[A - Rank | Shichi & Nobu & Kazumune] Altın Diş

[Higashizono Kazumune]

Derin bir içmek için can atıyordu aslında Kazumune, ama nedense bunu yapmak yerine boş boş etrafına bakıp sadece derin nefesler alıyordu. Olaylar tahmin ettiği gibi gelişiyordu. Basit ve sıkıcı bir ortamda bir süre oyalanacak gibiydi tahmin ettiği gibi, ama bunu yapmak ona doğru gelmiyordu. Zamanı pek değerli gördüğünden değil ama zamanını boş yere harcamak ona bir nebze olsada hep koyardı. Yani şurada harcadığı zamanda içebileceği onca kadeh, kestirebileceği onca saatti düşününce... Haklıydı bence Kazumune.

Sıkkın bir tavır içinde olduğunun farkındaydı Kazumune, ama işin bu tarafına odaklanmak yerine görevin sonunu gözlerini kapatıp hayal etmeyi yeğliyordu. Hep böyle yapardı ve hep bundan karlı çıkardı. Koca bir görevi olumsuzluklarla bitirmeye çalışmak yerine bardağın dolu tarafına bakma olayı, kesinlikle kendisini iyi hissetmesini sağlayan bir faktördü. Az olan kamp eşyalarını toplamayı bitirdiğinde diğer ikisinin çoktan bitirdiğini ve yola koyulmak için hazır olduğunu görünce Kazumune, derince bir nefes alıp çantasını sırtına attı ve şöyle bir hazırım bakışı attıktan sonra diğer ikisinin bir kaç adım arkasından koşuşturmaya başladı. Normal bir insan için ziyadesiyle zor olacak bu eylem, Kazumune ve diğerlerini pek zorlamıyor gibi görünüyordu.

Kazumune, arkadan dizilişlerine göz ucuyla baktığında bir üçgeni anımsattıklarını sezdi. Birbirlerini pek tanımalarına rağmen uyum içerisinde hareket etmelerini yıllardır aldıkları eğitime bağlıyordu Kazumune. O kadar eğitimi boş yere almamışlardı sonuçta.

"Şimdi abiler bir şey soracağım ben, bu geçitten tek bir konvoy geçeceğinden eminiz değil mi? Derin bir iç çekti Kazumune. Sabahtan beri yapmak istediği şeyi ağzından çıkardığı sözlerden sonra yapmasına kesinlikle bir anlam veremiyordu, sadece yapmak istemişti canı. Aynı bu ana kadar derin bir iç çekmek nasıl istemiyorsa canı, şimdi de istemişti. "Şahsi olarak ben ne konvoyun şeklinden ne de konvoyda ki elemanlardan haberdarım. Hani emin olalım da sonra bir terslik çıkmasın."

Konuşurken hızını biraz azalttı ve diğerlerinin anlaması için cümlelerini oldukça anlaşılır bir şekilde ağzından çıkartmaya özen gösterdi. Görev genel manasıyla onu pek ilgilendirmesede bu görevin başarısızlığı her halükarda onu etkileyecekti.

Bundan öte bu görevi uzatarak zamanını daha fazla heba etmek istemiyordu.

Terlere karışık yağmur damlarının saç diplerinden yüzüne doğru dökülmesiyle içten bir kaç küfür mırıldandı. Yağmur aynı yollarının üzerindeki eğim gibi hissettirmeden bir anda azalıp bir anda yükselebiliyordu. Hasta olmak istemiyorum, diye iç geçirdi Kazumune.

Etrafına şöyle bir baktı. Ardından üzerini süzdü. Bugün klasik siyah kırmızı kenarlı kinamosu yerine, klasik Shinobi üniforması giymişti. Aslında bu yerinde bir karardı; çünkü bu yağmurun altında kinamo ile dolaşmak hastalık demekti. Ama neden kinamo yerine shinobi üniforması giydiği konusunda sabit bir fikre sahip değildi, hatta bu şeyleri üzerine ne zaman geçirdiğini bile tam olarak anımsamakta zorluk çekiyordu.

Sırt çantasının altında kalmış kılıcına kaydı gözü bir anda. Genelde kinamo giydiği zamanlar bel kısmına iliştirdiği kılıcının sırtında olmasına pek alışık değildi. Ama kıyafetlerinin getirdiği reaksiyonla kılıcının orada durması gerektiğine inanmıştı.

Her halükarda Kazumune tuhaf bir ruh halinde, tuhaf iki ekip arkadaşıyla tuhaf bir görevin yamacındaydı. Ve bunun ziyadesiyle farkında olarak o yamaçtan düşmemek için elinden geleni ardına koymayacaktı.

