Arayış

[Uehara Megumi]

Siyah ayakkabılarının burnunu ormanın ilk ağaçları arasındaki hafif nemli çimenlere değdirdiğinde, şimdiden kendini daha iyi hissetmeye başladığını düşünmüştü Megumi. Uzun, toplu, pembeye çalan saçlarına her zamanki gibi tantousunu sokmuştu ve genellikle giydiği klasik şeyleri giymişti, omzu açık siyah bir kısa kollu, toz pembe bir etek, siyah, dar ve kısa bir şort ve belinde wakizashisi vardı. Bu seferler ek olarak sırtına çokta büyük olmayan siyah bir çanta takmıştı, henüz saat öğleden sonra bir civarındaydı, ve hava kararana kadar çekmek istiyordu içine çim kokusunu, bu yüzden yanına ekstradan yiyecek bir şeyler almıştı. Evden çıkarken aç olmamasına rağmen bol bol almıştı, içindeki küçücük, narin bir ses fısıldamıştı ona bunu. Çok acıkacaktı belki de. Belinde her zamanki gibi minik çantası yoktu, onun yerine ne olur ne olmaz diye aldığı not defterini sırt çantasının içine tıkıştırmıştı.

İlk adımında durup, derin bir nefes aldı. Ormanın balta değmemiş odun ve nemli çimen kokusunu akciğerlerinin en ucuna kadar çekti, ayaklarının parmak uçlarına basarak, yukarıya doğru iyice gerdi vücudunu ardından, ince parmaklarını birbirine geçirip avucu ters bir şekilde tepesindeki dallara bakarken. İyi, bedenini tekrar açacak tempolu, güzel bir yürüyüş yapmayı düşünüyordu kendine güzel bir yer bulmadan önce, ne kadar orman girişine kadar bol bol yürümüş olsa da, kendini havaya sokmak için eğildi ve dizlerini kırdı. Bir bacağını bir tarafa atarak bir miktar bacaklarını gerdi sırasıyla, ardından zıplayarak eski konumuna döndü. Sabah, mektup arkadaşının sevimli mektubunu alması zaten psikolojik modunu yükseltmişti, sıra vücudunun modunu yükseltmedeydi.

Koşmadan fakat tempolu ve hızlı bir yürüyüşle ormanın derinliklerine daldı. Uzun zamandır girmemişti bu her daim yeşil yaprakların altına, uzun çimenlerin arasına. En son geldiğinde yanında takım arkadaşları vardı ve rotasını tam olarak hatırlamasa da güzel, küçük bir göl ve göle akan minik bir şelale bulmuşlardı. Ormanın içinde öyle bir tepe bulması için baya yürümesi gerekiyordu ama bunu çoktan göze almıştı. Saat biri çeyrek geçiyordu, ormana girdiğinde...

Tempolu yürüyüşünü koşmaya dönüştüren kız, ağaçların arasında makul bir hızda ilerlemişti. Bir kaç kere kendini ormanın doğal haytıyla yarışırken bulmuştu, beyaz, hayatında gördüğü en yumuşak görünümlü tavşanlardan birini yendikten sonra minik bir yaban domuzu katılmıştı ona ama yavru olduğu belli olan domuzu rahatsız etmemek için hızını arttırmış ve izini kaybettirmişti. Annesini rahatsız etmek istemiyordu. Saat ikiyi biraz geçmişken şaşırtıcı bir şekilde karnının hafifçe guruldadığını hissetmişti. Garipti, daha yiyeli bir kaç saat olmuştu ama şimdiden acıkmıştı. Belki yeme miktarını ve antremanlarını bir düzene sokması gerekiyordu. Düzgün, ağaçlardan bir miktarda olsun arınmış bir yer bulmak için biraz daha koşmuştu, bir kaç dakika sonra ise minicik bir düzlüğe çıkmıştı. Çimenlerle dolu düzlük, etrafındaki ağaçların devasa, uzun dalları ile örtülüydü. Sert dalların ucundaki yemyeşik yaprakların her küçük esintide hışırdamaları, sürekli kızın kulağına doluyordu. Çok yorulmamıştı, fakat dinlenmek ve atıştırmak için güzel bir yerdi. Hala gölü bulmak istediğinden çok vakit kaybetmekte istemiyordu, fakat oturmaktan zarar gelmeyeceğine karar verdi. Düzlüğün etrafını çeviren ağaçlardan birinin altına doğru seğirtti ve ağır olmayan çantasını hafifçe ağaç altına bıraktı. Kendini de ağacın altına attı tek celsede, ve çantasını açmaya başladı yavaşça...

