Kiralamalı mı Kiralamamalı mı?

[Jinryu Mao]

Demek orospu örümceği yapmıştı yemeği, omlet yapıp tavuk koymuş bir de beceriksiz herif. Kızın kusması normal tabi, ya da değil mi? O kadar sarsıntı ve Riko'nun şu çığlık tekniği aynı omleti yiyen bücürü kusturmamıştı bir kere. Anneyle yavrusunu beraber pişirmek kadar saçma bir yemek hazırlama türü olabilir miydi ya, kahvaltı niyetine tavuk mu yenirdi? Tabi bücür proteini basa basa Mao'ya bile kafa tutacak kadar güçlü olmuştu, Mao da deneyebilirdi. Ama tavuk değil, lütfen. "Hamileysen ne mi yaparım?" dedikten sonra takılmıştı Mao olduğu yerde, kızın suratında bir gülümseme vardı. Sevgi sözcüğü sokmaya çalışıyordu delikanlının ağzından belli ki, Mao'ysa veremiyordu elbette. O kadar becerikli değildi sevgi konusunda, daha doğrusu her şey çok ani gelişmişti. Sorumluluk almakla, sevgisini belli etmek apayrı şeylerdi belli ki. Ama aynı zamanda Riko'yu kurtardığı şeyleri düşündü, orada yaptığı şey kızla sevişip onu bilmemneresinde biriktirdiği çakrayla iyileştirmek değildi elbette. Ona tutunacak bir şey vermişti; "Sanırım sana sıkıca sarılıp defalarca öperim. Ondan sonra akademi öğretmenliği sınavlarına girerim ki düzenli bir maaşım olsun. Ondan sonra babamdan yemek yapmayı falan öğrenirim, tabi dayağını da yerim babamın bu kadar erken şey olduğu için. Abimler de dalga geçer ama bir şekilde hallederiz." diye cevap vermişti küçük kıza sarılarak.

Bir anda Riko hamile olma ihtimalinin korkusuyla titrek titrek gezinmeye başlamıştı etrafta, durup bir matematik problemi çözmeye çalışıyordu ardından Mao'nun suratına bakıp bir baba tipi görmeye çalışıyordu. Zor olmalıydı, hamile değildi büyük ihtimalle ama kızın bu telaşı Mao'yu eğlendirmişti. Aynı zamanda "Aha, gözü korktu yiyişemeyiz daha." düşünceleri de delikanlının gözünü korkutmuştu. Derken Riko önünde göbeğini açıp kontrol etmeye başlamıştı, Mao "Öyle anlaşılmaz." derken kız üstüne çıkmıştı bir anda; Mao tam; "Öyle de anlaşılmaz ama olur." deyip pis bir sırıtışla kızın belini kavrayacakken Riko onu yüzüstü çevirmişti. Delikanlı kızın sıcak ellerini belinde hissederken Riko ne düşündüğünü sormuştu Mao'ya. "Koltuğun yumuşak değilmiş. Ama ellerin harika, ayrıca popon da benimkine göre yumuşak. Gerçi zaten seninkini daha önce şeylemiştim.", sinsi sinsi gülmüştü genç adam. Ardından bir anda sırt üstü dönüp kızı kavramış ve daracık koltuğun yüksek kısmıyla kendi arasına sıkıştırmıştı. Kızı belinden sararken; "Özür dilerim, bugün çok güçsüzdüm." diyebilmişti kıza gülümseyerek. Artık tavuklu omlet kokusunu almıyordu.

[Ueno Riko]

Tam "O-Onu demiyorum!" diye kızacaktım Mao-chan'a ama beni birden belimden kavradığı gibi koltuğa sıkıştırmıştı. Özür dilemişti Mao-chan, güçsüz olduğu için. Bir anda az önceki endişemden eser kalmamıştı. Cevap olarak dudağına ıslak bir öpücük kondurmuştum. "Çok tatlısın." Az önce söylediklerine bakılırsa Mao-chan akademi öğretmeni olmak istiyordu. Demek Sensei olacaktı. Sensei... İçimi kaplayan huzursuzluğu fark etmesini istemiyordum bu yüzden elimden geldiğince normal bir şekilde gülümsemeye çalıştım. Mao-chan Sensei olursa... Kollarımla Mao-chan'ı sararken yüzlerimizi yaklaştırmış ve burunlarımızı birbirine sürtmüştüm. Aslında şimdi düşünüyorum da koltuğum cidden epey sertmiş. Burada pek vakit geçirmediğimden umursamamışım sanırım.

