[Kusa] Nilüfer

[Miyahara Miharu]

Evin, sıra dışı bahçesinde sümüğünü yiyen çocuğu yalnız bıraktıktan sonra Megumi'yi de peşine takarak iki katlı yapının içine ilk adımını attı genç chuunin. İlk bakışta, ortam her ne kadar alışıldık japon mimarisine sahipmiş gibi gözükse de evin sıradan bir apartman dairesinden fiyat olarak kat be kat daha iyi durumda olduğu anlaşılabiliyordu. Ayrıca geniş ve rahat tek bir salondan oluşuyordu giriş kapısının açıldığı bölüm. İnsanın gözünü ağrıtabilecek detaylardan kaçınıldığı belli oluyordu. Salonun tam ortasına yerleştirilmiş masanın ev sahipleri tarafından geniş salonun küçük gözükmesi için konulmuş bir dekor olduğunu düşündü Miharu. Soldaki kapalı kapı ise gizemini korumaktaydı şu an için. Büyük ihtimalle kapının arkasındaki oda bir mutfaktan ibaretti ama Miharu, cinayeti çözmek istiyorsa evin her köşesini dikkatli bir şekilde incelemesi gerektiğinin de bilincindeydi. Belki ilk olarak o odaya girmeyi tercih etmeyecekti ama kesinlikle kapısı kapalı o oda da araştıracağı yerlerden birisi olacaktı.

Masanın üzerine yerleştirilen Tengu figürlerine odaklandı odayı kaba taslak inceledikten sonra da. Tengular hakkında pek bir şey bilmiyordu genç kız. Sadece isim olarak duymuştu bu hayali varlıkları ve gerçekliklerinin şu ana kadar kanıtlanamadığının da farkındaydı. Bu yüzden inanmak istemiyordu bu tür yaratıkların varlığına. Her ne kadar toplumdaki çoğu insan bu yaratıkların varlığına inanıyor olsa bile Miharu, bu düşüncelerden nasibini almamış birisiydi. Ardından da gözlerini duvarlara doğru kaydırdı. Salonun her tarafı ünlü insanların sözlerinin yazılı olduğu parşömenler ile kaplanmıştı. Kantou bayırına ait huzur verici, güzel bir manzara resmi de eşlik ediyordu duvardaki parşömenlerin yalnızlığına.

Megumi'nin defterinden çıkan hışırtı ile kendine geldi. Oluşturulan düzene aykırı bir şeyler bulmaya o kadar çok odaklanmıştı ki unutmuştu pembe saçlı kızın yanında olduğunu. Elinde tuttuğu kalem ile defterine bir şeyler yazarken bekledi Megumi'yi. Sonra da kızın kendisine doğru uzattığı sayfada yazanları okudu ağır ağır. "Ben burada kalıp içeriye biraz daha bakayım istersen. Hem, bir sorun olursa seslenirsin."
Kızın kendisine söylediği şeyleri birkaç saniye aklında tarttıktan sonra onaylarcasına başını salladı birkaç kez. Aynı zamanda da soğukkanlılıkla "Tamam. Ben de yukarıya göz gezdireyim o zaman." diyebildi. Eğer Megumi bu katı incelemeyi tercih ettiyse Miharu'ya da üst kata göz atma görevi düşüyordu. İkinci kattaki her yere gelişi güzel göz atıp cesedin nerede olduğunu bulacaktı öncelikle. Sonra da cesedin bulunduğu kısım başta olmak üzere bütün odaları görebildiği en ince ayrıntıya kadar inceleyecekti.

