[Ishi] Han Temizliği

[Kouichi Natsume]

Derler ki, insan bir şeyin sefasını sürüyorsa, cefasını da çekermiş. Bu durumu tersi bir şekilde yorumlarsak, şimdi cefa çeken, bu işin sefasını da sürer. Eğer gerçekten böyleyse, ben sefa sürecektim değil mi? Şu yolculuktan sonra belki. Bir kız ile tanışabilirdim. Başka bir şey benim için sefa anlamına gelmezdi. O yüzden şimdi şu soğuğa rağmen yürüyorsam, bu taşların arasından götümü sıyıra sıyıra geçiyorsam, bunun bir ödülü olmalıydı. Sikerim ulan. Bana ödülümü verin. Ödülümü vermeyen piçtir. Valla biz de ortam böyle yarram. Her neyse. Ne diyeceğim ben. Şu amına koyduğum Tatsuya'sı, deli gibi geliyor yanıma. Deli nasıl gelir bilmiyorum işin özünde. Ama bu sokuğun yaptığı hareketleri akıllı biri yapmaz. Şahsen ben akıllı biriydim, bence. Böyle hareketler yapmıyordum. Zavallı Kiyo'da, Tatsuya'nın arkasından geliyor. Ne yapsın gariban. Eğer Tatsuya'nin dediğine uymasa zarar göreceğini düşünmüştür. Ya da ona benzer bir şey. Çünkü onda ben delilik sezememiştim. Biraz sünepeydi, ama deli değildi. Acayip bir insan, çocuktu. Ama dediğim gibi deli değildi. Belirtilerini bile görememiştim. Yoksa görmüş müydüm? İşin aslı, buna pek dikkat etmedim. Ama her köyün bir tane delisi olurmuş derler. Bizim ki de bu hırbo herhalde. Şans da bu ki, bizimle aynı göreve geldi. Bu olanların hepsi, olumsuz şeyler. Bu şeyleri de cefa kategorisine sokabiliriz. Hatta ben sokuyorum bile. Ama tabii, cefa çekip, sefa sürme konusunda kendimi kandırıyorum. Bunu biliyordum! Acı verici olsa da, biliyordum. Yolculuğun sonunda bir bok olmayacaktı. Belki birkaç zorluk ile karşılaşacaktık. Ama iyi bir şeyler olacağını düşenemiyordum. Aklımın ucundan bile geçmiyordu. Ama ben iyi bir şeylerin olacağını inanıyordum. Fakat inanç, her şeyi sağlamaz. Aslında hiçbir şeyi sağlamaz. Tek başınasındır, çoğunlukla. Öyle bir şeyler işte.

Her ne haltsa. Bu arada bu amk delisi çok hızlı geliyor. Deli hızıyla geliyor. Öküz gibi geliyor. Eşek oğlu eşek gibi geliyor. Amına koyim. Lan önde ben olacaktım. Lan sikerim seni. Velet, deli. Bak ya, moralim bozuldu. Niye böyle bir piçlik yapıyor, anlayamadım. Yapmasana mınısiktiğim. Biraz zor sinirlenirim ben. Ama şimdi sinirlendim. Cidden sinirlendim. Sinirlenmeyi hiç sevmem. Sevmiyorum abi. Ciddiyet bana göre değil. Sinirlenince, ister istemez ciddi oluyorum. Ben her şeyi taşağa vurmak isteyen biriyim. Evet, yalan söylemiyorum. Her zaman ilk önceliğim bu olmuştur. Ne kadar ibnece olursa olsun. Başkalarının benim bu tutumunundan pek hoşlanacağını sanmıyorum. Ama başkalarını önemsemediğim için, sülalem rahat. Neyse, bir piç sinirlenmeye değmez. Yoksa değer mi? Siktir ettim gitti o ibneyi. Geçerse geçsin. Bir deli, ne yaparsa yapsın, bir delidir. Benim ile denk olamaz. Olamayacak da. Neden, çünkü o bir deli. Şu an zaaa diye gülesim var. Ama yapmıyorum. Yapmayacağım da. Bir korkak ve bir deli arasında, en vasıflı olarak ben gözüküyordum. Bu yüzden ön tarafta olmasam bile, lider olacak kişinin ben olduğunu biliyordum. Bunu onlarda kabul edecektir zaten. Belki amk Tatsuya'sı sorun çıkarabilir. Ama onunda ensesine vurup, elinden ekmeğini alırım. Onu ben var ya, ben sikerim. Eşekten düşmüşe döndürürüm. Eşek olur da, sikme şeyini çıkaralım lütfen. Evet, evet kesinlikle çıkaralım. Öyle bir şey demedim ben. Kim böyle dedi diyorsa, onu Tatsuya siksin. Bu sokuk Tatsuya hakkında ne kadar çok, konuşmama kararı alırsam alayım, yine de ona değinmeden edemiyorum. Deliliği bulaşıcı falan mı amk? Sikeyim, onunla temastan kaçınmam lazım. Elleri mikropludur zaten. Sürekli çükünü falan çıkarıyor. Elliyor, bir şeyler yapıyor. İğrenç herif. Çamaşır suyuna atmak lazım. Görev sonrası, kendimi dezenfekte edeceğim. Kesinlikle yapacağım. Yoksa bir şeyler bana bulaşabilirdi. Iyyğğk.