Ishi'nin güneşi çıktıkça hava daha da ısınıyordu. Sabahın köründe kalktığım için üstümde kalın kazağım vardı hala. Malum, Ishi'nin güneşi insanı yakar ama ayazı kötüdür. Mao-chan ile dip dibe durduğumuz alandan hafifçe doğrulup, Mao-chan'ı rahatsız etmemeye çalışarak kazağımı çıkarıp yan taraftaki masaya doğru fırlattım. İçimde askılı bluzum vardı. Hem o ağırlık gittiği için daha fazla alan açılmıştı ikimize. Aslında bu hareketi Mao-chan'ın önünde yaptığımdan utanmıştım birazcık. Yine de tekrar sokuldum onun dibine doğru. Koltuk rahat olmasa da Mao-chan ile birlikte olmak rahatlatıyordu beni. Sanki hiçbir şey bana dokunamaz, zarar veremezmiş gibi. Çok güzel bir histi. Ayrıca Mao-chan çok güzel kokuyordu. "Mao-chan ben... Sensei'mi aramaya devam etsem senin için sorun olur mu?" Atmosferin içine etmek istediğimden değildi ama ne zamandır bu konuyu açmak istiyordum. Mao-chan ile güzel şeyler yaşamıştık ve onunla olmak hoşuma gidiyordu ama yine de Sensei'yi bulmadan, başına neler geldiğini öğrenemeden kalbimi toparlayamazdım. Kalbimin bir kısmı ondaydı çünkü hala. Ve ancak ona ulaşırsam kalbimin o parçasını da elime alacak, net bir karar verecek ve hayatımı düzene sokabilecektim. Kesin bir bilgi bulmam gerekiyordu. Ölüsü veya dirisiyle ilgili. Her iki şekilde de onunla konuşacak, hislerimi ona dökecek ve yarım kalan hislerimi yok edecek, tam ve bütün bir Riko olacaktım.

"Ben... şey. Biliyorum, onu ararken kendimi kaybediyorum ama..." Yutkundum. Ne söylemem gerektiğini bilmiyordum. Yüzümü ona doğru gömmüştüm zaten. Gözlerine bakmaya korkuyordum. "Onu bulmam gerektiğine dair bir his var içimde. Bir şekilde bilgi almalıyım akıbeti hakkında." Gözlerimi sımsıkı kapattım. Kendimi her şeye hazırladım. Mao-chan beni itip "Canın cehenneme!" diye bağırıp evden çıkıp gidebilir ve beni bir daha görmek istemeyebilirdi. Ama Sensei'yi arama işlerim tehlikeli boyutlara varıyordu ve bu işi Mao-chan'a haber vermeden gizlice devam ettirirsem sonrasında başıma kötü şeyler gelebilirdi. Mao-chan'ı kaybetmeyi de istemiyordum. Aklım hala Sensei'de olduğu için küfredebilirdi bana, gocunmazdım. Yeter ki terk etmesin.

[Jinryu Mao]

Tatlıyım elbette. Yine de bunu yüksek sesle açıklamasam iyi olurdu. Öpücüğümü almış ve devamını nasıl getirsem diye uğraşırken Riko'nun hamilelik meselesini biraz önceki kadar dert etmediğini fark etmiştim. Demek ki söylediklerim beklediği cevaptı onun. Söylediklerimde tamamen dürüst olsam da çok genç olduğumuzun farkındalığında kızın hamile olmadığına emin olmak istiyordum yine de. Derken Riko önümde kazağını çıkarmıştı, çıkarırken elim alttaki bluzünün hafiften çıkmasıyla kızın sıcacık beline değmişti. Onu daha sıkıştırmak isterken Riko'ysa kızarmış bir suratla tekrar girmişti koltukla arama. Gösterip vermemekti bu, gerçekten. Ben kızın saçlarına suratımı gömüp koklarken tedirgin bir şekilde öğretmenini aramasının benim için bir sorun olup olmadığını sormuştu.

