[Ame] Sakae Raporları

[GM - Naruto]

Görevde Bulunan Kişiler: Hiroki Ikegawa, Aoi Hikari, Miyamoto Musashi
Öngörülen Seviye: C-Rank
Pasiflik Sınırı: 24 saat

Amegakure'de hızlı bir organizasyon ile atandığınız görevin hedef noktasına, yani Sakae Kasabası 1 günlük yolunuz bulunmakta. Sizin için epey uzun bir yolculuğun ardından, gece vakti dinlenmek için ufak bir ormanın içinde istirahat halindesiniz. Bu mola sadece gecenin soğuğuna karşı bedenlerinizi ısıtmanız için verilmiş bir mola. Yani ilerleyişiniz devam edecek. Zaten hazırlıklarınızı da buna göre yapmış olduğunuz için, bedenlerinizde veya zihinlerinizde bir yorgunluk bulunmuyor. En zinde halinizde ilerlemeye devam edebilecek kıvamdasınız.

Yaktığınız ufak ateşin etrafa saçılmamasına öze göstererek, bir çember biçiminde oturmaktasınız. Yanınızda bulunan erzaklardan ufak tefek atıştırmalar yapmaktasınız ve gecenin içinde molanızın son anlarını yaşamaktasınız. Size verilen görev gereği parşömene gözünüz gibi bakmaktasınız. Ufak ormanın içinde, belli belirsiz patikadan ilerlemeniz devam edecek. Elbette bu molanız sonlandığında...

Out: Parşömenin kimde olduğunu kararlaştırın ve RPlerinizde bunu belirtin.

[Hiroki Ikegawa]

Gecenin sessizliğini, karanlığa karşı parıldayan alevin içerisindeki çıtırtılar bozuyordu. Genel yorgunluğu haricinde, yolculuk karşısında ekstra bir kayıp yaşamamıştı henüz genç adam. Hissedebiliyordu. Alevden saçılan sıcaklığın, derisinin üzerine çarparak bedenine yayıldığını. Kuruydu teni uzunca bir sürenin ardından ilk defa. Zihni sahip olduğu boşluktan bir nebze de olsa uzaklaşıp, görevine odaklanmıştı. Olabildiğince yayılmak ve bedenini şımartmak istese de, bir sorumluluk altında olduğunun farkındaydı. Ulaşmaları gereken bölgeye, Sakae Kasabası'na yaklaşık bir günlük yolları kalmıştı. Mevzu bahis olan parşömen ise Hikari'de bulunuyordu. Bu iki genç adamın yanı sıra, onun daha çevik ve atik olduğu söylenebilirdi. Mantıklı bir karardı bu Ikegawa için. Çoğu gitti, azı kaldı mantığıyla içerisinde hafif bir rahatlık seziliyordu genç adamın. Geçen süre boyunca herhangi bir sorunla karşılaştıkları söylenemezdi. Kişisel sorunları dahil etmiyordu ancak işin içine. Hikari ile aynı görevde bulunmak da öte yandan bir rahatlık katmıştı ona. Musashi'nin ismini ise daha önceden duymuştu ancak herhangi bir şekilde iletişime geçip geçmediğini hatırlamıyordu. Memnundu ortamdan, halinden, sessizlikten. Ama, içinde her zaman bulunan ve engel olamadığı bir tedirginlik vardı. Bir köşeye sinmiş, yeyip bitirmekle uğraşıyordu genç adamı bu tedirginlik. Gözleri boş bakıyor gibi gözükse de, etraftaki en ufak şeylere bile odaklanmaya çalıştığı söylenebilirdi. Ağacın dallarından düşen yaprakların rüzgar eşliğinde süzülüşü, alevin tepesindeki görüntünün buğusu, yanındakilerin atıştırmaları sırasında çıkardıkları ufacık sesler... Gereksiz bir çok şeyle meşgul gibi olsa da zihni, hepsiyle baş edebildiğini düşünüyordu kendi içerisinde.

