[Ishi] Paket

[Hasegawa Daichi]

Kapı kapı gezdim, birkaç saat sonra yerden ölü bedenlerini toplayacağım insanların yüzlerini gördüm. Bu işlemi yaparken hiçbir sıkıntıyla karşılaşmadım. Tabii cevap vermeden kapıyı suratıma kapatanları saymazsak. Normalde birisi suratıma kapıyı kapattığında sinirden deliye dönerdim fakat şuan umrumda değil. Ölü insanlara sinirlenmenin bir anlamı yok değil mi? Ama istemeden sinirleniyorum amk. Kodumun cesetleri nasıl oluyor da benim gibi önemli bir insanın suratına kapıyı kapatabilir? Suratlarınız aklımda oğlum, en son sizi öldürecem. Kocanızı/karınızı gözlerinizin önünde öldürdükten sonra sizi öldüreceğim. Hemde acı çektirerek, bol bol...

Neler düşünüyorum ben böyle? Bugün hiçte kendim gibi değilim. Önce depresyon styla gibi takılıyorum, şimdi katil gibi. Gerçekten aklım yerinde mi? Bilemiyorum...

Birkaç dakika bekledikten sonra insanlar tek tek çeşmenin yanına gelmeye başlamıştı. Küçük bir kalabalık(!) toplandıktan sonra ufak bir konuşma yapma gereği duydum. Çünkü bazı insanlar yaklaşık beş dakikadır bekliyordu. Eminim ne olduğunu merak edip erkenden gelen insanlardır onlar. Ayrıca toplanan insanların sayısı beklediğimin yarısından daha azdı. Gelmemelerine neden olan şey ne olabilirdi acaba? Köyün nüfusunun bu kadar olduğunu düşünmüyorum. Her evde bir kişi yaşasa bile evler fazla geliyor. Gelmeyen çok fazla insan var. Buradaki insanları diğerleri gelene kadar birazcık oyalamalıyım. Bütün köyü topladıktan sonra öldürmeliyiz yoksa hiçbir anlamı olmaz. Amacımız ifşa olmamak, kendimizi ölü gibi göstermek. Bir kişiyi bile sağ bırakmamalıyız, çocuklar da dahil...

Az önce çocukları öldürmeyi mi düşündüm ben? Onları öldürmeye kıyabilecek miyim? Kılıcımı zayıf bir çocuğun kanıyla kirletecek kadar düştüm mü gerçekten? En azından onları canlı bırakabiliriz... Hayır, bırakamayız! Onları burada öldürmek onlar için bir iyilik olacaktır. Ailesini öldürdükten sonra onları burada başıboş bırakırsak ne yapacaklar? Ne yiyecekler, ne yapacaklar? Zaten öyle bir katliamı gördükten sonra psikolojisi bozulmayacak çocuk yok bu Dünya'da. Ya köylüleri hiç katletmemeliyiz, ya da çocuklar dahil hepsini birden katletmeliyiz. Kararımı verdim! Kesinlikle düşüncelerimi değiştirmeyeceğim! Benim hayatım bu köydeki insanların hayatlarından daha değerli. Eğer hayatımı kurtarmak için hepsini öldürmem gerekiyorsa o zaman yapacağım! Herneyse, konuşma yapmanın zamanı geldi.

"Saygıdeğer köylüler, sizi beklettiğimiz için özür diliyorum. Ishigakure çok önemli bir açıklama yapmamız gerektiğini söyledi. Bütün köylüler burada olmadan herhangi bir açıklama yapamam. Bu yüzden gelmeyen kişileri çağırabilir misiniz acaba?"

Eğer köylüler konuşmamdan sonra bütün köyü toplayıp gelirse "Hachi! Herkes burada, seni bekliyoruz açıklama için!" diyeceğim ve Hachiman'ın yanıma gelmesini bekleyeceğim.

