[Ishi] Veba

[Shiranui Kanaye]

Bum! Kouichi'nin gelişi ve şu illet sedyeyi hazırlayarak sonunda yola çıkışımız. Ne kadar da huzur verici bir an değil mi. Adamın durumu gözüme fenalaşıyor gibi görünüyordu, sigaram bitmişti, birdenbire yoğunlaşan tempoya alışamayacak gibiydim. Açıkçası görevi yarıda bırakasım vardı. Hepsi istediği gibi takılsın, ölen ölsün, yaşayan geri dönsün demek isterdim. Ama burada bırakıp, dostum sayılabilecek birini yarı yolda bırakamam, bırakamayacaktım zaten keza bir şekilde görünmez olup ortadan kaybolamıyordum. Bunu yapacak olsam bile, doktor çoktan işi bana kitlemişti. Hayır, anlamıyorum. Madem bana iş yaptıracaksın neden öncesinde sigarama laf ediyorsun ki. Ne çeşit bir dengesizsin sen, köyde yasak olan ne kullanıyorsun ? Ormanlık alandayız diye oksijen fazla mı geldi, olayın nedir yani ?

Bunları sesli söylemek isterdim, fakat o adamın homurdanmasına daha fazla katlanamayacaktım. Rahatsız olduğumdan değildi, şu sıralar insanların bana karşı olan tutumlarını pek umursamıyorum. Komik komik fısıldanan bir doktor, homurdanırken çok daha komik oluyor ve işler ciddileşti. Sigaramdan son bir fırt daha alarak yere atıp üstüne iyice basarak söndürmüştüm, doktora nispet yaparmışcasına. Ardından, onun fırlattığı eldivenlere şöyle bir bakmıştım. Gözüme küçük küçük küçük ama bayağı bayağı küçük boy bir eldiven gibi bu. Hatta özel yapım bile olabilirdi. Kaşımı kaldırıp şöyle bir doktora bakıp eldivenleri elime geçirmeye çalışmış, ardından bir sigara daha yakmıştım. Ama o da ne, sigarayı tersten yakmıştım! Üstelik bu son birkaç dalımdan bir tanesiydi, kesinlikle eşsiz bir parça-ydı! Kaşım hala havada fakat suratım biraz daha ciddi bir şekilde doktora bakarak ''Beddua ?'' diyecektim. Şu anki durumumu tam olarak açıklayan soruyla karışık bir kelimeydi bu. Dahasını da getirmek istemiyordum, çünkü Kouichi çoktan işe atılmıştı. Sedyenin ön tarafına geçmiş ve kavramış, ardından benim de arka tarafından tutmamı istemişti. İstediği gibi olsun, kırılmasın. Öyle yapalım madem.

Buna karşın pek istekli değildim, keza doktor da öyleydi. Yeni gelin gibi mıy mıy eline aldığı sedyeyi sırtlamaya çalışırken epey narin görünmüştü. Benim küçük kediciğim, kısa, tombul, dörtgöz ve narin.

Kapalı konu

Özür dilerim, kısa, boş ve anlamsız ve bir o kadar da gereksiz yazıyorum. Fazla yoğunum ve olası bir pasiflik durumunda konunun duraksamasını istemiyorum. Keza konunun benim yüzümden iyice aksadığının farkındayım.

[GM - Naruto]

Doktor Kouichi' nin dediklerine karşın pek bir şey demiyor, hatta kendi dünyasında kaybolmaya gittiğinden, tepki bile vermiyor doğru düzgün. Sessizleşiyor. Kanaye' nin kısa sorusuna da tepkisiz. İkinizde işe koyuluyorsunuz. Başta sıkıntı yok gibi. Fakat işler Kouichi' nin beklediği gibi gitmiyor. Sedyeyi hazırlama kısmında tahmin ettiğinden daha çok yorulduğundan, sedye taşımak gibi basit bir görev ona olması gerektiğinden daha ağır gelmeye başlıyor. Kısa bir sürede nefes nefese kalıyor. Çok hızlı değilsiniz, fakat bu hızla gitmeye devam ederseniz Kouichi tahmin ettiğinden daha çok yorulacak. Hızınız biraz yavaşlıyor fakat yine de yakın bir tempoyla gitmeye devam ediyorsunuz. 15-20 dakika sonra doktor Kouichi' nin durumunu farkedip. "Mola!" Diyor. Siz şaşkınlıkla duraklarken, gidip Kouichi' ye bir matara dolusu su uzatıyor. "Susuz kaldın, iyi gelir." 2-3 dakika kadar durakladıktan sonra, evam ediyorsunuz.

Sessiz, boğucu ve aynı manzararadan nasibinizi alarak, hastanın inlemeleri arasında yolun sonuna yaklaşıyorsunuz. Hala adamın niye bu yoldan korktuğu hakkında fikriniz yok. Zira, doktor önünüze geçip ciyaklamaya başlıyor. "Köy! Kami aşkına sonunda." Doktorun yanına gidip bakıyorsunuz. Çetrefilli bir yokuş inmeniz lazım, ardından büyük bi krater gibi görünen, etrafında bol, içinde nazaran daha az ağaç bulunan köye varıyorsunuz sonunda. Doktor sizi beklemeden, çantasını hoplatarak inmeye başlıyor. Arada ayağı kayıyor, popo üstü düşüyor, fakat saniyeler içinde toparlanıp paldır küldür devam ediyor. Aşağıya indiğinde dönüp size bakıyor, hadi der gibi, ve evlerin arasında kaybolmaya gidiyor. Neyse ki indiğiniz patikanın tam karşısındaki değil, onun bir solundaki eve giriyor. Bu ne acele?