Çok uzun bir süre geçmemişti ortadaki ateş yakıldığından beri. Yeteri kadar istirahat etmişlerdi. Geçen süre boyunca, sessizliğini korumuştu Ikegawa. Ateş oldukça düzgün bir şekilde alev almıştı ve söndürülme vakti gelecekti az sonra. Önlerinde tam olarak içeriğini bilmedikleri bir patika vardı yol almaları gereken. Göreve başlamadan önce kısmen de olsa araştırmıştı Sakae Kasabası'nı genç adam. Ve birtakım diğer fikirlerini içeren şeyleri. Kervanların genel duraklarından biriydi, her ne kadar gelişmiş bir kasaba olmasa da. Zanaatkarlara sahipti. Güzel yemekler yapılıyordu. Basit ve sıradandı gayet. Görevleri sırasında, parşömenin önemini algılamış ancak sorgulamamıştı hiç kafasında. Bunun haricinde, yakın bir süreçte incelemiş olduğu Bingo Kitabı vardı aklının bir ucunda. Sakae kasabası ile bağlantılı olan ya da olabilecek birkaç kişi bulunuyordu içerisinde. Bu kişiler hakkında sadece kitapta yazılanlar kadar bilgi sahibiydi. Ancak bu bile, yeteri kadar tedirginlik yaratmayı başarmıştı kafasında. İhtimaller kol geziyordu. Her şey gerçekleşebilirdi, beklenmeden, tahmin edilemeden. Bu yüzden farklı bir yapıya sahipti Ikegawa. Beklenmeyen olumsuz olayların kişiye verdiği etkiyi, hisleri en yoğun derecede yaşadığından, bildiğinden. Olabilecek her ihtimali göz önünde bulundurup, buna göre davranmayı tercih etmişti her zaman. Bu yüzden hareketlerinin biri diğerini tutmuyordu kimi zaman. Sahip olduğu düşünce ve fikirlerden diğerlerine bahsetmemiş olsa da, onların da kafalarında belli başlı ihtimallere karşı hazırlıklı olduklarından emindi.

Hafifçe ayağa doğruldu genç adam molanın son demlerine doğru. Matarasındaki sudan birazcık serpiştirdi ellerine. Yüzünü yıkayarak, kapanmalarına engel olmak için gözlerini ovaladı hafifçe. Etrafa dağıttığı ufak tefek şeyleri topladı ve gerekli yerlerine yerleştirdi. Herkes molanın bitişine karar kıldığında uyum sağlayarak hareket edecekti. Söylemek istediği bir şey yoktu yanındakilere. Ya da gereksiz, formaliteden açmak istediği bir muhabbet. Olursa eğer de, eşlik etmekten çekinmezdi. Hazır olduğunda herkes, başlatacaktı adımlarını patikaya doğru. Gecenin karanlığına oldukça alışkındı son iki senedir. Oldukça fazla vakit geçirmişti bu siyah boşluk ile. Ve biliyordu içerisinde yatan her şeyi. Sinsiliğini, kurnazlığını. Hikari'ye mesafe olarak daha yakında bulunmuştu yolculuk boyunca ve bu şekilde devam ettirecekti de. Bunu hem görev adına, hem de farklı bir koruma güdüsüyle yaptığı söylenebilirdi. Bir süredir görevlerden uzak kaldığı için, hamlamış olmaktan da tedirgindi. Ama bir engel oluşturmuyordu onun içinde. Her ne kadar güven konusunda pek başarılı olmasa da.

Out; Diğerleri için de uygunsa, parşömenin Hikari'de olduğunu varsaydım ve buna göre yazdım.

[Miyamoto Musashi]

Bir süre önce oldukça rahat bir şekilde evimde oturuyordum. Fakat su an bir görev için bir geçenin köründe burada bulunmak zorunda kalmıştım. Cidden evde oturmak benim için daha güzel bir görevdi. Ancak yapacak bir şey yoktu ara sıra göreve çıkmak iyi oluyordu. Biraz farklı olsa da yeni yüzler görüyordum ve yeni yerler öğreniyordum. Ayrıca böyle birkaç kişi bir ateşin etrafında toplanmak güzel oluyordu. Fakat bu sefer pek fazla konuşamadım ve az tanıdığım 2 kişi ile birlikteydim. Aslında bu beni o kadar ilgilendirmezdi tek isteğim görevi yerine getirmekti. Ondan sonra direk eve gidecek ve yatacaktım. Her zaman yaptığım en güzel aktivite olarak. Fakat artık bunları düşünmek gerekmiyordu tek yapmam gereke göreve odaklanmaktı. Sonuçta eve sapa sağlam dönmek istiyordum ve bir kaç iyi görev anısı edinmek istiyordum.

Hangi yönde iyi olacağına karar vermek şimdilik erkendi fakat güzel bir dövüş güzel olabilirdi. Ayrıca her gün can sıkıntısı yüzünden baktığım Bingo Kitabı burada tehlikeli adamlar olduğunu söylüyordu. Taşıdığımız yükü ögrenipte bize saldırmazlardı, aksi halde bir olay kopacaktı. Şimdilik odaklanmam gereken tek şey su görevdi.