İstemeye istemeye merdivenlere doğru yöneldi. Bu kadar kısa süre içerisinde bir başka cesedi görmeyi midesinin kaldırıp kaldırmayacağını bilmiyordu. En son görevinde iki insanın ölümünü çaresizce izlemişti. Hayal etmeye başladı merdivenleri birer ikişer çıkarken. Yerde yatan, kanlar içinde kalmış, belki de biraz darp edilmiş bir ceset karşılayacaktı onu. Başını, birkaç kez sağa sola sallayıp kurtulmaya çalıştı bu iğrenç düşüncelerden. Dayanıklı olması gerektiğinin bilincindeydi. Bu görevi de başarısızlıkla sonuçlanırsa adının iyice kötüye çıkacağını biliyordu.

[Darai Osui]

Sorduğu soruya aldığı cevap istediği gibi olmasa bile bu moralini bozmamıştı Osui'nin. Evet ceset göremeyecekti belki ama kızların kendinden kaçışını görmek onu eylendiriyordu. Gülmesine hakim olamıyyordu. Yüzünde bir sırıtış ile kıs kıs gülüyordu onlrın arkasından. Artık dilediği gibi pislik yapailecekti ve işte buna sevinmişti. Gerçi Pislik yaparken bir başkasının onu görmesi daha zevkli olurdu ama nasıl olsa eninde sonunda birleşeceklerdi ve göreceklerdi.

İlk iş olarak Bahçeye göz gezdirdi. Başkalarının güzel diyebileceği sakin bir yerdi. Bir tanbe pembe sakura ağacı vardı süs için konmuş herkes ona bakıp rahatlıyordu. Osui için ise eğlenceli kısım O sakurta ağacı değil onun altında biriken çamur yığınıydı. Fakat eğlenmek için çok az bir miktardı. Osui çamur yığınının yanına gittikten sonra Hedoro No Jutsu uygulayıp çamur miktarını artırmak için ağacın altına çamur kusacaktı.

İlk zamanlarında bu jutsuyu yapmak ona daha çok keyif veriyordu. O zamanlar ağzından çıkan çamura kusmuk da eklendiğinden oluşan maddeyi ve kokuyu çok seviyordu. Fakat artık vucudu bu çamur kusma işine alıştığından sadece çamur çıkıyordu. Bu da iyiydi ama çamurla kusmuğun birleşimi ona daha çok zevk veriyordu.

ne yazacağımı çok düşündüm en fazla bu çıktı.

[GM - Naruto]

Kapalı konu

Mekan tasvirlerinde çok zayıfım gencolar kusra bakmayın aklınızda bir şeyler canlandıramazsam. Yani anlamazsanız muhtemelen benim suçumdur

Osui: Görevi sallayıp dışarıdaki çamura çamur katıyor, oynamaya başlıyorsun. Önce çamurdan bir hale yapıyorsun ve sakura yapraklarıyla onu dekore ediyorsun... Ardından beğenmiyor, bozup tekrar yapıyorsun, ancak bu sefer sümüklerinle dekore ederek! Kessssinlikle daha güzel oldu. Oynamaya devam ediyorsun çamurda. Kirlenmeni iplemeyerek.

Megumi: Miharu yukarı çıkınca, Tengu figürüne odaklanıyorsun. Elinle tutup incelemek istemiyorsun, sonuçta ölü birisine ait olsa da, bir sahibi var. Eğiliyorsun masaya. Yere yatacak kadar eğilmek zorunda kalıyorsun gerçi figürü yakından görebilmek için. Figür alacalı kırmızılı. Arada siyah lekemsi şeyler var, taşın dokusu olsa gerek. İki ayağını açmış ve kollarını önünde çarpı şeklinde birleştirip yüzünün önünde tutan bir pozu var. Gayet kaslı bir figür. Burnu da uzun, her Tengu figürü gibi. Hatta burnu tam olarak iki kolunun kesiştiği yerin hemen üstünde duruyor. Ellerini yumruk yapmış ve konsantre olur bir hali var. Sırtında da, alevden bir çember gözüne çarpıyor. Mükemmel bir işçilik. Her detay düşünülerek işlenilmiş. Figürün tabanında ise bir isim yazılı; "Satomi Hara, 3/218". Savaştan 20 sene önce, yani hemen hemen 50 senelik.

