[Ame] Ritüel

[Ryouichi Nori]

Gözlerim acı içinde görevini yerine getiremezken adımları ardı ardına sıralamaya başlamıştım. Hızlı olmak zorundaydım. Bu berbat durumdan kurtulmalı ve adamı yakalamalıydım. Yakaladıktan sonra da bırakmayı düşünmüyordu. Bizi böyle bir durumun içine sokan şerefsizi asla affetmeyecektim. Bu görevi sonuna kadar ilerletmek artık benim için bir anlam kazanmıştı ve bunun aksamasına neden olan her durumu ortadan kaldırmam gerekiyordu.

Sonunda sisten dışarı adımımı atabilmiştim fakat gözlerimin fonksiyonları hâlen tam olarak yerinde değildi. Nemli göz bebeklerim adamın siluetini seçtiğinde tekniğimi işleyişe sokmuştum. Sesim ise adamın kulağına ulaşmışsa bile diğerinden çıkmıştı. Umurunda olmamıştım. Bizi ardında bırakıp kendi başına söylenerek ilerliyordu. Yolun yarısına bile gelmeden, amacımız hakkında neredeyse hiçbir bilgimiz olmadan bizi başıboş bırakmıştı. Ailem ve diğer insanlardan hiçbir farkı kalmamıştı artık. Aptal köyümüzün başımıza koyduğu aptal adam gitmişti işte. Kendi işimizi kendimiz halletmek zorunda kalmıştık.

Bu zamana kadar hiçbir insana muhtaç olmadan yaşamıştım ve bundan sonra da başkasının peşinden koşacak değildim. Bu görevi kendim için tamamlamak istiyordum ve boynuzlu orospu çocuğu olsa da olmasa da bu amacıma ulaşacaktım. Ellerimi cebime yerleştirdikten sonra gözlerimi gideceğimiz yola çevirip iç çektim. Uzun ve sonunda neyle karşılaşacağımızın belli olmadığı bir yol bizi bekliyordu. Kızla konuşmaya çekiniyordum fakat birkaç kelime etmek zorundaydım. Utana sıkıla ağzımı araladım ve “Bence gidelim.” gibi bir şeyler gevelemeye çalıştım. Kızın inisiyatifine bırakmıştım kendimi. Eğer o da benim gibi gitmeyi arzularsa onun ardından vücudumu sürükleyecektim.

[Jin Ori]

Yolun sağ tarafına doğru ilerlerken bir şeylere takılıp da kendine zarar vermemek için son derece temkinli davranarak yürüdüğünden dolayı Haru ile arası bir hayli açılmıştı. Gözleri görüntüleri yavaş yavaş yeniden seçebilmeye başladığında adamın ufuktaki görüntüsü karşıladı onu ilk olarak. Aralarındaki onlarca metre mesafeye ve yaptığı bunca saçma şeye rağmen hala İshigakure'ye sayıp sövüyor olması gerçekten de ilginç bir durumdu.

"Gitti." diye fısıldamakla yetindi sadece. Kurduğu cümlenin Haru'nun da susması ile birlikte tamamen sessizleşen ortamda yankılanıp kulaklarına çalınmasını dinledi. Mantıklı ve doğru bir karar vermeleri gerektiğinin farkındaydı. Haru'nun peşinden gidebilirlerdi ki aralarındaki mesafenin bir hayli açıldığı düşünüldüğünde bu kendilerine zaman kaybı olmaktan başka bir fayda sağlamayacaktı. Öte yandan Haru'nun dediğine göre kendilerine bir bakir kanı gerekiyordu. Nori'nin bu sıfatı taşıyıp taşımadığını bilmediğinden dolayı emin olamıyordu ne yapmaları gerektiğine. Sormaya da hiç niyeti yoktu zaten. Hem Nori de Haru'yu kovalamak yerine yola devam etmek istediğine göre bunu olumlu bir cevap olarak algılayabilirdi. Utandı ister istemez. Yüzü kızardı belki de biraz. Bu tür konulara her zaman yabancı olmuştu hayatındaki diğer her şeye olduğu gibi. Hiç kimseyle konuşmamıştı daha önce cinsel konuları ve pek de istekli davranmıyordu zaten bu konuda.

