Bon Voyage!

[Ueno Riko]

Yatağımın altından çıkardığım arşiv çalıntısı dosyaya son bir kez baktım. Yuuta-sensei... Son zamanlarda epey şey yaşamıştım. En son gözlerim kapalı bir şekilde el yordamıyla Sensei'yi aramaya çalışıyordum ama elime nihayet bir mum ışığı olacak nitelikte belgeler geçmişti. Amegakure'li bir örgüt. Güneş Dansı. Bu örgütün Sensei ile olan ilişkisi hakkında kesin bir bilgim olmasa bile yürüdüğüm yol fazla karanlık olduğundan, bu mum ışığını takip etmek zorundayım. O olaylardan sonra Mao-chan ile tanışmış ve epey fazla şey yaşamıştım. Aklım ve duygularım karmaşık durumda olsalar da işimi yarım bırakmamaya karar verdim. Sensei'yi bulup, içimdeki savaşa bir son vermek zorundayım. Her şeyi neticelendirmeliyim. Mao-chan'ı tercih edecek olsam bile uğruna deli gibi çabaladığım, hayatımı tehlikeye attığım ve kendisine söz verdiğim Sensei'yi yarıda bırakamam. Onu kurtarmalıyım. Neler olduğunu öğrenmeliyim. İnsanlar buharlaşıp uçmazlar ve kimse de onları zorla buharlaştıramaz! Ben Ueno Riko, bu işin ardındaki sırrı gün ışığına çıkarmaya yemin etmiş bir shinobiyim!

Dosyayı biraz inceledikten sonra tekrar yatağımın altındaki yere geri koymuştum. Mao-chan işi için bir yolculuğa çıkmıştı. Uzun süre ortalıkta olmayacaktı. Ben de Amegakure'ye gideceğimi söylememiştim ona zaten. Haberi olsa eminim çok endişelenirdi. Benim de içim içimi yiyor olsa da onun güvenli ve rahat bir şekilde yolculuğunu tamamlayıp geri dönmesini arzuluyordum. Umarım Sensei ile olan işimi bitirip ondan önce köye sağ salim varabilirim. Yanıma ufak bir çanta almıştım. İçinde fazla bir şey yoktu. Bir parça elbise, atıştırmalık kuru yemiş, bir şişe su, sargı bezi, makas ve bir miktar da ryo. Bacağıma bağlı haldeki ninja ekipmanlarım da benimle birlikte geliyorlardı elbette. Üstüme de her zamanki kapüşonlu üstümü geçirmiş ama içime askılı ince bir bluz geçirip fermuarımı açmıştım. Altımda da dizimin birkaç santim üstünde, sarı bir etek vardı. Dışarı çıkmadan önce her zamanki gibi kapüşonu çekip maskemi de yüzüme yerleştirecektim. Alışkanlık olmaya başlamıştı son zamanlarda. Sadece Mao-chan ile buluştuğumuz sürede takmıyordum maskemi. Bu kez saçlarımı tavşan kulakları şeklinde toplamamıştım. Çantama iki adet toka atıp serbest bırakmıştım saçlarımı. Kapüşonu taktığım zaman kenarlardan, göğüslerime düşüyordu tutam tutam saçlarım.

Biraz önce yaptığım sıkı kahvaltının tabaklarını yıkayıp kuruladım ve mutfak dolaplarındaki gerekli yerlerine yerleştirdim. Dün abim gelmişti yine ziyaretime. Sanki abilik hisleri vardı ve sanki gideceğimi anlamış gibi hüzünlüydü. Hiç adeti olmadı halde sarılmıştı bana sıkı sıkı ve hep onun minik kız kardeşi olarak kalmamı istediğini söylemişti. Ben de sarılmış ona ve sigarayla karışık iğrenç alkol kokusunu içime çekmiştim. Artık pek rahatsız etmiyordu bu koku beni. Yıllardır alışmıştım ona. Birkaç saat oturup annemlerin evine geri dönmüştü. Aslında evde bir yerlere onun için not bırakmayı düşünüp sonra vazgeçmiştim. Benim ortalıklarda olmadığımı fark edince çok endişeleneceği kesindi ama en azından başıma bir şey gelirse nereye gittiğime dair pek bir fikirleri olmazdı. Zaten bu tarz şeylerden nefret ederdim. Çantamı alıp kapıdan çıkıp gitmeden önce eve son bir kez göz gezdirdim. Derin bir iç çekip dışarı çıktım ve Ishigakure'nin özleyeceğim kavurucu havasıyla karşılaştım. İşte burada bilinmeze doğru yolculuğum başlayacaktı.

