Kiralamalı mı Kiralamamalı mı?

[Shiomiya Kiyo]

Attım la tekmeyi gene. Daha doğrusu ben atmadım, tekme biraz kendi kendini attı. Bacağımı kaldırdıktan sonrasını pek anlamadım, sikimsonik şeyler olmaya başladı. Kız deli gibi çığırıyor, zaten iki erkek kavga ederken etraftan kız çığlığı gelmese olmaz değil mi? Böyle klişeye sokayım. Kafamın içine yılan girdi sanki, yılan! Kulaklarımdan da çıkmaya çalışıyor. Açmaya çalışıyorum gözlerimi, sanırım yerdeyim. Yani sırtım sert bir şeylere temas ediyor, cidden yerde olabilirim. Aman nerdeysem nerdeyim, beynim takla atıyor içeride, özerkliğini ilan ediyor sanırım! Tavanda olsam ne yazar?

Toparlanmalıyım. Toparlanıp, tüm eşyalarımın içinde olduğu çantamı alıp, siktir olup gitmeli ve bu insanlarla bir daha muhattap olmamalıyım. Ben sadece masum bir kiracıyım, aynı zamanda altta kalamayacak kadar asi de bir delikanlı! Ben tekme atmak istememiştim ki kıza, anlatmaya da çalıştım! Dizlerimden destek alarak hafiften doğruluyorum ama kız gene çığlık atıyor. Bacım bir sus be! Yârin yerde işte, bilinmeyen bir güç beni de yere çekmiş zaten, görmüyor musun? Daha ne bağırıyorsun? Paniğine başlayacağım şimdi, bak gene kafam zonkluyor! İki elimle kafamı tutuyorum, sanki yeterince bastırırsam zonklaması duracakmış gibi. Ama hem durmuyor, hem de panikli bacı tekrar acı bir çığlık koyuyor. Yeter ama artık! Genç yaşımda tükendim, ben insan değil miyim?

Tekrar kendimi dizlerimden destekleyerek kalkıyorum, bu sefer tekrar düşmeden. Beni bu hale getiren o bilinmeyen gücü bulursam değişik münasebetlerde bulunacağım daha sonra, ama şimdi bu rezil ortamı havalı bir şekilde terk etme zamanı. Bir de hacıyatmaz gibi olduğum yerde yaylanmasam iyi olacak. Net göremiyorum ama yerde kıpraşan bir cisim var. Sanırım az önce tekmeyi indirdiğim götelek bu. Bakayım; cidden o. Ahahaha, ne hale gelmiş lan adam. Ueno-san'a dönmeye yelteniyorum ama hayatın kazığını yemiş bulunmaktan dolayı etrafımda bir kaç tur dönerek oluyor bu. Bilinmeyen güç umarım beyinciğimi sikmemiştir. Beyincik önemli çünkü, dengeyi sağlar. Öyleydi sanırım, akademide öyle dediydilerdi. Yahu o değil de bu karı neden bana doğru geliyor? "Aferim çok güzel dövdün hadi gel sevişelim!" gelişi mi bu? Kaşlarımı çatarak suratına bakıyorum ama öyle bir ifadesi de yok, o yüzden kızdan uzaklaşsam iyi olacak. Gelmesin, istemiyorum. Sevişmesin kimse benimle. Nishi sevişebilir ama şu durumda onu da beceremeyebilirim. Ben en iyisi cidden gideyim çok bile kaldım. Gideyim gitmesine de çantamı almak istersem kızın üstüne gideceğim, orta yolda kız ile buluşacağım. Bu buluşma da çok iyi olmayacak. O yüzden en iyisi dış kapıdan gideyim. Hem şu bilinmeyen gücün bilinmeyen etkisi geçerse, koşabilirim bile! Sikerler çantayı da, havalı bir şekilde ortamdan uzaklaşmayı da! Kiyo topuk!

[Jinryu Mao]

"Ayılamamışım demek ki, olmamış yani. Ben tam plan kurup aha orospu örümceği hallettim derken hamlemi yaptığımı düşünmüştüm ama olmadı. Bir baktım yerdeyim. Niye böyle ki?". Mao, Riko'nun çığlığının normal bir çığlık olmadığını düşünmekte haklıydı demek ki. "Normalde böyle çığlık atmıyor çünkü." deyip beyninin içinde pis pis gülmüştü bir de. O, bücürün üstüne atıldığını düşündüğünde daha kamburlaşmamıştı bile ve çok güzel bir tekme yemişti. Öyle ki tekmeyi yemeden önce sahip olduğu milisaniyelik sürede tekmeyi puanlamıştı zaten. Kendini yerde bulurken zavallıcığın son idrak edebildiği şey rakibinin de düşüyor olduğuydu; "Haha, götoş.".