Yol boyunca pek konuşmayı düşünmüyordu. Zaten Nori de çoktan belli etmişti muhabbet edilecek birisi olmadığını. Kendilerine köy tarafından bir görev verilmişti ve bunu Haru olsa da olmasa da bir şekilde yerine getirmeye kararlıydı. Şu an için aklını kurcalayan tek şey Haru'nun kafasındaki boynuzdu. Acaba ritüel ile bir alakası var mıydı yoksa sadece bir raslantıdan mı ibaretti boynuzlu birisinin bu göreve gönüllü olması. Elinden gelen tek şey yol boyunca görevi tamamlamaları için Haru'ya ihtiyaçları olmadıklarına dair dua etmek olacaktı. Eğer Haru'ya muhtaç kalırlarsa -ki büyük ihtimalle o sıralarda İshigakure sınırını çoktan geçmiş olurdu.- hoş bir senaryonun ortaya çıkacağı söylenemezdi.

[GM - Naruto]

Haru'nun koşarak uzaklaşmasını izliyorsunuz olduğunuz yerden. Hayvan herif Ishigakure nefretinin verdiği gazla son sürat ilerliyor. Shunshin ile sonsuza kadar ilerleyemez bunun bilincindesiniz ama gene de arayı çok açmış durumda. Zaten bir süre sonra görüşünüzden çıkıyor. Ritüel ile Ishigakure arasında bir ilişki olmadığının farkındasınız. Belki de Haru sadece giderken kaçabilmek için gönüllü olmuştu. Köy yönetimi neden sizi tembihlediğine göre zaten bundan şüpheleniyorlardı. En sonunda doğru düzgün bir sessizlik oluyor ortamda. Bu şekilde gönüllünüzü elinizden kaçırmış oluyorsunuz.

Günün 3/4'ünü birlikte geçirdiniz ama buraya kadar ikiniz arasında bir sohbet olmadı. Sabahtan beri Haru'nun konuşmalarını dinliyorsunuz ve arada Ori bir kaç soru sormuş durumda. Nori tüm gün hiç konuşmadı ve ilk defa şimdi kendi düşüncelerini dile getiriyor. Onda da oldukça başarısız. Zaten hiç biriniz Haru'nun arkasından bir eylem gerçekleştirmediğiniz için aynı fikirde olduğunuzu biliyorsunuz. Haru'yu bırakıp yolunuza devam edeceksiniz. Önemli olan ritüelin gerçekleşmesi.

Gözlerinizin tamamen düzelmesi 2-3 dakikayı buluyor. Haru'yu tamamen sallamış durumdasınız ve yolunuza kaldığınız yerden devam ediyorsunuz. Nori'nin sessizliği yüzünden fazla konuşma olmuyor aranızda. Gece de durmadan ilerledikten sonra sonraki günün öğleninde Toyone Şehrine varıyorsunuz. Burası Yağmur Ülkesinin başkenti ve sizi içeriye sıkı aramadan sonra alıyorlar. Haru'yu teslim etmeniz gereken adresi buluyorsunuz şehirde. Boşaltılmış bir fabrikaya benziyor burası. Şehrin hareketli yerinde olmadığı için gelen giden yok. Gidip kapıyı çaldığınızda bir kadının sesi "Kimsiniz?" diyor.

[Ryouichi Nori]

Bize göz kulak olması için başımıza konulan adam, aptalca sözlerinin ardından başka yöne doğru hızla ilerliyordu. Bizi terk etmiş, Ishigakure’yi patlatmaya gidiyordu büyük ihtimalle. Eğer en başından beri bizi terk etmeyi aklına koyduysa, neden görevi kabul etmişti ki? Köyde er geç yokluğunun farkına varacaklardı ve bu sorumsuzluğun cezasız kalmayacağını ümit ediyordum. Ufka doğru yolcuğu sürerken adam küçüldü, küçüldü ve sonsuza dek kayboldu.

Hayatım boyunca hiçbir insanla ilişki kuramamıştım ve yanımdaki mavi saçlı kızla da bu konuda bir ilerleme kaydedebileceğimi düşünmüyordum. Ben, daima yalnız mı olacaktım? Vücutlarımız yan yana olsa bile ruhlarımız kilometrelerce uzakta gibiydi. Onun için köyümüze hakim olan yağmur damlalarından bir tanesi gibiydim. Önemsiz. Açıkçası bu durumdan mutsuzluk duyuyor değildim. İkimizin de amacı ortaktı, bu kadar. Bu görevden sonra belki bir daha asla birbirimizi görmeyecektik bile. Hayatlarımız oldukça kısa zaman dilimi için kesişmişti sadece, o kadar.

