[Ishi] Han Temizliği

[GM - Naruto]

Görevde Bulunan Kişiler: Shou Tatsuya, Natsume Kouichi, Shiomiya Kiyo
Öngörülen Seviye: C-Rank
Pasiflik Sınırı: 24 saat

Uzun bir yolculuğun ardından, bir dağın mağarasında gözlerinizi açıyorsunuz. Dağları aşarak yaptığınız yolculuğun son kısmına geldiğinizi bilerek kuşluk vaktinde uyanıyorsunuz hepiniz. Gece yakmış olduğunuz ateş tamamen kül olmuş bir haldeyken, tulumlarınızın sıcaklığı ile mest oluyorsunuz adeta. Ancak soğukluğu sadece birkaç saat daha çekecek gibi görünüyorsunuz. Bu birkaç saatin sonunda Güneş her yeri ısıtacak ve hatta sizi isyan noktasına bile getirebilecek. Ne var ki sizler bu duruma hem alışıksınız hem de böyle olası bir tehlike için tedariklisiniz. Bu yüzden içinizde sıcaklıkla ilgili bulantılı duygular dışında bir tedirginlik söz konusu değil.

Size verilen göreve göre varacağını hana bir günlük uzaklıkta bulunuyorsunuz. Yani normal bir ilerleme ile gece saatinde handa olmanız muhtemel. Ancak yol şartları sizi zorlayabilir gibi duruyor. Bunun dışında da başka bir durum bulunmuyor. Hepiniz de tulumlarınızdan çıkıp yola koyulmak için tekrar hazırlanmaya başlıyorsunuz. Birlikte geçirdiğiniz zamanlar sayesinde, şükür ki edecek birkaç kelimeniz var ve bu da sıkıcılığı öldürmeye yeter.

[Shiomiya Kiyo]

Hay babanın çanak çonağına! Kafam öyle kazanımsı ki küfür bile edemiyorum, bir de bir soğuk bir soğuk... Sabah ayazı fena olur buraların, bir çarptı mı üç hafta zatürreden yatarsınız o derece. Bu sebeptenki tulumumun içinde kendi kendime iyice sarıldım. Ah Shiki olaydı, geçirseydim kollarımı arkasından sarılsaydım, üşümezdim hiç. Onun yerine iki adet godoşla dağda taşta geziyorum! Adaletin bu mu lan, Daichou?

Nasıl bir malsak bir de, nöbetçi seçmeden direkt uyumayı tercih ettik. Daha doğrusu bu iki dingil tercih etti, benim pek uyuduğum söylenemez. LAN ADAM ÜÇ HAFTA ÖNCE ÜZERİME İŞEDİ, NASIL UYUYAYIM? Öbürü de ikide bir de çükü ile ilgili şakalar yapıp, olmadık şeyler söylüyor, pek tekinsiz pek! Ama tabi, ses çıkaramıyorum, hatta ekip içinde huzuru sağlamak adına, birbirleriyle didişmelerini tolere etmeye çalışıyorum. Haliyle de kafam kazan oluyor.

Kendimi, soğuğa alışmaya zorladım biraz. İlk önce kollarımı çıkardım tulumumdan, sonra bütün vücudumu pıt diye çıkardım. Evet çok güzel alıştıra alıştıra çıktım aferim bana! Bu sabırsızlık başa bela! Uyuşmuş ayaklarım ayağa kalkmama isyan edince bir süre rahatsız rahatsız kıpraştım durduğum yerde. Sonra bu yatan iki dingile döndüm... Bana zamanında işeyenin, yani Natsume'nin yakınını seçmiştim yatmak için. Tabii ki de çüklü deliyi seçecek değilim. Götümle ilgili binlerce sebep gösterebilirim bunun için. Her neyse. Bir an, hem uyandırmak hem de intikam almak için Natsu'nun tulumuna işemeyi düşünmedim değil ama hem o iş tatlıya bağlanmıştı hem de bunlar uyandı. Götümü, sırt çantamı ve ekipmanlarımı kontrol ederek hazırlanmaya başladım.

"Beyler rica ediyorum, işemeli, sıçmalı, çüklü tartışmalar olmasın. Az bir yolumuz kaldı, bir an önce denetleyelim lanet hanı da, kurtulalım!" Birbirimizden.