Artık hareket etmenin zamanı gelmişti kendimi oldukça dinç hissediyordum. Fakat böyle deyince kendimi yaslı bir adam gibi hissetmiştim. Daha çok gençtim her zaman böyle dinç olmak gerekiyordu. Galiba su görev için önemli olan parşömeni tasıma isini de Hiraki denen arkadaşa bırakmak gerekiyordu. Sonuçta oldukça aptal biriydim parşömeni bir köseye düşürebilirdim. Benim gibi aptal birine böyle önemli bir şeyi vermek zaten baslı basına aptallık olurdu. O yüzden ben sıramı direk Hiraki adlı genç bayana vermek istiyordum. Böylece yol boyunca rahat bir şekilde gidebilirdim, hiç bir şeyi kafama takmadan. Aslında ortada bir kafa yoktu ki takayım, galiba bu görevde kendimi bol bol aptal olarak görecektim.

Artık yavaştan harekete geçme zamanı gelmişti, sonuçta 1 günlük yol vardı önümüzde. Parşömeni yeni teslim etmek ve bir an önce hızlıca evime dönmek istiyordum. Cidden bu görevler bana göre hiç uygun değildi. Aklıma yeni gelse de annem keşke beni kadın doğursaydı, ya da eş cinsel olacaktım. Kendim gibi birini bulup evleneceğim tek sorun yemek yapmaktı. Bir görevde bu kadar saçma düşüncülere girmek ile birlikte bir rekora koşuyordum. Fakat yola çıkmadan bu saçma düşünceleri önceden aklımdan atmak iyi olmuştu. Artık rahat bir şekilde yola çıkabilirdim. Galiba yol boyunca aklıma sahip çıkmak gerekiyordu. Simdi ortamda mal gibi görünmek istemiyordum.

Bu kadar saçma düşünce sonrasında artık tamamen görev için hazırdım. Artık daha ciddi bir yüz hali takınmak gerekiyordu. Sonuçta kız istemeye gitmiyorduk önemli bir görevin ortasındaydık. Artık bütün her şey için kendimi hazırlamam gerekiyordu. İlk basta düşündüğüm gibi yollar tehlikeli olacaktı ve yol boyunca etrafa daha iyi bakmam gerekiyordu. Zaman gelmişti artık yola koyulmak gerekiyordu.

[Aoi Hikari]

Mıy mıy mıy.

Hikari elindeki dal parçasıyla dürtüyordu ateşi. Uzun yolculuklar bedenini hiç bir zaman affetmemişti. Bu sefer de insaflı davranmamıştı. Yorgun hissetmiyordu gerçi. Fakat, sanki durup ateşin karşısına geçtikten sonra gereğinden biraz fazla rahatlamanın verdiği uyuşukluk onu yanıltıyordu. Dal parçası yanmasın diye eşelerken dikkatli davranıyordu. Gece o kadar sakin ve sessizdi ki, sanki sessizliğin sesini duyuyordu Hikari. Ikegawa'ya baktı. Her zamanki gibi susuyordu. Son zamanlarda çok fazla susuyordu. Gözleri her zamanki gibi yorgun bakıyordu. Hikari ateşi her dürttüğünde kıvılcımlar fışkırtarak harlanan ateş etrafındakilerinin suratlarını anlık aydınlatıyordu. Ikegawa ile birlikte göreve çıkmak pek eğlenceli olmuyordu. Ne zaman muhabbet etmeye çalışsalar, ne zaman beraber takılsalar falan hep bir yerde tıkanıyor eninde sonunda sessizlik hakim oluyordu ortama. Bu soruna nedense hala bir çözüm bulamamıştı. Bu yüzden gergin hissediyordu onunla beraberken. Ayrıca görev takımının üçüncü üyesini gözü hiç tutmamıştı. Görünüşü komikti. Bakışları rahatsız ediyordu resmen. Diğer her erkek gibi beyni kasıklarındaydı şüphesiz. Aslında hava kararıp gece olana kadar da pek rahatsız etmemişti. Bu adamın yanında uyumayacağım, diye geçirdi içinden. Uyursam da başıma Ikegawa'yı dikerim.

Görev için köyden ayrılırken Ikegawa ellerine hemen parşomeni tutuşturmuştu. Sorumluluk almak istemiyordu ama Ikegawa bir şey yapıyorsa genelde geçerli bir sebebi oluyordu. Belki de Ikegawa'dan daha güçlü olduğu içindi. Kim bilir. Keşke parşomenin içini görebilseydim, ne vardı ki o kadar önemli görmememiz gerekiyordu, diye içinden geçirdi. Sonra pişman oldu. Kendini kötü hissetmişti. Köyüne kayıtsız şartsız hizmet etmesi gerekiyordu. O görevine sadık bir shinobiydi. Belki çok başarılı değildi. Ama kötü de değildi.

