[Ishi] Dik Kayalıklar

[GM - Naruto]

Görevde Bulunan Kişiler: Tobio Hinata, Kurochi Hirashimatsu, Hamaguchi Daichi
Öngörülen Seviye: C Rank
Pasiflik Sınırı: 24 saat

Ishigakure ve Iwagakure arasında doğan sınır oluşturan dev ve değerli dağın yamaçlarına yanaşmış bulunmaktasınız. Bu dağdan köyünüze önemli gelir kaynağı sağlayan madenlerin çıkarıldığını ve dağın özellikle eteğinde kendi hallerinde yaşayan hanelerin bulunduğunu biliyorsunuz.

Yanınızda at var. Evet, bildiğiz at. Arkasında da buraya kadar rahat ve hızlı bir şekilde gelmenize yardım etmiş olan tahta bir arabası mevcut. Ancak buradan sonrasını dağın artan eğiminden dolayı araba içerisinde geçiremeyeceğinizin farkındasınız. Üçünüz ve at, artık tırmanışa başlayabileceğiniz bir noktada dikilmiş, son bir kez nasıl sağ salim yukarı, hedefinize ulaşacağınızı düşünüyorsunuz. Kararınızı vermeden önce de, bu işe nasıl bulaştığınızı şöyle bir anımsıyorsunuz...

Belki biriniz basit bir devriye göreviyle kotarma düşüncesiyle görev panosuna gidiyordu o gün... Belki de biriniz bir görevini yeni bitirmiş, rapor etmeye gidiyordu. Belki görevlerle alakanız bile yoktu aslında, öylesine veya başka bir iş için Ishi-Chou binasındaydınız. Belki de bir manyaktınız ve başınıza açacak iş arıyordunuz... Bunların hiç biri, sizi enseden yakaladığı gibi sırtınıza çantanızı takıp bu göreve yollayan Jounin'in umurunda değildi. Shinano Dağı'nın en tepesinde kendi halinde yaşayan bir minik teyzenin köye inmek için yardım istediğini ve bu yardımı ona sizlerin yapacağını söyledi. Arabayı da köy kapısından çıktıktan sonra alabileceğinizi belirtip, gitti...

Çantalarınızda size bir kaç gün yetecek yiyecek içecek mevcut. Çok önemli bir şeyler yok yani ama kesinlikle hareketlerinizi kısıtlamıyor, ağırlığını hissettirmiyor. Hava şartlarının da köyünüzden farkı yok, şu an öğlen vakti olduğu için en sıcak halini yaşadığınızı biliyorsunuz. Son bir kez düşüncelerinizi toparlayıp nasıl bir yol izleyeceğinize karar verdikten sonra ilerlemeye başlayabilirsiniz.

Kapalı konu

Pasiflik sürecine dikkat etmenizi rica eder, belirtilmemiş ve diğer oyunculara haber verilmemiş üçüncü pasifliğinizde konudan direkt atılacağınızı belirtirim.

[Tobio Hinata]

Har içinde biten gonca güle minnet eylemem
Arabi farisi bilmem, dile minnet eylemem
Sırat-i müstakim üzre gözetirim rahimi
İblisin talim ettiği yola minnet eylemem
Yaşlı bir teyze varmış buralarda, yemin billah anlam veremem ben bu yurdumun insanına. Ne edersin sen dağlarda? Ben dört yıl geçirdim bu amansız dağlarda, benim genç vücudum el vermedi İshi'nin bu büyük kayalarına sen nasıl yaşarsın burada teyzem? Vay anasını. Buradaki teyzemin bir derdi varmış kaderde dermanı olalım diye beni ve benim gibi iki arkadaşı seçmiş, benim gibi derken onlar kel değil, yakışıklı iki tane oğlan. Aslında bizim hikayemiz kaderle de alakalı değil, ibne bir Jounin şans eseri bizi yakalayıp görevi bize itelemesi ile buradayız biz, yoksa kader falan işin havası olum. Bakmayın siz bana, kadere kim inanmış biz inanalım? Öyle zorlu bir görev seçeyim, az vücudum açılsın diye gittiydim bu Ishi-Chou binasına tam bakıyorum bir göreve o sırada tuttu biri yakamdan çekti beni kenara, iteledi işte bu görevi. Normalde yok der, karşı çıkardım ama yaşlı bir teyzeye de yardım edemeyecek kadar acizsek neden bu genç vücudun içinde yaşıyoruz? Ne diye shinobi olmak için o kadar uğraş verdik? İşte bugün bu yüzden buradayım, yaşlı bir teyzeme yardım etmek için. Teyzemin derdi ise şey, bir düğün. Bizim oralarda bir düğün olacakmış yarın bugün teyzemde gidip az yağlarını eritmek istiyormuş, işte böyle koçlar.

