[Sekki | Aktif Operasyon] Lahit Parçası

[GM - Naruto]

Sabah günün ilk ışıkları ile gelen çağrı üzerine kendini Daimyo Binası'nda buluyorsun. Daimyo Binası'nın 2. katına çıkıyor ve burada brifinglerin verildiği bir odaya giriyorsun. Odada seni, daha önce köyde birkaç gördüğün Jouninlerden biri karşılıyor. Sana karşı oldukça saygılı bir tavır takınarak seni selamladıktan sonra, hemen konuya giriyor. Jounin sana Antik Joushou Şehri'nde eski bir lahit parçasının bulunduğunu söylüyor. Bu lahit parçasının bir hayli değerli olabileceğini daha konunun başında üzerine basa basa belirten Jounin, bu lahit parçasını tek parça halinde Nikkougakure'ye getirmen gerektiğini söylüyor. Tabi sen daha sormadan, lahit parçasının genel görüntüsünü sana anlatıyor ve bu yüzden bu konuda kafanda bir soru işareti kalmıyor. Yine de her ihtimale karşı yaklaşık 20 cm. uzunluğunda, 2 cm. kalınlığında ve 10 cm. genişliğinde olan lahit parçasının tasvirini hazırlattığını ve sen yolculuğa çıkmadan önce onu sana teslim edebileceğini söylüyor.

Aldığın bu görevin ardından, eğer kafanda bir sorun yoksa, Daimyo Binası'ndan çıkarak yolculuk hazırlıklarına başlıyorsun. Bu işleri de hallettikten sonra, lahit parçasının tasvirini içeren bir parşömeni de yanına alarak yola çıkmaya hazır hale geliyorsun.

Lahit Parçasının Tasviri Görünümü

Pasiflik sınırı şimdilik 48 saattir, konu ilerledikçe ve uygunluk durumu da söz konusu olursa, pasiflik sınırı 24 saate çekilecektir.

[Hideki Sekki]

Her zamanki gibi bir güne uyanmayı bekliyordum ancak daha sabahın ilk ışığında bir görevim olduğunu öğrenince bir anda dikilmiştim. Ben yataktan sıçrayınca evdeki herkeste doğal olarak uyanmıştı. Her ne kadar parmak uçlarıma basmaya çalışsam dahi yerlerdeki ahşapların gevşekliği yüzünden sanki dünya yerinden oynuyormuş gibi ses çıkıyordu. Bu yüzden benim yanımda uyuyan kardeşim de uyanmıştı, evet kendime ait özel bir odam yok. Buna ihtiyaçta duymuyorum, bu şekilde yaşamak daha güzel. Evet, evet kesinlikle.

Bir şekilde evden güç bela çıktıktan sonra hızlı adımlarla Daimyo Binası'na girmiştim, daha önce gördüğüm üstlerim vardı burada ancak hepsi beni önemli birisi gibi selamlıyordu. Bu bana daha çok güç veriyordu, sanki büyük şeyler başarabilirmişim gibi göğsümü gere gere yürüyordum. Öncelerde gördüğüm bir Jounin'se beni karşılayıp içeriye davet etmişti, aynı saygı ile gülümseyerek dinlemek üzere hazır bir şekilde anlattıklarını anlamaya çalışıyordum.

Görevim bir çeşit antik şeyi buraya getirmek pardon değerli bir antik şeyi. Tek parça olması gerekiyormuş ama eski bir şeyin kırılması çok kolay olmaz mı yani özel bir çanta da mı almam gerek. Ancak hızlı bir şekilde geri getirmem ve başına bir şey gelmemesi dışında bana bir bilgi vermemişti, bunu nerede bulacağımı ya da aramam gerekip gerekmediği hakkında her hangi bir şey. Bu konu biraz kafama takılmıştı. Kafama takılan bir şey de oradaki insanların bizi yani bu köyü sevmiyor eski sistemi geri istiyor olmasıydı. Beni görmek mutlu etmeyecekti onları ama savaşmayı da istemiyorum. Kafama takılan ve asıl önemli olan sorunun cevabı için "Yani yaklaşık altı gün yolculuk yapacağım bu yüzden bir kaç malzeme almam gerek ama asıl sorum onu aramam mı gerekiyor yoksa belli bir yerden teslim almam mı o kısım hehe..." diyecektim. Sonrasında da yiyecek ve uygun bir çanta bulmam gerekiyor, evet evet. Bir çanta ve yiyecek bir de su.