Elindeki dalı ateşin içine attı Ikegawa'nın ayaklanmasıyla beraber. Mola bitmişti. Uyuşukluk, Hikari'nin ayağa kalkmasıyla beraber vücudunu anında terketmişti. Vücudu da görevinin bilincindeydi ve bu Hikari'nin hoşuna gitmişti. Bedeni karşısında olsa yanaklarından öperdi teşekkür etmek için. Tantou ve wakizashi'sini beline taktı. Parşomeni chuunin yeleğinin göğsünün içindeki cebe saklamıştı. Yerinde hoplayıp yeleğinin ağırlığından hala orada olup olmadığını kontrol etti. Tabii fermuarlı cepten düşmesi biraz saçma olurdu. Ama azıcık paranoyaklığı vardı işte genç kızın.

Yaklaşık bir günlük yolları vardı. Ve bütün yol boyunca aynı şu noktaya gelene kadar geçen süredeki gibi hızını bu kaplumbağalara eşitlemek zorunda kalacaktı. Hiperaktif falan değildi Hikari ama yine de kendini kısıtlamak onu biraz daraltıyordu. Poposuna vurup çalı-çırpıyı, tozu toprağı üzerinden silkti. Etrafına bakındı yeniden. Bir şey düşürdüm mü acaba, diye. Ne zaman bir yerde uzun bir süre otursa her zaman kontrol ederdi. Eğer değerli bir eşyasını kaybetmek istemiyorsa herkes buna dikkat etmeliydi. Gerçi Ikegawa yapmasa da olurdu. Sonuçta Hikari her zaman onun arkasından kontrol ediyordu. Son zamanlarda iyi alışmıştı. Parmaklarını şaklattı ve ileriyi işaret etti. Zaten buraya oturduklarından beri tek kelime çıkmamıştı kimsenin ağzından. Bizzat bu durumu kendisi bozacaktı.

"Hadi gidelim!"

[GM - Naruto]

Gecenin sessizliğini yaran iki kelime, sanki bir karganın zamansız ötmesini andırıyor. Ortamda yaşanan sessizliğe karşın, Hikari’nin iki kelimesi, hepinizin ansızın ürpermesine neden oluyor. Kimi zaman huzur dolu, kimi zaman ise bir düşman kadar tehlikeli sessizliği yaran kelimeler, bu anlarda yüzünüze çarpan soğuk su etkisi yaratıyor. Sessizlikten memnun da olsanız içinde bulunduğunuz zaman diliminde, edilecek birkaç kelamın değerini de unutmamanız gerektiğini söylüyor bu iki kelime. Sanki o anda, bu ekibi bir arada tutan kişi oluveriyor Hikari, sadece iki kelime ile. Bu yersiz ve sebepsiz durum da zaten parşömeni taşımanın verdiği rahatsızlığın üstüne, bir dilim daha rahatsızlık ekliyor Hikari için. Sadece birkaç saniyelik bu hissiyatın etkisinden kurtulduğunuzda, o derin sessizliğinize bürünüyorsunuz hepiniz bir kez daha. Geceyi aydınlatacak bir ışık olsa da içinizi aydınlatacak şeyin birkaç kelime olduğunu unutuyorsunuz, hepsi bu.

Yaktığınız ateşi belki de bir shinobiye yakışmayacak şekilde, üzerine atılan kumlarla ve üstüne basarak söndürmenizin ardından ilerleyişiniz başlıyor karanlık gecede, biçimsiz yolun üzerinde. Sahip olduğunuz gücün farkında olduğunuz için, ateşi söndürme şekliniz pek garip gelmiyor size. Zaten bir jutsu ile yakmadığınız ateşi, normal bir insan gibi söndürmenin de garipsenmeyecek bir şey olduğunun bilincindesiniz. Ne var ki, etrafınızda küçük çocuklar olsaydı, şu an size büyük hayal kırıklığı olarak bakmaktan başka bir şey yapmazdı. Ne de olsa onlar olağanüstü güçlerinizin peşinden gitmeyi isteyen, ufak, küçücük çocuklar…

