[Daisuke Yoshiro] Yeni Bir Hayat

[GM - Naruto]

Önüne atılan suda ıslatılmış ekmek... Muhtemelen küflenmesine ramak kalana kadar bayatlamış bu ekmeği daha kaç gün yiyebileceğini kestiremiyorsun. Kikaku’nun burada uzun süre kalmayacağını söylemesine karşın, inandırıcı olmayan ses tonunun, aslında gerçekleri söylediğini anlayabiliyorsun. Islak ekmeğe elini yavaşça daldırıp kaldırdığında, eline gelen şeyin gerçekten bir yiyecek olup olmadığından bile emin olamıyorsun. Günler ıslak ekmek ve zindandakilerin iniltileri ile geçerken, gözlerin sürekli Kikaku’yu arıyor. Seni buradan çıkaracağı anı kollayarak, elindeki ıslak ekmeği bakır tasa geri koyuyorsun ve bir köşeye çekilip uyumayı tercih ediyorsun. Sırtını soğuk duvara yasladığında, yapacak başka bir işin olmadığı için gözlerin kendiliğinden kapanıveriyor…

Kaldığın zindanın kapısına vurulmasıyla gözlerini yavaşça aralıyorsun. Karşında günlerdir görmeyi beklediğin Kikaku’yu gördüğünde, heyecan bile yapacak bir hissiyat bulunmuyor içinde. Zaten Kikaku’da da heyecan yaratacak bir hava olmadığı için, yerinden hafifçe doğruluyorsun. Kikaku zindanın kapısını senin için açarken, arkasından o sevimsiz siyah bezi çıkarıyor. Bir kez daha gözlerinin bağlanacağı gerçeği suratına çarparken, buradaki insanların sana hala güvenmediğini rahatlıkla anlayabiliyorsun. Kaldı ki onlarda da hemen bir güven tesis edilmesini beklemiyorsun.

Kikaku tek bir söz bile söylemeden gözlerini bağlarken, sen de onun sessizliğine eşlik ediyorsun. Nereye gideceğinin senin için pek de bir önemi olmadığı için, konuşmanın yersiz olacağı bilinciyle sessizliğe gömülüyorsun. Bu sessizlik esnasında merdivenler çıkılıyor, insanların arasından geçiliyor, merdivenlerden iniliyor, tekrar insanlar arasından geçiliyor, merdivenler çıkılıyor, iniliyor, insanlar, merdivenler, iniliyor, çıkılıyor, merdiven, insan, iniliyor, çıkılıyor… Onlarca dakika süren bu döngünün ardından, ciğerlerine ilk kez temiz hava girdiğinde, artık dışarıda olduğunu anlıyorsun. Temiz oksijeni bol bol ciğerlerin doldururken, birkaç saniyelik duraksama yaşıyorsunuz. Kikaku’nun bu duraksama esnasında yüzünde uyuz bir gülümseme olduğunu hayal edebiliyorsun. Zifiri karanlığın içinde ciğerlerin oksijenle dolarken, Kikaku’nın hafif ittirmesiyle yürümeye devam ediyorsunuz. Tıpkı içeridekine benzer şekilde, sokaklar arşınlanıyor, köşeler dönülüyor, insanlar geçiliyor ve bu bir döngüye bağlanıyor. Sonunda ise, bir yere giriliyor ve kapı kapatıldıktan sonra, gözlerin açılıyor.

Kocaman bir salonun içinde kendini bulduğun anda, ilk önce gözlerini ovuşturuyorsun. Tavandan sarkan lambanın yüksek ışığı gözlerini kamaştırırken, bu büyük salonda hiçbir pencere olmadığını görüyorsun. Hemen arkanda Kikaku ve onun da arkasında bir kapı bulunurken, salonun sağ tarafında 3, sol tarafından 3 ve tam karşında 2 kapı bulunuyor. Kikaku elindeki siyah bezi pantolonuna sıkıştırırken “Yeni evine hoşgeldin Yoshiro-kun… Buradan çıkmaya çalışmayacağını biliyorum. Sana ihtiyacımız olduğunda seni almaya geleceğiz. Keyfine bak!” diyor. Başı ile seni selamlayan Kikaku kapıya doğru yönelirken sen de ona bir şeyler sorabilecek kıvama geliyorsun.

Kapalı konu

Kikaku'ya bir şeyler sormak zorunda değilsin, sadece soru sorabilme fırsatın olduğunu belirtmek için bu şekilde yazdım.

Pasiflik süresi 24 saattir. Lütfen bu kurala riayet edelim. Kolay gelsin!

[Daisuke Yoshiro]

Bu deliğe düşmeden önce fakir, neredeyse daha yeni kurulmuş bir köyde yaşıyordum. Tamam, orada fakirliğimiz yüzünden biraz da olsa zorluk çekiyorduk ama hayatımın hiçbir kısmında ıslak bayat ekmek yemek zorunda olduğumu hatırlamıyordum. Gayet kalkınmış ve zengin bir yere benzeyen Takigakure'de önümdeki yiyeceğe baktıkça kendimi sorgulamaya devam ediyordum. Belki de doğru olan karar kendi köyüme geri dönmekti ve ben bu karardan çok uzaktım. Pişman olmayı sevmiyordum. Aldığım kararların arkasında duramayacak kadar korkak birisi olduktan sonra gelecek hayallerimin hiçbir anlamı yoktu. Binlerce insana liderlik yapmak, Nikkougakure'deki o kadının görevine son vermek gibi hayallerin en önemli etkeni cesaretten geçiyordu. Pes etmemeliydim. Buraya kadar hayatta kaldıysam ıslak ekmek olmadan da hayatıma devam edebilirdim. Bir köşeye geçtim ve misafire resmen bok yediren bu ülkeden uzaklarda olduğum hayallerle uykuya daldım.

Ve işte ev sahibi yaklaşıyordu. Onun gelip gelmeyeceği konusunda kesin olamadığım için onu görünce içim biraz rahatlamıştı açıkçası. Kafamda dönüp dolaşan o sorunun cevabıyla karşılaşmıştım. Şimdiyse tekrar gözlerim bağlanıyordu ve tekrar bilmediğim bir yere götürülüyordum. Açıkçası buna artık alışmıştım. Burada geçirdiğim her gün bana böyle bir muamele yapsalar hiç bıkmadan boynumu eğip razı olurdum. Çünkü ben buraya halktan birini cayır cayır yakarak gelmiştim ve bu muameleyi hak ediyordum.

