelecek aga!'' işte o kadar!!

Neyse, uzun ve kalın yılan diye diye sıkmayayım sizi daha fazla... Bitmişti işte yolumuz, köyümdeki yoksul insanların daha iyi bir şekilde yaşamaları için bir boklar yememiz gerekiyordu ama hadi bakalım. Elimizden geleni yapacaktık dayı. Ben küçüklüğümü bok gibi yaşadım iyi kötü kurtuldum, çocuklarımız yaşamasın. Bu borçlarını vermelerini gereken elemanlar borçlarını verselerdi n'olurdu? Amma akşam, amma gündüz hiç mi zaman yoktu bu borcu ödeyecek?

Herneyse, ben tüm bunları düşünürken mızrak çıkartacak ümmetdaşım uzunca bir konuşma yapmıştı. Bende bir destek karakteri olarak dururmuyum hemen lafa atlayacak ve konuşmaları dolduracaktım: ''Valla köy halkı konusunda elimden geleni yaparım ben. Ama daha öncede dediğim gibi benim becerilerim daha çok takımımdaki diğer elemanları desteklemek üzerine kurulu. Her türlü görevde yardımcı olurum. İsterseniz kelle görevinde rakibin dünyasını karartayım, isterseniz köylü görevinde milleti ikna etmek için becerilerimi kullanayım. Aranızdan birini desteklediğim sürece açık konuşayım çokta sikimde değil. O görevin başarıya ulaşmaması için yapmayacağım şey yok...

Bu arada sadece bir tavsiye ama... Önce kelle görevini gerçekleştirip, daha sonrada bunun halk üzerinde oluşturacağı kaygı ve kaosu kullanarak halkın kendi isteği ile, emanet aldıklarını geri teslim etmesi hakkında ne düşünüyorsunuz. İstediğimde çok inandırıcı olabilirim...''