[Kusa] Nilüfer

[GM - Naruto]

Görevde Bulunan Kişiler: Miyahara Miharu, Uehara Megumi, Darai Osui
Öngörülen Seviye: C Rank
Pasiflik Sınırı: 24 saat

Yerleşkede gündelik işlerinizi hallederken, binaya dalan bir devriye grubu, yüksek rütbeli birisinin evinde ölü bulunduğunu söylüyor. Bu kişi, gelecek haftalarda Alev ülkesine bir kaç seyahat düzenleme planları yapan bir politikacı idi, bunu duyduğunuz hatırlıyorsunuz. Koga Jun'ichi. Megumi'ye bir yerlerden bu isim tanıdık gelmekte. Takım olarak olay yerine gidip, cesedi inceleyecek ve gelen Jounin'e raporlarınızı sunacaksınız.

Funahashi şehri, çiçek festivalinin ardından kendine gelme çabalarında hala. Bir çok kişi eğlencenin ardından işlerine dönmekte zorlanmakta, dönebilenler ise, eh, can sıkıntısından ölmekte. Bir çok dükkan ise geç açılmış, belli, müşteriler ise bir noktada isyandalar, haliyle. Sokaklarda hala çiçek yapraları var, her bir rüzgâr estiğinde bunlar havalnıyor ve ilginç bir atmosfer oluşturuyor. Çimlerin incisi, boşuna Funahashi'nin bir diğer ismi değil.

Ana yoldan ilerlemektesiniz olabildiğince. Politikacının evine yaklaşmaktasınız. Köyün zengin mahalleleri, gerçekten içinizi geçirtiyor. 2 katlı evler, mükemmel bakımlı sokaklar, sık gezen devriyeler... Birisinin bu cinayeti işlemesi için gerçekten sağlam bir nedeni olması, ve buna içten inanmış olması gerekiyor.

[Uehara Megumi]

Merkezden Funahashi' ye gelmesi, festivalin tam ortasında gerçekleşmişti Megumi' nin. Her sene annesiyle gelirdi buraya eskiden, son iki senedir rutinleri değişene kadar. Annesiyle el ele tutuşur, annesi, ona festivalde henüz o yokken ne kadar farklı ve değişik şeylerle karşılaştığını anlatır, Funahashi' nin değişik, eski mitlerinden söz ederdi. Öyle çılgın şeyler değillerdi, bir keresinde ona köyün kenarında bir ayda bitivermiş Kusa' nın en büyük çiceğinden bahsetmişti misal. O kadar büyükmüş ki, içine bir kaç çocuk sığabilir, hatta çok iri olmayan bir yetişkin içinde uyuyabilirmiş. Bir gece aniden yokoluvermiş, neyse ki içinde kimse yokken. Onun bulunduğu günde burada festival günlerinden biriymiş. Megumi hala hatırlardı, annesinin derin, alımlı sesini nasıl el ele tutuşurken kalabalık festival alanında seçebildiğini.

Son iki senedir gelememeşlerdi evet, bu sene de gelemeyeceklerdi tabii ki, annesi odasından çıkmayı reddettiği düşünülürse. O da başka bir şey denemeye karar vermişti. Büyükçe bir çantanın içine kimonosunu tıkıştırmış, ne olur ne olmaz diye yanına birkaç atıştırmalık almış, ekstra minik bir defter ve iki kalemini toplar toplamaz kendini festivalin yollarına atmıştı. Akşamüstü vardığında önce kalmasına izin verilen yerleşkeye yerleşmişti, kendine ait futonunun kenarına eşyalarını bırakır bırakmaz, ilk defa tek başına kendini festivalin sıcacık kollarına atmıştı. Pek arkadaşı yoktu belki fakat yine de tanıdığı bir yüz seçmişti festival sokaklarında, henüz yeni sayılabilecek arkadaşı Miharu' nun yeşil gözleriyle karşılaşmıştı. Yerleşkeye birlikte dönmüştü ikili.

Ardından yeni bir gün başlamıştı.

Futonunu geride bırakalı bir kaç saat olmuştu. Güzel fakat abartmadan tıkınmıştı, ardından kaldığı yerleşkedeki işlere yardım etmeye gitmişti. Festival doğal olarak buraya da vurmuştu, güzel bir temizlik yapılması gerekiyordu, yoksa ebediyen çürümeye yüz tutan o buruk çiçek kokuları arasında kalacaktı. Gönüllü işti yaptığı tabi, festival çiçeklerinin buraya kadar nasıl sıçradığı hakkında bir fikri bile yoktu halbuki, burası o bildi bileli sakin bir profil teşkil etmişti. Elinde defteri, üstünde klasik siyah, pembe, beyaz kombinasyonu ile yardıma koşturmaya başlayacaktı. Ki, çağırıldığını duydu. Devriye görevi yapan bir grup yerleşkeye girmişti ve acil söylemeleri gereken bir şeyler vardı, dediklerine göre.