[Kouichi Natsume]

Amk ne boktan bir gün. Yine, yeniden olayı. Sıkıldım ve bazı şartlar gereği bu göreve katıldım. Ama aklımı sikeyim. Farklı aktiviteler yapabilirdim. Belki tabii. Bu görev bana çok basit gelmişti. Çok diyorum, aşırı derece de çok basit gelmişti. Gezi manasında diye düşündüm. Yanlış mı düşünüyorum acaba? Yanlış düşünsem ne farkeder ki? Neyse, ninjalık vazifemi yerine getiriyorum şimdi. Babama karşı olan, sorumluluğu yerine getiriyorum. Aslında daha aktif bir şekilde, ninjalık yapmak istesem de şartlar bazen el vermiyor. Şaka şaka, sikimin keyfi yüzünden hepsi. Kendimi seviyorum. Yorulmayı sevmiyorum. Gereksiz şeyler yapmayı sevmiyorum. Gereksizden kastım, başka şeyler. Bu görev gereksiz olma statüsüne girmiyor. Ama yanından geçiyor. Sonuçta bu görev sonrasında, bir görev daha bitirmiş oluyorum. Ve ve, bir şeyler kazanıyorum. İşin en tatlı yanı da bu. İşin en tatlı yanı bu olsa da, en çekici tarafı bu değil. Gezi amacında gidiyorum demiştim. Normalde gezmekten nefret ederim. Kelimenin tam anlamıyla nefret ederim. Büyük bir nefret duyarım. O derece. Hele elbise falan almaktan, mağazalara girmekten... Kelimelere dökemiyorum arkadaşım. Durumumu maruz gör. Böylesi seviyede hoşlanmadığım başka bir şey yok sanırım. Elbise falan konusunu anama söylüyorum. O hallediyor. Güzel anam.

Evet, şimdi önüme bakarsam, karşımda karanlığı görmem pek olası. Neden diye sormayın. Tulumum içinde kestiriyorum biraz. Sıcak olmak umuduyla. Buranın geceleyin soğuğu çekilmiyor. Hem de hiç çekilmiyor. Parmak uçlarım falan böyle buz kesiyor. Hareket kabiliyeti bayağı bayağı azalıyor. Gece dışarı çıkarken, yani dışarıdayken bin türlü pozisyona giriyorum. Maksadım, vücudumu ısıtmak. Kanımı kaynatmak. Yoksa yarraklara geleceğim. Öyle yapmazsam. Yani tahminim o yönde. Heykel gibi olurum mazallah. Sonra ne yaparım ben? Neyse, böyle bir şey olma ihtimali çok düşük ya da hiç olmadığı için üzerinde durulacak bir şey değil. O yüzden siktir ediyorum bu konuyu. Ve sonra başka şeylere yöneliyorum. Mesela, niçin gezmekten nefret ettiğim halde, gezme amacıyla bu göreve katıldığımı düşüneyim. Sanırım kızlar içindi. Evet la, kesin kız içindi. Kendimi tanıyorum ben. Kızları düşünmüşümdür. İşin ucunda da yolculuk var demişimdir. Sonra tamamdır, bu görevde ben varımdır deyip, ismimi yazdırmışımdır. Çünkü ben kızları seviyorum. Hem de çok. Ama kendim kadar değil. Belki bir tanesini kendim kadar sevebilirim. Ama ne zaman ve nasıl olur, orayı bilemem. Belki hiç olmaz. Yani olmayabilir. Kader sonuçta. Kadere karşı gelinmez. Zaten karşı gelsen bile, bozulan şey yine senin kaderin olur. Haydi bakalım, kaderimizde ne varsa ona boyun eğelim. Pek hoşuma gitmiyordu. Ama bu boyun eğme işini yapacaktım. Ne yapmam gerekir bilmiyorum, ama içimden ne geçiyorsa onu yapacağım. Her neyse, saçmalamaya başladığım anları az çok bilirim ben. Sonuçta bu benim. Şu an hafiften saçmalıyorum. O yüzden burada kesmem lazım şu konuyu. Kestim ve de kapattım.

Öyleyse, soğuğa bir kucak açayım. Gel babana yarrak. He böyle adam ol. Gerçi iyi çarptı pezevenk. Götüme, iliklerime kadar dondum valla. Ama bu konuyu da siktir ediyorum. Soğuk çünkü amına koyim. Sövsen sövülmez, dövsen dövülmez. Öyle dalyarrak bir şey işte. Her neyse, dedim ya. Siktir ediyorum amına koyduğumun şeyini. Bak öyle derken bile sövüyorum. Sanırım kanımda var sövmek. Her yerde, her türlü şekilde sövüyorum. Kısacası itinayla sövülür. Hemi de beleş. O kadar diyorum yani. Onu bunu bırakın da, tanıdığım kişilerle göreve çıkmıştım. Bu bir lütuf muydu, yoksa şansızlık mıydı bilemiyorum. Tabii bilmek de istemiyordum. İleride bizzat yaşamak istiyordum. Şimdi aksiyonu bozmanın anlamı ve de manası yoktu. Yoktu yani. Olacağı varsa, olur. Olmayacaksa da olmazdı. Ben de pek tekin biri sayılmazdım. Kendime göre karanlık taraflarım vardı. O kadar karanlık ki, ben bile bilmiyorum. Düşenemiyorum bile. Sadece bazı durumlarda karşıma bir şeyler çıkınca anlıyorum. Arkadaş demişken, bizim küçük Kiyo, gerçi diğeri de pek büyük değildi. Her neyse, küçük ve de ufak Kiyo; "tartışmamız olmasın" diyordu. Haklıydı valla. Küçük falan ama kafa da çalışıyor he. Ben de altta kalamam tabii. Onu tasdikleyerek; "Aynen tartışma çıkmasın. Sıçma falan, özellikle çük çıkarma olmazsın. Çükünü çıkarını ben çükerim. Diğer şeyleri yapanın da amına korum! Adam olun." diyecektim. Sert mi oldu ne? Her neyse, siktir edin. Ben onlardan büyüğüm. Takım lideriyim ulan! Ben yaptım kendimi lider. Adam olsunlar yani. Öyle valla.

