[B - Rank | Hayato & Usagi & Isshiki] İttifak

[GM - Naruto]

Hayato; Miyazaki’ye övgülerin bulunduğu ilk cümlelerin, Miyazaki’nin de yüzünde bir gülümseme oluşmasına neden oluyor. Muhabbete doğru kanaldan girdiğini anlaman da bu şekilde oluyor. Dolayısıyla aynı kanal üzerinden yürümeye devam ederken, bir sonraki cümlen geliyor. Parasızlık barındıran cümlenin ardından Miyazaki sana eliyle masanın önüne getirilen sandalyeye oturmanı işaret ederken “Açıkçası parası olmayan insanlardan tiksinirim. Bana nasıl gözlerle bakacağını tahmin edebiliyorum ama fakirler hiç ilgimi çekmiyor.” Diyor hafif bir gülümseme ile. Hemen ardından yüzündeki gülümseme daha da büyürken “Ama parasız shinobileri hiç ama hiç sevmiyorum! Benim ağzımı sulandırıyorsunuz, dükkanıma gelip her şeye bakıyorsunuz, sonra da paranız olmadığı için hiçbir şey almıyorsunuz!” diyor. Cümleleri her ne kadar tüm shinobileri aşağılar nitelikte olsa da, Miyazaki’nin espri anlayışının bu olduğunu anlayabiliyorsun. Miyazaki ise, kendi stand-up şovuna devam ederek “Ben de size acıyor ve önünüze 3-5 kunai atıyorum! Aç köpek gibi saldırıyorsunuz!” diyor kahkahalar atarken. Sen durumu bozuntuya vermesen de, dükkandaki personellerden biri öksürür gibi yaparak Miyazaki’nin durmasını sağlıyor. Söylediklerinde fazla ileri gittiğini fark eden Miyazaki, kafası ile senden özür diler gibi bir hareket yaparken “Bu hiç klas değildi, ha?” diyor.

Miyazaki’nin düşük çenesi kendi kendini mahcup konuma düşürürken, sana da bir altın tepsi sunuyor. Miyazaki “En azından klasımı geri almak için sana yardımcı olabileceğim bir konu söyle.” diyerek sana bir kapı açıyor. Miyazaki’nin yüzündeki kendinden beklenmeyen mahcup ifade, isteklerin noktasında neredeyse sınırsız bir tutum sergileyebileceğini gösterir gibi.

Usagi; Dükkandan içeriye girerken, hedefin doğrudan Shunsen oluyor. Önündeki müşteriye bir şeyler satmış olan Shunsen, boş konumdayken, bir an onunla göz göze geliyorsunuz ve adam sen daha hiçbir şey söylemeden “Bu saçlar ve mavi gözler… Hanımefendi, elimde tam size göre bir şey olduğunu söylesem…” diyor ve tezgahından mavi taşı olan bir kolye çıkarırken “Tanzanit taşı… Eminim gözlerinizi daha da belirgin hale getirecektir!” diyor. Sen amacına ulaşmış bir şekilde Shunsen’in karşına gelirken, Shunsen kolyeyi sana uzatıyor ve yumuşak ve ikna edici ses tonundan ödün vermeyerek “Lütfen deneyin, en azından bizim gözlerimizi büyüleyin!” diyor. Daha tek bir cümle söyleyemeden Shunsen’in cümlelerine kendini kaptırdığın anda, kolyeyi çoktan eline almış olduğunu fark ediyorsun! Bu ikna ediciliğin senin için çok da hayra alamet olmadığının farkına vardığında ise, karşındaki kişinin sıradan biri olmadığını rahatlıkla anlayabiliyorsun. Shunsen ise, kolyeyi takmanı sabırsızlıkla bekliyor gibi duruyor.

Isshiki; Cümlelerin ağzından dökülürken, Norio bir yandan yemeğe devam ederken bir yandan da seni dinliyor. Nikkougakure’nin adı geçtiği anda kaşları hafifçe kalkan Norio, nezaketsizlik yapıp senin sözünü kesmek yerine, konuşmanın bitmesini bekliyor. Senin cümlelerin sonlandığında ise Norio “Demek Nikkougakure… Orada hiç bulunmadım ancak Daimyo-sama’nız başa geçtiğinde, ona güzel bir tablo göndermiştim. Aslında köyünüzü de ziyaret etmek isterim ancak uğraşacak daha önemli işlerim var.” diyor. Sözü bu şekilde bir sonraki cümlesine bağlayan Norio “Evet, burada ünlü tüccarların yer alacağı bir resepsiyona katılacağım. Her ne kadar bu tür etkinliklerden haz etmesem de, sanatı herkese ulaştırmak için bu tip yerlerde bulunmam gerekiyor. Aslında hiçbir bana saygıda kusur etmiyor, ancak yine de para hırsıyla koltuklarında oturanların yanında sırf sanatın yayılmasını sağlamaya çalışmak acı verici bir his!” diyerek konuşmasını sonlandırıyor.

[Kazuki Hayato]

Biraz olsun kapıyı aralayabilmiştim. Miyazaki'yi ve yapısını biraz olsun çözmeye başlamıştım. Zenginliğin ve prestijin getirdiği bir egosu vardı. Buna 'klas'' diyordu kendi lügatında. Hoş, bende kendimce egoist biri sayılırdım. Ancak karşımdaki saygın bir iş adamı olunca durum değişiyordu. Egomu gömüyor, uysal bir kedicik oluyordum. Şu an o kedicik biraz olsun kızmış, biraz da afallamıştı. Aniden aramızda böyle bir konuşma gelişince sinirlerimi ayarında tutmaya çalışmıştım. Eh, başarılı oldum aslında. Miyazaki fazla ileri gitti, shinobilere falan saydırmaya başlamıştı. Bu durum canımı her şeyden çok yakar işte. Ben bir askerim, bunu söylemekten asla çekinmem. Ve saygı duyduğum shinobi alemine laf söylenmesi... İşte bu kavga sebebi. Neyse ki Miyazaki ekibinden gelen uyarıyı dikkate alacak kadar saygısını yitirmemiş birisi. İlk cümlelerimle onun gönlünü biraz olsun kazanmışken, son cümlelerimle de kişiliğini çözüp biraz çıkarım yapmaya yetecek bilgi edinmiştim. Başarılı, zengin ve tanınmış biri olabilir ancak kesinlikle komik biri değildi. Ama ben ne yapacaktım? Tabii ki tüm bu söyledikleri sanki komikmişcesine gülecektim. Egosunu okşamam hoşuna gidiyorsa, okşarız.

