[Katsuo] Yeni Bir Başlangıç

[GM - Naruto]

Gözlerini açtığında kendini karanlık bir odanın içinde buluyorsun. Yere serilmiş bir şiltenin üstünde yatmaktasın ve bir an korku ile doğrulmaya çalışıyorsun. Kollarından güç alarak doğrulmaya çalıştığın anda ise karın bölgenin kaburgana yaklaşan kısmında bir acı hissediyorsun ve bu yüzden yüzünde büyük bir ekşime oluşuyor. Bakışların vücuduna kaydığında ise, üstünün tamamen çıplak olduğunu, ancak sana ağrı veren noktanın sargı bezi ile sarılmış olduğunu görüyorsun. Sargı bezi belinden dolanarak karnının altına kadar inerken, dövüşünde yara aldığın noktada kırmızı lekelenmeler gözüne çarpıyor.

Kafanı odanın içinde gezdirdiğinde, aslında pek bir şey göremesen de köhne bir odanın içinde olduğunu görüyorsun. Çatı katı gibi durmakta olan odanın tavanı tamamen tahtadan yapılmış durumda. Öte yandan yükseklik olarak da normal bir odaya göre alçak kalmakta. Tabi bu durum senin ayağa kalkıp odanın içinde dik durarak gezemeyeceğin anlamına gelmiyor. Duvarlar her ne kadar tuğla gibi görünüyor olsa da, başka bir maddeden yapılmış olduğunu görüyorsun. O madde de her ne ise, pek de sağlam durmuyor gibi. Odada bulunan tek cam ise, naylonla kapatılmış durumda. Bunun dışında odanın içinde hiçbir eşya bulunmamakta.

Sen tam olarak odanın ortasında bulunmaktasın ve sol tarafında cam, sağ tarafında ise eski bir kapı bulunmakta. Kapı o kadar eski duruyor ki, açmaya kalksan elinde kalacak gibi.

Kapalı konu

Pasiflik süresi 48 saattir.

[Izumi Katsuo]

Gözlerini açar açmaz son hatırladığı şey aklına gelmişti. Kocaman olan gözleri dehşet içindeydi. İçinde bulunduğu durumun ne kadar acınası olduğunu hissetmeye hisleri yetersiz kalıyordu. Ölüp ölmediğinden bile emin değildi. Nerede, kimle olduğunu bilmiyordu. Neden buradaydı? Kim getirmişti onu buraya?

Miura'ya layık birisi olmadığını düşünüyordu artık.

Belki de tutsaktı. Güçsüz düşmesinin ardından tehlikeli insanların elinde tutsak kalmıştı. Düşünceler birbiri arkasına sıralanırken son anı tekrar hatırladı. O kokuyu, dokunuşu ve hissi gözünde canlandırınca birisinin onu kurtardığını anladı. Gözlerini açtığında en son yenik düşüp yere yığıldığını sanmıştı. Fakat birisi onu kurtarmıştı. Onu kurtaran isim ona çok yakındı. Miura! Onu Miura kurtarmıştı. Buna adı gibi emindi. Uyanır uyanmaz bunları düşünüyor olmak yarasının verdiği acıyı ikiye katlamıştı. Kurtarılması gereken kişinin kurtarıcı olmasını kendine yediremiyordu. Bu kadar acınası bir varlık olabileceğini hiç düşünmemişti. Oysaki o kendini hep zirvede hissederdi. Kimsenin onu yenemeyeceğini düşünürdü. Bunca düşüncenin ardında kocaman bir yalan olduğunu yeni anlamıştı. Kim bilir tanrıçasının durumu şimdi nasıldı. En önemlisi de şuan neredeydi. Umduğu tek şey şuan onunla aynı evde olmaktı. Onla asla ayrılmak istemiyordu. Onu hiç kaybetmemişti ve kaybetmeye de niyeti yoktu. Bir sonraki dövüş farklı olacaktı. Bir daha yenilmeyeceğine dair kendine yemin etti.