[Shou Tatsuya]

Gecenin köründe bir görev için uyandırılmıştım. Daha önce tanımadığım zir zopun biri beni çağırmıştı. Neymiş çok önemli bir yerde görev varmışta. Orayı denetlemeliymişizde falanda filanda. Arkadaş bu şimdi mi söylenir. Sırası mı şimdi. Milleti uykusunun ortasında uyandırmak doğrumudur, hakmıdır. Hepsi bu Daicho mudur kaicho mudur o zibidiniz suçu. Taktı bana şerefsiz oğlu şerefsiz. Şimdi bir iki hafta önce geceleyin sağa sola daicho'nun münasip bir yerine münasip bir şeyin girdiğiyle ilgili bir sürü resim çizmiştim. Normalde olsa benim yaptığım anlaşılmazdı ama bütün büyük sanatçılar eserlerinin bir tarafına imzalarını attıkları için bende atmalıyım diye düşünmüştüm. Zaten o kısma pek dikkat eden yoktu. İşte o yüzden imza kısmını farklı renk ve büyükçe bir fontta yazmıştım. İşte kesin oradan anladı bu ibne. Eline uğraştırıcı bir göre gelir gelmezde bana kakaladı.

Yolculuk bok gibiydi. Her yer dağ taş amına koyim. Sanki tanrılar gelip gelip buraya sıçmış, Ameyede işemiş. Sola bakıyorum kahverengi, sağa bakıyorum kahverengi, önüm, arkam hepsi aynı. Bu nedir arkadaş. Hiç bir yeşillendirme çalışması olmaz mı bir ülkede. Bir kaç metre arayla ağaç diksen ölürmüsün. İçim boğuldu kahverengiden. Zaten resmi görev diye şu pis ve moda anlayışından uzak Shinobi kıyafetlerini giydik. İçim iyice boğuluyor. Ulan yanımdaki heriflerden birinin saçı bile kahverengi. Tamam arkadaş kahverengiye savaş açtım ben. Sikerim kahverengiyi. Dur lan bu bizim Kouichi değil mi? Oha lan ne kadar zamandır yoldayız daha yeni anladım o olduğunu. Vay babanın eşeğinin kılı. Ulan havada buz gibi. Ossursam yağmur olarak yağar o kadar soğuk. Ben yine şanslıyım Küheylanıma sarılıp yatıyom. Bu iki piç ise bir birine giriyor. Natsume'nin sapık olduğunu biliyordumda erkeklerden hoşlandığını bilmiyordum. Uzak duralım ondan da bizi sikermiker şimdi.

Sessizliği bozan diğer herif olmuştu. Onu pek tanımıyordum. Aslıdna Kouichiyide çok iyi tanımıyordum. Yok lan tanıyormuydum. En iyisi kendisine sormak '' Lan Kouichi ben seni tanıyormuydum lan? '' diyecektim. Şu diğer adamın dediğine gelelim. Adamın dediği biraz banaymış gibi geldi. Alındım bak. Ben ulu orta o tarz şeyler yapan biri değilim. Öyle itamlarda bulunmayalım lütfen yani. Diğer çocuğa dönüp '' Valla benim kuş ötmüyor zaten. '' diyecektim. Cümlemi bitirirken çalışmayan üreme organıma bakacak ve tekrardan çocuğa dönecektim. Çevreme hızlıca göz gezdirdikten sonra '' Bu görevden güzel bir şeyler çıkmazsa Daichoyu sikerim beyler. '' diyecek ve hemen ardından bağırarak devam edecektim '' ULAN DAİCHO BOZUNTUSU! İSHİDEKİ TÜM DAĞ TAŞ MÜSAİT BİR TARAFINA GİRSİN ULAN. DUYUYOMUSUN ŞEREFSİZ? '' diye bağıracak ve '' Şu ateşi filan tamamen söndürüp eşyaları toplayında yola devam edek. '' diyecektim. Lafım bittikten sonra eşyalarımı toplayıp yola koyulacaktım. Diğerleri mi? Hazır değillerse arkada kalsın amqlar.

Not: Küheylan hayali atımdır. Gerçek değildir.

