[Nobu | Aktif Operasyon] Tüccarın Arabası

[GM - Naruto]

Sen konuşurken, nezaket gereği, seni onaylamak adına kafasını sallıyor Nobura. Fakat sen şu dal dalak bağırsak böbrek muhabbetine geçince, istemsizce sana doğru bir dönüyor, yine onaylarcasına kafasını sallıyor fakat bu sefer biraz ilginç bir şekilde. Ardından önüne dönüyor ve konuşmanın kalanını dinliyor. "Ben mi?" diye şaşırıyor önce sen onu sorunca. "Ben Hofuna'lıyım aslen. İşler işte olduğu gibi. Ne çok iyi, ne de doyurmayacak kadar kötü. Bu gün özellikle kötüydü gerçi, ama eminim Hofuna'dan sonra başka yerlere uğrarsam malları elden çıkarabilirim. Umut var yani hala." Sesi normalleşiyor ve senin garipliğinin üzerinde bıraktığı etkiyi atıyor. "Tanınacak çok bir şey yok ya evlat, ama senin kesin bir kaç Shinobi anın vardır. Anlat istersen, yolumuz da hızlı geçer."

Çevrene şöyle bir bakıyorsun. Toprak yolda epey bir ilerlemiş olduğunuzu farkediyorsun, çevreniz hala ova, ufukta bir kaç orman birikintisi ve koruluk görüyorsun, bir başka tarafına bakınca dağ, bir başka tarafına bakınca tarım alanları ve bir kaç ufak yerleşim yeri, önünüze baktığında ise kıvrıla kıvrıla giden yol.

Zaten size açıklıkta saldıran olamaz, eminsin. Nereye saklanabilirler ki? Yerin altına mı? Yok daha neler.

[Arashi Nobu]

Köyün çevresindeki yollar pek iyi yapılandırılmamıştı. Engebeli, taşlık ve oldukça düzensiz bir şekilde dolambaçlanıyorlardı. Bu da tabi yolumuzu daha zorlu ve uzun bir hale getiriyordu. Durmadan zıplamak artık kuyruk sokumuma bir acı vermeye bile başlamıştı. Ama şikayet edecek değilim, en nihayetinde köyün gelişmesi adına buralara geldim ve tek amacım daha ileri gidebilmek.

Benim umarsızca söylediğim şeyler Bay Nobura'yı oldukça dehşete ve şaşkına çevirmişti. Heh... Sıradan insanlar her gün dalak, böbrek gibi şeyleri göremiyorlar değil mi? İğreniyor olmaları normal. Ayrıca ailemin çılgınlıkları yüzünden ben neredeyse bunlarla büyüdüm, o yüzden en ufak bir iç kalkması bile yaşamıyorum. En son sorduğum soru üzerine şaşkınlığını hala korumakta olan tüccar, konuşmaya başlamıştı. Konuşmak, kesinlikle bu adamın işiydi. Üzerinde nasıl bir etki olursa olsun, onu bastırıp duruma odaklanabiliyordu. Tam esnaf kafası, müşteri ile konuşurken kârın zararın hesabını yaparlar kafalarında ve pazarlığı daha sıkı tutarlar.

Gideceğimiz yerliymiş ya bu adam. O zaman bu yolları, oraları falan iyi biliyordur. İyi, iyi hiç yoktan yolda kaybolma tehlikemiz yok. Bu kısmı hiç düşünmemiştim bak. Şuan düşündüğüm ve çözdüğüm iyi oldu. Aslında kendi kendisine çözülen bir problemdi ama olsun, ben düşününce kafamda, ben çözmüş oldum. Çevremiz ise oldukça açıklıktı. Tarlalar, çayır, çimen, yeşillik, otlar vs. Herhangi bir saldırı olacağını düşünmüyorum. O yüzden rahatça lak lak edebilirim. Şansıma ki, konu konuyu açmaya devam etti ve Bay Nobura, bana bir hikaye sordu. Heh... Eğlencenin dibine vuracağız işte şimdi. Hemen konuya girerek;