Bu arada o düğün sahibinin de amına koyacam, insan bizi de çağırır bedava pasta dağıtmayacaklar mı amıha koduğumun düğününde? O pastayı götlerine sokacam. Neyse. Şimdi bize bir at birde onun arabasını verdiler hızlı hızlı geldik, rahattı ama şuan bulunduğumuz yerden sonrasına bu at arabası ile çıkmaya kalksak ebemizin amını tersten görürüz. O yüzden hepimiz bir düşünce içindeyiz. Aslında bana kalsa alırım teyzemi sırtıma buraya kadar sırtımda indirir buradan sonrada öyle devam ederdik ama işte bana kalmıyor ki, iki tane koç gibi yakışıklı oğlan var. İkisi de benden iki yaş küçük, neyse işte. Ben bir laf etsem bunu desem kıçlarıyla gülerler bana herhalde. Neyse bize birde bir çanta verdiler işte. İçlerinde beleş yemek ve yiyecek var, hay canına yandıklarım. Bana böyle şeylerle gelin, beleş yemek la daha ne isteyeceğim. Karın tokluğuna çalışan adamım la ben, ayık olun.

"Beyler hava sıcak, başımda yumurta kırsanız tadından yenmez, kaç dakikadır burada dikiliyoruz hesaplamaya beynim el vermedi, canım sıkıldı, karnım açıktı ama beleş yemekleri yemeye gönlüm el vermedi onları eve götürmeyi düşünüyorum bir hafta yeter onlar bana. (pis pis güler) Neyse siz zeki adamlarsınız, ne edek? Bir şey yapmayacaksanız ben gideyim teyzeyi sırtlayayım geleyim."

Yeter lan! Ne düşündük, yeter! Benim beynim bu kadar zorlamaya dayanmaz. Patlar falan hiç uğraşamam onunla, gerçi beynim patlarsa ölürüm. Neyse işte ben anlattım derdimi arkadaşlarıma artık onlar ne eder ne yapar ben bilmem, ben saha ajanıyım. Bana belirlenmiş planı evire çevire anlatacaklar ben yapacam sonra işime bakacam, o kadar.

Bu arada hava niye bu kadar sıcak mına koyim? (Elini kafasına anlık olarak değdirdi) Ananı! Kafam elimi yaktı. Bu ne lan böyle? Bu şekil birine kafa atsam saçları alev alır lan bu ne? Ulan İshi lan İshi, yine siktin kel kafamı hadi sikin sağ olsun.

[Hamaguchi Daichi]

Haddimi aşmak istemem ama o Jounin'i bana vereceksiniz var ya... Koca köyde görev mi kalmadı da beni te buraya yolladılar.

Neyse ne amk, fazla da abartmanın alemi yok görev görevdir. Buraya kadar dıgıdık dıgıdık geldik. Kebap! Gerisini düşünme zamanı şimdi. Atı dağa çıkarmanın pek alemi yok gibi. Hem belli olmaz bir bakarsın eşkıya sanarlar başımız yanar. Kel arkadaşın önerisi bana makul geldi. Yani madem kendine güveniyor gidip teyzeyi alır geliriz. Gerçi... Birkaç tip yaşlı teyze mevcut dünyada. Bazıları küçücük, minicik, tüy gibidir. Bazıları da vardır ki çok affedersin besili camış gibidir. Bir de normal olanları var sanırım. Oraya gidip sürprizlerle karşılaşmak da pek hoş olmaz. Bir danışalım arkadaşlara belki daha parlak bir fikir çıkar.