Zindana götürülüp getirilirken göz bandıyla olan yolculuklarımın çok kısa olduğunu şimdi anlamıştım. Onlarca dakika Daichou Binası'nda dolaştırılmak neredeyse canımı sıkmıştı. Beni boşu boşuna böylesine gereksiz bir gezintiye soktuklarının farkındaydım. Hatta yanımdan geçen insanların bana kıkır kıkır gülüp dalga geçtiklerini düşünüyordum. Yavaş yavaş moralim bozulmaya başlarken sonunda ulaştığım o özgürlüğü hiçbir şeye değişemezdim. Artık dışarıda olduğumu anlamıştım ve ıslak ekmekten, 3 adımlık hücreden uzakta, çok uzakta olduğumu biliyordum. Eziyet bitmişti artık benim için. Şimdiyse sırada bu ülkeye hizmet etmek vardı.

Sonunda bahsettikleri eve vardığımızda kendimi bir sarayda gibi hissetmiştim. O delikte geçirdiğim süre pek de çok olmasa da şimdi böyle bir yere getirilmiş olmak beni cidden etkilemişti. Bir sürü kapısı ve geniş bir salonu vardı. Fakat evin bu kadar büyük gözükmesi içimde bir sıkıntıya yol açmıştı. Bu kadar büyük bir evi sadece benim için tahsis etmeleri çok saçmaydı. Eminim burada başkaları da vardı ve yoluma çıkmaları an meselesiydi. Bu yüzden Kikaku gitmeden önce "Burada yalnız başıma kalacağım değil mi?" diye soracaktım.

[GM - Naruto]

Kikaku'ya sorduğun sorunun ardından, Kikaku yavaşça yüzünü sana dönüyor. Sanki yıllardır bu anın gelmesini bekler gibi bir sırıtmayla sana bakan Kikaku'nun hin planlarının varlığını rahatça anlayabiliyorsun. Sana doğru birkaç adım atarak yaklaşan Kikaku “Hiç konuşmayacaksın ve bana bu zevki tattırmayacaksın diye ödüm koptu!” diyerek başlıyor konuşmasına. Yanından geçip geniş salonun içinde yavaşça yürümeye başlarken, iki kolunu da yere paralel bir şekilde açan Kikaku “Burası senin evin ve benim de oyun alanım! Dostlarımı ilk önce bu eve yerleştiririm ki, onların bana ne kadar dost olacağını anlayayım.” diye Kikaku, senin sınama döneminin hala bitmediğini belirtiyor. Zaten beklediğin bu durum karşısında pek şaşırdığın söylenmese de, Kikaku'nun tavırları ve belirsizlik faktörleri canını sıkıyor. Bu yüzden Kikaku'nun olayları açıklamasına müdahale etmiyor ve sakince dinlemeye koyuluyorsun.

Kikaku girizgahını yaptıktan sonra “Bu evde toplamda 10 adet kapı bulunuyor. Her bir kapının bir ismi var. Mesela tam arkandaki kapının ismi “Çıkış”... Adından da anlayacağın üzere, bu kapı dış dünyaya açılan kapı.” diyor. Bunun ardından ise, salonun solundaki 3 kapıyı işaret ediyor ve “Bu kapıların isimleri sırasıyla “Uyku”, “Rüya” ve “Kabus”...” diyor. Hemen ardından salonun sağındaki üç kapıyı göstererek “Bunların isimleri ise sırasıyla “Yaşam”, “Kan” ve “Nefes”...” diyor. Son olarak karşındaki iki kapıyı işaret ederek “Bu kapıların isimleri ise “Varlık” ve “Yokluk”...” diyor. Görünürdeki tüm kapıların isimleri söyleyen Kikaku “Son olarak, göremediğin bir kapı daha var... Çıkış kapısının anahtarı bu göremediğim kapının açıldığı odada gizli. Bu kapıyı bulmak için ise yapman gereken basit.” diyor. Bir kez daha kollarını açıp bu bembeyaz duvarları olan salonun içinde kendi etrafında dönerken “Solundaki, sağındaki ve karşındaki kapılardan sırayla birer tanesini seçeceksin ve seçtiğin kapıdan içeriye gireceksin. Örneğin; ilk olarak “Rüya” kapısını seçip bu odaya girersen, odadan çıkmayı başardığında solundaki kapılar yok olacak. Ardından “Nefes” kapısını seçip odaya gireceksin ve bu odadan da çıkmayı başardığında, sağındaki kapılar yok olacak. Karşındaki kapılardan birini seçmenin ardından girip çıkmayı başardığında, bu kapılar da yok olacak ve odanın belirli bir noktasında, gizli kapı belirecek. Bu kapıdan girip çıktığında ise, “Çıkış” kapısından çıkmanı sağlayacak şeyi elde edeceksin.” diyerek oyun kurallarını sana anlatıyor. Açıklamalarına devam eden Kikaku “Düzeni bozarsan, yani mesela; soldaki kapılardan birini seçmeden sağdaki bir kapıyı açmaya çalışırsan, bütün kapılar kilitlenir ve bu evden çıkamazsın. Herhangi bir odaya girmenin ardından kapı kendiliğinden mühürlenir ve odanın oyununu kazandığında mühür kendiliğinden yok olur. Kısacası Yoshiro, odalarını seçip odalardaki oyunları kazandığın takdirde, bu evden çıkabilecek ve ekibimden biri olacaksın. Sana başarılar diliyorum...” diyor. Tekrar çıkış kapısına doğru ilerleyen Kikaku “Başka bir sorun yoksa, şansın bol olsun!” diyerek sana şimdilik veda ediyor.

[Daisuke Yoshiro]

Bu adam ya delirmişti ya da çok ciddi sorunları vardı. Bu kadar fazla kapısı olan bir evde tek başıma kalıp kalmayacağımı sormamla birlikte Kikaku resmen bu soru yüzünden zevkten dört köşe olmuştu. Belki de bir kız olsaydım şimdiye çoktan titreyerek boşalmıştı. En azından başıma böylesine iğrenç bir şey başıma gelmediği için kendimi şanslı saymalıyım. Her neyse. Adama soruyu sormamla birlikte anlatmaya başlamıştı. Buranın onun oyun evi olduğunu söylemişti. Evin dış görünüşünü bilemiyordum fakat bu kadar fazla kapıya sahip bir yer olmasıyla mümkün gözüküyordu. Başıma ne tür işler açacağı hakkında hiçbir fikrim olmasa da heyecanlanmaya başlamıştım. Bu hasta orospu çocuğunun son oyunu bu olmalıydı. Ardından hayatıma devam edip gerçek maceralara atılma şansına erişecek ve bu piçi öldürmek için elimden geleni yapacaktım. Ağzından kan kustuğunu görene kadar bana ölüm haramdı. Hatta belki o zamana kadar onun için de böyle bir oyun evi hazırlayabilirdim. Tabi önce başıma neler geleceğini görmem lazımdı.