Biraz olsun düşünecek vakit bulmuştum. Yaşlı adam fazla konuşuyordu. Ses tonu kaba ve ilgi çekici değildi. Ancak dediğim gibi, kendine has bir karizması vardı adamın. Yani lafını dinlettirebilir, varlığı diğer insanlardan ayrılabilir biriydi. Son cümleleri ise bana karşı aslında iyi niyete yakın bir düşüncede olduğunu gösteriyordu. Miyazaki için iyi veya kötü gibi bir tespit yapmaya gerek yok aslında. Sadece benim için bir yoldu. Karen'e ulaşmam için çıkmam gereken dik bir yokuştu! Planım aklımda daha net bir hal alırken gülümsemeye devam ettim. Miyazaki'nin tam gözlerinin içine baktım. Söyleyeceklerimi ciddiye almasını istiyordum. Birazdan söyleyeceğim her şeye kendimi inandıracak, paralel bir evren yaratacak ve o evrende yaşayacaktım. Miyazaki'nin oynadığı oyunu biliyordum. Benim kim olduğuma ilişkin en küçük bir merakı bile yoksa cahilim demektir! Gözlerinin içine bakmayı sürdürürken konuştum.

"Neden buradayım biliyor musunuz, efendim?" Dedikten sonra derin bir nefes alıp bir anlık kontağı kesecektim. Bir cevap vermesini bekler gibiydi bu hal. Ardından cevap versin veya vermesin laflarıma devam edecektim.
"Orta halli bir tüccarın özel ricasıyla ona korumalık yapıyorum. Pek tanıyacağınız türden bir adam değil zaten. Sıkıntılarını köyüme iletti ve köy de bana da ücret karşılığında korumalık önerdi. Neyse, onunla bu civara kadar geldik. Ama adam yaşına göre bir hayli çatlaktı. Çatlak derken nasıl desem, keçi gibi bir herif. Sürekli kızlardan, daha doğrusu birliktelik yaşadığı hayat kadınlarından bahsediyordu. Lakin bir tanesinden öyle övgüyle bahsetti ki, ben bile şaştım kaldım. Ondan sonra seviştiği kadınlardan hiç biri onun gibi olamamış." Dedikten sonra daha düşünceli bir ruh haline bürünecektim. Sanki bir şey hatırlamaya çalışıyormuş gibi yapacak, sonra devam edecektim.
"Adı da hiç aklıma gelmiyor.. Neyse uzun zaman olmuş zaten. 2-3 saattir onu arıyorum ve izini tamamen kaybettim. Buraya gelmeden özel bir alıcıyla buluşup ona bir kaç pahalı parfüm satmıştı. Yani satışını yapmış birinin buraya neden geldiğini de anlamıyorum. Yani cepleri dolu azgın bir teke''nin ne planladığı hakkında az çok çıkarım yapabiliyorum. Ama burada bu işler nasıl yürüyor, kimler bu işle ilgileniyor hiç bilmiyorum. Belki siz az çok bilirsiniz diye size anlattım. Maaşımı bir kaç fahişeye yedirmesini istemem."

Bana bir şey vermelisin Miyazaki.. Karen'i tanıyorsan neden söz ettiğimi anlamak zorundasın. Kafamdan yazdığım tüccar senaryosunu anlatırken özellikle onu ima ettiğim kısımlara geldiğimde; tepkisine dikkat edeceğim. Göz yuvaları, mimikleri, gülümsemesi.. Bir yerden mutlaka bir sezi alabilmeliydim. Ardından zaten bana vereceği bilgileri değerlendirecektim. Bir diğer ihtimal, aradığım insan Miyazaki ise Karen konusuna fazla girmek istemeyecekti. Kaçmaya çalışacaktı! Çünkü her ne olursa olsun Karen bu işin bir parçasıydı. Mekanın sahibi olması bile yeterliydi. Bu yüzden sözlerimi ona aktarırken ki tepkilerine ekstra dikkat edecek, küçük detayları kaçırmamaya çalışacaktım. Miyazaki'nin bana yardımının dokunması durumunda ise şüphelerimi geride bırakacak ve bir sonraki durağım Karen olacaktı.

[Kita Usagi]

Elindeki tanzanit kolyeye bakarken, bir yandan da neler olduğunu anlamaya çalışıyordu. Kolyeyi eline nasıl almıştı? Yaşadıklarını tekrar en baştan sarmaya başladı kafasında. Kolyeyi eline aldığı kısım ise tamamen kaybolmuştu kafasından. Karşısındaki adamın sıradan bir tüccar olmadığını anlaması da çok uzun sürmemişti bu nedenle. Elindeki kolyeye bakarken, bir yandan da kolyeyi takıp takmamayı düşünüyordu. Cebinde bir kuruş parası dahi olmadığını hatırladığı sırada yavaşça kolyeyi geri uzattı. Sonrasında ise biraz mahçup bir ses tonu takınarak sözlerini söyledi.

"A-ama benim hiç param yok, sadece bakmaya gelmiştim."

Sözerini söyledikten sonra vereceği tepkiyi inceleyecekti. Yüzünün gireceği hale dikkat edecekti. Somurtacakmıydı? Yoksa gülümseyerek bir şeyler mi istiyecekti bu kolye karşılığında? Ya da sadece çekip gidecek miydi? Adamdan bilgi almaya çalışmalydı ama şu anda aklına hiçbir şey gelmiyordu. Ne yapabileceği, Shunsen'den nasıl bilgi alabileceği konusunda tek bir fikri bile yoktu. Tabii, dango satıcısı da bu adamdan övgüyle bahsetmişti. Duymamış olamazsın demişti. Duymamış olamazsın. Aklında bir şeyler belirmeye başlamıştı. Ne var ki, Hala tam olarak ne yapabileceğini bilmiyordu. Bu sebeple şimdilik utangaç genç kız rolünden çıkmayacaktı. Eh, bu durumda yapabileceği pek fazla bişey de yoktu zaten. Sonuçta buraya bilgi almak için gizli bir şekilde gelmişti. Bir kunoichi olduğunu söyleyecek hali yoktu adama. Hiç şansı kalmazsa son çare olarak söyleyebilirdi belki. Ama şimdi, önündeki işe odaklanmalıydı. Adamın vereceği tepkiler hayati önem taşıyordu.

