Başlamak Bitirmenin Yarısıdır Derler

[Ueno Riko]

Miriba atlı bey! Bini nireye götüreceksiniz? Hııı? Ehehehe! Yine sapık fangirl moduma girdim iyi mi? Niye böyle yapıyorum? Şşşt, Mao-chan duymasın! Ehehehe! Ay çok yakışıklıymış bu! Ame'lilerin hepsi böyle taş mıdır acaba? Gerçi adam Ame'li mi bilmiyorum ki? Sorarım bir ara. Birbirimizi yakından tanırız. Yaniii, uzun bir yolculuk olacak sonuçta değil mi? Ehehehe! Of Riko bir kendine gel ya! Bunu Kicchan'ın abisine yapmıştım en son, başıma gelmeyen kalmadı. Çarpıldım mı ne olduysa artık? Ama adama baksanaa! Saçlarına bak saçlarına! Ne kadar da tatlı! Gözlere bak! Uff! Saçım nasıl duruyor acaba? İyi mi ki? Böyle mi daha iyi şöyle mi daha iyi? Riko salaksın sen! Bak adam bir şeyler diyor dinlesene! "Evet Kunoichi'yim. Yok hayır, ben yakışıklı erkeklerin öldürülüp heba edilmesine karşıyım. Zaten para hırsım olsaydı kervanlardan biriyle giderdim, değil mi?" Ay bana tatlı dedi! Ehe, tatlı mıyım ben? Ay teşekkür ederim! Adamın yaşadıkları aklına geldi de sinirleri bozuldu garibimin. Sinirliyken çok seksi görünüyorsun desem yanlış mı anlar ki? Zaten yanlış anlaşılacak bir şey o zaten! Ay bana bir şeyler oluyor. Ame'ye gidip sensei filan bırakıp sonsuza dek bu adamla mı yaşasam? Hee oldu, başka?

"İsmim Riko. Ueno Riko. Sadece Riko diyebilirsin. Amegakure'ye çok sevdiğim birini görmeye gidiyorum. Benim için de değişiklik olacak. Bilirsin işte, kadınlar bir şeylerden bunaldıklarında hep bir kaçış, bir farklılık arıyorlar." Suratıma olabilecek en şirin gülümsememi yerleştirsem bir de, yer mi ki? Yedi mi ki? Ben çok cici bir kızım abi, bak ben hiç kötü bir kız değilim. Ben çok söz dinlerim, hiç hiç kötü amaçlarım yok. Değil mi? Bana inandın mı yakışıklı abiciğim? Kaç yaşındasın bilmiyorum gerçi, ha bir de çok yakışıklısın ehe. Gerçi bunu daha önce de söylemiş olabilirim. Aslında ben tüm bunları içimden söylüyorum, yani duymuyor. "Hmm, o zaman sıra sende!" Hemen de senli benli konuşmaya başladık. Ben pek sevmem zaten resmiyeti, içimi karartıyor. Sorun olmaz herhalde.

[GM - Naruto]

"Bende mi sıra..."

"Sıra genelde bana gelmez. Ben bilgi taşırım. Sahipler arasında, bir kişiden öbürüne bir şeyler ileten kişiyim. İşkenceye olan dayanıklılığı çok yüksek olan insanlar bu işi yapabilirler. Ben de... Öyle biriyim işte. Gezer dururum, yüksek paralar kazanır, daha çok gezerim. Hayatım gezmekle, görmekle geçer."

"Neyse, anlatacaklarım bu kadar. Akşam saatlerinde yola çıkmış oluruz. Hava kararıp ilk çan çaldıktan 10 dakika sonra ayrılırız Chibu'dan. Su ve yiyecek bir şeyler temin edeceğim. Sen de... O zamana kadar özgürsün, Riko. İsmim Ju. Memnun oldum." diyor memnuniyetsiz bir yüz ifadesiyle. Gerçi, her zaman aynı yüz ifadesiyle sana baktı. Hafif sinirli, hafif kendine güvenen. Sana da güvenmiş gibi. Ses tonundan bunları söyleyebiliyorsun.

Çan nedir bilmiyorsun ama, ilk çandan on dakika sonrasına kadar vaktin var. İstediğini yapabilir, istersen bekleyebilirsin sadece.