Adamın çok ciddi sorunları vardı. Hem de çok ciddi. Öyle böyle değil. Eğer Kikaku'nun öylece gitmesine izin verip herhangi bir kapıdan içeriye girseydim bu evde açlıktan ölerek can verecektim. Belki de kapının ardındaki şeyden olacaktı ölümüm ama ben en iyisini düşünmeye çalışıyordum. Basit bir evin ardındaki kapıdan en fazla ne çıkabilirdi ki? Yani kocaman bir yaratığın beni avlamaya çalışmasını beklemiyordum. Hem başıma geleceklerin gerçekten yaşanacağından biraz şüpheliydim. Bu piçin birçok özel zamanzingosu vardı. Odalara yerleştirdiği parşömenlerle bana görmemi istediği şeyleri gösterebilirdi. Hatta şuan basit bir kulübede bile olabilirdik. Gördüğüm bütün kapılar aslında gerçek olmayabilirdi. Hatta böyle olduğuna neredeyse emin olmaya başlamıştım.

Gördüklerim tamamen genjutsu yada benzer bir şeyden ibaretti. Buna artık karar vermiştim. Kapılar, bu oda, içinde bulunduğum oyunun hepsi Kikaku'nun yarattığı bir hayal idi. Fakat bu tekniğin üstesinden gelecek potansiyel bende yoktu. Bu yüzden oyuna teslim olacaktım. Hem gayet eğlenceli gelmişti kulağıma. Hayatımda yaşayabileceğim en tuhaf deneyim olacaktı. Bu oyunu sonuna kadar oynamak istiyordum hatta bir an önce başlamak için sabırsızlanıyordum. Fakat Kikaku gitmeden önce ona son bir sözüm vardı. "Sen gerçekten hastasın! Hahahahahaha!"

İçinde bulunduğum durum bana zevk vermeye başlamıştı. Tek başıma kaldığım sırada artık seçim yapma zamanı geldiğini anlamıştım. Şimdi soldaki kapılardan başlamalıydım. Önümdeki seçenekler basit birer kelimeden ibaretti ama arkasında kendine özgü dünyaları olan kapılar olduğunu biliyordum. Hepsini teker teker değerlendirmek istiyordum fakat aklıma arkasında neyin çıkacağını tahmin etmekte güçlük çekiyordum. Belki ilk girdiğim kapıdan başarıyla çıktıktan sonra diğer iki seçimimde bu kadar zorlanmayacaktım. Bu yüzden bu seferki seçimimi biraz basite indirgeyecek, önüme çıkacak olan şeyle sonuna kadar mücadele edecektim.

Kapıların isimleri hakkında aklımda bir şey oluşmuştu. Soldaki kapılar genelden özele doğru gidiyordu. Rüyayı uykudayken görebiliriz ve rüyamızı bir kabus olarak nitelendiririz. Yani "Uyku"yu seçersem belki de üç kapıda da karşıma çıkacakların tamamını tek kapıda yaşayacaktım. Açıkçası burada fazla zaman geçirmek istemiyordum fakat yine de kendimi alıkoymakta güçlük çekiyordum. "Uyku" kapısını seçmemeliyim diye düşündükçe ayaklarım oraya gitmek istiyordu. Şuan "Kabus" bana daha mantıklı geliyordu ama buraya geldiğim ilk andan beri hayatım zaten kabus gibi geçmemiş miydi? O küçük delikte çürüyüp ölecek olmamın korkusuyla harap olduğum anları düşününce bu kadar kabus yeterli diye düşünmüştüm. Şimdi biraz dinlenmem gerekiyordu. Kararımı vermiştim. "Uyku" kapısına doğru adımlarımı atacak ve içeriye girecektim.

[GM - Naruto]

Kikaku'nun açıklamaları senin için yeterli oluyor ve Kikaku “Çıkış” isimli kapıdan dışarı çıkarken, bembeyaz salonun içinde bir başına kalıyorsun. Aslında sadece burada durmak bile insanın tüylerini diken diken ederken Kikaku'nun oyunlarına dahil olacak olmak, seni biraz da geriyor. Bu makul gerilme ile beraber Kikaku'ya söylediğin cümleye cevaben Kikaku'nun sana attığı hastalıklı gülümseme, adamın soğuk görüntüsüyle ne kadar tezat oluşturuyorsa, senin de şu an içindeki hissiyat aynı tezatlıkta oluyor. Ürkmen gereken yerde yaşadığın bu heyecan, seçim aşamasında geldiğinde daha da artarken, kendine “Uyku” kapısını seçiyorsun ve kapının yuvarlak tokmağını tutup çeviriyorsun. Kapının damağından gelen “tık” sesiyle birlikte kapıyı yavaşça ittirmeye başladığında, içerisinin zifir karanlık olduğunu anlayabiliyorsun. Ancak tam bu anda, direnemeyeceğin bir hava akımı seni içeriye çekiyor! Zifiri karanlık odanın içinde birden yerde yuvarlanırken kendini bulduğun anda, kapı üzerine kapanıyor ve parlak kırmızı bir mühür kapının üzerinde belirdikten sonra, bu mühür de tıpkı oda gibi karanlığa gömülüyor.