Bu sefer önüme bakmaya kararlıydım. Önüme bakacaktım. Yürüyecektim, kimseye bakmadan. Kimseye bir şeye demeden. Fakat bu isteğime karşılık, önüme bir engel çıkıyor. Böyle ibne gibi, puşt gibi, ama kesinlikle deli olan biri. Evet, Tatsuya idi o. Bana bir şeyler diyordu. Sinirlerimi mi hoplatmaya çalışıyordu, bilmiyorum. Ama bu sinir hoplatma işini başarıyla yapıyordu. Sikik Tatsuya. Bana yuvarlanarak falan git diyordu. Onu ayağımın altına alıp yuvarlayacaktım. Sonra ebesinin amını tersten görecekti. Belki düzden görebilirdi. Ama ebesinin amını görmesi kesindi. O yüzden sıkıntı yok. Ben bu malın üstünde neler yapacağımı düşüne dururken, bu aptal yine konuşuyordu. Bu sefer nasıl bu kadar hızlı gittiğinin formülünü veriyordu. Deli amk. Ne beklersin ki? Aklından neler geçiyordur kim bilir. Bence kendi bile bilmiyordur aklındakilerini. Öyle birine de benzemiyor değil. Zaten deli amk. Ayaklara çakra fikrinden bahsetmişti bana. Bu aklıma gelmişti. Evet, gelmişti. Ama kullanmak istemedim. Bu çakra kullanma şeyini yaparsam, birkaç kat daha yorulacağımı düşünmüştüm. Çakramın da biteceğini, olası bir savaşta kolayca yenileceğimi... İşte o tarz şeyler düşünmüştüm. Bu yüzden kullanmamıştım. Belki öyle bir etki de bulunmayabilirdi. Ki Tatsuya'da bir eksiklik göremiyordum. Gayet normaldi aptal herif. Belki deli olduğu için, deli gibi çakrası vardır. Siktiğim delisi. Zaten o dedi diye, artık siksen kullanmam. Onun dediği şeyi yaparsam, kendime hakaret etmiş gibi bir şey olur. Bunu da istemiyordum kesinlikle. O yüzden siktir ediyordum. Her neyse, bu aptala bir cevap vermem lazım. Pardon, aptal dedim. Aptallara hakaret gibi bir şey ettim. Deli diye düzelteyim. "Ne diyorsun lan sen, kozmosun delisi. Tamam tam bir gerzeksin, bunu biliyorum da. Niye mal mal şeyler konuşuyorsun? Hadi siktir git. Çakra falanda kullanmıyorum. Hadi, önden git." diyecektim, kaşlarımı çatarak. Yol boyunca, sinir küpü gibi gözükecektim. Ama yapacak bir şey yok. Şartlar bunu yapmamı gerektirdi. Bunu derken, zaten yenilgiyi de kabul etmiş oluyordum. Aptal Tatsuya yenilmiştim bir konuda. Amına koyduğum delisi. Ne yapalım diyeceğim artık. Kaderde varmış. Shunshin kullanmak falan aklımın da bir köşesinde. Ama çok tehlikeli olur. Ve daha fazla çakra harcarım. O yüzden aynı şekilde yürümeye devam...

[Shiomiya Kiyo]

Adam kıllığına devam etmemiş önden gitmeyi kabul etmişti. Ben de tabi arkasından ilerlemeye başladım, ne yapacağıdım yukarı da kedi gibi kurtarılmayı mı bekleyeceğidim? Onun kadar hızlı olamasam da götüm götüm, bastığım yerlere toprak demeden, tanıyarak geçerek ilerliyorum arkasında. Yalnız adam kaptırdı gidiyor bir sağ, bir sol; sonra tekrar sağ sonra tekrar sol derken, benle arayı baya bir açtı, neyse ki Natsume'ye yaklaşmıştım.

Natsume ile aramdaki mesafeyi tamamen kapattığımda daha da yavaşlayıp hızımı Natsume'ye uydurma kararı aldım. İyi ki de almışım, birazdan olan şeylerin adım mesafemde olmasını istemezdim doğrusu. Bu Tatsuya denen ibne var ya... Ya neyse anlatmıyorum. İğrendim amına koyayım! Yerden avuç dolusu toprak alıp adama attım. Gönül isterdi ki bağırayım ama, göt yemiyor bu ortamda bağırmaya. Onun yerine olduğum yerde kalıp, kafamı başka bir yere çevirdim bu iğrenç manzarayı izlememek için. Ey Tanrım, beni mi sınıyorsun, neden işemeli sıçmalı şeyler bana denk geliyor?! TEKME ATSAM BANA GÜNAH AMA!

Sakinleştikten sonra tekrar Natsume'yi yakalayıp yanında ilerlemeye başladım. "Abi... Neyin nesi bu herif? Neden sana sataşıp duruyor, sataşmayı geçtim, eksik olan tahtası nerededir bunun, bi koşu alıp geleyim?" Tatsuya malum işini bitirene kadar cık cıklayarak, söylenerek Natsume'nin yanında ilerledim. Tatsuya çakrayı ayaklarımıza toplamakla alakalı fikrini söyleyince, benden önce konuştu Natsume. "Abi ağzımdan aldın, nasıl bir mide var lan sende? Alma bir daha hiç sevmem." Ağzım pis sonuçta, ağzımdan bir şeyler almaması ikimiz için de hayırlı olacak bir şey. Hem baton ve halat olaydı iyiydi, zırt pırt chakra mı harcanırmış öyle! Tanrı korusun, zeminde hareketlenme hissedersek toplarız chakraları. Bol bulmuşuz gibi israf etmeye gerek yok.

"Şeytan... diyor.. vur kıçına tekmeyi, uçsun yuvarlansın pezevenk. Sıçarken de mi çakra topluyor sanki ayaklarına? Gayet de uçar. Abi kolay kolay sinirlenmem görevlerde, bu dayanılacak gibi değil ama be! bir de bunun dönüşü var." Diye Natsume'ye dert yana yana, temkinli bir şekilde takip etmeye devam ettim çocuğu.

[GM - Naruto]

Kapalı konu

Kiyo da Tatsuya'yı takip etmesinden dolayı bu güvenli inişe dahil oluyor. Ancak ayaklarında chakra biriktirmediği için, Tatsuya'ya göre biraz daha yavaş bir ilerleme sergiliyor.

Tatsuya RP'sinde Kiyo'nun da düz indiğini söylemiş, ancak öyle bir durum yok. Kiyo Kouchi'ye yetişene kadar Tatsuya'nın inişini aynen takip ediyor. Daha dikkatli okuyun lütfen.