[Arashi Nobu]

Yaşadığım bu hayatta, her şeyin ayrı bir önemi vardır. Konuşma, duyma, görme, fiziksel yetenekler, düşünce tarzı, fikirler ve hatta giyim kuşam bile ayrı bir yer tutar. Üzerinizde bir ton can kurtaran ile dolaştığınızı düşünün, hepsinin yerini iyi bilmeniz size büyük bir avantaj sağlar. Elinizi attığınız yerden yanlış bir şeyi çekmeniz, hayatınızın sonu olabilir. Giyinirken bile stratejik giyinmek zorundasınız. Göreve gideceğiniz yerin hava koşulları bile bu duruma etki eder hatta. Gerçi yıllarınızı bu işe verdiğinizde, zaten düzeninizi oturtmuş oluyorsunuz. Üzerinizdeki her can kurtaranın yerini ezberlemiş oluyorsunuz.

Bugün ben, her zamanki kıyafetlerimden fazlasını giyinmemiştim. Yağmur, bu sıcak günlerde beklemediğimiz bir etkendi, bu yüzden hazırlıksızdık. Eh... Zaten çok fazla fiziksel aktivite sağlayan işimizde, birde fazladan eşya taşımak ekstra bir yük getiriyor. Bu yüzden her daim yanımızda giymek için yağmurluk taşımıyoruz. Siyah bir pantolon, üstüme kolsuz, turuncu bir elbise, onun üzerine de shinobi yeleğimi giymiştim. Kollarımda bir kaç parça ince şerit halinde deri parçası ve uzun bileklerim duruyordu. Dövüşte bana bir artıları olmasa bile suratımdaki maske gibi onlarda beni tamamlayan etkenlerdendi. Evet, birde maskem var, sert bir maddeden yapılma ve suratımda gözlerim hariç her yerimi kapatmakta. Ben bu maske ile tanınmak istiyorum, beni gördüklerinde, suratımdaki maskeme baktıklarında "Arashi Nobu geldi!" demeliler, dost düşman fark etmeksizin. Son olarak da en içe giydiğim siyah bir t - shortun kapüşonu kafamı kapatıyordu. Biraz da olsa sanırım bu beni yağmurdan koruyabilir.

Kampımızı toparladıktan sonra hemen geçide doğru ilerleme pozisyonumuzu alıp yola koyulmuştuk. Çok fazla uzun sürmeyecek, ama bizi birazdan yağacak yağmurla birlikte birazda olsa yoracak bir yolculuktu bu. Önemi yok, hepimiz zaten bu işe alışık değil miyiz? Bence alışık olmalıyız. Yolumuz gerek kayaların, toprağın ve ağaçların üzerinden olsun bir şekilde gidiyordu. O sırada Kazu konuşmaya başlamıştı. En suskunumuzun ilk konuşması sanırım büyük bir ironiydi ama bence iyiye işaret.

Söylediklerini biraz kafamda tarttıktan sonra;

"Verilen bilgilere göre başka herhangi bir konvoy geçmeyecek. Eğer zamanında yetişirsek bir sıkıntı oluşacağını sanmıyorum. En az bizim kadar, köyde bu işin sıkıntısız bir şekilde bitmesini istiyor. Bize yanlış istihbarat vermeyeceklerdir. Buna güvenmekten başka çaremiz yok. Bir an önce şu geçide varalım ve işimizi bitirelim. Başka ne isteyebiliriz sanki değil mi? Haha..." diyecektim.

[Kotatsu Shichi]

Şimdi bilmem farkındamısınız, yoksa farkında olmamak için rol mü kesiyorsunuz? Hangisi olduğu pekte umrumda değil açıkçası. Ama oğlum millet aç ulan! Görün artık şu içine soktuğumunun durumunu, farkına varın! Niye aç olduklarını sorgulayın, çünkü para yok kavrayın bunu. Ekonomiyi bok götürüyor! Aileler küçüklerine yemek götüremiyor, midelerinde birşey olmadan yatıyorlar o küçük veletler! Hatta talihten yana biraz daha yoksul olanların başını sokacak bir evi bile olmuyor. Benim gibi çocuklar hoca! Öldüğünde cennette yemek yiyebileceğini bildiği için ölmek istemeni sağlayacak bir açlıktan bahsediyorum. Anlayabiliyormu o tok kafan söylediklerimi? Üşüme hissinin geçmesi için sonsuza kadar hissetmemeyi istemekten dem vuruyorum sana! Eğer bunların hepsi icad edenini siktiğiminin parası yüzündense lanet olsun öyle şeye. Parası olan paylaşsa ya azcık! Parayı mutlu olmak için biriktirmiyormusunuz, paylaşarak mutlu olsanız ya! Ama yok hocam, o pek muhterem bokunuza talip olsunlar tüm fakirler! Kimki ulan onlar? Ne paylaşacaksınız kıymetli paranızı. Başka insan hayatlarının değeri nedir ki para karşılığında... Eğer böyle düşünüyorsanız size söyleyebileceğim tek birşey var hocam.