[GM - Naruto]

Sorduğun sorunun ardından görevli Jounin sempatik bir hareketle gülümseyip kafasının arkasını kaşıyor. Ancak adamın bu hareketi o an için sana bir hayli antipatik geliyor, zira görevini anlatırken böylesine eksik bir bilgi vermesi bir anda gereksiz bir şekilde seni geriyor. Senin cümleni bitirdiğin “hehe...” kısmından konuşmayı devralan adam, aynı tonlamayla başlıyor konuşmasına ve “Orada bir arkeloğumuz var ve lahit parçasını ondan alacaksın. Zaten Joushou'ya vardığın zaman, doğrudan seni arkeolojik kazıların olduğu yeri bulacaksındır. Arkeolog seni biraz zorlayabilir, ama sana inandıktan sonra lahit parçasını vermekte bir sorun olmayacaktır.” diyerek cümlelerini noktalıyor.

Gidiş-dönüş yaklaşık 5 günlük yolculuğun için gerekli teçhizatı hazırlıyorsun ve bir çanta ile yolculuğuna başlıyorsun. Bu yolculuğun sırasında şimdilik tek yoldaşın ise yeni doğmaya ve ortalığı ısıtmaya başlayan güneş oluyor. Köyün kuzeyinde yer alan kioskta bulununa görevli shinobiye kafanla bir selam verdikten sonra, artık köyün dışına çıkmış oluyorsun.

[Hideki Sekki]

Benim gereksiz uzun konuşmamın aslında ne kadar yerinde olduğu ortaya çıkmıştı, bana şapşal bir hareket yapmaya çalışsa da gözlerimi istemsizce düşürmüştüm bir üstüme karşı. Basit görünüyor olsa da orada normalden fazla vakit geçirip aramam bana zaman kaybettirecekti ve bu yüzden de sorun yaşayabilirdim. Saçma hareketleri bittikten sonra adamın normal haline dönmüş ve kalan bilgileri vermişti ancak bu sefer de arkeoloğun adını söylememişti. Buna gerek kalmayacak gibi görünüyordu, bir defa söylediğim de kalan her şeyi söylediğine göre yola çıkabilirdim artık. Gerçi arkeologu ikna etmek için bir yol bulmam gerekiyordu, mühürlü bir parşömen işimi görürdü aslında ancak alın koruyucum da yeterli olacaktır diye düşünüyorum.

Aşağı yukarı beş gün tutar diye hesapladığım yolculuğu olabildiğince erken bitirmek istiyorum ancak kendimi de fazla yormamalıyım her ihtimale; karşı bu yüzden beni yormayacak en hızlı yürüyüşümle çantamı alıp içene erzağımı doldurduktan sonra yola koyulmuştum. Kuzey kapısından çıkarken gülümseyip başımı hafifçe eğerek selamladığım shinobinin ardından sonunda yolum başlamıştı.

Antik Kent hakkında çok fazla şey duymuştum aslında, tarihe ilgisi olan insanlar için oldukça çekici bir yer olduğunu ancak etrafta çok fazla yönetim karşıtı insan olduğunu da. Eski yönetim şeklinin değişmesi böyle sonuçları doğurabilir bu gayet normal bu yüzden insanlara saldıracak değiliz ancak onların da taşkın hareketlerde bulunmaması herkes için daha iyi olurdu. Acaba yol çok sıcak olur mu demeden de edemeceğim, güneş yükselmeye başladı ve uzun bir yolum var. Uyumadan ne kadar dayanabileceğimi de merak ediyorum doğrusu... Yanımda birilerinin olması iyi olurdu, mesela genin takımımdan birileri. Birimiz uyurken öteki nöbet tutabilirdi! Böylece yol daha kolay geçerdi ancak tek başımayım ne yazık ki...