Ayağa kalkınca yabancı bir yerde olduğuna emin oldu. Buraya daha önce gelmemişti. Hatta böylesine sefil bir evde daha önce hiç bulunmamıştı. Ne kadar berbat bir halde olduğu umurunda değildi. Tek isteği Miura'nın da burada olmasıydı. Yarasının verdiği acıyı önemsemiyordu. Ayağa kalkacak ve o kapıdan dışarıya çıkacaktı. Zaten başka seçeneği de yoktu.

[GM - Naruto]

Yerinden kalkıp kapıya gidiyorsun. Biraz acı çektiğini söylemek mümkün, ancak birkaç dakika içinde kendini iyi hissedeceğini biliyorsun. Kapının kolunu tuttuğunda, elinde kalmaması için dua ediyorsun. Tabiki duanın muhatabı Miura ve sen oluyorsun. Kapıyı yavaşça açarken, birden elinde bir tepsi olan yaşlı adamı görüyorsun. Miura'ya senden daha fazla yaklaşmış ve belki de onu senden daha çok seven o çirkin suratlı yaşlı adamı! Suratını gördüğün anda vücudundaki bütün ağrılar yok oluyor ve içini nefret duygusu kaplıyor. Ancak yaşlı adam elindeki tepsiyi sana uzatırken "Hom hom... Yi..yecek." diyor eli ile hayali şeyleri ağzına götürürken. Konuşmasındaki garipliği anlıyorsun, ancak yaşlı adam seni iteleyerek içeriye giriyor ve şiltenin yanına bağdaş kurup oturuyor. Tepsiyi şilteye doğru koyuyor ve "Yiyecek... Sen." diyor. Bu sırada eliyle ilk önce tepsiyi sonra da seni gösteriyor ve böylece yaşlı adamın yiyeceği sana getirdiğini anlıyorsun. Karnının acıktığını fark ettiğinde nefretine bir su döküyorsun ve şilteye gidip oturuyorsun.

Önündeki tepsi de sıcak çay ve birkaç atıştırmalık şeyler bulunuyor. Ancak bunlar sana şu anda oldukça lezzetli görünüyor ve vakit kaybetmeden hızla yiyecekleri tüketiyorsun. Bu sırada yaşlı adamın yüzünde kocaman bir gülümseme oluşuyor. Her ne kadar çirkin bir surata sahip olsa da, sevimli gibi de görünmüyor değil gözüne. Sen yemeğini yemeğe devam ederken "Ye... Bitsin tepsi." diyor. Zaten yaşlı adam bunu söylemese de yapacağın şey bu oluyor.

Tüm tepsiyi silip süpürdükten sonra sıra çay faslına geliyor. Yaşlı adam ilk önce sana sonra da kendine çay koyuyor ve yudumlamaya başlıyor. Birkaç yudumun ardından "Uyuyor... Çok gün. İyi... Sen?" diyor sana. Yüzünde mutlu bir ifade hala hüküm sürerken "Korku... Oldu ben. Ama iyi... Ben şimdi." diyor ve yüzündeki ifadeyi daha büyük bir gülümsemeye bırakıyor.Yaşlı Adam

[Izumi Katsuo]

Tanrının hak ettiği hizmet bu muydu?

Kapıyı açınca karşısında gördüğü adamı ilk görüşte tanıyamamıştı. Vücuduna hakim olan acı, zihnine de hakim olmuştu. Fakat bu pis yüzü tanıması çok geç olmamıştı. Bu tanrıçasının ismini bütün insanlara bağıra çağıra söyleyen insandı. Ölmesi gerekiyordu. Neden mi? Çünkü o Katsuo'nun bile söylemeye çekindiği ismi kalitesiz bir hanın duvarlarında yankılanmasına sebep olmuştu. O ismi kendisi bile söylemeye çekiniyordu çünkü ondan sıkılmak istemiyordu. İsmini zikrederken yaşadığı duyguların eksilecek olmasından, onun gözünde sıradan bir insan olmasından korkuyordu. İşte bu yüzden onun adını söylemek onun için sıradan bir şey değildi. Kıymetlisinin ismini anarken iki defa düşünüyordu.