[Kouichi Natsume]

Sıkıldım ben. Harbiden sıkıldım. Ne bitmek bilmez, ne sorunlu bir görevmiş bu arkadaş? Hay amına koyim. Görevden soğudum. Götümden kan aldılar resmen. Hem de torba torba. Amına koyim görevin zorluğu bir yana, birde uğraşmam gereken insanlar var. Sikko doktor var. Sikko bir kişiliği var götverenin. Bak o kadar büyük bir götveren ki, önüme engel koymaktan başka bir bok yemedi, yemiyor da. Bu adamın tavırları beni bu görevden soğuttu. Bak iki saat dil döktüm az önce. Gıkını çıkarmadı. Yav şerefsiz, puşt. Niye konuşmuyorsun yahu? Niye konuşmuyorsun? Niye cevap vermiyorsun? Canım burnumda zaten. O kadar şey yaptım. Götümden nefes ala ala geldim, onca yol teptim. Onca emek sarf ettim. Neden böyle yapıyorsun, canım kardeşim? Anlatsana biraz, neden ben? Amına koyim ya. Bok ye tamam mı? Bok ye, bokumu ye. Hatta git, Tatsuya'nın bokunu ye. Seni koca götlü, pislik doktor. Anası kaşar. Neyse, bu kadar sövmek yeter sanırım. Az içimdekileri attım gibi. Bunu arada yapmazsam, kendimi kötü hissediyorum. İçimde tutacağıma dışarı vuruyorum. Gerçi buna pek dışarı vurum denmez, ama ben öyle diyorum. Bende ortam böyle birader. Beğeniyorsan da, beğenmiyorsan da. Zaten her türlüsü sikimde değil. Ben sikime insanları takacak adam mıyım lan amına koyim? Ben var ya, adamı sikerim. O kadar. Dediğim gibi şimdi başka şeylere yönelmem lazım. Boş duramam. Zaten yöneleceğim şey açık ve net. Önümde yarrak gibi bir sedye var. Sedyeyi taşıyacak amele kim bakalım, bilin. Cevap veriyorum; yarramın başı. Şaka la şaka. Kendime yarramın başı dedim sanırım. Kafamı sikeyim. Sedyeyi taşıyacak o şanslı insan benim. Talih kuşunun konmayıp, kafasına sıçtığı kişi benim. O şanslı, mutlu ve de heyecanlı çocuk benim. Gerçi çocuk değilim ben. O insan benim, demek daha doğru olur sanırım. Evet, kesinlikle daha doğru olur.

Şimdi canım burnumda değil. Yürüyebilirim, ölmem yani. Elimden geleni yapacağım artık. Nereye kadar gidersem artık böyle. Dönerse senindir, dönmezse hiç senin olmamıştır hesabı işte benimki. Neyse, yürüyelim a dostlar. Gidiyoruz öyle. Ben önde, Kanaye arkada. Hızlanmaya çalışıyorum. Ama bir sorun var. Olmuyor, vites atmıyor amk. Götümden nefes mi alıyorum, ne oluyor anlamadım ki. Niye yorgun gibiyim? Yoksa yorgun muyum amına koyim? Lan ben Ishigakure'nin en güçlü chuuniniyim. Böyle bir şey bana olmaması lazım. Birkaç jutsu kullanıp; iki, üç dal bağladım diye böyle olmamalı. Amına koyim, abartılacak bir durum da söz konusu değil ki ortada. Niye böyle oluyor ya? Benim morel sıffır sıffır sıffır! Şu an moralmen kötüyüm. Kendimi kötü hissettim. Durma ihtiyacı hissediyorum. Ama durmamalıyım, devam etmeliyim! Bu bana ters bir davranış değil, yani durmak. Ama durmamalıyım. Buralar pek tekin yerler değil yani. Böylesine ters işler yapmamak lazım. Ama duracağım sanırım. Ama biraz daha bu şekilde gidebilirim. Nefesimi düzene sokmam lazım. Ama olmuyor. Böyle bir şekilde yürüdükten sonra, götümden uzun süre nefes almanın zor bir şey olduğunu anlayı veriyorum. Kötü bir tecrübeydi. Ama tecrübe, tecrübedir. İyisi ya da kötüsü olmaz. Önemli olan, tecrübeden anlam çıkarabilmektir. Öyle değil mi? Ben de anlam çıkarabiliyorum sanırım. Bu işte iyiyim. Bir şey de tecrübe kazanınca aynı hatayı bir daha yapmıyorum. Bu çok daha iyi bir şey bence. O yüzden kendimi seviyorum. Yani kendimde sevdiğim başka bir yönüm bu. Bir şeylerden anlam çıkarmak ve o hatayı tekrarlamamak bence iyi bir özellik. O yüzden bu kadar abarttım ya. Normalde bu kadar abartmazdım yani. Öyle valla.