[Endo Isshiki]

Acaba ne kadar zaman geçti ben Norio'yu göreli? Darlandım vallahi. Hem bu sanat muhabbeti hem de yalan söylemeler beni cidden sıktı. Artık bıraksam mı diyorum yavaştan. Bıraksam iyi olacak ama görev de görevdir. O yüzden Norio'nun dediklerini iyice analiz ettikten sonra artık bir çıkış yolu bulursam, fırlamayı düşünüyorum. Ama yanlış bir şeyler görürsem de durmayı planlıyorum. Yanlış bir şey olmasa bile, daha çok ipucu elde etmeyi de istiyorum. Ama bu adam hakkındaki düşüncelerim nedense biraz değişti. Dürüst birine benziyor. Sanat için çabalıyormuş gibime geldi. Yani o aradığımız kişi olma olasılığı kafamda azaldı. Yalan değil. Hem yakından bakınca gayet mülayim duruyor. Tipsiz, meymenetsiz falan demiştim. Bu doğru. Fakat insanın fikirleri gelişime ve değişime her zaman müsaittir. Öyle de olmalıdır. At gözlüğü olmayan insanlar öyledir. Ben de öyleyim. O yüzden birkaç adım geriye gittim.

Her neyse. Konuşma sürüyordu. Daimyo-sama'ya tablo göndermiş. Bu şüphelerimi iyice azalttı valla. Bizimkilerle arası iyi mi? Yani köyün gelişimini de destekliyor falan olabilir. Yani bu da şüphelerimi iyice silen bir gelişme oldu. Sonrasında dedikleri de şüphelerimin azalmasını destekler nitelikteydi. Para ve koltuk kısımlarından bahsederken içten konuşuyormuş gibi geldi. Bu da artık onun suçlu olmadığı anlamına gelmese bile, bayağı azaltıcı. Bu saatten sonra da konuşma buraya gelmişken bir şeyler koparabileceğimi de pek sanmıyorum işin açıkçası. O yüzden daha fazla kasmayacağım. Yani abuk subuk sorular sormaya tenezzül etme olasılığım düştü yani bayağı. Buna ek olarak konuşma da öyle pek akıcı bir şekilde de ilerlemiyor. Karşılıklı ve anlayışlı gidiyor sanki. Ama Norio bir örümcek olup beni de ağına düşürmüş olabilir. Sonuçta aradığımız kişi kolay lokma olacak diye bir şey yok. Hatta kişiliğini ve karakterini gizlemesi pek olası. Benden daha iyi rol yapıyor olması da beklenilen bir şey. Aman, çok kafa yoruyorum.

Şimdi ben ne desem diye düşünüyorum. Bu sohbeti biraz daha ilerletip işi bitirmeyi düşünüyorum. İşi bitirmekten kastım, bir karara varmak. Yani karara varma vaktim gelip geçiyor. O yüzden çok uzatmadan gerçekten öğrenmem gereken şeylere yönelmem lazım. Tabii bu yaptıklarım hepsi çok sevdiğim köyüm için. Orası benim hazinem. Zamanı gelince ben de onların hazinesi olacağım tabii. Isshiki-sama, yüce shinobi diye bana seslenmelerini şimdiden duyuyorum. Büyük köylerin yanına adımızı yazdıracağım, ehehehe. Uçmak güzel. Böyle uçuşlar, yani hayal kurmalar falan zevkli. Gece uyumadan bu hayalleri sürekli kurarım. Hatta boş anlarımda dalıp falan gidince de bunları düşünürüm hep. Özellikle henüz veletken akademi yıllarında falan ders esnasında çok dalardım. Dersi falan kaçırırdım. Hocalardan azar yediğim falan oldu. Yalan değil tabii bunlar da.

O zaman şöyle gireyim konuşmaya. "İşin doğrusunu söylemem gerekirse nasıl bir konumdasınız ve nasıl insanların ağız kokusu çekiyorsunuz, bunu ben anlayamam. Sizin gibi birinin ne kadar özveride bulunduğunu ve sanatı buralara kadar nasıl getirdiğinizi anca tahmin edebilirim. Bundan ötesini yapamam. Sadece bu konumdan sizin gibi birine saygı duyabilirim. Umarım hep böyle temiz bir insan olup sevdiğiniz işi yapmaya ve biraz da olsa insanları mutlu etmeye devam edebilirsiniz. Bir gün ben de sizin gibi, kendi köyüm için insanlara bu yolda hizmet edebilirsem çok mutlu olurum. Pis işler ile değil, temiz bir kalp ve özveri ile bir şeyler yapabilirim. Bu benim için en büyük mutluluk kaynağı olurdu. Sizin gibi insanlar olduğu sürece eminim ki, koltuklarını pis işler için kullanan; diğer ülkeleri sırf para, şan ve başka pis işler için kullanan insanlar azalacaktır. En sonunda da böyle insanlar yok olacaktır. Buna ben kalben inanıyorum." diyecektim bir sırıtmayla. İşin aslı konuşmam yağ çekiyor gibi gözükecekti. Ama bizim köyün aradığı eleman gerçekten Norio ise ufak bir ihtimal bile olsa, bu iğnelendirmelerden sonra bir açık vereceğine inanıyorum. Bu da benim son oyunum olsun. Sonrasındaysa sanırım konuşmayı bitirip ayrılık zamanın geldiğini söylerim işte.

[GM - Naruto]

Hayato; Karen uğruna hikayene giriş yaptığın anda, Miyazaki'nin tüm ilgisini alıyorsun üstüne. Daha ilk cümlenden itibaren seni dikkatle dinleyen Miyazaki, sen konuştukça keyifleniyor gibi. Sanki bin kere dinlese de hala gülecek olduğu en sevdiği fıkrayı ona dinler gibi, sonunda seninle beraber gülebilmek adına tutuyor kendini. Neredeyse daha konuşmanın başında sana istediğin cevapları verecek atiklikte beklerken, sen yine de tutarlılık ve kararlılık adına hikayeni bitirmeyi bekliyorsun. Sonunda ise Miyazaki koca bir kahkaha atarak “Karen!” diyor sadece.

Kafanda başarıya ulaşmandan dolayı havai fişekler patlayıp tüm Nikkougakure seni tebrik ederken, Miyazaki “Bahsettiğin gibi azgın bir teke, ancak Karen gibi klas bir hatunu bu kadar arayabilir. Kendisi tanıdığım en klas hatundur, buna inan!” diyor. Fakat sözlerinin yanlış anlaşılma ihtimaline karşı duruşuna hemen düzen veren Miyazaki “Açıkçası onu hiç becermiş değilim. İstemedim desem yalan olur, ancak ikimiz aynı takımın oyuncuları gibiyiz. Anlarsın ya... Göreve çıktığın takım arkadaşınla yatmak gibi düşün! Hiç klas değil!” diyerek belki de sana istediğinden daha fazlasını veriyor Miyazaki. Gevezeliği ve düşük çeneliliği ile, çilingir gibi dilini açtığın Miyazaki “Ama onu arasa da bulamaz. Hatta kimse bulamaz! Yine de benim gibi klas biriyle tanıştığın için şanslısın! Senin nezdinde shinobilere yaptığım saygısızlığı telafi etmek için sana bu alemin en klas kadınıyla bir gece sözü veriyorum!” diyerek elini sana uzatıyor. Anlaşmanın sağlanması için tek yapman gereken ise Miyazaki'nin elini sıkmak.