Bir dakika sonra yerleşkeye giren devriyenin dehşet dolu yüzlerinin önünde bir grup toplaşmıştı. Çok fazla değillerdi, fakat dinlemeye hazırlardı. Orada olması gereken herkesin orada olduğundan emin olan, devriyenin başını çeken shinobi, soğukkanlılığını korumaya çalışarak neden çağırıldıklarını anlatmaya başladı. Grup, hararetle evde buldukları cesedi anlatmaya başlamıştı. Çok bir ayrıntı yoktu şu an bilinen, cesedi bulur bulmaz son hızla buraya koşturduklarını, Kusa' ya çoktan bir Jounin' in işe bakması için haber yolladıklarını söylediler. Bulunan kişinin ismini duyduğunda, pembe saçlı kız hafifçe yüzünü buruşturdu. Koga Jun'ichi, Kusa' da bilindik bir isimdi, hakkında çok bir şey bilmemesine rağmen o Kusa' lı bir shinobiydi ve Kusa' lı iseniz, bu ismi illa ki duymuşsunuzdur. Hele daha önce yaşadığınız yer tam bir dedikodu barınağı ise, kesin duymuşsunuzdur. Kız, ölü adam hakkında ne bildiğine dair bir süre beynini yormaya çalışsa da, aklına pek bir şey gelmemişti. Herkesin bildiğini şeyleri biliyordu sadece o an, ünlü bir politikacı olduğu ve ülkenin tamamı için düşündüğü seyahat düzenlemesi ile ilglendiğini. Beynini çok yormadan, yapmaları gereken işe vermeye karar verdi kendini. Jounin gelene kadar, olay yerine gidip bir rapor hazırlamaları gerekiyordu.

Çok geçmeden ihtiyaçları olan bir kaç şeyi de yanlarına alıp yola koyulmaya karar vermişlerdi.

Kendisini, devriye ile konuştuktan bir kaç dakika sonra yerleşkenin önünde buldu. Çok uzun olmayan bir yol bekliyordu onları. Yanında Miharu, ve tanımadığı bir chuunin daha vardı. İster istemez gerildiğini hissetti. Miharu arkadaşı olabilirdi fakat onunla günlük eğlenceler dışında daha önce hiç bir şey yapmamıştı. İş, yapmamıştı. Diğer çocuğu ise tanımadığından adım gibi emindi. Ya da Kusa' lı olmadığından. Ne kadar etik olarak Miharu' ya karşı bunları hissetmemesi gerektiğini düşünüyor olsa bile, kendi köyünden olmayan iki shinobiyle iş yapması gerektiği... Onu biraz geriyordu. Bir elinde defteri ve kalemi vardı sıkı sıkı tuttuğu, diğer eli ise wakizashisindeydi. Bu sefer yapması gereken sadece basit bir devriye görevi de değildi, yine Kusa' lı olmayan iki kişi ile ciddi bir olay yeri incelemesi yapması gerekiyordu.

Ne zamandır Kusa' ya bu kadar çok yabancı gelmişti?

Gerildiğini yanındakilere hissettirmemek için elinden geleni yapıyor olsa bile, çok kolay bir iş değildi bu. Neyse ki konuşarak saçma şeyler diyemiyordu.

Yola koyulan grup, hala rengarenk denebilecek sokakların arasında sessiz bir yürüyüşe çıkmıştı. Şimdiye kadar çoktan açılmış olması gereken dükkanların bazıları daha yeni yeni açılıyordu, bazıları çoktan açılmış olmasına rağmen memnuniyetsiz nidalar yükseliyordu içlerinden. Herkesin yüzünde bıkkın bir görüntü vardı, hareketli festivalin hemen ardından tekrar çalışmak zorunda kalmak, çokta eğlenceli bir şey olmasa gerekti.