Artık durma zamanı geldi diye düşünürken, arkadan bir ses geliyor. Mola diyor o ses. Bu sesin sikko doktordan geldiğini kavramam pek de uzun sürmüyordu. Vay be, o kadar sövdük adama. Ama adamın yaptığına bak. Duygulandım, göz yaşlarıma hakim olmam lazım sanırım. O kadar da değil ya. Ağlamam, ama ara vermemizden ardından, birde su dolu matara uzatıyordu bana. Susadın diyordu. Bu sefer de duygulandım, ama tabii ağlamayacağım. Vay anasını be! Adama cidden sövdüm o kadar. Tabii içten içten. Neyse ya. Bundan sonra da söverim, ama az daha seviyeli olurum. Bende ona, o kadar kıyak geçtim. Ne istiyorsa yaptım. Öyle değil mi? Değilse, değil deyin. İtirazım olursa şerefsizim arkadaş. O derece iddialıyım bu konuda. O derece iddialıyım yani. Her neyse, görevi devam etmeliyim sanırım. Suyu içtim, işimi bitirdim. Dinlendim de, birkaç dakika bana yeter de, artar valla. Şimdi harekete devam edebilirim. Ama önce doktora bir teşekkürü çok görmeyeyim. "Beni düşündüğün için ve su verdiğin için teşekkür ederim, doktor bey." diyecektim hafif çekingen bir tavırla. Ne bekliyorsunuz ki, ben teşekkür etmeye alışkın bir insan değilim ki. Ne yapayım, hafiften utangaç bir ruh haline bürünmem normal bence. Teşekkür etmek gerekir, ama erkek adam işi değildir teşekkür. Yoh amuha goyam, o kadar da değil. Teşekkürü bence her insan etmeli. Çünkü, insanı insan yapan değerlerden biridir teşekkür etmek! O yüzden erkek adamı falan bozmaz. Onu o an kafamın içinde oluşturan, beynimdeki sinir hücrelerini teker teker sikeyim. Hepsini geberteyim. Normalde, nöronlarımı severim. Ama bu sefer değil. O göt verenler aklıma kötü kötü şeyler sokuyor. Fitne fesat falan. Amına koymak lazım o yüzden o düşüncelerin. Cidden amına koymak lazım. Öyle düşüncelere, sinirlere artık ne boksa, hepsine ölüm! Vahşice, hunharca bir biçimde. Onlardan her insanda var. Herkes kurtulmalı bu koduğumun fitne fesat yaratan nöronlardan. Amına koduğum nöronları! Neyse, nöronlara sövecek kadar düşmedim. Sövdüm de, bu kadar düşmemeliyim yani. Tabii bu aslında bir dışa vurumdu. Bunu yapma gereksinimi hissettim. Yapmazsam içimde kalırdı yani. Yine içimde kaldı da, orası sık sık dediğim gibi ayrı mesele. Kısacası, bilinçlenelim. Çılgın nöronlara hayır!

Her neyse, mola bitti, ama keyif sürmüyor. O tarzda bir şey olmuştu. Şimdi yürüyordum. Hint fakiri inliyordu. Hem de hunharca. Ama adam hasta, ne diyebilirim ki? Hastalar, hastadır. Dokunulmaz değildir, ama dokunmamak gerekir. Kötü davranmamalıyım öyle birine. Zaten ona bu halde olmasa bile dokunmam. Amına koyim, virüs kaynağı. Göt adam ya. Sıçtığı bok bile virüslü. Bu derecede iğrençleşebilirim. Böyle konularda çok ciddi olurum. Neden olmayayım ki? Adam tam bir virüs sıçıcısı. Havayı çürüttü göt. Verdiği hava bile virüs dolu. Ne diyeyim ben buna. Neyse, sakin olmalıyım. İniltilere de dayanırım sanırım. Derken, gördüğüm manzara içimde buruk bir sevinç dolduruyordu. Nasıl anlamlandırsam bilemiyordum, ama değişik bir manzara vardı karşımda. Duygularım karma karışık, adeta bir çorba havasındaydı. Kaşığı daldırıp içseniz, muhtemelen kötü duygular ağır basacaktır. O yüzden tadı kötüdür o çorbanın. Ama ne yapayım, nasıl bir manzara bekliyordum ki? İç açıcı bir şey mi? Sanırım bu sorunun cevabı hayır. Ama bu kadar değişik bir manzara da beklemiyordum. Belki de köye varmak istemiyordum. Gerçi o kısa yol tehlikeliydi. Oradan çıktığıma memnunum. Sorunsuzca, kayıpsızca bir şekilde. O açıdan iyiydik. Ne yapalım arkadaşım. Başa gelen çekilir. Bizde başımıza gelen şeyi çekeceğiz. Öyle ya da böyle. Bu görev tamamlanacaktı. O yüzden mızmızlanmaya vaktim yok şimdi. Bu durumdan da ötürü, duraksamamak lazım. Tam gaz ileri! Bu arada köye vardığımızı, doktor da teyit ediyordu.

Haydi bakalım. Önce yokuştan inmemiz gerekiyordu, ki görünürde başka yol da yoktu. O yüzden iniyorduk öyle o yokuştan. Sedyede hint fakiri ile. Tabii arkamda Kanaye'de yer alıyor. Öyle bir inişe geçiyoruz işte. Sonra da o değişik köyün içine giriyorduk. Pek kötü bir manzara değildi, köyün manzarası. Değişikti, güzel denilebilirdi. Ağaçlar ile çevriliydi. Ağaçlar iyidir, güzeldir. Ben severim. Sevmeyen aptallar olduğunu da sanmıyorum. Niye sevmesinler güzelim ağaçları yahu? Ağaç düşmanı mı bunlar? Gerçi az önce ben de ağaç düşmanlığı yapmıştım. Birkaç ağacı hayattan soğutmuştum. Ölmüş olabilirlerdi yani. Zarar verdim yani. O yüzden bu konu hakkında şimdilik konuşma hakkım yok. Her neyse, doktor önden önden gidiyordu. Düşe kalka, yuvurlana düzele gidiyordu. Değişik bir şekilde gidiyordu. Topukları götüne vuruyordu. Cidden vuruyordu. Yer ile sevişiyordu resmen. Top gibi herifti zaten. Topaç gibi de dönüyordu. Ama kalkıyordu. Çok heyecanlandığı her yerinden belliydi. En çokta yer ile sevişmesinden. Değişik bir adamdı yav. Ne diyeyim. İyi ya da kötü mü onu bile anlamadım. Gerçi ben de iyi miyim, kötü müyüm bilemiyorum. Bilmek de istediğimi söyleyemem valla. O yüzden no problem benim için. No problem bir yana, doktor çok aceleci çıktı harbiden. Evlerin oraya gitti direkt. Sonra bir eve girdi. Tabii eve girmeden önce, değişik bir bakış ile bizi yanına çağırmıştı. O yüzden ben de o girdiği yere girecektim. Tabii Kanaye'de beni takip edecekti. Başka bir şey yapacağımızı sanmıyordum. Ne iz biliyoruz, ne de başka bir bok. Burada takip edebileceğimiz tek kişi doktor. Ne yapalım artık. Takip edelim. Ama dikkatli olmakta da yarar var. Öyle her bulduğum yere dokunmak ya da herkes ile tokalaşmak yok. Veba bulaşabilir bana da. Her neyse, doğrudan eve.