Riko arşiv olaylarından sonra Mao ile romantik şeyler yaşadı ve aklı karışık. Yine de Sensei'ye karşı hissettiği duygularını kesinleştirebilmek için onu bulmak zorunda hissediyor kendini.

[GM - Naruto]

Küçük not: Geç kaldığım için özür dilerim.
Büyük not: Öyle köyden çıkıp ta dünyanın bi ucuna gidip sadece "duygularından emin olmak" için tehlikelere atılmak öyle basit bir iş değil. Bu köyden ayrılış durumun da 1-2 konu sürmeyecek. Belirteyim.

İşte, hayatını geçirdiğin, yaşadığın yerden ayrıldığın bir gün bugün. Üzücü, bayıcı, hatta yorucu bile en başından. Yapman gerekeni biliyorsun. Çıkış izni alacaksın, ardından amegakure'ye giden bir yol bulacaksın. Aklına gelen en basit çözüm, bir kervana koruyuculuk yapıp, aynı zamanda onlarla gitmek. High risk high reward yani.

Çıkış iznini rahatça alıyorsun ve Amegakure'ye nasıl gideceğine karar vermek üzere düşüncelere dalıyorsun. Kervan çok tehlikeli, ama seni rahatça ulaştırabilir Yağmur Ülkesine.

[Ueno Riko]

Sırf o kurgunun devamını görebilmek için ölümüne giderim Amegakure'ye

Daha ilk adımlarımı atmaya başladığımda yanımdaki çanta bana ağır gelmeye başlamıştı. Sanki ayaklarım beni daha fazla taşımayacakmış gibi hissediyordum. Başıma neler geleceğini bilmez bir şekilde, yabancı topraklara girmeye karar veren bendim. O halde neydi bu şimdi bendeki çekingenlik? Yanaklarıma vurup kendime geldim ve çantamı sıkıca kavrayıp hızlı hızlı adımlamaya başladım Ishi-Chou binasına doğru. Arada bana dönüp öylesine bakan gözlerden rahatsız oluyordum. Sanki herkes hakkımda bir şeyler biliyormuş, neler yapacağımın farkındaymış gibi bakıyordu. Herkesin gözlerinde bir suçlayıcılık görüyordum. Aşağılama, hakaret ve tehditkar bakışlar... Amegakure'ye gidebilmek için izin alacaktım görevliden. Çok da zor olmamıştı. Ticaret böyle zamanların kurtarıcısı oluyor. Kervanla yolculuk etmek sıradan bir şey aslında. Belki tehlikeli olacak ama elimdeki en kolay seçenek bu. Başka türlü gidebileceğimi düşünemiyorum.