Megumi' nin daha önce Funahashi' nin sakin hayatına göz atma fırsatı pek olmamıştı. Festival biter bitmez dönerlerdi, festival sonrasına kalmazlardı. Gereğinden fazla çiçekler ve o sevimli gürültü yoktu artık, yine de bu Funahashi' yi kesinlikle daha kötü bir yer kılmıyordu. Kılamıyordu. Bir önceki günden kalan çiçek parçaları sokaklara serpiştirilmişti resmen, zaten inanılmaz düzgün ve bakımlı olan yapıların arasında yürüyorlardı, esen hafif meltem, arada sertleşiyor, ani ılık rüzgar, sokağa serpiştirilimiş çiçekleri uçuruyor ve tekrar konduruyordu. İnanılmaz bir görüntüydü. Sakin, ama alımlı bir görüntüydü. Daha yola yeni düşmüş olmalarına rağmen şimdiden bir kaç devriye farketmişti, biri kendi sokaklarında, başka bir tanesini yan sokaklarından hararetli bir konuşmayla geçerken. İster istemez dudağını büktü genç kız. Belki politikacılar en temiz insanlar değillerdi, fakat birinin hayatına burada son verebilmek...

Biri kendine göre güzel bir iş çıkarmış olmalıydı.

[Darai Osui]

Kiraz çiçeği festivalini görmeye gelmişti Osui buraya. En son Bakuhatsu ile bir görev için gelmişlerdi buraya. Arkadaşının ona szaldırmasından önce brlikte geçirdikleri zamanları hatırlamak için burdaydı. Halen daha arkadaşını Affedebilmiş değildi fakat Affetmeye çalışıyordu. Tek arkadaşı oydu ve o da şimdi olmadığından kendini epey yanlız hissediyordu. Festivalde bile doğru düzgün eğlenememişti. Aslında annesini buraya getirecekti tek kalmamak için ama nedense o da istememişti gelmeyi.

Festival bitiminde ise geri dönmek üzereyken görev vermişlerdi ona. Verilen bilgiye göre rütbelilerden biri öldürülmüştü. Güncel olaylar ile çok alakadar olmadığı için tanıdığı biri değildi öldürülen kişi. Fakat görevi red etmeyecekti. Belli ki köy için önemli birisiydi bu ölen kişi. Hem bir cesetle oynama fırsatını da kaçırmak istemezdi. Görevi sadece ola yerini inceleyip rapor etmekti. Yani ceset ile oynarken pek bir sıkıntı yaşamayacak gibiydi.

Tek kötü tarafı ise görevde yanlız olmayışıydı. Onu pislikerle oynarken sınırlayacak iki kız. Kızıl saçlı olan belki tamam ama diğeher halükârda kendi eğlencesine bakıyordu. Hem kızlar çok kolay iğrenirdi. Yani baya eğlenebilirdi bu ikisiyle. Hatta yolda yürürken bileburnunu karıştıracaktı Osui. Nasıl göründüğünübiliyordu ve böyle görünürken eyleniyordu o.

Burnunu karıştırdıktan sonra burnundan çıkan şeyi ağzına götürüp dilinin ucuyla aldıktan sonra onu yutacak ve yanındaki hiç tanımadığı kızların tepkilerini keyifle izleyecekti.

[Miyahara Miharu]

Kusagakure'nin alışıldık havasından kurtulup bir macera yaşama isteği ile birlikte kendini Funahashi Şehrine atmıştı genç kız. Uzun süredir çıkmamıştı köy sınırlarının dışına. Günleri, her gün yerine getirmek zorunda olduğu olağan nöbetler ve devriyelerden sonra evine gidip dinlenmekten ibaretti sadece. Her günü aynı rutinde, aynı sıradanlıkta ve aynı sıkıcılıkta geçiyordu. Şimdi ise hapsolduğu bu kısır döngüden kurtulabilmek adına bir festivale katılmayı tercih etmişti. Her gün görmek zorunda kaldığı mekanlardan çıkıp daha önce hiç gitmediği yerler görmenin kısa süreli de olsa kafasını dağıtabileceğini düşünüyordu. Çıktığı son görevde takım arkadaşları ile birlikte yaptığı hatalar yüzünden masum bir insanın ölümüne sebep olmuş olmaları uzun süredir aklını bir türlü toplayamamasına neden olmuştu. Kısa süreli bir tatil, içinde boğulduğu soru işaretlerinden kurtulması için bir fırsat olabilirdi genç kız adına.