[Ueno Riko]

"Memnun oldum Ju-chan." Ne dedi ki şimdi bu adam? Yok yani, niye triplere girdi şimdi? İşkenceye olan yüksek dayanıklılığını niye belirtmeye ihtiyaç duydu ki? Fantezi yapmamı mı istiyor? Bunu mu ima etti? Yoksa benim kafam yine çok ama çok farklı yerlere mi çalışıyor? Öhöm. Neyse, anladığım şudur ki bu adam elçi gibi bir şey. Ülkeler arası dedikodu taşıyor sanırım. Epey eğlenceli olmalı. Yani ben de böyle bir şey yapmak isterdim. Tabi bir de bunun unutması var. Bir de çok gizli bilgiler elinde olduğu için peşine birileri de düşebilir. Ama ben milletin gizli şeylerine burnumu sokmayı da seven bir tip olduğum için onları dinleyip bir yerden diğerine taşımak benim için hiç de problem olmaz. Hem ne demişler? Elçiye zeval olmaz. Bu adam yağlı ballı bir tiptir bence. Böyle donuk donuk bakıyor ama kim bilir nasıl dedikodular saklı onda? Belki yolculuk esnasında biraz sohbet ederken bir şeyler çıtlatır. Neyse. Bu bir yana sürekli gezmek de güzelmiş. Gezmeyi severim! Gezmeyi kim sevmez ki?

Pekala, şimdi durum şu ki çan çalana kadar ben serbestmişim. Ne çanı? Hiçbir fikrim yok ama tın tın tın diye bir şeyler öter de anlarım herhalde. Sanırım az önceki hikayeme de inandı. Yani belki de fazla umursamadı. Ya da belki ben kızım diye de sallamamış olabilir. Güçsüz mü görünüyorum ki? Amaaan bu bana bir şey yapamaz nasıl olsa diye mi düşündü? Ben onca yıllık shinobiyim be heheeey! Adamın zihnine bir girerim pir girerim. Adam olacaksınız. Yine kendi kendime heyhelere girdim iyi mi? Ama cidden öyle bir şey olabilir. Hiç sorgulamadı çünküsü. Yoksa bu adam da benim peşimde, şu sürekli bana oyunlar yapıp benimle eğlenen gruptan mı? Yok daha neler! O kadar ileri gitmemişlerdir herhalde. Zaten ayaklarına kadar gidiyorum bir zahmet onun da tadını çıkarmama izin versinler. Of! Ben en iyisi ne yapayım biliyor musunuz? Tatlı bir şeyler yiyeyim beynim kendine gelsin. Çünkü beyin şekerle çalışır, değil mi? Öyle olduğunu biliyorum. Hatta baya bir tatlı krizine girdim ben. Koca bir pastayı bitirebilirim şu an. Tatlımı yedikten sonra da akşam olana kadar etrafta salaklanırım biraz. Pastacıklar beni bekleyin anneniz geliyor!

[GM - Naruto]

İlk girdiğin pastahanede o kadar güzel cupcake, pasta ve tatlı gibi şeyler var ki arasında seçim yapamıyorsun bile! Kan şekerin yerine geliyor, ruh halin de düzeliyor. fakat şu soru da aklına takılmıyor değil. Bu adam, neden sana bu kadar garip davranmış olabilir? Saçma sapan davranışları, anlattığı gibi biriyse gerçekten kişiliğiyle uyuşmuyor. Hem bu kadar mühim birisin, hem de herkese işinin önemini, ne kadar önemli biri olduğunu falan anlatıyorsun. Çok saçma değil mi?

Hala herhangi bir çan sesi duymuyorsun, ve çana ne kadar kaldığını da bilmiyorsun. Hala zamanın olduğunu düşünüyorsun. En en kötü ihtimalle, on dakikan olmalı.

[Ueno Riko]

Kami-sama aşkına! Nasıl nasıl nasıl böyle güzel olabilir şu minicik kekcikler, tatlıcıklar! Tiplerini yediğim! Beni tatlıların arasında boğun. Ben burada durayım böyle, tatlılar da hiç bitmesin. Yedikçe çıksın yeniden. Sürekli sürekli farklı türlerde farklı tarzlarda tatlılar gelsin. Hepsi enfes olsun, hepsinin şekeri altın oranda olsun! Yedikçe yiyeyim! Yedikçe kilo almayayım! Kami-sama, yap bana bir güzellik. Ha? Olmaz mı? Ay ağızda dağıldıkça nasıl böyle zevk verebilir bir yiyecek, anlamış değilim. Normalde insan ihtiyacı olan olayı, eğlenceye çeviriyor resmen. Sanki etrafımda pembeli, çiçekli, aşk dolu bir aura çıkmış gibi hissediyorum. Hayırlısı artık. Benim yolum yol değil, neyse.

