[Ame] İntihar

[Toge Tsuri]

Aşağıdaki iki shinobi, olayı yatıştırmak için ellerinden geleni ardına koymuyorlardı görünüşe göre. Çünkü ikisi de çocuğa dil dökmeye başlamışlardı. Veledin dikkatinin dağılması benim işime oldukça yarıyordu. Biraz daha parşomenleri üzerinden çekip çıkarmazsa etkisiz hale getirmek zorunda kalacağım. Bu yüzden en ince ayrıntısına kadar bütün hamlelerimin sonucunu hesaplamak zorundayım. Ame halkı bir yana dursun yaptığım yanlış bir hareket Hiroya ile kendime hasar verilmesi ile sonuçlanabilir. Sıcak savaşta tek bir parşomen bile büyük sorunlar yaratıyorken, yakınımızda patlayan üç adet parşomen hiç de hafife alınacak türden değil.

Yaklaşık olarak 2 - 3 saniye gibi bir sürede çocuğa ulaşabilecek bir mesafedeyim. Önümde de pek bir engel bulunmuyor. Sadece aşağı serbest bir düşüş ve ardından çocuk etkisiz hale gelir. Ama aşağıda ortalık karışmış olacak ki çocuk birden yukarı doğru zıpladı ve karşımdaki binanın tepesine çıktı. Bir şeyler onu ürkütmüş olmalı. İş başa düştü görünüşe göre.

Çocuk henüz beni görmemişti ve şimdi benden uzaklaştığı için sırtı dönük. Hemen üzerinde bulunduğum binadan devriye yoluna atlayacak ve "Bundan sonrasını biz çözeriz. Mavili git doktor çağır. Hiroya çocuğun önüne dolaş, av kıstırmaca yapıyoruz." diye bağıracağım az önce karşımda duran binanın arkasındaki yola doğru koşarak. Amacım çocuğun önüne geçmek. Bir şeyler yapabilmek için önce devriye yolunu kullanarak çocuğun önüne geçmeli ve onu görüş alanıma almalıyım. Bir yandan da önüne direk çıkmayı planlamıyorum tabi ki sadece gittiği yeri takip edecek, gizli kalmaya çalışacak ve sürpriz hamle avantajımı kaybetmeyeceğim. Umarım bu istediklerim olur.

[Aru Hiroya]

Çocuğun kaçması kötü oldu bu konuda hemfikiriz. Lakin az önceki atarımdan güç alarak şu mavili kıza bağıran insanlar biraz yanlış yapıyorlar bence. Eğer insanlar hata yapınca ona kızıyorsanız haklısınızdır. Fakat o kişi suçunu anladıktan sonra da ona kızmaya devam ediyorsanız burada asıl hatalı sizsinizdir. Ha bu sizin görüşünüze uymuyordur onu ben bilemem, ama bence olması gereken bu. Yani, benim ninja yolumda bu hacılar dayılar skerim gerisini... Şimdi müsade ederseniz yakalamam gereken ölesiye korkmuş bi velet var. Onu yakalamalı ve kendini patlatmasına engel olmalıyım. Zira şuanki ruh hali hormonlarınında etkisiyle ''self destirikşın'' bokuna çok uygun. Haydi bakalım, kurtarma operasyonu başlasın.

''Dayılar yeter. Olan oldu, kızmak birşey değiştirmeyecek artık. Ezilenler veya bir yerinin kırıldığını düşünenler yerinden kıpırdamasın, bu mavili arkadaş sağlık ekiplerinin size ulaşmasını sağlayacak! Geriye kalanlar kaos ortamı yaratmadan evlerine gitsinler. Sokakta gördükleri kişilere evlerine girmeleri tembihlesinler tamam mı? Ame halkı güçlüdür hanımlar beyler! Birazcık sıkın dişinizi, bu ufacık sorunun bizi yenmesine izin vermemeliyiz. Haydi herkes görevinin başına!''