Usagi; Sen kolyeyi geri uzatsan da, Shunsen yüzündeki gülümsemeden zerre taviz vermeden, uzattığın eli geri itiyor. Kolye elinde kalmaya devam ederken paran olmadığını söylesen de, Shunsen, sıcak gülümsemesini hiç bozmadan “Söyledim ya güzel bayan... En azından gözlerimizi büyülersiniz.” diyor sıcak bir şekilde. Cümleler havada yayılırken, sen kolyeyi takıyorsun boynuna yavaşça. Ancak bunu bilinçli bir şekilde yapmadığına da inanıyorsun bir yandan.

Shunsen tezgahın altından bir ayna çıkartıp kolyenin sende ne kadar güzel durduğunu göstermek istiyor. Bu esnada da parıldayan gözlerini senin üzerinden hiç ayırmıyor. Tezgahın altına elini atarken, aynayı çıkarırken ve aynayı senin için kaldırırken... Tek yaptığı hayran hayran sana bakmak oluyor. Gözün aynada kolyeye iliştiği zaman ise, daha önce gördüklerinden çok daha güzel olan bu kolyenin sana bir hayli yakıştığını fark ediyorsun. Belki de hayatında takıp takabileceğin en güzel kolyeyi bulmuşken, kadınlık içgüdülerin harekete geçiyor ve bu kolyeyi almak istiyorsun. Cebinden birkaç milyon ryo olsa, düşünmeden bu kolyeyi alacağını sen de biliyorsun. Tam bu anda kafanda bir fikir beliriyor. Bir shinobi olduğun ve bu kolye boynuna takılıyken buradan kaçarsan, seni kimsenin yakalayamayacağı fikri... Gözlerin bu fikirle parlasa da, karşındaki Shunsen'in sıcak bakışları altında kendine gelmeye çalışıyorsun. Elini kolyeye atıyor ve onu çıkarmak için kolyeyi asılmaya başlıyorsun. Tam bu anda Shunsen ellerini tutuyor ve o sıcak gülümsemesi ve sesiyle “Yardım edeyim güzel bayan.” diyor.

Shunsen tezgahından çıkıp arkana geçiyor ve kolyeyi yavaşça çıkarıyor. Shunsen'in elleri ensende kayarken, bir anda ürperdiğini hissediyorsun. Shunsen elindeki kolyeyle tekrar eski yerine dönerken, bakışların sönükleşiyor. Biraz daha kendine geldiğin anda ise, Shunsen sana bakıyor hayran hayran. İkinizden biri konuşacakken, ilk sözü Shunsen alıyor ve “Bu kolyeyi alacak paranız yoksa bedelini başka şekilde ödeyebilirsiniz.” diyor. Dışarıdan duyulduğunda pek de masum olmasa da bu cümle, Shunsen'in sıcak gülümsemesi ve bakışları, Shunsen'in böyle bir adam olamayacağını söylüyor sana. Dolayısıyla Shunsen'in teklifini merakla beklerken, Shunsen “Yarın gece katılacağım resepsiyonda kavalyem olursan, bu kolyeyi bedavaya sana vereceğim.” diyerek teklifini sunuyor sana.

Isshiki; Konuşmaların Norio'da da aynı hisleri yaratmış olacak ki, adam senin söylediği her şeyi destekler şekilde duruyor. Adamın en ufak bir mimiği bile artık sana şüpheli gelmiyor ve bu yüzden de Norio'nun ismini listeden çıkarıyorsun. Geriye kalan 7 kişiden 4'ünün de takım arkadaşların tarafından araştırıldığını düşündüğünde, en iyi ihtimalle 3 kişiyi daha araştıracak olduğunu fark ediyorsun. Her ne kadar başlangıçta hepiniz 2 kişi seçmiş olsanız da, bir an için herkesi araştırma fikri sana daha doğru geliyor. Norio ile yemek muhabbetiniz de sonlanırken, artık kalkmanız gerektiğini anlayabiliyorsun.

Norio'dan müsaade isteyip kalkmak için kendini hazırlarken, Norio sana olabildiğince fazla yaklaşıyor. Bir sırrı paylaşacak olduğunuzu anlatan bu yaklaşmaya sen de tepkisiz kalmıyorsun ve yaşlı adama sokuluyorsun. Norio “Köyünüz yeni kalkınmakta, bunu biliyorum. Ancak dünya ufak genç adam... Bu yüzden de herkes yeni topraklar arzuluyor! Ama bunu mertçe yapabilecek yürekleri yok! Bu yüzden de kirli oyunlarla insanları aldatıyor, sırtından bıçaklıyorlar!” diyor. Yaşlı adamın ne demek istediğini aşağı yukarı anlamış olsan da cümlelerin nereye gideceğini merak ediyorsun. Bu yüzden ses çıkarmadan Norio'ya dinlemeye devam ediyorsun. Yaşlı adam kısa bir süre etrafına bakındıktan sonra “Bunu kendim söylemek isterdim ancak köyünüze ne zaman geleceğim belli değil. Daimyo-sama'ya selamlarımı ilet ve ona şu 3 ismi söyle... Miyake Karen, Seki Shunsen ve Amaya Shinsaku! Ne olursa olsun, bu üç kişiden toplu iğne bile gelse, köyünüze veya ülkenize sokmayın!” diyor. Söyleyeceklerinin bittiğini belirtmek için de yüzüne ciddi bir ifade takınarak geri çekiliyor Norio. Sen ise bu değerli bilgi için Norio'ya müteşekkir oluyorsun, zira arkadaşların diğer ikisinin peşindeyken, senin gideceğin adres de kendini gösteriyor.