Tatsuya Kouchi’nin önüne geçmesinin ardından ayaklarında topladığı hiç kesmeden donunu sıyırıyor ve bulunduğu yere katıyı bırakıyor. Çantasında tuvalet kağıdı veya peçete bulunmadığı için de kıyafetinin sağ kol kısmını yırtıyor ve makatında kalan boku püsürü temizliyor. Bu sıralarda Kiyo Kouchi’nin hemen yanında duruyor ve olan biteni net bir şekilde görüyor.

Kiyo ve Kouchi, yavaş ve temkinli adımlarla ilerlemeyi sürdürüyor. Onlar için bu inişte şu anlık bir tehlike olduğu söylenemez. Kayalara özen göstererek ve adımlarını dikkatli atarak yavaş da olsa iyi bir iniş yapmaktalar. Tatsuya ise, basıp gitmiş durumda. Chakrası ile harmanladığı ayakları, sağlı sollu inişi onu takım arkadaşlarından daha önce dağın eteklerine ulaştıracak gibi görünüyor. İçten içe bu duruma oldukça mutlu olan Tatsuya, arada bir arkasını dönüp takım arkadaşlarına bakıyor ve her baktığında mesafenin daha da artmış olduğunu gördükçe mutluluktan deliye dönüyor. Dağın eteklerine doğru yaklaştığında ise, birden tüm görüntü değişiyor gözlerinin önünde. Dağın tepesinden kopup gelen devasa kayalar, ilk olarak Kouchi ve Kiyo’nun üstünden geçiyor. Kayaların altında ezilen ikiliden geriye sadece kırmızı kan lekeleri kalırken, kayalar hızla Tatsuya’nın üstüne gelmeye başlıyor! Her an bir kayanın altında kalma tehlikesi ile karşı karşıya kalan Tatsuya, ne yapabileceğini düşünmeye başlıyor. Elindeki tek seçeneğin ise aşağıya doğru hızla yardırmak olduğu geliyor. Kayalardan daha hızlı olup olamayacağını bilemese de, ölmek istemiyorsa, olabildiğince hızlı hareket etmesi gerektiğini biliyor. Tabi bu sırada delicesine çığlıklar atmayı da ihmal etmiyor.

Kiyo ve Kouchi yavaş inişleri sırasında, önlerindeki Tatsuya’nın çığlıklarını duyuyorlar. Onun daha da hızlanarak aşağıya indiğini fark etseler de buna bir anlam veremiyorlar. Bu sebeple de ikisinin de Tatsuya’nın bu hareketlerini şaşkınlıkla karşıladığı söylenebilir.

Bu turda Tatsuya, aşağıya inişini hızlandırmak zorunda. Arkasındaki devasa kayaların varlığına ve onlardan hızlı inişle kurtulmaya çalışma çabasını anlatmak zorunda. Bu çerçeve içinde kendi planını kurgulamakta serbest. Kiyo ve Kouchi için ise bir sınırlama yok, dilediklerini yapabilirler.

[Shou Tatsuya]

Ehehehe, onları bir güzel boka buladım. Şimdi zekamı gösterip, onları farka boğma sırası. Hem zekiyim hem komik. Yakışıklıda sayılırım. Valla bir peygamber olmadığım kaldı. Bir insanda olabilecek tüm iyi özelliklerin hepsi neredeyse bende var. Hemde ucundan değil. Baya baya var. Yani azıcık zeki değil tam dahiyim. Bu ikiliye fark attığım gibi Kouichiyede güzel bir şaka yaptım. Çok komiğim valla. Böyle yapmasam bu görev geçmez. Dağ taş yürüyoruz. Yolun sonu yok ki. Böyle bir göreve çıkmanın bir avantajıda bu. Etrafta seni kötüleyip azaralayacak kimsecikler yok. Belki Kiyo ile Kouichi bir şeyler derdi ama onlarıda takan kim. Ben değilim. Bu dağda ne bitmez dağmış arkadaş. İn in bitmiyor. Çok sıkıcı oldu bu görev. Hiç ekşın atrasyon yok. Neyse şuradan bir inelim en kötü Kiyoya bulaşırım. Sıra onda çünkü. Ben adaletli biriyim üst üste tek kişiye yüklenmem.

Tuvaletimi yaptıktan sonra silecek bir şey aradıysamda bulamamıştım. Bende şu moda anlayışından uzak kıyafetiminin bazı kısımlarını yırtıp kullanmıştım. Normalde kıyafetlerime özen gösteren biriyimdir. Ama bu dandik kıyafetler yansa içim bir gram sızlamaz. Çok dandik kıyafetler. Birde hemen herkes aynı şeyi giyiyorya. Millet bir partiye girip başak biriyle aynı kıyafeti giydiğini analyınca moreli bozulur. Bizim orada binlerce kişi aynı kıyafeti giyiyor ama herkes mutlu. Birde bana deli diyorlar. Ben deliysem siz zır delisiniz. Bu arada Kouichi bana bir şeyler demişti. Cevaben '' Sikerim seni. Sana kaç kere dedim bana deli deme diye. Çarparım göt. '' diyecektim. Kouichiyi Kiyo takip etmişti. Oda bir şeyler söylüyordu ama bana demediğinden pek bir şey anlamamıştım. Bu sırada ikilinin arkasındaki kayaların yuvarlandığını gördüm. '' Lan arkanızda kaya çabuk koşun. '' diyecektim ama dememe fırsat vermeden kayalar ikisinide ezmişti. Ezmişti dediğim böyle bir iki kırık v.s değil. Bİldiğin fıstık ezmesi gibi olmuşlardı. Ekmeğe sür ye. Tabi yamyam olmadığımdan sürmüyordum.

Kayalar üzerime gelirken aklımdan bunun ilahi adalet olduğu fikri geçiyordu. Kouichi bana sataşmıştı ve muhtemelen Kiyoda arkamdan konuşmuştu. SOnucuu ise belliydi. Tanrının sevgili kulu olduğumdan böyle olmuştu. Belkide gerçekte bir peygamberdim. Karma denen şey gerçekten var olan bir şeydi demek ki. Peygambersem bu kayalar niye hala geliyor. Dursanıza amq. Duracakları yoktu. En iyisi topuklamak. Ayaklarımdaki çağra bağını kesmeden sol çapraz aşağıya doğru tüm hızımla koşacaktım. Koşarkende gerekli el mühürlerini yapıp Raiton no Yoroi tekniğimi uygalayacaktım. Bu sayede hızımı artırabilirdim. Koşarken bağırarak '' Lan piç kayalar. Dursanıza lan artık. Kouichi piçi ezildi. Artık gerek yok size. Durun amq. '' diyecektim. Amacım basitti. Çapraza giderek kayaların yolundan çekilmeye çalışacaktım.