Pis suratlı adamı ilk gördüğü anda boğazına yapışıp Miura'nın nerede olduğunu sormak istemişti. Fakat buna hem bedeni, hem de zihni izin vermemişti. Adamın getirdiği yemeği gördükten sonra düşünceleri bir anda değişmişti. Karnı açlıktan sızlarken yemeği reddedemedi. Bunu yaparken kendini suçlu hissetmiyordu. Çünkü bu adam belki de Katsuo'dan daha çok seviyordu Miura'yı. Eğer ona bir şey olsaydı bu adamın şuan nasıl bir halde olabileceğini tahmin ediyordu. Onunla daha fazla vakit geçirmişti. Bu yüzden oturdu ve yemeğini yedi hiçbir şey konuşmadan.

Yemeğini yedikten sonra adamın misafirperverliği boy göstermeye devam etmişti. Adamın ikram ettiği çaydan sonra sonunda konuşacak vakti bulmuştu. O burada keyif çatarken Miura'nın ne yaptığını merak ediyordu. Eğer önemli bir işin üzerindeyse büyük bir suçluluk duygusu hakim olacaktı. Bu yüzden sormaya biraz çekiniyordu. Sormaktan kaçamamıştı. Adamın sözü bittikten sonra vakit kaybetmeden "[b]Benim nasıl olduğum önemli değil. Miura.. Nerede? Ne yapıyor? Nasıl? Hepsinin cevabını istiyorum. Hemen." demişti. Adamın yüzündeki gülümsemenin aksine onda büyük bir nefret ve öfke vardı. Gözleriyle adamı tehdit edercesine bakıyordu.[/b]

[GM - Naruto]

Ağzından keskin bir bıçak gibi çıkan sözler yaşlı adamın gülümsemesini silmeye yeterli olmuyor. Halen daha mutlu bir ifade ile sana bakan adam "Yok... Endişe." diyor ve elini uzatıp omzuna birkaç kez yavaşça vuruyor. Adamın avucu tüm omzunu görünmez kılacak kadar büyük olmasına rağmen, yüzündeki bu sevimli ama çirkin ifade bir tezatlık oluşturuyor. Yaşlı adam "Gitti... Gelecek Miura." diyor ve hemen ardından senin yüzündeki endişeli ifadeyi görünce "Yok... Merak. Yanında... Çocuk." diyor. Bu çocuk ifadesi ile dövüşün yaşandığı gün yanınıza gelen Aoki olduğunu anlayabiliyorsun. Fakat senin konuşmana fırsat tanımayan yaşlı adam "Ha, mektup... Verdi Miura sana... Burada." diyor ve sana bir mektup uzatıyor. Mektup alelade bir kağıda yazılmış gibi duruyor, ancak özenle katlanmış halde. Üzerinde hiçbir zarf bulunmuyor ve kağıt düzgünce katlanmış bir halde. Bir an için yaşlı adamın sana ait bu mektubu okumuş olma ihtimali kafandan geçiyor, ancak yaşlı adamın mektuba kaçamak bakışlarını yakaladığında, mektubu hiç okumamış olduğunu anlayabiliyorsun.

Mektubu alıp açtığında pek de düzgün olmayan, biraz aceleyle yazılmış gibi duran el yazısını görüyorsun. Mektup ise şu şekilde:

"Yaşananlardan sonra biraz ortadan kaybolmalıyım. Ama bu bizim duracağımız anlamına gelmiyor. Aoki benim yanımda ve endişe edilecek bir şey yok. İyileşmene bak ve benden haber bekle.

Gaho'yu yanında bırakıyorum, ona sonuna kadar güvenebilirsin. Kendisi iyi ve güçlü biridir. Hoşuna gider mi bilmem ama sesi de güzeldir. Tekrar bir araya gelene kadar bütün ipleri senin elinde.

Not: Beni beklerken ismimizi yaymaya devam edebilirsin, ama sakın öleyim deme!"

[Izumi Katsuo]

Merakla adamın cevabını beklerken neredeyse elindeki çay bardağını kıracaktı. Hislerinin bu kadar kuvvetli olduğunu hiç tahmin etmiyordu. Cevabı aldığındaysa asıl endişe o zaman içini sarmaya başladı. Miura gitmişti. Onu terk etmiş, denizinde onu yalnız bırakmıştı. Şimdi ne yapacaktı? Kimle paylaştı bu engin okyanusu? Kimsesi yoktu artık. Nerede olduğunu, ne yapması gerektiğini bilmiyordu. Bu adam buradaysa geri dönme ihtimali vardı fakat emin değildi. Hiçbir şeyi bilmiyor oluşu onu deli ediyordu. Önündeki çirkin herife güvenip güvenemeyeceğini bile bilmiyordu. Korkunç bir suratı vardı ne de olsa. Yalnızdı. Tıpkı bir tanrı gibi.

