Ağustos Böceği

[Oujichi Tama]

Tesadüflere inanmamak gerekir, özellikle sürekli yağmur yağan köyde ve savaşların bitmediği bir dünyada yaşıyorsan her zaman her şey bir tuzak olabilir. Tama için babasını ve arkadaşlarını anlatan bir el yazması kitabın ortaya çıkması da bir tuzak gibiydi ilk başta. Ama çocuğu izlemeye başlayan Tama'ydı. Yoksa tesadüfen babamın en yakın arkadaşının kitabına mı denk geldim? düşüncesi kızı sararken çocuğun çatık kaşları dikkatini toplamasını sağlamış ve çocuğun sorusuna iyice odaklanmasına sebep olmuştu; “Oujichi Baka'yı tanıyor musun?” ve ardından gelen kendinden emin bir sen cevap verirsen ben cevap veririm taktiği.

Ne yani, şimdi babamın en yakın arkadaşının kitabı Amegakure'de; tam da benim yaşadığım yerde bir çocuğun elinde mi? Sıradan bir çocuk değil sanırım, yani saçları beyaz ve uzun. Tıpkı Kaguya Sato gibi ama Shunshin no Saigo'nun soyadını taşıyor... Yaşı benimkiyle aynı gibi, doğduğum zaman aralığında Sato'nun öldüğünü biliyorum. Yazıların hiç birinde babamla ilgili bir bilgi almış olmasam da bu üçlünün ve Konketsu adının babamla ilgili olduğuna eminim. Sonuçta tanıyorum Oujichi Baka'yı; babam! diye kendi kendine, zihninde konuşurken çocuğa cevap verip vermemek arasında gidip geliyordu genç kız. Bir kaybı olmayacağını biliyordu, sonuçta babasını ve babasının kızını arayacak insanlar Tama'yı bulmak için çok fazla zahmete girmek zorunda kalmazdı. Tek sorun çocuğun son tavrıydı. Bir anda Oujichi Baka ismini söylemiş ve ardından kızın cevap vermesi için kendi cevabını ödül olarak sunmuştu.

"Ne işimize yarayacak." dedi kız bir anda, bakışları soğumuş olmasına rağmen gözlerinin parlaklığı kızın ıslak gözlerini ele veriyordu. "Kitabın yazarı da senin bahsettiğin adam da buralarda yok; bu kütüphanede de onlarla ilgili hiç bir şey yok, bu dünyada da." diye ekledi güçsüz bir öfkeyle. "Babam." diye bitirdi.

[Rinjuu Shinji]

Kız kendisi demişti, hayat ne kadar garip diye... İşte o garipliklerden bir tanesini yaşıyordum şu anda. Koca evrende, karşılaşabileceğim milyarlarca insan varken, hayat karşıma Saigo'nun takım arkadaşının kızını çıkarıveriyordu! Bu gariplik değil de nedir şimdi? Gerçekten tesadüflere mi inanmalıyım yoksa bundan fazlası da mı var hayatta? Her şeyimiz planlı programlı mı? Kaderimde Saigo'nun ayak izlerini takip etmek mi var?

Bakışlarımdaki boşluğu bir türlü defedemeden bakıyordum Baka'nın kızına. Saigo'nun anılarında isminin aksine epey zeki biri olduğu yazıyordu Baka'yla ilgili olarak. Aynı şeyin kızında da olacağını düşünmeye başlamıştım ister istemez. Hatta bir adım daha ileri gitmiş ve kızın aslında Baka olduğu hayaline bile kapılmıştım. Onun çekingenliği ve bu çekingenliğin arkasında gizlenen dehası... Gözlerimi kırpıştırmaya başlarken, karşımdaki kız giderek bir erkeğe dönüşüyordu. Maalesef Baka'ya ait bir çizim elime geçmemişti, sadece Saigo'nunki vardı. Bu yüzden de kızın ağzını burnunu erkekleştirerek ve kitapta yazanları da monte ederek bir erkek profili yaratmaya çalışıyordum. Yani özetle, bir Baka yaratma çabası içerisindeydim...