Her yer çiçek, her yer böcek... Aslında severdi bitkilerin oluşturduğu renk şölenini ama böylesine bir etkinlik onun gibi doğa ile barışık yaşamaya çalışan birisi için bile fazla gelmişti. Yine de devam etti her bir tarafı süslenmiş olan sokaklarda tek başına yürümeye. Kendi saçı gibi kırmızı bir gülü kimsenin kendisine bakmadığından emin olduğu bir sırada koyulduğu yerden koparıp kulağına taktı narin narin. Ayın, yarım yamalak aydınlattığı sokaklarda ilerlerken mutlu olduğunu hissediyordu. Kim bilir ne zamandır tadına bakmamıştı bu mutluluğun. Aynı zamanda son günlerde hakkında uzun uzun düşünmek zorunda olduğu Megumi ile karşılaşmıştı bu festivalde. Kızın da buraya kendisi gibi kafa dinlemek için mi yoksa çiçekleri sevdiği için mi geldiğini kestirememişti tam olarak ama onunla böylesine garip bir yerde karşılaşmış olmak çok daha mutlu olmasına sebep olmuştu. Her ne kadar kızın, kendisine yeteri kadar yakın olmadığını hissedebiliyor olsa bile mutluydu onunla. Konuşamıyor olması ve insanların çoğunun aksine sürekli olumsuz eleştiri yapıp moral bozmaktan uzak birisi oluşu, çekiyordu Miharu'yu pembe saçlı kıza. O, Miharu'nun her yerde aradığı kusursuz arkadaş modeliydi.

---

Önceden yer ayırttığı mekanda rahat bir uyku çekip güzel bir kahvaltı yaptıktan sonra sıradan hayatına geri dönebilmek için eşyalarını toplamaya başlamıştı ama kendisine gelen bir uyarı ile işlerini yarıda bırakması gerekti. Adı, zihninde bir yerlerde ona bir şeyler çağrıştıran birisinin öldüğü söylenmişti ve Kusagakure'den, Miharu'nun aksine işinde başarılı birileri gelene kadar ondan olay yerini korumasını ve birkaç delil bulmasını istemişlerdi. O an yapması gereken şeyin başarısız olduğu bir önceki görev ile ne kadar benzer olduğunu fark etti. Cesetler, olay yerinin güvenliği... Genel olarak bakıldığında yapması gereken şeyler hemen hemen aynıydı ve bu sefer kendisine verilen bu görevi batırmamak konusunda kararlıydı. Daha dikkatli hareket edecekti bu dakikadan sonra. Gereksiz cümleler kurmaktan kaçınacak ve yanına verilen diğer iki kişi ile birlikte uyum içinde hareket edecekti. Zaten bu kişilerden birisi Megumi olduğu için onunla sorun yaşamayacağını düşünüyordu. Ancak onun aksine yüzü yanmış olan diğer çocuk pek de güvenilir birisi izlenimi bırakmamıştı ilk bakışta.

Son derece bakımlı sokaklardan git gide daha da lüksleşen binalara doğru ilerlerlerken yanlarına verilen oğlanın burnunu karıştırıp çıkardığı sümüğü inceledikten sonra yediğine şahit oldu Miharu. Bu tiksindirici harekete karşı her ne kadar doğrudan bir tepki göstermeyi planlamıyor bile olsa çocuktan yavaş yavaş uzaklaşıp Megumi'ye doğru yaklaşarak aralarına gerekli mesafeyi koydu. Megumi'nin de bu olayı gördüğünü düşünerek özel olarak bir şey söylemedi pembe saçlı kıza bu konu hakkında. Benliğini bir kez daha onun pembe saçlarının arasında kaybetmişken aklındaki tek şey kendisine verilen görevi yanındaki bu iğrenç çocuğa rağmen başarıp başaramayacağıydı.

[GM - Naruto]

Öyle yada böyle bir şekilde kusmadan varıyorsunuz politikacının evine. Ev, gayet hoş ve sakin bir sokakta, curcuna ve şamatadan uzak, hemen hemen dar ancak aynı zamanda feray sayılabilecek bir muhitte. Çevredeki evlerin hepsi benzer yapıda, önde genişçe bir bahçe kapısı, içinde tek bir sakura ağacının bulunduğu bir bahçe, ardından yükselen 2 katlı tipik bir japon evi.

Kapının önünde bir koruma bulunmakta, sizinle yaşıt bir Kusagakure shinobisi. Akademiden tanıdığınız birisi, ancak ismini çıkartamıyorsunuz. Homurdanıyor. "Olaya bak. Dilsiz, yabancı ve pisliği toplamışlar paket yapmışlar yollamışlar. Bu kadar önemli bir göreve hem de..." Zaten akademide de sesli düşündüğü için dayak yiyen bir tiplemeydi kendisi. Siz ona cevap yetiştiremeden, mekandan uzaklaşmaya başlıyor. "Olay mahalii size ait. Biz hiç bir şeyi ellemedik. Raporunuzu hazırlayın, bir kaç saate bir Jounin gelecek." Ardından, içeriden birisi bahçe kapısının kilidini kaldırıyor ve sizi içeri alıyor. Başka bir shinobi bu da. Sizinle konuşmadan o da uzaklaşıyor, yolda bir sigara yakarak.