Yalnızlık tanrıya özgü derler. O bu işi hiç ama hiç sevmemişti. Tanrı olmak istiyordu, evet, ama yalnız bir tanrı olmak istemiyordu. Yalnızlığın onu bu kadar derinden etkileyeceğini hiç tahmin etmemişti. Sevdiği insanların olması aslında tehlikeliydi. Ondan nefret eden, intikam almak isteyen insanların hedefleri olabilirdi sevdikleri. Bu yüzden bu işin peşini bırakması gerektiğini düşündü bir anlığına. Fakat o an, adamın verdiği mektupla birlikte bir anda silindi. Mektubun üzerinde Miura'nın yüzünü gördüğüne emindi. Bir o kadar da kafayı yediğinden. Mektubu alırken elleri titriyordu. Biraz da tedirginlik vardı içinde. Bu çirkin adamın mektubu okuyup okumadığından emin olamıyordu.

Mektubu okurken hem yalnız olmadığından, hem de adamın mektubu okumadığından emin olmuştu. Gözleri artık daha parlak bakıyordu. Artık onu hiçbir şeyin durduramayacağını hissediyordu. Başarmıştı. Miura'yı kazanmıştı. Şimdi bütün iş kendindeydi. Daha fazla güçlenmeli ve onu korumalıydı. Tanrının yalnızlığı umurunda bile değildi. Yepyeni bir tanrı kavramı yaratacaktı. Hem Miura sıradan bir insan değildi. O bir tanrıçaydı ve bir tanrının yanına yakışabilecek en güzel varlıktı. Onun yeri Katsuo'nun yanıydı. Hiçbir şeyden vazgeçmeye niyeti yoktu.

Yaşlı adama bir bakış attı ve şeytani bir şekilde gülümsedi. Artık onun kim olduğunu biliyordu. Güvenebileceği birisiydi. Bu yüzden ona "Söyle bakalım. Miura'yı aramaya mı gidelim yoksa Ölümün Notalarını bütün sokakta yankılatmaya mı?" diye sormuştu. Yüzündeki gülümsemede hiçbir eksiklik yoktu. Bu arada mektubu da adama uzatmıştı okuması için. Onun da merak ettiğini biliyordu ve adamın vereceği karar için mektubu okuması yararlı olacaktı. Şimdi sıra onlardaydı. Miura olmadan da bir şeyler başarabileceğini göstermek istiyordu. Ya da onu korumak için bir yol arayabilirdi. Hepsi Gaho'ya kalmıştı. Az önce ondan nefret ederken şimdi kararı onun vermesini istemesi, onun bir tanrı olduğunun apaçık ispatıydı zaten. Merhametli ve hoşgörülü, fakat bir o kadar da tehlikeli.

[GM - Naruto]

Mektubu Gaho'ya uzattığında, yaşlı herif sanki bir maden bulmuş gibi sevinerek mektubu alıyor ve okumaya başlıyor. Her cümlesinde daha da gözleri parlayan adam, tüm mektubu bitirdiğinde neredeyse ağlayacak gibi duruyor. Onun senden daha çok Miura'nın yanında kaldığı düşünülürse, iplerin onun elinde olması beklenecek bir durum. Ama Miura tüm ipleri sana vererek Gaho'yu gücendirmemiş gibi duruyor. Bu durum da gerçekten Gaho'ya güvenebileceğin hissi yaratıyor sende ufaktan. Ancak hala ona tam anlamıyla güvendiğin söylenemez.