Yerden kalktığın anda ilk kontrol ettiğin şey, üzerinde durduğun zemin oluyor. Ayağınla yerin farklı noktalarına birkaç kez vurmanın ardından, üzerinde durduğun zeminin fayans gibi sert bir materyalden yapılmış olduğunu anlıyorsun. Ellerinle etrafını yokladığında ise, yakın çevrende eline temas eden herhangi bir cisim bulunmuyor. Tam bu anda, 5 metre kadar önünde, sadece tek bir noktaya vuran beyaz ışık ile karşında Kikaku'yu görüyorsun! Sadece Kikaku'yu aydınlatan bu beyaz ışık, Kikaku'nun gerçekliğini de sana sorgulatıyor. Kafandaki genjutsu teorileri güçlenmeye başlarken, karşındaki Kikaku gülümseyerek sana bakıyor ve ardından “Uyku odasına hoşgeldin Yoshiro... Bu odada oynayacağımız oyun oldukça basit! Sana toplamda 7 soru soracağım ve sen de bu 7 soruya cevap vereceksin. Her bir sorunun yalnızca tek bir doğru cevabı bulunuyor. O yüzden sorulara cevap vermeden önce iyi düşün derim.” diyor. Oyunu açıkladıktan sonra Kikaku “Oyunu kazanmak istiyorsan, 7 sorudan en az 4'ine doğru cevap vermek zorundasın. Cevapların kısa olabileceği gibi, uzun da olabilir. Tek yapman gereken soruların tamamına, sırayla cevap vermen!” diyerek oyunun açıklamasını sonlandırıyor.

Oyunla ilgili açıklamaların tamamlanmasının ardından, artık sen de soruları beklemeye koyuluyorsun. Birkaç saniyelik sessizliğin oyuna hazır olduğunu belli ederken, Kikaku “O halde başlayalım!” diyor. Bu andan itibaren kulaklarını dört açarak Kikaku'yu dinliyorsun ve sorduğu tüm soruları kafana kazıyorsun. Kikaku sorularını bitirdikten sonra “Artık ben susuyorum ve sen konuşmaya başlıyorsun!” diyor. Sorulara cevap verme zamanı geldiği anda, kafanda soruların tamamını bir kez daha geçiyor.

1- Nikkougakure'nin en zayıf noktası nedir?
2- Takigakure'de yürüdüğün yollarda hissettiğin en yoğun duygu nedir?
3- Korkuyla örülen duvarlarda kullanılan harç nedir?
4- Gözlerin göremediği karanlıkta, önünü aydınlatacak şey nedir?
5- Soğuk bir günün ardından beklenen hava durumu nedir?
6- Burada sana adil davranılacağını düşünüyor musun? Neden?
7- En zayıf olduğun konu ne?

[Daisuke Yoshiro]

Kikaku'ya haykırdığım o söz sanırım onun için bir iltifattan ibaretti. Böyle birisi olabilmek için çabalamasına bile gerek yoktu. Sadece nefes alması bile toplumdan dışlanması için yeterliydi. Gerçi toplumun onu dışladığını düşünmek biraz güçtü. Çünkü her köyde olduğu gibi burada da shinobilere karşı özel bir ilgi duyuluyor olmalıydı. Ne de olsa köyü koruyup kollayan, dışarıdaki tehlikelere karşı kendilerini öne atan bireylerden ibarettik. Millet evinde karısını sikerken, çocuğunu döverken veya sokakta millete laf atarken biz onları korumak için kendimizi tehlikeye atıyordu. Bu yönden bakılırsa aslında yaptığımız iş çok saçma ve gereksizdi. Fakat kim umursar ki? Sonuçta saygı duyulan insanlar bizdik ve onlar da bizim için çalışan birer köleden ibaretti. Kendime ve benim gibi olan insanlara "Yeni Dünyanın Efendileri" demekten çekinmiyorum. Evet, bizim de efendilerimiz var ama bir yere kadar.

Kapıdan içeriye girdiğimde bunun o hasta orospu çocuğunun bir oyunu olduğu tahminim ispatlanmıştı. Kapıdan içeriye doğru beni çeken hava akımı ve kapının üzerinde beliren mühürle birlikte hepsinin bir hayal ürünü olduğunu anlamıştım. Hayatımda görüp görebileceğim en sağlam genjutsu oyununun içindeydim şuan. Kikaku'nun az çok nasıl bir insan olduğunu tahmin etmemle birlikte nasıl bir boka battığımı yeni yeni kavramaya başlıyordum. Burada beni çatır çutur sikecekti. Farklı bir alternatif gelecek kuramıyordum kafamda. Karanlık odanın içinde görebildiğim tek şeyin parıldayan mühür olduğu o vakit ensemde hissettiğim soğukluk ve alnımdan damlayan terlerle gerilimi bütün tenimde hissetmeye başlamıştım. Her ne kadar titrememek için kendimi zor tutsam da bir yandan da gülmek istiyordum. Sanırım yavaş yavaş delirmeye başlamıştım.

Evet, bu adamın deli olduğunu düşünüyordum fakat bu kadarı da biraz fazlaydı sanki... Adam resmen kendini yüce bir varlık gibi gösteriyordu şuan. Onu tanrı tarafından gönderilen bir kurtarıcı olarak görmemi istiyordu. Karanlık, boş bir odada birden parıl parıl parlayan bedeni gözlerimi kamaştırırken açıkçası onu bir kurtarıcı olarak görmemekte zorlanmıştım. Buradan kaçışımın anahtarını ellerinde tutan bu insana hizmet etmekten başka çarem yoktu.

Sorular cidden kafa karıştırıcıydı. Hepsinin kişiye göre değişebilecek cevapları vardı ve benden bir doğru cevap istiyordu. Bu imkansızdı. Soruların tam olarak doğru bir cevabı yoktu. Bu yüzden doğru yada yanlış olduğuna karar veremezdi. Hayır, sorular doğruları söylememem için sorulmamıştı. Cevaplarım ona nasıl bir insan olduğumu gösterecekti ve bir karakter analizi yapacaktı. Seçtiğim kapıların ve cevaplarımın ardından kendine göre bir sonuç çıkaracak ve beni ona göre yanına alıp almamakta karar verecekti. Yani eğer doğru düşünüyorsam buradan dışarıya çıkamamak gibi bir ihtimal söz konusu değildi. Tabi eğer yanlış düşünüyorsam her şeyin boka batması an meselesiydi.

Soruları teker teker aklımda düşündükten sonra cevap verecektim. İlk soruyla başladım. Nikkougakure... Bütün hayatımın geçtiği o köyde görebildiğim tek bir zayıf nokta bir kadın tarafından yönetilmesiydi. Hem de yaşlı bir cadı tarafından. Hayatımı bu zayıflığı ortadan kaldırmak için harcamışken şimdi farklı bir cevap veremezdim. İlk soruya cevap olarak "Bir kadın tarafından yönetiliyor olması." demiştim.

