[Naka-Miha]Kocamı Arıyorum.

[Shiomiya Miha]

"Hatırlamaz olaydım!" diye isyan ettim kocama doğru. Tekrar taktığım gözlükleri biraz indirerek burun kökümü sıkmaya başladım utançtan resmen. Hayır sen neden kısıtlı yaşadığımız romantizmden sonra bu lanet karının kelini hatırlatıyorsun ki bana? Gel şöyle tenhalara geçelim, bir kaç deney yapalım seninle? Neden olmuyor ha? Neden? Onun yerine abaza karının tekinin dağa taşa yaslanış fantezisini dinliyor, Naka'nın sıçışlarından bilmem kaç 956 numaralı olanı dinliyoruz.

Şimdi şöyle düşünürsek, koca adayım yardım sever ve talep geri çevirmeyi sevmeyen biri. Bunu da lehime çevirebilirim ben ama şimdi değil. Sinsi şerefsizliğimi uygulayabileceğim bir zamanda değiliz maalesef. Aşkım diyor ki, sizi diyor, yarıştırayım ben bir güzel diyor, kaybedin de siktir olun gidin çocuklar diyor. Evet bildiğiniz çocuklar diyor ya içinde benim de olduğum bir topluluğa! Kalbimi gene kırıyor. İyi bari benim saçlara yanaşmıyorlar. "Yarışalım yarışmasına Profesör-san ammmaaaa..." diyip parmak uçlarımda profesörün kulaklarına uzandım, bir yandan da "Gel gel bir şey di'cem" tarzı bir el hareketi yapacaktım. Yanaşmama izin verirse aniden "BEN KALP HASTASIYIM AMIK!!" diye böğürmeyecektim elbette. Manyak mısınız lan? En son bunu yaptığımda ablam kalp hastası falan dinlemeden terlikle dövmüştü beni evin içinde. "Yalnız ben kalp hastasıyım, tıkanıveriyorum hemen." diye mırıldanacaktım kulağına tatlı bir ezgiyle. "Hani bir şey olursa falan, kalp masajı biliyorsunuz değil mi Profesör-san?" diye de devam edecektim. Ahhh! Keşke ibneliğe fırsat gelse de bayılma numarası yapabilsem! O güzel dudaklarıyla bana hayat öpücüğü verse bana sevdiceğim! ULAN NE BİÇİM AKLIMI BAŞIMDAN ALDI HERİF BU NE BE!

"Bu arada pöröfors pröfrösör diyip durmaktan dilim döndü, adınız yok mu sizin?"

[GM - Naruto]

Naka'nın iddiayı yükseltmesi üzerine, Hanabi hiç çekinmeden bir adım atıyor ve ardından “Kabul ulan Naka-boku! Ağzına sıçcam bu sefer!” diyor. Ancak Profesörün sert bakışları Hanabi'ye yönelince, Hanabi geri vites yapıyor ve gözlerini devirirken “Anlaştık.” diyor sadece. Bu esnada kalbindeki problem nedeniyle Naka kadar heyecanlanamayan Miha Profesörü yanına çağırıyor ve Profesör ile birlikte Naka ve Hanabi'nin yanından birkaç adım öteye gidiyorlar. Miha burada durumunu Profesöre açıkladıktan sonra, Profesör sağ elinin işaret ve orta parmağı ile gözlüğünü düzeltirken gülümseyerek “Merak etme, sizi bir çuvala koyup zıplatacak değilim.” diyor. Miha'nın diğer sorusu üzerine Profesör eski noktasına doğru hareketleniyor ve ardından kaçamak bir bakış ile Miha'ya bakarken “Eğer yarışmayı kazanırsanız, sana adımı söylerim. Bu büyük bir sırdır.” diyor bu sefer sağ elinin işaret parmağını dudaklarına götürerek “sus” işareti yaparken.