"Neden Riko hala, kulağımın direğini sikiyor? Ya da öyle miydi, bilmiyorum ki. Şu dayağı atayım, ayağa kalkayım önce aslında. İşte dayağı atayım sonra susturacağım Riko'yu, parmağımı götüreceğim dudaklarına erotik bir şekilde ve şşşşş diyeceğim, şşşşşş.", delikanlı uzun süredir yemediği dayağı yemiş, bir de üstüne sevdiceğinin ne üdüğü belirsiz çığlığına maruz kalmıştı. Yanağı, ah o kızların çok sevdiği etli esmer yanağı ağrıyordu. "Ne zorlu kızmışsın yahu, ne çok işle uğraştım tanıştığımızdan beri yahu, gerçi değdi ama."

Delikanlının aklı yerine geldiğinde, başındaki ağrı yüzünden elini götürürken bir yandan da olanları izlemeye ve en son nerede kaldığını hatırlamaya çalışmıştı. Bu sırada diğer elini yere koyup doğrulmaya çalışıyordu ama nafile, kayıp düşüyordu sürekli. "Riko!", demeye çalışmıştı kıza bakarken. Kendine tekmeyi yapıştıran bücür Riko'ya dönük bir şekilde ayağa kalkmaya başlıyordu. Mao olanları hatırlarken kızın alnındaki kan lekesini tekrar görmüş ve ayağa kalkma denemelerini daha sık yapmaya başlamıştı. Riko'nun çocuğa sinirli baktığını görmüş olsa da çocuğun kıza tekrar zarar vereceğinden korkmuştu. "Keşke direk dalmayıp, plan yapsaydım. Bir gün bunu deneyebilirim, denemeliyim bence. Karizmayı çizdik." derken ayağa kalkmaya odaklanmaya başlamıştı bile. Çocuğun nereye yöneleceğini kestiremese de doğrulmalıydı, çömelmiş bir şekilde doğrulmayı başardığı anda çocuk hala menzilindeyse yerde bir yarım daire çizerek çocuğu düşürmeye çalışacaktı; bu sayede çocuğun Riko'ya yapabileceği herhangi bir hamleyi engelleyebilirdi. Bu deneme sonucunda kendi halinin şimdikinden daha iyi olmayacağına emindi. Eğer ki yetişemezse çocuğu kovalamak zorunda kalabilirdi.

[GM - Naruto]

Kiyo, yerde topuklama planları yaparken Ueno kafasını ona çevirmek için tezgahın arkasına doğru ilerlemeye başlıyor. Kendine gelirken önce Mao' ya sonra Ueno' ya dönen Kiyo, kızın ona gelmeye başladığını farkedince ayaklanıyor ve kaçmaya yelteniyor. Ueno panikleyip gözlerini bulduğu çocuğa uzaktan Rakumei no Jutsuyu uyguluyor. Başarılı olan jutsu Kiyo' yu korkutuyor, kaçma iç güdüsünü iyice arttırıyor. Tam kapıyı açarken Mao ayılıyor. Kapıdan çıkan Kiyo' yu görünce bacağından tutmak için bir hamle yapıyor, parmak ucu Kiyo' ya değiyor fakat tutamıyor. Kiyo' dan geriye sadece uzaklaşan ayak sesleri kalıyor. Mao doğrulmuş bir şekilde tezgahın yanında, Ueno ise salonu mutfakçığa bağlayan arada.

Buyrun gençler, bundan sonrası size kalmış.

Normalde bu mini çılgın dövüş için hepinize 10GP layık görüldü, fakat zaten GM'li konunuz varken ekstradan bizi yorduğunuzdan mütevellit bu seferlik GP vermiyorum.