İznimi almıştım kolayca. Bu kadar basit olması normal miydi? Yoksa beni bekleyen tuzaklardan biri miydi bu da? Zaten arşivde yaşadıklarımdan sonra bu binaya girmeye de korkar olmuştum. Her an beni kapıp yutacak bir ayı inini andırıyordu gözümde. Göğüslerimden süzülen saçlarımı çekiştirip düzeltmeye çalışırken kimseyle göz teması kurmamaya özen gösteriyordum. Kervanla birlikte yolculuk yaparsam başıma bir haller geleceği kesin. Üstelik yasadışı belgelerden dolayı kendi köyümün saldırısına bile maruz kalabilirim. Kervanı soymak isteyen haydutlar da olacaktır. Shinobi olduğumdan kervanı korumak adına Amegakure'ye kolayca varabileceğimi düşünüyorum ama elimdeki en iyi savaşma stili genjutsuyken bunu ne kadar yapabilirim? Tehlikeleri göz ardı edersem Sensei'yi bulamadan ve iç hesaplaşmamı bitiremeden bu dünyadan göçüp giderim. Ölmek istemiyorum! En azından bu şekilde. Tamam. Gerekirse Sensei'yi bulma arzum uğruna canımı bile rahatça verebileceğimden filan söz ederdim hep ama işler sıkıya geldi şimdi. Tanrım! Ne kadar da zayıf davranıyorum. Benim gibi iradeli birine hiç yakışmıyor şu düşündüklerim. Hep çok kararlı olmamla övünürüm güya. Sensei'yi kurtarıp kollarına atılacağımı hayal ederken iyiydi tabi, değil mi? Riko kızım topla kendini. Nedir bu sabahtan beri üstümde bir zayıflık var. Hiç amaçlarının peşinden ilerleyen o güçlü kız gibi davranmıyorum. Eminim Mao-chan da yolculuğu sırasında pek çok zor durumla karşılaşmış ama hiç pes etmemiştir.

Tamam! Kararımı verdim. Kervana katılacağım. Hiçbir sorun çıkmayacak ve Amegakure'ye varacağım. Kesinlikle! Sonra da Güneş Dansı'nı bulup hadlerini bildireceğim! Ve arşivde beni kandırdığını düşünen adamı yere serip üstüne güleceğim! Dosyaların ellerimde kendilerini imha ederken yandıkları gibi tutuşturacağım o herifi! Sensei'yi kesinlikle bulacağım ve bütün dünyaya meydan okuyacağım! Oh be. İşte şimdi kendime geldim.

[GM - Naruto]

Kervanların kalktığı bölgeye hızlı adımlarla ilerliyorsun. Hala köyün içindesin. Acaba direk Ame'ye kalkan bir kervan var mı? Belki de yoktur. Sensei'ni kurtarmaya gidiyorsun ama, Amegakure'ye koşabilirsin bile.

Bölgeye geldiğinde iki kervan karşılıyor seni. Konuştuğunda birinin Rüzgar ülkesine, birinin de, Chibu kasabasına kalktığını öğreniyorsun.

Kaya ülkesini rüzgar ülkesine bağlayan geçidin biraz üzerinde yer alıyor.

Amacına yakınlaştırabilecek bir yerde. Gel gelelim, oradan Amegakure'ye yürümek haftalarını alabilir. Başka bir kervan da yok, sorduğunda ise yakın zamanda başka bir kervanın gelmeyeceğini öğreniyorsun. Eğer ki beklemeye kalkarsan Amegakure'ye gelebilecek bir kervanı, günler, hatta haftalar alabilir. Ama amacına ulaştırır. Ya da, Chibu kasabasına geçip şansını orada deneyebilirsin.

Chibu'ya giden kervan orta boyutta, ne taşıdığını öğrenemiyorsun ama arabaların değerli gözükmesinden aklına birkaç şey geliyor. Akıllı kervancılar, önemli şeyler taşıdıkları belli olmasın diye arabalarını değersiz tahtalardan yaparlar ve basit brandalarla korurlar. Kervancının da biraz aklı bir karış havada tipte birine benzediğini de hesaba katarsak, çok da değerli şeyler taşımadığını düşünüyorsun. Fakat, potansiyel bir haydutun bunun bilincinde olacağının da az çok farkındasın. Az riskli bir işe giriyorsun diyebiliriz, eğer ki iyi bir haydut çetesine denk gelirseniz, sizi soymama kararı alabilirler. Elbette, bir haydut çetesine denk gelmeme ve rahatça Chibu'ya ulaşma olanağın da yok değil. Kervancı senin korumalık yapman karşılığında sana 20 Ryo verebileceğini söylüyor.