Şimdiyse sıra Takigakure'ye gelmişti. İşte bu soruyu duyduğum anda açıkçası bunun doğru cevapları bulmak üzerine kurulan bir oyun olmadığını anlamıştım. Bu herkese göre farklılık gösterebilirdi. Kendimi düşününce aklıma ilk gelen şey hayranlık olmuştu sanırım. Köyün kurulumu gerçekten muazzamdı. Neredeyse hiç zayıf noktası yoktu. Bu yüzden bu soruya "Hayranlık." olarak cevap vermiştim.

Üçüncü soru için fazla düşünmedim. Kendimi korkuyla örülen duvardaki bir işçi olarak hayal ettim ve kurduğum empati bana "Umut." cevabını vermişti. Korku yanında umut getirirdi. Umut olmadan o duvarı örmek mümkün değildi.

Aslında beni en çok zorlayan soru bu olmuştu. Bu soruya nasıl bir cevap vermem gerektiği konusunda hiçbir fikrim yoktu. Önceki sorudaki gibi empati kurmak söz konusu olamazdı. Bu soruyu tamamen kendime özgü cevaplayacaktım. Buraya gelmemin sebebi öfkem ve chakra kullanabilme yeteneğim. Vereceğim cevap "Alevlerim." olmuştu. Yanlış cevaplamış olmayı beklediğim tek soru buydu.

İkinci bir yanlış cevap lüksümü kullanarak altıncı soruya kısaca "Yağmur." diye cevap verecektim. Yani... Başka ne olabilirdi ki?

Yedinci soru ona olan güvenimi sorgulamak içindi. Burada bana adil davranmak ya da davranmamak gibi bir lükse sahip değildi. Burada olacakların adil bir sonucu yoktu. Aslında bu oyunun hiçbir sonucu yoktu. Sadece neler yapabileceğini ispatlamak ve beni tanımak için bir fırsat geçmişti eline. Sorusuna yanıt olarak bunu diyemezdim tabi ki. Eğer adil yada adil olmayan bir durum yaşanacaksa bu adamın nasıl davranacağı konusunda emin olamıyordum. Çünkü bu adam dengesiz bir orospu çocuğundan ibaretti. Ama yine de cevap verecektim. "Evet, adil davranılacağını düşünüyorum. Çünkü buraya Daichou'nun emriyle getirildim ve Daichou gibi yüce bir insanın adaletsiz olması gibi bir seçenek önümüzde yok."

Ve işte asıl bomba son soruda patlamıştı. Daha önce hiç böyle bir soruyu sormamıştım. Belki merak etmemiş, belki de öğrenmek istememiştim. Şimdiyse gerçekle karşılaşmam için bir fırsat geçmişti elime. Birkaç saniye düşündükten sonra aslında elimde hiçbir cevap yoktu. Çünkü en güçlü olduğum konu da yoktu ortada. Hiçbir şeyde bir ustalığım yoktu. Sadece sıradan bir shinobiydim. Bu yüzden dürüst olacaktım. Hem Kikaku'nun da olduğumu düşündüğü şey zaten bir çöpten ibaret değil miydi? "Başarılı olduğum bir konu bile ortada yokken zayıf olduğum bir konuyu söyleyebilmek imkansız. Ben bir hiçim. Her konuda zayıfım."

[GM - Naruto]

Sorulara teker teker cevap versen de, karşında duran Kikaku hiçbir harekette bulunmuyor. Sorunun cevabının doğru olup olmadığını söylemezken, sen de sonuçları soruları cevapladıktan sonra öğreneceğini anlıyorsun. Bu yüzden de ilk iki sorudan sonra, cevaplarını verirken sadece düşünme süresi kullanıyorsun. Bunun dışında hiçbir duraksama yaşamıyorsun. Böylece de kısa sürede üzerine düşen görevi bitiriyorsun. Geriye kalan tek şey, 5 doğruya ulaşıp ulaşmadığını anlamak oluyor. Sen her ne kadar soruların tek bir cevabı olamayacağını düşünsen de ve sorular da gerçekten bu türden olsa da, Kikaku'nun açıkça her sorunun tek bir doğru cevabı olduğunu söylemesi, içine düştüğün bu sınavdaki tek sorunun oluyor.

Soruları cevaplamanın ardından yarım dakika kadar bir süre geçtikten sonra, Kikaku iki elini yana kaldırıyor ve kocaman bir gülümsemenin sonunda, “Uyku kapısı oyununun sonuna geldik! Sana 7 soru sordum Yoshiro ve her birine cevaplar verdin. Şimdi bakalım kaç doğrun var ve buradan çıkabilecek misin!” diyor. Hemen ardından ise “Birinci soru... YANLIŞ!” diyor ve bir kahkaha atıyor. Birkaç saniye süren kahkahası sonlandığında “İkinci soru... Doğru!” diyor, ancak morali bozulmuş gibi bir tavır takınıyor. Kikaku hemen diğer sorunun cevabına geçtiğinde, “Üçüncü soru... YANLIŞ!” diyor ve yine kahkahalar atmaya başlıyor. Bir öncekine göre daha fazla süren bu kahkahanın ardından ise, tekrar yüzü asılıyor ve “Dördüncü soru... Doğru!” diyor. Yanlış cevap vereceğini düşündüğün soruya doğru cevap vermiş olmak içini bir parça rahatlatsa da, şimdilik iki doğru iki yanlışın olması sebebiyle ve bir soruya daha yanlış cevap verme hakkını kullandığını bildiğin için bir parça tedirgin olmaya başlıyorsun. Yine de umudunu yitirmeden diğer sonuçları dinlemeye devam ediyorsun.