[Ueno Riko]

Kendisine doğru ilerlediğimi fark edince kaçmaya çalışmıştı Shiomiya-san. Ben de çenesinden tutma planlarımın suya düşmesiyle beraber jutsuyu öylece uygulamıştım, ilginçtir ki işe de yaramıştı. Yani aslında ben korkup donup kalacağını hayal etmiştim ama bunun yerine Shiomiya-san daha da korkmuş ve ardına bakmadan tabana kuvvet kaçmıştı hala açık duran kapıdan. Gitti. Geri gelir mi ki acaba? Sanmıyorum. Ben olsam gelmezdim yani. Gerçi eşyalarını bıraktı. Artık bir süre bekler, eşyalarını almaya gelmezse ben bir şekilde toplar iletirim ona. Olanlar için de özür dilemem lazım. Bu da bana ders olsun. O odayı boşaltıp yine gereksiz eşyalarımı tıkacağım içine. Abim yine geldikçe kalır istediği gibi. Evimi dağıtması ve alkolle doldurması da umurumda değil. Gerçekten. Tanımadığım garip garip tipleri üç kuruş ryo alacağım diye evime sokmamam gerekiyormuş. Shiomiya-san'ın koşa koşa odadan çıkmasının ardından gitmiş hırsla dış kapıyı da kapatmıştım.

Biraz önce kendine gelmeye başlayan Mao-chan da doğrulup Shiomiya-san'ı bacağından yakalamaya çalışmış ama başarısız olmuştu. Hala tezgahın yanında, doğrulmuş bir şekilde duruyordu. Bir anda dehşetle ona dönmüş ve resmen ciyaklayarak üstüne atılmıştım. "MAO-CHAN! İYİ MİSİN? BAŞIN NASIL? PEKİ BELİN? KIRIK ÇIKIĞIN, SIZLAYAN BİR YERİN VAR MI? BENİ GÖRÜYOR MUSUN? BU KAÇ?" deyip çocuğun zaten zonklayan beynini iyice çınlattıktan sonra parmağımla iki yapıp kaç olduğunu söylemesini istemiştim. Çok düşünceli bir insanım ya. Bu saçma hareketimden sonra Mao-chan'a destek olabilmek için bir koluna girdim ve ayağa kaldırmaya uğraştım onu. Cidden çok ağırdı. Bir de tam kendinde olmadığından ağırlığını veriyordu bana doğru. Yalpalayarak değişik şekillerde salondaki kanepeye ulaştık ve resmen fırlattım çocuğu koltuğa. Sonra kanepenin önüne eğilip elimi alnında gezdirdim. Shiomiya-san'ın tekme attığı yer kıpkırmızı olmuştu. Yine de çok endişelendiğimi belli etmemem gerekiyor. Çünkü öğrendiğim bir şeye göre, hasta insanları daha da endişelendirmemek için durumu çok kötüymüş gibi davranmamak lazımmış. Gerçi Mao-chan öyle yatak döşeklik bir hasta değil, sadece biraz dayak yedi ama olsun. Yavaşça okşadım kızaran yeri ve alnına bir öpücük kondurdum.

"Sakın kalkmaya çalışma Mao-chan. Dinlenmen gerekiyor. Ben gidip buz getireyim." Ardından koşa koşa gittim buzdolabına. Buzluğu açtığımda, en köşede plastik kabımın içindeki buzu gördüm. Shiomiya salağı, herhalde bu kaba koyduğumdan bulamamıştı buzları. Benim gibi banyosunda ilkyardım çantası olan bir insanın nasıl evde buzu olmaz yani? Kabı açıp buzları bir poşeye döküp poşetin ağzını sıkıca düğümledim. Tekrar koşa koşa Mao-chan'ın yanına gittim ve yüzüne bastırdım buzu. Ani gelen soğukla irkilmişti ama benim o buzu çekmeye hiç niyetim yok. Bu arada şimdi düşünüyorum da, Mao-chan benim evime ilk kez geliyor değil mi? Aslında ilk gelişinin bu şekilde olmasını istemezdim. Resmen dayak yedi. Gittikçe kendimi daha kötü hissediyorum.