Profesör tekrar eski yerine döndüğünde, Miha da yerine geçiyor ve hepiniz Profesöre odaklanıyorsunuz. Adam hepinizi iyice bir süzdükten sonra “Sizden istediğim basit sayılabilecek bir şey... Köyümüzün üç bölgesi içerisinde üç adet şiir veya dörtlük bulunuyor. Sizin ise üç şiir veya dörtlüğü bulmak için üç gününüz var. Her gün en az bir şiir veya dörtlüğü ezberleyeceksiniz ve Güneş batana kadar buraya gelip bana söyleyeceksiniz. Toplamda 3 gününüz var. 3 şiir veya dörtlüğün her birini eksiksiz bir şekilde bana söylemenizin ardından yarışmanın ilk etabı tamamlanacak. Buraya kadar anlaşılmayan bir şey var mı?” diye soruyor.

Profesör üçünüzün de onayını aldıktan sonra “Yarışmanın ikinci bir kuralı ise, her katılımcı en az 1 şiir veya dörtlüğü ezberlemek zorunda. Diğer bir deyişle, şiir veya dörtlüğü bana her defasında ayrı bir takım üyesi okumak zorunda. Örneğin; ilk şiiri veya dörtlüğü Miha-san okursa, ikincisini Naka-san okumak zorunda. Üçüncü şiiri ise isteyen kişi okuyabilir.” diyerek bir açıklama daha yapıyor. Bunun ardından bir süre daha sessiz kalan Profesör, sizin olayı anlayıp anlamadığınızı kontrol ediyor. Hiçbirinizden ses yükselmeyince de “Tabi size samanlıktan iğne arattırmayacağım.” diyerek bir başka konuya geçiş yapıyor.

“Size üç bölgenin nereler olduğunu söyleyeceğim.” diyen Profesör “Ancak bunu açık açık da belirtmeyeceğim. İki takımın üyelerine de bölgelerin isimlerini vereceğim. Hazırsanız, süreniz şimdiden başlıyor! Bu akşam Güneş batmadan ilk şiiri veya dörtlüğü gelip okumanız gerekiyor!” diyor. Hepiniz Profesöre odaklandığınız anda, Profesör gülümseyerek sizlere bakıyor ve harf harf heceleyerek “MİJDELZĞ – ZMZUTKO – KTAZĞLÖM” diyor. Hemen ardından da “Gidebilirsiniz.” diyor. Ancak Hanabi Profesöre “Ama benim takım arkadaşım henüz yok!” diye çıkışırken, Profesör “Bu da senin ufak bir sorunun olsun Hanabi-chan.” diyor gülümsemesini bozmadan.

!	Olayı Tam Anlatamadığını Düşünen Adam yazdı:
	Profesörün söylediği bölgeler, forumda Ishigakure kısmının altında yer alan diğer forumlardır. Yani Ishigakure forumu altında yer alan 9 konu, Profesörün bahsettiği bölgeleri kapsamaktadır. Diğer bir deyişle bölgeler Ishigakure forumunda yer alan 9 konudur. Bilmem anlatabildim mi? Aynı cümleleri devrik yapıp daha iyi anlatmaya çalışıyor gibi hissettim kendimi... Anlatamadıysam anlattırın!

[Shiomiya Naka]

Bok sıçar ağzıma bu hayvan karı! Çok gaza geldim var ya! KEL EDECEM SENİ TEKRAR KELABİİ! Miha profesörü alıp götürdü uzağa. Fısır fısır konuştular. Ki ben nefret ederim kulaktan kulağa konuşulmasına. Hep benim hakkımda konuşulduğunu ve sakallarım ile ilgili dedikodu çevirildiğini düşünürüm. Şimdi de gidip noluyo lan bize de söyleyin demek isterdim ama yarışma denince içimde bir sevinme oldu. Bu yüzden olduğum yerde 2-3 kere etrafımda dönme ihtiyacı hissettim. Profesör geri gelince yarışmayı anlatmaya başladı.