[GM - Naruto]

Görev için sana gerekli tüm bilgileri almanın ardından, yiyecek ve içecek ağırlıklı erzağını hazırlıyotr ve yola koyuluyorsun. Köyün kuzeyinde bulunan kioskta göervli iki shinobinin selamına karşılık verdikten sonra, Joushou Kenti'ne gidecek yola giriyorsunuz.

Nikkougakure'den Joushou'ya gidilebilecek belki de onlarca yol varken, senin seçtiğin yol biraz uzatmalı, ancak sakin bir güzergah oluyor. Kayalıkları aşmak yerine, daha sakin olan bu yolda, genellikle yeşil tonları görebiliyorsun. Seinaru Ormanı'ndakilerin aksine, burada daha bodur ağaçlar bulunyor ve bu ağaçlar da Seinaru Ormanı'na göre oldukça seyrek kalıyor. Bunun dışında, yol da genellikle çimenlik, ancak yer yer yağışlardan dolayı çamura dönüşmüş toprak parçaları da görmen mümkün. Burada dikkat edilmesi gereken şeyin, bataklıklar olduğunun bilincindesin. Çamurlu arazi ile bataklıklar arasındaki fark ise hemen hemen yok denecek kadar az olduğu için de, şu anda senin için yolun en büyük sıkıntısı bu oluyor.

Gün yavaş yavaş kararmaya başlarken, yürümekte olduğun ormana da serin bir hava geliyor. Okyanus'tan gelen esinti saçlarını tarayıp geçerken, yüzünde ipeksi bir dokunuş bırakıyor. İnsanın durduk yere uykusunu getiren bu esintinin birkaç saat daha devam etmesi muhtemel görünüyor. Hava giderek serinlemeye başlarken, artık hızlı adımlarında bile terlememeye başlıyorsun.

[Hideki Sekki]

Sonunda yola çıkmıştım, tek başıma ilk defa bir göreve gittiğim için heyecanlanmıştım. Yeni shinobi olduğum zamanlarda görevlere gitmiştim tabi ki ancak dediğim gibi ilk defa tek başıma bu kadar uzaktaki bir yere gidiyordum. Benim için macera sayılabilecek bir şeydi bu, antik şehre gitmek için pek çok yol da vardı ancak bunun tadını da çıkarmak itiyorum pek tabi bu yüzden sakin ama biraz daha uzun olan yolu tercih etmiştim. Kısa olan yolda kayalıklara tırmamam gerekebikirdi bu sorun olmazdı; belki biraz daha yorucu olurdu kısa varmak adına ama dediğim gibi tadınıda çıkarmak istiyorum bu yolun.

Etrafımdaki bodur ağaçları izlemeye koyulmuştum, köyün bu kadar yakınında benim gibi parası olmayan ve bir değeri olmayan birine saldırılması hiç olası değildi. Kendimi gereksiz gergin hissettiğimin de farkındayım ancak tek başımayken sürekli olarak bir şeyleri kontrol etme gereği duyarım, kendimi çok zeki olarak adlandıramam bu yüzden sürekli kontrol etmek ve temkinli olmak durumundayım hehe...