[Jinryu Mao]

Ne oluyordu böyle, Mao gaipten Ishi Türküleri dinliyordu. Gayet acıklı bir şarkıydı zaten, bedeni ağlamasını istiyordu yine. Annesi öldüğünden beri ağlamamıştı Mao. Tezgahın yanında doğrulmuş dururken bir an az önce kalktığı yere çökmek ve ne kadar kötü bir shinobi olduğunu düşünmek istemişti ki Riko üstüne atlatıp ağrıyan yerlerini elleriyle ve ciyaklamalarıyla kontrol etmeye başlamıştı. "Harbi çok saçma oldu bu ya. Meğersem orospu örümcek de shinobiymiş, yani umarım shinobidir. Zaten bir sivilden bu dayağı yediysem emekliliğimi isterim." düşüncelerinden sıyrılıp kızın sorusuna şaşkın bir şekilde bakarak karşılık vermiş ve "İki tabi ki." demişti. "Ya kızım ben de shinobiyim, ölmedim iki tekme yeyince allah aşkına. Zaten yakalasam ağzına sıçmıştım bücürün." demeyi planlasa da çok üstelemek istemiyordu, saçma bir mazeretti çünkü. Çocuk ağzına sıçmıştı elbette ama bir sonraki karşılaşmalarında Mao, onun ağzına sıçacaktı. Çok pis hem de, çok.

Riko onu koltuğa atarken "Bunu ben sana yapardım genelde." deyip alaycı gülümsemesini takınmıştı yüzüne. Ama kızın umrunda değildi, resmen delikanlıya yatalak muamelesi yapmaya başlamıştı. Gerçekten bu kadar güçsüz mü görünüyordu Mao? Kalkmaya yeltendiğinde kız yine ciyaklamış ve buz getireceğini söylemişti. "Ya buzu ne yapacağım ben, yarayı soğutacaksın boka saracak." demesine kalmadan dolaba koşan kızın kalçalarına takılmıştı gözü, "Ne güzel de dötü var.".

Kız geri döndüğünde, bildiğin bir blok buzu alnına dayamıştı. "Bana Shousen no Jutsu yeterdi." diyebilmişti Mao beyninin buz tuttuğunu hissetmeye başlarken. Kızın evini incelemeye başladı ve bücürün kaçtığına sevinir gibi oldu. Sevdiceğinin evini bücür kiracısı yüzünden dağıtmak istemezdi. Gerçekten kendi evi vardı demek ki, Mao ailesinden ayrılamadığından onlarla beraber kalıyordu. Riko yalnızdı, yani öyle görünüyordu. Başında dört dönen kızı izledi önce, sonra doğrulacak gibi oldu ki belinin ağrısı onu geri mıhladı koltuğa. Ellerini kızın bellerine dolayıp kafasını karnına sürttü kedi gibi; "Özür dilerim Riko, belim çok ağrıyor. Belime zarar vermesine izin verdim. Ayrıca kiracını kaçırdığım için özür dilerim. Ayrıca sen niye yalnız kalıyorsun? Ayrıca niye özel zamanlarımızda böyle çığlık atmadın hiç? Neyse, sen zaten belimi kullanamıyor olmama yeteri kadar üzgünsündür, seni boğmayayım." demişti şaka yollu ardından. Sonra kızın daha sıkı sardı, yediği dayağın üstünü şirinlik ve şehvetle kapatmaya çalışıyordu.

[Ueno Riko]

Mao-chan dile gelmiş, ardı ardına sorular sormaya başlamıştı. Demek ki buz işe yarıyordu. Demek ki ben bu işlerden anlıyorum. Sımsıkı sarılıyordu Mao-chan bana. Canı yanıyor gibiydi. Demek ki belini incitmişti. Üstelik çığlığımın ne olduğunu da anlayamamıştı hala. Sanırım her şeye bir açıklama getirmem gerekiyor. "Şey... esas ben özür dilerim. Kiracım olduğundan bahsetmem gerekiyordu. Aslında ailemle pek anlaşamıyorum, bilirsin işte. Aramız pek iyi değil. Onların yanında kalmak istemediğim için kendi evime çıkmıştım." Mao-chan'ın söylediği şeyler yüzünden yüzüm yine kıpkırmızı olmuştu. Of, bunu her seferinde nasıl başarıyor? "O çığlık şeydi Mao-chan..." Mao-chan'ın beni sıkıca sardığı kollarından kurtulup uzaklaştım hafiften. Bu jutsuyu kullanırken her ikisini de etkileyeceğinin gayet farkındaydım. Yine de kullanmış ve Mao-chan'ın incinmesine izin vermiştim.