Beşinci soruya gelen Kikaku, seni birkaç saniye süzdükten sonra “Beşinci soru... YANLIŞ!” diyor ve bir kahkaha daha patlatıyor! Giderek irite edici olan bu kahkahaları sadece verdiğin doğru cevaplar sustururken, Kikaku “Altıncı soru... Doğru!” diyor. Yine tınısız ve mutsuz bir şekilde sonucu söyleyen Kikaku, sonuçları açıklarken ilk kez farklı bir şey söylemeye başlıyor ve “Son soruya geldik Yoshiro... Eğer bu soruya yanlış cevap vermiş isen, bu odanın neden “Uyku” olarak adlandırıldığını anlayacaksın. Cevabın yanlış ise, seni sonsuz bir uyku saracak ve her uyandığından, yine uyuyacaksın. O kadar ki, artık uyuduğunda bile uyanık olacak ve uyuyor olduğuna lanet edeceksin! Hazırsan söylüyorum Yoshiro... Son soruya verdiğin cevap...” diyip susuyor. Saniyeler bir fare gibi etini kemirmeye başlarken, Kikaku yarattığı bu gereksiz gerilimden zevk alırcasına suratına bakıp gülümsüyor ve sonunda “Yedinci soru... YANLIŞ!” demesinin ardından, bu ana kadar attığı en büyük kahkahayı atarken bağıra bağıra “İYİ UYKULAR YOSHIRO! UYKU LANETİNİN TADINI ÇIKAR... TABİ BÖYLE BİR ŞEY MÜMKÜNSE!” diyerek kahkahalar atmaya devam ediyor. Sen ise, kafandan aşağıya dökülen kaynar kazanlar eşliğinde göz kapaklarının ağırlaştığını hissediyorsun. Hikayenin böyle bitecek olması kanına dokunuyor. Kikaku'nun kahkahaları beynine hançerler sokarken, içinden geçen onlarca yemin kan kusturuyor sana. Uykuya karşı direnmeye çalışsan da, göz kapaklarının kapanmasına bir türlü engel olamıyorsun. Bu zifiri karanlığın içinde kalmanın, hele ki Kikaku gibi bir ruh hastasının eliyle böyle bir şeye maruz kalmanın kabul edilmezliği ile hikayenin bitişine şahitlik ediyorsun. Artık tam anlamıyla yaşayan bir ölüye dönüşüyorsun!

...

İrkilerek ve yerinden sıçrayarak gözlerini açtığında, kendini o bembeyaz kocaman salonda buluyorsun. Neler olup bittiği hızlıca kafandan geçerken, az önce olanların gerçek mi yoksa bir genjutsu mu olduğunu düşünmeye başlıyorsun. Oyunu kaybetmiş olmana rağmen neden hala burada olduğuna bir cevap bulamazken, salonda yayılan Kikaku'nın ekolu sesiyle yerinden doğruluyorsun. “Uyan artık Yoshiro...” diyen Kikaku'nun sesinin nereden geldiğini bilemesen de, hayatta olduğunu ve her şeyden öte, uyumuyor olduğunu bilmek seni rahatlatıyor. Bu yüzden ayağa kalkıp kendini toparlarken Kikaku'nun “Evet Yoshiro, oyunu kaybettin ama yine de buradasın...” diyerek konuşmaya başladığını duruyorsun. Adamın konuşmasına herhangi bir şekilde müdahale edemeyeceğini bildiğin için sadece dinlemekle yetiniyorsun. Bu durumun farkında olduğunu düşündüğün Kikaku da sana bir söz hakkı tanımazken “Oyunu kuran ben olduğum için, kuralları da değiştirebilirim, öyle değil mi? Bu yüzden bir istisna yapıp senin için kuralı değiştirdim. Bunu neden yaptım biliyor musun Yoshiro? Çünkü zayıf olduğunu, hatta bir çöp olduğunu biliyor olman hoşuma gitti. Sana acıdım, öte yandan seni takdir ettim. Hem acıyıp hem takdir ettiğim bir kişi daha önce olmamıştı. Bu yüzden de seni oyunun galibi ilan ediyorum!” diyerek olayları açıklıyor. Bu şekilde bir galibiyet elde etmiş olmak seni ne kadar tatmin eder bilinmez, ancak şimdilik hayatta kalmış olmaktan mutluluk duymadığın da söylenemez. Dolayısıyla her şey sıfırdan bir kez daha başlarken, Kikaku “Sıra diğer kapılarda Yoshiro... “Yaşam” mı, “Kan” mı, yoksa “Nefes” mi? Sana verdiğim şansı boşa harcama Yoshiro...” diyor ve sesin tüm ekosu sonlanıyor. Geriye bir tek sen ve üç oda kalıyor.

[Daisuke Yoshiro]

İlk soru hakkında Kikaku'nun söylediklerini duyduğum anda bunun gerçekten doğru cevaplar içeren bir sınav olduğuna inanmıştım. Verdiğim cevaplarda tam olarak neyin doğru yada yanlış olduğunu çözemiyordum. Öylece durup vermiş olduğum cevapların doğru yada yanlış olduğunu duyuyordum. Ama neye ve kime göre? Bunun cidden adam akıllı bir açıklaması olmalıydı. Oyunun makul standartlar üzerine kurulu olması gerekiyordu. Mağlubiyetle bu odadan öylece elimi kolumu sallayarak ayrılabileceğimi hiç düşünmüyordum. Bu yüzden yanlış sınırını aştığım anda hayatım bir daha asla eskisi gibi olmayacaktı. Oyunun kuralları yoktu ve ben tamamen karşımdaki hasta ruhlu orospu çocuğunun insiyatifiyle yüz yüzeydim.

İşte aradığım sorunun cevabı gelmişti. Adil olacağı konusunda sorulan soruya her ne kadar doğru cevap vermiş olsam da bunun ne kadar doğru olduğu konusunda kararsızdım. Yani sorduğu bu kadar sorunun ardından nasıl bir adil karar bekleyebilirdim ki? Hele ki şimdiden sınıra ulaşmışken ve tek bir yanlışın beni cehenneme sürükleyeceğini biliyorken onu tekrar adil bulamayacağıma emindim. Olur da buradan kurtulamazsam aileme ya da arkadaşlarıma gönderebileceğim son bir söz, vasiyet yada ona benzer hiçbir şey olmayacaktı. Eee... Gerçi ne ailem ne de arkadaşlarım vardı. Bu gerçek biraz da ölümümü benden başka herkes için önemsiz kılıyordu. Bunları ufaktan düşündükten sonra ölmenin benim için hiç de korkutucu bir şey olmadığını anlamıştım. Açıkçası son sorunun cevabını duymaktan artık korkmuyordum.

Sonunda oyunun sonuna gelmiştim. Sadece burada oynadığım oyunun değil, bütün hayatım boyunca çabalayıp ilerlediğim bütün bu hayat oyununun da sonuna gelmiştim. Bundan sonra yaşadığım her dakikayı bir ölüden farksız bir şekilde geçirecektim. Belki de hala kendimi tam olarak tanıyamamıştım. Bir hiç değildim. Buna inancım buraya gelene kadar yoktu. Fakat nedense o sorudan sonra bunu söylemem gerektiğini düşünmüştüm. Takigakure'de yaşadıklarım beni nedense böyle hissettirmişti. Şimdiyse bu hislerim ölümüme yol açacaktı. Sanırım o soruya vermem gereken cevap öfkemin kontrolünü ele alamamam olmalıydı. Fakat her şeyin sonuna geldikten sonra pişmanlık duymaya ne gerek vardı ki?