Yolun büyük kısmı çimenlikti bu çok hoşuma gitmişti, yolun uzun olması nedeniyle daha az tercih edildiği gerçeği nedeniyle patikalaşmamıştı belki de çok verimli bir arazidir? Ne olursa olsun zaten yağışlar nedeniyle toprak kısımlar çamura dönmüştü ama bu yolda bildiğim kadarıyla bataklıklarda bulunmaktaydı çamur kısımların etrafından dolanabilirsem dolanmak daha mantıklı geliyor bu nedenle çünkü ayırabileceğimi pek zannetmiyorum. Tek başıma olduğum için de düşersem çıkmak için çok fazla çabalamam gerekecekti. Yol tek başına sıkıcı oluyor bu yüzden yer yer kendi kendime sanki yanımda bir arkadaşım varmış gibi konuşarak devam etmiştim günün kalanında...

Sonunda yorgunluk kendini belli etmeye başladığında hafiften gelen tuzlu rüzgar kokusu ile dolmuştu ciğerlerim. Ürpermenin aksine gelen yel bende mayhoş bir uyuşukluk bırakıyordu ve bir süre daha devam edecek gibi görünüyordu ve hızlı adımlar bile yorucu geliyordu. Bir miktar dinlenmek en mantıklı şey olabilir diye düşünerek uygun bir uyku yeri bulmam gerekecekti. Acaba bu civarda bir kasaba var mıydı? Yoksa havanın sıcaklığına göre küçük bir ateş yakıp şafağa doğru yola çıkabilirdim. Biraz dinlenmek benim de işime gelirdi.

[GM - Naruto]

Joushou yollarında biraz daha ilerlediğinde, artık güzergahında orman yok oluyor ve yerini ne zaman döşendiği belli olmayan eski taşlara ve bu taşların arasından fışkıran çimenlere bırakıyor. Havada giderek kendini belli etmeye başlayan Ay ışığının altında bu taşlar o kadar güzel parlıyorlar ki, istemsizce birkaç dakika durup sadece taşları izliyorsun. Sanki Güneş’in ilk ışıklarını hissetmek isteyen balıkların denizin yüzeyinde çırpınmalarının yarattığı parıltılar gibi kendini gösteren taşlar, içine bir huzur dolduruyor insanın. Giderek azalan nemli rüzgar, yerini tarihi bir kokuya emanet ederken, sen de dinlenmek için iyi bir zaman olduğunu düşünüyorsun. Herhangi özel bir yer aramadan, olduğun yere çöküyorsun ve çantandan çıkardığın erzaktan bir parça tüketirken, bu eşsiz görüntünün tadını çıkarıyorsun.

Dinlenmen sonlandığında, hava neredeyse tamamen kararmış oluyor. Etrafta herhangi bir kasaba olmadığı gibi, herhangi bir yapı da bulunmuyor. Zaten Joushou’ya da çok uzak bir mesafe kalmadığını düşünüyorsun ve bu sebeple de bir yer aramaktansa, shinobi uykusuna yatmayı tercih ediyorsun. Gözleri kapalı, ancak bilinci açık bir uyku…

Sabahın ilk ışıkları üzerine vururken uyanıyor ve akşam bıraktığın o eşsiz görüntünün bir benzeri ile güne başlıyorsun. Eşyalarını toparlayıp harekete geçtiğinde, sandığından daha fazla uyumuş olduğunu düşünüyorsun. Güneş daha bir tepede duruyor ve giderek havadaki nem artıyor. Bu da senin ilerlemeni aksatan bir durum olarak karşına çıkıyor. Ne var ki artık Joushou’ya çok bir mesafe de kalmamış halde, sadece birkaç yüz adım daha…

[Hideki Sekki]

Yolda ilerlerken git gide ağaçlar kaybolup yollardaki çimenler eski taşların arasından fışkıracak şekilde azalarak seyretmişti. Güneşin göçmeye başlaması ile o mayhoş ışıkta parıldayan taşların görüntüsüne bırakmıştım kendimi bir anlığına ancak bir an önce dinlenmeye başlamam gerekliydi, daha fazla oyalanmak belki de görevimi kötü etkileyecekti. Evet, evet. Dinlenmem lazım. Biraz daha ilerlediğimde bana yorulduğumu sürekli olarak anlatan rüzgar sonunda gitmişti ve yerini taşların bakır kokusuna bırakmıştı.