Tabi ya, öğretmeni. Akademi öğretmenliği konusunu açmamalıydım belki de, öğretmeninin peşinden giderken kim bilir başını ne dertlere sokacaktı. Daha köyün içinde bir akademide masum bir kıza işkence yapmıyor muydu ben olmasam? Şu adamı kıskanmaya başlamıştım iyice, belki ölmüştü, belki kayıptı, belki ondan insanlarla bağını koparması istenmişti veya buna zorlanmıştı ama hala peşinden koşan birileri vardı. Benim de ailem peşinden koşardı, hatta annemin soylu akrabaları bile her ne kadar konuşmasak da bütün malvarlıklarıyla koşardı ama kan bağın olmayan birisi? Riko'nun benim için aynı şeyleri yapıp yapmayacağını çok merak ediyordum, ama öğrenmeyi de istemiyordum. Aslında öğretmeninin peşinden koşmasını da istemiyordum hiç, ne yani, ölü bir herifin peşinden koşarken kendini mi öldürtecekti?

Kızın kulağının altına, boynuna götürdüm dudaklarımı hissetmesi için. Onu engelleyemeyeceğimin farkında gibiydim zaten, sadece gerçek bir şeylerinin de olduğunu hatırlatmaktı kızın boynundaki sıcak nefesimin amacı; "Bana da haber ver bir şeyler yaparken o zaman, en azından kaçman için oyalarım tehlikeli insanlar çıkarsa karşımıza.", kızı daha sıkı sarmıştım şimdi, "Şimdi kıskanıyorum seni işte.".

[Ueno Riko]

Kıskandığını söylemişti Mao-chan. Ayrıca Sensei'yi arama meselesine de fazla tepki göstermediği için mutlu olmuştum. Yine de endişeli gibiydi sesi ve endişeli olmakta da sonuna kadar haklıydı. Sensei'nin başına gelen tehlikenin ne kadar büyük olduğuyla doğrudan ilişkiliydi benim başıma gelebilecek olan tehlike. Açıkçası ben de korkmuyor değildim ama inatçıydım bu konuda. Hayatımın bir parçası olmuştu bu mesele. Mao-chan'ın boynumdaki nefesini hissedip hafifçe kıpırdadım. "Gıdıklanıyorum Mao-chan." Mao-chan beni sımsıkı sardığında kıkırdamaktan alıkoyamadım kendimi. Bu kadar mutlu olmayı hak ediyor muyum acaba diye düşünüyorum bazen. Gözlerimi Mao-chan'ın dudaklarına diktim. "Öpmek istiyorum." Mao-chan'ın dudaklarına doğru yöneldim ama... Az önce ben sesli mi söylemiştim onu? Yok ya, imkansız. Sesli söylediysem çok utanırım çünkü.

Dudaklarımı dilimle hafifçe nemlendirip yine ıslak dudaklarımı değdirdim Mao-chan'a. Bu seferki öpücük daha uzun sürmüştü. Mao-chan'ın üstüne doğru çıkıp dudaklarımız ayrıldığında boynuna yöneldim ve onun yaptığı gibi öptüm boynunu. "Bak işte, gıdıklıyor değil mi?" Yüzüm Mao-chan'a bu mesafedeyken dökülen saçlarım da yüzünü yalıyordu Mao-chan'ın. Kocaman gülümsedim. Ellerimi Mao-chan'ın boynuna dolayıp üstüne uzandım tamamen. "Böyle daha rahat." Gözlerimi kapayıp tadını çıkarmaya başladım. Boynuna doladığım ellerimden birini de saçlarında gezdiriyordum yavaşça. Dışarıdan kuş cıvıltıları sesi geliyordu. Pencerenin önüne konmuştu sanırım bir iki tanesi. Gözlerimi aralayıp yere doğru baktığımda az önce getirdiğim buz poşetinin düşmüş olduğunu gördüm. Üstelik buzlar erimişti ve o artık buz poşeti değil su torbası haline gelmişti. Belki birinin üstüne doğru fırlatır şaka yapardım. Belki Mao-chan'a yapardım. Bunun düşüncesiyle kıkırdadım sonra da Mao-chan kendi kendime gülüp deli olduğumu düşünmesin diye başımı diğer tarafa çevirdim. Şimdi de tek manzaram koltuğun yüksek kısmı olmuştu.