[Kon Ko]

Allah! Kurtarın ulan beni! İşten kaçtım diye eline girebiyi alıp peşime düştü manyak herif! La oğlum benim kendi işim var, cebimde kendi param var niye zorla senin tarlanda çalışmak zorundayım lan!? Niteliksiz işçi olsak hadi bir şey değil. Kalifiye shinobiyiz de adama beğendiremiyoruz. Nasıl bir gerizekalıysa beni kalifiye shinobiden kalifiye işçiye terfi ettirmeye çalışıyor. Çok iyi ameleyimdir laf istemem bu arada. Yine de attan inip eşeğe binmekte olan atama yardım etmek istemiyorum! Kasvet basıyor ulan! O kadar boş zamanım oluyor ki düşünmek zorunda kalıyorum! Sonra dünyayı anlamak falan derken hem kendimden hem insanlıktan nefret ediyorum. Kalsın! Cahillik mutluluk arkadaş.

Her yer düzlük yahu, izimi kaybettiremiyorum. Yorulmak da bilmiyor adam arkadaş. Doğal meyve sebze yemekten midir çalışmaktan mıdır bilmem de yok arkadaş, kaçamıyorum. Aha, orman! Umutlarım sönmedi! Ağaçların arasında benim gibi koca kıçlı bile kendini kaybettirebilir. Koş koş koş!

Koştum koştum koştum! Yavaş yavaş sıklaşan ağaçların arasına girdiğimde ise içimde tarifsiz bir mutluluk vardı. Sonuçta işten kaytarıyorum. Ağaçlar sıklaştıkça benim mutluluğumda dallanıp budaklandı vallahi! Tabi bu dallanıp budaklanma arkama bakıp beni hala takip eden psikopat atamın elindeki girebiyle ne var ne yok mundar etmesini görmemle son buldu. Vallahi deli arkadaş. Yok böyle bir şey. Şöyle tepe gibi bir şey çıkarsa onu atlatırım ama ben derken karşıma tam da beklediğim tarzda bir yer çıktı. Ne demişler: Düzde geçme beni yokuşta mahcup ederim seni. Ne de güzel söylemişler mübarek. Bizim moruğun çıkmakta zorlanacağı yokuşu bir çırpıda çıkıverdim. Sonra da topuklarım kıçımı döve döve koşmaya devam ettim. Ama o kadar koşmuşum ki sonra kayboldum. Ehehe...

Şimdi ben öyle yön duygusuna güvenilecek biri değilim. Ama mantık olarak bir yönde ilerlersem bir yerlere varırım herhalde. O yüzden böyle götüm götüm devam edeceğim ben. E türkü çığırmadan da yol geçmez tabi!

Şu garip halimden bilen işveli nazlı
Goynüm hep seni arıyor neredesin sen
Datlı dillim güzel yüzlüm ey ceylan gözlüm
Göynüm hep seni arıyor neredesin sen, neredesin sen
Datlı dillim güzel yüzlüm ey ceylan yüzlüm
Göynüm hep seni arıyor neredesin sen, neredesin sen

Şöyle güzel bir giriş yaptım türkü alemine. Bir de ne göreyim! Genç bir bağyan oturmuş ağacın dibine çantasıyla uğraşıyor. Türkünün sözleri ağzıma tıkıldı! Daha "Uzaylılar Hoşgeldiniz" söyleyecektim lan ben! Bu arkadaş ne yapıyor ki ormanda. Hemi de genç bir bağyan! Bir ihtiyacı vardır belki. Bir soralım bakalım. "Merhaba bağyan. İyi günler. İyisiniz umarım? Çok affınıza sığınarak ne işiniz vardır ormanda? Eğer yardım lazımsa icabet etmek isterim." diye bir yokladım arkadaşı. Kimmiş neymiş bakalım.

Yemek mi var lan çantasında! Acıktı mıydın sanki ben de? Acıktıydım sanırsam. Koştum o kadar di mi? Canım da çökelikli dürümle höşmerim çektiydi tam. Var mıdır acaba? Yoktur herhalde... Koca ülkede çökelikli dürüm ve höşmerim yiyen tek aile biziz sanırım. Tabi misafir umduğunu değil bulduğunu yer. Çaktırmadan bir bakalım bakalım.