Nihayetinde uygun bir fırsat bulmuştum uyumak için ancak önce bedenimi beslemem gerekliydi. Erzağımdan bir parça çıkarıp onu kemirdikten sonra da kısa bir an gibi gelecek olan uykuma başlamıştım. Hoş sanki etrafımı hissediyor gibiydim ve bu da rahatsız ediciydi ancak alışmıştım da bir şekilde buna sonunda. Ne kadar üzücü bir şey aslında...

Güneş tepemde doğmaya başladığında adeta göz kapaklarımdan içeriye şeker bulmuş karıncalar gibi hücum etmeye başlamıştı. Hava iyice ısınmadan yolumu tamamlamak adına kalktığımda akşamki görüntünün bir benzeri karşılamıştı, parlayan taşlar huzurdan çok eski zamanlarda yapılan bir yolculuk gibi hissettiriyordu ancak zamanında işlek olan bu yolda tek başımaydım. Hareketlendiğimdeyse güneşin daha tepeden vurmaya başlaması ve nemin verdiği boğucu hissin artışı nedeniyle gereğinden uzun kalmıştım. Planlarımı daha düzgün yapmalıydım. Her ne kadar şehre çok bir mesafe kalmasa da geri dönüşüm için sıkıntı çıkaracaktı bu durum bu yüzden bir an önce yola koyulmam gerekiyordu belki gittiğim yerde bir süre dinlenebilirdim bu şekilde...

[GM - Naruto]

Antik Joushou Kenti… Kimin inşa ettiği belli olmayan ve kimin yerle bir ettiği olmayan bir şehir… Bir tarafı metruk bir halde geçmişe tutunmuşken, bir tarafı yenileme sürecinde çırpınmakta olan bir kent… Eski ile yeninin birbirine geçtiği ve bu geçişin hiç de iyi işlenmediği bir yer demek de mümkün. Kente girdiğin anda miladi bir geçmiş ile yüzleşmek şaşırtıyor seni. Oysa gözlerin öyle destansı tarihi yapılar görmüyor. Hatta uzaktan, hiçbir yapı eski gelmiyor gözüne. Ancak esen hava, buram buram antiklik barındırıyor gibi. Bu hissiyat ise, hayranlıktan ziyade, bunaltıcı denebilecek nitelikte. Tarihi bir yeri görmenin verdiği heyecanın zerresini hissetmezken, iliklerine kadar gerilim yaşıyorsun. Anlamsız bir gerilim belki de…

Joushou gözlerin önünde kısaca şöyle özetlenebilir gibi duruyor: Seyrek ve genellikle taş yapıların arasında sıkıştırılmış bir yaşam. Gördüğün birkaç insanın kendinden geçmiş halleri, şehrin üstündeki kasvet bulutlarını insanların taşıdığına delalet etmekte… Şehrin bir bölümünden yükselen inşaat seslerinin arasında, diğer bölümünde garip bir sessizlik barınıyor. Öyle birkaç cümle ile tarif edilmesi mümkün olmayan, garip ve gaip bir yer gibi Joushou. Bu sebeple de şehrin cismani yapısından ziyade, hissettirdiği bu manevi düzeni içinde buluyorsun kendini. Çok geçmeden de, gördüğün bir tabela ile kazı çalışması yapılan alana doğru ilerliyorsun. Tıpkı görevli Jounin’in sana söylediği gibi…

Hafif yükseltilerin ve tepelerin arasından ilerlerken, bu bölgelerdeki oyukluklar dikkatini çekiyor derhal. Buradaki insanlardan bazılarının bu oyukluklar içerisinde yaşadığını bilmek ise, tüylerini daha bir diken diken ediyor. Aynı zamanda, sana dik dik bakan insanların arasından ilerlemek de giderek zorlaşıyor. Hem shinobi olduğun anlaşıldığı için hem de fiziksel özelliklerin nedeniyle insanların sana bu şekilde baktığını algılaman çok zor olmuyor, ancak sen de her bilinçli shinobi gibi, bu tip kişilerle uğraşmak yerine görevine yoğunlaşıyorsun.