Sonrasında da Tsurinin üstümden atlayarak devriye yolunda ilerlediğini görmüştüm. Tsuri burada ha? Güzel bu işlerin bir nebze daha kolaylaşacağına işaret. Şimdi yapmam gereken tek şey ona güvenmek ve dediği yoldan ilerlemek. Hızlıca bende katılacaktım şu önümde olup biten maratona. Tüm hızımı kullanıp çevreden ilerleyerek çocuğun önüne çıkmaya çalışacaktım. Eğer herşey plana uygun giderse dostum tsuri ile çocuğu tost edebilirdik. Ayrıca olası bir patlamadan rahatlıkla kaçabileceğini bildiğim birisi yanımda olduğu için, onun can güvenliğinden endişe etmeden tüm dikkatimi önümdeki işe verebilirdim. Patlayıcı parşömenler. Şu boku geninlere vermemeliler artık!

Out: Hacı kimse kötü yazdığını düşünmüyor rahat ol sen. Konuda kendi rplerimden çok seninkileri okuyorum. Yaptığın işi güzel yapıyorsun kısaca. Aynen devam pıliz!

[GM - Naruto]

Asai kapüşonunu kapatıp tekrar sessizliğe bürünüyor. Hiroya ise artık olanın olduğunu ve abartmamalarını söylüyor halka ama pek dinlenmiyor sözü. Şuan Asai çok daha fazla dikkatlerini çekiyor insanların. "Ya gerçekten patlasaydı? Güvenliğimizi böyle mi sağlıyorsunuz." gibisinden laflar ediyorlar hala. Demin birbirini iterek kaçmaya çalışan adamlar bile durmuş gürültü yapıyorlar. En sonunda Hiroya halkın güçlü olduğunu ve ufak sorunu abartmamalarını söylediğinde onu dinleyip susuyorlar biraz ve dağılmaya başlıyorlar. Gene de Asai'yi unutacaklarını sanmayın. Amegakure halkı bu; dedikoduları ve olayları abartmaları ile tanınıyorlar.

Asai: Aslında olay yerini terk edip Ame-chou binasına gitmek istiyorsun ama Hiroya'nın söyledikleri ve izdihamda ezilen insanların inleyip sana bakarak "Kızım bir yardım et." lafları geliyor kulağına. Bir seçim yapmalısın. İnsanlara yardım mı edeceksin yoksa kaçıp gidecek misin?

Tsuri ve Hiroya: Tsuri rahat ilerlemek adına platformlara çıkıyor tekrar ama çocuğun karşısına çıkmak istemiyor. Hiroya da çatılara atlayıp çapraz ilerliyor. Amacı çocuğa göstermeden önüne geçmek. Bu şekilde çocuğu önden arkadan sıkıştırıp sandviç yapmacaklar. İlerliyorsunuz kısa bir süre ve sonunda çocuk, çatının tekinde duruyor. Tsuri çocuğun durduğunu görünce belli bir mesafe arkasında duruyor. Hiroya da bu sırada çocuğun sağ tarafında ve ondan biraz önde olduğu için çocuk durunca daha önüne geçebiliyor rahatça. Çocuk durup gökyüzüne bakıyor ilk, ardından da ellerini yüzüne kapatarak çatıya oturuyor. İkiniz de görebiliyorsunuz çocuğu ve ağladığını omuzlarından fark edebiliyorsunuz.

[Toge Tsuri]

Çocuk koşmaya başladığında hemen diğerlerini organize etmiş ve veledin peşine takılmıştım. İlk işim devriye platformuna atlamak olmuştu. Böylece rahat bir şekilde çocuğun arkasından ilerleyebilecektim. Hiroya'da aynı şekilde söylediklerimi yapmış ve av kıstırmaca oyununa başlamıştık. Fakat karşımızdaki sıradan bir genindi ve görünüşe çok da kararlı değildi. Bir kaç adımdan sonra yavaşladım ve hafif hafif bir kaç adım daha atıp, yavaşça durakladım.

Az önce intihar etmeye çalışan çocuk, şimdi duygusal bir travma içerisine girmiş ve yüzünü elleriyle kapatıp ağlamaya başlamıştı. Hiroya görevi başarıyla tamamlamıştı. Görev tam olarak bitmese bile çoğunluğunu bitirmiştik. En azından çocuk artık ağır duygular içerisindeydi ve düşünmeye başlamıştı. Herhangi bir tehdit ile karşı karşıya kalmadan kendisini patlatmayacağına neredeyse eminim. Yinede buradayım ve sessizce veledi izliyorum. Bu bile içimde halen şüphelere yer vermiş olduğumu gösterir. Ya da belki çok temkinliyimdir.