"Oooo... Hikaye, en sevdiğim! Pekala, sana ne anlatsam şimdi? " demiştim ve kısaca bir düşündükten sonra,

"O kadar dalak, böbrek muhabbetinden sonra daha eğlenceli, güzel bir hikaye ilginizi çekecektir. Güleriz biraz. Ancak konunun benimle hiç ilgisi yok, olay tamamen babam üzerinden dönüyor. Babamın geninlik zamanlarıymış, medikal eğitim almak için hastanede çalışıyormuş. Bir gün aklına feci bir hinlik gelmiş ve üerine geçirdiği beyaz çarşafı, tentirdiyot ile boyayarak ustasının karşısına çıkmış. Sözde onu hayaletim niyetine korkutacakmış. Gerçekten de başarmış, ustası, onun bir hayalet olduğunu sanmış ama sonrası hiç de beklediği gibi olmamış. Sizce ne olmuştur?" diyeceğim ve birazcık duraklayacağım. Buraya kadar anlattıklarımı hem Bay Nobura kafasına bir yazsın hemde düşünsün, ancak ondan bir cevap beklemeden devam edeceğim;

"Ustası birden üzerine atlamış, kısa sürede çivi yere çakmış onu. Baya böyle yere dümdüz girdiğini söylüyor hatta babam, ustası çok güçlüymüş. Boynu kırılmadığı için hala şükreder babam, aslında şükretmez ama iç çeker işte. Asıl olay bundan sonra başlıyor Bay Nobura. Dayak yerken babamın üzerindeki çarşaf çıkmış, ustası ile göz göze gelmiş. Tabi ağız yüz kan içinde, zar zor konuşuyor. Yinede pişkin pişkin kandırdığını söylemez mi? Ustası bir ohh çekmiş tabi.

Hemen apar topar kaldırıp, bir doktorun yanına götürmüşler. Yatırmışlar sedyeye. Kırık mı kırık, çatlak mı çatlak, medikal ninjutsu ustasının kardeşi olan doktor gelmiş karşısına. Tabi doktoru görünce babamda rahatlamış, keyfi yerine gelmiş. İyileşecek ya hani. Doktor buna bir hap vermiş, babam hiç düşünmeden atmış ağzına. Hapı yuttuğu gibi hapı yuttuğunu öğrenmiş doktordan. Hani mecazi anlamı vardır ya o sözün. Doktor, hapı, babam üzerinde daha ilk kez denemiş. Verilen ilaç, babamın karnını önce şişirmiş, bizimki ne yapsın? Garip garip izlemiş vucüduna olanları. Yaraları iyileşmiş hapla iyileşmesine ama sindirim sistemi feci şekilde hızlanmış. Söylediğine göre metabolizmayı ve hücrelerin yenilenme hızını mı ne arttırıyormuş hap. Yan etkisi ise... Haha... HAha...." o anda tekrar bir kahkaha tufanı tutmuştu beni. Kendimi biraz toparladıktan sonra

"Patlatmış muayenehanede osuruğu. Ama durmak bilmiyormuş. Aralıksız yarım dakika osurduğunu söylemişti bana. Doktor osuruğun kokusuyla kaçmış, odadaki hasta dışarı çıkmış. Tek kalan babam başlamış hastanede dolaşıp yardım aramaya. Ama onu gören kaçmış, en yatalak hastanın bile ayaklandığını söylüyor bana. İnadına bir kaç yer daha gezdikten sonra bütün hastaneyi kokuyla donatıp, çatıya çıkıp bir başına oturmuş. Bir kaç saatin ardından ilacın etkisi geçmiş geçmesine amaaa... Eziyet gibi bir gün geçirmiş işte kendisi için. Şimdi ise gülerek, eskileri yâd ederek anlatır." diyecek ve sözlerimi bitirecektim.