[Bishamon Hachiman]

Amcanın yanına giderken kadın ve çocuğuna bir bakmıştım. Çocuğunu yıkamaya çalışan anne ve bundan mutlak suretle kaçınan bir çocuğa benziyorlardı. Yani önemsiz kimseler. O yüzden onlarla fazla ilgilenmeden moruğun yanına gitmiş ve onla konuşmaya başlamıştım. Moruk hiçbir şey bilmiyordu. Bana verdiği tek işe yarar bilgi evin yeriydi. Adamla konuşup evin yerini iyice teyit ettikten sonra '' Amca ben şimdi gidiyorum. Ben ve az önce giden arkadaşım İshigakure shinobisiyiz. Sizin köyün merkezindeki çeşmeye git. Gördüğün bildiğin herkeside çağır. 20 dakika içinde size duyuru yapacağız. Haa birde sizin köyde kaç kişi kalıyor şuan? Birde yetkili birileri var mı?[/color] '' dedikten sonra Ennoshita'nın evine gidecektim. Aynı zamanda avazım çıktığı kadarda bağırıp insanları köyün merkezi konumundaki çeşmenin yanına çağıracaktım.

Enno'nun evine doğru giderken köydeki haneleri sayıp daha önceki tahminim olan 15 ile karşılaştıracak ve köyde tahmini kaç kişi yaşadığını hesaplamaya çalışacaktım. Tabi orta çıkardığım sonucu moruğun dedikleriyle de karşılaştıracaktım. Böylelikle cesetlerin sayısına bakarak saklanan yada kaçanları hesaplayabilirdim. Enno'nun evine gidince kapıyı çalacaktım. Kapıdan çıkan kişi Enno ise ona arkadaşları ve toplayabildiği kadar kişiyle merkeze gitmesini söyleyecektim. Eğer çıkan kişi Enno değilse Enno'nun yerini sorup oraya gidecek ve demek istediklerimi diyecektim.

Bu işimide halletikten sonra zamanıda kontrol edip geldiğim yolun tersine doğru gidip az önce önünden geçmediğim yerlerden geçecek ve yine buralarda da avazım çıktığı kadar bağırarak insanları meydana çağıracaktım.

[GM - Naruto]

Daichi: Sen millete gelmeyen insanları da çağırmalarını söyleyince millet uflamaya puflamaya başlıyor ve bıkkın şekilde dediğini yapmak niyetiyle dağılıyorlar. Bir on beş dakika sonra 40-45 kişi olacak gelmeye başladıklarını bulunduğun konumdan görmeye başlıyorsun. Kimisinin elinde tırpan, tırmık falan var, muhtemelen işlerinden alıkonularak çağırıldıkları belli. Kimisi de birbirleriyle laflaşarak yavaş adımlarla geliyor.

Laflaşanlar laflarını kesip herkes çeşme başında toplandığında Hachiman'a sesleniyorsun ve kalabalık ile birlikte arkadaşını beklemeye başlıyorsun.

Hachiman: Sen de bu sırada amcaya bildiği herkesi toplayarak çeşmeye gelmesini sorup, köyün nüfusunu ve yetkili kişisini soruyorsun. Gözlerini yuvarlayarak şöyle bir düşünüyor adam sigarası hala elindeyken. "Yani... Bir kırk-kırk beş kişi vardır herhalde saymadım ki hiç." diyor, bir fırt çektikten sonra da "Yetkili biri falan da yok, gelirim biraz ben, haydi kolay gelsin." diye ekleyip evine giriyor.
Ardından adamın gösterdiği eve, Ennoshita'ya gidiyorsun ve kapıyı çalıyorsun. Kapıyı önce tanımadığın genç bir adam açıyor, o "Buyrun?" diye sorarken de ardından Ennoshita çıkıp kafasını adamın omzunun üzerinden uzatıyor. O da "Ne oldu?" diye soruyor. İkisine de bildikleri herkesi toplayıp çeşmeye gelmelerini söylüyorsun. Bir cevap vermeden kafalarını sallayıp kapı ardında bir yerlerden ceketlerini alıyorlar. Seninle birlikte bahçeyi geçiyor, ardından çeşmeye ilerlemek için senden ayrılıyorlar.

Ardından geçmediğin yerleri de bağıra çağıra geçerek bir on dakikanı falan harcıyorsun. Evlerden artık insan çıkmamaya başlayınca Daichi'nin de sesini duymanla çeşmeye dönüyor ve seni bekleyen kalabalığı görüyorsun.