Olay yerine neredeyse aynı anda varmıştık. Ben durduğunda Hiroya da çatıya çıkmıştı. Çevrede Ame'nin masum insanları yoktu. Sadece üç kişiydik ve dilerim aptal bir kaç devriye görevlisi daha gelmez. Ben sadece olduğum yerde birazdan olacakları izleyeceğim. Hiroya konuşma yapmak konusunda benden daha iyi. Gidip yanlış söyleyip, çocuğun aklını daha da bulandırmamın anlamı yok. Olacakları bu sefer daha yakından izliyor olacağım. Sessiz bir şekilde, çocuğun arkasında durmaya devam edeceğim.

[Kiichi Asai]

Hıhıhhıhı... Ünlü oldum galiba. Kulaktan kulağa benim hakkımda söyledikleri büyüyecek ve gerçekle olan bağı kopacaktı. Sonra başıma üşüşen insanlar ve bir takım sorgulamalar. Ama biliyor musunuz? Umrumda değil. Çünkü özümde biraz onlara çekmişim aslında. Onlar kadar ben de bencilim çünkü. İyi bir şey yapsanız bu hiç birinin dikkatini çekmeye uğraşmaz, birbirlerini ezip kaçmaya devam ederler. Fakat uygunsuz(?) bir şey yaparsanız hepsi durur ve sizi ayıplar az önce onları öldürmek üzere olan çocuğu unutur ve günah keçisi seçer sizi. Ama onları avutacak tek bir yalan çenelerini kısa süreliğine kapamaya yeter. Kendilerinin güçlü olduğu gibi bir şeye hala nasıl inanabildiklerini sorguluyorum açıkçası.

İşimin bittiğini düşünüp geri yürümeye başlamıştım. Acelem de yoktu geçen seferdeki gibi. Zaten yorulmuş olan bedenimi yormanın da anlamı yoktu ayrıca. Hem yanımdaki adam da sonradan ortaya çıkanla birlikte çatı tarafından kaybolmuşken neden bu kalanlarla uğraşayım ki? Ne çıkabilirdi ki karşıma başka. Bir intihar teşebbüsü daha mı? Bu çıkmadı maalesef. Daha Hollywood vari bir şey gerçekleşti, yine.

Kapüşonumdan dolayı kimliklerini göremediğim biri ya da birileri az önce benim için sözlü linç kampanyasına oy ararken şimdi de ihtiyaçlarını gerçekleştirebilecekleri bir maşa zannediyorlar. Offf offf. Beni hiç anlamamışlar.

Eğer filmlerde gerçekleşen bir şey olsaydı bu. Kötü adamın içindeki iyilik açığa çıkar ve geri döner yardım ederdi. Ya da kötülüğünü sergilemek için geri döner ve daha da zarar verirdi. Mesela birinin parmaklarını ezerek bağırttır ve kötücül konuşma sergileri. Fakat ben başka evrenlerde gerçekleşen filmlerdeki karakterler gibi biri değilim. Benim oynamam gereken bir senaryo yok. Veya ezdiğim parmakların gerçek olmaması gibi bir durumda yok. Hatta eziceğim gibi bir olay da yok. Hiçbirini dinlemeden daha da uzaklaşan bir ben varım.

[Aru Hiroya]

Kötü birşey la.

Bir çocuğun ağladığını görmek falan, pek haz alınan şeyler değil. Benim için değil en azından. Etrafta bu tarz şeylerden zevk alan insanlar varmıdır bilmem, varlarsa da benden uzak dursunlar zaten umrumda değil. Beni ilgilendiren başka şeyler var. Köyün şuanki işlevi mesela. Sistemlerinin de amına koyim. Küçücük çocuk kendini öldürecek biz olmasak. Sırf kız için olduğunu sanmıyorum bu kendini patlatma işinin.