Ardından tekrar nerelere geldiğimize göz gezdirirken "Ee... Nasıl buldun Bay Nobura?" diyecektim.

[GM - Naruto]

Nobura sen hikâyene başlayınca, pür dikkat kesiliyor. gözleri yolda, ama sen herifin biraz sağında durduğundan geriye ve sağa doğru biraz eğiliyor. Kafası da biraz sağa doğru dönük, kulağı da sana doğru baksın ve atın ayak seslerinden konuşmanı iyice ayırt edebilsin diye. "Anlat anlat genç." Diyor sen düşünürken, onaylarcasına.

Sen hikâyeni anlatırken ise, "Hıhı, hıhı." diyerek onaylar bir biçimde dinliyor. Sen hikâyenin ortasına doğru gelince, hafiften gülümsüyor ve ufak bir kahkaha atıyor. Ardından sessizleşiyor yüzündeki gülümsemeyle, anlatmana izin vermek adına. Osuruk meselesine gelince ise, tamamen kafasını sana çeviriyor ve yardırarak gülmeye başlıyor seninle beraber. İncelmiş gözlerini göremiyorsun bile herifin gülerken. "Ayaklanmış mı... Hasta... Ehehe. Kehehehe!!"

Herifin gözünden bir iki damla yaş geldiğini bile görüyorsun. "İyimiş bu ya. Beğendim valla. Baban da hakiki adammış yanlız."

Siz gülüşürken, konuşurken ve genel olarak bu tarz şeylerden muhabbet ederken, bir kaç saat geçiyor at arabasının içinde. Yer geliyor susuyorsunuz, yer geliyor laflıyorsunuz. Genel olarak senin sert çıkışlarına ve Shinobi'lik ile olan tutkulu anılarına pek ayak uyduramasa da, deniyor Nobura. Boş boş yolu izlemekten iyidir en azından.

Yol, ufak bir koruluğun içerisine doğru kıvrılıyor ve araba da yolu takip ederek, koruluk içerisine giriyor. Saatin 4-5 civarı olduğunu tahmin ediyorsun. Koruluk biraz büyük, orman olacak kadar değil belki ama bir 10 dakika kadar daha ilerleyceksiniz ağaçların arasından, orası belli. Biraz tetikte olmaya çalışıyorsun o yüzden, nerden ne çıkacağı belli olmayabilir.

Bu sefer belli oluyor sanki ama.

Önünüzden, sol taraftan kocaman bir ağaç, aniden yola doğru devriliyor! Nobura, ağacı son anda farkediyor ve eyeri kendine doğru çekerek atı dizginliyor "Ananskim!" Yola düşen ağaç tozu ve toprağı birbirine katıyor, ama tetikte olmanın sana verdiği avantaj ile arbanın arkasında doğruluyorsun ve hamle almaya hazır bir şekilde bekliyorsun.

[Arashi Nobu]

Yolumuz açık, alnımız ak şekilde ilerlemeye devam etmiştik. Ben hikayemi anlatmış, Bay Nobura ise büyük bir merak ve heyecan içerisinde dinlemişti. Benimle beraber kahkahalara boğulmuş, zamanın nasıl geçtiğini anlamamıştık. Kah o anlattı ben dinledim, kah ben anlattım o dinledi. Her ne kadar Bay Nobura'nın hikayelerinde heyecan hat safhada olmasa da bilgi ve tecrübe açısından zengin bir adamdı. Tüccar olmasının ona bahşettiği yetenekler sayesinde birazcık insan sarraflığı bile aşılayabilecek şeyler anlattığını söyleyebilirim. Hiç yoktan iyidir değil mi? Belki bir gün işime yararlar.