Sen istedin bir göz, Kami verdi iki göz. Karar senin.

Not: Teferruat gibi gözükecek çeşitli soruları sormuşsun da cevap almışsın gibi atlıyorum, sıkılmamak adına. Yani istersen soruları hiç sormamışsın gibi davranıp kendi yolunu çizebilirsin, şu an için sıkıntı olmaz öyle bir durum.

[Ueno Riko]

Amegakure'ye nasıl gideceğime karar vermem güzel bir şeydi tabi. Bir de oraya direkt giden bir kervan bulabilseydim daha da iyi olacaktı. İki tane kervan varmış. Biri Rüzgar ülkesine diğeri de bizim turistik Chibu'ya gidiyormuş. Şansıma tüküreyim! Ame'ye direkt gidecek kervanı beklemeye kalkarsam aylar yıllar geçer de gelmez belki. Abartmıyorum. Ayrıca bu konularda sabırsız bir insanım ben. Gelemem öyle beklemeye filan. Üstüne üstlük Mao-chan'ın haberi olmadan gitmem gerekiyor. Dönüşümü de onun haberi olmadan yapmak isterim ama başıma ne hal geleceği belirsiz o yüzden en azından şu gidiş işini bir an önce halletsem iyi olacak.

Hani bir umut sordum adama başka kervan gelir mi yakında acaba diye ama olumsuz yanıt yürekten yaraladı beni. Chibu'ya gidene binsem, oradan Ame'ye gitmem çok mu zor olur ki? Yürümeye kalkarsam baya perişan olacağım sanırım. Başka çarem de yok. Chibu kentine giden kervanın yanına doğru yürüdüm. İnanılmaz şatafatlı, egosu yüksek bir arabaydı. Göz kamaştırıyordu resmen. İnsanın bakınca bir daha bakası geliyor doğrusu. Tabi bilirsiniz, bir insan kendini ne kadar ezik hissediyorsa dışarıya karşı o kadar gösterişli görünmeye çalışır. Bu arabada da durumun böyle olduğuna yüzde yüz ihtimal veriyorum. Değerli eşyalarla dolu arabalar da gördüm şu birkaç yıllık shinobi hayatımda. İyice eski püskü gösterirler ki arabayı bir bakan bir daha bakmasın. Bunun içi çöptür zaten diye düşünsünler. Ancak millet artık sistemi öğrendi. Artık değerli arabaların değil çöp arabaların peşine düşüyor haydutlar. Ne kadar eski görünüyorsa o kadar değerlidir. Gerçi bilemem, belki de şu karşımdaki gösterişli araba bu sistemi çözmüştür ve tam tersini uygulamaya kalkışıyordur. Olamaz mı? Mümkün bence. Her ihtimale hazırlıklı olmak lazım. Yine de haydutlar konusunda içim biraz olsun rahatladı. Akıllı bir haydut çetesi, bu arabayı görünce kendilerini soygunla yormaya bile kalkmazlar. İçindeki değerli bile olsa böyle bir arabaya yaklaşmaz çoğusu. Acemi haydut gruplarını bilemeyeceğim veya benim gibi tam tersinin olabilme ihtimalini düşünenleri.

Kervancı ile iş görüşmesi yaptıktan sonra kesinlikle ikinci düşüncemin yanlış olduğu kanısına vardım. Bu adam kesinlikle öyle haydutları ters köşe yapabilecek zekadaki birine benzemiyor. Yani ne desem bilemiyorum. Adam bana para bile vereceğini söyledi ama zeki değil işte. Neyse onun bu akılsızlığı ve egosu beni güvende tutar en azından. Adam 20 Ryo verecekmiş bana. Hadi Riko gene iyisin, gene bala düştün kızım. Haydutlarla cebelleşmeden, başımıza bir hal gelmeden Chibu'ya varırsak zaten gerisi kendiliğinden çorap söküğü gibi gelir. Kami-sama bana acıdı ve artık bana yardımcı olmaya karar verdi sanırım. Kami-sama şimdiye dek sinirlenip sana ters bir şey söylediysem özür diliyorum. İstikamet Chibu!