Düşündüklerimin tamamen birer kandırmaca olduğunu anlamam uzun sürmemişti. Uykuya yenik düşmeye başladığım anda bedenim hayatımda hiç yaşamadığım bir şekilde korkuya kapılmıştı. Bütün bu yaşadıklarımın rüya çıkmasını umuyordum delice. Şimdi ölmek istemiyordum. Ölümün gerçekten pişmanlık dolu bir kavram olduğunu şimdi anlamıştım. Belki de annem de aynısını hissetmişti. Babam tarafından havasız bırakılarak ihanet ettiği adamın kollarında ölüp gitmişti. Hatta onun çektiği acı benim yaşayacağımın yanında bir hiçti. O orospu karının çektiği hiçbir acı benimkiyle eşdeğer olamazdı. O birkaç dakikada bu acıdan kurtulurken ben yaşadığımı bile bile ne kadar süreceğini bilmediğim bir ölümle baş başa kalacaktım.

Ölmenin ne demek olduğunu sanırım Kikaku sayesinde öğrenmiştim. Yaşamaya hala istekliyken bedenine hakim olamamak ve yere yığılıp kalmak beni derinden etkilemişti. O an henüz ölmek istemediğimi fark etmiştim. Bu da beni oyuna daha da sürüklemişti. Oyundan neden galip ayrılmak zorunda olduğumu sonuna kadar anlayabiliyordum. Aksi takdirde bir hiç olarak ölecektim ve bu en son istediğim şeydi. Gözlerimi açtığımda Kikaku'yu görüp sevineceğimi hiç tahmin etmemiştim. Bana bu karmaşayı yaşatan adamın gözlerine bakınca umudu görmek hayatımın hatalarından birisi olmalıydı. Peki ya beni aşağılamasına rağmen duyduğum sözler karşısında mutluluktan çocuk gibi ağlamak istememe ne demeli?

Açıkçası oyunun galibi ilan edilmiş olduğumu duyduktan sonra bütün bu oyunlara daha fazla katlanmak zorunda kalmadığımı sanmıştım. Yani her şeyin bittiğini sanmıştım ve şimdi sırada dışarıya çıkıp yeni bir hayata ilk adımları atmayı beklemiştim. Ama ortada gerçekten büyük bir yanlış anlaşılma vardı. Sadece "Uyku" kapısından galip ayrılmıştım ve şimdiyse hayatıma devam edebilmem için iki kapıdan daha başarılı bir şekilde ayrılmak zorundaydım.

Oyunun mantığını tam çözdüm derken karşıma farklı sorular ortaya çıkıyordu. Şimdiyse önümde neredeyse birbirinden bağımsız kavramlar vardı ve başarısızlığım sonucunda neyle yüz yüze olacağımı tahmin edemiyordum. "Uyku" kapısı ismiyle alakasız bir oyun içeriğine sahipti ve kapının adı çekeceğim cezayla alakalıydı. Aklımda oluşan tek şey buyken "Nefes" kapısını tamamen aklımdan çıkarmıştım. Çünkü bu kapıdan mağlubiyetle karşı karşıya kaldığımda nefessiz kalıp yerde senelerce acı çekerek ölmeyi arzulayacak olmam en iyi ihtimallerden birisiydi. Her neyse. Seçeceğim kapının tek nedeni "Uyku" kapısından yaşamak istediğimi anlayarak ayrılmış olmamdı. Bu yüzden "Yaşam" kapısını seçip içeriye girecektim. Bana yaşattığı bu karmaşayı günün birinde Kikaku'ya ödetmek için ne pahasına olursa olsun bu kapıdan başarıyla ayrılacaktım.

[GM - Naruto]

Out: Uyandıktan sonra Kikaku’yu gördüğünü söylemişsin ancak ben GM mesajında böyle bir şey söylemedim. Sadece ekolu olarak sesini duyduğunu belirttim. Sonuca etki edecek nitelikte bir durum olmasa da, ileride sorun yaşamaman için uyarayım dedim.

In: Yaşam kapısını seçmenin ardından, kapının yuvarlak tokmağını tutup çeviriyorsun ve bir önceki sefer gibi, oda yine seni içine çekiveriyor! Kapı birden kapanırken, bu kez sarı ışıklar ile aydınlatılmış bir odanın içinde kendini buluyorsun. Hemen birkaç metre önünde iki kapı bulunurken, arkana baktığında, içeri girdiğin kapının üzerinde, yine bir önceki odada olduğu gibi, parlak kırmızı bir mührün belirip yok olduğunu görüyorsun.

Odanın içine şöyle bir göz attığında, iki kolunu açsan odanın duvarlara değecek kadar geniş bulunuyor. Odada herhangi bir cam veya dışarıyı görebilecek bir düzenek bulunmuyor. Birkaç metre önünde ise, girdiğin kapılara benzeyen iki kapı daha bulunuyor. Tavanda herhangi bir ışık kaynağı bulunmuyor olsa da, odanın içi sarı bir ışık kaynağı ile yeterince aydınlık bulunuyor. Zemin, yine fayans benzeri sert bir maddeden yapılmış görünüyor. Yani dışarıyla tek irtibat noktası arkandaki kapı oluyor. Diğer iki kapının ne işe yaradığını bilmiyor olsan da, bu kapıların oyunun bir parçası olduğunu düşündüğünde, seni dışarıya ulaştırmayacak kapılar olduğunu anlayabiliyorsun.