Akşam vaktine yaklaşmıştık. Güneş hala yukarıdan bizi aydınlatıyordu ve sıcaklığından hiç bir şey kaybetmemişti. Yinede gölgelerin uzunluğuna bakarsak 4 civarlarındaydık şuan. Cidden yol ne hızlı geçti ya. Şaşılacak şey doğrusu. Bu tarz görevlerin artılarını ve eksilerini kesinlikle korumanız gereken kişiler ve ekip arkadaşlarınız belirliyor. Bu sefer koruduğum adam eğlenceli ve kafa denge birisiydi. Bu yüzden zaman epey hızlı geçmişti. Bu bize yol konusunda artı sağlıyordu.

Kısa süre sonra kıvrılan yol, bir koruluğa dalmıştı. Epey sık ağaçlar ve gölgeler vardı burada. Bu beni biraz germişti ve elimin çantama gitmesine sebep olmuştu. İşte en büyük eksisi, dikkat dağınıklığı! Önümüze birden bir ağaç devrilmişti. Hemde ne heybetli bir ağaçtı bu! Devrilmesi için kasırgaların esmesi gereken ya da inanılmaz derecede büyük bir ordu ağaçkurduna ev sahipliği yapan bir ağaç olmalıydı. Belkide bir kaç tane ufak tefek sıkıntı çıkmıştır önümüze. Akılları sıra yolumuzu kesip, bizi soyacaklardır.

Sıçtık işte! Ben bunu hiç beklemiyordum, çene çalarken arabanın içinde dımdızlak açıkta yakalanmıştım pusuya. Bu tarz yerlerde arabayı geriden takip ederek ya da önden gidip yolu kolaçan ederek ilerlemeyi tercih ederdim. Şansına lanet edeyim Nobu! Çenen kurusun! Kafamın içinde babamın kullandığı o garip lanet sözcükleri dönüp duruyordu. O ağzı bozuk birisiydi. Bu huyu bana pek geçmemişti aslında ama böyle yüksek dozajda adrenalinli durumlarda ağzımdan bile kaçabiliyorlar. Az önce Bay Nobura'ya olduğu gibi.

Peki şimdi ne yapmalıyım? Arabanın içinde durup açık hedef olmamın pek bir manası yok. Ancak ortalığı toz duman etmenin de bir faydası olmayacaktır. Eğer bu koca ağacı birileri devirmişse, bizi öldürmek gibi bir maksatları olmadığına eminim. Bir kaç çapulcu hırsız paranın peşindedir ve hırsızlar çok nadir öldürürler. Öldürmeme sebepleri ise aynı tüccarı tekrar tekrar soyabilmektir. Bunun yanında bir köy shinobisini öldürmenin de arkadan sürüyle görevlinin peşlerine düşebileceği ihtimalini doğurur. Bu yüzden bir hayati tehlikemiz söz konusu değil. Ama bu yinede riskin sıfır olduğu anlamına gelmiyor.

Şanslı tarafı şu ki; bana keşif yapabileceğim süreyi sağlayacaktır. Karşı takımda ben olsam, ilk önce kendimi etkisiz hale getirirdim. Hazır pozisyonda beklerken, çantamdan bir adet kunai çıkaracak ve elimde ters bir şekilde tutacaktım. Aynı anda önce ağacın kırıldığı yere göz atacaktım, kesik mi yoksa baya kırılmayla mı bu hale geldiğini anlamaya çalışacaktım. Kesik ise durumalar sakat! Kesin olarak hırsızlar ekibiyle karşı karşıyayız. Kırılma ise bu yine riskleri sıfırlamıyor ancak daha çetrefelli düşünceler içerisine sokacaktır beni. Her neyse ben sadede geleyim en iyisi.

"Sessiz ve sakin Bay Nobura! Bunun için buradayım!" ağzımdan bu bir kaç kelime dökülecek keşfimi tamamlamaya çalışırken. Yanımdaki tüccara güven sağlamalıyım, yanlış hareketleri durumu batırabilir.