Ben dümdüz geliyor derken ayağıyla çakra bağını Koucihi gibi yapmıyor anlamında demek istemiştim.

[Kouichi Natsume]

Amına koyim! Ne oluyor lan. Sokuk Tatsuya. Senin götünü eşekler siksin hemi. At kafasına bak ya. Sıçtı domuzun doğurduğu. Ulan pislik herifin teki olduğunu biliyordum da, bu kadar pislik olduğunu bilmiyordum. Allahım bu ne böyle diye tepki bir tepki göstermeyecektim. İnince Tatsuya'yı anasından doğduğuna pişman edecektim. Iyyğğk. İğrenç herif. Ne desem boş buna. Düşünüyorum da, hiçbir kelime buna uymaz. Hepsi kifayetsiz kalır. Ama böyle olmasına rağmen, içimden ana avrat sövmek geliyor. Abi ben dayanamayacağım sanırım. Cidden dayanamayacağım. Tanıdığım birine bunu yapmak istemiyorum. Ama kendimi durduramıyorum. "TATSUYA SENİ OROSPU ÇOCUĞU! SENİN SÜLALENİ SİKEYİM. SENİ DOĞURANI SİKEYİM. SENİN GELMİŞİNİ, GEÇMİŞİNİ SİKEYİM. GEÇECEĞİN YOLU SİKEYİM. SENİ YAKALARSAM, GÖTÜNÜ SİKECEM. PİÇ LİSELİ!". diye bağıra bağıra küfür edecektim. Belki böyle yaparak bir nebze sinirimi atabilirdim. Adın batsın Tatsuya. Seni doğuran aileyi görmek isterdim. Nasıl bir insandan, böyle hayvan oğlu hayvan çıkabilir ki? Belki, bir ihtimal. Babası farklı bir şeydir... Eşek, at? Ya da daha kötüsü. Belki bir uzaylı. Ulan iyice iğrendim sokuk heriften. Midem bulandı. Kusacağım şimdi. Bok ile karışıp, bulamaç olacak. Öğğgkk ne diyorum ben. İyice midem bulandı. Harbiden bulandı. Belki beklersem kayalardan biri beni ezer. Sonra ölürüm de, iğrençlikten kurtulmuş olurum. Öyle bir negatif etki yarattı bu durum bende. Anasını satayım ya! Öncelikli hedefim olan, boktan uzaklaşmayı başarmıştım. Tabii sonra derin bir nefes çekmiştim. Sonra da Kiyo'ya; "Oh be! Dünya varmış." diyecektim. Niye böyle bir şey dediğimi bilmiyorum. Fakat, kendimi nedense çok daha huzurlu, mutlu ve rahatlamış hissediyordum.

Şu kaka muhabbetini siktir edip aklımdan çıkaralı pek fazla olmamıştı. Bir daha anmıştım şimdi o iğrenç şeyi. Her neyse, bir daha olmayacaktı zaten. Bu konuyu burada kapatıyorum. Deli bir insanın neler yapabileceği konusunda artık bir fikir sahibiyim. Her şeyi yapabilirdi orospu çocukları. Elinin altında olan, becerebilecekleri her şeyi yaparlardı. Bu yüzden onlardan uzak durmam gerekiyordu. Olabildiğince uzak duracaktım. Hepsine lanet edecektim. Belki bu düşüncelerim ebediyen öyle olacaktı. Belki de hemen sönecekti. Ama şu an düşündüklerim bunlar. Çok sinirliyim. Ya da sinirliydim diyeyim. Şimdi biraz yatışmış olabilir sinirlerim. Zor sinirlenirim. Ve kolay sönerim. Öyle acayip bir tipim. Ama kendimi sevdiğim için problem yok. Çünkü ben kendimi her halimle kabul ediyorum. Zaten sinirleri hemen zıplayan insanlardan pek hazzetmiyordum. O ne öyle, bir anda dolaptan, güneşe çıkmış termometre gibi. Bu arada biliyorum, çok yaratıcıyım. Böyle değişik şeyler söylemek, arada akıl oyunları oynamak ilgi alanlarımdaydı. Öyle işte. Onu bunu bırakayım da, bu piç ortalıkta gözükmüyor artık. Tatsuya'dan bahsediyorum. Ne olduysa birden yok oldu gavat. Aman ne olmuşsa olmuş. Umurumda değil. İbne kılıklı herif ile biraz daha fazla aynı ortamı paylaşmak istemiyordum. Şu görev bitsin, tek istediğim o. Bitince ondan olabildiğince uzak durabilirdim. Bu küçükken bu kadar da aptal değildi. Böyle görgüsüz, gerizakalı, sokuk değildi. Belki de öyleydi. Ama böyle davranmadığı çok aşikardı. Beynimin içinde geçmiş anıları karıştırabiliyordum. Pek düzgün anılar değildi anlayacağınız gibi. Ama bu kadar kötü de değildi. Belki vardır, kötü bir şeyler. Ama o an gelmemiştir kötü bir şey diye. Sonra unutup gitmişimdir.