Odaya yöneliyorsun. Kapısını açıyor ve aşırı düzenli bir mutfak ile karşılaşıyorsun. U şekinde bir tezgâh stili var. Hani, bir kız olarak yemek pişirme duyguların kabarıyor, o derece. Kapının hemen yanındaki çöpte ise "Makkarunekkusu" diye iki adet paket görüyorsun, biri mantarlı biri peynirli. Ne olduğu hakkında bir fikrin yok, o yüzden pas geçiyor ve ortalığı inceliyorsun.

Miharu: Köşedeki merdivenden çıktığında, seni 7 metre genişliğinde, 2 metre uzunluğunda bir aşırı derecede dar bir oda karşılıyor. Sadece bir kapı var 7 metrelik geniş kısımda, başka hiç bir şey yok. Duvarlardaki bir kaç tablo dışında. Giriyorsun kapıdan. Karşına, 7 metreye 7 metrelik tek bir oda çıkıyor. Yatak odası. Ortada bir yatak var, karşı duvarda dolaplar, sol tarafta giyinmek için bir paravan, sağda ise bahçeye bakan bir pencere. Pencereden içeri sızan ışık, tam olarak yatağa yığılmış haldeki cesede vurmakta. Ceset, 30'lu yaşlarda gayet bakımlı bir erkeğe ait. Öylece, evde giyilen lacivert bir sade yukata ile uzanmış durumda. Hani, ölü olduğunu bilmesen içkiden sızıp kalmış birisi ile karıştırabilirsin. Elinde bir Nilüfer tutmakta, sıkıca. Yüzünü yastığa geçirmiş, ancak hafif sağa eğimli duruyor kafası. Ağzından akan salyalar yastığa bulaşmış. Bir kaç yemek artığı da görmüyor değilsin. Uzun, kuzgun siyahı saçları yüzünü kapatmakta. Cesedi bile asaletli adamın.

[Miyahara Miharu]

Evin katlarını Megumi ile aralarında paylaştıktan sonra üst kata çıkan merdivenlere doğru yöneldi kızıl saçlı kız. Merdivenleri birer ikişer çıkarken yukarıda nasıl bir manzara ile karşılacağını hayal ediyordu. Önce son derece dar bir oda karşıladı Miharu'yu. Duvarlara asılmış birkaç tablodan ve aynı alt katta olduğu gibi tek bir kapıdan başka bir şey yoktu bu alanda. Ağır, dikkatli adımlar ile ilerledi bu kapıya doğru başka bir seçeneği olmadığından. Aradığı cesedin o kapının arkasında olduğunun bilincindeydi ve kapı kolunu çevirirken zaman yavaşlamıştı sanki genç chuunin için.

Kapıyı açması ile birlikte yüzüne çarpan güneş ışığından kurtulmak için kirpiklerini birkaç kez açıp kapatarak gözlerinin aydınlık ortama alışmasını bekledi. Kendini iyi hissettiğinde de odadaki her eşyanın üzerinde gezdirmeye başladı yeşil bakışlarını. Önce odanın tam ortasına yerleştirilmiş yatak ve üzerindeki cansız beden çekti dikkatini. Ardından da yatağın arka tarafındaki bahçeye bakan pencere ve giriş kapısının sağında kalan paravana kaydı gözleri. Pencereden, odaya vuran güneş ışığı olayı biraz daha esrarengiz bir hale sokup özellikle cansız bedeni işaret ediyor gibi duruyordu. İster istemez kızın korkmasına sebep olmuştu bu masum durum.