Elimdeki kunai ile önce ağacın kırıldığı yerden başlayıp, ardından bütün çevremizi tarayacağım. En ufak bir ses, en ufak bir hareketlenme arayacağım gözlerimle. Ağaçların arkasında, üzerinde ya da gölgelerde.

[GM - Naruto]

Bir kaç saniye, sana bir kaç dakika gibi geliyor. Laflarını sarfedip elinden kunaiyi ters bir şekilde hazırladıktan sonra, çevreyi gözetlemeye başlıyorsun. Açıklıkta olduğunuz için bir kaç saniye içerisinde dağılmaya başlayan tozun arasından gördüğün kadarıyla, gayet ağacın dibi kesilmiş; yani kasti yapılmış gibi duruyor. Bunu farkedince Shinobi reflekslerini ve duyularını ekstra açıyorsun ve çevreyi dinlemeye, izlemeye başlıyorsun.

Toz dağılıyor, Nobura kendini yere atıp arabanın altına saklanıyor. "Sana güveniyorum evlat!" Fakat duyduğun tek ses bu oluyor bir 30 saniyeliğine.

Toz tamamen dağılıyor, sen hala tetikteyken. Ardından, sen olanlara anlam verememişken, ağacın düştüğü yerden 16-17 yaşlarında bir erkek çocuk bir kaç adım atarak öne çıkıyor elleri havada, çekingen gözlerle. Üzerinde kolları kesilmiş bir gömlek var, karnı açık bir şekilde giyilmiş. Altındaki geniş şalvarvari pantolon ise diplerinde yırtıklarla ve yamalarla dolu. Boynunda bir kaç kolye taşıyor ve dağınık, kirli saçları siyah ve kısa. Sen ise kunaiyi alnının çatına gömmekten kendini son anda alıkoyuyorsun.

"Abim! Sakin ol bi' yerimi deşeceksin... Ya kusura bakmayın, eee... Biz burda ağaç mağaç neyin kesiyoduk da biraz şeyolmuş eeee... Siz yolunuza devam edin abi, biz şimdi kaldırırız bu ağacı! Hatta önce yan çeviririz arkadaşlarla, siz geçersiniz, sonra şeyettiririz!" Islık çalıyor ardından ve elleri havada 1 çocuk daha çıkıyor arkasından. Bir tane daha ise yolun diğer tarafından çıkıyor ve karşında hepsi 16-17 yaşlarında, çapulcu giyimli, elleri havada 3 çocuk oluyor.

Senden epey korkuyorlar gibi.

[Arashi Nobu]

Arabanın arkasında ayaklanmış ve tetikte beklemeye başlamıştım. Gözlerimle ilk olarak ağacı taradığımda dümdüz bir kesik görmüştüm koca ağacın alt kısmında. Gözlerimi kısmış ve çevreme daha da dikkatli bakmaya başlamıştım. Tüm vücudumun reflekslerini sonuna kadar hazır tutmuş ve birilerini, bir şeyleri aramaya başlamıştım. Birisi saldırırsa diye zıplamak için hafifçe eğilmiş, saldırabilmek içinse kunaimi sıkıca tutup, kolumu kasmıştım. Toz duman dağılırken Nobura kendisini güvene almıştı. Bana güveniyordu, güvenecekti tabi ki, benden başka kurtulma şansı mı vardı sanki?

Fakat hiç beklemediğim bir şey olmuştu aslında Bay Nobura'nın söylediği bir şeydi bu. Bir hareketlenme olmuştu ağacın arkasından, aynı anda elim kunaiyi fırlatmak için ileriye savrulmuştu fakat son anda görüşümün netleşmesi ile parmaklarımı kapatabilmiş ve kunaiye bir takla attırıp tutabilmiştim. Tozların arasından çıkan şey bir çocuktu ve korku dolu gözlerle ellerini kaldırmıştı. Ağzından dökülen bir kaç kelime de korkusunu rahatça anlamamı sağlayabilmişti. İşte Bay Nobura'nın dediği şey, beni görenler, benden korktuğu için saldırmaktan vazgeçecekler. Ov...! Birilerinin benden korktuğunu hissetmek acayip güzel bir ego patlaması yaşattı doğrusu.