Neyse, önemli değil. Önemi yok. Amacı da yok. Sıkıntı veren bir durum. Ne emmeye, ne gömmeye gelen biri. Ben bir şey yapamam. Elimden bir şey gelmez. Artık iki kişi kaldığımıza göre, kaptanlık gibi bir şey için çabalamama gerekte yok. Bir kişinin kaptanı olamazdım. Böylesi çok saçma ve işe yaramaz gelirdi bana. Boşa uğraş diye tanımlayabilirdim. Hatta öyle de tanımlıyordum. O yüzden böyle bir şeyi yapmaya kalkışmayacaktım, en başından dediğim gibi. Öyleyse ne yapmam gerektiğini biliyorum. Az önce ki dikkatimle yürümeye devam edecektim. Derken, bir çığlık sesi geliyordu. Ama ne çığlık. Duyunca kusasım gelmişti. Tatsuya idi bu. Çığlık tekrarlanıyordu. Ve yeniden çınlıyordu kulağımda. İğrenç herif. Yine ne piçlik peşinde bilmiyorum. Ama bu sefer işe yaramayacağı kesin. Ne bok yiyorsa, tek başına yapabilir. Biz ikimiz normal bir şekilde yürümemize devam edecektim. İkimiz dedim, Kiyo'yu da ikna edecektim. Yürümeye devam etme konusunda. İkna etmek için de; "Bir delinin haykırışları bunlar. Delice hareketler yapıyor. Bizi kendine çekmeye çalışıyor kendince. Beyin fakiri işte. Ne beklersin ki? Sen de, sakın kanma ona. Biz aynı tempoda yürümeye devam edelim. Temiz havayı içine derin derin çek. Rahatlatır, en azından beni rahatlatıyor." diyecektim. Sonunda da hafiftan sırıtmaya çalışacaktım. Tabii sırıtmak bana göre değildi. Ben öyle biri değilim abi. Sırıtamam. Sadece moral vermeye çalışıyordum çocuğa. Amacım bu, başka bir şey değil. Neyse, yürümeye devam.

Out: Bayağı uykusuzum. Ve biraz da açım. Yazdım öyle işte. Kötüyse, kusura bakmayın.

[Shiomiya Kiyo]

Ben tepki verdikten sonra Natsume fark ediyor sanırım yapılan iğrençliği.

Ben bağırıp çağırmayayım, kayaları yerinden hoplatmayayım dedikçe bu ikisi çıldırıyorlar. Neyse ki takip ettiğim Natsume, diğer üretim hatası arkadaşa göre daha aklı başı yerinde, bir de bağırmasa çok daha iyi olacak. "Abicim, tamam, sakin, bağırma bak kayalar falan, hoş olmuyor." Demiştim ki bağırmasını kesmiş, bana dönüp rahatladığını söylemişti. Mal gibi kıkırdamaya başladım, kıkırdamam, sesini bastırmak için karnıma baskı yapmak zorunda kaldığım bir kahkahaya dönüşmüştü ki, acı bir çığlık beni kendime getirdi. Ani çığlığın erdiği panik ile çakramı ayaklarımda toplama gereği duydum. O kadar gürültüye zeminin isyan etmeye başladığını düşünerek etrafıma baktım ancak, ne hareketlenmiş bir kaya ne de kaymakta olan bir toprak vardı. Aşağıya baktığımda ise, Sheneru Shen misali topukları götüne vura vura koşan takım arkadaşımı gördüm.

"Bu... Salak.. Ne yapıyor gene?" diyerek dizlerimi kırıp yere çömeldim, ellerimi yüzüme kapatıp kısa bir süre o şekilde sakinleşmeye çalıştım. "Ulan, bir yakalarsam seni, hele bir yakalayayım... Bacağını skcm...mnakycm.." diye söylene söylene geri kalktım ancak hala nefes nefeseyim, hala paniğim! Paniğimi görmüş olacak ki Natsume konuşmaya, salak herifin yaptığı şeyi açıklayarak yürümeye devam etmemiz gerektiğini söyledi. Yürümekten kısa bir süreliğine vazgeçmiştim doğru, ama ne böyle durmaya ne de aptal herifin peşinden koşmaya niyetim vardı. Dediği gibi derin bir nefes aldım ve peşinden ilerlemeye devam ettim. Her ne kadar zamanında üstüme işemiş de olsa, şu an moral veriyor olması sayesinde paniğim uçup gitmişti kısa bir sürede.

"Bu salağı... Yakalayalım, dövelim. Bir güzel dövelim ama, bayılsın şerefsiz. Handa uyandırırız, dönerken bir daha bayıltırız." Hala koşmakta olan manyağa tekrar baktım. Bunu nasıl yakalayacağız biz? Yakalasak bile nasıl zaptedeceğiz? "Ya da, siktir et, şuna bak nasıl koşuyor! Dağın eteğine yanaştı bile şerefsiz." Tekrar kıkırdadım, bu sefer kahkahaya dönüşmesine izin vermeden. Yürümeye devam ederken fark ettim ki, çakra bağımı hala kesmedim, sanırım, kesmeye de niyetim yok. "Kalsın böyle..." diye kendi kendime mırıldandım. Natsume ile aynı hızda kalmaya dikkat ederek ilerlemeye devam ettim. Ne me lazım, bu gürültü patırtıdan sonra ne zeminden ayrılmak isterim, ne de önde veya arkada kalmak.

[GM - Naruto]

Tatsuya: Raiton no Yoroi’yi aktif hale getirmenle, vücudunu durmadan cızırdayan bir elektrik akımı kaplıyor ve bu elektrik akımı sinirleri müdahale ederek, seni olduğundan daha hızlı bir hale getiriyor. Arkandan gelmekte olan kayalardan kaçmak adına son sürat çaprazlamasına aşağıya inmeye başlıyorsun. Ancak sen hızlandıkça kayalar da hızlanıyor ve bir türlü aradaki mesafeyi açamıyorsun. Bu şekilde dağın eteklerine iniyor, oradan da dümdüz ilerlemeye devam ediyorsun, nereye gittiğini bile önemsemeden. Arkandan gelen kayalar da seni takibe son sürat devam ederken, aranızdaki farkın giderek kapandığını görüyorsun. Hızın oldukça hızlı olmasına rağmen, kayaların kazandıkları ivme ile takibin sürdüğünü söylemek mümkün. Bu halde ilerlemen de sürüyor ve nereye gittiğine dair en ufak bir fikrin de yok. Ancak kayalar hala arkanda ve hala koşmak, kaçmak zorundasın. Her ne kadar dağda çapraza giderek kayalardan kurtulmayı düşünmüş olsan da, şu an için planının başarılı olduğu söylenemez.