Gözlerimin acısı hâlâ sürerken bedenimi gitmemiz gereken yere doğru ilerletemeye başladım. Bombanın gözlerimde yarattığı etki geçici değilse ne yapıp edip o adamı bulacak ve gözlerini yerinden oyacaktım. Aklımda eziyet planları geçerken ileriyi net görmeye başlamış ve bu planları rafa kaldırmıştım. Zaman ve yol tükenirken ağzımı birkaç kez açma düşüncesine kapılsam da bundan derhal vaz geçmiştim. Konuşmaya çalışsam bile başarılı olamayacaktım ki. Bu yüzden kafam öne eğik, adımlarımı sayarak zamanı geçirdim. Saatler geçip, gün tekrar aydınlandığında varabilmiştik.

Şehre alınırken her insan bu kadar kontrolden geçiyorsa içeride şüpheli birinin olması imkânsızdı. Bu nedenden dolayı tanınmayan bir insanın yapılacak olan ritüeli bozma gibi bir şansının olmadığını düşünüyordum. Eğer bu görevi bize teslim eden insanlar birinden şüpheleniyorsa bu kişi de buranın yerlisi olmalıydı. Gitmemiz gereken adres, diğer insanlar tarafından rağbet gören bir mevkii değildi. Bu dinî grup insanlardan uzak ve habersiz bir şekilde mi gerçekleştiriyorlardı ritüeli? Belki de kandan hiç kimsenin haberi yoktu ve olsa itiraz edeceklerdi. Kapıyı tıklatıp bir süre beklediğimizde kapıdaki kadın kimliklerimizi açıklamamızı söylemişti. Konuya benim girmem ve bocalamam olayları kötü bir duruma sokabilir ve hatta içeri alınmamıza sebebiyet verebilirdi. Bu yüzden sözü kıza bırakacaktım. İçeridekilerin Haru’dan haberleri varsa onu göremedikleri için şaşırabilirlerdi fakat aptal orospu çocuğu kaçmıştı işte! Belki de birkaç kişiyi onu aramaları ve tokatlamaları konusunda ikna edebilirdik. Ehehe.

[Jin Ori]

Hiç konuşmamışlardı. Konuşamamışlardı. İstememişlerdi birkaç kelime de olsa dertleşmeyi. İkisi de kabullenmişti artık vücutlarının her tarafına iz bırakmış olan yalnızlığı. Akıllarındaki onca soruya rağmen sadece yürüyerek geçirdiler saatlerini. En sonunda Toyone şehri ufukta bir nokta olarak belirmeye başladığında bile birbirlerine en ufak bir mutluluk belirtisi göstermediler. Görevlerinin bir sonraki aşamasında ne yapmaları gerektiğini bile konuşmadılar. Sustular, sustular... Sadece sustular.

Kulağına çalınmış bir duyuma göre Amegakure topraklarındaki bütün yollar bu şehre çıkıyordu. Ülkenin dört bir yanından nereye yürürseniz yürüyün buraya ulaşıyordunuz en sonunda. Yolunuz her halükarda bu şehrin topraklarından geçiyordu en az bir kez. Buna rağmen bir kere bile gelmemişti bu şehre Ori. Yolu hiç bir zaman buraya düşmemişti. Aslında Amegakure'den dışarıya çok fazla çıktığı söylenemezdi. Şuanki gibi zorunlu olarak çıkmak zorunda kalmadığı görevler dışında bedenini köyünün güvenli sınırları içerisinde saklamayı alışkanlık haline getirmişti. Güvenebildiği, sevdiği tek insan olan annesinin yanından bu kadar uzağa hiç ayrılmamıştı.

Şehrin ihtişamı karşısında dili tutulmuş, konuşamamıştı(!) Amegakure'nin, yanında çok çok küçük kalacağı kadar büyük, günün yarısını bulutların altında geçirmesi dışında Ame ile hiç bir benzerliği olmayan bir yerleşkeydi burası. Aynı zamanda Yağmur Ülkesi'nin de yönetildiği, başta daimyo olmak üzere her türlü mevkiden insanları barındıran bir şehirdi. Bu yüzden olsa gerek Amegakure shinobileri olduklarına dair alın bandı taşıyor olmalarına rağmen sıkı bir denetimden geçmişlerdi diğer herkes gibi. En sonunda kapıdaki görevlileri kimliklerinin gerçekliğine inandırdıklarında ilk adımlarını atmışlardı dört tarafı surlarla çevrili olan devasa şehrin içine. Attığı her adımda etraftaki kimseyi tanımıyor olmanın verdiği rahatlığı hissediyordu. Her ne buradaki kimseyi hayatında bir daha görmeyeceğini bildiği için hiçbir şeyden utanmaması gerektiğinin bilincinde olsa da bir o kadar da korkutucuydu bu durum. Etrafta tanıdık hiç kimseyi, Amegakure alın bandı takan birisini bile göremiyor olmak tedirgin ediciydi. Bir sorunla karşılaştığında -ki genelde öyle olur- kendisine yardım edecek kimse yoktu arkasında.