Ceset, kızın otuz yaşlarda olduğunu düşündüğü bir erkeğe aitti. Üzerindeki tek renk yukata, hemen hemen herkesin evde rahat olabilmek için giydiği bir kıyafetti. Başı, yatağın üzerindeki yastığa gömülü olduğu için cesedin yüzünü görebilme fırsatına erişememişti Miharu. Her ne kadar cansız bedenin başı sağa doğru hafif bir eğim ile kendini dengelemiş olsa bile adamın uzun saçları engel oluyordu genç kızın merak ettiği yüzü görmesine. Bunlar dışında dikkat edilmesi gerekilen en önemli ayrıntı cesedin eline yerleştirilmiş nilüfer çiçeğiydi. Bu bitkinin buraya birisi tarafından getirildiğine neredeyse emindi kızıl saçlı kız. Bu işin arkasındaki örgütün simgesi olabilirdi bu çiçek ancak düşük bir ihtimal de olsa olağan dışı şeylerin gerçekleşmiş olabileceğini unutmamak gerekiyordu. Ayrıca görünürde hiç kan yoktu. Bu da adamın zehirlendiği ya da boğularak öldürüldüğünü iddaalarını güçlendiriyordu. Burada gerçekten garip olayların dönüyor olduğu bir kez fark etti Miharu.

Odaya girdikten sonra kapıyı arkasından kapatmayı tercih etmek yerine sonuna kadar açık bırakmıştı. Öncelikle paravana doğru birkaç adım attı. Amacı paravanın arka tarafına göz atıp işine yarayan herhangi bir şey bulmaktı. Sonra da bu cinayeti işleyen kişilerin bu odaya nasıl girdiklerini anlayabilmek umuduyla bahçeye açılan pencerelere doğru ilerleyecekti. Başını, pencereden dışarıya biraz sarkıtıp birisinin dışarıdan içeriye nasıl girilebileceğini araştıracaktı. Yüksek bir mevkiden bahçeye göz atmasının da bir zararı olmazdı hem. Belki de gözlerinden kaçırdıkları şeyleri görmelerine neden olurdu bulunduğu konum.

[Uehara Megumi]

Miharu merdivenlere doğru giderken, kızıl saçlarını izledi, gözden kaybolana kadar. Kız gözden kaybolur kaybolmaz sessiz adımlarla önce ilgisini gayet güzel bir biçimde çekmeyi başarmış olan tengu figürüne doğru sekmişti. Yer masasının ortasında duran, içini gıcıklayan şeyi ellemek istemiyordu, ilk önce diz çöktü yavaşça ardından ellerini yere koyup iyice eğildi figüre bakabilmek için. Kırmızılı figür nefes kesici derecede güzel yapılmıştı, fakat konsepti onu rahatsız etmeye devam ediyordu. Kırmızılarının arasında bir kaç siyah leke çarptı gözüne eğilene kadar farkedemediği. Üstünde çok durmadan sinir bozucu figürü incelemeye devam etti. Kolları, sanki ona dokunmamasını ister gibi önünde çarpı şeklindeydi, çirkin burnu ve korkunç gözleriyle birleşince sanki yüzüne "DAME" diye bağıran bir tengu duruyordu karşısında. Biraz vücudunu hareket ettirerek sırtını tam olarak görebileceği bir hale getirdi kendini. Daire şeklinde alevler, konsepti daha da korkunçlaştırıyordu. Tüyleri diken diken oldu. Bu kadar korkunç bir şey, o kadar güzel bir işçilikle yapılmıştı ki... Aynı işçilikte herhangi bir şey kendi evinde olsa bile dokunmaya kıyamazdı muhtemelen. Kalkmadan hemen önce ise mavi gözlerine küçük bir yazı dizisi çarpmıştı. "Satomi Hara, 3/218" İçinin titrediğini hissetti. Yapıldığı tarih ise bu, gerçekten inanılmaz bir biçimde saklanmıştı.