[Kazuki Hayato]

Küçük dedektiflik oyunum son hızıyla ilerlerken Miyazaki'nin çenesi git gide daha çok açılıyordu. Bunu sevmiştim. Beni keyiflendirmişti. Ben konuştukça yüzünde süren o gülümseme ve sırıtışlar bana şevk vermişti açıkcası. Tüm hesaplarım doğru çıkmış, planım tutmuştu. Yine bir kapının açıldığı yer daha Karen olmuştu. Artık içimde meraktan daha fazlası vardı. Miyazaki ise kesinlikle bana anlattığının ötesinde bir şeyler biliyordu. İlk hamlem beni Karen'e ulaştırabileceğinden emin olmamdı. Olmuştum. Şimdi bahsettiği şu 'takım arkadaşı' ne demek onu düşünüyordum. Şimdi kendimce bir alternatif senaryo yazacak, kahramanları yerine oturtacaktım. Ishigakure ve Kusagakure arasında şeytani gizlilikte bir ittifak planlanmış. Gizli falan değil, palavra bu. Başka bir şey var. Daimyo bir şeyler biliyor olmalı. Şu ana kadar bizden başka bir köy burayı soruşturmaya gelmedi. Gelselerdi mutlaka bunu sezerdim. Ben sezmesem bile konuştuğum Miyazaki benim bir görev için geldiğimden şüphelenmedi. Biraz aptal olabilir ama kesinlikle tecrübesiz biri değil. Bu olayın Nikkou ile alakası olmama ihtimali neredeyse yok. Bu göreve olan bağlılığımı daha da arttırıyor işte. Hesaplarıma aradığım insan ittifağın para akışını sağlayacağına göre bir hayli maddi gücü olmalı. Güç derken sadece para değil. Bir itibarı olmalı. Karen'in eski bir orospu olması insanların ona para akışı için güvenmesini anlamsız kılıyor. Fahişeler parayı sever, onlara güvenemezsin. Tam bunları aklımdan geçirirken Miyazaki'ye kaymıştı gözlerim. İtibarlı, güçlü, klas.. Takım arkadaşı cümlesinden sonra yaşlı adam gözlerimi kamaştırmayı başarmıştı açıkcası. Başta biraz korktuğum bu adama kendi deyişiyle biraz fazla klas gelmiştim. Olsun, iyi arkadaş olmuştuk sonunda. Bana elini bile uzattı.

Miyazaki olanca gülümsemesiyle elini uzatmış bekliyordu. Biraz düşünceliydim, ancak yüz ifademi kesinlikle bozmamış. Şüphelenmelerine mahal vermemiştim. Birazdan, Miyazaki''nin elini sıkarsam bu el beni Karen'e götürecekti. Karen'e ulaşmayı her şeyden çok istiyordum. Her ne kadar Miyazaki'nin bahsettiği şey daha farklı da olsa sonuç olarak Karen'i sorgulayabilecektim. Belki konuşmaktan fazlası... Bunu gerçekten istiyor muyum diye kendime defalarca sordum. İlginç bir şekilde ismi bile beni kendine çekiyordu. Tehlike o kadar yüksekti ki gözlerimi her zamankinden daha çok açık tutmam gerekiyordu. Şu an karşımda dikilen yaşlı adamın bile benden şüphelenip beni tongaya getirmediğine garanti edemezdim. Güvenmekten başka çarem yoktu. Miyazaki'nin elini sıkmaktan başka bir şansım zaten yoktu. Kel adamın taslaktan haberi vardı. Şeytani bir bilgiye sahipti yani. Miyazaki şu an şeytan ise, onun elini sıkmış olacaktım. Şeytanla anlaşmak ne kadar mantıksızsa şu an bu eli sıkmak aynı oranda mantıklıydı.

"Böyle bir teklifi ancak sizin gibi klas bir adam yapabilirdi.. Şaşırmadım açıkcası!" Sırıtmaya devam ediyordum. Devam edebildiğim kadar sırıtıp, abartıya kaçtığımı anlayıncaya kadar bunu sürdürecektim. Ardından azaltarak duracaktım. Miyazaki sohbet edilebilir türden biriydi. Fazlaca çenesi düşüktü ancak onun gibileri iyi bilirdim. Karşı taraftan güven hissi aldıkça konuşurlardı. Ben ise onun güvenini kıracak hiç bir şey yapmayacaktım. Yani şu an şansım devam ediyordu, fazlasıyla. Yavaş ve usulca bir şekilde kel adamın ellerini kavradım, sonra mütevazi bir şekilde sıktım. Klas adamla tokalaşmamın ardından tekrar söze girdim.

"Tüccarın anlattığı hikayeleri aklıma getiriyorum da, heyecanlanmadım desem yalan olur.. Ama madem bana böyle bir anlaşma önerdiniz, kabul etmemek küstahlık sayılır. Miyazaki'nin dilinden konuşuyordum. Onun dili egosunu kabartmaya ve sık sık 'klas' sözcüğünü kullanmaya dayanıyordu. Basit ve anlaşılır. Aynı zamanda taklit edilebilir de. Şimdi onunla anlaştığıma emin olduktan sonra işin can alıcı noktasına geçiyordum. Yüzümdeki gülümsemeyi azaltarak bitirdim. Ardından meraklı ve düşünceli bir ifade yerleştirdim yüzüme. Sol elimle kafamı kısa bir süre kaşıdıktan sonra kel adama sorumu yöneltecektim. Bu soru elbette daha çok bilgiye ulaşmamı hedefliyordu. Sadece resepsiyondan haberim vardı. Birde mekandan. Daha fazlasına ihtiyacım vardı. Miyazaki'nin bana Karen'i ne zaman vereceği ve ona ulaştığımda varacağım sonuç hayatiydi.

"Madem öyle, hayatımın en klas gecesini ne zaman yaşayacağım?"

[Kita Usagi]

Elindeki tanzanit kolyeyi geri uzatması pek bir işe yaramamıştı. En sonunda o kolye yine yerini bulup, Usagi'nin boynunda yerini almıştı. Bunu bilinçli bir şekilde yapmamıştı. O kolye boynuna tamamen istem dışı bir şekilde gitmiş olmalıydı. Ya Shunsen kadınları ve konuşmayı çok iyi biliyor, gerçekten kendine has bir yetenek ile etkiliyordu. Ya da işin içinde daha çok shinobi sanatları vardı. Genjutsu bu tip kandırmalar ve bilinçsiz eylemler yaptırmak için birebirdi. Peki, eğer gerçekten bu adam genjutsu kullanıyor ise bu bilgi kendilerine niye bildirilmemişti? Kafasında bir ton soru varken Shunsen'in hareketlenmesi ile bir nebze de olsa aklına ne olduğu konusunda dikkat etmesi gerektiğini hatırlatıyor.