Bokumu yiyin siz!

Hiç kusura bakmayın valla, çünkü ben sizin gibi düşünmüyorum. Bu göreve katılmamın sebebi aç olmam yahut paraya olan ihtiyacım değil. Kendime yetebilecek kadar param var zaten. Pasif pasif oturarak bile kazanabiliyorum o parayı. Ben başkalarının bu paraya olan ihtiyacını bildiğimden katıldım aha bu arkadaşların yanına. Görevden kazandığım bütün parayı bağışlamayı planlıyorum en başından beri. Elinden ateş topu atabilen raistlin gibi adamım olm. Parayı ne yapayım ben? Elin ninjası ne etsin parayı pulu. Salla koy kenara hocam, etrafa bir faydamız dokunsun.

Neyse, ağaçtan aşşağı hoplamış eşyalarımı toplayıvermiştim sakin sakin. Yağmur yağıyordu ama ben pek takmıyordum aslında, zira boyunluklu bir garip kıyafet giymiş, üstünede bir sarı trençkot çekivermiştim. Soğuk moğuk vız gelir tırıs giderdi yani. Yağmurda ıslatacaksa ıslatsın ne yapayım yani. Etrafta derin deniz kralı falan yok ki tek yumrukta hem ona hem yağan yağmura sktir çekeyim. Mecbur ıslanacağız, kaçınılmassa zevk alacaksın felsefesinden başımı eğivermiş yürümeye devam ediyordum bende. Derken diğerlerinin konuşmalarını duymuştum, heyecanlıca bende cevap verecektim. Önce samurayın konuşmasına karşılık vermiştim yağmura karşın herkesin duyabileceği bir sesle. Tabi önce avcunun içinden ucu yılan başlı mızrak fırlatacakmış hissine kapılmamı sağlayan elemanın söylediklerinin bitmesini bekleyecektim : ''Oğlum konvoyu burada olmassa bu bizim sorunumuz değil ki zaten, bize bu görevi veren elemanlar yanlış söylemiş biz n'apalım? Saatinde vaktinde yerimize ulaşmışız işte daha ne? Götünü keserim suç atanın merak etmeyin!'' Daha sonrasında da adımlarımı serileştirecek ve varmam gereken çek poyinte doğru emin adımlarla ilerleyecektim!

[GM - Naruto]

Kapalı konu

Farklı farklı meselelerden mütvellit hiç müsait olamadım. Geç kaldığım için özürler olsun, bundan sonra 24 saatte bir yazmaya özen göstereceğim. Kazumune'nin pasifliğini de siliyorum geciktiğim için. Kendisinin pasifliği kalmamıştır.

Geçit git gide büyüyor gözlerinizde. Yaylada ilerlerken, sağınızda ve solunuzda başlayan ufak koruluklar 100 metre kadar ileride kendilerini kocaman bir ormana bırakıyorlar. Bu ormanı ortadan kesen kocaman yolu bir işaret olarak kullanıp oraya doğru ilerliyorsunuz.

Geçide yaklaştığınızda, yavaşlıyorsunuz. Hava, bulutların artmasıyla daha da kararıyor ve zaten akşama çalan zamanla beraber, görüş menziliniz kısalmaya başlıyor. Geçit, uzun bir ormanın ortasındaki eksik ağaçlardan ziyade, karanlık bir gecedeki kocaman bir pencere gibi önünüzde seriliyor. Ağaçlar simsiyah birer silüet, geçidin oluşturduğu boşluk ise gri ve turuncu tonların birbirine karıştığı gökyüzü.

Belirlenen noktaya varıyorsunuz sağnak yağışın altında. Yavaşlıyor ve duruyorsunuz geçidin, yani kocaman yolun ortasında. Birbirinize bakıyorsunuz, ardından sağınıza. Geçit, ağaçların arasından dümdüz ilerliyor ufka doğru. Solunuzda ise sonsuz yayla ve ufak tefek koruluklar. Erken geldiğinizi düşünüyorsunuz, veya Sanraku'nun konvoyunun geç kaldığını.