[GM - Naruto]

Kısa sürede Kiyo'nun istekleri grupça kabul edildikten sonra eşyalarınızı toplamaya başlıyorsunuz. Tulumlarınızı güzelce katlayıp sırt çantanızın üst kısmına yerleştirmenizin ardından, sırt çantanızı da sırtınıza takarak mağaradan çıkmak için harekete geçiyorsunuz. Bu arada, sırt çantalarınız özel tasarıma sahip konumda ve size sadece bu görev için verilmiş durumda. Yani bir nevi üzerinize zimmetli köy malı da denebilir. Sırt çantasının en büyük özelliği ise, hiçbir şekilde hareket kabiliyetinizi kısıtlamıyor oluşu. Sanki büyülü bir çanta gibi, içine çok fazla şey konmadığı takdirde yok bile denebilecek bir ağırlıkta. Tabi sizin yolculuğunuzun son aşamalarında olmanız, çantanın bu avantajından da faydalanmanızı sağlıyor. Çantanızdan tükettiğiniz yiyecek ve içecekler sayesinde, şimdi oldukça hafif bir çanta ile ilerlemeye başlayacaksınız.

Tatsuya'nın bağırışları arasında, Kiyo ve Kouchi zaten eşyalarını toplamış oluyorlar. Bu sebeple de Tatsuya ilk önce eşyalarını toplayan adam olacağını düşünürken sona kalan kişi oluyor. Ancak takım arkadaşları onun gibi insafsız davranmıyorlar ve Tatsuya'nın da işlerini halletmesini bekliyorlar. Biraz beceriksizce çantasını hazırlayan Tatsuya da hazır konuma geldiğinde, mağaradan çıkıyorsunuz birlikte.

İlerlemeniz gereken yol, bir dağın yamacı. Tahmini olarak 35 derecelik bir açı bulunmakta. Zeminin kaygan toprak ve taşlardan olması size dikkatli olmanız gerektiği sinyalini veriyor. Kafanızı kaldırıp mağaraya geldiğiniz noktaya baktığınızda ise, dağın henüz daha başında olduğunu söylemek mümkün. Dağ ise çok yüksek bir dağ değil. Birkaç saat içinde tamamen aşağıya inmiş olabilirsiniz. Tabi bunu dakikalar içinde de yapmanız mümkün. Eğer bu zeminde kayarsanız, yuvarlanarak sadece dakikalar içinde dağın eteğine ulaşabilirsiniz. Tek parça olmanız konusunda bir garanti olmasa da dakikalar konusunda garanti verebilirsiniz. Son olarak, dağın bazı bölgelerinde büyük kayalar bulunmakta. Bunlar dağa sıkı sıkı yapışmış gibi görünen kaya parçaları. Bazıları bir insan boyutunun iki katı kadar büyüklükte. Tabi, bu kayaların dağdan ayrılmayacağı sadece gören gözün söyleyebileceği bir şey. Bu da kayalara dikkat etmeniz gerektiği anlamına geliyor kısacası. Bunların bir tanesinin altında kalmak istemezsiniz.

[Kouichi Natsume]

Önce bir soğuğa alışmalıydım. Üşümekten nefret ederdim. Ama yapacak bir şeyim yoktu. Bunu önceden de dile getirmiştim. Yani öyle sanıyorum. Ben biraz unutkan mı oldu ne? Neyse, önemli bir konu değil. Ulan bu konu önemli. Kafamı sikerim ha! Amına koyim, her konuya önemli değil diyorum. Tabii bu bütün olarak benim suçum değil. Soktuğumun beyni yüzünden hepsi. Unutkanlık olayı önemli bir olaydır aq. Hem de şu ana kadar, düşündüğüm tüm konulardan önemlidir. Hayır, değildi. Aynı kategori de olmasa da, kızlar her zaman en önemli olan şeydir benim için. Tabii birkaç istisna durum dışında. O da yüksek derece de can ve mal kaybı içeren meseleler. O durum herkes için öyledir. Belki onun da bir istisnası ya da istisnaları olabilir. Örnek vermem gerekirse; mazoşistler. Amına koyim onların ben. Onların da kafalarını sikeyim. Beyinciğini sikeyim. Kıl oluyorum heriflere. Beyinleri nasıl işliyor, hayretler içerisinde kalıyorum. Her ne haltsa ya. Banane amına koyim. Dünyayı ben mi kurtaracağım? Yoksa, bu herifleri ben mi adam edeceğim? Cevap koca bir hayır. Öyle işte. Onu bırakın da, soğuğa alıştım zaten. Hatta üstüne de eşyalarımı bile toplamaya başladım. Hatta hatta topladım bile. İçsel dünyamda fırtınalar koparırken, dışarıdan bir sürü şey yapmam çok harika dimi? Ben böyle bir adamım işte. Bu kadar yetenekli, maharetli ve de becerikli. Şaka şaka, kendimi sevsem de, doğruları konuşmayı da severim. Ben kendini bilen bir adamım. Ne fazla yetenekliyim, ne de fazla becerikli. Belki birazcık maharetliyimdir. Öyle olmasam bile, bence ben zekiyim. Yani umarım zekiyimdir. Bir tane işe yarar özelliğim olsun amına koyim. Aslında işe yarar özelliklerim var da... Anladınız siz işte. Kızları etkileyebilecek şeyler. Geçenlerde böyle bir kitap gördüm de, almadım. Daha doğrusu parama kıyamadım. O parayı çok daha yüce bir amaç için kullanıyorum. Hem de çok büyük, devasa, yüce bir amaç için. Siz bilmesiniz de olur. 20 yaşına gelmiş bir bireyin gidebileceği, özel bir yere gitmeyi düşünüyordum. Umarım yakın zamanda giderim. İstihbarat bekliyorum. Konu komşuya gözükmemek lazım bu tür şeylerde. Sonradan dillerinden düşmezdim. Amına koyduğum dedikoducu karıları. Şimdi bunu deyince, kendimden iğrendim arkadaş. Nasıl böyle bir cümle sarfedebildim ben? Nasıl yapabildim bunu? Amına koyim aklımın.