Bahçe çok geniş değil, 7 metre genişliğindde, evin avlusuna doğru da bir 5 metre kadar ilerliyor. Geri kalan kısmı ev kaplıyor. Evin kapısı aralık durmakta, tipik japon evi. Sakura ağacı bu mevsimde çiçeğini açmış, sizi selamlıyor. Dikkatinizi çeken başka bir şey yok bahçede.

Evin bahçesindesiniz. Hatırladığınıza göre ceset 2. katta, evde de başka birileri yok. Göreviniz belli.

[Darai Osui]

Kızıl saçlı kızın ufak da olsa tepkisini görünce mutlu olmuştu Osui. İğrendiğini belli etmemeye çalışarak öbür tarafa doğru yavaş yavaş gitmişti. İnsanların böyle tepkileri çok hoşuna gidiyordu. Bu Osui'nin eğlencesiydi. Ayrıca bu sokkta yürümeyi de çok sevmişti. Kendisini evinde hatta odasındaymış gibi hissediyordu. Tıpkı odası gibi dağınıktı sokaklar. Her ne kadar festivalden kalan çiçekler ve çiçek yaprakları da olsa bu dağınıklık bile onu mutlu ediyordu.

Öldürülen kişinin evine yaklaştıkça da bu neşesi yerini can sıkıntısına bırakmaya başlamıştı. Çünkü artık zengin mahallelerindeydiler ve sokaklar son derece temiz ve düzgündü. Osu'ye göre burada yaşamak çok sıkıcıydı aslında. O burda yaşayan çocuklara biraz acıyordu. Etraf bu kadar düzenli ve temizken neyle oynuyorlardı ki bu çcuklar? Nasıl eyleniyorlardı. Üstünü, başını kirletmeden çocukluk mu geçerdi? Halbuki şu köşede biraz çamura bulanmak çok zevkli olmaz mıydı? Yada bir arkadaşını iğrendirip kusturduktan sonra okusmuğu kusan kişinin orasına burasına sürmek. Yada hiç olmadı Sadece şu ayağının altındaki yere tükürüp o tükürükle oynamak. Ama burda yaşayan çocuklar bu tür şeyleri bilmiyorlardı. zaten böyle bir şeyi yapacak olsa birisi devriyeler yakaldı. Acımaya başlamıştı buada yaşayan çocuklara pislik şinobi.

Gittikleri evinde bu lüks evlerden bir farkı yoktu. Tek farkı kapısının önünde duran şinobiyi tanıyor oluşuydu. İsmini şuan unutmuştu ama tanıyordu bu şinobiyi. Akademideyken az gıcık eetmemişti bunu. Kendisine ne kadar iğrenç birisi olduğunu sürekli hatırlattığı için onu iğrendirmek cidden çok zevkliydi. Halen daha öyle olduğunu görünce mutlu olmuştu Osui. O oradan uzaklaşırken gülerek oldukça neşeli şekilde "Pislik ben oluyorum." demişti yanındakilere.

Bahçenin içine girdikten sonra Osui yine aynı düşüncelere dalmıştı. Bu bahçeye tek gerekli şeyin biraz çamur olduğunu düşünüyordu. Aslında bunu yapabilirdi fakat öncelik görevdeydi. Ayrıca ceset görmek fikri onu birazcık sabırsızlandırıyordu. Fakat kendi başına hareket edemezdi. Takımdakilere dönüp burnunu karıştırırken "Şimdi ne yapıyoruz?" diye sorup cevaplarına göre hareket edecekti.

[Miyahara Miharu]

Olay mahalline varana kadar geçen süre, Miharu'da bir kabus etkisi bırakmış ve bir türlü geçmek bilmemişti. Yanlarındaki çocuğun yaptığı iğrençlikler midesini bulandırıyor olsa bile görev boyunca ona katlanmak zorunda olduğunu biliyordu. Cinayetin işlendiği sokağa vardıklarında sokağın gayet güzel tasarlandığını ve etraftaki evlerin bir hayli iyi durumda olduğu dikkatini çeken ilk şey olmuştu. Bir cinayet işlenmiş olmasına rağmen etrafta pek fazla kargaşa yoktu. Aynı şekilde kuşların birlikte düet yaptığı bir yerden ibaretti burası. Sokaktaki evlerin -birkaç küçük değişiklik dışında- aynı tasarıma sahip olduklarını hatta belki de aynı kişinin elinden çıktıklarını bile söyleyebilirdi Miharu. Bir an için burada yaşıyor olmayı diledi. Kusagakure'de, shinobi maaşı ile kiraladığı küçük evden daha mutlu olacağını biliyordu burada. Sessizlik ve yalnızlık huzur demekti onun için. Kimsenin kimseye karışmadığı böyle bir yer onun için yaratılmıştı sanki.