Gözlerimi Mao-chan'ın gözlerine diktim. "O çığlık genjutsuydu. Özür dilerim Mao-chan. Sizi sersemleteceğini biliyordum ama yine de kullandım. Gerçekten üzgünüm. Benim yüzümden incindin." Yerdeki halıya oturmuş ve bacaklarımı kendime çekip üzgün üzgün saçlarımla oynamıştım bir süre. Bir yandan da Mao-chan'ın beline neyin iyi geleceğini düşünüyordum. Kas gevşetici? Merhem mi yoksa? Ne tür bir hasar vardı ki belinde? Umutsuzlukla kendimi geriye doğru atıp halıya uzanmış ve bir süre tavanı seyretmiştim. Aramızda kısa bir sessizlik olmuştu. Midem bulanıyordu. Shiomiya-san'ın yaptığı iğrenç omlet midemi bozmuş olmalıydı. İçine ne koymuştu? Umarım zehir filan koymamıştır. Ne bileyim, şüpheleniyorum yine de. O kadar ileri gideceğini düşündüğümden değil gerçi. Umarım kusmam. Ciddiyim. Kusmaktan nefret ediyorum. Zaten geçen sefer de öyle bir olay yaşamıştım Mao-chan'ın önünde. Cidden rezil edici bir durum. Halıda kıvrıldım ve karnımı tutarak sağa sola döndüm.

Sonra hızlıca doğruldum ve tekrar Mao-chan'ın uzandığı kanepenin yan tarafında oturur pozisyona geldim. Mao-chan'a bakmak ve onunla konuşmak istiyordum. Ne yediğimi hayal etmeyi bırakmalı ve zaten bulanan midemi daha da kötü bir hale getirmemeliydim. Bir anda yüzümde gülücükler saçarak Mao-chan'a döndüm. "Baksana Mao-chan. Nereden haber aldın Shiomiya-san'ın burada olduğunu? Neden öyle sinirli sinirli geldin? Yoksa... kıskandın mı?" Bu soruyu normal, sıradan bir soruymuş gibi sormayı planlıyordum ama yüzümde her saniye daha da büyüyen gülümsemeyi durdurmayı başaramıyordum. Kıskandı mı ki? Beni? Bir anda içim kıpır kıpır olmuştu.

[Jinryu Mao]

"Kiracısı mıymış? Söyleseymiş de, zaten minicik eve niye erkek kiracı alıyor. Gerçi orospu örümceğin adını söylese kız sanardım, Kiyo ne la, eski sevgilimin adı. Ailesiyle anlaşamıyor demek, anlayışsız pisliklere bak hele." derken belinin ağrısını geçirmek için ne yapabileceğini düşünüyordu, kırmızı suratlı kıza gülümseyerek bakıyordu. Kız çığlık hakkında bir şeyler diyecek olmuş, ardından bir süre sessiz kalmıştı. Delikanlı "Ne çığlık, ne yani? Yeni mi alıştın, neyden alıştın ki kızım sen çığlığ-" diye içinden saydırırken kız çığlığın bir teknik olduğunu söylemişti; "Ne tekniği, genjutsu mu? Vay. Ağzıma sıçtı kız iki bağırmayla, ben de gidip gelip kıçını elliyorum, şaplak atıyorum falan."

Kız geri çekilip halıya otururken Mao konuşmaya başlamıştı; "Tabi ya, ben shinobi olduğunu bilsem de rütbeni bile bilmiyorum Riko. Nelerde iyisin? Ben, yakın dövüşte iyiyim derdim ama destekleyecek kanıtım yok işte. Bir de toprak kullanıyorum, toprak altına giriyorum taş tükürüyorum falan. Çok iyi bir shinobi olduğum söylenemez, zaten akademi öğretmeni olmak istiyorum.". Mao konuşurken kız elini karnına götürmüş, bildiğin halının üstünde eli karnında kıvranmıştı. Delikanlı konuşmasının ortasında aklına zor şeyler getirmeye başlamıştı; "Ya hamileyse? Yani... Çok zaman olmadı, ama belki... Yok canıım. Ya... Sorsam mı? Ama, yok yani. Çok gencim ben, o da öyle. Değildir zaten, dayak yemeden önce aldığım kokudandır belki. Zaten ben de kesin ondan yenildim. Bir de Riko'nun genjutsu çığlığından."