[GM - Naruto]

Not: Vizelerimi başarı ile tamamladım. Artık yazdığın günün gecesinde yazılacak hızlı hızlı devam edilecek.

Yavaşça yola çıkıyorsunuz o günün gecesinde de. Geceye kadar da... Sensei'nin başına gelenleri, gelebilecekleri hatta gelmemiş şeyleri bile düşünüyorsun. Ama neyse ki, onu kurtarmaya gidiyorsun bak. Üzülmeye, endişelenmeye gerek yok.

Sonu gözükmeyen yolda, hava gitgide soğurken ilerlemeye devam ediyorsunuz. Yapacak bir işin yok şu an, ama gözcülük yapmak, etrafı kovalamak gibi şeyler yapabilirsin. Araba zaten üç kişilik ama, iki kişisiniz. Senin koşu hızının yarısı hızda hareket ediyorsunuz. Gece olduğu için arabaya bağlı olan gaz lambasından başka bir şey yok aslında ışık olarak. Bu ışık haydutları çekebilir. Gittikçe sıkılıyorsun da zaten. Kervancı ile de bir muhabbete girişebilirsin. Keyifli olabilir.

[Ueno Riko]

Sis rengi kıvırcık saçlar ve uyuşturucu etkisi yapan menekşe gözler... Daha akademinin ilk gününden büyülemişti beni beni bu adam. Senseimiz olduğunu açıkladığı anı hatırlıyorum da... Heyecandan kalbimin küt küt attığını hissedebiliyordum. Hayatımda ilk kez kalbim böylesine kan pompalamaya başlamıştı. Genjutsu tekniklerindeki başarılarımdan sonra Sensei narin görünümlü ama kemikli, erkeksi elleriyle başımı okşadığında yüzüm kıpkırmızı olmuştu. Ağaçtan düşüp alnımı yaraladığımda nazikçe yanağımı okşamış ve yüzünü benim yüzüme yaklaştırmıştı. Henüz yeni ergenliğe girdiğim o dönemlerde bilmediğim hormonların salgılanmasından mütevellit çok farklı duygular yaşamıştım. Hayatımda ilk kez birisinin dudaklarına gözlerimi dikip benimle öpüştüğünü hayal etmiştim. İlk kez vücudumu basan o sıcak hisle tanışmıştım. Sensei her şeyden habersiz alnımdaki yarayı temizlemiş ve gülümsemişti bana. Kanın yanaklarıma hücum ettiğini biliyordum ancak Sensei farkına varmış mıydı emin olamıyordum. Sensei'nin o kibar gülümsemesi hayatım boyunca aklımdan çıkamayacak, biliyorum. Peki acaba şimdi o nerede? Nazik tebessümünü gösteriyor mu hala birilerine? Yoksa acılar içinde kıvranıyor mu? Hayran olduğum korkusuz cüssesiyle meydan okuyor mu hala? Yoksa kalbinde ilk kez derin çaresizliği ve korkuyu mu tattı? Belki de çoktan Cennet'in bir köşesinde bu faydasız çabalarımı izliyor ve üzülüyordur. Hatta belki de dalga geçiyordur benimle. Salak gibi gidiyorum işte onun peşinden. Ama ya ölmediyse? Ya tam şu anda işkenceden pes etmek üzereyse. Ya onu kurtaracak birilerini bekliyorsa. Onu zorla unutturmaya çalıştıkları için lanet ediyordur belki. Daha da kötüsü... Onu zorla tutan, amaçları belli olmayan o heriflere belki kendisini öldürmeleri için yalvarıyordur!