Kendilerine verilen adres şehirdeki yerleşkenin biraz dışında kalan ıssız bir fabrikaydı. Vahşi bir dinin çok fazla tedarikçisi olmadığını, kanlı ritüellerini toplumun önünde gerçekleştiremeyeceklerini tahmin edebilmişti az çok. O yüzden hazırlıklıydı kendilerini terk edilmiş bir yerin karşılamasına. Kapıyı çaldıklarında "Kimsiniz?" diye soran bir ses duyuldu sadece. Önce Nori ile göz göze geldi kimin konuşacağını belirleyebilmek için. Çocuğun bakışlarından hiçbir şey anlamadı tabi doğal olarak ancak yolun başından beri hep yaptığı gibi yine susmuş olması başkalarıyla iletişime geçme işinin başına kaldığını anlamasına yetmişti. Her ne kadar biraz tırsmış olsa da kendinden emin olmaya çalışarak "Amegakure'den geliyoruz. Chi no gisei için." için diyecekti. İçinden bir ses daha açıklayıcı olması gerektiğini söylemişti ama pek de umursamadı. Daha doğrusu daha fazla konuşmaya cesaret edememişti. Her ne kadar şu ana kadar kendisine verilen görevin dışına çıkmamış olsa bile Haru'yu ellerinden kaçırdığı için bir suçluluk hissediyordu. Haru yanlarında olmadığı için başlarına bir dert açılabileceğini düşünüyordu. Bu yüzden elinden geldiğince kısa ve kaçamak cevaplar verip bir an önce görevi yerine getirmeye çalışacaktı.

[GM - Naruto]

Ori konuştuğu anda kapı aralanıyor. Az önce duyduğunuz sesin sahibini görüyorsunuz. Daha doğrusu taktığı maskeyi görüyorsunuz. Bu o bildiğiniz oni maskelerine benzemiyor. Daha çok elle yapılmış gibi. Yeşil ve kahverengi olarak ikiye ayrılmış, kahverengi olan tarafında da küçük bir geyik boynuzu var. Sizin en çok dikkatinizi çeken ise, maskenin ortasına beyazla kocaman bir üçgen çizilmiş olması.

Şöyle bir şey

evet ciddi ciddi oturup çizdim.

Maske biraz korkutucu olsa da kadının seni oldukça sevimli geliyor kulağınıza. "Buyrun buyrun. Geçin içeri." diyerek içeri davet ediyor sizi. İçeride bir çok kişi var. Oturup sayabileceğiniz gibi değil ama tahmini 50'ye yakın. Hepsi binanın duvarlarına dizilmiş sandalyelerde oturuyorlar. Bulunduğunuz binada herhangi bir oda yok. Dev bir salon gibi düşünün burayı. Mumlar ve tütsüler yakılmış her yerde. Herkesin çok garip el yapımı maskeleri var. Siyah da pelerin giymişler. İnsanları tanımanız mümkün değil anlayacağınız. Ortamda kırmızı renkler hakim. Tam ortada da ritüel alanı olarak adlandırabileceğimiz bir sahne var. Kadın sizi içeriye direk almak yerine soldan ilerletiyor ve bu kocaman salondan perde ile ayrılmış bir yere götürüyor. Burada bulunan askının üstünden bembeyaz bir maske ve siyah bir pelerin alıp yanınıza geliyor. İkinizin de yüzüne baktıktan sonra "Gönüllü hanginiz?" diye soruyor.
Beyaz maske de şöyle;

bunu da çizdim ciddi ciddi.