"Kenks, bana kalsa git istediğin gibi al gel yengeyi ama sonra sorun çıkmasın? Abla kilolu da olabilir yani. Düğüne de yetişmemiz lazım hem kadını boşuna indirmiş olmayalım." Şöyle dağa bir bakış atıp aklıma gelen dahiyane fikri arkadaşlarla paylaşmaya başladım. "Yav aslında bu dağa bir teleferik çekeceksin. Hem turizme can getirir hem ulaşıma yardımcı, iyi iş yapar yani..." Sustum, konuyu fazla dağıtmayalım. Cidden, demek istediğim teleferik kuralım değildi. Nasıl kuracağız amk akıl var mantık var. "Öhö! Neyse, konuyu dağıtmayalım bence atla beraber çıkmanın bir yolunu bulsak daha sağlıklı olabilir. Sen ne diyorsun yeşilli kardeşim? Var mı bir fikrin?" Hemen genel koordinatörlüğe soyundum ha, tam işsiz işi, severim.

[Kurochi Hirashimatsu]

Shinano Dağı'nın eteklerindeydi Kurochi ve görev arkadaşları. Üçü de bu göreve kendi isteğiyle katılmamıştı. Peki olaylar nasıl gerçekleşti?

Sabah sabah ne güzel yumurtamı kırıp yedikten sonra her zaman olduğu gibi takım kaptanlığı için başvuru yapmaya gittim Ishi-chou binasına. Belki bu sefer başvurular açılmıştır diye umutlandığım anda ensemden bir jounin tuttu. Sırtıma çantamı takıp itti beni dışarıya. Ne alaka şimdi? Hayır yani ne alaka? Görev başvurusu yapmamıştım bile niye bunu yapıyorsun ulan! Neyse sakin olmakta fayda var. Köyün çıkış kapısında bir at arabası bizi bekliyordu. Ha biz dediysem diğer 2 görev arkadaşım. Onlar bu göreve isteyerek katıldı mı katılmadı mı bilmiyorum ama dışarıdan pekte istekleriyle göreve katılmış gibi durmuyorlardı. Neyse artık aslında üçümüzde yaşlı teyze için yardım etmek istiyorduk. Şahsım adına konuşayım ben bunu görevden çok bir yardım olarak görüyorum. Şimdi benim kafamda 2 soru var. Birincisi bu düğünü düzenleyen kişi çok mu zengin? İkincisi Shinano Dağı'nın tepesinde bu yaşlı teyze nasıl yaşayabiliyor? İkinci soru üzerinde daha fazla düşünmekte fayda var. Eski bir shinobidir belki?

Neyse işte. Görevimizde bize eşlik eden bir at ve arabası vardı. Genç ve dinamik bir ata benziyordu. Çünkü bu aslan parçasıyla hiç bir problem ve pürüz çıkmadan Shinano Dağı'nın eteklerine kadar gelebilmiştik. Şimdi ise düşündüğüm tek bir şey var. Bu eğimi son derece tehlikeli olan dağa at arabasıyla nasıl çıkacağız? Önce görev arkadaşlarımdan öneriler gelmişti. Kel olan arkadaş sırtlayıp getirebilirim demişti. Hey yavrum be! Öz güvene bak. Karşımıza çıkacak tehlikelerden dolayı böyle bir şeye müsaade edemem. Çünkü o da benim gibi bir Ishigakure shinobisi ve zarar görmesine göz yumamam. Ama eğlenceli bir insan vesselam. Sonra diğer görev arkadaşım öneride bulundu. Çokta mantıklı bir şey söyledi. At arabasıyla beraber dağa çıkmanın bir yolunu bulmak. Güzel bir fikir.