Geniş bir bahçesi olan iki katlı evin önüne geldiklerinde kendisiyle daha önce akademide karşılaşmış olduğunu hatırladığı ama adını bir türlü anımsayamadığı birisi karşıladı Miharu ve yanındaki arkadaşlarını. Yaşadığı sitemi doğrudan karşısındaki üçlünün yüzüne söyleyen adam, önemli bir göreve böylesine garip insanların neden gönderildiğini anlamaya çalışıyordu. Korumanın söylediği yabancı kendisi oluyordu; dilsiz de Megumi'ydi; pislik olarak adlandırılan kişinin ise diğer çocuk olduğunu anlamıştı şu ana kadarki tecrübeleri ile.

Adını bir türlü hatırlayamadığı korumanın bahçenin geniş kapısını açıp üçlünün içeriye girmesine izin vermesi ile birlikte ilk adımı yanlarındaki garip çocuk atmıştı evin arazisine. Onun peşinden de Miharu ve Megumi girmişti içeriye. Bahçeye girmeleri ile birlikte etrafın ne kadar düzenli ve sessiz olduğunu bir kez daha fark etti genç kız. Bir düzenin içindeki düzensizliği kısa sürede fark edebileceklerini umuyordu ama yine de gündüz vakti önemli birisine suikast düzenleyen kişilerin gösterdikleri cesaret profesyonel olduklarının bir işaretiydi. Bu da bir nevi yaptıkları işi son derece kusursuz yapmış olabilecekleri anlamına geliyordu. Kendilerine verilen görev her ne kadar kolaymış gibi gözükse bile düşünülenden daha zor olduğu ortadaydı. Gerçi onlardan yapılması istenilen tek şey olay yerinin güvenliğini sağlamaktı. Belki de birkaç delil bulmak... Ama herkes biliyordu yapacaklarının sadece bunlar ile sınırlı olmayacağını.

Miharu'ya söylenenlere göre ceset 2. katta olmalıydı. Gidip de bir göz atmak istiyordu ama bunu tek başına da yapmak istemiyordu. Megumi de gelmeliydi yanında. Hem Miharu'nun bir şeyleri dağıtmasına engel olmak için hem de yanlarındaki pislikten kurtulmak için. Çocuğun sorduğu soruya "Sen bahçeyi ve evin etrafını araştır. Eğer saldırganlar bir anda evin içinde belirmedilerse -ki öyle olmamıştır herhalde- evin etrafındaki araziden içeriye girmiş olmalılar. Belki bir ipucu bulabilirsin." diyecekti. Sonra da doğrudan Megumi'nin gözlerine bakarak "Biz de evin içini inceleyelim." diyecek ve Megumi'nin elinden tutup çekiştirmeye başlayacaktı onu evin içine doğru. Şu çocuktan kurtulmaları gerekiyordu. Evin içine girdiklerinde de katları aralarında paylaşırlardı. Böylece yeniden yalnız kalıp kendini görevine verebilirdi.

[Uehara Megumi]

Gerginliğini gizlemek için gözlerini sürekli yanındakilerden kaçırıyordu pembe saçlı kız. Neyse ki göz alıcı, çiçek kokulu çevre bunu kolaylaştırıyordu. Hiç birini tıkını çıkarmadı, Megumi' de defterine davranma ihtiyacı duymadı. Arada ne yapıyorlar diye ikisini de kontrol ediyordu, kızıl saçlı arkadaşı sakin sakin yanlarında yürürken, tanımadığı çocuk için aynısı söylenemezdi. Kahverengi saçlı çocuk, yüzünde garip bir ifade ile burnunu karıştırdı. Megumi, gözlerini kaçırmak istese de karşılaştığı manzaranın karşısında anlık şaşkınlıkla çocuğa kilitlendi. Acaba farketmeden mi yapıyor diye düşünürken çocuk burnundan elini çekip ağzına doğru götürdü. Sol gözü seğiren kız kafasını ne denli hızla çevirdiğini bilmiyordu. Bu kesinlikle gerginliğine yardımcı olmuyordu. Göz ucuyla Miharu' ya göz attığında tek farkedenin o olmadığını anladı. Kızıl saçlı kız, yavaşça Megumi' ye doğru seğirtti, çocuktan kaçmak istercesine. Kaşlarını düşüren kız sessiz bir iç çekti. Sadece şu görevi sorunsuz bitirmek istiyordu.