Aynı sessizlikte ayaklandı tekrar. Odada bakılacak pek fazla şey olmadığından, gözlerini duvarlarda gezdire gezdire odadaki tek kapıya doğru ilerledi. Bir yandan hala kafasını kurcalayan minicik bir ayrıntı vardı. *Koga Jun'ichi* Evet, bilindik bir isimdi. Fakat içindeki minicik bir ses yakın zamanda duyduğu bir şeyi bağırmaya çalışıyordu. *Jun'ichi* diye düşündü. Kafasını salladı kendi kendine. Çağrışım yapmıyordu. Elini kapının kenarına dayadı ve sessizce kenara çekti kapıyı. *Koga*

*KOGA*

Beyninde kısa süreli bir parıldama yaşadı. Eski Jounin. Koga Seiho. Kogu Jun'ichi. Sevgilisinin abisini döven adam. Daha doğrusu yüzünü dağıtan adam. Jounin... Acaba buraya gelen o olabilir miydi. Mutfak tezgahına doğru ilerlemeye başladı biraz dağınık bir kafa ile. *Hayır.* Burnunu kırıştırdı. *Eski Jounin Koga Seiho* Gelemezdi. Yutkundu ve kendi kendine çözdüğü bu minik gizemle duyduğu komik gururu bir kenara koydu. Gözünün önüne gelen siyah uzun saçlı adama baktı bir kaç saniye, kaşları düştü, sessiz bir iç çekti ve kafasını tekrar salladı. Bunu düşünmenin sırası değildi.

Kendi kendini ortama geri getirdiğinde kafasını kaldırıp iyice inceledi girdiği yeri. İnanılmaz düzenli, geniş bir mutfaktaydı. U şeklindeki tezgah gözlerinin açılmasına sebep olmuştu. Küçüklüğünden beri bol bol mutfakta zaman geçiren biri olarak bir an kendini mutfak malzemeleri ile tezgahın tam ortasında düşündü. Gözünün önüne ablaları, annesi ve takım arkadaşları geldi, tezgahın önünde ondan yemek bekleyen. Ellerini çıtlattı ve ince parmaklarını yumruk haline getirdi. Muhtemelen burada onun şu güne kadar sahip olduğundan çok daha güzel malzemeler vardı. Ne yazık ki vakti ve zamanı değildi. Gözünün önüne gelen ikinci resmi de sildikten sonra kafasını çevirip etrafına tam anlamıyla bir göz attı. Kapının yanında çok büyük olmayan bir çöp vardı, içi dolu bile denemezdi. İki tane küçük paket vardı içinde, çöpün içine girmeden hafifçe yaklaşarak üstündeki garp yazıyı okumaya çalıştı. Bir yandan kullanmadığı pembe dudaklarını oynatıyordu sessizce. *Ma-k-* ... *Makkaru-nekku-su* Daha önce hiç görmediği bir markaydı. Dudaklarını kapattıktan sonra bir süre daha baktı paketlere. Sadece üstlerindeki peynir ve mantar soslarını ayırt edebilmişti. En sevdiklerinden. İkisinin karışımı çok güzel olabilirdi.

Kendini kaptırdığı minik yemek-yapım dünyasından çıkmak için kafasını ve vücudunu dikleştirip yanaklarını şişirdi. Mutfağa iyice bakacaktı. Başka bir kapı görünmüyordu ortalıkta, bu yüzden tezgahın etrafında dönüp bir şeye dokunmadan inceleyecekti hızlıca. Eğer cam görürse, camdan dışarıya bakmayı es geçmeyecekti. Eğer bir sıkıntı bulamazsa dümdüz yukarı, kızıl saçlı kızın yanına çıkacaktı elinde defteri ile.

[Darai Osui]

Önce yaptığı şekli beğenmişti fakat sonra aklına daha eylenceli bir şey geldiği gerekçesiyle bu şekli de bozacaktı Osui. Çamurda sadece kale yada onun gibi şekiller yapmaktan daha fazlasıni yapacaktı.