“Evet dostum. Oldukça mantıklı bir şey söyledin. At arabasıyla beraber çıkmamız lazım dağa. Hem teyzenin kilosu bizi yorabilir hemde kadın rahat rahat yolculuk etsin. Ama at arabasıyla çıkamayız bence. Öncelikle atın arabasının iplerini keselim. Yanımızda sadece at kalsın. At bu dağın tepesine kadar tırmanabilir diye düşünüyorum. Güçlü bacakları var bu hayvanların. Sizce mantıklı mı? Eğer size de mantıklı geldiyse pırasa saçlı arkadaş bir zahmet ipleri kesiver de yolumuza devam edelim.”

[GM - Naruto]

Üçünüzden farklı fikirler çıkması sebebiyle doğal olarak bir karar vermiyor, dağ yamacında takılmaya devam ediyorsunuz. Aslında Hinata ve Daichi şöyle bir düşününce Hirashimatsu'nun fikrinin gayet makul olduğunu fark ediyorlar ancak ne yapacaklarını ortak kararlarının belirleyeceğinin de bilincindeler. Hem bir yandan karar hakkında laflıyor, hem de etrafınıza bakınıyor, başka fikirler bulmaya çalışıyorsunuz. Pek başarılı olduğunuz söylenemez bu konuda. Yamaçta insanların yürüye yürüye oluşturduğu doğal bir yol var ama siz yatayınıza değil dikeyinize gitme derdinde olduğunuz için bu yolun pek de işinize yaramayacağını biliyorsunuz. Bir onbeş-yirmi adım ötenizde normal bir ağaç var, onun otuzbeş-kırk adım ötesinde aynı ağaçtan bir tane daha. Yolun geneline bakınca tek tük böyle ağaçların olduğunu görebiliyorsunuz bütünde. Öyle çok büyük değiller, cılız da değiller. Onun dışında sağınıza baksanız taş, solunuza baksanız kaya. Yukarılar hele hepten kaya. Büyük, küçük; zemini sağlam görünen veya hiç de tekin durmayan grili kahverengili bir sürü kaya! Arada bir bunların aralarından çıkan çalılar, yabani otlar var yukarılara baktığınızda. Atı zorlasanız gider gibi bir süre ama nereye kadar bilemiyorsunuz zira gözünü alan güneşten çok da yukarıları göremiyorsunuz. Hatta araba da belki gider ama sağlam kalır mı bilinmez, pahalı da bir şey bu şimdi.

[Tobio Hinata]

Ben isyan ettim ha, yanlış anlaşılma olmasın. Plan falan dökmedim ortaya, ne haddime. Bu kel kafamın içindeki küçük beynimin götünü kaldırmaya hiç gerek yok efenim, biz böyle iyiyiz. Yarın bugün bende fizikçi yada matematikçi olacak potansiyel var ama sen beni kullanamıyorsun diye götü kalkıklık yapar beynimle bir iç savaşa girerim. Olmaz, katiyen olmaz; ama benim canım görev arkadaşlarım bunu bir isyan olarak değilde bir plan olarak algılamış olacak ki rulo saçlı kardeşim sende o göt varsa git yap ayağına getirip, beni teşvik etti ama yemezler koçum. Gerçi bir yandan haklı da, şimdi teyze incecik bir deri kemik çıkmaz benim şansıma, 300 kiloluk bir insan azmanı çıkar içime goril girse taşıyamam, benden on tane olsa gözümüz on birinciyi arar, o yüzden benim bu küçük saçma hareketimi biz unutalım en iyisi başka planlara bakalım, lütfen. Saçı rulo olan kardeşim kendi düşüncelerini şöyle böyle aktardıktan sonra topu diğerine attı. Diğeri ise tepeye atla çıkalım, bu atın bacakları da, daşaklarıda sağlamdır falan dedi. At arabasını burada bırakıp atın kendisi ile çıkacağız galiba yukarıya, yani en mantıklısı o. Gerçi benim ki daha mantıklı demiyecem dersem iç savaş çıkar, vallahi billahi çıkar.