Çocuk sonuçta ninja okuluna gitmiş. Birsürü fiziksel ve psikolojik duruma karşı eğitim almış. Elinden ateş, yıldırım hatta karga çıkartabilen çok güçlü kişilerce eğitilmiş. Yok yani, ihtimal vermiyorum bir kız için bu denli ileriye gidilebileceğine. Abilik sezgilerime de güvenerek eğer bu işin altını eşelersem daha kötü bir durumla karşılaşacağıma inanıyorum. Beynim bunu yapmamamı, benim işim olmadığını söylüyor ama verecek son derece net bir cevabım var:

''Hassiktir ulan ordan!''

Abi, benim gözümde yaş farkından ibaret değildir. Abi, kişinin yanında olan, kişiye destek çıkan, onu neşelendirmesini bilen kendisinden daha tecrübeli kişidir benim gözümde. Ve inanıyorum ki ben iyi bir abiye benziyorum. O yüzden dayılar, bu çocuğu kurtarmayı kendime borç biliyorum. Neyse bukadar açıklama yeter. İşe koyulalım. Burada olduğumuzu belli eden bir öksürük çıkartalım önce. Sonra da yavaş yavaş ilerleyelim çocuğun yanına: ''Kadın seni çok korkuttu değil mi abicim? Sen boşver onu, şuan burada değil ve hiç gelmeyecek. Sen onu salla beni dinle, önemli bi şey anlatacağım sana. Benim görevim ame halkını korumak biliyorsun. Onların mutlu olmalarını sağlamakla yükümlüyüm. Aşşağıda ki dayılar yengeler nasıl ki ame halkıysa sende benim için öylesin. Ameli bir kardeşimsin. Gel çözeyim sorununu, mutlu edeyim seni. Tek yapman gereken seninde bana yardımcı olman. Tamam mı kardeşim.''

Bu sırada iyice yaklaştığımız çocuğa elimizi uzatalım. ''Asla bir anda üstüne atılıp seni parşomenlerden ayırmayacağım. Bunu yapabilecek güçte olduğumu sende, bende, aşşağıdaki manyak karı da biliyor. Ama o karının aksine sen ve ben, bunun asla gerçekleşmeyeceğini de biliyoruz değil mi Josuke? Şimdi sen farkında bile olmadan vücudunu parşömenlerden ayırsam ne olacak ki? Daha sonra kendini yine bu duruma rahatlıkla sokabilirsin be koçum demi? Ama ben bunu istemiyorum. Ben sana yardımcı olmak istiyorum Josuke. O parşomenlerden kendi iradenle ayrılmanı istiyorum. Gidip sorununu birlikte çözmemizi istiyorum anladın mı? O Shinsui ibnesine yaptığının hesabını verdirdikkten sonra. Kız arkadaşınla aranı düzeltmene yardımcı olmak istiyorum.''

Sonrasında elimizi çocuğun önüne iyice yaklaştırıp son kez konuşalım. ''Bi erkek yanlız başına ölmemeli kardeşim. Kendini patlatacaksan yanında bekleyeceğim. Birlikte parçalara ayrılalım. Yaptıkları da Shunsui piçinin yanına kâr kalsın tamam mı? Ama bak, abin burada bekliyor. Çıkart ver o parşömenleri bana, herşeyi düzeltelim.''

[GM - Naruto]

Tsuri olaya karışmayıp konuşmayı Hiroya'ya bırakıyor ancak ne olur ne olmaz diye arkada bekliyor. Durduğu yerden konuşmalarını rahatça duyabiliyor. Hiroya da çocuğun olduğu çatıya atlayıp orada olduğunu belirten bir ses çıkarıyor. Sesi çıkardığında Josuke'nin aşırı korkmuş bir şekilde irkildiğini görüyorsun. Sana doğru dönüyor yüzünde dehşet ifadesi ile ama senin yüzünü görünce rahatlıyor. Gözlerindeki yaşları görebiliyorsun, derin derin nefes alıyor. Hiç bir şekilde parşömenleri patlatmak ile ilgili bir hareket yapmıyor.