Kısa süre daha kontrolüm dışındaki olaylar dönmeye devam etti ve ağaçların arkasında saklanan iki velet daha meydana çıktı. Hepsinin elleri havaya kalkmıştı ve üstlerine baktığımda hepsinde paspallığın dibini görüyordum. Tahminlerime göre köyden kaçan ya da ailelerini kaybeden yetimlerdi bunlar. İkisi de aileni kaybetmek değil mi zaten? Köyümüz bizim ailemiz değil mi? Acımak, şefkat, sevgi... Hangisini hissediyorum? Şu durumda hiç emin değilim, öldüremeyeceğim, dövüşemeyeceğim ve teslim olan düşmanlar hiç hoş değil.

Yavaşça kunaimi çantama koyacak ve "Bay Nobura, artık çıkabilirsiniz. Güvendeyiz, sadece minik bir kaç hırsızımız var." diyecektim. Eskortu olduğum tüccarı bir rahata kavuşturalım da önce, sonra çocukların icabına bakarız. Önce görev, önce iş ve dolaylı yoldan önce köy.

Bay Nobura çıkarken "Öyle demek, ufak bir talihsizlik olduğunu varsayalım ancak bana kaybettirdiğiniz bu ufak zaman için bir kaç cevap borçlusunuz. Anlatın bakalım kimsiniz, nerelisiniz ve burada ne arıyorsunuz? Ve bırakın şimdi ağaç kesiyorduk tatavasını yapmayı, beceriksiz hırsızlar olduğunuz her halinizden belli. O ağaç öyle mi kesilir lan, doğallığı yakalayın biraz. " al işte soru soracakken çenem düştü yine.

"Direk anlamıştım kesikten birilerinin olduğunu. Böylece hazırlanıp sizi daha ilk saldırıdan gafil avlayabilme şansı elde ettim. Ben olsam ağacı kökünden devirirdim ya da kırardım tabi gücünüz yetmemiş olabilir hiç yoktan patlatın lan, daha bir şok etkisi yaratır. Yaratmaz mı lan yoksa? Bence yaratırdı. Neyse, sorularımı cevapla şimdi!"

[GM - Naruto]

Sen "minik hırsızlar" diyince, Nobura'nın sesi daha da titrek geliyor; "Yoook, çıkmam valla! Döv onları, mallarımı çalacaklar!" Muhtemelen arabanın altında daha da kuytu bir yere sıkışıyor.

Ardından çocuklara konuşuyorsun ve onlar da suratlarında tedirgin bir ifadeyle dinliyorlar. Dinlerken de seni oynaylarcasına konuşuyor en öndeki, ilk ortaya çıkan velet. "Tabi abim... Başka türlü kesmeyi bilmiyoz ki biz abim... Patlatırız bi' dahakine abim... Sen nasıl istersen abim... Şok ederiz abim... Yaratır yaratır, sen diyorsan..." En son, sorularına cevap istediğinde aniden, sesinin gürlüğünden her biri eller havada hazırola geçiyorlar ve yine o en öndeki konuşuyor; "Abim biz Taichi diye bi köy var, aha şurda şu gördüğün..." diyip kafasını çeviriyor arkasına ve ağaçları görüyor sadece. Ardından tekrar sana dönüyor. "Şindi ağaçlardan tam belli olmuyo da, orman var bi tane, onun arkasında. Oralıyız biz. Böyle işte bi mallık ettik... Biz ettik sen etme abi... Biz kaldıralım bu şeyi siz de devam edin yolunuza."