Çocuğun düşüncelerini ona yaklaşan gülücük dolu surat kesmiş ve soruyu yapıştırmıştı; Mao nereden öğrenmişti, neden sinirli gelmişti, kıskanmış mıydı? Suratı kızaran Mao cevap veremeyecek gibi hissetmişti, kızın yanağına elini havalı bir yavaş bir şekilde götürerek yine aynı yavaşlıkta sıvazladı yumuşak yanağını Riko'nun; "Nedir neyin nesidir diye sakince bakmaya geldim ya, gerçi çocuk shinobi çıktı belimi incittim ama. Belim çok ağrıyor Riko, ne kadar sürecek bilmem. Sarıl bana, beraber ağlayalım." deyip kıza sarılmıştı koltuktan kalkmadan. "Konuyu iyi değiştirdim yine bak. Aferin bana."

[Ueno Riko]

Yine geçiştirmişti sorumu. Yine! Tekrar sarmıştı kollarını. Tatmin edici bir cevap alamadığım için moralim bozulsa da mutluydum. Çünkü dediği gibi hiç de sakince bakınmaya gelmemişti. Geldiğinde gayet öfkeliydi. Mao-chan kıskandığını söyleyemiyor. Hihihi. Ne tatlı! Ben de sıkıca sardım kollarımı ona. Sımsıkı hem de. Bu arada ben halıdayken midem bulandığından pek cevap vermemiştim ama birtakım sorular sormuştu bana. Doğru. O günden beridir özel yaşamlarımız hakkında pek sohbet etmemiştik. Mao-chan beni pek iyi tanımıyordu. "Chuunin'im. Genjutsu'da iyiyim genelde. Hava elementini de kullanıyorum." Mao-chan'ın beli gerçekten de çok ağrıyordu sanırım. Ben de iyi değildim gerçi. Genjutsu teknikleri yüzünden de, biraz önce çıkan tantana yüzünden de ve bulantısı geçmek yerine git gide artan midem yüzünden de yorgun hissediyordum kendimi. Tabi ben Mao-chan kadar kötü dayak yememiştim.

O değil de... Cidden bir fenayım ben. Sıcak bastı beni şimdi de. Her şey gözüme sülüğümsü canlılar gibi görünüyor. Başım mı dönüyor? Yok hayır, baş dönmesi gibi değil. Hasta mı oluyorum acaba? Derken midem artık son çığlıklarını atarcasına sindiremediği bulamacı deli gibi çıkarmaya çalışıyordu. Daha fazla içimde tutamayacağım. Hızlıca kurtuldum Mao-chan'ın beni saran kollarından ve bir elimle ağzımı tutarken öğüre öğüre banyoya koşup tuvalete sabahtan beri ne yediysem çıkardım. Yumurta ve tavuk. Evet. Bir dakika... TAVUK MU?! Ben tavuk yememiştim ki sabahtan beri? Shiomiya salağı tavuk mu koymuştu o omlete? O yüzden mi tadı öyle berbattı, öyle tuhaf kokuyordu? Ah, zavallı midem. Sana kötü şeyler yedirdiğim için üzgünüm mideciğim. Gerçi hala halsizdim ve sırtımdan soğuk soğuk terler boşanıyordu. Hemen ağzımı yıkadım ve hiçbir şey söylemeden salonda şaşkın bakışlarla beni izleyen Mao-chan'ın yanına çöktüm yine.

Mao-chan'ın göğsüne doğru yasladım başımı ve gözlerimi kapattım. "Çok yorgunum." Gelirken mutfakta, tezgahın üstünde duran tabak yığını da gözüme çarpmıştı. Sanki hala o omletin kokusu etraftaymış gibi yine midem bulanmaya başlamıştı. Ama bu seferki o kadar ciddi değildi. Psikolojik bir şey gibiydi. Ayrıca ben daha o tabakları yıkayacaktım. Of, Shiomiya giderken yıkasaydı bari onları. Hatta alıp da götürebilirdi yani. Sorun etmezdim. Tavuk koymuş adam ya omlete... Mao-chan'ın göğsündeki kafamı kıpırdattım hafifçe ve boynumu rahat ettirdim. "Belin hala çok ağrıyor mu Mao-chan? Ne yapsak acaba belin için?" diye mırıldanmaya başlamıştım. Sonra gözüme masanın üstündeki pembe makas çarptı. Shiomiya-san benden zorla aldıktan sonra tantanalar sırasında oraya bırakmıştı demek ki. Aklıma bir fikir geldi! Hafifçe doğruldum ve masaya doğru adeta sürüklenerek makası aldım. Sonra Mao-chan'a doğru ilerledim ve o daha ne olduğu anlayamadan saçından ufak bir tutam aldım. Zamanında Sensei'den de almıştım bunu, bu şekilde. Hala da duruyor bende o bir tutam beyaz saçı. Mao-chan'ın kestane rengi saçları da gizli çekmecemde, özel korunaklı yerini alacaktı artık. Saçları aldıktan sonra makası tekrar masaya bıraktım ve az önceki yorgunluğumdan eser kalmamış gibi oynaya zıplaya hemen salonun arka tarafındaki odama gittim ve saçları vakumlu poşetlerimden birine yerleştirip çekmeceye koydum. Gül kokulu odamdan çıkıp, az önce yaptığım tuhaf hareket hakkında hiçbir açıklama yapmadan yine göğsüne çöktüm Mao-chan'ın. "Çok yorgunum."