İkiniz de kalabalığın önünde konuşlanıyorsunuz. İnsanlar meraklı gözlerle size bakmakta.

[Bishamon Hachiman]

Amca ile çifte kumrular gibi muhabbet ediyorduk ama adamın konuşması bayıyordu. Amca yaşını başını almışsın ne diye sigara içiyorsun. Hadi içiyorsun diyelim, bunu niye benle konuşurken yapıyorsun. Sigara kokusunuda hiç sevmem. Piç herif kendi ciğerlerini zehirlediği gibi bizimkinide zehirliyordu. Ben zamanında Yeşiltaş üyesiydim, bu meretin zararlarını iyi bilirim. Yediğiniz yemekten aldığınız zevkten tutunda kondisyonunuza kadar her boka zarardı. '' Amca şu zıkkımı niye içiyorsun? Zaten şurada bir elin parmağı kadar ömrün kalmış. '' dedikten son kendi işime bakmıştım. Moruğun söylediğine göre 40-45 kişi vardı. 15 ev saymıştım. Buna göre ev başına 3 kişi düşüyordu. Yani Ana-Baba-Çocuk üçlüsünden oluşuyor olması bir hayli yüksekti ama kafama yatmıyordu bu rakamlar çünkü kırsaldakiler tavşan gibi üreyip bütün sülale bir arada yaşardı. O yüzden köyde en az 60 kişi olduğunu varsaymak en doğrusu olurdu.

Yaşlı adamın verdiği yol tarifine uygun olarak bir eve varmış ve kapıyı çalmıştım. Karşıma çıkan kişi Enno değildi ama ben bir şey söyleyemeden oda arkadan gözükmüştü. Yapmalarını istediğim şeyleri söyledikten sonra onunda yanından ayrılıp sağda solda bağırmaya başlamıştım. Her yeri dolaştığımdan emin olunca çeşmeye doğru yürümeye başlamıştım.


Çeşmeye varınca epey büyük bir kalabalık görmüştüm. Kalabalığa '' Azıcık safları sıklaştırın. '' dedikten hemen sonra Daichi'nin yanına gidip onu ve kendimi bir kaç metre geriye güvenli bir mesafeye çektikten sonra önce elimle patlayıcı parşomenimi tutup tetiklemek amacıyla bir miktar çakra verecek ve telekinetik güçlerim yardımıyla kalabalığın en yoğun olduğu kısıma doğru olabildiğince hızlı bir şekilde götürüp patlatıcaktım. Patlama sırasında eğilip Daichi'nin arkasında siper alacaktım. Kunaiyi havada bir pusula oku gibi konumlandırdıktan sonra kendi etrafında yüksek hızda döndürmeye başlayacaktım. Böylelikle bir çeşit testere yapmış olacaktım. Bu testereyi kullanarak hayatta kalanları kesecektim.

[Hasegawa Daichi]

'Acaba ne diyecekler? Ishigakure bu köye neden shinobilerini yolladı?' bunlar karşımda duran insanların düşünceleri. Meraklı gözlerle bana ve Hachiman'a bakıyorlar. Maskemin altından küçümser bir ifadeyle onlara bakıyordum. Gözlerimin önünde yaklaşık 45 ceset duruyordu. Bunların bazısı yaşlı, bazısı kadın, bazısı çocuktu. Şuan ayrımcılık yapmanın hiç sırası değil. Onları öldüreceksek bu işi adabına göre yapmalıyız. Onlara acısız ve ani bir ölüm sunmak yapabileceğimiz en iyi şey olacak. Bunun için en etkili yol hepsini aynı anda patlatmak olacak. Elimi ekipman çantama attım, fakat patlayıcı parşomen bulamadım. Birkaç saniye sonra birkaç saat önce kullandığım aklıma geldi. Düşüncelere o kadar dalmıştım ki birkaç saat önce yaşanan şeyleri bile unutmuştum.