Asai'nin onu korkuttuğunu söylediğinde kafasını aşağı yukarı sallıyor onayladığını belli ederek. Kızın konuşmasından oldukça etkilenmişe benziyor. Senin söylediklerini de burnunu çekerek dinliyor. Elini uzatıyorsun. "Ben... Sadece Yuro'nun bana tekrar dönmesini istedim. Kimseye zarar vermek istemiyorum ki." diyor iyice gözyaşlarına boğularak. Son cümlelerinden sonra 1-2 saniye dediklerini hazmediyor ve üstündeki parşömenleri tek tek çıkartıyor. 5 tane parşömen sayıyor eline çocuk. Yerden destek alıp kalkıyor sonunda ve sarılıyor sana. "Özür dilerim abi, çok özür dilerim."

Asai: Hiç bir şey demeyip uzaklaşıyorsun olay yerinden. İnsanlar iyi tarafından bakıp hastaneye gidiyorsun diye düşünüyorlar ama öyle bir şey yok. Ame-chou binasına doğru yola çıkıyorsun.

Kapalı konu

Asai, bu tur görev hakkında bir rapor yazdıktan sonra konudan ayrılabilirsin.

[Toge Tsuri]

Çocuk ve Hiroya'ya yeterince yaklaştığımda, velet beni fark etmemiş ancak ben onların bütün konuşmalarını duyabilmeye başlamıştım. Bütün bu olayların neden olduğu hakkında bir fikrim yoktu. Sadece çocuğun patlaması ihtimaline karşı temkinli davranmıştım. Zaten bir önemi de yok olay neredeyse son buldu.

Hiroya'nın konuşmalarından sonra karşısında velet, parşomenlerini tek tek çıkarıp arkadaşımın eline verdi ve salya sümük ağlayarak ona sarıldı. Sanırım şuan onun yerinde olmak istemezdim. Bir yandan parşomenler çıktığına göre benim işim burada son buluyor. Ağır adımlarla ikiliye yaklaşacak ve "Yine kurtardın ha, halkın kahramanı Hiroya? İşler yoluna girdiğine göre ben ezilenlere yardıma gidiyorum. Oradan da devriyeme devam edeceğim. Sonra görüşürüz." diyecek ve olay yerinden ayrılacağım.

İlk işim çocuğu ilk bulduğumuz, insanların birbirlerini ezdikleri yere dönmek olacak. Şu kıza yardım çağırmasını söylemiştim. Eğer dediğimi yaptıysa endişelenecek bir şey yok. Ancak sağlık ekipleri gelene kadar yere yığılmış olanlara, durumu acil olanlara birilerinin yardım etmesi gerekiyor. En azından devam işi olarak bunu yapabilirim. Ame yönetiminin ve halkının gözünü boyamaya devam.

[Kiichi Asai]

Ne bir vicdan azabı ne de başka bir şey? Tek amacım ilerlemek ve oturup angaryalarla uğraşmak. Doğal olarak da hava kararıyordu ben yolu metrelerle kat ettikçe. Saatin ilerlemesinden filan değil. Belki normal bir bölgede öyle olurdu fakat bizim şehirde karanlık sıklığı ve kalınlığı ile ölçülüyordu ve bu bölge güneşin yasaklandığı bir yer bile sayılırdı. Aydınlama çoğu yerde de olduğu gibi beton duvarlara asılmış lambaların sarı ışıklarla sağlanıyordu.

Yağmurun kesilmesi ile binanın kapısından girmiş ve sağ taraftaki resepsiyon görevi yapan masayı es geçip doğrudan bir üst katta yanılıyorsam da bu katta bulunması gereken broşürler için koydukları idda salonlarındaki göğüs kafesine kadar gelen yazı yazılabilecek yerler ve masaya sabitlenmiş kalemlerden birini elime alıp gözüme temiz ve yazılmamış kağıtlardan birini alıp yazmaya koyulacaktım. Basit şeyler işte. Gerçeği çarpıtmak gibi bir niyetim yok aslında. En fazla kendi bakış açımı dökebilirim kağıda. Her şey bitmeden öncede son bir şey. Kağıdın arkasını da bir kontrol edelim az ödevi çöpe atmadık arkası karalanmış diye çünkü...