Bir kaç dakika sonra, geçidin ilerisinden bir kaç ışık kaynağı gözünüze çarpıyor. Gri ve turuncu arkaplanda parıldayan beyaz noktalar, sallanarak ilerliyor geçidin çıkışına doğru. Bir süre beklediğinizde, bunun sizin beklediğiniz konvoy olduğunu görüyorsunuz.

Konvoydan ziyade, bir tane lüks bir vagonu taşıyan 2 tane at görüyorsunuz, yürüme hızında ilerleyen. Vagonun çatısında oturan bir arabacı var, kafasında çembersel japon tipi şapkasıyla ve yağmurluğuyla. Vagonun önünde ilerleyen 2 silüet görüyorsunuz, hemen baktğınızda aynı şekilde vagonu arkadan yürüyerek, sakince takip eden 2 silüet daha farkediyorsunuz.

Silüetler dizlerine kadar gelen siyah yağmurluk giymekte ve sarı, çembersel ve geleneksel japon hasır şapka takmaktalar. Dizlerine kadar gelen botları da bulunmakta. Hasır şapkalar yüzünden silüetlerin burunlarından yukarısını görememektesiniz. Her biri belinde birer katana taşımaktalar ve her birinin elinde de birer bambu sopasının ucundan sarkan japon feneri bulunmakta. Gördüğünüz ışıkların da bu fenerler olduğunu anlıyorsunuz.

Bahsetmeye çalıştığım fenerler;

Size yaklaştıklarında yavaşlıyorlar ve konvoy duruyor. En öndeki 2 silüet ile aranızda 10-15 metre civarı bir mesafe var. İki silüet de öne çıkıyor bir kaç adım, boştaki elleriyle kılıçlarını kavrıyorlar, ardından sizin sağınızda kalan herif konuşuyor. "Arabanın yolunu kesiyorsunuz. Çekilin." Herifin ses tonu gayet sert, yağan yağmurdan hiç etkilenmemiş gibi geliyor.

[Arashi Nobu]

Hızımızı yağmurla birlikte arttırmıştık. Geçit ile aramızda herhangi bir engel görünmüyordu. Biz ise bedenen ve ruhen çoktan bu göreve hazırlanmıştık. Hatta Kazu bile, üşengeçliğini nedendir bilinmez, bir kenara bırakmıştı. Bir kaç koruluk, sağnak yağmur, toz toprak, çamur derken sonunda geniş ticaret yoluna ve uzaktan küçük ama yakından oldukça büyük görünen geçide varmıştık.

Gözlerimizi geçidin diğer tarafına diktiğimizde önümüzde ve arkamızda dümdüz uzanan yol beni biraz cezbetmişti doğrusu. Sonsuzluk kavramı oldukça ilginçti benim için. Bir şeyin sonsuz olabilmesini aklım almıyordu. Yani sonsuzluğu kabul edebilirim ama algılayamamak var ya, içimi kemiriyor, beni bitiriyor resmen. Kalbimi hızlandırıyor, kanımın daha hızlı akmasını sağlıyor. Bu yol belki sonsuz değildi ama sonsuzluğu hatırlatıyordu bana. Yinede sonunu göremediğimiz bir şeyin, küçük hayatlarımıza sonsuz geliyor olması çok doğal.

Geç kaldığımızı düşünmüyordum ancak beklemek durumunda olduğumuzu hissediyordum. Bize verilen kesin bir istihbarat kaynağından gelmişti, bu yüzden tereddütüm yoktu. Herhangi bir sebepten ötürü konvoyun geç geldiğini düşünüyorum. Belkide yolda saldırıya uğramıştır, bugünlerde oldukça sık duyulan bir şey. Hele ki sağnak yağmurda görüşlerin kısaldığını düşünürsek, bu epey olası bir durum. Kim bilir kimler saldıracak bu gece? Aksiyonu kesinlikle bekliyorum. Bizim haberimiz olduysa daha bir çok iyiden kötüden herkesin haberi olmuştur bu konvoydan. Yinede buraya kadar korumasız gelmeyeceklerdir, bu yüzden kazasız belasız buraya varacakları kanaatindeyim.