Mavi gözlerini olabildiğince yolda tutmaya çalışan kız, gerilmiş bedenini düşünmekten, resmen farketmeden varmıştı olay yerine. Büyük, ihtişamlı ama olabildiğine sakin bir evin önünde durakladılar. Etraf inanılmaz sakindi, gürültüden uzak ve manzara... Güzeldi. Kusa' daki büyük evlere benziyordu bu da. Büyük derken, iki katlıydı yalnızca, fakat genişti, bahçesindeki o tek, devasa sakura ağacıyla sanki yeni, minik bir dünyaya adım atıyor gibi hissederdiniz. Hoş, devasa bir evde yaşayan biri olarak, bu tarz yerleri gördüğünde vücudunda buram buram rahatlık ve refahlık hissederdi, yoksa bu tarz evler, ne Kusa' da ne burada pek nadir değildi. Kapıya vardıklarında akademide gördüğü bir kişi ile karşılaştılar. Otomatik olarak onun yaşında olduğunu düşündü, akademiden hatırladığına göre. "Olaya bak. Dilsiz, yabancı ve pisliği toplamışlar paket yapmışlar yollamışlar. Bu kadar önemli bir göreve hem de..." Duyduklarının karşısında başta dudak büken kız, daha sonra çaktırmadan omuz silkti. Chuunin olduğundan, hatta akademiden uzaklaştığından beri böylesine çocukça şeyler pek duymaz olmuştu. Akademide bu tarz şeylere alıştığından, onun için sorun yoktu. Sanki onun dili olması ona çok yardımcı oluyordu. İğneli cümlesini söyler söylemez kaş sinir bozucu bir ifade ile oradan uzaklaşmaya başlayan shinobi, giderken bir kaç şey daha söyledi. "Olay mahalii size ait. Biz hiç bir şeyi ellemedik. Raporunuzu hazırlayın, bir kaç saate bir Jounin gelecek." Göz ucuyla giden kişiyi takip etti bir süre. Kafa sallasa bile göreceğinden şüpheliydi, bunun yerine hafifçe gerindi önüne döndü. Bir süre evi süzdü. Bahçe sakin ve olaydan uzak bir yer gibi görünüyordu. İçeri girmeleri gerekecekti. "Pislik ben oluyorum." dedi henüz ismini bile bilmediği çocuk. *Şüphem yok* diye geçirdi içinden. Nedense o gün içinden kalem kağıdını çıkarmak gelmiyordu, sadece sessizce işini görmek ve ortamdan uzaklaşmak istiyordu. Aptal gerginlikti muhtemelen bir sebebi. Bu yüzden sessizce Miharu' ya döndü. Az da olsa biliyorlardı birbirlerini, iş bölümünü birinin ele alması gerekiyordu ve konuşması gerekiyordu, bunu diğer çocuğa bırakmak istediğinden ise pek emin değildi. Miharu' nun da böyle düşündüğünü umarak ikiliye baktı geri. "Şimdi ne yapıyoruz?" dedi kahve saçlı. Megumi ellerini göğsünün üstünde kavuşturup onun adına da bir miktar konuşacağını düşündüğü Miharu' ya baktı. "Sen bahçeyi ve evin etrafını araştır. Eğer saldırganlar bir anda evin içinde belirmedilerse -ki öyle olmamıştır herhalde- evin etrafındaki araziden içeriye girmiş olmalılar. Belki bir ipucu bulabilirsin." Gözleri birleşti sessizce. Kaşlarını çatmamak için elinden geleni yaparak başını hafifçe eğdi. "Biz de evin içini inceleyelim." Sessiz bir iç çekip başını salladı aşağı yukarı, onaylarcasına. Ellerini tam açıp gitmeye hazır bir konuma getirecekken kızıl saçlı kız hızlı bir hamle ile onun elini tuttu. Bir an olduğu yerde kalan Megumi' nin bedeni, kızın elini geri sıkmayı reddetti. Bunu farketmeyeceğini umarak kız tarafından eve doğru sürüklenmeye başladı. *İyi tarafından bak* diye düşündü. *En azından bir süre görmek istemediğim vücut sıvılarını görmeyeceğim*

[GM - Naruto]

Megumi, Miharu: Evin ilk katına giriyorsunuz yarı açık kapıdan geçerek. Tipik bir japon evi... Ancak aşırı lüks ve sade. İlk kat, 10 metrete 5 metre boyutlarında, tamamen tek bir odadan oluşuyor. Giriş kapısının solunda kalan tek bir geniş kapı görmektesiniz ancak kapalı. Muhtemelen mutfak tarzı bir şey. Üst kata çıkan merdivenler ise, sağ tarafta.