Hachiman'a baktım, o da benimle aynı şeyi düşünüyordu. Patlayıcı kağıdını kalabalığın arasına fırlatıp onları patlatacaktı. Bunu birkaç adım geriye atmasından ve elini ekipman çantasına götürmesinden anlayabilmiştim. Kalbim onu durdurmamı, beynim ise ona yardım etmemi söylüyordu. Büyük bir ikilemde kalmıştım fakat sonucunda kazanan beynim olmuştu. Hachiman'ın etraftaki sivil halkı patlatmasını izleyecektim. Patlamadan sağ çıkan birileri olursa kılıcımla hepsini tek tek keseceğim. Bugüne kadar masum kanını tatmamış kılıcım sabırsızlanıyordu. Elim kınımda beklemeye başlamıştım. Kalbim bana son kez onu durdurmamı söylemişti. Bu işin geri dönüşü olmayacağını biliyordum, bu yüzden kalbimi dinlemekten vazgeçtim. O andan itibaren beynimle hareket etmeye başlayacağım. Günlük hayatta ne kadar az kullansam da iş kesmeye gelince benden fazla kafasını kullanan bir insan olduğunu düşünmüyorum.

[GM - Naruto]

Hachiman: Planladığın gibi parşömeni çıkarıp çakranı aktarıyor, yeteneğini kullanarak kalabalığa doğru hızla gönderiyorsun. İnsanlar daha ne yaptığını anlamadıkları için bir şey demeden şaşkın gözlerle üstlerine gelen kağıt parçasını izliyorlar. Ardından, aniden patlatıyorsun kağıdı. Patlatmanla da büyük bir kaosa sebep oluyorsun.

Patlamaya en yakın noktadaki bir kaç çocuğun ve dört-beş yetişkinin parçalanarak savrulduğunu görebiliyorsun. Anında can verdiklerinden de eminsin haliyle. Bu ölenlere kıyasla patlama merkezinden biraz daha uzakgta olanlar da savruluyor ama bazıları kıvranarak geri kalkmaya çabalıyorlar. Ölen insanların kopan uzuvları ve dökülen kanları arasında çırpınan, ne olduğunu anlamaya çalışan bu şanssızları da döne döne yolladığın kunai ile biçmeye çalışıyorsun. Kunai kimisinde, boğazında açtığı tek bir yarıkla işini hallederken, kimisinde de karnına ard arda kesikler atarak görevini tamamlıyor. Sen hala kunaini yönlendirip kalan diğer insanları hedeflerken karışıklığı fırsat bilip çıkıp gelen bir adam tırpanıyla önünü kesiyor ve sen daha bir tepki veremeden elindekini sağ baldırına saplıyor. Bu tepki veremeyişinin ardında senin hiiiç de çevik bir insan olmadığın gerçeği yatıyor. Ayrıca kunaiye çok odaklandığın için de gelen adamı görmedin.

Büyük bir acı çekerek yere düşüyorsun. Sen durumunu toparlamaya ve ayağa kalkmaya çalıştıkça da bu acın artıyor. Sen debelenmeye devam ederken başında da eli tırpanlı üç dört kişi daha bitmiş oluyor. Diğer adamın yaptığı gibi büyük bir öfke ile bağıra bağıra acımadan sokup çıkarıyorlar sana, tırpan ve tırmıkları. Her darbe arasında hissetiğin büyük acı, "Katil!", "Ne yapıyorsun ulan itin dölü!" gibi bağırış ve hakaretleri hayal meyal duymana sebep oluyor. Vücudundaki kesik ve yaralar artarken artık acı azalmaya başlıyor. Gözlerin yavaş yavaş kapanırken artık hiçbir şey hissetmemeye başlıyorsun. Kendini bu hissizliğe tamamen bırakırken de son nefesini veriyorsun.

Daichi: Hachiman'ın kağıdı fırlatmasıyla sen de kılıcını çekip dalıyorsun millete. Ana baba çocuk demeden acımadan kesmeye başlıyorsun patlamadan kaçışmaya çalışanları. Bir iki çocuğu kılıcının basit birer hareketiyle öldürüyorsun ilk, ardından çocuğunu kaçırmaya çalışan bir kadını sırtından yaptığın bir hamle ile öldürüyorsun. Kadından çıkardığın kılıcını bu sefer de yerde oturup seni kocaman gözlerle izleyen genç bir adama yöneltiyorsun. Sana durman için yalvarmasına fırsat bırakmadan boğazını delip geçiyorsun.