Dedi ki, basit. Dedi ki köyden şiir..... Şiir mi? ŞİİİR Mİ? ŞiiR??? ŞİİR YANİ GERÇEKTEN? Şiir ya da dörtlük dedi. Üç şiir dörtlük falan bir şeyler dediğinde benim kafa iyice gitti. Şimdi 3 mü 4 mü? Önce buna karar vermek gerekiyor. Sonra her gün bu üçlük ve dörtlükleri ezberleyecekmişiz sonra da profesöre serenat yapacakmışız. Üç gün, üç şiir, dört şiir, dört gün. Çok karıştı. Eksiksiz dedi. Anlaşılmayan bir şey var mı dedi. Sanki anlamış gibi kafamı salladım ama aslında bir sik anlamadım ben lan.

Devamında bir de ikinci kural dedi. Ulan bir de iki çıktı başımıza diye üzülürken en az bir şiir dedi. Şimdi dörtlük, üç şiir, ikinci kural, en az bir şiir derken... Sıfıra vardık. Kafamda hiç bir şey kalmadı. İlkini Miha okusun, sonrasını Naka okusun dedi. Üç dedi sonra. İstediğiniz üçüncü olabilir. Hanabi okuyabilir mi yani bizim üçüncü şiiri. Cidden bir bok anlamadım. Kafamda sayıları yerleştirmeye çalışırken Profesör üç bölgenin neresi olduğunu söyleyeceğim dedi. Sonra da bok gibi bir şeyler söyledi. Şahsen ben Ktazğlöm diye bir bölge bilmiyorum. Hatta o kadar karışık ki, ilk söylediği iki bölgeyi çoktan unuttum bile. Dönüp Miha'ya baktım. Yüzünde anlamışlık ifadesi vardı canım kardeşimin. Gene Miha'nın o öpülesi beynine kaldık iyi mi? Gidebilirsiniz diye emredince Hanabi tamın arkadaşı yok diye mızıklanıyordu. "FAKİRSİN KIZIM SEN TABİ Kİ OLMAZ TAKIM ARKADAŞIN. SENİN TAKIM ARKADAŞIN OLACAK ADAM ACAYİP UMUTSUZ VAKADIR!" diye bağırıp Miha'ya döndüm. "HADİ BULALIM ŞU BİRLİKLERİ, İKİ GÜNÜMÜZ VAR VE ÜÇÜNCÜ KURALA GÖRE EN AZ DÖRT ŞİİR OKUMALIYIZ!"

O gazla fırladım yerimden, çıktım Ishi-chou binasından. Biraz ilerledikten sonra durdum. Ulan ben Ktazğlöm nerede bilmiyorum ki? Üstelik Miha'yı geride bıraktım gene. Tekrar koşarak geri döndüm kardeşimi almaya. Sırtlayayım da hızlı gidelim Ktazğlöm'a. O biliyordur yerini. "MİHAAA! KTAZĞLÖM NEREDE LAN! GEL TARİF ET BANA!" diye bağırarak kardeşime doğru koşmaya başladım gerisin geri. Ulaşınca sırtıma alıp söylediği yere doğru ilerlerdim artık.

[Shiomiya Miha]

Adam gerçekten çuvalla zıplatsa beni daha az heyecanlanırdım. Bilmece bulmaca ve zeka oyunları... İşte bunlar tam bana göre! DEĞİL AMINA KOYAYIM. BU KAFANIN İÇİNDEKİ İKİ KURUŞLUK AKLI VAR YAAAA... Hastane koridorlarında boklu doktorların peşinde harcadım ben iki kelime bir şey öğreneceğim diye. Cücük Miharu'ya verin sudokuyu çözer ama şimdiki dana Miharu'ya uzatın kelimeli şeyleri, kağıda damar yolu açmaya kalkışır açamayınca da "Bunun damarları da pismiş." der bahane uydurur. Bana böyle şeylerle gelmeyin! Yine de işin ucunda kocamın, yakışıklı minnoşumun bana ismini bahşetmesi gibi bir durum var. Sanırım götümü sıkmalı ve try hardlamalıyım.