Diğerlerine sesleniyor sertçe, ağacı kaldırmada ona yardım etmeleri için. Üçü de birden yere devrilen ağaca doğru koşturuyorlar ve kavrıyorlar sol taraftaki ucundan, sanki bir kapıymış gibi sağa doğru yolla paralel olacak bir şekilde çevirmeye başlıyorlar.

[Arashi Nobu]

Mesele kısa sürede çözülmüştü. Bugün bir çok şeyin yolunda gitmesini beklemiyordum. Belki karşımıza bir şeyler çıkarda aksiyon falan yaşarız diye düşünmüştüm ama üç tane velet çıkınca pek de etkili adrenalin pompalanmamıştı kanıma. Yinede durumu düşündüğümde, Bay Nobura için durum hiç de bu şekilde değildi. O tam olarak aksiyonu yaşayan tek kişiydi. Benim ortalığın güvenli olmasıyla ilgili söylediklerimden sonra bile dahada korkak tavırlar takınmış ve eminim ki o arabanın altında kendisini iyice ezip büzüştürmüştür. Göt korkusu insana neler yaptırıyor? O koca göbekli, koca totolu adam bile arabanın altına sığabiliyor. Dileyelim de, onu oradan çıkarmak için bu veletlere arabayı kaldırtmam gerekmesin.

Çocukların sözcüsü ise söylediklerimi epey bir ciddiye almıştı, korkusundan ötürü. Özellikle sorularımı cevaplama kısmında gözlerindeki felakat geliyor havası rahatça okunuyordu. Ama her şeyi öğrenmiştim, yakınlarda, çocuğun gösterdiği tarafta gizli bir köy vardı. Bundan hiç haberim yoktu, gerçi zaten normal olan bu değil mi? Gizli köyün olayı gizli olmasıdır zaten.

Veletler ağacı yoldan çekmeye başlamışlardı. Ben ise hemen arabanın altındaki şişko totoya "Bay Nobura, onlar sadece hayatlarından endişe eden çocuklar. Bizim için yolu açarlarken sizde lütfen yerinizi alır mısınız? İlerlememize devam edelim, karanlık çökmeden kalacak güvenli bir yere ihtiyacımız olacaktır." diyecektim. Bu adamı biraz sakinleştirmem ve güvende olduğu hissini vermem lazım. Yoksa arabanın altından çıkacağı yok. Aynı anda gözlerimi çocuklardan ayırmayacaktım. Zira hala beni gafil avlama şansları olduğunu düşünüp hareket edebilirler. Göremediğim bir saldırı işimi oldukça zorlaştırır.

[GM - Naruto]

Nobura sana güvenip arabanın altından çıkıyor ve ağacı yoldan çeken çocuklara bakıyor, fakat o da temkinli. Atını sakinleştiriyor, ardından arabaya binip susup kalıyor, tek kelime etmiyor. Yüreğinin ağzına geldiğini anlayabiliyorsun. Çocuklar ise ıkına kakına ağacı sürükleye sürükleye çevirerek yola paralel hale getiriyorlar, ardından ayaklarıyla iktirerek koruluğun iç kısmına doğru götürüyorlar bir kaç metre, başka bir ağacın dibinde bırakıyorlar. Epey yorulduklarını görüyorsun çocukların, fakat çok terlemiş gibi değiller. Fiziksel uğraşa alışkın olduklarını anlayabiliyorsun.

İşleri bittikten sonra sana doğru dönüyor liderleri olduğunu tahmin ettiğin velet. "Abim iş tamamdır, biz de yol alalım madem, sizin işiniz gücünüz vardır hem, taşınacak mallar falan fıstık, ehehe." Konuşmasından korktuğunu anlayabiliyorsun. Ardından yavaşça üçü de ağaçların arkasına doğru seğirtmeye başlıyorlar, hemen kaçıp gitmek istediklerini belirten bir halleri var, fakat yine de, senden bir emir veya bir sinyal bekliyor gibiler.