Zaten kısa süre sonra ileriden bir ışık belirmişti. Aslında iki... Hayır, hayır tam dört ışık belirmişti. Ben bu sırada "Kolay bir görev olacağını düşünmüyorum. Yağmur görüşümüzü engelleyecek, etrafa dağılan istihbaratlar bir çok kişinin dikkatlerini buraya döndürecek. Asıl aksiyon buradan sonra başlıyor beyler ve ben çok heyecanlıyım. Ne dersiniz? Sizde birilerini pataklamanın vereceği adrenalinden nasibinizi alacak mısınız?" demiştim. O anda sağ elimi yumruk yapıp, sol elimin avuç içine vurmuştum. Dişlerimi gıcırdatacak derecede sıkmış, suratıma şeytani bir gülüş yaymıştım. Maskemden ötürü bu görünmüyordu ancak beni tatmin etmeye yeterdi.

Konvoy, geçici geçip önümüze geldiğinde öndeki fenerli adamlardan birisi çıkıp, çekilmemizi söylemişti. Ben öne bir adım attım ve "Buraya yolunuzu kapatmaya gelmedik, buraya yolları sizin için açmaya geldik. Biz Nikkougakure köyünden Taiyou tarafından gönderildik. Ülkemizdeki geçişiniz sırasında sizlere güvenliğiniz için eşlik edeceğiz. Liderimizden ve lordumuzdan ufak bir hediye olarak düşünebilirsiniz. Bu sırada sizin hizmetinizde olacağız." diyecektim yağmur sesi, sesimi bastırmasın diye bağırarak. Ancak tonumu kesinlikle sinirli ya da heyecanlı olarak ayarlamayacaktım. Sıradan bir şekilde konuşacaktım. Adamlarla ilk iletişimimizi kurmuştuk ve daha ilk dakikadan bize güvensizlik duymalarını istemem.

[Kotatsu Shichi]

Yağmur yağınca normalde koşmaya başlanmaması gerekir hocam. Hem ayağın kayar düşer ölürsün diye, hemde koşarken kol ve bacaklarını daha fazla açtığın için ıslanabilecek yüzey alanını arttırırsın ondan. Yağmurlu ortamlarda normalde yapman gereken pek istifini bozmadan seri adımlarla ilerlemektir. Bize öğretilen buydu daha doğrusu ama işte önümdeki ümmet koşmaya başlayınca ben nasıl geride kalabilirdim ki? Camış gibi koşmaya başlamıştım takdir edersiniz ki.

Ciğerlerim patlayacakmış gibi koşarken burun deliklerimin kocaman kocaman açıldığını göremesemde farkediyordum, ne hızlı koşuyormuş lan bu ikisi! Gtümü yarttım yetişeceğim diye ama anca aynı hızda ilerleyebiliyorum. Sonunda vardığımızdaysa belimden kıvrılıp kafamı aşşağı eğiyorum. Ağzımdan ''Houff... Houff...'' diye saçmasalak sesler çıkıyor. Ha bu ümmet çok yoruldu mu bilmem ama ben şimdi iç organları bırakacağım yere. Ne biçim koştuk ulan öyle?

Bir yandan çaktırmadan dinlenmeye çalışsamda yapamıyorum anasını satayım, göğsüm körük gibi inip kalkıyor. Harbi ne koşmuşuz ya, saç diplerim bile terledi anasını satayım. Ümmete rezil olmamak için nefesimi toplamaya çalışırken bir yandan da sonunda ışıklarını görmeye başladığımız konvoya bakmaya başlıyorum. Şimdi sen buna konvoy demişsin ama bu bildiğin lüks at arabası abicim. Şuna bak be, pehehey fenerler menerler bir şekilli ortam ki sormayın! Etrafta da Ceysın Sıtathım gibi ağır abiler var böyle katanalı falan ama sorun olacağını sanmıyorum, Kazumune Reyiz tek başına bile halleder bence onları.

Kendi de dedi zaten, siz konuşma işini halledin gerisi bende diye. Ne diyeyim abiler, adam kendine güveniyorsa yapabileceğim hiç bir şey yok. Bu sırada Nobu konuşunca başımla onaylar bi şekilde selam vermiştim ona. ''Yağmuru yağıyorsa yağsın reyiz, onu kendi yararımıza kullanırız olur biter. Hazır görüşü düşürüyor işte, bende kervanla karşılaştıktan sonra arkamıza bizi takip etmelerini zorlaştıracak bir kaç yem bırakırım mis gibi. Gerisi sizde zaten.''

Katanalı elemanlardan konuşmaya başlayanı duyduğum anda belimden doğrulup tekrar kafamı kaldıracaktım ben. Sakin bi şekilde önce elemanın söylediğini, sonrada elinden mızrak çıkartabileceğine inandığım maskeli ümmetdaşımı dinleyecektim. Ardından da bende konuşmaya katılacaktım: ''Taiyou, misafirlerine önem gösterir. Sanraku-san umarım yol boyunca edeceğimiz eskortluktan memnun olur.''