Tezgahın altından bir ayna çıkartmıştı Shunshen. Ne var ki bu aynayı neredeyse hiç bakmadan nasıl çıkarttığını düşünmeye başlamıştı bile. Shunsen'in gözü, kendisinin üstünden hiç ayrılmıyordu. Gözleriyle üstünlük kurmayı başarmış olan Shunsen, aynayı Usagi'ye doğru uzatmıştı. Aynada kendisine hayran hayran bakarken gözleri parlıyordu. Boynundaki kolye ise beni al dercesine öylece duruyordu. İçinden bir ses bu kolyeyi almalısın derken, Usagi'de aynı fikirdeydi. Fakat cebinde hiç parası olmaması bu duruma bir engel teşkil ediyordu. Kolye aşırı pahalı olmalıydı, ve sırf bu kolyeyi alabilmek için dört beş göreve çıkması gerekeceğinin de farkındaydı. Shinobilerin para kazanmak için yaptıkları görevler. Kendisi bir shinobiydi ve bu kolye boynundayken buradan kaçsa, onu bir daha ne gören olurdu ne de duyan. Kafasının içindeki şeytan göreve başlamış olmalıydı. Gittikçe yükselen "KAÇ" kelimesini kafasının içinde defalarca duyarken Shunsen ile göz göze geldiği anda bu fikrinden vazgeçti. Niye vazgeçtiğini bile bilmiyordu. Kendisini bu bilinçsizlik durumundan uyandırmalıydı. Kolyeyi hemen çıkartmalıydı. Bu sebeple elini kolyeye attı. Kolyeyi ne kadar çıkartmaya çalışırsa o kadar çok bağlanıyormuş gibi hissediyordu. Son gücünü de kolyeye asılıp çıkartmak için kullanacağı sırada Shunsen'in elini tutması ile kendine geldi. Yardım edeceğini söyleyip arkasına geçmişti. İçini garip bir ürperti kaplarken, Shunsen de tezgahın arkasındaki yerini almıştı. İçinden bir ses artık gitme vakti olduğunu söylerken Shunsen söze girip içindeki sesi susturmuştu.

Bir resepsiyon, ve bedavadan bir kolye. Çok zor değildi. Ancak bu kadar değerli bir şeyi bu kadar basit bir şekilde alabilecek olması, işin içinde başka şeylerin olduğunu söylüyordu. Shinobilik içgüdüleri bu adama güvenmemesini söylerken, adamın bakışları ve gülümsemesi tam tersine ölümüne güvenebileceği mesajını veriyordu. Teklifi kabul edip resepsiyona gidebilirdi. Ama katılacağı resepsiyonun ne olduğu konusunda bir fikri yoktu. Tam o anda kafasına neden burada olduğu dank etti. Demek resepsiyon bu akşamdı. Hem kolyeyi bedava alma fikri, hemde görevinin kilit noktası olan resepsiyona kimliği gizli bir şekilde davetli olarak katılma olanağı birleşince, Usagi'nin cevabını kesinleştiriyordu.

"P-peki olur. Resepsiyona sizinle gelebilirim. Ama sadece resepsiyona katılacağız, devamında bir şey olmasını umarsanız k-kötü olur."

Kekeleme kısımlarını bilerek yapmıştı. Utangaç kız profilinden çıkmak istemiyordu. Şimdi asıl sorunu daha başkaydı. Resepsiyonda ne giyecekti? Yanında bu tip bir durum için kıyafet getirdiğini hatırlamıyordu. Üstündeki kıyafet ise az çok da olsa bu duruma uygun sayılabilecek bir kıyafet olsa da, bu adamın yanında ne kadar sırıtabileceğini bilmiyordu.

"Bir şey sormak zorundayım, ben buralı değilim. Yolculuğum sırasında mola vermek için durmuştuk burada, ve yanımda böyle bir yere gidebileceğim pek fazla kıyafetim yok. Üstümdeki kıyafet normalde bu tip durumlar için uygun bir kıyafet ama yine de başka bir kıyafet giymem gerektiğini söylerseniz ona göre bir şeyler ayarlamaya çalışırım."

Çok uzun konuşmuştu, ama konuşması gerekiyordu. Konuşurken takındığı tipten çıkmamaya özen göstermişti ama bu tip konuşmalarda ne kadar uzun konuşulursa o kadar yanlış yapılacağının farkındaydı. Bu sebeple bundan sonra çok fazla kelime kullanmadan konuşacaktı. Tabi, bir de arkadaşlarını bu büyük gelişme hakkında bilgilendirmesi gerekecekti. Bunun için ise hana gitmeyi bekleyecekti. Takım arkadaşlarına haber verse de veremese de bu akşam o resepsiyona katılması gerektiğini biliyordu.

[GM - Naruto]

Kapalı konu

Endo Isshiki 2. pasiflik uyarısını almıştır.

Hayato; Miyazaki ile el sıkışman adamı neredeyse mest ederken, kullandığın dil ile de adamın kalbine bodoslama dalıyorsun! İki eski dostun samimiyetine varan muhabbetiniz sonunda, Miyazaki keyifle koltuğuna sırtını dayarken “Keşke sana bugün diyebilseydim, çok klas olurdu! Ama Karen’in nerede olduğu hakkında en ufak bir fikrim yok. Kanwa’ya gitsek bile onu bulabileceğimiz konusunda şüpheliyim. Ama yarın akşam… Bir resepsiyonumuz var ve bu resepsiyonda Karen de bulunacak. Seni yanımda götürebilirim ve resepsiyon sonrasında… Klas bir deprem… Ha, anladın mı?” diyerek kahkahalar atmaya başlıyor.

Miyazaki şu anda gözüne her ne kadar bir şeytanı temsil ediyor olsa da, adamın başta çenesinin düşüklüğü sonucunda girdiği tavır, sana tüm kapıları bir bir açıyor! Resepsiyona giriş biletini sana kendi eliyle takdim eden Miyazaki, aynı zamanda seni Karen ile baş başa bırakmaya da söz vermiş oluyor. Hazırlanman için ise önünde koca bir gün bulunuyor. Bu esnada Miyazaki “Yarın Güneş batmadan burada buluşalım ve beraber Kanwa’ya gidelim! Klas giyinmeyi ihmal etme, Karen buna bayılır!” diyor sana göz kırparken.

Kapalı konu

GM mesajında Shunsen’in resepsiyonun bu akşam olduğunu yazmışım, mal gibi… Mesajda resepsiyon zamanını “yarın gece” olarak değiştirdim. Usagi’nin RP’sini de buna göre değerlendireceğim. Hata için kusura bakmayın… Gerekli noktalarda telafi edileceğinden şüpheniz olmasın.