Gaho senin cümlelerinden sonra kocaman bir gülümseme ile sana bakıyor. Yüzü daha çirkin bir hal alırken gözleri parlıyor adeta. Büyük bir sevinçle "Haber... Gelcek Miura'dan. Bekleyecek... Biz. Beklerken biz... Yapalım istediği Miura'nın." diyor. Bu cevap senin için yeterli oluyor aslında. Yok etmek, öldürmek, temizlemek... Ancak Gaho daha fazlasını veriyor sana. "Biz şimdi... Yubair-gawa Nehir Kasabası. Evler... İleride var. Küçük. Baktı... Ben. Kalabalık... Var... Kaplıca. Başka? Ev. Çok. Ama az. Küçük. Var... Nehir. Bir şey... Başka... Yok." diyen Gaho nerede bulunduğunuz ve az çok etrafınızda olanları anlatmaya çalışıyor sana heyecanlı bir şekilde. Bu heyecanı da zaten kötü olan konuşmasını biraz daha kötüleştiriyor. Bu sebeple de birkaç dakika sürüyor konuşması.

[Izumi Katsuo]

"Bu dünya Birler ve Sıfırlar dünyası aslında. 1'ler dünyadaki koyunlar. Kimin etkisinde kalırlarsa onlara bağlanan, onun gibi olan insanlar. Kişiliklerini kaybeden insanlar. Başta onlar gibi olduğumdan şüphelenmiştim. Dünya üzerinde bir başkasına benzeyeceğim için korkmaya başlamıştım. Belki de bu korku sayesinde bugün buradaydım. Kendi ayaklarımın üstünde duruyor ve bir şeyler yapmak için kendi planlarımı kuruyordum. Korku sayesinde buralara gelmiş olabilirdim. Fakat beni asıl değiştiren şey korku değildi. Zaten içimde var olan Sıfır idi. Ben etrafımdaki insanları kendine benzeten, hatta onları yok eden varlıktım. İnsanlar benle karşılaştıktan sonra ya bana benziyor, ya da yok oluyorlardı. Ya bölüyor, ya da çarpıyordum. İkisi de aynı sonucu veriyordu. Yine Sıfır, yine Sıfır. İnsanların çaresi yoktu. Tabi bu insanlar Miura gibileri kapsamıyordu. Sıradan bir hayat süren, bizim gibilerin sahip olduğu yeteneklerden ırak bir toplumdu bu. Bu yüzden korkmama gerek yoktu. Yeteneklerim elimdeydi ve bir Sıfır olduğuma emindim. Peki ya yeteneklerime ne kadar güveniyordum?

Son savaşım sırasında içimdeki denizi bir anlığına yok saymıştım. Belki de bu yüzden Miura'nın kollarında yenik düşmüştüm. Beni koruyanın o olması delicesine sinirimi bozarken bir yandan da beni mutlu ediyordu. Yine de konumuz bu değil. Yeteneklerim...

Onlara güveniyordum. Hem de kendimi onlara emanet edebilecek kadar. Fakat hepsi bu kadar. Sadece kendimi koruyabilecek yeteneklere sahiptim. Bir başkasını koruyabilecek hiçbir şeye sahip değildim. Yakınından bile geçemiyordum. Oysa biricik tanrıçamı, Miura'mı koruyamayacaksam burada durmamın ne yararı vardı? Bu yüzden gelişmek zorundaydım. Oyunumuza devam etmeden önce kısa bir ara vermeli, tanrıçamı korumak için neler yapabileceğimi öğrenmeliydim."

Düşünceleri bunlardan ibaretti. Miura'nın dediğini yapmadan önce kendini geliştirmeyi düşünmüştü. Fakat bunun için ne yapacağı hakkında henüz bir fikir sahibi değildi. Ne yapabilirdi ki? Dışarıda bir yerlerde onu eğitecek birisini arayacak değildi. O anda tam önündeki seçenek aklına geldi. Gaho ona yardım edebilirdi. Elini Gaho'nun omzuna koyduktan sonra "Hayır. Biraz ara vereceğiz." diyecekti. O an kendini hiç hissetmediği kadar cesur hissediyordu. Miura'yı korumak için ilk adımlarını bugün atacaktı. Verdiği emrin ardından ayağa kalkacak ve Gaho'nun önüne geçecekti. "Bana yardım etmeni istiyorum. Miura'yı korumak için daha güçlü olmalıyım. Şimdiki yeteneklerim sadece kendimi korumamı sağlıyor. Umarım bana yardımcı olacak bilgilere sahipsindir."