Etrafın ise, şu an için olabildiğince boşluk. Ne bir ağaç ne de bir yapı bulunuyor. Zemin sert toprak ancak yer yer kumlaşmış bölgeler de yok değil. Etrafında arkasına sığınabileceğin bir yerde de bulunmamakta. Tamamen boş bir düzlüğün içinde koşmaktasın.

Kouchi ve Kiyo: Tatsuya’nın anlamsız hızlanışına ikiniz de pek kafa yormuyorsunuz ve bir süre sonra Tatsuya’nın gözden kayboluşunu adeta zevkle izliyorsunuz. İçinizde nasıl olsa dağın eteğinde, en olmadı düzlük bir yerde karşılaşacağınız ihtimali bulunuyor, ancak kısa bir süre sonra olayların farklı boyutlarda olduğunu görüyorsunuz. Dağın eteklerini de inip, düzlüğe vardığınızda, Tatsuya’ya dair hiçbir iz göremiyorsunuz ortalıkta. Zeminin sert toprak olması da ayak izi ihtimalini ortadan kaldırıyor. Bu anda bir seçim yapmanız gerektiğini fark ediyorsunuz. Ya görev için aklınızdaki güzergaha devam edeceksiniz veya Tatsuya’yı arayacaksınız.

[Kouichi Natsume]

Az önce bir sürü şey oldu. Biraz sinirlendim, biraz üşüdüm. Ama bayağı midem bulandı. Belki sinirlerim, birazdan fazla olmuştur. Ama sinirlendiğim bir gerçek. Tabii üşüdüğüm de. Böyle olmasına rağmen her şey, yine de göreve odaklandım. Aslında görevi pek önemsemiyordum. Ama bana verilen bir işi, en iyi şekilde yapmak gibi aptalca bir alışkanlığım var. Bu yüzden kafamı bir ara sikmek istiyorum. Daha doğrusu beynimi. Tüm her şey, ondan çıkıyor. Adam olması lazım. Belki o zaman beni düşünür, yaptığı seçimlerde. Ya da yapacağı şeylerde. Hep, zorlandım bir şeyler ile uğraşırken. Geçen de, ibne bir ayı, beni bir güzel benzetmişti. Bizim köyün Jounin'iymiş. Öyle dedi bana. Muhtemelen de öyledir. Beni dövdükten sonra, hastaneye götürdü. Nasıl açıkladı bu durumu, bilemiyorum. Ama duyduğum tek pişmanlık, pardon... Tek değil. Bir sayısından fazla. O adam ile dövüşmek ilk pişmanlığım olabilirdi. İkincisi ise, o arabanın içine bakamam. Amına koyim ya. Hala merak ediyorum. Ne vardı o soktuğum arabasında ya? Arabaya bakamamak en büyük pişmanlığımdı sanırım. Bak düşününce, darlandım. O adamı bir ara bulup, sormam lazımdı. Her ne kadar adamın, ağzını yüzünü sikesim gelse de. Bu arada adam diyorum. Yanlış anlaşılma olmasın. Adam değildi. Tam bir ayıydı. Kozmosun ayısı hem de. Bizim Tatsuya da, kozmosun delisi. Bütün her şey kozmosun yüzünden oluyordu. Amınıskim. Kozmosa küfür etmek gibi bir amacım yok. Sonra siker belamı. O yüzden gereksiz aksiyona gerek yok. İçimden sövsem acaba bilir miydi? Denemek lazım. Denersem öğrenebilirim. Ama korkuyorum. Korkmama rağmen, edeceğim. Götünü eşekler siksin kozmos. Bu kadar işte. Rahatladım mı? Belki, ama korkumun üstüne gittim. Asıl önemli nokta o. Zaten şu an içimde, pek küfür etme isteği kalmadı. Sıkıldım sanırım. Tabii kısa bir süreliğine. Bırakılır mı yav küfür? Bırakılmaz tabii ki de. Benim için öyle. Ama başkaları için nasıl bir şeydir bilemem.

Küfür konusunun üstünü çizersem, elimde yola koyulmuş ben kalıyorum. Bir de Kiyo tabii. O çocuğun adını her söylediğim zaman, dilim Shiyo diye okumaya zorluyor. Amına koyim. Bir gün yanlışlıkla Shiyo diyeceğim, ama ne zaman. Bunu ben de bilmiyorum şahsen. Ama diyeceğimden eminim. İşim karıştırma veya yanlış söyleme olayından ölesiye nefret ederim. Hatta benim ismimi karıştıranları boğup öldüresim, sikip gebertesim var. O derece kılım bu olaya. O yüzden dikkat ederim bu tür şeylere. Bana yapılmasını istemediğim bir şeyi, başkasına yapmam çoğunlukla. Eğer yapmışsam da, pek takmam bu durumu. Sonuçta bunu yapan kişi benim. Kendime biraz müsamaha gösterebilirdim. Evet, bunu yapabilirdim. Birçok kez de yaptım. Her neyse, konuya nereden girdim, nereden çıktım. Yürüyorum demiştim. Hemi de, Tatsuya eşeği olmadan. Çok iyiydi böyle. Çok güzeldi. On numaraydı. Beş yıldızdı. Öyleydi işte. Ne kadar güzel bir durumu gösteren, cümle veya kelime varsa hepsinden işte. Ulan ben harbiden bu Tatsuya'yı kıl olmuşum. Aslında özünde iyi çocuk. Severim de, belki sevmeyebilirim de. Ama deli olmasa, iyi biri olurdu diye düşünüyorum. Aslında suç onda da değil bence. Onu shinobi yapanda. Onu shinobi yapan, akademiden mezun edenin götünü sikmek lazım. Bir de chuunin olmuş. Hay amına koyim. Sıçarak falan mı geçti acaba chuunin sınavını göt? Valla beklerim. Rakibi karı falan olmuş olabilir. İğrendirip kızı, egale etmiştir. Yani olabilitesi olan, bir ihtimal bu bence. Neden olmasın ki? Delidir, ne yapsa yeridir sözünü boşuna söylememişler bence. Deli işte amk. Her boku beklersin. Bok bile yapıyor yani. O derece. Acaba şimdi ne yapıyordur? Bence tek düşündüğü ibnelik yapmaktır. Ya da benim sinirimi hoplatacak şeyler. Çünkü başka bir bok yaptığı yok öküzün. Yol boyunca, sinir katsayımı artırıyor. Önceden demiştim sanırım. Ben kolay kolay sinirlenmem. Sinir katsayım, diğer insanlara göre daha düşüktür. Benim başlangıç değerim 0.5 ise, diğerlerinin ki 1 'dir. O derece yani.