[GM - Naruto]

Kapalı konu

Kazumune ilk pasiflik uyarısını almıştır.

Hasır şapkalı konuşan herif üçünüzü süzüyor, ardından yanındaki herife bakıyor. Tekrar size döndüğünde, yağmur sesini delip geçen bir tonla konuşuyor; "Sanraku-sama adına, biz de Taiyou'yu selamlıyoruz. Arabanın içerisinde, sizi bekliyor kendileri." Ardından bir kaç adım geriye atıyor ve sizin arabaya yaklaşmanıza izin verdiğini belli eden bir eda ile elini kılıcından çekiyor, hala etrafı süzmekte.

Üçünüz de durmakta olan arabaya doğru ilerliyorsunuz ve sağa doğru sürülerek açılan kapının önünde duruyorsunuz. Savaşçılardan biri yanınıza geliyor ve bir eliyle kılıcının kınını, bir eliyle de kapının sürgüsünü tutarak kapıyı açıyor. Ardından kapının yanında konuşlanıyor, içeri girmenizi beklermişçesine.

Teker teker arabanın içerisine giriyorsunuz. İçerisi loş ve dumanlı, bir kaç saniyeyi alıyor içerisinin standart bir japon yatak odasını andırdığını kavramanız. Tatami kaplı yere serilmiş geniş bir yer yatağı, çevredeki ekstra giysiler ve bir kaç bento kutusu görüyorsunuz. yatağın üzerine yayılarak oturmuş ve tahta duvara sırtını vermiş bir silüet görüyorsunuz, dumanın arasından. Elindeki uzunca bir borudan bir şeyler tüttürmekte, kapıda bulunan ufak camdan da dışarıya pek bu duman çıkamamakta. Sizi görünce gülümsüyor silüet pisçe.

Birebir görünüm;

"Hoşgeldiniz Taiyou'nun onurlu savaşçıları. Buyrun, buyrun. Çökün şöyle bir köşeye. Yeri ıslatmayı da kafanıza takmayın, nasıl olsa gittiğim yerde yenisini satın alacağım bu şeyin. Atmosferi kötü biraz." Sesindeki alaycı ton, doğru kişiyle buluşup buluşmadığınızı sorgulatıyor size. Bir köşeye geçip oturuyorsunuz, üzerinizden sular damlarken. Tataminin arasından aşağı süzülüyor damlalar. Muhtemelen küf yapacak ve tatamiyi şişirecek, bu tarz şeylerin bakımı da pahalı. Lâkin Sanraku çok da takıyormuş gibi değil.

[Arashi Nobu]

Bekleyişimiz, ekibin diğer konuşkanı ile bir kaç ufak laflamayla geçmişti. Adamların gelmesi ve benim konuşmamın ardından Shi, onlara, benim cümlelerimi çok güzel bir şekilde sonlandıran kelimeler dökmüştü ağzından. Karşımızda az önce katanasını tutan adam ise, biz kendimizi tanıttığımızda hemen saygıyla bizi selamlamış ve at arabasının kapılarını açmıştı. Bu beni epey şaşırtmıştı doğrusu, ağır ve tereddütlü adımlar atmıştım bu yüzden ileriye doğru. Arabaya binerken bize kapıyı açan adamın gözlerine bakmıştım, suratında bir gülümseme var mı diye. Ama yağmurdan dolayı asık ve sıradan bir surattan öteye geçememişti gördüğüm şey. Her zaman istediğini alamıyor işte insan.

Biz at arabasına binerken, sağnak yağmurun artık üzerimiz yağmadığı düşüncesi ile içim ferahlamıştı. Yağmuru ne kadar sevsem de, donuma kadar ıslandığımda her insan gibi kendimi... Hmm... Nasıl denir ona? Ha! Evet, vıcık vıcık hissediyordum. Tam olarak bu vıcıklık. Arabanın içinde gördüğümüz adam epey yağlı ve uzun saçlara, gözünde bir göz bandına ve kirli sakallara sahipti. Üzerine duman rengi bir kimono geçirmişti ve elindeki dumanlı bir aletti höpürdeterek, at arabasının içine uzanmıştı. Bizi gayet hoş ve misaferperver bir şekilde karşılamıştı. Hatta arabasını batırmamızı bile sıradan karşılamış, üzerine yenisini alacağını söylemişti. Bir insan, sırf beğenmediği için bu kadar pahalı bir şeye para harcar mı? Bu tam olarak savurganlık! Dünyada paraya ihtiyacı olan tonla insan var. Yinede bu adama bir şey diyemem, şuan korumamız gereken kişiyi öldürmemeliyim değil mi? Zira bu epey kolay olur ancak sonunda ben hapse girerdim ve buradan kalkan parayla Taiyou'dan çok yüklü bir miktarda yatırım köye akar. Hehe... Hoş olurdu ama fena adamda değil gibi duruyor. Bence önyargıların sesini takip etmeden önce biraz konuşmalıyız.