Düşüncelerin içinde farkında olmadan titredim. Hayallerimin korkunçluğu yüzünden miydi yoksa çoktan hava karardığı ve etraf soğudu için miydi bilmiyorum. Ben öylece düşüncelere dalmışken yola çıkma zamanı gelmişti bile. Ishigakure'nin kesici soğuğu yayılmıştı etrafa. Her nefesim buhar olarak çıkıyordu dışarı. Titrememek için ellerimle kendimi sarmalamıştım. Kağnı hızında ilerliyorduk kervanda. Fırtınanın gözündeki sessizlik hakimdi her yere. Yolda da kimsecikler yok gibiydi. Arabanın bir köşesine bağlanmış gaz lambası biz hareket ettikçe hafif hafif kıpırdıyordu. Ortamdaki kasvetli hava beni boğmaya başlamıştı. Üstelik etraf bu kadar sessiz olunca düşüncelerimle baş başa kalıyordum ve Sensei ile olan geçmişimi, başına gelmiş olabilecek şeyleri, Mao-chan'ın şu anda neler yapıyor olduğu gibi olumsuz hayallerden kurtaramıyordum zihnimi. Kervanda iki kişiydik. Benimle birlikte sabah salak olduğunu düşündüğüm kervancı da vardı. Adamla muhabbete girmeye pek hevesli değildim ama sessizlikten iyi olabilirdi en azından. Hatta belki cahilliğiyle beni eğlendirirdi. Of kendimi İlber Ortaylı gibi hissettim. Kim ki o? Tanımıyorum. Tanımadığım birine benzettim kendimi iyi mi? Bak yine aptal aptal şeyler düşünüyorum. Tövbe tövbe. "Hava da iyice soğudu değil mi?" Konuşmaya başlayışıma başlayayım. Yaşlı dedeler gibiyim ya! Başka şeyler sor Riko, başka şeyler! "Chibu kasabasına daha önce hiç gitmiş miydiniz Kervancı-san?" En iyisi sus sen Riko. Hiç konuşma sen kızım.

[GM - Naruto]

"Tabii ki gittim. Chibu kasabasında büyüdüm ben. Anlattım ya. Başka bir yerde doğdum ama, Chibu'da büyüdüm. Aslında bu işi de Chibu'ya destek olsun diye yapıyorum. Chibu'ya mal götürüp, Chibu'dan mal getiririm. Tipimden belli olmuyor ama Amegakureliyim. O kadar çok güneşte kaldım ki, karardım." diyor.

"Buralarda işin ne? Senin gibi bir kızın kervanlarda dolaşıp para kazanmaya uğraşması hiç mantıklı değil."

Tam bu sırada, bir dejavu yaşıyorsun. Ne olduğunu hiç bilmiyorsun. Sanki şu an yaşananları daha önce yaşadın, ve daha önce yaşadığın şeyler bir anda boğazına geliyor gözlerinin önüne geleceğine. Kusacakmış gibi hissetsen de bu hissi birkaç saniye içinde yeniyorsun. Ne olduğunu bilmiyorsun ama bu anı yaşamış gibi hissediyorsun.

[Ueno Riko]

Kervancının Amegakureli olduğunu öğrenince istemsizce gülümsedim. Amegakure'ye gidiyorum bey amca, akrabalarına selam söyleyeyim mi? Böyle diyemezdim tabii ki. Yazık adamcağızı Ishigakure güneşi ne hale getirmiş. Kapüşonumu sürekli takmasam ben de şimdiki halimden daha kara olurdum herhalde. Üstüm başım o kadar kapalı giyiniyorum ki güneş temas etmiyor. Kervancı bana ne ayak olduğumu sordu. Aklıma yine Sensei gelince yüzümdeki gülümseme buruklaştı. "Macera arayışı." dedim sessizce ve bacaklarımı kendime doğru çekip ellerimi de onlara sardım. Bir anda kaçmıştı içimdeki konuşma hevesi. Hep ben soru sorayım, o cevaplasın. O ne diye soruyor ki şimdi? Belki ben manyağın tekiyim ve adrenalin bağımlısıyım. Sana ne? Bak sinirim bozuldu yine. Sakin olmalıyım. Adam ne bilsin, o da benim gibi muhabbet kurmaya çalışıyor işte. İyice fevri bir insan oldum son zamanlarda, hayırlısı artık.