En mantıklı planı ortaya süren rulo saçlı elamandan at ile arabasını birbirinden ayırmasını isterken bende oturdum kıçımın üzerine bir savaş içerisindeyim. Bir elim hemen önümde duran çantaya uzanmaya çalışırken diğer elim o eli tutuyor ve onu sonraya sakla diyor. Sonra işte yuvarlanmaya başladım, iki elim arasındaki savaşı heyecanla takip ediyorum. O sırada bacaklar birbirine girdi, iki göz bunu görünce dayanamadı birbiri ile bakışmaya başladı, iki burun deliğim daha fazla ben soluyacam savaşına girdi, kulaklar falan derken vücuttaki iki tane olan her şey bir rekabete girsin mi? Girmiş vallahi. O sırada benim küçük beyinciğim bir fikir attı ortaya ve hayatının işini başardı, size yemin ediyorum ben daha önce bu beyinden bu kadar verim almamıştım. Ki benim sağ elim beynimden milyonlarca kat daha verimlidir gerisini artık siz düşünün, merhaba merhaba bir ilişkimiz var beynim ile. Neyse işte beynim dedi ki, bu iki görev arkadaşların paylaşımcıdır. Sen kendi çantanda ki yiyeceklere dokunma bırak kalsın, onlar yemeye başlayınca kaynak yapar onlarınkini yersin dedi, az mı yaptığın şey Hinatacağım bu İshi de senden iyi kaynakçı ibne var mıdır dedi, damarıma bastı. Var mıdır? Yoktur tabii. Ben en son beleş ramen yemek için dilenci olduğumu hatırlıyorum la, var mıdır benden iyisi yoktur tabii mına koyim.

Neyse oturduğum yerden kalkayım önce sonra şu yeşil saçlı ile bir kanki olayım, yakışıklısın, güçlüsün diye götünün pilotluğunu ele geçireyim, azıcık kaldırayım ki sonra benimle paylaşsın yiyeceklerini. Olmamı?

"Kardeşim gerçekten de çok zekisin, nasıl böyle bir planı düşündünüz. Senin beyin ile benim beyin arasında bir sinir ihlali yapsak benim beynimin küçüklüğünden sınır ihlali senin beyninin dörtte üç buçuğu ile kaplanır, maşşallah. Senin hamurun bi farklı, vallah diyorum bak. Bu arada ben Tobio Hinata, memnun oldum kardeşim (elini sıkmak için elini uzatır.) Birde karnın mı açıktı? Hafif bir gurultu geldi gibi, açıktı isen ye. Sonra bu güneşin altında mazallah kötü düşersin benden demesi."

Şöyle birazda bele dostça iki üç şaplak attık mı tadından yenmez. Ulan isteyince çalışıyor bu beyin de ha, vay canını yediğim. Keyfim yerine geldi bak, ne vardır acaba çantasında. Umarım tadı güzel olan şeyler vardır; gerçi beleş olduktan sonra tadı boktan farksız olsa ne yazar, karnım doysun yeter. Sonra şu saçı rulolu olan kardeşime yanaşırım, alttan girer üstten çıkar onunda sofrasına misafir olurum, ah ah insanın dostları olması ne kadar güzel bir şey. Canım, biricik dostlarım, en az onlar kadar biricik olan beleş yemekleri hepinizi canı gönülden seviyorum, saygılarla efenim, Tobio Hinata.

[Hamaguchi Daichi]

Yalnız kimse bana pırasa saçlı diyemez... YOU'RE ENTERING A WORLD OF PAIN! Ne lan bu samimiyet!? Ne ara enseye şaplak göre parmak olduk! Hem ben de atla çıkalım dedim ki. Benim ağzımdan at arabasıyla çıkalım diye bir şey çıkmadı. SON OLARAK! Durduk yere ipleri kesme işi neden bana kaldı? İPLERİ NEDEN KESİYORUZ Kİ AMK! ÇÖZELİM. GERİ DÖNDÜĞÜMÜZDE BAĞLAYACAĞIZ NASILSA TEKRAR ARABAYI. Hayır ben de aynı şeyleri dedim adam buranın komutanı gibi geldi ata övgü yağdırıp bana iş buyurdu, bu nemenem iş! BİR DE... SAÇLARIMIN PIRASAYLA ALAKASI YOK Kİ AMK! MUMBAR DOLMASI SAÇLI ARKADAŞ FALAN DESE NEYSE!