Kazı alanına geldiğinde ise, etrafında artık hiçbir yapı bulunmuyor ve tamamen çorak bir arazide birkaç çukur görüyorsun. Bu çukurlar çok derin olmamakla beraber, hemen hemen iki insanın rahatlıkla sığabileceği genişlikle. Etrafta birkaç alet edevat da bulunuyor, ancak esas bulunması gereken, yani arkeolog veya ona benzer biri bulunmuyor. Sadece üstü başı perişan halde olan ve buradaki işçi olarak çalışıyor gibi görünen, avel biri dışında, kazı alanında başka biri yok gibi duruyor.

[Hideki Sekki]

Yürüyüşümün sonuna gelirken nihayet şehre girmiştim ve daha önce hiç gelmediğim bu yerde gördüğüm hiç bir şey ilginç gözükmüyordu. Antik kent olarak geçiyordu ancak o kadar da eski yapılar gözükmüyordu, sadece havasında eski taşların kokusu vardı ancak bu da benim için önemli bir nitelik değildi. Sadece insanı gereksiz yere boğuyordu, tamam anladık antik kentsin de boğmayadabilirsin kokunla tamam... Bir de üstüne bir taraf yenilenirken öteki kısımlar sadece eskiyi barındırıyordu, bu saçmalığın daniskasının ortasında bende ilerlemeye çalışıyordum. Eskiden kopmadan da yenilenmek mümkün bu şekilde anlamsız yenilenme sadece insanları huzursuz eder, doğru düzgün işinizi yapın işinizi yahu!

Eski kentlerin genelinde olduğu gibi taş yapılar var burada da, hoş pek çoğu yok olmuştur bu zamana gelene kadar ancak insanların mutlu olduğu bir yer demek imkansız buraya. Bunun sebebi muhtemelen sokakların kalabalığın canlı gürültüsünden ziyade insanların sessizliği ve uzaktan gelen inşaatın sesine boğulmuştu. Geçmişten kopmak istemiyordu belki de insanlar. Hoş pek fazla insan da görmediğimi düşünürken kazı alanının alanı işaret eden tabelayı görmüştüm. Sormama gerek yokmuş ancak bildiğim iyi olmuş, evet evet.

Yürüyüşümün son tabına girdiğimdeyse taştan oyuklar görmüştüm, bunların içerisinde insanlar yaşadığını daha önce duymuştum ancak bu şekilde olduğunu bilmiyordum. Bu sıcakta taş evlerin içerisinde yaşamak mantıklı ancak buraya ev bile denemez benim görüşüme göre. Bir çeşit hayvan kovuğu gibi olsa dahi insanların miktarının artması ve onlara adeta bir shinobi geldiğini cüssemle duyuruyordum. Bu da onların dikkatini çekmişti, burasının eskiden kopmak istemeyen bölüm olduğu aşikardı. Tabi görünüşüm yüzünden bakan insanlarda var ve bu durum çok can sıkıcı. Evet gereksiz uzunum.Haklısınız canavar gibiyim.

Kazı alanına girdiğimdeyse beklendik bir şekilde hiç bir yapı kalmamış sadece normal boyutlardaki bir insanın içine girebileceği bir iki çukur gözüme çarpmıştı. Zaten tarihi olan bir binada araştırma yapmalarını beklemiyordum ancak değerli şeylerin bulunduğu bir alanda bu kadar insan yokluğu da insana garip geliyordu. Ne arkeolog ne de koruma sadece işçi gibi görünen birisi. En iyisi ona sormak, bir çıkış yolum olmalı değil mi? "Merhabalar, ben Nikkougakure'den geliyorum acaba arkeolog ile görüşebilir miyim?" diyecektim. Fazla bilgi mi vermiştim acaba?