Havada yağmur olmamasına karşın, birbiri ardına gelen gürleme sesleri, size adımlarınızı hızlandırmanız gerektiğini söylüyor. Hepinizin de bildiği gibi, Yağmur Ülkesi’nde gök gürlediği zaman, o yağmur yağacak demektir. Ancak bu ilk gök gürültüsü, sizin yağmura kavuşmanıza biraz daha vakit olduğunu da itiraf ediyor gibi. Korkutuculuğunu, size verdiği bu müjdeli haber ile bir kenara koyma derdinde gibi davranıyor yani. Siz de bu uyarıya kulak asıyorsunuz ve hızlanmanız gerektiğini biliyorsunuz. Bu sizi biraz daha fazla yoracak olsa da, yağmurun altında ilerlemenin bu bilinmedik topraklarda zor olduğunu bilebilecek kadar tecrübelisiniz. İster sessizliğin çığlığında kalın, isterseniz sessizliği çığlığı siz olun, ancak hızlı olun.

[Aoi Hikari]

Boş bakışların altında genç kız bir kaç saniye duraksamıştı. Ağzından çıkan kelimeler kendisini bile bir anlığına ürpertmişti. Sesini.. sesini o kadar berrak duymuştu ki. İçindeki boşluk hissini de bir anlığına dindirmişti, sanki o an rahattı. Evet her zaman sıkıcı bir görevin hakkından güzel bir muhabbet gelirdi. Ama nereden başlayacağını bilemiyordu. Sadece susmayı tercih etti. Yani, başka ne yapabilirdi ki zaten. İnsanları eğlendirmeyi beceremezdi. Onun aklından geçmese de sebebi bence bu konularda iyi olmamasıydı yalnızlığının. İnsanlara önyargı ve tedirginlikle bakmaya başladığından beri böyleydi zaten. Kulağında ince bir ıslık. Sessizliğin sesi ya da dünyanın ona anca ulaşmaya başarabilmiş cılız fısıltıları. Hafif bir rüzgar giysilerinin içinden sızıp bedenini sardı. Ürperdi.

Ateşin etrafındaki taşları tekmeledi. Uzaklara doğru, artık aralarındaki toplantı sona ermişti. Hepsi sonsuza dek birleşmemek üzere uzaklaştılar birbirlerinden, sekip çalıların ve çimlerin arasında kayboldular. Hikari her birini tekmeledikten sonra gözden kaybolana dek her birini izledi. Sonra toprağı ayağıyla sürüyerek ateşin üzerine attı. Ateş zayıfladığında korlaşmış tahta parçalarını, yani Hikari'nin hayal gücünde kemiklerini, ezip paramparça ederek ateşi öldürdü. Ve kızıl kemikleri toprağın altına iyice gömdü. Hikari ormanı severdi, asla zarar vermek istemezdi. Antrenmanlarında özellikle suni hedefler kullanırdı. O kütük yumruklamaya, ağaç yakmaya gönlü rahat edecek bir insan değildi. Ikegawa ve Musashi'ye baktı. İkisi de kıllarını kıpırdatmamıştı ateşi söndürmek için. Bir bayana iş yaptırmak ha, diye düşündü. Hiç centilmence değildi. Eğer şu diğer kızlar gibi olsaydı herhalde cıngar çıkarırdı. Ama Hikari bilinçli bir kunoichiydi. Görev sırasında erkek-kadın ayrımı olmazdı.

Ağaçların arasında sıçrayarak ilerliyorlardı. Bütün hayatı boyunca hoşuna gitmişti ve de sonsuza dek gidecekti. Daldan dala atlarken kendini bir maymun gibi hissediyordu. Tek farkı arada sırada kendini tutamayıp akrobatik haraketler yaptığı oluyordu. Gerçi görevlerde bu tür risklere girmezdi. Kurallar, kurallar. Sonuçta her şeyin yeri zamanı var. "Sahi ya..." diye söylendi kendi kendine. Ateşi söndürürken fazla dalıp gitmişti uzaklara. Dikkatini vermemişti. Ya bir kor parçası hala yanmaya devam ediyorsa, diye düşündü. Ya orman sabaha kalmadan kül olursa. Dehşete düştü. Şu an yanmaya başlamış olabilirdi sonuçta. Ateş denilen parlak şey gerçekten tehlikeliydi. Sadece bir kıvılcımın neler yapabildiğini kendi gözleriyle görmüştü. Ikegawa'ya yaklaştı. Onun bastığı dallara basmamaya dikkat ediyordu. Sonuçta bu da önemliydi. Dallar kolayca zayıflayabiliyordu. Yeterince yaklaştığında Musashi'nin duyamayacağı bir ses tonuyla konuştu "Ikegawa-san, ateşi sanırım tam anlamıyla söndüremedim. Ya, ya bütün ormanı yakarsa? Sence dönüp kontrol etmeli miyiz?" Geriye doğru baktı. Eğer bir yerler yanıyorsa zaten gecenin karanlığında çoktan belli olurdu herhalde. Olur muydu?