Öncelikle yaptığı kaleyi eliylr tek darbede yıkacak ve eline yıktığı sümüklü çamurdan bir parça allacak ve elinde sıkarak vıcık vıcık edecekti. İşte bu yumuşaklığı seviyordu Osui. Ardından elinde kalan çamuru yere bırakıp kendini Çamur yığınının üstüne bırakıp yatığı yerde debelenmeye başlıyacaktı. Dışarıdan bakıldığında tıpkı bir domuzu andırıyordu pasaklı shinobi.



out: elektrik kesildi telden yazdim herkesten cooook ozur diliyorum

[GM - Naruto]

Miharu: Paravanın arkasında giyilip giyilip fırlatılmış çeşitli yukatalar var. Hepsi erkekler için. Bir kaç hakama da görüyorsun. Fırlatılıp atılsalar da gayet temizler, ancak kullanan kişinin düzensiz olduğunu haykırıyorlar. Olay ile alakalı bir şey göremiyorsun paravanın arkasında. Ardından dışarıya bakıyorsun ve Osui'nin, bahçede, ağacın dibinde domuz gibi çamurda oynadığını görüyorsun.

Camda bir zorlama farketmiyorsun, ancak bir shinobi için buradan girip çıkmak çok zor bir şey değil. Ancak kesin bir olguya varamıyorsun. Camın hemen altındaki veranda çatısının üzerindeki kaplamada ayak izleri yok.

Megumi: Makkarunekkusu'nun aklındaki o muhtemel birleşiminden gelen tadı düşünerekten çevreyi inceliyorsun, ancak ortalık aşırı derecede düzenli ve temiz, herhangi gözüne çarpan bir şey olmuyor. Ardından dışarıya bakıyorsun ve Osui'nin, bahçede, ağacın dibinde domuz gibi çamurda oynadığını görüyorsun. Yüzünü buruşturup üst kata yollanıyorsun. Bir önceki GM'likte tasvir ettiğim odayı görüyorsun. Miharu camdan aşağı bakmakta.

Osui'den şehvetli bir çamurda oynama RP'si beklemekteyim. GM olarak yazacak bir şey yok.

[Darai Osui]

Nihayet gerçek eylenceyi bulabilmişti Osui. Sümüklü çamurun içinde adeta yüüyordu. Kulaç atıyor, Yuvarlanıyor, yüzüne sürüyor hatta yiyordu. Nasıl olsa Kusmuştu bu çamuru o. Yani ağzından çıkmıştı. Ve yine ağzına dönüyordu. Ne kadar eğlendiğini anlatmaya kelimeler yetmezdi.

Çamurun içinde yuvarlandığı sırada evin içinden kendine bakan kızları da görmüş fakat onlara aldırış dahi etmemişti. Belki birazcık İğrenç bir şekilde ağzındaki çamurlarla -ki sümük de görünüyordu- yüzlerine gülümsemişti fakat sonra yeniden çamuruna dönmüştü. Hem behçede kalmasını onlar istemişti. Eğer bir duum olursa harekete geçerdi lakin hiç konuşmadıklarına göre bir durum yoktu ve eğlencesine bakabilirdi.Yeniden çamurun üzerinde yüzüstü dönüp avuçlarını çamura yerleştirdi.

Yumuşak, soğuk çamura dokunmanın verdiği his bambaşkaydı. Gerçekten bu duygu onun için paha biçilmezdi. Dışardan görenlerin onun hakkında ne düşündüğü umrunda değil gibiydi fakat aslında çok önemliydi. Onun istediği şey dışardan görelerin ona bakıp iğrenmesiydi. O bundan zevk alıyordu. Tek eğlencesi başkalarını iğrendirmekti.

Çamurun içinde yuvarlanmaktan görevi unutmuştu.

out: geçen sefer yazdığım yazıdan dolayı özür diliyorum zira rp denmezdi ama tam rpyi yazarken elektrik gidince telefondan anca o kadar yazabildim ertesi gün de yoğun olduğumdan gündüze bırakamadım.