Mao-chan'ın belinin ağrıdığı aklıma gelmişti bir an. Bencil küçük bir kız gibi üstüne çıkmıştım çocuğun. Belki de beli ağrıyordu ama bana belli etmemeye çalışıyordu. Hafifçe doğruldum ve ağırlığımı vermemeye çalıştım. "Mao-chan belin iyi mi şu an? Ağrıyor mu? İstediğin herhangi bir şey var mı?" Belki yorgundu ve uyumak istiyordu, belki de dövüş karnını acıktırmıştı. Hatta belki önemli bir işi bile olabilirdi. Bir anda ne kadar bencil davrandığımı fark ettim. Gitmek istese de söylemezdi ki bunu bana, şu durumda.

[Jinryu Mao]

"Ben de neler istiyorum bir bilsen." dememe kalmadan Riko dudaklarıma yapışmıştı. Sesli düşünmüştü belli ki, ya da yapmak üzere olduğu şeylerden dolayıydı yanaklarındaki kırmızılık. Mutsuz olduğumu söyleyemezdim elbette, sonunda Riko'nun da bir şeyler yapıyor olması hoşuma gitmişti. Hele ki öğretmen konusundan sonra gerçekten rahatlatmıştı boynumda gezen duda- Gıdıklıyordu harbiden, bir an boynumu büküp kıkırdamak istedim ince bir sesle. Derken kızın saçları suratımı okşamaya başlamıştı, yarı açık ağzımı konuşmak için açarsam ağzımın saçla dolacağının ve bunun bütün anı bozacağının farkındaydım. Sessizce kızın altında keyfime bakarken boynuma sarılmıştı üstüme yatıp, tehlikeli sularda yüzdüğünü acaba ne zaman fark edecek diye düşünürken utangaç suratını başka yöne çevirip gülmüştü. Zaten tehlikeli sularda yüzmekti amacı belli ki.

İstediğim herhangi bir şey var mıydı? Gerçekten Riko gösterip vermeme konusunda üstüne olmayan bir kızdı, yahut utandığındandı bu, en azından bu noktaya kadar gelebilmişti. Kızın bluzünün altından çıplak belini kavrayıp ona doğru doğruldum ve alnımı onunkine yapıştırıp, "Sen." dedim hınzırca. Ellerimi kalçalarına indirmiştim ki bir şey oldu, yer yerinden oynadı ve sanırım sert koltuğun kenarındaki yumuşak noktaya verdim ağırlığımı. Kucağımdaki kızla düşmeyi engelleyemeyeceğime emin bir şekilde kayıyordum yere doğru, kıçımı kemiğimin de vurduğu hızla evin zeminine vurduğumda Riko yine üstümdeydi ve elim hala kalçalarındaydı. Durumun farkına vardığım anda utançla elimi kızın kalçalarından çekip yüzüne bakakaldım, düşmenin etkisiyle bütün ortamın içine etmiştim ve kızın kalçalarındaki ellerim benim utanç kaynağım olmuştu adeta.

O bir kaç saniyeden sonra nedense bana bir gülme gelmiş ve kızın da bana şaşkın bakan suratına gülmeye başlamıştım; "Niye evin içinde ellerimin sevgilimin kalçasında olmasından utandıysam." cümlesini zar zor kurabilmiştim ki Riko'yu tekrar sarıp beni bir minder niyetine kullanmasına izin verdim; "Kendini öldürtme sakın." derken uykusuzluk veya yorgunluktan değil, sadece tembellikten gözlerimi kapatmış ve Riko'nun saçlarının kokusunun altında uykuya dalmıştım.

---

Bu da burda biter.