Oh, amma uzun içsel dünyamda düşüncelere daldım. İçinde yüzdüm. Hem de bu soğuğa rağmen. Tabii dışarının soğuğu etkilemiyor içsel dünyamı. Etkilese yarrağı yemiştim valla. Hem de ne yarrak. Düşünmek bile istemiyorum. Belki hipotermi geçirirdim. Yok, yok kesin hipotermi geçirirdim amk. Lan bunu düşünmesi bile, tüylerimi diken diken etti. Hatta kollarımı birbirine kenetlemek zorunda bıraktırdı beni. Neyse, böyle olumsuz etkilere sahip bir şeyi düşünmek istemiyordum. Beni olumsuz etkileyen şeylerden uzak durmak, yüksek tercihimdir. Öyle biriyim yani. Bu düşünme işini bir kenara bırakayım da, şu salağı susturayım. Hangisi demeden diyeyim, Tatsuya. Tam bir öküz. Üstüne bin, git. Kafasına vur ekmeğini al yani. Ulan bunu düşündüğüm iyi oldu. Bir ara denemem lazım bu salağın üstünde. Dalyarrak biri zaten. Hak ediyor böyle bir muameleyi piç. Ağır piç hem de. Çükünü bana çıkarıp, gösterdiği zamanı da unutmuş. Kafatasını siktiğim. Evet, kafatasını siktiğim. Beynini değil, direk kafatasını sikecektim bu öküzün. Ama bugün değildi. Ya da yarın. Ne zaman olur, onu ben de bilmiyorum. Belki bir gün, belki de hiç. Aman pek de önemli bir şahsiyet değil kendisi zaten. Deli amına koyim, ne kadar değerli olabilir ki? Değerini siktiğim. Evlat olsa sevilmez. Bir de bunun farklı bir sürümü var. O biraz ağır kaçar. Ama birazcık. Neyse, şu götü susturmak adına; "Gerizekalı herif, sus la. Ne diyorsun sen? Niye bağırıyorsun? Ben senin kafanı sikerim, ama bu sözlerden sonra seni değil, yedi sülaleni şey ederler. Ona göre yani. Aklını başına devşir." diyecektim yüzümde bulunan bütün hatları çataraktan. Umarım bu çocuk adam olur. Yoksa sonu pek hayırlı değil. Yarraklara çok hızlı bir şekilde gelebilir. Ne olduğunu şaşırır. Öyle yani.

Tatsuya'yı bir kenara bırakırsam, önümde dağlık bir alan görebilir oluyorum. Kaygan zemin, pek tekin olmayın taşlar ve her an bizi sikebilecek büyük kayalar... Resmen bağırıyor, buradan aşağı inmeyin diye bize. Bir tek tabela eksik yani. O derece fena. Tabii bu normal insanlar için, fazlasıyla tehlikeli olabilir. Bizler birer ninjayız. Ishigakure'nin shinobileri, chuuninleriyiz. Biz biraz dikkat ile geçerdik bu yolu. En azından ben öyle umuyordum. Ummak güzel şeydir. Ummak başarmanın olmasa da, başka bir şeyin yarısıdır. Neyin olduğunu bilmiyorum. Ama öyle yani. Yoksa değil miydi? Pöhh, nasıl bir muhabbettir arkadaş bu? Kendimden tekrar soğudum. Şu lafı da sürekli diyorum da, sonra da kendimi düzeltiyorum. Kendimden soğumam zor bir ihtimal değil, öyle bir ihtimal yok. Çünkü bu benim. Kendimi öylece kabul ederim. Tabii başka kimseleri öylece kabul edemem. Tatsuya'yı mesela, ya da Kiyo'yu. Bu normal bir şey sanırım. Yani insanın kendini kayırması, kendi kafasında. Öyle değilse bile, ben böyleyim. Hadi itiraz edin amına koyim. Neyse, yol demiştim. Şu an amacım grubun liderliğini ele geçirmek. Az önce laflarımdan sonra kimse ağzını açmamıştı. Bu yüzden artık lider bendim sanırım. Öyleyse, lider olarak en önden ben gitmeliyim. Öyle de yapacaktım. Yere, sağa, sola, yukarılara iyice bakıp, öyle bir şekilde yürüyecektim. Her şeye dikkat etmem lazımdı. Bunu yaparken de bizimkilere; "Beni takip edin. Geçtiğim yerlerden geçmeniz, sizin için daha iyi olabilir. Burada dikkatli olmak lazım. Özellikle Tatsuya, şurada iki dakika adam ol. İnsan kılığına falan gir. Düşersen seni bir de ben sikerim. Ona göre." diyecektim az önceki şekilde. Yani suratımı çatacaktım onlara. Üstlerine gitmek daha iyi olur diye düşünüyorum. Yoksa daha rahat davranırlar. Bu da kötü sonuçlar doğurablir.