Bu Ju-chan da ne tuhaf bir tipti değil mi? Kime soruyorsam bu soruyu? Riko seni seçtim sen cevapla. Garip bir adamdı, değil mi? Öyleydi. Saçma sapan şeyler söyledi durdu. Şimdi ben seri katil olsam, hani o kitaptakiler gibi. Şirin kız numaraları yapıyor olsam. Bir Genjutsu hamlesiyle adamın aklını alıp kalbini sökecek, sonra da eve gidip onu soteleyecek biri olsam. Gitsem sanki Ame'ye beni götürecek birini arıyormuşum gibi davransam, be adam madem sen çok temkinlisin ne diye diyorsun ben bilgi taşırım, dedikodu çıkartırım, köylere fiskoslarını dağıtırım. Hani belki yanlış bir bilgi dağıttın sen. Senden intikam almak isteyen biri de beni kiraladı. Ben seni öldürürüm ki. İnsan biraz temkinli olur. İşte dersin eşya taşıyorum, olmadı bir işim var der geçiştirirsin. Adam bildiğin tüm geçmişini, tüm özelini döktü bana. Tamam canım, anlıyorum belli ki yalnızsın ama ilk önüne gelene de "bini ildirmi litfin" diyip çok gizli bilgiler var elimde deme bir zahmet. Bir de çok para kazanırım diyor. Ben çalsam senin paranı, ruhun mu duyar? Yok, duyar belki de öte taraftan duyar.

Bu adam belli ki kendini önemli sanan, hayal dünyasında yaşayan birisi. Ya da çok eziktir, ezilmiştir zamanında öyle kendini özel hissetmek istiyordur. Kami bilir işsiz manyağın tekidir. Gizemli bir havayla kendini popülerleştirebileceğini sanıyordur. Yazık valla. Acıyorum böyle tiplere. Tekinsiz bir herif ama. Gözüm üzerinde dursun, temkinli yaklaşayım herife. Beni Ame'ye götürsün de sonra ne halt yiyorsa yesin. Ölmezsem belki dönüşte bir ararım kendisini, arkadaşı olurum. Belki Sensei de olur yanımda. Hem tipleri de benziyor iyi anlaşırlar. Ayy, neyse ben güzel karnımı doyurdum. Tatlı rezervlerim full hale geldi. Artık geri döneyim, çan da çalar herhalde birazdan. Yavaştan akşam da oluyor. Bakayım Ju-chan ne yapmış, ne yapıyor, ne yapacak?

[GM - Naruto]

Tam sen bunları düşünürken, minicik bir tını duyuyorsun. Bu sesi senden başka kimsenin duymadığına eminsin. Kimse duymuyor. "Tınnn."

Bu sesin nereden geldiğini bilmiyorsun. Bu sesi nasıl duyduğunu bilmiyorsun. Kaynağını bilmiyorsun. Sadece zihninde bu ses yankılandı. Bildiğin tek şey bu. Belki de çalan çanın sesini hayal ettin ve henüz çan çalmadı. Belki de bahsi geçen çan gerçekten çaldı ve gitmek için on dakikan var. Nerede buluşacağınızı biliyorsun. Ne yapacağını da biliyorsun.

Ama bu ses. Nasıl duyuyorsun en ufak fikrin yok.

Bir kez daha çalıyor çan. İncecik, küçücük bir ses. "Tınn..."

[Ueno Riko]