[Miyahara Miharu]

Odayı, kapının önünden gelişi güzel süzdükten sonra paravana doğru ilerlemeye başladı arkasında herhangi bir ipucu olup olmadığını öğrenmek için. Farklı desenlerde, farklı şekillerde yukatalar ve hakamalar karşıladı onu ahşap paravanın arka tarafında. Her ne kadar gelişi güzel sağa sola atılmış olsa bile hepsinin son derece temiz olduğunu söylemesi gerekiyordu. Sanki hepsi sadece birkaç kere özenle giyildikten sonra bir daha hiç kullanılmamak üzere unutulmaya yüz tutmuş gibi yerde üst üste duruyordu. Burada işe yarar herhangi bir ipucu bulamayacağını fark ettiğinde birkaç adım geri çekilip odayı aydınlatan pencereye doğru ilerledi ağır adımlarla. Adım atarken etraftaki hiç bir şeye zarar gelmemesine dikkat ediyordu.

Vücudunu pencereden dışarıya sarkıttığında onu çamurlar içinde oyun oynayan birisi karşıladı. İlk bakışta her ne kadar çamurlar içinde kalmış bu kişinin az önceki çocuk olduğunu anlayamamış olsa bile çok uzun sürmemişti çocuğu tanıması. Ona çok basit bir görev vermişti. Bahçede birkaç tur atıp dikkatini çeken şeyleri aklının bir köşesine yazmalıydı sadece. Ama o, hem cinayete ev sahipliği yapan evin bahçesindeki doğallığı bozmuş hem de kendisine verilen görevi yerine getirmemişti. Bunu kesinlikte rapor edecekti kızıl saçlı kız. Bu çocuğun kendisi ile aynı mesleği yapıyor olmasına izin veremezdi. Her ne kadar kendisi de görevlerde pek bir başarı gösteremiyor olsa bile elinden geldiği kadar çabalıyordu kendisine söylenilenleri yerine getirebilmek için. Fakat bu çocuğun yaptığı şey, kendisine verilen görevi yerine getirmemekten ibaretti.

Pencerede herhangi bir zorlama ya da herhangi bir kırık yoktu göründüğü kadarıyla. Ancak yine de shinobilerin olağanüstü yetenekleri düşünüldüğünde bu camdan rahatça geçmenin pek de zor olmayacağını biliyordu. Veranda çatısının üzerinde de ayak izleri kalmamıştı. Her ne kadar iç güdüleri cinayeti işleyen kişinin içeriye buradan girdiğini söylüyor olsa bile bu yönde kanıt edinememişti hala. O anda arkasında beliren birisinin varlığı ile irkildi tabiki. Başını çevirip içeriye baktığında onu Megumi karşıladı. Kızın burada olması rahatlatmıştı onu az da olsa. Bir ceset ile aynı odada daha ne kadar yalnız kalabileceğini bilmiyordu. Pembe saçlı kıza doğru bir kaç adım atıp fısıldarmış gibi bir ses tonuyla konuşmaya başladı. "Anlaşılan bunu yapan kişi arkasında pek delil bırakmamış." diyecek sonra da cesede doğru eğilip adamın yüzünü kapatan saçlarını yukarı doğru kaldıracaktı yüzünü görebileceği kadar. Pek bir şey bulabileceğini düşünmüyordu ama yine de bir yara ya da bir işaret bulabileceğine dair ümitliydi.