Eğer dışarıdaki adam, karşımızda duran adamın ismini söylemeseydi bunun kesinlikle aradığımız adam olmadığını düşünürdüm. Gerçi hala düşünmekteyim, çünkü adı bu kadar duyulmuş bir tüccarın sadece dört adet koruma ve tek başına yolculuk etmesi oldukça şüphe çekici. Belkide dublör kullanıyordur? Bu oldukça muhtemel bir durum. Şansımızı deneyelim madem;

"Merhabalar efendim, ben Arashi Nobu. Bugün nasılsınız? Bizden önce yolculuğunu nasıl geçti? Doğrusu biraz hayretler içerisindeydim, bu kadar adı duyulmuş birisinin, böyle az adamla yolculuk etmesi garibime gitti. Çok riskli bir durum değil mi? Bizden önce saldıran olursa nasıl karşı koymayı planlıyordunuz?"

Sorularımı sıradanmış gibi soracaktım. Ağzını aradığımdan şüphelenmemeli, eğer bir şeylerden şüphelenirse shinobi tırıvırıları, zırvalıkları gibisinden bir şeyler geveleyip işin içinden sıyrılacağım. Bakalım bu iş nereye gidiyor? Ortada bir görevimiz var ve karşımızdaki adam dublör ise kesinlikle başarısız oluruz.

[Kotatsu Shichi]

Takım oyuncusu olmak hoşuma giden birşey vallahi.

Ümmetime güvenip onları kollamak, desteklemek ve ilham vermek ön planda olmaktan daha zevkli birşey bana göre. Bu sebeple, genelde ümmetimin laflarının bitmesini bekler daha sonrasındaysa onların konuşmalarını destekleyecek başka laflar etmeyi huy edinmiştim. Az önce de buna benzer birşey yaşanmıştı, elinden mızrak çıkartabileceğine kalpten inandığım müridim bir kaç doğru söz etmiş devamını da tamamlamam için açık bırakmıştı. Bunu görmüş bir destek oyuncusu olarak boş durmam ihtimaller dahilinde bile değildi, hızlıca mikrofonu almış ve sözlerimi belirtmiştim. Samuray olan müridim ise sessizliğini korumuş ve açıklamasına uygun bir şekilde konuşma işini bize bırakmıştı. Herkesin görev tanımına uyması güzeldi, gelecekteki muhtemel sıkıntıları önemli ölçüde azaltacaktı bu gibi olaylar herhalde.

Daha sonrasında artık cazibemize mi yoksa yaptığımız senkronize konuşmanın seksiliğine mi bilmiyorum, kılıçlı koruma tav olmuş ve silahını indirmişti. İçeri girmemizi istiyordu. Şahsen bunun ıslanmamızı engelleyecek bir bölge olduğunu bildiğim için büyük bir hevesle yanımdaki mızrak çıkartan müridime çevirmiştim gözlerimi. O içeri geçmekte bir sorun görmeyince bende kocaman bir gülümsemeyle yüzümü aydınlatmış ve kafamı eğerek eşikten içeri adımımı atmıştım. Samuray dostum ise herzamanki gibi arkamızı kollamak açısından rolünü en son sergiliyecekti anlaşılan. Daha öncede söylediğim gibi, ortak planımıza uygun hareket ettiği sürece onu desteklemekten vazgeçmeyecektim.

Hızlıca bize gösterilen yere çökecek önce Sanraku-san'ı ardından ise müridimi dinleyecektim. Konuşmaların ve en önemlisi Sanraku-San'ın suretinin beynimde bir iz bırakarak kaydedilmesini büyük bir ilgiyle bekledikten sonraysa sakince ve doğal bir şekilde konuşmaya katılacaktım: ''Saldırı lafı geçmişken ve hazır kervan durmuşken müsadenizle bir kaç önlem almak için dışarı çıkacağım. Bir kaç dakika sonra tekrar buraya geleceğimi haber vermek istiyorum.'' Sonrasında başımı eğerek selam verip tekrardan dışarı çıkmak için yönelecektim, bu sırada da lafıma son bir eklenti yapacaktım, minimal derecede şüpheli bir ses tonu ile: ''Bu sırada sizde arzu ederseniz yoldaşımın sorusuna cevap verebilirsiniz Sanraku-san.''