Profesöre karizmamı çizdirmemek adına acaip ciddi ve olayı çözmüş bir ifadeye büründüm. Hani dışardan baksanız atomu parçalıyorum sanabilirsiniz ama kafamın içinde kocacığımın adonisine damlayan çikolata sosunu hayal ediyorum. Naka bunu bilse beni kazığa oturtur muydu acaba? Kıyar mıydı bana? Geçen cücük abimden para çalayım demiştim çaktırmadan evlerine girmeye kalkıştım. Tabi yanımda beni koruyacak bir Naka olmadığı için tavuk kümesinde sıkışıp kaldım bir ara ama çıkmayı başarıp peşimdeki tavukları da atlatmayı rastgele pencereden birinden girerek becerince gördüm ki abim de o garip gözlü abiyle pompaley pompei pompareyya. Tamam çikolata sosu dökmüyorlardı birbirlerine belki ama bizim aileden normal kabul edilebilecek bir birey çıkmayacağını kanıtlarcasına abanıyorlardı birbirlerine. Şimdi böyle düşününce Naka eğer beni eşcinselim diye kazığa oturtmaya kalkışacaksa, bu mantıkla abimi de oturtmaya kalkışması gerekir. Naka'da abimi bir şeylere oturtacak göt yok biliyorum. Öyle bir Naka doğmadı henüz. O yüzden rahat ve derin bir nefes alabiliyor kardeşcağızıma dönebiliyorum.

Dönüyorum da bebe ortalarda yok. Karşıdan pıtı pıtı geliyor. Dili de dışarda sırıtıyor böyle, saçları geriye savruluyor. Tam bir sadık dost lan. Mutlu oldum durduk yere iyi mi? Sırtına binerken sol bacağımı beline dolamadan önce kocamdan öğrendiğim trickle gözlük ittirme hareketimi yaptım ve "Merak etme biraderim." dedim kalınlaştırmaya çalıştığım bir sesle. "İkimizin gücü birleştiğinde halledemeyeceğimiz şey yoktur biliyorsun ki!" Profesöre son bir bakış ve buse atmaya çalıştım Naka beni uçururken. Aşk oyunlarım ölümcüldür, dikkatli olun beyler ve aldanmayın hanımlar. "Dur la bi düşüneyim. Çalış kafa... Çalış kafa... Çalııış..." diye bir elimle çenemi ovalarken, diğer elimle sıkı sıkı Naka'nın tişörtünü tutuyordum. Yıllar geçtikçe bu sırtta yolculuk olayında profesyönelleştik diyebilirim. "Çalıştı lan! Aha! Ktazğlöm... Ktazğlöm..." Ktazğlöm 8 harfli değil mi? 8, benim suratımdaki benlerin sayısı. Bebeksi bitanem profesörüm suratımı incelerken çaktırmadan suratımdaki benleri de syamış olmalı. "Bebeye bak..." demiş, "Suratı da ne biçim benli!" diye düşünmüştür. Sonra devam etmiştir "Yazık la evde ne biçim dalga geçiyorlardır bunun suratıyla." diye. Sonra evde sırf bu yüzden girdiğim tartışmaları ve ettiğim kavgaları hayal etmiştir. Kalp hastalığımı da öğrendiğine göre, kendimi kaybettiğim olası bir kavgada nasıl kalp krizi geçirme riskimin olduğunu anımsamıştır. Kalp krizi geçirirsem ölürüm. Ölürsem mezara gömülürüm. Mezar mezarlıkta olur. Mezarlık 8 harflidir. Saymadım ama öyle sanırım çok 8 harfli gibi duruyor. Tamam saydım 8miş. "BULDUM GALİBA LAN!" diye çıldırdım Naka'nın sırtında ilk. Sonra uzun zamandır mezarlığa gitmediğimizi, erteleyip durduğumuzu anımsadım. Deliler gibi "ZAA MEZARLIĞA GİTCEZ!" diye bağırabileceğim bir durum değildi bu. O yüzden çenemdeki elimi indirip ellerimin ikisini de Naka'nın omuzlarına çektim. Bulduğum şeyi söylemeden önce ovaladım biraz ilk, sonra derin bir nefes aldım. "Sanırım mezarlığa gitmemiz gerekli." dedim durgun bir sesle. "Yani gitsek iyi olur işin ucunda saçları kaybetmek var." diye lafımı bitirdim aynı durgunlukla.