Patlamadan ve senin milleti biçmenden bir şekilde kurtulup ahır ve evlere çığlık çığlığa kaçışan insanları hedef alıyorsun bu sefer de. Tökezleyip düşerek zaten az olan kurtulma şansını da yitiren yaşlı bir adamı, kılıcını karnına saplayarak öldürüyorsun önce. Ardından nereye kaçtığını bilmediği belli olan bir kadını saçından tutup yakalıyor, kılıcınla boğazını derince kesiyorsun. Cansız bedenini bırakıp patates çuvalı gibi yığılmasına izin veriyorsun. Sesinin yüksekliği böyle bir kaosta bile sırıtabilen bir adama yöneldiğinde de dikkatini karşında duran 4-5 kişilik bir gup çekiyor. Adamın kaçmasına aldırmadan bunlara odaklandığında da Hachimanı yatırmış, ona sokup çıkarıyor olduklarını görüyorsun, tırpanlarını. Manzaranın şokuyla donup kalıyorsun bir süre, ta ki senin de önünde konuşlanan tırmıklı bir kaç kişi tekrar dikkatini çekene kadar. Aslında kaçan insanları korumak adına kendilerini senin önüne attıkları çok belli ama hiçbirinin seninle savaşabilecek kapasitede olmadıklarının da farkındasın. Suratlarında korkuyla karışık bir nefret ifadesi görebiliyorsun. Hamle avantajı sende olsa da Hachiman'ın başına gelenleri göz önünde bulundurduğunda dikkatli olmanda fayda var. Yaptıklarınıza bir anlam veremeyen ama hayatlarının sonuna kadar çabalamaktan başka çaresi de olmayan insanlarla karşı karşıyasın.

!	Hestia yazdı:
	Hachiman son bir RP yapsın. Ardından karakteri silinecek.

[Bishamon Hachiman]

Patlama'yı ayarladıktan sonra hızlı bir şekilde Daichi'nin arkasına saklanmıştım çünkü sağa sola saçılacak uzuvlardan birinin kafama, gövdeme yada vücudumdaki herhangi başka kısıma çarpmasını istemiyordum. Gerçi beklediğim gibi olmamış, vücut parçaları bize kadar yetişememişti. Biraz düşününce patlayıcı parşomenimin kalitesiz olduğunu anlamıştım. Daichi tek bir patlama ile uzaktan araba devirmişti çünkü.

Patlama'nın etkisi bittikten sonra hazırladığım kunai'yi elalemin üstüne göndermiş ve önüne çıkan her şeyi biçtirmiştim. Kunaim bir testere gibi havayı yara yara gidiyor ve önüne çıkan herkesin bir uzvunu kaybetmesini sağlıyordu. Bu uzuv genelde kafaları oluyordu. Bir kaç şanslı kişi ise karınlarına aldığı bir kesikle kurtuluyordu.

Öldürmenin zevkine dalmışken bir anda önümde bir kararltı belirmiş ve onu baldırımda bir acı takip etmişti. Kunaime odaklanamyı bırakıp ne olduğuna baktığımda birinin bana tırpanla vurduğunu görmüştüm. Tam kawarimi ile kurtulacak iken bir ikincisi, üçüncüsü , dördüncüsü gelmişti. Bir süre sonra saymayı bırakmıştım. İlk başlarda canım çok yansada bir düzüne darbe sonrasında geriye sadece huzur hissi kalmıştı. Uzun süredir ilk defa gerçekten huzurlu hissediyordum. Karşıma baktığımda Ak Sakallı bir dedenin bana '' Gel Evladım, Gel, Hepsi geçti. '' dediğini duymuştum. Tam kendimi koy verecek iken '' Sikerim seni dede'' diyip kalan son gücümle birinin bacağını ısırmaya çalışıp öyle ölecektim.