Sessizlik gerçekten rahatsız edici bir boyuta ulaştığında vazgeçmiştim kızı Bakalaştırmaktan. Zaten bunun bir yararı olmayacağını da biliyordum. Neden böyle bir şey yapmıştım ki? Ayrıca kız Baka'nın kızı ise ne olacaktı? Birden babalarımızın ne kadar kıyak adamlar olduğundan bahsedip, onların tırışkadan kahramanlıklarını mı anlatacaktık? Bu kızın Ame'deki diğer kızlardan bir farkı yoktu gerçekten de. Hatta çirkindi de... Evet, Miyako güzeldi... Bu kız ise...

İçimde yaşadığım çatışmanın artık dinmesi gerektiğini hissettiğimde, söyleyebilecek çok bir şey bulamıyordum. Dudaklarımdan sadece üzgün bir “Ben de Saigo'nun oğluyum.” cümlesi çıkıvermişti. İçinde pişmanlık, öfke, tedirginlik ve ilginç bir şekilde bayağılık barındıran bir ses tonuydu bu. Kızın bu cümleden ne anlaması gerektiğini bile bilmiyordum. Şimdi gerçekten ne olacaktı? İlk andaki heyecanımı mı sürdürmeliydim yoksa boşvermişliğe devam mı etmeliydim. Annem bu kızı bilmeli miydi? Nereden çıktı ki karşıma bu kız!? Adı neydi? “Adın ne demiştin?” diyerek konuyu havada bırakıvermiştim, sanki bir faydası olacak gibi. Ah, söylenecek pek bir şey gelmiyordu aklıma...

[Oujichi Tama]

Ortalık iyice karışmış gibiydi, Rinjuu Saigo'nun oğlu ve Oujichi Baka'nın kızı bir araya gelmişti sonuçta. Üçlü tamamen ortadan kaybolduktan beş sene sonra ikisinin çocukları birbirini tamamen tesadüfi bir şekilde bulmuştu ve babalarının aksine çocuklardan hiç ses çıkmıyordu. "Ne yani, şimdi sırada Sato'nun kızı mı var?" diyebildi Tama burkuk bir gülümsemeyle. Hikaye gibiydi her şey, yazar her şeyi planlamış; çocukları da aynı yerde aynı zamana koyup tanıştırmıştı. Yazarın bilmediği şeyse Tama'nın babası gibi bir anarşist olmadığıydı, belki dünyada hayatta kalmaktan başka uğraşmaya değer bir şey öğretseydi kızına olabilirdi. Ama Oujichi Baka'nın böyle şeylere hiç fırsatı olmamıştı, Rinjuu Saigo'nun da. "Tama bu arada." diye ekledi kız gülümsemesini yüzünden silmeden; "Oujichi'lerden Tama."

Dizleri çözülür gibi oldu bir an, babasıyla ilgili bütün anılarını taramaya başlamıştı zihninde zira. Yavaşça en yakındaki sandalyeye yöneldi ve çocuğa da oturması için işaret yapıp koydu kıçını. Bildiğine göre Saigo kendisi dört yaşındayken ölmüştü, kendi babasının da öldüğünü tahmin etmek zor değildi. Hızıyla bilinen bir adamın bacaklarını kesmek ve zekasıyla övünen diğerini tuzağa düşürmek... Büyük köylerin insanları neden bu kadar acı çektirmek istemişti ki zavallı adamlara, bu adamlar onlara ne yapmıştı da bu kadar öfkelenmişlerdi?

Kızcağızın konuşmaya enerjisi kalmamıştı gerçekten, zaten normalde bir iki kelime edebiliyordu en fazla. Kotasını doldurduğu yüzünden anlaşılıyor ve nemli gözlerini babasını arıyordu. Saigo'nun oğlunu buldum baba demek istiyordu Tama, onu da koru hadi. Merak ettiği şey çocukcağızın bu yaşa kadar nasıl geldiğiydi aslında. Tama'yı yetimhane korumuştu sürekli yağan yağmurdan ama Shinji'yi gördüğünü anımsamıyordu, köyde başka yetimhane olmadığına göre ya ailesi vardı da da sokaklardan çıkamamıştı. Genç kız oturup konuşmayı, oğlanın babaları hakkında bildiği her şeyi öğrenmeyi çok istiyordu ama ağzını açmaya bir türlü cesaret edemiyordu. Gözleri çocuğun elindeki el yazması kitaba gidiyordu, sadece kitabı okumak daha kolay olabilirdi. Sadece "Kitap daha çok bahsediyor mu bizimkilerden?" diye bir soru atabildi ortaya çelimsiz bir ses tonuyla Tama.