[GM - Naruto]

Eve giriyorsunuz doktorun arkasından. Evin girişi sürgülü, buraların bir klasiği olan ve sizin de iyi bildiğiniz kapılardan. İçeri girer girmez karşınıza büyükçe bir salon çıkıyor. Derli toplu, kenara konulmuş büyükçe bir kotatsu, girdiğinizde hemen sağınızdaki duvara dayalı yine büyükçe bir dolap dışında pek bir şey yok. Eşya olarak tabi. Duvarlarda ise bir kaç farklı resim asılı, biri özenle yapılmış bir çiçek portresi, diğeri ona benzetilmeye çalışılmış... Bir çiçek portresi daha? En az 6-7 farklı resim var duvarda, bir çocuğun elinden çıktığı bariz olan. Taşan renkler, çok minik ya da çok büyük, hiçbir zaman düz olmayan çizgiler... Resimler dışında iki farklı kapı var, biri girişin tam karşısında, diğeri ise hemen sol duvarda, ikisi de giriş gibi sürgülü. Sedyeyi salona bırakıyorsunuz ve doktoru beklemeye başlıyorsunuz. Doktor sizi çok bekletmeden sol duvardaki kapıdan paldır küldür çıkıyor. Üstünde bir yukata var. "Evvet, artık işe başlayabiliriz." Diyor ve çantasını açıp içindekileri dışarı çıkarmaya başlıyor. "Kendinizi evinizde gibi hissedin, şu kapıdan geçip sağdaki ilk kapıya girerseniz mutfağa girersiniz, oradan herhangi bir şey alabilirsiniz. Susamış olabilirsiniz. Merak etmeyin bu arada, sudan bulaştığını düşünmüyorum." Dedikten sonra duruyor ve kafasını kaldırıyor. "Bu arada, biriniz dışarı çıkıp, gördüğü ilk kişiye, mümkünse yürüyebilen birine, benim geldiğimi söyleyebilir mi acaba?" Duraksıyor. "Ah, bu arada ismim Yoshiyuki Katayama."

Out: Kanaye, ilk pasiflik hakkını harcamış oldun, haberin olsun.

[Kouichi Natsume]

Uzun bir yoldu. Hem de bayağı uzun. Biraz sıkıntılar olmuştu. Beni rahatsız eden sıkıntılar. Çoğu işi ben yapmıştım. Sahi buradan bakınca, Kanaye bir bok yapmamıştı. Göt herif ya. Tam bir piçmiş bebe. Piç ve de gavat. Ne desem boş ama şu saatten sonra. O yüzden çenemi yormak ile uğraşmayacağım. Koyacağım götüne, rahvan gidecek. Siktir edeceğim bu konuyu, anlayacağınız dilden. Kanaye zaten pek sikimde olmadı, en başından beri. Değişik bir adı var zaten keranecinin. Değişik ve zor. Böyle kişilere zaten ayrı bir kıl olurum. Ama kişisel olarak tabii. Hani garezim olmaz. Kıl olduğumu da belirtmem. Ama kıl olurum. Neyse ya. Ben sakız uzatır gibi, biri hakkında düşüncelerimi uzatmaktan zevk alan bir sayko yani psikopatım. O yüzden benim hakkımda endişelenmeyin. Karı gibi dedikodu yapabilirim. Hiç umurumda olmaz. Birilerini çekiştirmeyi severim. Öyle de değişik bir insanım.

Şu görev de kendimde bir şeyler, eksiklikler hissettim. Normalde kafamda kızlar ile olan düşünceler taklavari şeyler yapardı. Ama bugün, bu görevde düşüncelerimin sadece kıyısından, kenarından geçti. Neden böyle oldu bilmiyorum. Ama kötü bir şey değil sanırım bu. Abazalığı azaltmam lazımdı. Bu bir gerçekti. Ama kızlara karşı zaafım var. Hani o tarz bir zaaf değil. Onların yaptığı kötü şeylere göz yummam. Ya da onların bana saldırmasına, aldırış etmemezlik yapmam. Ben de karşılığını veririm. Ama yavşama söz konusu olunca, cinsellik ise kendimi kucağına atabilirim bir kızın. Bu en savunmasız kaldığım andır. Zaten birinin kucağına atlarsam, onu sikmeden bırakmam. Ne kadar savunmasız kalsam da, sikerim. Affetmem, oraya kadar gelmişse. Ben azimliyim! Ben elime geçen fırsatları çok iyi bir şekilde değerlendirebilirim! Bu yüzden ben harika bir shinobi olacağım. Ama ondan önce, harika bir erkek olacağım! İşte benim hayalim bu! Bir erkek olarak, bir ninja olarak düşüncelerim ve yaşantım bu temeller üzerine kurulu! Azmin, yüksek çalışmanın sonuçlarını elbet bir gün alacağım. Ama önce azmetmem ve de yüksek çalışma yapmam gerek. Sonrasında sonuçlarını alırım. Tabii iyi sonuçlar elde edeceğim kuşkusuz. Çünkü ben Natsume Kouichi'yim! İşte bu gerçeklik!