[Arashi Nobu]

Sonunda! Bay Nobura, söylediklerime güvenmiş olacak ki arabanın altından çıkmış ve koltuğuna geçmişti. Ancak o, en az benim kadar konuşkan olan adamın ağzından tek kelime dahi çıkmamıştı. İçindeki büyük korkuyu anlayabiliyordum aslında, hiç bir yeteneğim olmasa ve hayatımı bir arabanın arkasında taşıyor olsaydım, yolculuklarda önüme çıkabilecek tehlikeleri gözümde oldukça fazla büyütürdüm. Tabi onu yinede tam anlamamın imkanı yok, empati yeteneği çok gelişmiş birisi değilimdir. Üç küçük velet, benim korkacağım şeylerin son sırasında yer alıyor. Hiç yoktan Bay Nobura'nın güvenini tam olarak sağladığımı düşünüyorum. Artık "Göreceğiz, edeceğiz, bakalım ne kadar başarılısın?" gibisinden konuşmalarını duymayız gibime geliyor.

Üç velet, koca ağacı yolun kenarına itmişti. Yorgunlukları suratlarından ve nefes nefese kalışlarından rahatça görünüyordu. Ancak fiziksel olarak durumları iyiydi. Tahminimce eğitimli shinobiler. Acaba köye mi çalışıyorlar? Köyün verdiği bir görev için mi buradalar? Köy için soygun yapmak ya da birilerinin yollarını kesip, onlara pusu kurmak mı? Belkide heyecana gelip ilk gördükleri kişilere saldırdılar ve kör talihimiz için onlarda bizdik. Belkide köyden kaçmışlardır ve amatörce ilk soygunlarını gerçekleştirmeye çalışırlarken, kör talih bu sefer onlara vurmuştur ve karşılarına ben çıkmışımdır. Görüyorsunuz ya şu kör talih denen olay ne kadar kırılgan, en ufak bir değişiklikte kime vuracağı değişim gösterebiliyor. Son ihtimalim ise köyden izin alıp çıkmışlardır ve biraz aksiyon için ya da dış dünyanın tehlikelerine göğüs gerebilmek için böyle bir şey yapmıştırlar. Her halükarda benden korkuyorlar ve biz güvenli bir şekilde yolumuza devam edeceğiz.

Veletler benden bir tür onay beklemekteydiler. Onlara "Teşekkür ederiz gençler. Şimdi yolumuz devam edeceğiz. İlerleyin lütfen efendim." diyeceğim. Bay Nobura arabayı hareket ettirdiğinde önce veletlerin olduğu yerden uzaklaşmamızı bekleyeceğim. Üç çocuk, gözden kaybolduktan sonra yanımdaki tüccara "Bay Nobura, tekrar böyle bir olay yaşamamınız için ben şu sık ağaçlık araziyi geçene kadar size önden rehberlik edeceğim. Yolumuzdaki tehlikeleri sizi etkilemeden geçebiliriz böylece. Yinede bilginiz olsun, bir seslenme mesafesinde yolculuk edeceğim. Bir sorun olursa lütfen bana seslenin ve hiç bir şeyden endişe etmeyin. Ben köyümün görevlerini eksiksiz bir şekilde yerine getirebilmek adına eğitildim ve yemin ettim. Cesedimi çiğnemeden size ve mallarınıza kimse dokunamayacak." diyeceğim. Ardından arabanın önüne atlayacak ve ağaçların arasından gizlice ilerlemeye başlayacağım. Bir gözüm hep Bay Nobura'da olacak, kendimi kaptırıp ondan uzaklaşmamalıyım. Sık sık ise çevremi kontrol edeceğim başka kişiler, pusular fark edersem gidip tüccar adamı durduracağım. Böylece tehlikeden uzak kalmış olacak. Bir kez hata yaptım, ikincisini yapmayacağım.