[Uehara Megumi]

"-ep seni arıyor neredesin sen, neredesin sen"

Elini sırt çantasına sokmuş, kafasını neredeyse içine sokacak kadar eğmiş çantayı karırştırırken beklemediği bir ses geldi uzaklardan. Gittikçe yaklaşan. Panikle kafasını kaldırıp sesin geldiği yöne doğru döndü. Gözlerini kısıp oraya doğru yaklaşan devasa figüre baktı. *Paniklemeye gerek yok.* diye düşündü. Birisi sadece şarkı söyleyerek oraya doğru geliyordu. Açık alana giren figür, onu farkettiğinde de sustu.

*Ah!*

Bu devasa figürü, daha önce bir kaç kere görmüştü. Onun gibi biriydi o da, hoş, devasa boyutları ve onu akademide bir kaç kere görmüş olma durumundan başka hiç bir şey bilmiyordu onun hakkında. Ne isim, ne de başka bir şey. Hakkında bildiği tek şey çıkarmadığı maskesiydi, bunun dışında ona dair kayıtlarında bir şey yoktu. Megumi' yi farkeden adam, ona dönüp yaklaşmaya başlamıştı, bir yandan maskesinin arkasından gelen hafif boğuk bir ses ile. "Merhaba bağyan. İyi günler. İyisiniz umarım? Çok affınıza sığınarak ne işiniz vardır ormanda? Eğer yardım lazımsa icabet etmek isterim."

Eh. Çok fazla söylenecek şey vardı ve eline defterini almadan hiç birine cevap ceveremezdi. En azından el kol hareketleri ile cevaplanabilecek şeyler değillerdi. Kaşlarını kaldırdı ve dudaklarını dişlerinin arasına aldı. Bir elini boğazına götürüp başını salladı yavaşça salladı sağa sola, ardından özür dilerim dercesine başını hafifçe eğdi bir kaç saniyeliğine. Başını kaldırdıktan sonra hafifçe gülümsedi ve tekrar çantasını karıştırmaya başladı. Bir kaç saniye içinde çantasından minik bir kap çıkardı. Mavi, renkli minik kabın kapağını açtı sessizce. İri cüsseli adamın kabul edip etmeyeceğini bilmiyordu, yüzünü göremediği için çok bir yorum yapamıyordu ama yumuşak sesinden ve konuşma tarzından ona bir kaç onigiri ikram etmekten çekinmedi. Kabı açtıktan sonra gözlerini kısarak tekrar gülümsedi ve ona doğru uzattı. Bir eliyle kabı uzatırken diğer eliyle küçük çantasını açtı. Defter ve kalemini tek celsede çıkardı bu sefer, ulaşılması zor bir yere koymamıştı. En başta her zaman ismi yazardı defterinin, hızla kapağını açtı ve diğer eline zorla aldı minik defterini ve onu da uzattı...

Uehara Megumi

Memnun oldum.

[Kon Ko]

Onigiri mi o!? Çok kanım ısındı benim bu ablaya! Acaba hepsini alsam ayıp olur mu? Olur herhalde, öküzlüğün lüzumu yok. "Aza tamah etmeyen çoğu bulamaz" derler. Bu mantıkla bakarsak çantasında başka çeşit yiyecekler de olabilir. Ama şimdi görmemiş gibi dalarsam ötekileri de bitirip kızı aç bırakırım diye ikram etmez. Bir tane alayım o zaman.

Belki de... belki de az önce yaptığı hareketin anlamı eğer yemeği alırsan seni öldürürüm falan demektir. Acaba?.. Neyse ne! Atın ölümü arpadan olsun.

Elimi uzatıp bir tane onigiri aldım. "Teşekkürler, teşekkürler." Ayakta yemek yenmez. Ben de kızın karşısına bağdaş kurdum. Böylece çantanın içindeki hazineleri de daha rahat gözleyebilirim. Dur şunu yiyeyim de. Maskemin ağız kısmı midem gibi geniş. Bu yüzden maskemi çıkarmadan yemek yiyebiliyorum. Bu avantajımı bir kez daha kullanarak onigirinin çoğunu tek ısırıkta ağzıma attım. Bu sırada kız da tekrar çantasını karıştırmaya başladı. Maden vallahi maden! Bir dakika lan! Aa, yoksa bu akademideki kız mı? Vallahi o sanırsam. Böyle saçı beyaz, gözleri mavi zıpır bir kız vardı akademide. Hatta dilsizmiş diye dedikodular falan vardı. O hareket de dilsizim anlamında mıydı acaba? Aha, defter uzattı. O galiba.