Gözümün önünde bir görüntü belirdi. Daha doğrusu midemde belirdi ama o kısma az sonra geçeceğim. Ben böyle kervanda gidiyorum. Aynen bu şekilde toplamışım bacaklarımı. Kervancı bana aynı soruyu soruyor ve ben yine sinirleniyorum. Kervan ilerlerken gaz lambası sağa sola hafifçe savruluyor. Rüzgar esiyor ve ensemden geçerken beni ürpertiyor. Bir anda kendime doğru çektiğim bacaklarımı bıraktım ve iyice doğruldum. Ben bunların hepsini yaşadım! Bunu kesinlikle yaşadım ben! Zamanı geriye mi sardılar? Neler oluyor? Midemdeki bu his... Sanırım kusacağım! Hemen ellerimle ağzımı tuttum ve başımı kervancının olmadığı tarafa çevirdim. Nitekim kusma hissi gitmişti ve ben öylece fal taşı gibi açılmış gözlerimle karanlıkta tek başıma kalmıştım. Bir dakika veya bir saniye sürmüştü. Çok yoğundu ve resmen hissetmiştim şu an içinde bulunduğum anı. Etrafıma bakındım şaşkın şaşkın bir süre. Ardından gergin pozisyonumu bırakıp yine eski halime döndüm. Elimi karnıma götürdüm ve herhangi bir şişkinlik arar gibi dokundum. Bunu kaç keredir yaşıyordum? Mao-chan ile birlikte hamile miyim acaba diye az korku yaşamamıştık. VE AZ ÖNCE MİDEM BULANDI BENİM! Hem de oldukça tuhaf bir şekilde.

Merhaba karnım. Eğer içeride bebek varsa lütfen bana bir ilham gönder. Ne bileyim tahtalara üç kere vur filan. Bir ses ver. Midemin her bulanmasında aynı korkuyu yaşamaktan bıktım artık. Tamam Mao-chan bebek varsa sorumluluğu alırım demişti ama henüz çok genciz ve bu tarz şeyleri düşünecek yıllarımızın gelmesine çok var. İkimizi de sıkıntıya sokmak istemiyorum, üstelik şu anda Sensei'yi aramaya gidiyorum ben! Heyecanlı, atraksiyonlu şeyler yaşayacağım belli ki. Sorun çıkmasın mümkünse. Neler düşünüyorum ben yahu? Bebek memek yok Riko bir sakin ol, az olumlu düşün ya! Ne kadar pesimist bir insanım! Ne zaman bir şeyler düşünecek olsam hep olumsuz hep kötü şeyler! Gerçi olumlu düşüneceğim olaylar da yaşamıyorum ki. Yaşadığım bir anı resmen tekrar yaşadım az önce ve ne olduğu hakkında hiçbir fikrim yok. Belki de bir sorun çıktı az önce ve Tanrı zamanı iki - üç dakika geri sarmaya karar verdi. Ben de onun bir parçasını gördüm. İşine karışıyorum Tanrım sen affet.

[GM - Naruto]

Sanki bir anlığına dünyanın ne kadar büyük olduğunu fark ediyorsun. "Maceraya giden yol ve ölüme giden aslında birbirine çok yakın yollar." sesiyle bölünüyor düşüncelerin. "Umarım yanlış yola uğramazsın. Tanrı seninle olsun." diyor ve atları bir kez daha kamçılıyor.

Fakat sen, bir şeyler fark ediyorsun. Bir şeyler yanlış. Evet, yanlış. Önce karışan hislerin, ardından da bu his. Bir şeyler gerçekten çok yanlış. "Yolculuk nasıl?" diye soruyor kervancı. "Sıkmıyorumdur umarım." Adamda da bir yanlışlık var. Yanlış, yanlış, yanlış. Miden bulanıyor. Yanlış.