Usagi; Teklifini kabul etmiş olman Shunsen’i bir hayli mutlu ediyor. Adamın yüzündeki sıcak gülümseme daha da büyük bir hal alırken, “Sadece resepsiyon, şüpheniz olmasın.” diyor samimi bir şekilde. Bu konuşmanın ardından sen kıyafet mevzuna girdiğinde ise, Shunsen aynı gülümseme ile sana bakmaya devam ediyor ve sonunda “Bunları kafanıza takmayınız. Her şeyi sizin için ben halledeceğim.” diyor. Yani kıyafeti Shunsen’i bulacağı ve sana vereceği belli oluyor. Bu noktada ise, resepsiyona herhangi bir şey sokman gerekirse, bunu iç çamaşırlarınla yapman gerektiğini anlayabiliyorsun. Shunsen’in teklifini reddetmenin daha büyük sorunlar doğuracağını bildiğin için, kıyafet konusunda bir ses çıkarmıyorsun. Son olarak Shunsen “Bugün herhangi bir şey satamadığım ilk bayan sizsiniz. Umarım bu son olur.” diyor ve hemen sonrasında “Yarın Güneş batmadan burada olursanız sevinirim.” diyerek konuşmayı sonlandırıyor. Belinin hemen arkasına denk gelen, ancak sana temas etmeyen eliyle seni kapıya kadar uğurlayan Shunsen, sen giderken bile sana hayran bir şekilde bakmaya devam ediyor.

Kapalı konu

Eğer başka bir planınız yok ise, kaldığınız yere gidip buluşabilir ve planlarınızı yapmaya başlayabilirsiniz. Boş bir tur olmaması için, bir tura göre fazla hamleler yapabilirsiniz. Eğer gerekli görürsem, fazla kısımları olmamış sayarız, orası sorun olmaz. Yeter ki turunuz sizin açınızdan ve görev açısından boş bir tur olarak geçmesin.

[Endo Isshiki]

Son hamlemi yapıp Norio'nun cevabını beklemeye koyulmuştum. İlk başlarda kötü gördüğüm bu insana şimdi kanım kaynamış gibiydi. Yani en azından benim tarafımdan yaratılan o buzlar erimişti. Onun öyle bir düşüncesi yoktu sanırım, benim düşündüğüm gibi biriyse. Her neyse, cevap diyorduk. İşte Norio'da konuşmaya başlamıştı. İlk başlarda tahmin ettiğim şekilde bana karşılık verdi. Benim konuşmamın devamı niteliğindeydi yani. Ama sonrasında beklediğim cevaplar gelmemişti. Beklediğim cevabı geçtim, tahmin edebileceğim cevaplar gelmemişti. Fazlasıyla şaşırdım. Öyle böyle değil. Meğerse bu adam bizim tarafımızdaymış. Kim tahmin edebilirdi ki? Ulan o kadar saydırdım birde bu adama. Şimdi utanç içindeyim. Üzüldüm, kendimi kınadım. Neyse, bana üç isim saydı. Ve bu üç isimin üçü de bizim listemizdeydi. Bir an bocaladım ama sonra tekrardan toparladım. Bocalamamın sebebi tabii ki de şaşkınlıktı. Nereden biliyor olduğunu sorgulamayacaktım bu ismleri. Üzümü yeyip bağını sormayanlardanım ben. İşime yarıyorsa kullanırım. Bu yüzden konuşmayı burada bitiriyordum. Norio'ya son bir kez daha teşekkür ediyor ve oradan ayrılıyordum. En büyük teşekkürüm ise son söylediklerineydi. Bu bilgi, bizim köy için altın değerindeydi. Bir gün param olursa o sanat şeyini bile yapabilirim. Norio'ya teşekkür babında. Dermişim, ehehehe. Tabii ki de yapmam. Norio hakkındaki düşüncelerimi silsem bile sanatı hala sevmiyorum.

Şimdi durumu analiz edersek üç isim var elimde. Görev paylaşımı yapmıştık biz. Bunlardan kaçını araştırıyoruz şu anda? Ve araştırılan kişiler kimin elinde? Bunlar sorularımdı. Geçmişe şöyle bir dönüp bakınca, iki isim alınmıştı bana Norio'nun söylediği isimlerden. Bunlar da gayet güzel bir şekilde paylaştırılmıştı. Karen denen kadını Hayato almıştı. Shunsen'i isi tavşan almıştı. O zaman geriye bir isim kalıyordu. Bu da Shinsaku oluyor. Hatırladığım kadarıyla benden sadece bir yaş büyüktü. Yiyecek ve içecek ticareti yapıyordu. Gereken bilgiler elimde. O zaman son tercihim bu adamı araştırmak olacak. Ama nereden başlayacağımı kestirmem lazım öncelikle. Yiyecek - içecek ticareti eğer düşündüğüm gibiyse ambar ve depo tarzı yerlere bakmam gerekiyor. Burada depolanan mallar satışa geçiyordur. Muhtemelen bir dağıtıcı vardır ve Shinsaku direkt olarak bu dağıtıcıyla iletişime geçiyordur. Yani Shinsaku, dağıtıcıya malları satıyor. Bu malları alan dağıtıcı da bunu kasabaya dağıtıyor. Olay böyle olmalı. Çünkü bizzat Shinsaku'nun buradaki işletmelere tek tek bu işi yapacağını düşünmüyorum. Ulaşım olarak da büyük ihtimalle kara yolunu tercih ediyorlardır. Zaten mantık çerçevesi içinde bakınca başka bir çıkar yolu gözükmüyor.

O zaman, ne yapmam lazım? Gereken bilgileri kafamda oluşturdum. Ne kadar doğru, orası tartışılır. Ama bundan daha iyisi de gelmiyor, oluşmuyor kafamda. Şimdi gideceğim yer bu yiyecek - içecek ticaretinin başladığı yer olmalı. Fakat elimde Shinsaku ile diyaloga girmek için, Norio'da kullandığım gibi bir plan veya materyal yok. Buna da bir çözüm bulmam lazım, yoksa sıkıntı yaratacak bana. Fakat ne kadar kendimi zorlasam da Shinsaku ile diyaloga girmemi sağlayan bir fikir üretemiyordum. Bu yüzden doğaçlama bir şekilde oraya gitmenin şu anlık en iyisi olacağını düşünüyorum. Çünkü aklımda bir şey yok ve oraya bir an önce gitmem lazım. Daha fazla zaman kaybedemem. Oraya gittiğim an aklımda bir şeyler belirebilir. Ya da ne bileyim, tanrı falan yardım edebilirdi. Böyle şeyler bir anda olur zaten, öyle değil mi? O yüzden şimdi, bu yiyecek ve içeceğin depolandığı yerleri araştırmaya başlamam lazım. Yine sokaktan geçen insanları kullanmayı planlıyordum. Ama tabii bununla da sınırlı kalmayacaktım. Bana asıl yardımcı olacak şey ise buradaki dükkanlardan edineceğim bilgi olacaktı. Direkt yiyecek ve içecek işi yapan dükkanlara gidip size bunları sağlayan dağıtıcının deposu nerede ya da merkezi nerede diye soracaktım. Bu plandı. Umarım her şey yolunda gider ve ben de bu aksiyondan sonra rahat bir nefes çekebilirdim içime.