[GM - Naruto]

Profesörün anlamsız harflerini belli bir cümle haline getiren Miha, Naka’yı da alarak ortamdan ayrılıyor. Bu sırada Profesör de yüzünde hafif bir tebessüm ile arkanızdan kapıya doğru yöneliyor. Hanabi ise biraz düşünceli bir halde, olduğu yerde kalıyor. Siz binadan çıkıp gittiğinizde bile Hanabi yerinden kıpırdamamış duruyor.

Naka’nın ilgisini dağıtan onlarca olayı bir şekilde atlatmanızın ve uzun bir yürüyüşün ardından, Ishigakure’nin mezarlığına varıyorsunuz. Ancak öğle saatlerine denk gelen bu varışınızın size şiiri bulmak ve Ishigakure’e geri dönmek için kısıtlı bir zaman sağlıyor. Yola çıkmadan önce mezarlığa giden yolun uzun olmasa da, vadinin yapısı gereği yolun saat olarak uzun sürdüğünü biliyor olmanız gerekirken, bunu bir anlık heyecanla unutarak yola çıkmış olmanız size süre bakımından sıkıntı olarak geri dönüyor. Tabi bu Naka için pek endişe teşkil eden bir durummuş gibi durmuyor henüz. Her ne kadar işin ucunda kendi saçları olsa da, bu durum karşısında daha tedirgin olan tabi ki Miha oluyor. Ne var ki o da bu endişesini bir türlü yaşayamıyor Naka’nın çeşitli saçma hareketleri ve soruları neticesinde. Aslında yol boyunca Naka’nın bu tavırlarına tahammül etmiş olsa da, Miha sürelerinin azaldığını anlamasıyla Naka’ya biraz daha tahammülsüz yaklaşmaya başlıyor.

Kurobe Vadisi’nin cephesine odaları yeni yeni aydınlatan ufak ışıklar, ilk dikkatini çeken şey oluyor. Bu ışıklarla beraber büyüleyici bir atmosferi de sizlere sunmayı başarıyor Ishigakure’nin mezarlığı. Koca vadi cephesine özenle kazınmış büyük odalar, ister istemez insanoğlunun kudretini sergiliyor gibi görünüyor. Nitekim burayı ilk kez yapan kişilerin sizlerin ataları olduğunu bilmek de ayrı bir gurur kaynağı oluyor sizin için. Henüz daha odaların içine girmeden bile sergilenen bu görsel şölen, güneşin vadi arkasından batmasıyla daha da güzel bir görüntü ortaya koyacak gibi geliyor. Ne var ki bu manzarayı seyre dalmak da size yarışmayı kaybettireceği için, hemen harekete geçmeye karar veriyorsunuz. Her ne kadar mezarlık çok büyük olmasa da, arayacağınız şeyin nasıl karşınıza çıkacağı konusunda bir fikriniz olmaması size işe koyulmada acele etmeniz gerektiğini söylüyor.