[Ryouichi Nori]

Sözü yanımdaki kıza bırakmakla akıllılık ettiğimi düşünüyordum çünkü kız daha iki cümle kurmuşken kapı ardına kadar bizim huzurumuza açılmıştı. Heyecanlı, meraklı ve en önemlisi de umutluydum. Buradan öğreneceğim bilgiler dünyamı yaratmakta işime yarayabilirdi. Peki başımıza kötü bir şey gelebileceğini neden hiç düşünmemiştim bu ana kadar? Kapıdan içeri adımımı attığımda bu soru aklımı bir solucan gibi kemirmeye başlamıştı. Belki de bu görevin düzgün bir şekilde tamamlanmaması gerekiyordu ve Haru, sadece bir süs oyuncuydu. Bu oyun bizim sonumuz mu olacaktı yoksa yükselişimiz mi?

Gözlerim kimliğimizi sorgulayan kadının suratına doğru çevrildiğinde yüz hatlarını seçememiştim çünkü bir maskeyle gizlenmişti. Yaşlı mıydı, genç mi? Yüzü yanmıştı belki ve bu yüzden kapatmayı tercih etmişti. Yeşil ve kahverenginin hakim olduğu maskeyi gördüğüm an aklıma toprak gelmişti. Dinî grubun toprakla bir bağlantısı olabilir miydi? Kanı toprağa akıtıp gerçekleştirilen bir ritüel olabilirdi geldiğimiz ve birazdan içinde bulunacağımız. Aklımdaki soruların cevaplarını öğrenip öğrenemeyeceğimi zaman gösterecekti. Boynuz ve üçgen diğer soru işaretleriydi. Boynuz, doğaya yapılan bir gönderme olabilirdi. Doğa ve toprak. Aklımda mantıklı bir senaryo oluşturmaya çalışıyordum fakat gerçeğin bunlarla hiçbir alakası da olmayabilirdi.

Maskenin ardından kulaklarımıza uğrayan ses, ondan korkmama mahal vermeyecek cinstendi. Bizi içeri buyur eden kadının bende bıraktığı ilk izlenim epey olumlu yöndeydi ve bunun ileride başıma bela açmaması için dua etmeye başlamıştım bile. Vücutlarımız yavaşça ilerlerken içerideki insan sayısının azımsanmayacak derecede olduğunu fark etmiştim. İnsanların tamamı duvarlara yakın bir şekilde dizilmiş ve ortasını boş bırakmıştı. Gerçekleşecek olayı net bir şekilde izlemek için dizayn edilmiş bir ortamdı. Yakılmış tütsülerin kokusu burun deliklerimden beynime uyarıcı etki yaparken gözlerim ortamı taramaya devam ediyordu. İnsanlarım tamamı maskeliydi. Kimliklerini ele vermemek için böyle bir yönteme başvurmuş da olabilirlerdi. Böyle bir ortamda bulunmaları itibarlarına zarar verebilirdi belki de. Kadının önderliğinde direkt olarak odaya giriş yapmak yerine odada hazırlanmak için ayrıldığı düşündüğüm yere götürülmüştük. Adımlarım sıralanırken içimdeki heyecan katbekat artıyordu. Kadın diğer insanlarınkinden farklı bir maske ve diğerleriyle aynı renkte pelerin ile yanımıza gelip bize sorusunu sorduğunda bahsettiği kişinin ben olduğumu biliyordum. Kızdan onay veya izin almak gibi bir düşüncem yoktu. Kanımın akıtılması bir gereklilikse yerine getirilecek ve bu ritüel tamamlanacaktı. Bu gece, benim için her şeyin başlangıcı olabilirdi. Bu odada toplanmış insanların Tanrısı ile tanışmak ve ondan bile daha ulu bir varlık olmak istiyordum. Haru’nun söylediği kelimeler kulağımda yankılandı: Vahşi ve şiddet dolu. Ve bir adım ileriye çıktım.

“Benim.”

[Jin Ori]

Beklediğinden daha kolay olmuştu her şey. Kapının ardındaki ses, genç kızın söylediklerini doğrulamak adına en ufak bir kontrolden bile geçirmemişti onları. Ori'nin sözleri biter bitmez kapı ardına kadar açılmış ve ıssız sokaktaki boş fabrikaya ilk adımlarını atmışlardı. Ki içeriye girer girmez arkasından kapatılan kapıya doğru istemsizce birkaç geri adım atmak zorunda kaldı genç kız. Karşısında erkek suratının sert yüz hatlarına sahip bir maske görmeyi beklemiyordu. Üstelik son derece korkunç bir maskeydi kadının taktığı. Yarısı yeşil, yarısı kahvrengiydi ve maskenin sol üst köşesinden bir uzantı şeklinde çıkan boynuz ortamın loş aydınlığı ile birleşince ister istemez tırsmasına sebep olmuştu.