Heyt be, ne gaza geldim amına koyim. Kendimi gaza getirdim. Ama gerçekleri söyledim. Fikrim, zikrim ve düşüncelerim. Hepsi beni doğruluyor. Beni tanımlıyor ve bana katılıyor. O yüzden gaza gelsem bile, saçmalamış olduğumu düşünseniz bile bunlar benim gerçeklerim. Her neyse, gerçeklik tanımı çok spesifik bir şey. Nasıl tanımlasam, insanlara göre göreceli de olabilir, göreceli olmayabilir de. İlginç bir şey. Gerçeklik güzeldir. Tabii hayallerde öyle. Böyle de ilginç bir şeydir yaşam. Yaşamın kendisi ilginç. Şimdi öyleyse, konumuza geçelim. Ne demişler; aşk bir sudur, iç iç kudur. Konumuz ile ilgi alakası yok. Arada böyle atasözleri veya deyim kullanacağım. Çünkü kullanmak zevkli. Dediğim gibi konumuza geçmiş bulunmaktayız. Doktorun ardından eve girmiştik. Koca salondan içeri giriyoruz. Her yer çicek portresi dolu amına koyim. Niye böyle anlamadım. Ama çizenin yeteneksiz olduğu gerçeği, çok bariz. Bence yeneteksiz. Yani yetenek kavramı göreceli bir şeydir. Benim çirkin dediğim bir şeye, başka biri güzel diyebilir. Ona bir şey diyemem. Ama bence o resimler çirkin. At çöpe gitsin. O kadar çirkin diyebilirim. Neyse, çirkinse çirkin. Yapacak bir şey yok. Çirkin veya güzeli değerlendirmek için buraya gelmemiştim. Çirkinlik hakkında son bir şey diyeyim de, öyle kapatayım. Hint fakiri de bence çok çirkindi. Tipine soktuğum. Maymundan bir dakika önce doğmuş, sanırım. Zaten onu da salona bıraktık. Ağır değildi fazla, ama buraya bırakmam lazımdı. O sırada da doktor geliyordu zaten. Bir yere gitmişti, ben dikkatli bakmadım. Gittiğini pek iplemedim de zaten. Hemen de geri geldi. Üstünü değişmiş. Rahat rahat çalışması gerek. Zaten gelir gelmez, iş hakkında bir şeyler geveliyor. Sonra işe koyuluyordu. Benlik bir şey yoktu sanırım. Hem olsa bile, dokunmazdım. Niye dokunayım. Canımı sokakta mı buldum ben amına koyim?

Artık işe başladıysa doktor, bizde dinlenebiliriz. Ama ondan önce, doktorun söylediği şeyleri yapmam lazım sanırım. Mutfağın yerini tarif edip, su içebilirsiniz diyordu. Şu an pek susadığımı söyleyemem. Az önce içmiştim. Ondan sonra da, sokağa çıksın demişti biriniz. Bunu ben yapacaktım. Sokağa çıkıp, birine aynen şunu diyecektim; "Doktor geldi. Şu an bu evde, birini muayane ediyor." diyecektim, parmağımla evi işaret ederek. Tabii dikkatli olacaktım. Söylediğim kişi ile arama bir metre mesafe koyacaktım. Sağlam görünmesine de dikkat edecektim. Doktorun dediği gibi yürüyor olmalıydı. Ve dik ve besili. Hint fakiri gibi zayıf olmamalı. Öksürmemeli, hapşurmamalı. Tüm bu şartları sağlaması lazım. Eğer bu şartları karşılıyorsa, o sözleri söyleyecektim. Sonra da içeri doğru hareketlenecektim. Tabii o söylediğim kişinin, benimle geldiğinden emin olduktan sonra. Bu arada doktorun adını da öğrendim, Yoshiyuki Katayama. Yine ilginç ve zor bir isim amına koyim. Ne yapalım. Zaten doktor diyorum. O yüzden no problem!

[Shiranui Kanaye]

Yolumuz sonunda, son buluyordu. Vebalı adamın köyüne doğru gelmiştik ve doktorla birlikte bir eve girmiştik. Anlaşılan fazla geleneksel bir yerdi ki evin sürgülü bir kapısı vardı. Ev, tahmin ettiğimin aksine epeyce büyüktü, en azından şimdilik gördüğüm kısım öyleydi. Fakir, çulsuz, bir metre karede on kişinin yaşadığı bir yer hayal etmiştim oysa ki, bu durum beni epeyce bozmuştu. Fazlasıyla sade dizayn edilmiş salonda kenardaki büyükçe kotatsu ve dolabın dışında hiçbir şey yoktu. Burası, tıpkı korku filmlerindeki gibiydi ve ''Afedersiniz, fazladan klişeniz var mıydı acaba?'' diye bağırıyordu. Birazdan dolabın kapağı gıcırdayarak açılacaktı ve hemen ardından içeriden korkunçlu karı çıkacaktı.

Aslında bu evin dizaynı, bizim evinkine benziyordu. Yani, annemin zamanındaki evimize. Hani şu annemin her zaman işten fırsat bulup benimle ilgilendiği, misafirimizin hiç eksik olmadığı, huzur ve refahla dolup taşan ev. Annemin benim çizdiğim resimler her ne kadar boktan olsa da çok güzel diyerek başımı okşadığı, bana yalnızlık hissini asla tattırmadığı şu ev. Ve sonradan gelen kim olduğu belirsiz davetsiz misafir, bir de dolaylı yoldan kurtarıcım olan turuncu saçlı çocuk. Sahi, Taoreta bu aralar nerede ? Yaşıyor mu, yaşıyorsa hala elma mı kemiriyor. Lan ? Duvardaki, duvardaki şey bir resim. Her bir fırçası ince ince işlenmiş, sanatla vaftiz edilmiş bir resim. Lan ? Bir tane daha mı ? Bu diğerinden biraz daha kötü ama benziyor, buna da emek verilmiş gibi, ve biraz da sevgi. Hatta sevgi renklere öyle aktarılmış ki, taşmış. Anne sevgisi gibi.