Ama şimdi... oldu mu bu? Benim bu yazıyı okumam epey vaktimi alır. Ama söylediği gibi dilsizse yapabileceğim bir şey yok. Kız o kadar incelik yapıp yemeğini paylaştı, okumak boynumun borcudur. Ne kadar benim için eziyet olacak olsa da okuyacağım. Bir deneyelim.

Oahere Magomu? Yok lan, böyle isim mi olur? Heuara Migume? Bu evcil köpek adı gibi oldu. Karabaş varken ben köpeğine bu adı koymazdım yine de. Uehara Megumi? Bu olabilir. Yine de sorayım. Şu altındakini de okuyayım.

Aradan geçen 3 dakikadan sonra yazıyı "Uehara Megumi. Memnun oldum." şeklinde okuyabildim. Ama doğruluğunu kontrol etmek gerek. Durumu açıklamak da lazım hem.

Silip süpürdüğüm onigiriden sonra ağzımı kapatarak geğirdim. Aslında planım biraz daha karizmatik olması amacıyla basit bir öksürüktü ama hayat işte... Ardından da konuya girdim. "'Uehara Megumi. Memnun oldum.' Doğru anlamış mıyım? Zaten anlamışsındır okuma yazmayla aram pek iyi değil. Ben de Kon Ko bu arada. Çok memnun oldum. Bir de demeden geçmeyeyim onigiri çok güzeldi, ellerine sağlık. Şey, sen bir de bana tanıdık geldin. Akademiye falan gitmiş miydin?

[Uehara Megumi]

Verdiği onigirilerden birini ağzına alıp atması gerçekten değişik bir sahneydi Megumi için. Büyükçe elleri tuttuğu minik onigiriyi, taktığı maskesinin büyük fakat karanlık ağzının içine doğru tek hamlede fırlattı. Nedense Megumi' nin kafasındaki üç yaşındaki minik kız, maskenin hareket etmediğini farkettiğinde şaşırmış, 3 yaşında olmayan mantıklı tarafı ise sessizce içerde kıpırdayan ağzın maskesinde yarattığı hafif fakat komik aşağı yukarı hareketini izlemişti. Megumi, sahneyi izleyip çocuğa defterini uzattıktan sonra tahmin ettiğinden daha farklı şeyler olmuştu. Normalde bu raddede, yazdıklarını en fazla 6-7 saniyede okuyan insanlar, onunla rahat ve kolay konuşamayacağını anlar, ya onunla uzun bir konuşma-yazma seansına girmek için yanına otururlar ya da bir mazeret uydurup yanlarından kaçarlardı. Karşısındaki dev cüsseli kişi ile ikisini de yaşamamıştı. Ya da yaşacaktı belki ama biraz... Gecikiyorlardı sanki. Kağıda doğru eğilen çocuğun bakışlarını göremese bile okuduğunu, ya da okumaya çalıştığını düşünüyordu. Ya boş boş kağıda bakıyordu, ya da okumakla bir sorunu vardı. Çünkü en fazla ve en falza 10 saniyesini alırdı o yazıyı okuması, yoksa, Megumi çok mu kötü yazmıştı? Ama bu hep o defterin o sayfasında duran bir yazıydı, insanlara sık sık gösterdiği, eğer kötü yazmış olsaydı yazı ilk burada patlamayacağını düşündü. Bir süre daha sorunu kendisinde aradı, kaşlarını çatmaya başladı, elini çenesine götürdü sessizce. Bir dakika sonra derin fakat sessiz bir iç çekip sorunu kendisinde aramayı bırakmıştı. 30 saniye daha sonra fazla düşünmekten vazgeçmiş, hatta farklı bir şey farketmişti. Herhalde onun yazmasını beklerken de, insanlar böyle boş boş durmak zorunda kalıyordu. Nefesini tuttu kısa bir anlığına. İster istemez bu komik duruma heyecanlanmıştı. Farkındalık, güzel bir şeydi. İkinci dakika bittiğinde boş durmaktansa çocuğa daha çok yiyecek sağlamaya karar verdi ve çantasına daldırdı tekrar elini. Bir kaç saniye içinde dışarı iki minik kap, bir büyükçe şişe su ve bardak çıkarmıştı. Büyükçe olan kapta orta boy bir bentou vardı, biraz kuru, ılık pirinç, yanında üç parça minik, sabah şekillendirmek için ekstra bir kaç dakikasını verdiği sosis vardı. Çok büyük olmayan bir haşlanmış yumurta ikiye bölünmüş bir şekilde sosislerin yanında yatıyordu. Kenarınlarında haşlanmış havuç ve turşular vardı. İkinci kapağını açtı kap biraz daha minikti, içinde sadece bir şiş dango vardı. Etrafına sabah kalan ekstra şekerli sosunu dökmüştü, bulaşmasın diye de ayrı bir kaba koymuştu. Şişe geçirilmiş 4 dango vardı neyse ki, isterse paylaşabilirlerdi. Her şeyi açıp kenara koyduktan sonra büyük şişesini eline aldı ve sessizce kapağı açıp boş bardağa biraz su doldurdu. Bu sırada karşısındaki maske hala boş boş kağıda bakıyordu. Daha fazla beklemeden dev figür elini maskesinin ağız kısmına doğru götürdüğünü izlerken buldu kendini. Çokta sessiz olmayan fakat neredeyse Megumi' yi kıpırdatacak bir şekilde kıkırdamasına sebep olan bir şekilde geğirdi iri cüsse. "'Uehara Megumi. Memnun oldum.' Doğru anlamış mıyım?" Kafasını salladı hızlı hızlı kızcağız. "Zaten anlamışsındır okuma yazmayla aram pek iyi değil." Elini dudaklarını doğru götürdü ve kıkırdar gibi gülümsedi. "Ben de Kon Ko bu arada. Çok memnun oldum." Pembe saçlarını devirmeden kafasını eğdi, memnun oldum demek istercesine. "Bir de demeden geçmeyeyim onigiri çok güzeldi, ellerine sağlık. Şey, sen bir de bana tanıdık geldin. Akademiye falan gitmiş miydin?" Tekrar kafasını salladı kız aşağı yukarı, bir öncekinden daha hızlı. Bir kaç saniyeliğine boş bakışlarla maskeye baktı. Arka arkaya çok hızlı konuşuyor ve bir sürü şey söylüyordu, anlamakta sıkıntısı yoktu ama cevap vermede miniminnacık bir sıkıntısı vardı.