[Shiomiya Kiyo]

Kulaklarımı ellerimle kapatarak, Tatsuya'nın toparlanmasını bekledim. Tartışma olmasın, sessiz sakin ilerleyelim diyoruz adam Daichou'ya bağıra çağıra küfür ediyor arkadaş! Sırtımda çantam, ellerim hala kulaklarımda, mağarada bir ileri bir geri ilerliyordum ki, sonunda tahtası eksik takım arkadaşım da hazır oldu ve mağaradan çıktık. Hala çok erken saatlerde olduğumuz için, öyle çok ahım şahım bir güneş yoktu fakat az miktardaki ışık, gözlerimin isyan etmesine yine de yetti. Elimi baştan savma bir hareketle gözlerime siper ettim bir anlığına ve Natsume'yi takip etmeye başladım.

Şimdi burada şunu açıklayayım, benim yükseklik korkum yok. Ama göreve başladığımızdan beri pek aşina olmadığım tırmanma, dağda taşta dolanma ve garip açılardan yüksekliklere bakma olayları epey midemi bulandırdı benim. O yüzden çok da bakmak istemedim bu sefer ki yamaca, şu ana kadar denk geldiklerimizden daha dik duruyor zaten. Evet, Kaya Ülkesi'nde yaşıyorum ve dağcılık deneyimim çok iyi değil, godoşum ben çünkü. Anlaşılan görevi verenlerin hiç deneyimi yok çünkü baton vermemişler bize. ULAN BATONSUZ BU YAMAÇTAN NASIL İNECEĞİZ? Hadi buraya kadar tanrı korumuş da dayandık. Halat da yok zaten, misina var ama dandik. Bedava veriyorlar her görev sonunda diye kalitesizini kakalıyorlar bize. Kaliteli olsa ne yazar bu durumda? Oh ne ala, baton yok, halat yok, deli var. Natsume konuşup onu takip etmemiz gerektiğini söyleyince görmezden gelmeye çalıştığım o lanet yamaca şöyle bir bakma gereği duydum. Bakmaz olaydım! Bakmamla alnımdan bir damla terin süzülüp, kaşımda kavis çizerek yanağımdan hızlıca çeneme akması bir oldu. Sıcak da değil halbuki. "S-Sen b-başla ilerle-lemeye, ben bi s-su içeyim..." diye ciyakladım tırsmış bir sesle. Sırt çantamdan su şişemi çıkarıp, kafama diktim, gözlerimi yamaçtan çekerek sakinleşmeye çalıştım. Cidden köy benden nefret ediyor sanırım ki beni öldürme amacıyla masum iki kişiyi daha öldürmeyi göze almışlar. Derin bir nefes aldım. Bir daha aldım. Bir daha aldım. Bir daha alacaktım ki yeter lan abarttım, Natsume kaptırdı bile gidiyor. Kaymasa bari. Kayarsa kötü olur.

Tatsuki midir, ismini de bir türlü aklında tutamadığım ayarı bozuk takım arkadaşıma yöneldim. Kolundan tutup, elimden geldiğince ciddi olmaya çalışarak konuşmaya başladım. "Bak, tartışma olmasın dedikçe aletinden bahsediyorsun, bağırıp çağırıyorsun. Şimdi bu yamaçtan inmeye benden önce başlayacaksın, ben de arkandan geleceğim. Çıkardığın desibeli azıcık yüksek olan herhangi bir seste, susmanı beklerim, sakinleşirim, beklemediğin bir anda arkandan yaklaşır, bağırırım bilmiş ol. TIRSIYORUM AMINA KOYAYIM, ŞU YAMACA BAK DA ADAM OL AZICIK!" Deyip, önden gitmesi için bekledim. Artık biz birbirimize bağırırken taş mı düşer, toprak mı kayar bilemiyorum, bir şeyler zaten kaymaya müsait görünüyor bu zeminde. Gerçi ben korkutmak için söylüyorum, kayaları üstüme üstüme çekme gibi bir fantezim yok cidden bağırayım, bu malı bilemem. Su şişemi tekrar çantama koyduktan sonra, sırt çantamı tekrar iki omzuma geçirip, beklemeye başladım.