Mezarlığa resmen giriş yapmanızla birlikte, bu kez vadinin cephesindeki odalara giriş yapmakta olan insanlar dikkatinizi çekiyor. Hepsinde hüzünlü bir hava hakim olsa da, kimsenin ağıtlar yaka yaka ağlamadığını görebiliyorsunuz. Hatta insanların yüzlerinde ara ara tebessümler bile görebiliyorsunuz. Bu da aslında şu aşamada size biraz ilginç geliyor, zira mezarlık gibi kasvetli bir yerdeki bu hafif tebessümler eğreti bir görüntü sergiliyor. Ancak yine de şu an için daha önemli işleriniz olduğunun farkındasınız.

!

GM'lik Yaptığını Unutan Adam yazdı:

Canlar, daha önce hiç mezarlığa gelmediğinizi düşünerek ilerlemeyi düşünüyorum. Aksi bir durum varsa beni uyarın. Bir de istediğiniz kişiler ile konuşmanız ve istediğiniz soruyu sormanız mümkün. Siz sadece şöyle birini bulursak böyle soru soracağız tarzı bir şey yazsanız yeter. Çünkü sizi de hakikaten yormak istemiyorum daha ilk konudan hayvan gibi yerde ufacıcık satırlar aramakla. Ama bu kafamda deli düşünceler olmadığı anlamına gelmiyor..

[Shiomiya Miha]

Kapalı konu

Naka'nın çıplak olduğunu unutup tişörtünü sıkmak gibi bir oçluk yapmışım. Özür dilerim. Bir de yüzsüz gibi onunla aynı renk yapmışım falan ayy lmao.

Naka'yla uzun eşek gibi ortalıkta dolanmaya alışık olsak da, hayvani uzun bir yola çıkışımızdan dolayı inmek zorunda hissettim kendimi. Tamam deli gücü falan var bebenin doğru da, yazık lan yine de. O değil, keşke diğer harfleri de azcık düşünseydim. Ne bileyim belki daha yakın yerler çıkabilirdi. Çıkmaya da bilirdi. Ay bok da çıkabilir hani! Hatta durun az düşüneyim yeri gelmişken.

"Zmzutko, mijdelzğ..." Ağzımdan fırlayan asi bir tükürük tanesinin tepedeki güneşin ışığına karışarak kayboluşunu izledim. Ardından gözlüklerimin ardından en keskinlerden bir bakışım Naka'ya fırlattım. "Özgüvenin tavan, eksik afilli!" Kafamı tavuk gibi suratına yanaştırdım yakında keltoş olma riskinin korkusunu hiç de yaşıyormuş gibi görünmeyen ikizime. "Avucuna alınmışsın besbelli!" Kendisine bir adım atarak kafam gibi vücudumu da yanaştırdım, gözlerim hala üzerindeyken. "Şirazen kaymış senin temelli..." diyip yakasına yapıştım daha fazla sabredemeyerek. Bu gevşek tavırlar, bu umursamazlık... Aaarrggh! "SORUYORUM SANA NAKA MİNİCİK KALDIRIM TAŞI PIRLANTAYA MI KARŞI?" Azıcık sarstım şöyle bir, kafasının içinden tangırtılar gelmesini bekleyerek. "YANİ DİYORUM Kİ AZICIK ACELE EDELİM AMINA KODUĞUM!" Senin benim yansıman olman gerekmiyor mu? Ne bu hem benden yakışıklı olmalar, hem de umursamamalar? Azıcık tedirgin ol lan!