Ortada bir yer masası var, üzerinde bir Tengu figürü bulunuyor. Saf kuartzdan yapıldığını anlıyorsunuz ilk gördüğünüzde. Duvarlarda çeşitli parşömenler var ünlü ustaların sözlerini belirten. Bir tane de manzara resmi görüyorsunuz, Kantou bayırının. Etraf düzenli.

Osui: Emir beklediğin için dışarıda kaldığını varsayıyorum. Bahçe ufak, çok bir muhabbeti yok. Ortam sakin. Kuşlar ağaçta cıvıl cıvıl. Sümüğün tadı şahane. Ağacın dibindeki çamur leziz. Hakkatten. Ağacın dibinde bir çamur birikintisi var. Seni de çekmiyor değil bu hani.

[Uehara Megumi]

İçeriye sürüklendikten sonra Miharu tarafından, içeriye girer girmez duraklamıştı kız. Hem ne kadar arkadaşı tarafından olsa da sürüklenilmek güzel bir duygu değildi, özellikle Kusa' lı olmadığı gerçeği aklını karıştırıp dururken, hem de... Bir evin nasıl sade ve bu kadar güzel olup insanı büyüleyebildiğini irdelemeye çalışıyordu. Aynı buranın sokaklarını andırıyordu, temiz, güzel, sakin ama aynı zamanda alımlı, ihtişamlı. Elini şaşkınlıktanmışçasına çekti geri, olabildiğince yumuşak bir şekilde, kızı korkutmak istemiyordu, ya da kendini belli etmek. Etrafına şöyle bir göz gezdirdi, daha dikkatli bakabiliyor olmak için.

Geniş ve inanılmaz sade bir salondu ayak bastıkları. Etrafta göz yorucu tek bir şey yoktu, aksine dikkat çekici minik ayrıntılar vardı. Salonun ortasındaki masa gibi. Tipik bir yer masasıydı, fakat malzemesinin onun evindeki ile aynı olmadığına iddiaya girerdi. Masanın üstünde bir figür vardı, kırmızıya çalan bir rengi olan bir tengu figürü... Ya da kırmızıya çaldığını düşünüyordu sadece, tengulardan ya da tengular ile alakalı herhangi bir şeyden hoşlanmazdı, otomatik olarak ön yargısının yüklediği bir yansıma da olabilirdi. Saf kuartz oluşu ise anlaşılması kesinlikle zor bir şey değildi, o kadar küçük bir şey bile ondan kat kat daha ihtişamlıydı. Kaşları çatık bir halde tengu figüründen kafasını kaldırdığında duvardaki envai çeşit yazıları gördü. Parşomenlere inanılmaz düzgün şekillerle neredeyse "resmedilmiş" diyebileceği yazıları. Gözlerini biraz daha kaydırdığında güzel bir Kantou bayırı manzarası ile karşılaştı. Başka bir şey kaçırmamak için kafasını gezdirdi odanın içinde. Çok büyük olmayan bir odaydı ve girdikleri giriş kapısı dışında tek bir kapı vardı. Dudağını ısırıp elini çantasına attı ve minik defterini çıkarttı. Boş, ikinci sayfasına hızlı hızlı bir şeyler karalamaya başladı.

"Ben burada kalıp içeriye biraz daha bakayım istersen. Hem, bir sorun olursa seslenirsin."

Yazdı ve bir anlığına durdu. Sayfayı tereddüt ederken yavaşça çevirdi.

"Kulaklarım keskindir."

*Şapşal* diye düşündü. *Kimsede bir sorun yokken sadece kendin gerildiğin için başkalarınında gerildiğini düşünüyorsun.*

Daha fazla bu sinir bozucu şeylerin kafasını kurcalamasına izin vermeden kıza defteri uzattı. İkinci sayfaya yazdığını görmüşse çevirip bakardı, görmemişse... Eh sorun değildi. Kıza defteri verir vermez meraklı tarafı ağır basmaya başlamıştı. Odanın tek kapısından içeri dalmak istiyor, oradaki her şeyi ellemek istemiyorsa bile... O kuartz heykelin aptal çekiciliğine kapılıyordu. Tenguları sevmiyordu, sevmediği şeyler onda merak uyandırıyordu, ne kadar pahalı olursa olsunlar. Kızdan defteri geri aldıktan sonra önce o heykeli kurcalamak istiyordu, kırmamaya özen göstererek. Gözden kaçırmak istemediği bir şey olduğu için odadaki eşyalara daha yakından ve ayrıntılı bakmak istiyordu. Sonra, odadaki tek kapı kalıyordu geri...