[Jinryu Mao]

out: Kısa kısa geliyor ama bana yazacak pek bir şey kalmıyor yani. Özenmedim sanılmaya.

"Genjutsu ha? Ayrıca chuunin! Vay be, bir chuuninle beraber olmuşum- Ne diyorum ben yine. Chuuninse tek yeteneği bu değildir, zaten çocuğu da narin görünüşüne göre çok fazla korkuttu. O küstah orospu örümcek kesinlikle konuşmadan buradan ayrılmazdı yoksa, hiç sanmam.", kız konuşurken midesinden garip sesler gelmeye başlasa da Mao pek dikkat etmemişti. Ah beli ağrımasa neler yapardı da, zaten sabahtan beri iyice rezil olmuşken bir de kızın üstüne düşüp onu öldürmek istemiyordu. Zaten karnı ağrıyor gibiydi Riko'nun, Mao alnından akan soğuk teri hissetmişti bile kız birden kollarından kurtulup ellerini ağzına götürürken, psikolojik bel ağrısı yüzünden doğrulmak bile aklına gelmeden kızı izlemişti başka bir odaya koşarken. Kızın minik ağzından çıkan böğürtüler kendi midesini de bulandırmaya başlamış gibiydi resmen; "En azından bunu duyduğumu belli etmeyeyim. Zaten kız bir kere önümde kustu, çok utanmıştı." derken tekrar az önceki korku dolu düşünceler gelmişti aklına. Tam olarak ne yaptığını da hatırlamıyordu ki, her zaman olduğu gibi mala bağlamıştı. Üstelik bu sefer kendini havalı olmaya o kadar odaklamıştı ki, hiç bir şey üstüne hatırlayacak kadar düşünmemişti. Felsefe gibiydi Mao için o gün olanlar, hiç bir cacık anlamamıştı zaten.

Mao, gözbebekleri küçük bir şekilde kızın gittiği yöne takılmışken Riko geri gelmiş ve kafasını göğsüne yaslamıştı delikanlının. Yaşadığına emin olmak istiyor gibiydi kulağını Mao'nun göğsüne yasladığında. Kızı tek eliyle sararken kız biraz hareketlenmiş ve ardından yine belinin iyi olup olmadığını sormuştu; "Belimde bir bok yok da, işte ilgi göster biraz öp diye duygu sömürüsü yapıyorum." demek istemişti Mao. Babası hep ona dürüst bir erkek olması gerektiğini söylerdi, ama Riko yine çocuk bir şey demeye kalmadan ayaklanmış ve bir makas alıp çocuğa doğru yönelmişti aç gözlerle. "Hayır, hayır Riko belimi ameliyat etmene gerek yo- Yoksa, hayır çüküm de olmaz!" diye bağıran iç çığlıklarının arasında kız neşeli bir şekilde saçından bir tutam koparmıştı. Kız yine odasına gidip, büyük ihtimalle çocuğun saç tellerine kusup değişik bir teknik uygulayacak ve bir klonunu yaratacaktı, yorgun adımlarla geri gelmiş ve delikanlının göğsüne dayamıştı kafasını. Mao tekrar gelen kızı iyice sararken cevabından korktuğu soruyu sorma vaktinin geldiğini anlamıştı; "Riko, hamile değilsin değil mi? Yani, niye miden bulanıyor ki?". Büyük ihtimalle o foseptik kokulu şeydendi her ne ise mide bulantısı. Yine de sormuştu Mao, o sırada kızın boğazından gelen tavuk ve yumurta kokulu nefes delikanlının burnuna gelmişti; "Senin ecdadını, böyle yemek yapıyorsan sıçtık biz zaten. Annesiyle yavrusunu beraber pişirmiş acımasız kız." diye içinden söverken yüzünü buruşturmamak için sıkmıştı kendini. Sonuçta bir saniye önce önemli bir soru sormuştu.