Bu kısa analizin ardından, odanın içinde Kikaku’nun ekolu sesi duyuluyor. Boğazını temizleyen Kikaku “Yaşam odasına hoş geldin Yoshiro… Bu odada oynayacağımız oyun oldukça basit! Bir önceki odada sana sorular sormuş ve cevaplar almıştık. Şimdi ise sana cevapları vereceğim ve sen de soruları soracaksın. Karşında duran iki kapının üzerinde, sorman gereken sorunun cevabı belirecek. Sen de bu cevaba göre doğru soruyu soracaksın. Sorunu sormanın ardından ise, sorunun doğru veya yanlış olmasına göre bir kapı açılacak ve sen de bu kapıdan geçip bir diğer cevaba ulaşacaksın. Hangi kapının doğru hangi kapının yanlış olduğunu bilmeyeceksin ve kapıların sıralamasında da bir doğru-yanlış ilişkisi bulunmuyor. Ayrıca hemen belirteyim, her cevabın tek bir doğru sorusu bulunuyor.” diyor. Oyunun ana hatlarını basitçe açıklamasının ardından Kikaku “Oyunun sonucu belirleyecek olan kriter ise, aslında oyunun en can alıcı kısmı. Şöyle ki; sen bu odaya girdiğinde, senin yansımaların da bu odanın içine girmiş durumda. Diğer bir deyişle, 6 tane yansıman şu an bu odanın içinde, farklı kapıların karşısında duruyor. Yani anlayacağın, Oyunda sen dahil toplamda 7 tane Yoshiro bulunuyor. Son kapıdan geçene kadar yansımalarını görmen mümkün değil. Verdiğin cevaplara göre yansımaların da kapılardan geçecek ve oyunu kazanman için, son soruyu sormanın ardından girdiğin odada en az 1 yansıman bulunmak zorunda. Yansımalar fiziksel veya zihinsel olarak sana benzeyeceği gibi, benzemeyebilir de… Eğer ki birden çok yansıma son odada karşına çıkarsa, o zaman yansımalardan biri seçmek zorundasın. Son odada ne kadar yansıma toplayabilirsen, ileriki oyunlarda şansın da o kadar fazla olacak. Zira bir sonraki oyunlara geçebilmen durumunda, yansımaların senin yanında yer alacak ve sana destek olacaklar. Bu yüzden yanlış sorular sormak demek, sadece bu odada kaybetmek anlamına gelmeyecek. Her bir yanlış soru, bir sonraki odadaki başarı şansını da düşürecek. Eğer son odaya geldiğinde, hiçbir yansıma odaya giriş yapmaz ise, oyunu kaybetmiş olacaksın!” diyerek açıklamalarını sonlandırıyor.

Oyunun anlatımı tamamlandıktan sonra ise, Kikaku “O halde başlayalım!” diyor karşındaki kapının üstünde cevap beliriyor.

Oyun boyunca toplamda 7 odadan geçiyorsun. Hangi kapının doğru hangi kapının yanlış olduğu konusunda bir fikrin bulunmasa da, cevaplara sorular sorarak ilerliyorsun… Kapılardan yer alan cevaplar ise, sırasıyla aşağıdaki gibi oluyor. Yani sen sırasıyla bu cevaplara sorular soruyorsun.

1. Kapı: “Yaşam”
2. Kapı: “Kudret”
3. Kapı: “Zorbalık”
4. Kapı: “Kim olduğunu bilemediği insanların arasında kaybolmuş bir kırlangıç”
5. Kapı: “Zoraki kahramanlığın asalak mimarı”
6. Kapı: “Korkunç sanılan kabusların aslında şekerleme uykularından doğması”
7. Kapı: “Yok”

[Daisuke Yoshiro]

Kapıdan içeriye girdiğimde mucizevi bir şekilde sarı bir ışıkla dolup taşmış daracık bir odayla karşılaşmıştım. Neredeyse aynı bokun laciverti olan bu odaya girdikten sonra içinde bulunduğum oyunun zerre miktar gerçeklik payı taşımadığına emin olmuştum artık. Tamamen Kikaku'nun saçmalıklarıyla dolup taşan bu eve olan nefretim her saniye dolup taşıyordu. Bana daha ne gibi acılar çektirecek diye merak ederken Kikaku'nun yine ortamdaki sarı ışık gibi mucizevi bir şekilde yankılanan sesiyle buluşmuştum. Henüz ortalıkta gözükmese de buralarda bir yerde olduğu belliydi. Açıkçası benim yanımda bile olabilirdi. Onun sesini böylesine yakından ve gaipten duyuyor olmamın başka bir sebebi olamazdı. Muhtemelen beni kodesten çıkarmadan önce bana uyguladığı o acı verici mührün etkilerine maruz kalıyordum şuan. O mühür sayesinde şuan bunları görüyor, bunları düşünüyordum. Yerde muhtemelen baygın bir şekilde yatıyorken bana çektirdiği çilenin keyfini sürüyordu.

Bu seferki oyunu kaybetmem neredeyse olasılık dışıydı. En azından 2 cevaba doğru soruyu sorduktan sonra diğer kapıya giriş yapabilecektim. Oyunun ilginç yanıysa yansımalarımın olmasıydı. Her yanlışım için bir yansımam kaybolacaktı ve onun nasıl bir şey olacağını asla bilemeyecektim. Oyunun sonundaysa karşımda benden farklı yansımalar bulunacaktı. Sanırım ya benden daha güçlü yada benden daha güçsüz yansımalarımla yüz yüze olacaktım. Son kapıda bana yardımcı olabilecek bir insana şuan cidden ihtiyacım vardı. Dünya üzerindeyse güvenebileceğim tek insan kendimden başkası değildi. Bu sefer Kikaku bana resmen büyük bir avantaj sağlamak için uğraşmıştı. Sanırım ilk girdiğim kapıda onu etkilemeyi başarıp bu oyunun galibi olarak çıkmam için elinden geleni yapmak istiyordu. Her ne kadar Kikaku gibi bir hasta orospu çocuğundan böyle bir şeyi beklemek büyük bir hata olsa da böyle düşünüyordum işte. Şuan iyi düşünmeye hayatımda hiç olmadığı kadar ihtiyacım vardı.

1. Kapı için: "İnsanın kıymetini bilemediği yegane şey nedir?"
2. Kapı için: "Yaşamı elimizde tutabilmek için ihtiyacımız olan şey nedir?"
3. Kapı için: "Sokakta ağlayan küçük bir çocuğa ne yapılmıştır?"
4. Kapı için: "Daisuke Yoshiro'nun şuan bulunduğu durumun kısa özeti nedir?"
5. Kapı için: "Shinobinin tanımı nedir?"
6. Kapı için: "Bu dünyada bir insanın içini rahatlatacak en büyük şey nedir?"
7. Kapı için: "Bu oyunun cidden bir çıkışı var mı?"

Verdiğim cevaplardan en hoşuma gideni 7. kapı için verdiğim cevap olmuştu. Çünkü nedense bu oyunla dalga geçmeyi yada kafa tutmayı sevmeye başlamıştım. Her ne kadar bu sorunun doğru olmasından delicesine korksam da bu tehlikeye girmek beni canlandırmaya yetmişti. Korkunun içimde yarattığı o hayatta kalma içgüdüsü çılgınlar gibi artmaya devam ederken başka bir şeye ihtiyacım olmadığına emindim.