Bu keli de anlamadım ben. Dediklerinin bir kelimesini anladıysam top olayım! Adı da Hinata'ymış elemanın, onu da öğrendik. Ulan bunlar beni rakip belleyip koalisyon falan oluşturacaklar herhalde. Kel olan yeşilliyi yağlaya ballaya bitiremedi. Sapık falan mı lan acaba? Durduk yere senin hamurun farklı diyor acıktıysan ye diyor falan. Yok lan! Bu kısım benim paranoyaklığım ve sinirden sağlıklı düşünemememle alakalı olsa gerek. Gerçi sakin de gibiyim ama yok ya. SİNİRLİYİM LAN EPEY! Adrenalinden midir nedir olaylar ağır çekime geçti sanki. Bu da bana bu tarz muhabbetler için zaman verdi. Etki geçmeden tepkimi ortaya koyayım bakalım.

Hemen horoz gibi kabararak elemanın önüne attım kendimi. Pis pis gözünün içine bakarak "Yeşilli kardeş dedik bağrımıza bastık tamam da bu laubalilik nedir birader? Kim oldun da iş buyuruyorsun bize?" Bize diyerek keli de kattım işin içine. Pek bana destek çıkacak gibi durmuyor bu herif ama bakalım. "Bir de pırasa saçlı falan hayırdır? Saçımın ne alakası var lan pırasayla? Pırasa görmesek tamam diyeceğiz. Bir de benim ağzımdan at arabasıyla çıkalım diye bir şey çıkmadı, BENİM LAFIMI ÇARPITMA! DEDİKLERİMİ COPY PASTE EDİP SATIYORSUN, ayıptır, yapma..." Yeeeaağğğğğnii! "Dikkat et de daha sonra sorun yaşamayalım yani." Yeeeaağğğğğnii! Bir de tekrar düşündüm de ne ipinden bahsediyoruz lan biz? At arabalarında iple alakalı bir şey yok ki. At arabası dediğin ucunda at için boyunluk olan paralel iki çubuk ve arkasına bağlanan araba değil mi? İp ne alaka amk? BU İP MUHABBETİ NEREDEN ÇIKTI YEŞİLLİ LOBİSİNİN İŞİ HEP BUNLAR! Bu fikrimi doğrulamak için tekrar at arabasına bir göz atacağım. İp yoksa "Hadi çözen çözsün şimdi olmayan ipleri." diyerek pis pis sırıtacağım yeşilliye. İp varsa da "İpi kesmeye gerek yok, çözeriz. Sonra gelince ip arayacağız bir daha." diyeceğim. İp yok yav, olmaması lazım yani.

Sonuç olarak tabi ki at arabasına elimi bile sürmeyeceğim. Banane amk! Gererim ortamınızı! DELİRTMEYİN BENİ!

[GM - Naruto]

!	GM - Naruto yazdı:
	Kurochi Hirashimatsu ilk pasiflik uyarısını almıştır.

Hinata'nın çektiği yağlar, Daichi'nin hindi misali kabarışı ile havada kalırken Hirashimatsu pek bir tepki vermeyip Daichi'yi dinliyor. Bu sefer mantıklı konuşma sırasını kapmış olan Daichi konuşmasını atarla süslemekte ancak önerisini uygulamaya yanaşan yok. Utanmasanız bu dağ yamacına kamp falan kurup yerleşik hayata geçecek medeniyetler yaratacaksınız ama hepiniz erkeksiniz öyle bir sıkıntınız var. Teyze yukarıda hala, siz ise atın ipini kesseniz mi, tahtasını sökseniz mi onu tartışıyor, saç modellerinizi yarıştırıyorsunuz.