Bu konuları bir kenara bırakırsam. Yolculuğumun sıkıntılı tarafının bittiğini görebiliyordum. Kör değildim amk. Dağlık alandan çıkabilmiştik sonunda. Hem de kazasız, belasız. Aslında kaza da, bela da var biraz. Ama pek geçerli sayılmayabilirdi. Tatsuya'nın yaptığı şey, kaza olarak sayılabilirdi. Tatsuya'nın kendisi de, bela olabilirdi. Yani böyle bir şey işte. Her neyse, indik biz. İyi, güzel, hoşta ortalıkta kimse yok. Bu yarrakkafa nerede? Burada bizi bekler diye düşündüm. Ben biliyorum. Kesin bir hınzırlık düşünüyor Tatsuya piçi. Onun amınıkıyım ben. Piç çocuk. Götverenin teki zaten. Ne beklenir ki? Ne yapıyorsa, ona yakalanmayacaktım. Sikimde bile değildi. Düm düz yoluma devam edecektim. Evet, bunu yapacaktım. Bir yerlere bakıp, onun yaptığı şeylere bulaşmayacaktım. Görevimi yapmam lazımdı. Zaten eğer az mantık yürütmüş ise, o da görevi yapmaya çalışırdı. Gerçi onda mantık ne arar? Kafasının içinde, beyin yoktu. Başka bir şey var. Belki saman, belki de ot. Belki de bom boştu. Gerizekalılıkta master yapmıştı. Doktora falan. Doçent gerizekalı olmuştur. Bir 5 sene sonra da, otomatikman profesörlüğü gelirdi sanırım. Gerizekalı profesörü, hmm... Kulağa hoş geliyor. Olabilirdi ya. Neyse, Tatsuya'dan çok söz ettim. Yola devam edeyim. Ama önce Kiyo'ya şu durum için ne yapmamız gerektiğini söyleyeyim. "Kiyo, bence yola devam edelim. O bize yetişir arkada kaldıysa. Eğer ilerliyorsa da, onu eninde sonunda yakalarız. En iyi seçenek göreve devam etmek bence." diyecektim sonra ileri doğru birkaç adım atacaktım. Kiyo'nun da arkamdan geldiğine emin olduktan sonra, ilerleyişime devam edecektim. Bunun yanlış olduğunu bilsem de, umarım Tatsuya'yı çok geç bulurdum. Onsuz bir yolculuk iyi olabilirdi. Eğer böyle şeyler yapmaya devam ederse, nefretimi kazanabilirdi. O yüzden en iyisi uzak durmak bir süre ondan. Sonra eski rutinliğimize geri döneriz.

[Shiomiya Kiyo]

Sessizce yürüyorum Natsume'nin yanında. Arada bir de hayatın kazığını beyninden yemiş takım arkadaşımın ardından bakıyorum ama artık görememeye de başladım kendisini. Düşünüyorum da... Takım arkadaşlarımdan birinin bu şekilde davranmış olması oldukça sinirlerimi bozmalıydı, ama aksine 'kurtulmuş' hissediyorum. Eskiden, daha doğrusu kısa bir vakit öncesine kadar, en ufak görevlerde bile takımda anlaşmazlık ve kopukluk olmaması için uğraşan biriyken, şimdi takım arkadaşlarımdan birinden 'kurtulmuş' hissetmek utandırmalıydı beni. Utanıyor muyum peki? Bir bakayım. I-ıh. Adam önümde sıçtı yahu, neden utanayım? O utansın, kader utansın!

Dağın yamacına yaklaştıkça mide bulandırıcı bakış açısı da daha katlanılabilir bir hale gelmeye başladı. Öyle ki, adamdan kurtulmuş olmanın da etkisi eklenince hem zırt pırt panik olmaktan kurtuldum, hem de çakramı ayaklarıma göndermeyi kestim. Sonlara doğru seke seke indim bile diyebilirim. Keyfim yerine gelmeye başladı! Natsume ile iki laf mı etsem acaba? Ama çok düşünceli görünüyor. Ne düşünüyor acaba. Tatsuya'yı düşünmüyordur umarım, öyle adam düşünülür mü hiç? Düşünmesin bence. Güzel şeylere odaklasın kendini, mesela görevden sonra alacağımız paracıkları düşünsün. Di mi ama? "Naaaaatsu! Köye dönünce ne yapacaksın bakalım? Ben sanırım yeni bir ev aramaya devam edeceğim. Normalde kiralık bir odada kalıyordum ama ev sahibem kovdu bir kaç gün önce. Karı kız meselesine döndü olay. Hiç de sevmem bu mevzuları biliyor musun?" Ellerimi başımın arkasında birleştirerek yürümeye devam ettim, yamacı geçmiş, düzlüğe varmıştık artık. "Köyde ev aramadığım yer kalmadı, bulduklarım aşırı derecede pahalı. Ne oluyor, göçmenler falan mı geliyor köye de bu kadar arttı ev fiyatları, anlamış değilim!" İndirdim ellerimi, gözlerim ile vidası gevşek takım arkadaşımı arıyorum. "Umarım bu görev için güzel bir ücret alırız. Dardayım darda!" Gözlerim Tatsuya'yı bulamıyor. "O değil de, bu dingil nerelerde?"