Ve rüzgar bir anlığına şiddetlendi. Hikari suratında rüzgarın yavaş yavaş süzülüşünü hissetti. Her kendini ileri attığında yüzüne çarpan rüzgardan farklıydı. Hissetmişti demek ki... Ve gök gürledi aniden. Yağmur geliyordu, köyünü şimdiden özlemeye başlamıştı. Aslında sadece dalga geçiyordu kendi içinde. Özleyecek tek yanı her gece uyumadan önce izlediği tavan ve yumuşak, tüylü mavi renk battaniyesiydi. Yağmur yağacaktı, yağmur geliyordu.

Yine de bunlar sadece düşüncelerini dağıttı. Yağmur yüzünden olası bir yangının önlenmesi ihtimalini boşverdi. Yangını boşverdi. Yağmuru bekliyordu. Gökyüzüne baktı.

[Hiroki Ikegawa]

Beklenen komut Hikari'nin ağzından dökülmüştü iki kelime eşliğinde, tam da genç adamın umduğu gibi. Sessizliği böylesine benimsemiş bir kimse olmasına rağmen, nedenini çözemediği bir tedirginlik daha eklenmişti içerisine. Garip gelmişti ona bu durum. Ancak fazla üzerinde durmamış ve Hikari'nin zemini tekmelemesini izlemeye koyulmuştu. Pek de uzun sürmeyen ufak bir uğraş ardından, genç kızın adımlarının şekilsiz yola doğru yöneldiğini fark ettiğinde kendi adımlarını da başlatarak harekete geçmişti. Sönen ateşin arkasında bıraktığı kalıntıların çıtırtılarını dinlemeye başlamıştı kulakları, adımları eşliğinde. Belirsiz bir ritm ile birlikte kulağına vuran ince çıtırtıların sesleri, her bir adımın ardından daha da azalmış ve en sonunda kaybolmuşlardı. Her somut koşulu ve olayı, kendi soyut dünyası ile karşılaştırma ve benzetme içerisine sokan Ikegawa için bu güzel bir fırsattı ama, tercih etmemişti herhangi birini bu seferlik.

Git gide uzaklaşıyorlardı yağmurun ele geçirmiş olduğu köylerinden. Adımları, aralarına sıçramalar da eklenmiş bir şekilde ağaçların arasında, dallarının üzerilerinde devam ediyordu. Ne yavaş sayılabilecek kadar düşük bir hızda, ne de hızlı sayılabilecek kadar yüksek bir tempoda ilerliyorlardı. Standart seviye korunuyordu, ancak pek de yeterli gözükmüyordu. En azından Ikegawa için. Tahmini kalan süre bir günlük olsa da, geceyi en hızlı ve sorunsuz bir şekilde geçirmeli gerekiyordu. Tanıyordu geceyi Ikegawa. Seziyordu olumsuz havayı. Sahip olduğu şüphecilik, aklında dışa vuramadığı binlerce senaryo oluşmasına olanak sağlıyordu. Neyse ki, tam olarak varlıklarından emin olamadığı duygularını bir şekilde kontrol edebiliyordu. Görev adına bir plan yapmamışlardı. Gerek mi duyulmadı, yoksa gözden mi kaçırıldı emin değildi genç adam. Ancak, rota ve amaç belliydi. Bu üçlünün, güzel bir doğaçlama çıkarabileceğine de inancı vardı.

Henüz yeni başlamış olan ilerleyişin ilk adımlarının ardından, Hikari yaklaştı genç adama aniden. En başta dalga geçeceğini düşündü genç kızın kendisiyle. Sahip olduğu çevikliği bir avantaja dönüştürerek, alay edeceğini sandı kendince. Ancak, işittiği cümleler ardından hafif bir tebessümü eksik etmedi yüzünden. Yüzünde oluşan tebessüme bir cevap niyetine gök gürledi bu sırada. Genç adamın o anki kalp atışında ani bir sertlik yaşanmış olsa da, yüzündeki tebessümün yerini bir gülme ifadesi aldı. Standart temposunu bozmadan ilerlerken, rahatlıkla duyulabilecek bir ses tonuyla "Sanırım cevabını aldın Hikari-san." dedi. Sürdürdü gülümsemesini. Temposunu hafif bir şekilde arttırdıktan sonra, ses tonunu yükseltti biraz daha ve "Hızlanalım mı, Musashi-san?" sözlerini döktü ağzından. Gözleri ara ara Hikari'ye giderken, kendisine eşlik edeceğini biliyordu.