Atı saran bir kaç kemer ve ona bağlı iki kalın halat mevcut. Ayrıca arabayı çekmeye yarayan iki adet ince tahta da bağlı kemerlere. Halatlar ile arabanın önünde oturan kişi atı yönlendirebiliyor, hızlandırıp yavaşlatabiliyor. Tahtalar ise arkada iki kişilik yeri olan arabayı çekme görevini üstlenmekte. Ayrıca atın üzerinde de boş bir eyer var, bununla birlikte toplam 4 kişi yolculuk edebilmekte bu at arabasında. Atı tamamen arabadan ayırabilmek için kemerlerinden ayırmak, yani Daichi'nin deyimiyle ipleri çözmek yeterli.

[Tobio Hinata]

Ortalık karıştı biraz. Şimdi ben yağımı çektim en iyisinden ama yeşilli kardeş hafif süzme dışında bizi iplemedi, cool göründü ne yalan söyleyeyim ama gururum biraz sarsıldı. İnsan bir siktir git falan der ama öyle yukarıdan bakıp sessiz sessiz süzmek işte bu koydu be usta. O sırada rulo saçlı kardeşim de kendisine pırasa saçlı denmesinden rahatsız olmuş ki yumurtadan çıkmış civciv gibi atladı aramıza ve hönkördü yeşilli kardeşe doğru, nitekim işin içine benide kattı ve sen kimsin de bize liderlik taslıyorsun ayağına adamın üzerine yürüdü. Liderlik mi? Yemin billah ben öyle bir şey ne duydum ne de gördüm. Gerçi rulo saçlı kardeşime biraz emri vaki yapmış olabilir ama bana yapmadı. Birde beni az önce siklemeyerek yapacağını yaptı ama siki sağ olsun, bu yüzden adamı ezecek değiliz, gerçi rulo saçlı kardeşime de karşı olacak değilim, tarafsızım ben usta. Hiç uğraşamam bu tarz şeylerle hem şuan benim aklımda iki mühim şey var; biri karnımı doyurmak ve diğeri yaşlı teyzeyi bir an önce düğüne ulaştırmak. İlkini hallederiz birazdan ama bu şekilde oyalanmaya devam edersek yaşlı teyze düğüne geç kalmamak için bir aksiyona girip kendisi inmeye çalışacak sonra dağın yamaçlarında ölecek, giren çıkan da bize olacak. Tüm bunları geçtim birde vicdan azabı var ki bende yeteri kadar var daha fazlasına hiç ihtiyaç yok.

Geçen zamanın farkına güneşin kafama biraz daha farklı açı ile vurmaya başlamasından sonra anladım. Şu ki sadece anladığım şey zamanın biraz geçmesi değil bizlerin şuana kadar bir shinobi olarak değil bir insan olarak derdimize çözüm arıyor olduğumuzu da anladım. Gerçi benim bir shinobi olarak değil de sıradan bir halk insanı olarak düşünmem normal çünkü benim yaşantım bu ama diğer iki arkadaşın da benim gibi yapması yada bana öyle görünmesi açıkçası biraz o andan itibaren gözümde belirli şeyleri zedeledi. Öyle ki bulunduğum yerden üç-beş adım geri çekilip dağın yamaçlarına şöyle bir göz ucuyla baktığımda aklıma gelen ilk şey normal insanların burayı çıkması imkansızken biz eğitimli shinobilerin bu dağın sonuna hem fiziksel hemde yeteneksel olarak sıkıntı çekmeden ulaşmamız gerekiyordu. Öyle ki benim gibi sadece taijutsu kullanan biri bile akademi yıllarından öğrendikleri ile birlikte bunu rahatlıkla yapabilirdi, hele ki fiziksel durumumla birlikte hiç zorlanmam gerekti. (Birbiri ile tartışan ikiliye baktı ve birde yamacın sonlarına doğru gözlerini kamaştırarak baktı) En iyisi benim kendi bildiğimi yapmak, başta da söylediğim gibi dağın yamacına hızlıca çıkar ve teyze ile bir tanışır gerisini orada düşünürüz en azından burada aval aval beklemekten iyidir, değil mi?