Fabrikanın içinde geçirdiği birbirini takip eden birkaç dakika içinde anlamıştı bu din üyelerinin birbirlerini tanımadığını. Başını nereye çevirirse çevirsin maske takmış birileriyle karşılaşıyordu. Ayrıca hepsi birer de pelerin giyiyordu. Din için ya da kadın için nasıl bir anlam ifade ettiğini bilmiyordu bu gizliliğin. Bu olayın tamamen, insanların vahşi bir tanrıya inandıklarını şehir halkına belli etmemek için uydurduğu bir şeyler olduğunu düşündü. Belki de sadece inandıkları dinin basit bir gereksiniminden ibaretti maskeler. Yine de tedirgin olmuştu etrafındaki yaklaşık 50 kişilik maskeli gruptan. Eğer burada başlarına bir şeyler gelecek olsa sorumlularının bulunamayacağı ortadaydı.

Ortamdaki maske ve pelerin takmayan tek kişiler oldukları için kendilerine çevrilmiş olan bakışlara aldırmadan kadının peşinden ilerlemeye devam ettiler. Toplululuğun bulunduğu, ritüelin rahat rahat izlenebilmesi için özel olarak tasarlanan alandan perde ile ayrılan daha farklı bir odaya geçmişlerdi. Kadının kendilerine yönelttiği tek soru kimin gönüllü olduğuydu. Nori, genç kızın düşüncelerinin aksine onu yanıltarak gönüllü olduğunu anında söylemeyi tercih etmişti kendisinden beklenmedik bir atiklik ile. Anlaşılan çocuğun Ori kadar tırstığı söylenemezdi bu din olaylarından. Kadının elindeki beyaz maskeye gözlerini dikmişken aklını kurcalayan tek bir soru vardı. Nori'nin aklından ne geçiyordu acaba? Olayları akışına bırakmayı tercih etmişti şimdilik.

[GM - Naruto]

Kadın elindeki maskeyi ve pelerini Ori'ye verdikten sonra "Bunları giy tatlım." diyor cana yakın bir şekilde. Ori kadının verdiklerini giyince kadın eli ile dışarıya buyur ediyor kızı. "İçeri geç. Sandalyelerden birine otur demek isterdim ama birinin çevredeki olumsuz olayları engellemesi gerekiyor." diyor. Biraz durduktan sonra Ori'nin içini rahatlatmak için "Merak etme bunca senedir sadece 2-3 kere bizi engellemeye çalıştılar. Onlar da saçma sapan insanlardı. Burada gizli ve ya kanun dışı bir şey yapmıyoruz." diye açıklama gereği duyuyor. Perdeyi aralayıp Ori'yi dışarıya yolluyor konuşması bittikten sonra. "Rahatlamaya çalış, uzun bir gece olacak."

Ori: Salon hala aynı durumda. İnsanlar aralarında konuştuğu için hafif bir uğultu var. Kırmızı atmosfer, maskeleri falan seni huzursuz etse de, içeride yürürken konuşmalarına kulak veriyorsun. Hepsinin sesi içten geliyor. Kullandıkları kelimeler de çok kibar. Amegakure'deki birbirini umursamayan, kaba insanları düşünüyorsun ilk olarak. Bu insanların kibarlıkları ya başkentte yaşamalarının bir özelliği ya da etraftaki herkes elit kesimden. Fabrikanın tek bir penceresi dışında tüm camları sıkıca örtülmüş ve perde ile kapatılmış. Kapının kilitli olduğunu zaten biliyorsun. Ritüel sahnesinin sol tarafında bulunan ve yere yakın bir pencere var sadece açık olan. O da bir insan zar zor sığacağı küçük bir pencere ancak etrafı beyaz boya ile garip şekiller yapılarak boyandığı için oldukça dikkat çekiyor. Fabrikanın içinde istediğin gibi dolaşmakta özgürsün ancak kapıyı açıp kapatman kötü karşılanacağından dışarı çıkmasan iyi edersin.