[Hasegawa Daichi]

Kesiyorum, kesiyorum ve kesiyorum... Kılıcımı her kınından çıkışında bir insan can veriyor. Kalbim acıyor. Kılıcımı hiçbir zaman masum insanlara doğrultmak istemedim. Benim temiz ve parlak kılıcım artık kirli, eskisi gibi parlamıyor asla da parlamayacak. Babamdan öğrendiğim şeyler bu gibi durumlarda kullanmak için miydi? Babam benim böyle bir insan olacağımı tahmin etmiş miydi? Tabii ki etmemişti. Hangi insan öz oğlunun böyle cani bir canavara dönüşeceğini tahmin edebilirdi ki? İstemsizce birkaç damla gözyaşı dökmüştüm, karşımdaki insanları bir bir öldürürken. Kendime gelmeliydim, bu işi yapıyorsam adam akıllı yapmalıydım. Hiçbir şey düşünmeden yapmalıyım işimi, adeta bir canavar gibi.

Bir çığlık sesi duydum, böyle bir kaos ortamında bile net bir şekilde duymuştum sesini. Kafamı çevirdiğimde beni öfkelendiren ve üzen bir manzarayla karşılaşmıştım. "Zayıf ve masum" olarak adlandırdığım insanlar gözlerimin önünde biricik dostum Hachiman'ı parçalıyorlardı. Şaşırmıştım, Hachiman'ın başına böyle bir şey gelebileceğini düşünmemiştim. Birkaç aptal köylü onu bıçaklıyordu, fakat hala onu kurtarabilirdim. 'Eğer yeteri kadar hızlı olursam onu kurtarabilirim! Tek yapmam gereken kılıcımı birkaç kere daha çekmek.' diye düşündüm. Oysa ki yanılmıştım. Yanıldığımı o an da biliyordum. Hachiman bu kadar bıçak darbesini kaldıracak kadar dayanıklı değildi. Ağlamaya başlamıştım, Hachiman'ın ölümünü kabullenemiyordum. Benim yüzümden böyle acınası bir şekilde ölmesini kabul edemiyordum. İntikamını almalıydım, biricik dostumu öldüren orospu çocuklarına en acı ölümü tattırmalıydım.

Tam Hachiman'a saldırmakla meşgul olanların yanına gidecekken bir anda karşımda birkaç kişilik bir grup olduğunu fark ettim. Bağırmak istiyordum, avazım çıktığı kadar bağırmak ve ağlamak istiyordum. Fakat bunun ne zamanı ne de yeri idi. Hachiman'ı öldürenlere en acı ölümü tattırdıktan sonra bu isteklerimi yerine getirebilirdim. Bunu yapmak için karşımda duran grubu halletmem gerekliydi. Elimi kılıcıma attım, çekebildiğim kadar hızlı bir şekilde çekip karşımdaki insanları kesmeyi deneyecektim. Öfkeliydim fakat sakindim. Ne yaptığımı biliyordum. Etrafta gördüğüm silahlı insanlara saldırmaya başlayacaktım. Önce silahlı olanlarla başlayıp, onları bitirdikten sonra silahsızları katledecektim. Eğer olurda etrafım sarılır diye oldukça dikkatli bir şekilde hareket etmeye çalışacaktım.

[GM - Naruto]

Elini hızlıca kılıcına atıyor ve kılıcını çekişinle karşındaki dört kişiden birini anında göğsünden yararak indiriyorsun. Kalan üç kişiden ikisini de kılıcının iki hareketiyle öldürüyorsun: Daha ne olduğunu anlamalarına fırsat bile bırakmadığın adamlardan birinin boğazı, diğerinin de karnı yarılıyor. İkisinin de cansız bedeni çuval gibi yere yığılırken son kalan adam korkuyla bir adım geri çekiliyor ve istemsizce elindeki tırmığını kendine siper etmeye çalışıyor. Bu şanssızı da kılıcının standart bir hareketiyle katlediyorsun. Önce adamın önündeki tırpanın, sonra da adamın suratının boydan boya parçalanışını izliyorsun. Ardından, en yakınındaki silahlı kişiler Hachiman'ı katledenler oldukları için, onlara doğru yöneliyorsun.