Derin bir nefes sonrası ayaklarımda odaklamış olduğum chakra ile birlikte hızlıca bir depara kalkmam ile dağa doğru ilerlemeye başladım ve aynı tempoda dikine bir şekilde ayağımda biriktirdiğim chakra ile tırmanmaya da, bu hızda eğer bir engel ile tanışmazsak çok sürmeden kendimi zirvede teyzem ile konuşuyorken bulabilirim ama şöyle ki ben her zaman şanssız bir insandım ve yolun yarısında karşıma ne çıkar ne çıkmaz hiç belli olmaz. Birde arkamda tek bir şey söylemeden bıraktığım dostlarım var. Eğer onları durumu belirtmiş olsaydım karşı çıkarlar ve az bekle şu atı çözek hep beraber çıkarız derlerdi ama bekleyecek vakti çoktan geçtik. O yüzden dostlarıma buradan özürlerimi sunuyor ve en düşük ihtimal ile onları tepede bekliyor olacağım diğer ihtimallerden biri ise teyzeyi sırtlayıp aşağıda indirebilirim, ne olacağını kimse bilemez buradan sonrası doğaçlama, hadi bakalım. Şu dağın yamacına ulaşmak bile fiziksel olarak ne kadar geliştiğimi gösterecektir bana. Umarım beni izliyorsundur baba, oğlun ne kadar gelişti sende gör bende göreyim. (Ufacık bir gülümseme ile dağı tırmanıyordu Hinata, mutluydu.)

[Hamaguchi Daichi]

Tırstı mı ne olduysa konuşmadı eleman. Her neyse artık, mesajı almış olsa gerek. Atarımızı da attığımıza göre harekete geçme zamanı gelmiştir. Gerçi bir dakika... Hinata oldukça mantıklı bir şey düşündü. Ayaklarında çakra biriktirerek geçmekte zorlanacağımız zemini geçmeye çalışacak. Fazladan yol tutuşu tabi ki oldukça işine yarayacaktır. Adamı anlamıyorum dedim değişik bir eleman dedim ama adam zeki çıktı amarok. Helal olsun. Gerçi biraz sorumsuz davranmış olabilir. Atı getirme işini bize yıktı. Neyse yav, zaten biri harekete geçmeseydi biz biraz daha dikilecektik sanırım. Çünkü ben atı almayacaktım Hinata'nın alakası yok eleman bekliyor, kalırdık böyle. Şimdi kel harekete geçtiğine göre bizim de bir şeyler yapmamız gerekiyor.

Ne yapak peki? Ata binebilir miyim yav acep? Epey sakat iş yahu, denemesem daha iyi. Hayvanı nasıl çıkaracağız diye düşünürken bir de üstüne binmek epey saçma. Atı alıp yol bulmaya çalışacağız o zaman, yapacak bir şey yok. Yeşil de dondu kaldı çok mu heyecanlandı ne oldu anlamadım. Amma ve lakin bir gerçek var ki iş başa düştü. Bu eleman burada dikilsin ben atı alıp gideyim. Biraz tükürdüğümü yalamak gibi görünebilir ama ne yaparsın, adam kaldı öyle, teyze bizi bekliyor düğüne yetişecek...

Hinata'nın gidişine bakan gözlerimi Yeşil'e çevirdim. Hala duruyor, hemen devirdim gözlerimi. Anlasın beni hayal kırıklığına uğrattığını. Görev ortasında böyle donup kalınmaz ki kardeşim! Neyse işte, bu tarz gösterilerden sonra da işe koyulacağım. Arabayı kontrol edeceğim önce. At için eyer falan varsa alıp sırtına takacağım. Ardından atı arabadan kurtarıp yularından tutarak peşime takacağım. Şöyle dikkatlice bakınıp aklıma yatan, güvenli gibi duran yoldan yolculuğa başlayacağım. Bir de atın da huyunu suyunu analiz etmeye çalışacağım. Sonra yaşlı teyzeyi tepelemesin.