Nori: Ori odayı terk ettikten sonra kadın sana dönüyor ve pelerinin içinden bir kağıt çıkarıyor. "Gönüllü olduğuna göre sözleşmeyi biliyorsundur." diyor ve kağıdı sana veriyor. Ardından da belindeki hançeri uzatıyor sana. Bu kağıdı okursan; büyük acılar, kanama, morarma, ortalama yaranmalar, yanıklar, ölüm gibi durumlarda tarikatın bir sorumluluğu olmadığını ve bu ritüel için gönüllü olduğunu kabul ettiğini söyleyen yazılar var. Kadın kağıdı okuduğunu fark ettiğinde tekrar sevimli bir sesle "Şu zamana kadar Chi no gisei ritüelinde kimse ölmedi. Sözleşme sadece garanti için. Kağıda parmak bastıktan sonra soyun birazdan seni almaya gelecekler. Eşyaların burada güvende olacak." dedikten sonra eğilerek selam veriyor sana. Sonra da odayı terk ediyor. Eğer sözleşmeyi kabul ediyorsan kadının verdiği hançerle kanatarak parmağını basabilirsin. Ardından da hazırlanmaya başlayabilirsin.

[Ryouichi Nori]

Adımı bu ritüel için gönüllü olarak yazdırdıktan sonra kadının elindekileri benim için getirdiğini düşündüğümden biraz şaşırmıştım. Mavi saçlı kıza uzattıktan sonra giyme talimatını verdi. Kızın görevinin gözcülük ve koruma olduğunu duyunca şaşkınlığım bir kat daha artmıştı. Bu eylemin bir saldırıya uğrama ihtimali var mıydı gerçekten? İçerde elliye yakın insan varken iki tane çocuktan medet ummak çok mantıksız geliyordu. Tanrılarının vahşi özellikler taşıdığını düşünürsek hiçbirinin savaş kabiliyetleri olmadığını varsaymak saçma geliyordu. Kız kıyafetleri aldıktan sonra dışarı yollanmış ve bizi yalnız bırakmıştı. Kadının ona söylediği son cümle ise gecenin uzun geçeceğiydi. Bütün gece boyunca burada olacaktık yani. "Bari karnımızı doyursaydınız önce."

Ori’nin dışarı yollanmasından sonra kadın bana bir sözleşme uzatmıştı. Gözlerimi kâğıtta yazan kelimelere çevirdiğimde okuduğum şeyler başıma gelecek herhangi bir olaydan dolayı buradaki insanların hiçbir sorumluluk taşımayacağını anlatıyordu. Hançerin soğukluğu tenime değdiğinde tüylerim içgüdüsel olarak ürpermişti. Kadının beni sakinleştirmeye çalışan sözlerine güvenmeli miydim? Ölmesem bile yaralanmama kesin gözüyle bakılıyordu. Asıl önemli olan soru yaraların ne denli büyük ve çok olacağıydı. Bu fedakârlığı içeride bulunan insanlar için değil, kendi adıma yapacaktım. Geleceğim için. İkna sözlerinden sonra kadın da odayı terk etmişti. Bir başıma, daha önce adını bile duymadığım bir dinî örgüt adına vücuduma zarar vermek için onay bekleyen kâğıda bakar hâlde kalmıştım. Kelimeleri sindire sindire okuduktan sonra derin bir nefes aldım ve hançerin keskin yüzeyini sağ baş parmağıma değdirdim. Kan, damarımdaki kesikten dışarı akıp kâğıt yüzeyinin rengini değiştirirken içimden bin bir türlü duygu ve düşünce yeşeriyordu. Kâğıdı uygun bir yere koyduktan sonra ilk olarak yüzümdeki bez parçasını çıkarttım. İnsanlardan yüzümü bile saklarken şimdiyse içerdeki herkes vücudumun tamamını ayrıntılarıyla görecekti. Beni de bir pelerinle sarsalar fena olmazdı. Tüm kıyafetlerimi çıkartıp özenle katladıktan sonra üst üste koydum hepsini. Gözüm çantamda bulunan kesici aletlere kaymıştı ister istemez. Yanıma tedbir amaçlı bir şey almak istiyordum fakat saklayabileceğim hiçbir yer yoktu. Ayrıca üzerimde bir ekipman yakalarlarsa bana olan güvenlerini yok eder ve başımıza dert açabilirdim. Hazırlığımı tamamladıktan sonra kadının bahsettiği, beni gelmeye alacak kişiyi beklemeye başladım. Umarım bu bekleyiş uzun sürmez ve bu gece burada yaşanacaklar herkes için olumlu bir şekilde sonuçlanırdı.