[Rinjuu Shinji]

Biz Takım Konketsu'yduk... Beraber doğduk, geliştik, büyüdük... En başından beri birbirimizin arkasındaydık! Bizi karşı karşıya getirmeye çalışsalar da hiç vazgeçmedik! Senseimiz belki anlamıştı bizi ve bu yüzden gözü arkada kalmamıştı hiçbir zaman. Onunla dalaşsak da, küfürleşsek de ve hatta yer geldiğinde ondan dayak yesek de ismimiz hep onunla anılmıştı! 3 kişiydik sadece, öyle büyük bir ordu değildik. Kaguya Sato vardı, bizim gücümüzdü... Oujichi Baka vardı, bizim beynimizdi... Bir de ben vardım... Ne Sato gibi olabildim ne de Baka gibi... Ben sadece doğru bildiğim şeyleri, biraz da umarsızca yaptım. Belki de bu yüzden Sato ve Baka'yı tamamlayan ben olmuştum... Kim bilir?

Sato benim can yoldaşımdı... Onunla korumayı umduğumuz Kiri için yapmıştık her şeyi... Köyden gitmesi gereken Sato'ydu belki, ancak o an için Kiri'de olmalıydı Sato. Çünkü Kiri'nin Sato'ya ihtiyacı vardı, benim gibi saçma ve mağlup bir shinobiye değil. Ne de olsa Chuunin Sınavı'nın şampiyonu Sato'ydu o! Ben ise, daha ilk turda kaybetmiş gerzek ve muhtemelen işe yaramaz bir shinobi...

Baka'ya gelince... Onun bunlardan haberi var mıydı onu bile bilmiyorum. Zaten farklıydı Baka... Ne Sato gibi güce tapıyordu ne de benim gibi saçmalıklar peşindeydi. Takımın en silik üyesi olmasına rağmen, beyni olmayı başarmıştı! Hem de bunu hiçbirimize fark ettirmeden yapmayı başarmıştı. Kendimizi birden Baka'nın onayına sunarken bulabiliyorduk. Onun fikirleri çerçevesinde hareket ediyorduk. Sato ve ben iyi uygulamacılardık, Baka da bunun farkındaydı. Bu yüzden onun düşünceleri sınırsızdı... Onun düşüncelerini hayata geçirebilecek kişiler bizlerdik. Başkası Baka'yı anlayamazdı, hatta umursamazdı bile... Onun zekası öyle sınırsız ve anlaşılmazdı!

Hikayeme yoldaşlarımla başladım ki, daha iyi anlaşılsın her şey. Bu hikaye benim gözümden anlatılıyor olsa da, aslında üç kahramanlı bir hikaye... Bu üç kahramandan biri bile olmasaydı, ne bu hikayeler olurdu ne de uğruna hayatımızdan vazgeçtiğimiz köylerimiz. Gölgelerin arasında yaşayan ve Güneş ile yok olacak üç hayatın tek bir öznesi yoktu... Ben bu öznelerden sadece sinir bozucu olanıyım.

Kafamı kitaptan kaldırıp Tama'ya baktığımda, onun neler düşündüğünü anlamaya çalışıyordum. Saigo'nun anılarının bana ait oluşunu ispatlamıştım. Ancak şimdi ilk kez annemden başka biri ile paylaşıyordum bu satırları. Bundan hiçbir rahatsızlık da duymuyordum gerçekten. Sanki burada yazan her cümle Tama'nın hakkı gibi geliyordu. Ancak yine de tümüne vakıf olmasına gönlüm el vermiyordu. Bu yüzden de bırakmıştım okumayı, beni anlamasını umarak.

“Böyle başlıyor işte...” diyerek durumu toparlamaya çalıştım. Kitabı kapatırken “Ben de fazlasını okumadım, ama başlangıcı böyle. Sonrasında daha çok Saigo kendisinden bahsediyor. Baka ile tekrar karşılaşmalarını falan da yazıyordur sanırım.” diyerek gevelemeye başlamıştım. Giderek rahatsızlık duyuyordum, ancak merakım da devam etmiyor değildi. Saigo'nun anılarını içeren kitabı pardösümün cebine sokarken “Saigo'yu bu kitaptan tanıyorum sadece... Ya sen? Baka'yı... Pardon, babanı tanıdın mı?” diye sormuştum. İçten içe onun da benim gibi olmasını istiyordum, aksi bir cevap karşısında Saigo'ya sinirlenmekten korkuyordum! Fakat gerçeği de bilmeliydim. Ne faydası olacağını bilmesem de Saigo'ya dair başka gözlerden anlatılanlara da vakıf olmam gerekiyordu. Ancak o zaman babamın bir soytarı olup olmadığını anlayabilirdim!