Dörtlüye hızlıca ulaşıp içlerinden birini ona hamle fırsatı bırakmadan biçiyorsun ilk. Kılıcın karnını soldan sağa yarıyor adamın. Ardından, arkasından sana doğru gelirken tökezleyen birini de aynı şekilde karnını yararak hallediyorsun; bu sefer sağdan sola. Bu sırada aşağıya, adamın neden tökezlediği şöyle saliselik bir bakış attığında fark ediyorsun ki Hachiman son nefesini verirken yapacağını yapmış; adamın paçasınının üzerinden dişlerini geçirdiği gibi kapıp bırakmamış, öyle ölmüş adam. Üstüne gelmekte olan diğer iki adamı fark edip kendini bu manzaradan alıkoyuyor ve bunlara odaklanıyorsun ama birinin omzun ve göğsün arasındaki bir bölgeye tırmık saplayıp çıkarmasına, diğerinin de karnının biraz altına tırpanla kesik atmasına engel olamıyorsun. Hissettiğin acı büyük olsa da seni savaş dışı bırakacak bir durum olmadığının farkındaısn. Performansında bir düşüş olmadan savaşmaya devam edebilirsin ancak yaralarını da göz önünde bulundurman lazım.

!	Hestia yazdı:
	Hachiman'ın karakteri silinmiştir.

[Hasegawa Daichi]

Gözlerimden akan yaşların sebebi çektiğim acı değil, Hachiman'ın son anlarında yaptıkları. Daha birkaç saniye önce kestiğim adamın ayağına yapışmış manyak herif. Gerçi her zaman öyle değil miydi? Pek yetenekli olmasa da keskin zekasıyla ve azmiyle bu günlere kadar geldi. İleride gerçekten güçlü bir shinobi olabilirdi, böyle bir ölümü hak etmedi. En iyi dostum ve büyük bir shinobinin hayatını kaybetmesine neden oldum, gerçekten kötü bir insanım değil mi? Neden öfkeme yenik düşüp o anda adamı öldürdüm ki? Neden pek istekli olmamama rağmen Hachiman'ın planını reddetmedim? Neden köylüleri öldürmek yerine Hachiman'ı korumadım? Eğer bunlardan birini yapsaydım şuan en iyi dostum yaşıyor olurdu. Benim hatam, hepsi benim hatam...

Odaklanmalıyım, boş boş düşünmenin sırası değil. Karşımda hala öldürmem gereken katiller var. Onlara en acı ölümü tattırmalıyım, benim biricik dostum Hachiman'ı öldürdüler ne de olsa. Kınımda duran kılıcımı var gücümle çektim. İlk hamlemi bana tırmık saplayan orospu çocuğuna doğru yaptım. Suratını ortadan ikiye ayırmak için aşağıdan yukarıya bir hamle yaptım. Kılıcım yukarıdayken onun yanında duran, benim karnımı çizen herife doğru yönelttim kılıcımı. Yukarıdan çaprazlama bir şekilde adamın vücudunu kesmek için bir hamle yaptım. Büyük ihtimalle ikinci herifi öldüremeyeceğim, bu yüzden üçüncü hamlemi de o herif üstünde kullandım. Adamın kasık bölgelerinde olan kılıcımla hayalarını kesmeye çalıştım. Bu onlara verebileceğim en acılı ölüm olacak. Eğer zamanım olsaydı daha kötülerini de yapabilirdim, fakat dediğim gibi zamanım yok. Köylülerden birinin bile kaçmasına izin veremem. Hachiman'ın ölümü boşa olmayacak!

Önümdeki adamları hallettikten sonra etrafıma bakındım. Eğer başka silahlı bir adam varsa ona doğru yönelecek ve öldüreceğim. 3-4 silahlı kişinin arasında kalmamaya dikkat edeceğim. Silahlı insanları öldürdükten sonra tek tek köydeki bütün köylüleri kılıcımdan geçireceğim. Yaşlı, genç, kadın,erkek,çocuk,bebek demeden hepsini öldüreceğim. Dediğim gibi, Hachiman'ın ölümünün boşa olmamasını sağlayacağım. Benim yediğim bir bok yüzünden ölen dostumun intikamını yine benim almam gerekiyor. Merak etme dostum, köy benim de seninle beraber öldüğümü sanacak. Planımız sıkıntısız bir şekilde işleyecek.