Dalmamalıyım, düşüncelere dalıp amı götü dağıtmamalıyım. Sonra kendimi toparlamak uzun sürüyor, birdenbire hiç bilmediğim yerlerde buluyorum kendimi. Yolculuğum sırasında olduğu gibi, tam iki kez, nereden yürüdüğümü ve ne kadar yürüdüğümü hatırlamıyorum. Bu arada, ne ara eve geldim lan ben ? Ne içtim, ne kokladım ya da ne yaşadım bu hale gelecek kadar. Tanrı benimle oyun oynamaktan başka hobiler edinse iyi olacak. Neyse, rahatım, rahatım, daha da rahatım.

Sedye, sedyeyi salonun ortasına bırakmıştık ve doktor koşar adım gitmişti. Biraz beklememizin ardından karşımıza üstünde bir yukata ile gelmişti. Hayır, salonun ortasında herifin biri geberiyor, sense podyumdaymış gibi kıyafet mi değiştiriyorsun be adam ? Maalesef canım, kombinini beğenmedim. Gözlüklerinle kıyafetin hiç gitmemiş, bizimle deyilsın.

Mutfağa gitmek mi ? Mutfağa falan gitmeyeceğim çünkü hazırlıklı geldim, yanımda mataram var ve boşuna ağırlık yapsın diye taşımıyorum değil mi... Hemen ardından, birimizin dışarıya çıkarak henüz ölmemiş birilerine onun geldiğini iletmemizi istemişti. Tabii, tabii ki iletiriz. Neden iletme- Kouichi burada da ondan bir adım öne çıkarak gitmişti. Eh, madem bu kadar hamallık yapmak istiyor, yapsın madem.

Doktor, sormamıza rağmen adını söylemişti. Sormadığımız için bozulmuş olmalı, keşke aklından geçenleri okuyabilseydim. Aslında bundan jutsu olur bak, valla manyak fikir. Benden çıktı, çalmayın, keserim. Doktorla aramda biraz mesafe vardı, birkaç adım atıp yaklaşarak ''Yolculuğun başından beri fazlasıyla boştayım, Katayama-san. Size yardımcı olabileceğim herhangi bir konu var mı ?'' diyecektim. Duvardaki resimler epey dikkatimi çekmişti, aslında doktorun çocuğunun elinden çıkmış olabilirdi. Şayet böyleyse, çocuğunun resme ruhunu katmak konusunda gerçekten yetenekli olduğunu söyleyebilirdim. Tıbbi destek konusuna dönersek, hmm, umarım yardım gerekmiyordur, kıvrılıp uyumak çok daha mutluluk verici olurdu doğrusu.

[GM - Naruto]

Kouichi dışarı atıyor kendini. Sokaklar öyle dolu dolu değil, tek tük bir kaç kişi var. Kendi kriterlerine göre uyan insan sayısı az, öyle dimdik duran birileri yoktu. Öksürmüyorsalar bile bazıları sana fazla zayıf geliyor, ilginç bir şekilde o kadar insan arasından besili diyembileceğin, hatta baya obeze yakın bir adam geçiyor önünden, baya hararetli bir şekilde hapşurarak. Vazgeçiyorsun. Evin oradan çok ayrılmadan biraz geziniyorsun. Ishi' nin dış eteklerinin minyatürü gibi köy. İki katlı olan tek tük binalar var köy merkezine doğru, onun dışında her yer tek katlı, toprak ve eh, kuru. Yerler kuru en azından, fakat havası, orman yakınında olsa gerek, Ishi' ninki gibi rahatsız edici bir kurulukta değil. Sen insanları süzerken gözüne küçük bir oğlan çarpıyor. 10-11 yaşlarında, şu ana kadar gördüğün tek neşeli insan gibi. Elinde koca bir kova su taşımaya çalışıyor. Çocuğa seslenip, ona çok yaklaşmadan doktorun geldiğini haber veriyorsun. Sonraki görüntüsü ise, inanılmaz. Çocuğun gözleri fal taşı gibi açılıyor, elindeki kovayı olduğu yere bırakıyor ve gülümseyerek sana teşekkür ediyor. Koca komik sırıtışına eksik dişleri daha da komiklik katıyor. Kovayı oracıkta bırakıp koşturarak sokakların arasına dalıyor.

Evde işler biraz daha sıkıcı. Kanaye doktora yardım edebileceğini söylediğinde doktor gülümseyip kafasını sallıyor. "Teşekkür ederim oğlum, fakat gerek yok." Rahatsız edici sessizlik... Bir işler dönüyor ama..

[Kouichi Natsume]

Uzun zaman geçti, görev başlayalı. Bir sürü olaylar yaşadık, bir sürü şeyler atlattık. Sonucunda da varmamız gereken yere vardık. Bundan sonrası da pek kolay olmayacaktı. İşlerimiz olacaktı, yapacaklarımız. Henüz belki yolun yarısındaydık. Tabii belki o da. Ufak, küçük bir ihtimal. Bence yolun sonuna daha yakındık. Ama yakınlık kısmını pek kestiremeyeceğim. Bilemiyorum yani. Bütün olumsuzluklar beni buluyor. Ne günah işlediysem artık. Bilmiyorum hani. Rüyalanma günah mı sayılıyor. Hani, dört dörtlük biri değilim. Bunu ben zaten kabul ediyorum. Ama yani, bu da çok fazla değil mi? He, sizce de öyle değil mi? Bu çok fazla. Niye bana olumsuz şeyler yapılıyor? Niye olumsuz şeyler benim başıma geliyor? Olumsuz biri olduğum için mi?