[Ueno Riko]

"Niye midem bulanıyor biliyor musun? O mal Shiomiya'dan, tekmenin özürü babında bana kahvaltı hazırlamasını istemiştim. Omlet yapacaktı alt tarafı. Salak şey. İçine tavuk koymuş. Omlete tavuk mu konur ya?" Diye söylenirken kendimi Mao-chan'ın göğsünde cennette gibi hissetmeye başlamıştım. Ölüyordum belki de. Hamile mi? Yok canım zannetmiyorum. Yani daha önce hamile kaldığımdan değil ama bir kere şey yapmayla olmuyordur herhalde o. Yine de aklıma hınzır bir fikir gelmişti. "Belki de hamileyimdir. Hamile miyim yoksa? Hamileysem ne yaparsın Mao-chan?" Buna vereceği tepki iki çeşit olabilir. Ya kaçar gider ya da beni daha çok sevmeye başlar. Eğer ikincisi tutarsa hamile numarası yapacağım. Cidden yapabilirim bunu. O potansiyeli görüyorum kendimde. Bir de gerçekten hamileysem? Yok ya değilimdir. Değilimdir herhalde. Yoksa?

Dur şimdi sakin ol Riko. Telaşa gerek yok. En son ne zaman regl oldum ben? Herhangi bir gecikme var mı? Başımı Mao-chan'ın göğsünden kaldırıp elimi karnıma götürdüm. Biz Mao-chan ile şey yapalı kaç gün olmuştu ki? Bir hafta? Belki iki? Of hep derim kendime neyi hangi gün yaptığını not et diye! Unutuyorum çünkü! Bu tarz şeyler aklımda kalmıyor ki. Tamam diyelim ki şöyle bir hafta geçti. Hamile olsam karnım herhalde hemen belirginleşmez. Ayağa kalktım ve üstümdeki kazağı yukarı kaldırarak çıplak göbeğime dokundum. Aynı görünüyor ya. Sağdan soldan inceledim ama bir şey yok gibi. Nereden soktu bunu şimdi aklıma Mao-chan ya! Gece gözüme uyku girmeyecek! Daha on altı yaşımdayım ben! Hamileysem de düşürürüm herhalde. Zaten bedenim de ufak benim. Taşıyamam ki! Taşır mıyım yoksa? Neden bir anda çelişkilerle doldu ki zihnim?!

"N-N-N-Nasıl anlaşılır ki?" Bir anda etrafta dört dönmeye başlamıştım. Bir yandan da hala tarih hesaplamaya çalışıyordum. Bu göt korkusu bana yeter herhalde. Güvenliğim için Mao-chan ile bir daha sevişmek yok diye zihnimin bir kenarına yazsam iyi olacak. İçki mi içsem? Pek de sevmiyorum içmeyi ama hamile bayanlara iyi gelmeyen bir şey sanırım. Gerçi bebek düşürmez ki içki. Bebeği özürlü yapar. Of ne düşünüyorum ben böyle? Anne olmak için çok gencim ama! Tamam sakin görün Riko. Sanki bu durum hiç umurunda değilmiş gibi. Hiç takmıyormuşsun gibi. Sırtüstü uzanmakta olan Mao-chan'a yaklaştım yavaşça ve üstüne çıktım. Daha doğrusu üstünde oturmuyordum çocuğun. O hata bir kere yapılır. Dizlerimden destek alarak dik duruyor ve temasa geçmiyordum Mao-chan ile. Evire çevire zorla yüzükoyun pozisyona getirdim oğlanı. Sonra da belinin ağrısına iyi geleceğini düşünerek hafif hafif masaj yapmaya başladım. Mao-chan'ı rahatlatıp belinin acısını hafifletmem gerekiyor. Bu hamilelik olayını ciddi ciddi konuşmalıyız sanırım. Aslında konuşmanın bir faydası yok, öğrenmek lazım. Tanrım! Mao-chan'ın yüzünü bu şekilde göremediğim için konuşmak daha kolay olacaktı belki de. "Şu an ne düşünüyorsun Mao-chan?"