Tatsuya huysuzluk etmez, benden önce ilerlerse, derin bir nefes alıp cesaretimi toplayarak arkasından ilerleyecektim. Olur da koduğumun şekerparesi inat eder, arkadan gelmek isterse, o kadar lafı ve ciddiyeti boşa yapmış olacak, el mecbur ikinci sıradan ilerleyecektim.

Valla saydım, yarısında sıkıldım ama otuzdan fazla cümle var, hıh.

[Shou Tatsuya]

Daicho bozuntusunu bir güzel sövmüş rahatlamıştım. Diğerleri ise bu sırada eşyalarını toplamaya koyulmuştu. Bu yüzden geride bırakan değil geride kalan olmuştum. Neyseki bunların aklından beni geride bırakmak gibi bir şey geçmemişti. Eşyaları toplar toplamaz yola koyulmuştuk. Yolculuğumuz göreceli olarak rahat geçiyordu. Çantalar biraz kaliteliydi. En azınan bu konuda teşekkür edebilirdim. Ayrıca yolcuğun son kısmında olmamız sebebiyle ağırlığı azalmış ve yolculuğu daha katlanabilir kılmıştı. Ama bunun iyimi kötü mü olduğuna karar veremiyordum. Yiyeceğimizin azalması pek hoşuma gitmemişti. Herhangi bir sebepten hana ulaşamadan işimiz uzarsa etraftan yiyecek aramak zorunda kalabilirdik. Başka bir bölgede olsa bir grup Shinobi için yemek bulmak sorun değil ama İshi gibi dağın taşın hakim olduğu bir bölgede yiyecek olarak taş çorpasından başka bir şey bulunamazdı. Oda su bulabileceğiniz bir yere yakınsanız.

Biraz ilerleyip yola baktığımızda bir dağ yamacı görmüştük. Kaygan zemini, dikliği, ufak taşları ve her an yuvarlanmayı beklyen devasa taşları ile aşmamız gereken oldukça zorlayıcı bir yol vardı önümüzde. Bu yolu inmek zorunda olmamız çok rahatsız edici bir durum olsada biz Shinobi idik. Yani bu iniş bizim için çokta zorlayıcı olmayacaktı. İlk hareketlenen Koichi olmuştu. Kendini beğenmiş piç lider edasıyla ilerliyordu. Soruma verdiği cevabıda beğenmedim. Ulan şeytan diyor şunun kıçına çak bir tane. Yuvarlanıp gitsin. Ama şeytan diyor, ben demiyorum. Başkalarının dediği şeyleri yapmayı sevmem. O yüzden yapmıyorum işte. Kiyo denen çocuğa gelince. Oda kendi halinde bir şeyler mırıldanmış benden bir şeyler beklemişti. Hayır kurumuna döndük amq. Herkes bir şeyler istiyor benden. Herif korkak çıktı zaten. Akademide bunlara ne öğretiliyor anlamıyorum ki. Hem en kötü ne olabilir ki? Şuradan yuvarlanır ölürsün yada ömür boyu sakat kalırsın. Çokta büyütülecek bir şey değil.

Kouichi'nin inişini yavaş yavaş izlemiştim. Benden biraz uzaklaşınca Kiyoya dönüp Koichiyi göstererek '' Bu çocuk mal. onu izleme. Sen beni takip et. '' diyecektim. Önce ayaklarımın altını çakra ile kaplayıp kendimi zemine yapıştıracaktım. Aynı dik yüzeyleri tırmanırken yaptığımız gibi. Böylelikle düşme ihtimalim azalırdı. Sonra büyük küçük tüm kayalara dikkat ederek çapraz zikzaklar çizerek hızlıca inecektim. Doğrudan diklemesine aşağı inmek tehlikeliydi. Kayıp düşebilirdim. Ama çaprazlamasına ilerlersem işim daha kolaydı. 50 metre sol çapraz, 50 metre sağ çapraz, 50 metre sol çapraz, 50 metre sağ çapraz.... şeklinde aşağı inene kadar devam edecektim. Aşağı inerken kayalardan uzak durmaya özen gösterecektim.