[Oujichi Tama]

Konketsu adını duymasıyla Tama'nın gözü çocuğun dudaklarına kilitlenmişti bile. Isıtmalı kütüphanede gelen üşümeyle ellerini bacaklarının arasına sıkıştırıp dinlemeye başlamıştı çocuğun, babası ağzından yazıldığı belli olan kitabını. Rinjuu Saigo o kadar büyük bir heyecanla arkadaşlarını övüyordu ki, bazen bunu kendini ezerek yapıyordu. Babası kendini ezdikçe babasının söyledikleri okuyan Shinji'nin yüzü biraz daha düşüyor, hayal kırıklığını dudaklarını daha az hareket ettirerek saklamaya çalışıyordu. Baka'nın kızı gülümsemeden edememişti, çocuk onu görmüyordu elbette ama gülümsemesini saklamak istemişti; karşısındakinin bilmediği güzel bir şey saklayan herkes gülümserdi çünkü sinsice.

Saigo kendi kendine vurdurdukça vurduruyor, Shinji'yse gittikçe sessizleşiyordu. Tama, Kaguya Sato hakkında bildiklerinden fazla bir şey öğrenmemişti. Zira Saigo'nun dilinden de, kendi babasının dilinden de Kaguya Sato aşırı güçlü herifin tekiydi; köyüne ve arkadaşlarına sadakati sınırsızdı ve takım olmak konusunda oldukça başarılıydı. Zaten Baka'ya göre takımın lideri hep o olmuştu. Gerçi Saigo onu da farklı anlatmaya başlamıştı...

Babasının adını duyduğunda kızın gözleri yine her zamanki gibi nemlenmiş ve daha önce hiç olmadığı kadar açılmıştı merakla. Babasıyla beraber geçirdiği on yılda, annesi hakkında veya babasının arkadaşları hakkında çok şey öğrenmişti Tama. Ama babası hiç kendisinden bahsetmemiş, kendi planlarını sır gibi saklamıştı. Daha çok sevdiklerinin anısı yaşarken kendi silinmek istemiş gibiydi, bir daha hiç bulunmamak üzere. Genç kız da zaten gittiğinden beri babasını hiç bulamamıştı, ne yanında ne de zihninde.

Yine de Tama, Saigo'dan babası hakkında adının tersi olduğu hakkında duyduğu her şey üzerine gururlanıyor ve babasını kat kat daha özlemeye başlıyordu. Ama babası hakkında geçen son cümlede ister istemez üçünün de deli olduğundan şüphelenmeden edememişti genç kız. O kadar yeteneklilerdi, Baka'nın o kadar güzel planları vardı madem neden isimleri silinmişti her yerden? Neden hala hiç bir şey değişmemişti dünyada?

Ben bu öznelerden sadece sinir bozucu olanıyım.

Kitap hızla kapanmıştı ardından, Tama gözlerini çocuğun ağzından gözlerine kaldırdığında Shinji'nin ona bakıyor olduğunu fark etmişti. Yüzüne sinsi gülümsemesi geri gelirken çocuğun söylediklerine kulak verdi tekrar. N-ne? Kitabı bitirmemiş mi? NEDEN?! diye içinden çığlıklar atmaya başlamasıyla çocuğun neden kitabı bitirmeye hiç yeltenmediğini anladı. Gülümsemesini hafifçe dudağını ısırarak geçirmeye çalışırken sadece çocuğu dinlemiş ve hiç bir kelime etmemişti.