[Uehara Megumi]

Mutfak gezisini bitirirken hala kafasında mantarlı, peynirli yemek tarifleri vardı pembe saçlı kızın. Sekerek neredeyse çıktı mutfaktan, ve kafasından çok basit bir şey geçirdi. *Birinci katta bakılacak bir şey kalmadı, diğerlerine yardım etmeli* Bu kadar saf olmaması gerektiğini çok yakında öğrenecekti. Önce en yakınında olana, Osui' ye bakmak için kapıya doğru seğirtti. Giriş kapısını aralayıp bahçeye doğru eğildi yüzünde saf bir ifade ile. Saf ifadesi taşlaşana kadar her şey güzeldi. Taşlaştı, çünkü dışarıya baktığı manzara son dönemlerde görmeye alışık bir manzara değildi. Etrafta gördüğü çocukların, kirli olma ihtimalleri her zaman vardı. Çünkü onlar çocuktu, dışarıda sadece eğlenmek için koşturur, yıkama, yıkanma gibi o yaşta pek dertleri olmadığından minik çamur kütlelerine atlar, ya da sularda zıplarladı. Genellikle sadece bir miktar çim lekesi, biraz kurumuş çamur ve saçlarındaki bol tozla geri dönerlerdi. Ama hayatında böyle bir sahne görmemişti. Bırakın çamurla bu kadar çok oynayan bir yetişkin adayını, bu kadar çamura giren bir çocuk bile gördüğünü hatırlamıyordu. Çocuk olsaydı göz ardı edilebilirdi. Görev olmasaydı, göz ardı edilebilirdi. Durum göz ardı edilemeyecek kadar iğrençti, bu yüzden Megumi, buruşmuş yüzüyle gözlerini kapatıp açtığı kapıyı kapattı ve tekrar içeri girdi. Üst kata çıkma vaktiydi. Kahve saçlı çocukla daha sonra uğraşabilirlerdi. Acaba çamur canavarıyla yürüdüklerinden ceza falan alma ihtimalleri var mıydı? Malum, köy acayip düzenliydi.

Gözlerini açıp çevresinde döndü ve parmak ucuna basa basa merdivenleri tırmandı. Eskiden kalma bir alışkanlıktı. Merdivenleri tırmandıktan sonra daracık fakat tertemiz minik bir hole varmıştı. Alt kattaki gibi bir çok tabloyla süslüydü etraf, tabloların bol olduğu duvarın tam karşısında ise üstünde tek bir kapı olan diğer duvar vardı. Sessizce aralık kapıyı girebileceği kadar araladı, bir miktar daha. Oda, bekleyip beklemediğinden emin olmadığı derecede düzenliydi, fakat odada gözüne ilk çarpan ne ceset olmuştu, ne başka bir şey. Arkadaşının saçları öylesine parlıyordu ki, gözlerini bir süreliğine ondan alamamıştı. Pencereden dışarı bakıyordu içeri girdiğinde kız. Bir kaç adım daha içeriye doğru girdi, bu sırada etrafına biraz daha göz gezdirerek. Görmeye alışık olduğu türden bir paravan, görmeye alışık olmadığı türden ceset gibi durmayan bir ceset. "Anlaşılan bunu yapan kişi arkasında pek delil bırakmamış." O etrafına bakarken, kızıl saçlı kız ona dönmüştü. Delici yeşil bakışlarla karşılaşmak bile Megumi' nin az da olsa nefesini tutmasına sebep oluyordu. Kafasını salladı sessizce. Etrafta gerçekten kayda değer bir şey yoktu. Elini çantasına atıp daha yeni koyduğu defterini geri çıkardı ince parmaklarıyla. Elinde defter ve kalemi ile kızın yaptığı gibi cesede yaklaştı sessizce. Kızıl saçlar, cesedin üstüne doğru eğilirken, Megumi' de nilüferi farketmişti adamın elindeki o tarafa doğru seğirtti sessizce. Bir yandan gözü kapı, ceset ve pencere arasında gidip geliyordu, bir yandan kıza bakıyordu. Bir yandan güzel konumlandırılmış Nilüfere. Miharu, işini bitirdikten sonra kızın görebileceği şekilde eliyle nilüferi işaret edecekti. Bakalım aklında bir fikir var mıydı?