Sırttan indiğime pişman olmama neden olacak uzunluktaki yolu didişe didişe aşarak, vadinin mezarlara ayrılmış olan kısmına ulaştık. Buraya ikinci gelişim. Garip, değil mi? Kyou ablam bok gibi uyuşturucuları yiyip nalları diktiğinde, geçirdiğim zatürreden dolayı evde bırakılıp cenazesine katılamamıştım. Abimizi korurken yediğimiz dayağın kalıntılarından bahsetmiyorum bile! Buraya ilk gelişim o yüzden Kimi-sensei'n defnedilişinde oldu. Ölüm haberini ilk aldığımız anı hatırlıyorum da... Artık garipsemediğim bir şekilde tepkisizdim. Küçük abim Kimi-sensei'ye yardım edemeyişini anlatırken de, Naka hıncını abimden çıkarırken de, Sensei defnedilirken de iğrenç bir şekilde tepkisiz kalmıştım. Tıpkı zatürreden iyileşip ablamı ziyaret etmelik bol bol vakte sahip olduğumda da yaptığım gibi, garip bir hissizlik. Beni yanlış anlamayın, umursamaz bir pislik olduğumdan değil bu tepkisizliğim. Sadece...

Yotarou giderken bazı insani hislerimi de aldı sanki. Bilmiyorum.

"Sen ölsen o zaman ki gibi tepkisiz kalır mıydım sence?" diye mırıldandım Naka'ya doğru. "Tebessüm edemezdim ama, şu insanlar gibi. Ondan eminim." diyip ardıma doğru göründüm "Hıaaaah!" sesi eşliğinde. Aslında bu geriniş "İşimize dönelim siktir et ne dediğimi." gerinişiydi. "Napalım biliyo'n mu Naka?" Napalım lan harbiden? Şimdi burada dörtlük bulup ezberlememiz ve koca adayıma okumamız gerekli değil mi? Keşke samanlıkta iğne mi arasaydık ne? "Eğer, senin de sike sürülür bir fikrin yoksa..." Sanmıyorum. "Bence direkt Kimi-sensei'n mezarına gidelim." Evet gidelim. "Yani şimdi orda birileri yoktur zaten ama başlama noktamız orası olsun. Sonra Kimi-sensei'n mezarına en yakın insanı bulup... Ne diyelim Mahumuto mu diyelim bilemedim ama bir şeyler soralım işte. Kafam basmadı şimdi."

[Shiomiya Naka]

Mezarlık mı? Mezarlık yani? Bildiğin Kimi-sensei'yi götürdükleri yer? Ablam Kyou'yu da oraya götürmüşlerdi. Bir daha da görmedim ikisini de. Yüzümü "İyi peki." anlamında büzüp "SIKI TUTUN, NAKA HAVA YOLLARI İYİ YOLCULUKLAR DİLER!" diye bir anda böğürerek koşmaya başladım. Koşarken de "Vırrnnnn vırrrnnnn! TIKIKIKITKITKTITKIT!" diye sesler çıkarıyorum. Mezarlık ile bizim Daichou binası arası cidden uzun mesafe. Bu yüzden düzgün yürüyemiyorum. Yani yürüyorum da. Mesela koşuyorum, önümden mini etekli kız geçiyor. Benim çubuk ona kayıyor. Miha kafamı diğer tarafa çekmese kıza koşacağım. Koşturmuyor. İlerliyorum. Bakıyorum turşu satıyorlar. Hemen elimi daldırıyorum. Miha bıraksa hepsini yiyeceğim. Yedirtmiyor. Sonunda sıkıldı sanırım. İndi sırtımdan.

"Mijdelzğ" dedi. "Aynından sana da." dedim. Çat diye döndü, klark çekti bana. "Ne oluyoruz amına koyayım. Bana mı yürüyorsun Miha??" dedim kıllanmış bir şekilde. Miha derken de uzattım sonunu. Şimdi geçen dediğimi hatırlıyorsanız, kendimle çüküm var diye sevişmemek falan gibi bir şeydi. Ben de tam hatırlamıyorum iyi mi? Miha da bir nevi kendim oluyor. Yani eğer yoklukta kalırsam her türlü. Neyse. Bu sırada Miha erkek kuşun dişi kuşu etkileme dansı gibi bir şeyler yapıyordu. Minicik kaldırım taşı pırlantaya mı karşı bilemem ama senin de hislerin var gibi görünüyor bana karşı? Bu gün ne yavşandım ha. İlk Hanabi şimdi de Miha. Acele edelim diye bağırıp beni sırtımdan ittirdi bu. Ben de "UNUTMA Kİ BACIMSIN MIHA! BOZMA KENDİNİ!" diye ondan daha yüksek sesle anırdım. Kimse benden fazla bağıramaz lan Ishigakure'de. Çizerim karizmalarını.