Bir süre hem Tatsuya'nın etraftan çıkmasını bekleyerek, hem de kendisine dair bir iz arayarak yürüdük ama adam yok! Nasıl koştuysa ibine, iz bile bırakmamış. "Lan, cidden kaçmış şerefsiz!" Ben ciddi ciddi aşağıda falan bekler, önümüze kusarak veya sıçarak atlar, köydeki yüksek rütbelilere bağıra bağıra küfür eder diye bekliyordum ama bildiğin yok, ciddi yok, valla billa yok. Neden yok? Benim gibi, Natsume de farkında tabii ki de durumun, yola devam etmemiz gerektiğini söyledi. Haklı aslında ama, vakit gereksiz vicdan yapma vakti sayın seyirciler. Takım arkadaşımı geri de mi bırakacağım? Tamam demin utanmıyorum demiş, sövmüş olabilirim ama o vakit, aşağıdan fırlayacağını düşünüyordum adamın. "Abi ne bileyim... Ya bir şey gelirse başına bu salağın? Başımıza kalabilir. Cidden bilemedim...." dedim düşünceli düşünceli.

Öte yandan, vakit geçiyor. Adamın korkutmaları, biyolojik ihtiyaçları, yamaçtan götüm götüm inmek derken, planlanılan vakte ancak uyarız diye düşünüyorum eğer şu an devam edersek. Olabildiğince hızlı bitirmemiz söylenmişti görevi, değil mi? Köye vaktinden geç dönüp "Arkadaş kaçtı da, onu ararken geciktirdik görevi." demek görev ahlakıma uymaz. Her şeyi geçtim; aramaya kalkışmak boşuna tehlike de almak! Sanırım kararımı verdim değil mi? Verdim. Neyse ki vermem kısa sürdü.

"Tamam tamam, aynen devam ediyoruz. Umarım başını çaresine bakar veya dediğin gibi, bir şekilde karşımıza çıkar."

[Shou Tatsuya]

Ulan günümüz sıkıcı geçiyor dedik pat diye kayalar yuvarlandı. Yukarıdaki beni çok mu seviyor yoksa komik şakalar mı yapıyor anlamadım. İşin tek iyi yanı bana deli diyen Kouichi'nin ezilmesiydi. Aslında azıcık üzülmüştüm ama azıcık. Hak ettiğini bulmuştu ibne. Geri dönüp üstünü karıştırayım. Para falan çıkar. Malum maddi durumumuz iyi değil. Ailem zengin sayılır aslında ama 5 kuruş koklatmıyorlar. Hep bizim moruğun işleri bunlar. Onun yüzünden bu durumdayım ya. O shinobi yapmıştı beni. Gerçi shinobi olmasam ne olurdum bende bilmiyorum. Tinerci olurdum sanırım. Sonuçta ya Shinobi ya Tinerci olurdun. O sözünde aslı farklıydı ama neyse. Yarı yarıya doğru kullandım sözü. Etrafta bomboş arkadaş. Demiki dağa taşa bile hasret kaldım. Bizim köy hep böyle işte. Bir yolumuz, bir fışkiyemiz bile yok. O değilde bu kayalar benim tuvaletimi yaptığım yerin üstünden geçmişti. Bu kayaların bokla kaplandı demekti. Sonrada bu ikiliyi ezmişti. Kanlarına dışkım bulaşmıştı. Yada tam terside olabilir. Hangisi doğruydu bilemiyorum. Gidip bakmak lazım. Tabi şu kayalardan kurtulduktan sonra.

Üzerime gelen kayalardan jutsumu kullanıp jet gibi kaçmıştım. En azından bir saniye belki bir milisaniye için böyle olmuştu. Ama kayalar hemen hızıma adapte olmuştu. Sanki benle aynı hızda hareket ediyor ibneler. Etrafta bir ağaç yada yükseltide yok ki üstüne çıkıp saklanayım. İşimiz zor yani. Ne yapmalı ne yapmalı? Gidip kayaya kafamı atsam. Bir taijutsu hocam vardı. Kayalara kafa atıp un ufak ederdi. Hemde bu peşimdekilerden kat kat büyüklerine. Ama onun stili pek bana uygun değildi. Zaten o yüzden eğitimin 2. ayında bırakmıştı beni. İyide ücret alıyordu. Demekki bu konuda o kadar yeteneksizmişim ki adam parayı pulu önemsememiş bırakmış. Tabi bunda ona yaptığım günlük şakalarda etkiliydi. Bu kadar koşuşturmaca beni acıktırdı. Şuradan kurutlmayı becerirsem gidip ezilenlerin çantasını karıştırayım. Onların hakkınıda ben alırım. Ziyafet çekerim kendime. Tabi önce kurtulmak gerekir.

Etrafımın dümdüz olması, fazla bir jutsumun olamamsı, kayaların hızıma yetişmesi ve epey yakınıma gelmeleri dolayısıyla fazla bir seçeneğim yoktu. Önce tüm sınırlarımı zorlayıp depara kalkacaktım. Çıkabileceğim en yüksek hıza çıkacaktım. Etraf dümdüz olduğundan çokta zor olmazdı. Daha sonra bir U dönüşü yapıp dağa doğru yönelecektim. Tabi taşlarla yüz yüze olacaktım ama düz arazide olduğumdan rahat hareket edebilirdim. Amacım çevikliğimi kullanıp taşların arasından sıyrılmaktı. Epey büyük taşlardı. Aralarından geçebileceğim boşluklar vardır. Dib dibede gitmiyor taşlar. Eğer öyle gitseler bir birlerine sürtünüp dururlardı. Ayrıca bunlar akıllı taş değil beni takip edemez. Ama ederse kötü olurdu. Ama etmez. Yıllardır bu dağın taşın içinde yaşıyorum daha akıllı taşları ne görmüştüm ne duymuştum. Neyse taşlardan kurtulursam dümdüz geriye geldiğim yere koşacaktım. Bir yere sapmadan dümdüz koştuğumdan geldiğim yönü bulmak konusudna bir sıkıntım yoktu. Ayrıca önümde kocaman bir dağ vardı. Onu böyle boş bir arazide gözden kaçırmak imkansızdı. Dağ çok büyüktü inmesi bile çok uzun sürüyordu. Taşlardan kurtulduktan sonra jutsumu kapatacaktım.