Ardından ise kapıyı açıp tekrar yağmurun olduğu bölgeye geçiş yapacaktım. Kervanın geldiği yola dönüp 10-20 metre ilerleyecek daha sonrasında ise derin bir nefes alacaktım. Çakramı odaklayacak, yolumu kaybettiğim anları hatırlamaya çalışacaktım. Nasıl, niçin kaybolduğum gibi soruların cevaplarını vermeye çalışıp başarısız olacak daha sonrada tüm bu kafa karışıklığımı çakram ile zihnimden fiziki dünyaya taşıracaktım. Ayaklarımın altındaki toprağa kafa karışıklığımın karış karış süzülmesini izleyecek, bu menzili arttırabildiğim kadar arttıracaktım. Sonra mı? Sonraysa tekniğimin ismi dudaklarımın arasından yağmur damlalarına doğru ilerleyecekti: ''Kori Shinchuu!''

Tüm bunları başarıyla tamamladıktan sonra tekrardan koşa koşa kervana yaklaşacak, korumalara selamımı verecek ve içeri girecektim.

[Higashizono Kazumune]

Aslında Kazumune için her şey daha basit, her şey daha kolay ve her şey daha normaldi. Diğer ikisinin bir kaç adım arkasından geçirdiği tüm yolu bir kaç an dışında en ufak bir ses dahi çıkarmadan geçirdi. Susmayı, susarken insanlardan çok doğayı dinlemeyi severdi o. Yani bir ülkenin kaderini belirleyecek önemli bir toplantıda bir kuş cıvıltısı ile toplantıdaki insanların konuşmaları arasında bir seçim yapacak olsa bu kesinlikle kuş cıvıltısı olurdu. Bundan mütevelli Kazumune'nin hayatı her zaman için doğaçlama ilerledi ya zaten, hani Kazumune bir kitaba başından başlayan biri değildi. Ya kendini kitabın sonunda bulurdu bir anda ya da ortasında, ondan sonrası ise doğaçlama. Yine öyle olacağını hissediyordu. Yine bir yerlerde kaybolacağını ve tekrardan kendini bulduğunda hiç bilmediği bir olay döngüsünün ortasında kararlar vermek zorunda kalacağını... Hissediyordu. Hatta hissetmekle kalmıyor buna tüm benliği ile inanıyordu, zira kendisini oldukça iyi tanıyordu.

Yinede şüpheleri yok değildi. Pek umursadığı söylenemezdi. Gerçekten bu görevi umursamıyordu fakat ciddiye alıyordu. Öyle ya da böyle hayatta kalma dürtüsü onu bu yola itiyordu. O yüzden kafasının bir kısmında görevle ilgili, çok azda olsa tilkiler dönüyordu.

Ve belki de bu yüzden bir anda kendini malum kervanın önünde bulmuştu. Ya da bir kaç saniye sonra konuşmak için araya giren insanları geç icra etmişti. Tilkiler... Zihninin bir köşesinde, büyükçe çalıları olan bir bayırda tilkilerle kovalamaca oynuyordu.

Diğer iki yoldaşı konuşurken, o susmayı tercih etti. Zaten görevin başında konuşma işlerini ikiliye şutladığını açıkça belirttiğini düşünecek olursak, bu bir sıkıntı olmamalıydı.

Olmadı da zaten.

İki yoldaşının arkasından ilerleyip, lüks vagondan içeri girdiklerinde Kazumune diğer ikisinin yine bir kaç adım arkasındaydı. Nobu ve Shichi konuşurken dinlemekten gerçektende uzaktı ya da onları selamlayan piçimsi bir havası olan adamın sözleri... Kulak asmadı. Sadece Shichi dışarı çıkmak için yeltelendiğinde göz ucuyla süzüp, tekrardan vagonun penceresinden dışarıya odakladı gözlerini.

Adamın özel olarak kendinizi tanıttın dediğini anımsamıyordu. O yüzden kendini tanıtma gibi bir derde girişmedi açıkçası. Sessizliğini korudu. Nobu bir ihtimal onu tanıtabilir idi belki de, pek umurunda olduğu söylenilemezdi gerçi. Muhtemelen Kazumune kılıcını çekip defansif bir pozisyon alana kadar da pasif kalmaya, en ufak şeylerde bile sessizliğini bozmamaya devam edecekti.

Yine de... O tilkiler var ya, Kazumune'yi biraz yoracak gibiydi.