Pek sikimde olmayan uzunca bir yoldan sonra mezarlığa ulaştık. Yol boyunca kafamda türlü hayaller, türlü fikirler döndüğü için ilk mezarlığa neden geldiğimizi unuttum. Mal mal baktım Miha'mın yüzüne. O da döndü dedi ben ölsem tepkisiz kalır mıydı diye sordu. Omzumu silktim. Gülmeyeceğini söyledi. "Ben ölüme inanmıyorum bacım." dedim umursamaz bir tavırla. Ardından Kimidata-sensei'nin mezarına gidelim diye karar verdi kardeşim. Kararları o veriyor bu gibi durumlarda. Çünkü benim verdiğim kararlar sonunda bok yoluna çıkıyorlar çoğunlukla. "Ya Miha, yalnız ne arıyoruz biz burada çoktan unuttum lan. Eve mi dönsek? Sıkıldım bir de acıktım." diye başladım mızmızlanmaya. Kimidata-sensei'nin mezarında Kimidata-sensei'yi bulsak acaba bize yemek verir mi?

[GM - Naruto]

Naka kendisini bir türlü olaya veremezken, Miha Profesörün verdiği görev çerçevesinde ilk başlama noktasının neresi olacağına karar veriyor. Elbette verdiği kararı Naka’ya sormadan uygulamaya koyuyor, zira Naka’nın abuk subuk halleri ile kaybedecek vakti olmadığını biliyor. İnsanların arasında geçip Kimidata’nın mezarına, daha doğrusu onun da bulunduğu odaya yöneliyorsunuz. Siz ilerlerken birkaç insan sizi fark edip selam veriyor, ancak onların da yüzlerinde pek üzüntü olduğu söylenemez.

Kısa bir süre sonra Kimidata’nın son istirahatında olduğu odaya varıyorsunuz. Bu odada Kimidata’nınki dahil olmak üzerek toplamda 22 tane mezar bulunuyor. Kimidata’nın içinde bulunduğu, belki de çoktan çürümüş olduğu, deliği bulmanız zor olmuyor. Hemen hemen baş mesafesinde olan deliğe geldiğinizde, deliği kapatan kayaya kazınmış Kimidata ismini okuyabiliyorsunuz. Naka bu ismi okuduğu anda üstündeki kıyafetten bir parça yırtarak tozlanmış kaya parçasını siliyor ve bu sayede Kimidata’nın ismi daha okunaklı bir hal alıyor. İsmi dışında hiçbir şeyin kazınmamış olduğu bu kaya parçası sizi kısa süreliğine geçmişe götürüyor. Yani en azından Miha’yı…

Miha kısa sürede kendisini toparladığında, artık Profesör’ün verdiği göreve fiilen başlaması gerektiğini idrak ediyor. Naka ise tüm bu görev zırvalarından bihabermiş gibi etrafına bakınıyor sadece. Profesör’ün bahsettiği şiir veya dörtlük henüz daha gözünüze çarpmış değilken, ikiniz birden ortak bir karar vermiş gibi son kez Kimidata’nın isminin yazılı olduğu kayaya bakıyorsunuz. Odadaki diğer 21 deliği tıkamış kayalara göre daha az aşınmış duran kayadan gözünüzü ayırdığınızda, insanların yavaş yavaş mezarlığı terk etmeye başladığını görüyorsunuz. Profesör size samanlıkta iğne aratmayacağını söylemiş olsa da, şu an ölülerin arasında abuk subuk bir görevde olduğunuzu fark ediyorsunuz.