İçindeki artmış olan tedirginlik, cümleler eşliğinde ağzından dökülerek bir nebze de olsa rahatlamasını sağlamıştı genç adamın. Rotayı koruyarak, tempo artmış bir şekilde ilerleyeceklerdi. Tahmini süreye göre biraz daha fazla yol katederek, gece bitirmeleri gereken yoldan daha ileri bir mesafeye ulaşabilirlerdi. Yanında bulunan bu ikili kadar enerji sahibi değildi Ikegawa. Her ne kadar görmezden gelmeye alışmış olsa da, genel yorgunluğu ve bitkinliği halinden oldukça belli oluyordu. Şuan için bir sıkıntısı yoktu hızlanmış tempo ile ancak çok uzun bir şekilde böyle devam ederse ortaya problemler çıkması olasıydı. Ara ara bulanıklaşan gözleri; dallar, Hikari ve Musashi üçlüsü arasında gezinirken, son kurduğu cümle üzerinden pek zaman geçmiş sayılmazdı. İlk uyarıcı gök gürültüsü, yerini arkadaşlarına bırakarak devam etmişti sessizliği bozmaya. Kulaklarında yankılanan gök gürültülerine eşlik eden Ikegawa ise, "Senin deyiminle Hikari-san, biz bulut çocuklarına kuru kalmak yakışmaz değil mi?" sözlerini söyledi yüzünü karşısındaki ağaçlardan ayırmadan, hareketlerini bozmadan. Hafif alaycı bir tavır ve tebessüm devam ediyordu yüzünde gencin. Bir yandan ise, dikkatli olmayı unutmamaları gerektiğinin farkındaydı. Tetikteydi tam anlamıyla, her ne kadar başarılı olduğu konusunda muammaya sahip olsa da.

[GM - Naruto]

Günün ilk ışıkları...

Birkaç saat önce başlayan yağmur, ilerleme hızınızı bir miktar düşürmüş olsa da, yağmurun hüküm sürdüğü topraklardan geliyor olmanız, yağmurun yaratabileceği diğer tüm dezavantajları sizin için ortadan kaldırıyor. Bu yağmura alışık olmayan kişilerin ilerleyebileceği bir hızdan çok daha hızlı bir şekilde ilerliyor ve Güneş'in ilk ışıklarını, giderek etkisi yok olmaya başlayan yağmur ile birlikte selamlıyorsunuz. Güneş'in bu ilk ışıkları ayrıca size başka şeylerde müjdeliyor. Tahmin edilenden hızlı yaptığınız ilerleme sonunda, ormanın sonlarına geliyorsunuz ve yer şekillerinin giderek değişmeye başladığını görüyorsunuz. İlk olarak fark ettiğiniz şey, sık ağaçların bu özelliğini yitirmesi oluyor. Bu sebeple ağaçlarda ilerleyenleriniz, zoraki olarak yerden ilerlemeye başlıyor. Bunun yanında zemindeki taşlar sertleşiyor, kayganlaşmaya başlıyor. Yağmurun da etkisi ile yol çamurlu bir hale dönüşürken, sizi zorlayacak en büyük etmen, giderek artan eğim oluyor. Bir tepeye tırmanıyor gibi olmasa da, sağlam bir rampadan geçiyor gibisiniz. Tüm bu değişiklikler de size Kaya Ülkesi'ne yaklaştığınızı, dolayısıyla Sakae Kasabası'na da bir hayli yakın olduğunuzu söylüyor. Bu ilerleyiş ile akşamüstü vakitlerinde Sakae Kasabası'nda olmanız muhtemel.

Kapalı konu

Miyamoto Musashi ilk pasiflik uyarısını almıştır.

Hikari, eksikliklerinle ilgili açıklamayı imzana koyarsan iyi olur, her seferinde karakter kartına bakmak kolay olsa da zahmetli geliyor.

[Aoi Hikari]

Yağmur ilk başladığında Hikari'nin canını sıkmıştı biraz. Dallar ıslandığında ilerlemek sonuçta biraz daha zor oluyordu. Ama en azından alışık olduğu bir durum olduğu için dengesini kaybetmeden sıçrayabiliyordu ağaçların üzerinde. Gökgürültülerinin kaotik melodisi eşliğinde saatlerce durmadan yollarına devam ettiler. Nedense hala bir yorgunluk hissetmiyordu. Kaslarının çalışıyor olması yüzünden üşümüyordu da. Yağmur damlaları sadece serinletiyordu tenini. Fakat bu sefer de vücudunun içi kuruymuş gibi hissediyordu. Normal bir insan hemen bağırsakları bozardı bu koşullar altında. Ama Amegakure'nin chuuninleri olarak tabii ki de normal bir insandan üstündüler ve bağışıklık sahibiydiler. Saatler geçtikçe güneş yüzünü gösterme konusunda her ne kadar başarısız olsa da, bulutların ardından sızmaya çalışan gün ışıkları gökyüzüne gri ve metalik bir parlaklık veriyordu. Hikari'nin favori manzarasıydı bu.