[GM - Naruto]

Kouichi kendi çapındaki artistliğini ortaya koyduktan sonra, kendisine biçtiği lider sıfatıyla diğerlerini beklemeden aşağıya doğru inmeye başlıyor. Kafası ve gözleri ile sürekli etrafı tarayarak yaptığı ilerlemesi sırasında takım arkadaşlarına kendisini takip etmelerini söyleyen Kouichi, arkasına baktığında gelen kimsenin olmadığın görüyor. Yani onca havayı boş yere atmış gibi görünüyor. Çünkü Kiyo Tatsuya'nın ikini sırada gidip gitmeyeceğine dair bir cevap beklediği için hemen harekete geçmiyor. Tatsuya da Kouichi'nin ilerlemesini bir süre izlediği için, Kiyo'nun sorusuna rötarlı bir cevap veriyor. Sonuç olarak Kouichi aradaki mesafeyi biraz açtığında Tatsuya ve ardından da Kiyo ilerlemeye başlıyor.

Kouichi'nin ilerlemesi sürekli etrafına dikkat etmesi sebebi ile beklenenden yavaş oluyor. Ancak adımlarını yere sağlam bastığı için de şu an için tehlikesiz bir iniş sergiliyor. Tatsuya ise ayaklarına biriktirdiği chakrası ile adeta yere yapışıyor. Bunun üzerine yaptığı çapraz ilerleme tarzı daha da güvenli bir iniş sağlıyor. Kiyo da Tatsuya'yı takip etmesinden dolayı bu güvenli inişe dahil oluyor. Ancak ayaklarında chakra biriktirmediği için, Tatsuya'ya göre biraz daha yavaş bir ilerleme sergiliyor.

Dağın yamacından aşağıya inişiniz bu şekilde devam ediyor. Tatsuya ile Kouchi arasında kısa bir mesafe kalıyor ve sadece birkaç dakika sonra onu geçebilecek durumda. Aynı şekilde Kiyo da Kouichi ile aradaki mesafeyi kapatmış halde. Bu ilerleme şekli devam ettiği sürece, dağdan ilk inmeye başlayan Kouichi'nin geri kalacağı gün gibi açık. Öte yandan Tatsuya Kiyo ile de aradaki farkı açmaya başlamış durumda.

[Shou Tatsuya]

Millet bana aptal beceriksiz der. Ama şu bizimkilere bakıyorum sonra dönüp kendime, süper zeki falan olmalıyım diye düşünüyorum. Kouichi malı kaplumbağa hızıyla inmeye devam ediyordu. Adam hiç ninja gibi düşünmüyordu. Beyinsiz herif işte. Anası süt diye rakı içirmiş buna sürekli. O yüzden kafası böyle. Ne güzelde oldu böyle inmek. Tamda Koichi liderlik taslarken takımın en zekisi gibi gözüktüm. Ah birde bir Jounin falan olacaktı. Tadından yenmezdi valla.


Dağdan inişim hızla devam ediyordu. Arkama dönüp baktığımda Kiyo'nun beni takip ettiğini görmüştüm. Aynı şekilde oda düz inmeye çalışıyordu. Bu grubun beyni benim. Bu artık kesinleşmiş oldu. Ulan anlamıyorum niye bu şekilde iniyorlar. Çakralarının falan mı biteceğini düşünüyorlar. Hayır öyleyse buradaki en çakra fakiri benim daha bir sorun yaşamadım inerken. Zaten en kötü ihtimalle yarı yolda durup biraz dinlendikten sonra devam ederiz. Bu ikili yüzünden geç kalacağız. Geç kalırsak ne olur onuda bilmiyorum. Daicho mu kızardı? Kızarsa kızsın o.ç. Zerre sevmem kendisini. Bir hayrını görmedim şuana kadar ama zararını çok gördüm. Örnek vermek gerekirse şuanki durumum. Bu sıkıcı görevdeydim. Handa ne yapacaktık onuda bilmiyordum.

Yürüme şeklimi Koucihinin 20-30 metre önüne gelecek şekilde değiştirecektim. Ondan daha hızlı hareket ettiğimden onu geçebilirdim. Onun önüne geçince ise kıçımı ona dönüp çömelecek ve kıçım doğrudan ona bakacak şekilde sıçmaya başlayacaktım. Bu işi yaparken ayaklarımdaki çakrayı kesmeden devam edecektim. Maksat Koichiye piçlik olsun. Sabahta tuvaletimi yapmamıştım. Rahat rahat mıçabilirdim. İşim bitince tuvalet kağıdı yada peçete kullanarak temizleyecek ve kalkacaktım. Eğer bunları bulamazsam kıyafetimin bir kısmını yırtıp kullanacaktım. Daha sonra ise Kouchiye dönüp '' Oğlum azıcık kafanı kullan. Kafanı kullanarak dağdan aşağı kayarak in. Maşallah çok kalın bir kafan var. Çizik dahi almadan aşağı inersin, hehehehe. '' diyecektim. Cümlemin sonlarına doğru sırıtacaktım. Yine kelime oyunu yapmıştım. Çok zekiyim ben çoook. Sözlerimide bitirdikten sonra '' Ayaklarınıza çakra koyup inin. '' diyecek ve daha önceki çaprazlama inişime devam edecektim.