Sorularım var çok, ama cevap yok. Ne yapayım ben şimdi? Çok sorum olduğunu düşünürken, kendime tekrar bir soru sormam ironik ve de komik. Cidden komik. Neden böyle bir şey yaptım bilmiyorum. Ve neden böyle bir şeye güldüm, onu da bilmiyorum. Konuştuğum konu hakkında en ufak fikrim olmamasına rağmen, hala neden konuşuyorum, onu hiç ama hiç bilmiyorum. Ama tüm bunları bir kenara atarsak, sadece bir tek şey biliyorum. Ben pek fazla şey bilmiyorum.
Ulan benden de iyi filozof olur ha! Ciddiyim bak, tam filozofluk kafa var bende. Ama ne yazık ki, felsefe sevmem. Felsefenin en ufak bir şeyini sevmem. Bana en ufak bir yararı yok ki piç oğlu piçin. Niye seveyim, hele bir söylesene. Felsefe niye vardır ki hem? Ne bok yemeye felsefe yapılır? Sonucunda da ne kazınılır. Bunların cevabı, koca bir hiç. Ne fazlası, ne de eksiği. Felsefe demişken, diğer bir sinir olduğum şeyden de bahsedeyim. Şiirler! Evet, şiirlere ve de şairlere kıl olurum. Hem de bayağı çok. Felsefeye olduğum kadar olurum. Arkadaşım amacın ne senin ya? Niye aşık olmadığın halde, aşk şiiri yazıyorsun ki? Niye yalnız olmadığın halde, yalnızlık şiiri yazıyorsun ki? En önemlisi ise, neden fakir olmadığın halde, fakirlik ile ilgili şiir yazıyorsun ki? Zaten o şiirlerden dünya kadar para kazanıyorsun. Barş fakirlik temasımı kullanma orospu çocu. Amına koyim ya! Tam bir kaşar bu şairler. Hepsi öyle bence. Aralarından belki milyonda bir tane tam benim istediğim standartlarda şair çıkar. Ama öyle şaire de ben kıl olurum. Yanlış oldu, öyle şairin kişiliğine kıl olurum. Yani birader; ne emmeye, ne de gömmeye gelirim ben. Bana bulaşmayın yeter. Beni benimle bırakın. Ben ne halim varsa görürüm. O derece bir insanım. Diyeceklerim bu kadar.

Şimdi görev falan, bir şeyler dedim ya az önce. Heh işte, görev başına şimdi. Doktordan bir görev almıştım. Ne görevi derseniz, birini bulacaktım işte. Ona diyecekteim ki; "Doktor geldi." işte bu kadar basittti. Ama ben sıradan biri değildim. Benim bir kalitem var. O kalite doğrultusunda seçecektim insanları. Şartlar belliydi. Besili olacak, hastalıklı olmayacaktı. Ama bu şartlar yüzünden insan bulma konusunda bayağı sıkıntılar yaşıyordum doğrusu. Kimse yok aradığım standartlarda amına koyim ya! Neredesiniz be, neredesiniz! Abi bak işte, olumsuz bir şey daha. Sonra niye böyle davranıyor, bu çocuk diyorsunuz. Ben böyle davranmayayım da, kim böyle davransın? Söyler misiniz? Şimdi nereye gittiğimi pek kestiremeden insan arıyorum. Nereye gidiyorum sahi ben? Köy merkezine doğru gidiyorum sanırım. Köy merkezi aynı Ishigakure gibi. Sıcak ve kuru. Ama daha hafifi. Köyde Ishigakure'yi andırmıyor değil. Sevdim gibi burayı. Ama insanları iyi değil. Her neyse. Sonunda birini buldum gibi. Küçük bir çocuk. Ama o kadar küçük değil. O küçük ama o kadar da küçük olmayan çocuğa doktorun geldiğini söylüyorum. Çocuk bayağı seviniyor. Hatta sevinç belirtisi olarak, bir kova suyu yere bırakıyordu. Piç ya, o su bence çok önemli burası için. Niye öyle yaptın ki şimdi? Neyse, pek sikimde değil. Laf olsun diye diyorum. Niye böyle çılgınlıklar yapıyorum, bende bilmiyorum açıkçası. Çok cilginim ya. Şaka bir yana, görev halloldu sanırım. Yani umarım. Çocuk bağıra bağıra gitti. Hem de mutluydu. Tamamdır o zaman. Geri dönebilirim sanırım. Geri dönüp, az oturmayı amaçlıyorum. Ama bakalım, bir şeyler çıkabilir. Onları yapmam gerekebilir. Şu an biraz sıkılmış durumdayım. Her neyse ya...

[Shiranui Kanaye]

Kasvetli havanın pençesine esir düşmüş bu köye geleli uzun zaman olmuştu ve yolculuk boyunca epey sıkılmıştım. Doktor da, eve gelmesine rağmen yolculuk boyunca sürmekte olan neşesini kaybetmiş gibiydi. İçerinin neredeyse tamamını kapsayan derin sessizlik hissi, benim de rahatımı az da olsa kaçırmama sebep olmuştu. Fakat buna rağmen, kulaklarımı tırmalayan bu sessizliğe karşı sakin kalmak zorunda hissediyordum.

Bir şeylerin olduğunu fark ediyor gibiydim, doktorda normal olmayan bir şeyler vardı. Sanırsam analitik zekam, geçmişimdeki gibi kendisini gösteriyordu. Peki neydi bu adamdaki her şeyden farklı olan ? Tek derdi boyu ve zaman sıkıntısı gibi görünen bu adam, birden bir seri katilin soğukkanlılığını edinmiş gibiydi.