Ormanın bitimine yaklaştıkça ağaçlar seyrekleşmeye ve doğal olarak çeşitleri de değişmeye başlamıştı. Coğrafya bilgisine göre bu Sakae köyüne çok yaklaştıklarını haber ediyordu ona. Mola vermeden devam ederlerse akşam üstü civarı köye varmış olacaklardı. Hikari mola vermeyi zaten sevmezdi öyle. Akademideyken bile ders aralarından şikayet ederdi. Birkaç kez hesaplamış ve ders arasında mola verilmediği takdirde her gün yaklaşık bir saat kazanabiliyordu hayatından. Bu bir saatlik süreler bir gün için fazla sorun teşkil etmese de uzun vadede, yani yaklaşık bir ay sürede, bir güne denk gelebiliyordu. Artık ağaçların üzerinde hareket edemeyecekleri duruma gelmişti orman. Doğal olarak kendilerini zemine atmış, o şekilde devam ediyorlardı artık. Hareketleri yavaşlayınca terleyecek gibi oldu. Yeleğinin içi pişiyordu sanki. Yakasının fermuarını biraz aralayıp yağmurun içeri sızmasına izin verdi. Sanki bir dekolte havası sezdi bir anlığına. Ikegawa temizdi de, Musashi denen adama güvenmiyordu nedense. Biraz kendi içinde tartıştı bu konuyu. Ama fazla uzatmadan karar verdi. Sonuçta böyle daha rahat hissediyordu.

Buralarda toprak karmaşık yapıdaydı. Ayrıca eğim artmıştı. Kayalık yapıdaki arazide ilerlerken adımlarını dikkatli atmak zorunda kalıyordu. Çok basit bir numarayla kendini sağlama aldı. Sadece ayaklarına bir miktar çakra gönderdi. Doğal olarak suyun üzerinde ya da ağacın yüzeyinde tutunabilmek için kullandığından azdı ama yeterliydi. Ayak tabanından zemine akan çakra adımlarını atarken daha iyi tutunabilmesini sağlıyordu artık. Ikegawa'ya baktı. Her zamanki bitkin bitkin yürüyordu. Bu tür bir angarya görevine neden çıktığını merak ediyordu. Uzun zamandır pek antrenman da yapıyor değildi. Formdan çok düşmüştü. Kilo da alamıyordu zaten. Son molalarında yemek de yememişti sanki. Bir şeyler atıştırması gerekiyordu. Hikari elini çantasına attı. Gayet dolgun bir salatalık çıkardı. Ikegawa'ya yanaşıp uzattı. Tabii ki de bir erkek adama dolgun bir salatalık verip yemesini bekliyordu. Kızcağız empati yapmakta pek becerili değildi zaten. "Ikegawa-san, bir şey yediğini görmedim kaç saattir. Al şundan atıştır biraz." Gerçi sadece uzatmakla kalmadı direk salatalığı eline tutuşturdu. "Yorulduysan bir on dakika kadar mola verelim. Yine haftalardır uyumamış gibisin." dedi. Evet molaları sevmiyor olabilirdi. Ama adamcağız bayılacak gibi duruyordu. Gerçi her zaman öyle duruyordu ve hiç bayıldığına şahit olmamıştı ama, ihtiyatlı olmak kimsenin canını yakmaz sonuçta. Musashi'ye baktı bir anlığına. Ikegawa'ya sormuştu ama adamı hiç düşünmemişti. Bir an ağzını açacak gibi oldu ama kendini tuttu. İhtiyacı olsaydı söylerdi bi' kere.

[GM - Naruto]

Kapalı konu

Hiroki Ikegawa ilk pasiflik uyarısını almıştır.
Miyamoto Musashi ikinci pasiflik uyarısını almıştır.

Konu Ikegawa veya Musashi'nin RP'sini yazması ile devam edecektir. Pasiflik süresinin bir kez daha geçirilmesi halinde Musashi konudan çıkartılacak ve ne olursa olsun GM mesajı yazılacaktır.