O ses neydi? Tamam zihin dünyama dalmış ve orayla fazla meşgul olup dış dünyadan kısa süreli bir soyutlanma yaşamış olabilirim ama kafayı da sıyırmadım. Ben az önce bir çan sesi mi duydum? Acaba Ju-chan'ın dediği çan sesi mi ki bu? İyi de, bu işte bir gariplik yok mu? Çan bana mı özelmiş? Ben şey bekliyordum. Şehir meydanında "güm güm güm" eden, gürültülü bir şey bekliyordum. Hani en azından sadece benim duyabileceğim desibelde olmayacak bir şeyi. Sadece benim duyabileceğim... Sadece benim... Benim... Bir dakika ya? Biri yine benimle kafa mı buluyor? Siz kimle dalga geçtiğinizin farkında mısınız? Bulayım bu sesi çıkartanı, görecek çan nasıl çalınırmış! Hayret bir şey! Nereden geldi bu ses? Oradan mı, buradan mı, şuradan mı? Hiçbirinden. Yemin ediyorum ki ses benim zihnimde çalıyor. Benim bildiğim insanların zihnine yabancı cisimler girmez. Zihin bizim tek mahremiyet alanımız. Orada kendi istediğimiz müzikleri çalar, canımızın istediğini düşleriz. Oh ne güzel, oraya da girin! Bir mahremiyet bırakmayın! Zaten Riko kim ki? Zaten Riko'nun hiç düşüncelere ihtiyacı yok! Oh!

Evet, sinirlendim yine. Daha az önce ne kadar huzurluydum pastamı yerken. Hayat bana güzeldi sadece. Ne oldu şimdi? Ne değişti ha, çan sesi? Söyle bana ben sana ne yaptım da huzurumu kaçırıyorsun? De get başkasının zihninde oyalan! Gavurun tohumu! Ben niye böyle tuhaf tuhaf şeyler duyuyorum? Kami-sama, n'olur yardım et. Ben acaba deliriyor muyum? Yoksa erdim mi? Gaipten sesler duyacak bir seviyeye mi eriştim? Söyle bana, söyle. Cevap ver! Korkamıyorum bile. Şöyle saçma şeyler yaşamaya öylesine alıştım ki korkamıyorum. Anlam veremediğim olaylar etrafımda döne döne ruhsuzlaştırdılar beni. Yazık bana. Sevin beni. Başımı okşayın. Gidiciyim galiba. Neyse ya, işe bir de olumlu tarafından bakalım. Belki de bu Ju-chan'ın işidir. Yani belki onun benim bilmediğim bir şeyi vardır. Zaten çok tuhaf bir adam olduğu konusunda iç dünyamla hemfikiriz. Yani Ju-chan bana saçma şeyler yapıyor olabilir. Bahsettiği çan sesi buysa ve "gerçek" anlamda bir çan sesi duyamazsam bu işi resmi olarak ona yükleyeceğim. Çünkü bana "çan sesinden sonra" diyen oydu. Yani bu işin hesabını ona sorabilirim. Ama... Ya beni deli zannederse? Üzerime deli etiketi yapıştırıp belki de götürmez beni Ame'ye. Benim oraya gitmem lazım. Şimdilik tepki vermeyeyim. Yavaş yavaş buluşacağımız yere gideyim, bir yandan da "gerçek" bir çan sesi bekleyeyim. Öyle bir ses gelmezse Ju-chan'dan yol boyunca korkacağım. Evet.

[GM - Naruto]

Gittiğin yerde Ju'yu görüyorsun. "Çan çalmadı, ama iyi ki geldin. Çanın ne zaman çalacağını nasıl anladın?" diyor anlamsız şekilde yüzüne bakarak. "Bir problem olmuş, gerçekten anlamadım ama çan çalmayacak diye burada bağırdılar. Onu mu duydun? Her neyse. Hadi. Yola çıkalım."

Yüz ifadesine baktığında seninle dalga geçmediğini, ya da sana yalan söylemediğini görebiliyorsun.

Bakışlarını senden çekiyor ve atlara bakıyor. "At sürmeyi biliyorsundur umarım. Zira başka bir seçeneğin yok."

Kahverengi, biraz çirkin bir at bu. Yelesi kendi renginden daha açık. Bakımlı olduğu belli ama. Alnında beyaz bir leke var. Bembeyaz. Atına çıkıyorsun. O da öyle. Sana bakıyor. "Yolumuz açık olsun!" diyor sahte saçma bir gülümsemeyle. Atını yavaşça dürtüyor ve hareket etmeye başlıyorsunuz. Kervanlara çarpmadan, alandan çıkıp hızla gideceğiniz yol, Amegakure.