Adamın yüzüne çaktırmadan bakıyordum, bir şeyler sezebilirsem çok güzel olacaktı. Hızlıca yapılmış sinsi bir sırıtma, göz kapaklarının tereddüt ve heyecan anında titremesi durumu, durduk yere normalden çok daha terlemesi gibi. Bunların hepsini, zamanın bana kattığı tecrübelerle öğrenmiştim. Küçükken, pek popüler ve arkadaşı olan birisi değildim. Ben genelde insanların arkadaşlık bağlarını izler ve bunlarla ilgili bir şeyler kapmaya çalışırdım. Mesela, henüz küçük, yani sekiz yaşındayken yaşadığım bir olay, arkadaş grubundaki libidosu o zamanlar tavan yapmış ergen çocukların kızları tavlamak için bilek gücünü karşılaştırdığı o zamanlar.

Küçük ve masum sayılabilecek bir çocuk olan ben, henüz sekiz yaşındayken köydeki çocukları uzaktan uzaktan izlerdim. Güçlü arkadaşlık bağlarım yoktu o zamanlar, daha da doğrusu hiçbir bağım yoktu güçlü olan. Hoş, şimdi de yok ama o zamanlar daha bir ezik, daha bir kaybedendim. Yine her gün yaptığım gibi uzaktan bu elemanları izlerken, arkadan sertçe bir darbe aldım. Kendime gelip baktığımda, bu, oradaki kızlardan birine sürekli ilişen kıvırcık saçlı çocuktu. Onun iliştiği kız da, yumruğu en güçlü olan çocuğa ilişiyordu. Tamamen karman çorman olmuş bir ilişkinin mahsülü olan sizler, tch. Kaybedeceksiniz.

Arkamdaki kıvırcık saçlı çocuk, onu izlediğimi beyan etmiş ve bana kaybeden demişti. Aldığım darbeden sonra, yerden kalkmamış ve hafif doğrularak oturmuştum. Ona ''Evet, acınası halinizi anılarımda yaşatmak istiyorum.'' demiştim. Ukala konuşmamın ardından bir tane daha yumruk atmıştı, bu seferki epey ağırdı, feleğim şaşmıştı denebilir. Buna rağmen, onların aksine ben sakin kalmıştım, bu yüzden ezik muamelesi görerek toplumdan dışlanmıştım. Anlamıyorum, herkes farklı olanı dışladığını sanarken, aslında farklı olan ben, onları dışlamıştım. Bunun farkına vardıkları gün, umarım köyün başına kötü şeyler gelmemiş olur.

Ardından, kalkıp çocuğun karşısına dikilmiştim. Ona, ''Gerçekten, sadece bana vurarak o kızın senden hoşlanacağını mı düşünüyorsun, hem en yakın arkadaşının kız arkadaşından bahsediyoruz, asıl kaybeden sensin. Kafese hoş geldin.'' demiş ve iki seksen yere çakılmıştım. Ardından her gün yeni yeni arkadaşlar edinmeye başlamıştım. Hepsi de boş beleş tiplerdi ve hiçbirine saygı, sevgi duymuyordum. Sadece boş zamanımı biraz daha zevkli geçirmemi sağlayacak insan yığınıydı ve hepsinin içini dışını öğrenmiştim. Sonuçta onlardan biri ileride en yakın dostum ya da en büyük düşmanım olabilirdi.

Düşüncelerin ardından, tekrardan yeryüzüne, günümüze dönmüş ve hızlıca bir sigara çıkararak yakmıştım. Doktorun tavrı hala aynıydı fakat şimdilik bir şey yapmayacaktım. Koichi'nin gelmesini bekleyecek ve ona durum hakkında bilgi verecektim. Kim ölecekse ölsün, ama yeter ki şu illet yerden çıkalım. Shinobi miyiz çocuk bakıcısı mı belli değil, eskortmuş. Meh.

[GM - Naruto]

Kouchi sorunsuz bir şekilde tekrar eve dönüyor. Çocuğun tepkisi konusunda hala kafasında birkaç soru olsa da bunları bir kenara bırakıyor. Eve geldiğinde kapıyı birkaç kez çalışıyor. Doktor kaşları çatık bir şekilde sigarasını içmekte olan Kanaye'ye bakıyor. Bu bakışın ona kapıyı açmasını söylediği bir gerçek. Kanaye de bu bakışa uyuyor ve kapıyı açıyor.

Kouchi ve Kanaya doktorun yanına tekrar geliyorlar ve doktor da ufaktan toparlanmaya başlıyor. Hasta adam olduğu yerde yatmaktayken, doktor gözlüklerini düzeltiyor ve hiçbir şey olmamış gibi çantasını toparlamaya başlıyor. Tüm eşyalarını yerleştirdikten sonra yavaşça ayağa kalkıyor ve ikinize bakmaya başlıyor. Gözlüklerinin arkasında birkaç damla yaş olsa da yüzü hiç de ağlamış gibi durmuyor. Son derece komik olacak kadar ciddi duruyor. Tam ağzını açıp birkaç şey söyleyecekken bir öksürük krizi tutuyor doktoru. Hemen eli matarasına gidiyor ve birkaç yudum su alarak öksürüğünü geçiriyor. Matarayı adeta lanetli bir kapmış gibi bir kenara fırlatırken bir kez daha size bakıyor ve "Gençler, bunu yapmanızı istemeyi düşünmüyordum ama..." diyor ve dalgın bakışları sözünü kesiyor. Yanınıza doğru birkaç adım attıktan sonra "Beni öldürür müsünüz?" diye soruyor size son derece ciddi bir şekilde.

Kapalı konu

Konuyu her ne kadar okumuş olsam da gözümden kaçan şeyler olabilir, bu yüzden kusura bakmayın. Ayrıca üslup farklılıkları da olabilir, bunu da göz ardı etmenizi isteyeceğim.