"Ona adıyla hitap etmemen onun bir aptal olduğu gerçeğini değiştirmez." dedi ciddi bir tavırla önce. Sonra gülümseyerek devam etti; "Evet, tanıdım. On yıl beraber yaşadık, onuncu yaş günümde gitti ve henüz geri gelmedi. Sonuçta ağustos böceklerini şarkı söyledikleri için suçlayamazsın, öyle değil mi?". Sonra gözünü çocuğun kitabı koyduğu cebe dikip; "Bence devamını okumalısın onun." diye devam etti sinsi bir gülümseme takıp suratına. "Bildiğim kadarıyla biraz ilerilerde babanın lakabının neden Shunshin no Saigo olduğunu anlayacaksın... Yine de, fazla kaptırıp bitirme olur mu?". Son ricasını ederken kızcağızın gözleri nemlenmişti yine, kütüphane ışığında parlıyordu ve titrek bir mum ateşine çeviriyordu ampulü.

[Rinjuu Shinji]

Her ne kadar birbirimize benzesek de, aslında ayrıldığımız bir nokta var. Ben Saigo'yu sadece annemin anlattıklarından ve elimdeki kitaptan biliyordum. Tama ise, bir süre dahi olsa babası ile birlikte olabilmişti. İçten içe kıskanmıştım Tama'yı, her ne kadar Saigo'ya karşı içimde pek de bir inanç olmasa da. Saigo tırt biri olsa da, en azından yanımda olurdu ve belki de annem bu kadar depresif bir kadına dönüşmemiş olurdu. Bu yüzden Saigo'nun biraz da olsa gerçek olmasını dilemiştim ilk kez. Daha önce hiçbir zaman onun yanımda olmadığına içlenmemiştim. Aksine yanımda olmadığı için seviniyordum. Sonuçta böylesine saçma bir insana baba demek zor olurdu benim için. Kendimde de bana anlatılan Saigo'dan izler görebiliyordum, zaten annem sürekli ona benzediğimi söylüyordu ve böyle olunca da iki saçma insanın aynı ortamda bulunması fikri insanı geriyordu. Yine de 5 dakikalığına da olsa gerçek bir babanın yanında olması hissini anlamak isterdim...

Hormonların tavanlarda gezdiği tanışmamız, giderek duygusal bir havaya bürünmüştü. Tama'nın gözlerindeki beklenti ile benim gözlerimdeki özlem birleşince, ortam giderek daha kasvetli hale geliyordu. Her an birbirimize sarılıp hüngür hüngür ağlayacakmışız gibi duruyorduk. Bu yüzden üstümüzdeki bu ölü toprağını atmamız gerekiyordu. Baka'nın geri gelip gelmeyeceği üzerine milyon tane teori üretmeden önce, en azından suratlarımızdaki yaşam yoksunluğunu gidermemiz gerektiğine inanıyordum. Kafamı kaldırım derince bir nefes aldıktan sonra “Kim bilir, belki bir gün ikisi de çıkar gelir. Eğer ikimiz de buradaysak, gidecek başka yerleri olacağını sanmıyorum.” dedim içli bir ses tonuyla. Tabi bu ses tonum konuyu kapatan da ses tonumdu.

Derin nefesimi tükettiğimde, yüzüme bir gülümseme takındım ve bakışlarımı Tama'nın ıslak gözlerine diktim. Saigo'dan bana yadigar kalan bir şeyin sorumluluğunu daha üstlendiğimi fark edebiliyordum ancak sorumsuzluğu seven benim için bile mutlu olunacak bir his yaratıyordu bu. İçimde tek bir efkar veya pişmanlık barındırmadan bakabiliyordum Tama'ya ve bu iyiye işaretti. Tama'nın bundan sonra hayatımda daha çok yeri olacağını bu andan itibaren kesinlik kazanıyordu. Üstümü başımı hafifçe düzeltirken “Burası yeterince baydı, değil mi? İstersen farklı bir şey yapıp yağmurda yürüyebiliriz. Bildiğim bir yer var, yemekleri güzeldir!” diyerek konuyu ve bulunduğumuz konumu değiştirmeyi teklif ettim. Eğer Tama'dan başka bir fikir gelmezse, yola koyulacaktım. Ne onu ne de kendimi daha fazla efkara gömmek istemiyordum... Elim ise, istemsizce de olsa, Saigo'nun anılarına gidiyordu...

---

~ BİRİNCİ BÖLÜMÜN SONU ~

[GM - Naruto]

Ka-ching! RPGTurk yönetimi insiyatifiyle, kurgularınıza özen gösterdiğinizden mütevellit ödül kişi başı 40GP kazandınız! Güle güle harcayın.