[GM - Naruto]

Gaho'nun omzuna elini koyduğunda, adamın bir çocuk gibi şen olduğunu görüyorsun. Tıpkı Miura veya sen gibi, yakıp yıkmaktan çok zevk aldığı belli olan adam sana fikrini açıkladıktan sonra yaptığın bu hareket şüphesiz ki onda bir bayram havası yaratıyor. Ancak cümlelerinle beraber bu şen hava yerini somurtkanlığa bırakıyor. Adamın zaten çirkin olan yüzü buruşup iyice çirkinleşiyor. Verdiğin karardan pek de memnun gibi durmayan Gaho "Bilmiyor... Ben." diyor omuzlarını silkerek. Gaho'nun bu omuz silkmesi senin elini de Gaho'nun omzundan düşürmene sebep oluyor. Gaho'nun bu mutsuzluğu aranıza bir soğukluk girdirecek gibi görünse de Gaho sadece mutsuz, ancak sana güvenen gözlerle bakıyor sana. Bu da bir nevi yeni takımının dağılmamasını sağlıyor aslında.

Gaho gözlerini devire devire düşünmeye başlıyor ve kısa bir süre sonra "Nasıl... Sen... İstiyor? Ne yapabilir ki... Ben... Sana?" diyor. Gaho'nun bu cümleleri aslında onun düşünme konusunda biraz geri olduğunu da gösteriyor sana. İstediğin biraz bilgi olmasına rağmen, adama herhangi bir spesifik bilgi vermemenin karmaşasında kalmış gibi duruyor. Bu da konuşmaya daha net ve açık bir şekilde yapman gerektiği mesajını veriyor sana.

[Izumi Katsuo]

Söyledikleri adam için anlaşılması çok zor kelimeler değildi. Elinden geldiğince basit cümlelerle konuştuğunu düşünüyordu. Aldığı cevaptan sonra pek de anlaşılır bir şekilde konuşmadığını anlamıştı. Açıkçası bu biraz sinirini bozmuştu. Karşısındaki adama tam ısınmışken birden ondan nefret etmeye başlamıştı. Bunun farkına varınca da derin bir nefes alarak duygularını yatıştırmayı seçti. Bu adamdan sırf salak olduğu için nefret edecek hakka sahip değildi. Nedeni çok basitti. Bütün insanları o yaratmıştı. Bilerek ya da bilmeyerek. İsteyerek ya da istemeyerek. Hepsi onundu. Birkaçına özenmiş, birkaçını baştan savma yapmıştı. Bunu ne ara yaptığının sorusu çok basitti. Gelecekte! Gelecek onun için açılan büyülü bir kapıdan ibaretti. Attığı her adımla birlikte daha da yüce bir varlık olmaya yaklaşıyordu.

Fikri değişmişti. Bu adamdan yardım alamazdı. Sadece saldırmasını söyleyebilir, anlarsa ona yardımcı olurdu. Bir nevi vahşi bir hayvandan ibaretti. Kime saldırmasını söylerse ona saldıracaktı. Biraz daha düşününce bunun işe yarayacağını anlamıştı. Miura onu bu yüzden yanında gezdiriyor olmalıydı. Sesi ya da zekası önemli değildi. O bir piyondu. Tehlike anında öne sürebileceği, feda etmekte hiç zorlanmayacağı basit bir piyon. Bu yüzden planını Miura'nın isteğine göre düzenlemişti.

Adama hiçbir cevap vermeden gizemli tavırlarla kapıya doğru ilerledi. Kapıyı açtıktan sonra adama tekrar döndü ve "O zaman gidiyoruz. Bana kaplıcayı göster." dedi. Gaho'nun önden gidip yolu göstermesi için kapıyı onun için açtı. Ona saygı duyuyormuş gibi davranıyordu. Bir piyon ancak ve ancak böyle oyuna getirilebilirdi.

Kaplıcada ne yapacağı hakkında pek bir fikri yoktu. Miura'nın şeytani zekasıyla yarışamazdı bile. Bu yüzden kaplıcaya gidene kadar etrafa göz atacaktı. Uygun bir yeri gözüne kestirirse Gaho'yu durdurup planı hemen değiştirecekti.