[Ueno Riko]

Çanın ne zaman çalacağını nasıl mı anladım? Çaldı ya az önce! Ah, tabii... Ben duymuştum onu değil mi Ju-chan? Gerçi adamın suratı hiç öyle benimle eğleniyormuş gibi değil. Çan... çalmayacak mıymış? Ahh, meğer Kami-sama bana yardım ediyormuş. Evet evet, kesin erdim ben. Hissedebiliyorum. Çanın çalmayacağını bilsem ben nereden duyacaktım da gelecektim buraya. Neyse, he deyip geçeyim. "E-Evet, onu duydum." Teee pastahaneden bana duyurdular çan çalmayacak diye. Bu çan hikayesinin altından bir şey çıkmaz umarım. Ben bir süre daha Kami-sama'nın sevgili kulu olduğumu düşünmek istiyorum lütfen beni rahat bırakın. Ay ben az sonra ata bineceğim! Dıgıdık gıdıdık! Çok eğlenceli ya! Offf, sabırsızım! Heh işte şöyle. O rahatsız ruh halinden kurtulup eğlenmeye odaklanalım!

Hiiiiiğğ! Ben bu atı yerim! Atlar, en sevdiğim hayvanlardır. Daha önce bunu söylemiş miydim? Muhtemelen söylememişimdir çünkü buna şu an karar verdim. Öyle güzel ki! Tipine bak şunun! Aslında bundan daha güzel atlar da gördüm ama olsun! Bunu seveceksin, severken duvardan duvara vuracaksın. OYŞH! Of be Ju-chan. Baydın sen de! At sürmesini biliyor musun diyor bana. At sürmesinde ne var? Bineceğim üstüne "deh" diyeceğim gidecek. O kadar yani. Hani biraz boyum kısa olduğundan belki binerken ve inerken zorluk yaşarım. Büyütecek bir şey yok bence. Neyse. Ben ata odaklanacağım bir süre daha. Kahverengi tüyleri, ipeksi tüylü tüylü yeleleri... Tamam biraz çirkinmiş tipi ama en azından bir asaleti var. "Seni ben götüreceğim Amegakure'ye!" diyor sanki gözlerime bakıp. Alnına baksanıza! Lekesini yediğim! Hüpletirim ben seni! Atla aramda bağ kurdum daha şimdiden. Hoooopppala!

Atın üstü de çok güzelmiş! Çok yüksek! Çok heyecan verici! İyi ki kervanlarla gitmeyi tercih etmemişim! Ay resmen nefes alan canlı bir şeyin üstüne çıktım! En son o kategoride Mao-chan'ın üstüne çıkmıştım. İhihihi, neyse orayı karıştırma Riko. Öhöm. Ama ata binmek çok değişik hissettiriyor! Tamam, hayatımda ilk defa binmiyorum ata ama epey uzun zamandır binmiyordum. En azından üç - dört yıl olmuştur. Abim bindirmişti beni en son bir ata. Ay ne güzeldi. Anılarım depreşti. Abimi özledim sanki. O pis alkol kokusunu bile özledim işsizin. Ahhh, keşke bu nostaljik anılarımdan beni sıyıran şey Ju-chan'ın iğrenç gülümsemesi olmasaydı. Sen gülümseme! Biri şu garibana gülümsemeyi öğretsin. "İstikamet Amegakure!" dedim heyecanlı bir ses ve gerçek bir gülümsemeyle. Azıcık feyz al. Neyse, hadi gidelim bakalım. Neler bekliyor bizi acaba?

[GM - Naruto]

"Amegakureye... o zaman." diyor adam ve hızla sürüyor. Adama ayak uydurmakta biraz zorlanıyorsun evet, ama adamın yıllardır (söylediğine göre) bir ulak olduğunu düşününce, çok da sallamıyorsun bu durumu. Birkaç dakika sonra Chibu kayboluyor arkanızda, tozu dumana katarak sessiz toprak yollarda başlıyor yolculuğunuz. Atın da nasıl sakin, nasıl tatlı. Git denince gidiyor, dur denince duruyor.

Aslında at sürerken dikkatli olman gerektiğinin oldukça farkındasın ama, son birkaç gündür yaşadıklarını hatırladıkça huzursuz olmadan da edemiyorsun aslında.

Dört-beş saat at üzerinde geçiyor. Konuşmuyorsunuz, kimse de rahatsız etmiyor sizi. Öyle ilerliyorsunuz.

O dört beş saatin sonunda da, yağmur yağmaya başlıyor. Ishi topraklarında büyük bir hazine olan su, kafandan aşağı boşalıyor.

Tüm yol senin, dilediğin gibi anlat, aktar. Dört saatlik sürenin sonunda tekrar gireceğim. Dilediğin uzunlukta yazabilirsin, sıkıntı yok.