XX-XX-XXX
Bana bildirildiği gibi intihar girişiminin yaşandığı sokağa doğru ilerledim. Yolun bir kısmını devriye yolundan, geri kalanını da çevredeki insanların da durumunu görmek için normal yolu kullandım. İlk önceliğimi genç shinobi'ye ulaşmak olduğu için izdihamdan etkilenip de yaralanan kişileri es geçtim. Görev öncesinde de belirtildiği gibi genç bir genin olmasına rağmen meyilli kişi yaşından katlarca daha ergen bir davranış göstererek kız arkadaşından ayrıldığı ve onun yanında birinin onu dövdüğü için kendisini ve çevredeki onca insanı patlatmak istediğini öğrendik. İsmi J ile başlayan biriydi galiba çok hatırlamıyorum.

Fakat kanaatimce akademiden ve görevinden düşürülüp geri alınmamasını desteklerim. Onu caydırmak için korkutma yoluna hatta çok fazla ölmek istiyorsa yalnız başına olduğu bir zamanda kendisini patlatmasını önerdim. Çevredeki halk ve bazıları çok ileri gittiğimi söylese de çocuk binaların tepesine doğru sıçrayarak uzaklaşmaya koyuldu. Biri çatıdan ve bir diğeri de çocukla pazarlık yapmak gibi bir şey deneyen iki erkek birey görevdaşımda onun peşinden gitti.

Çocuk yeterli cesarete sahip olmadığı için teşebbüsünü de başaramamasından dolayı görevin bittiğini ve halkın daha fazla korunacak yeri de kalmadığı için de görevimin bittiğini düşünüp yaralı bireyleri hem medikal bilgi olarak da daha yüksek seviyeli kişileri bırakmam gerektiğini düşünüp görevimin bittiğini ve benim gözetimimde iken hiçbir ölü olmadığı belirterek raporumu sonladırıyorum.
Kiichi Asai
İmza

İmzamı kağıdın sağ alt köşesine attığımda başıma daha fazla bela saracağımı biliyordum. Aslında bu bela sarma işi mazoşitsce gelse bile bazılarınıza hoşuma gidiyordu, işime geliyordu. Hedefime bir adım daha yaklaştığımı hissediyordum. Yerine geçeceğim kişiyi, onu yerinden edeceğim kişiyle bir tanışma fırsatı doğuruyordu daha hiç başaramasam da. Bundan öncekiler hep görevden bir süreliğine men veya maddi bazlı şeyler oluyordu ama. Ando adı verilen bu şehrin beyaz şeytanı ile tanışmak da %1'den bile düşük bir şans olsa bile ihtimal çünkü. Ve ne gariptir ki menfaatime yarayacak bir şey ise kendimi zorlamak konusunda hiç çekinmiyorum.

[Aru Hiroya]

YOSHAA!

Sonunda oldu lan. Kırk yıllık kabızlığımın tüm yükünü tek seferde atmışım gibi neşeyle doldum yemin ediyorum. Akşam akşam yüzüm güldü. Eve gidince şöyle güzel bi duş alıp sonra da rahat bir şekilde yatabilirim artık. Zira görevimi yerine getirdim ben dayılar. Bi kardeşi daha patlamadan kamimizin izniyle kurtardık evelallâh. Şimdi yapılması gereken başka şeyler vardı. Josukeyi Ame-Chou binasına götürmek ve sonra da Tsuri ile bir süredir planladığımız şey için hazırlık yapmak gibi bir takım işlerdi bunlar. Son derece mühimdiler kısaca. Lakin öncelik sırasında, ilkin şu görevi başımdan atmam gerektiğinden biraz hızlı gitmeliydim sanırım...

Çocuk bana sarılmıştı. Salya sümüğünü üstüme bulaştıra bulaştıra da ağlıyordu büyük ihtimalle. Sorun etmeyecektim, iyi bir abi gerektiğinde bok püsürle uğraşmayı da bilmeliydi takdir edersiniz ki. Sümüğü eve gidince yıkayabilirdik keza kolayca temizlenen birşey olduğunu tek haneli yaşlarımdan biliyordum. Bir elimizle çocuğun başını okşayıp onu kaldıracaktım: ''Hadi koçum topla kendini bak geçti herşey. Erkek adam ağladığını belli etmez.''

Sonra mı? Sonra çocuğu aldığım gibi ilerleyecektim Ame-Chou binasına tabiki.

Out: Meşguliyetler sebebiyle kalitesiz oldu. İzir diliriz