[Kazuki Hayato]

Miyazaki, hayır.. Klas adam! Farkında mısın az önce işimi yapmamda bana nasıl yardımcı oldun.. Bence sen kesinlikle bizim tarafımızdasın. Elini sıktıkça yüzündeki gülümseme artıyor. İş nasıl da istediğim yere geldi ama. Resepsiyon biletini bana altın tepside sundun! Ne kadar teşekkür etsem az... Düşük çeneli arkadaşımın belirttiğine göre resepsiyon sonrasında Karen ile tanışabilecektim. Hazırlıklı gidecektim oraya. Tetikte olacaktım. Şu an bile Miyazaki'nin gülüşünün altında yatan şeytanlığı görmeye çalışıyordum. Ama git gide kendimi bunun paranoya olduğuna alıştırmıştım. Miyazaki buydu. Kendi deyimiyle, onun klası buydu. Fazla bir şey bilmeyen, güçlü ama saf... Karen'in nerde olduğunu dahi bilmemesi onu sadece 'piyon' yapardı. Miyazaki benim aradığım türden bir adam olmaya çok yakındı ancak o değildi. Karen ile takım arkadaşı olduğundan bahsetse bile onun hakkında benim bildiğimden fazlasını bilmemesi onu garip bir duruma sokmaya yetiyordu. Neyse ki bunu anlayamayacak, idrak edemeyecek kadar saftı. Ben değilim. Beni resepsiyona götüreceksin, her şey yerinden izlememe olanak vereceksin. Miyazaki çok iyi rol yapan biri diyelim. Beni bile gülüşüyle kandırdı. Benim ne planladığımı anladı. Beni neden resepsiyona götürmeyi denesin ki? Fazla saçma. Shinobi olduğumu bilip çekiniyorsa bile benim şimdiye kadar ona zarar vermeyecek tarzda biri olduğumu da anlamıştır. Elimi rahatça sıkabilecek biri. Gözü pek diyemem ama tüm bu nedenler bu teorileri çürütüyor. Artık seninle pek bir işim kalmadı Miyazaki. Bana sadece Miyake Karen'i ver. Sonra da klasını konuşturmaya devam et.

Tüm güler yüzümle Miyazaki'nin buluşma zamanını onaylamış ve tavsiyesine karşılık teşekkür etmiştim. Klas giyinme konusu tabi biraz önemsiz kaçsa da aslında gerekli bir detaydı. Orada bulunacak insanlar zengindi ve kıyafetleri burada Miyazaki'nin üzerinde gördüğüm şıklıktan az olmayacaktı. Yani sıradan bir kıyafetle gitmem demek bayağı dikkat çekmem demekti. Yaşım ve görünüşüm pek dikkat çekmezdi buna oranla. Çünkü tüccarların arasında yaşı bayağı genç olan bir tane de görmüştüm. O yüzden ilk olarak iyi bir kıyafet ayarlamam gerekiyordu. Büyük ihtimalle ya birinden ödünç alacak, ya da kiralama yoluna gidecektim. Kiralama işi daha kesin gibiydi çünkü burada bana pahalı kıyafet ödünç verecek bir dostum yoktu. Bu konuyu düşünmeyi takıntı edinmiş şekilde Miyazaki'nin yanından ayrıldım. Ona klas bir de selam çakmış, ayrılmadan önce tüm dediklerini onaylamıştım. Aynı şekilde yanındaki elemanları da teker teker selamlamıştım. Pek gerekli kişilikler olmasa da arada insan taklidi yapmalıyım. Görevde olsam bile.

Kaldığımız hana doğru ilerlerken ne giyeceğim konusu tekrar aklıma geldi. Yolları pek bilmediğim için biraz uzatmam muhtemeldi ancak kasabanın küçük oluşu ve görsel zekamın da iyi oluşu beni endişeye sokmadı. Aksine biraz dolaşmak iyi gelebilirdi. Şöyle rahat bir tavır alıp insan olduğumu hatırladım. Derin bir nefes aldım. Ardından bütün yönlere tek tek göz gezdirdim. Ağaçlık yerleri ve ev çatılarını hızlıca taradım. Dikkatimi çeken bir şeyin olması durumunda istifimi bozmadan yürümeye devam edecektim ancak bu durum devam ederse atlatmak için elimden geleni yapacaktım. Gizliliğimden emin olduktan sonra gözlerim bir mağaza arayacaktı. Ne alacağımı kafamda oluşturmaya başlamıştım. Aklımda orta kalitede bir kumaş pantolon, parlak bir çift ayakkabı ve vücut hatlarımı belli edecek dar kesim bir gömlek vardı. Eğer uygun gelirse bir ceket de bakabilirdim. Ancak bunları bu kasabada bulmak da zordu açıkcası. Aklımdaki şık şeyleri bulabileceğim bir dükkan olup olmadığından bile emin değildim. Yanımda fazla para da yoktu açıkcası. Bir mağaza bulduktan sonra aradıklarıma yakın olan şeyleri bulacak, ardından dükkan sahibiyle aramda biraz hararetli bir konuşma geçecekti. Kiralama yoluna gitmek istiyordum. 1 gece giyeceğim bir şey için fazla para vermek istemiyordum çünkü. Esnafın halini bilen biriydim. Güler yüzle yaklaşacak, selamlayacaktım. Karşımdaki insanın benden olumlu hisler alması için elimden geleni yapmalıydım. En azından bana güvenebileceğini bilmeli ve bana elbise kiralama yolunu açmalıydı. Bunu oldukça hayırlı bir iş için istiyordum! Yine kendime bir senaryo yazmıştım bile. Ben... Ailesi olmayan, işinden kazandığı parayla da anca kardeşlerini geçindirebilen zavallı bir genctim.. Biricik sevdiğine doğum gününde şık gözükebilmek uğruna güzel de bir kıyafete ihtiyacım var! Kendimi bunları söylerken bir hayli efkarlanmış bir duruma sokabilirdim. Hatta gözlerim dolu bir şekilde dükkana girmem psikolojik bir etki bırakabilirdi. Beleşçi değil de, kiralamak istemem ise benim fakir ama gururlu olduğumu gösterirdi. Bu kasabayı gözlemlediğim kadarıyla genel esnaf profili buna ılımlı yaklaşırdı. Umarım gideceğim dükkanın sahibi de bana bu konuda yardımcı olabilir.

Karen için.. Yani resepsiyon için şık bir kıyafet ayarladıktan sonra hanın yolunu tutacak biraz karnımı doyuracak ve dinlenmeye bakacaktım. Gece yatmadan önce saçımı sakalımı kontrol edecektim ve güzel de bir duş alacaktım. Pek huyum olmasa bile Miyazaki'nin hatrına klas görünmeliydim...