Çok üstünde düşünmedi. Kafasını sallayarak cevaplarını verdiğini düşünüyordu. Yüzünde kıkırdamadan kalmış komik bir güümseme ile baktı maskeye. Daha önce gördüğü maskeler hep onun için korkutucu olma potansiyeli bulunan şeyleri temsil etmişti, ya da gücü olan şeyleri. Fakat bu maske daha çok korkmaması gereken bir şeyi temsil edermişçesine bakıyordu ona. Ya da yumruk atmaması gereken. Gülümsemesini pek düşürmeden elini yarattığı sofranın yanına çimenlere koydu ve bir kaç kere yere vurdu. Öyle bir cüsseye tek bir onigirinin yetmeyeceğinden neredeyse emindi.

[Kon Ko]

"Yağ var bal var diyorsun yani. Vallahi çok sevdim seni!" Arkadaş benim okumamı beklerken neler hazırlamış yahu. Tanıdık da çıktı. Yani tam tanıdık sayılmaz da göz aşinalığı var diyelim. Peki nereden anladım? Olaylar şöyle gelişti...

Önce her şey karanlıktı. Dokuz ay sonra... Yok lan o kadar değil. Ben okuyamayınca kendi kendine afra tafra yaptı biraz Megumi. Ara verip diyecektim sorun bende bacım diye ama o zaman bir daha okuma işine dönemem diye şey etmedim. Sonra o da beklemeyi bırakıp sofra kurmaya kuruldu. İşte o sırada tekrar kanım ısındı kıza. Sofra da teferruatlı ha! Yumurta, sosis, pilav, havuçlar, turşular, dangolar efenime söyleyeyeyim içecekler falan gayet hoş bir sofra yani. Ben sofrayı gördükten sonra hemen yemeğe geçmek için bir depar attım tabi. Sonuç olarak da okumayı başardım. Ama doğru mu okudum acaba? Bu sorunun cevabı için de Megumi'ye sordum. Başını sallayarak onayladı beni. Okumayla ilgili sorunumu da gülümseyerek karşılayarak hem şaşırttı hem de beni de gülümsetti. Millet genelde dalga geçiyor o konuyla ilgili. "İnsan" farklı oluyor işte! Yine mesaj falan veriyorum, çaktırmayın. İşte sonra o da memnun olduğunu göstermek istediği için hafifçe başını eğdi. Onigiri için teşekkür ve iltifat ettiğimde de önce yine başını salladı sonra da kurduğu sofrayı göstererek beni davet etti. Cevabımızı zaten verdik.

Pilav ya vallahi pilav! Yemek değil kültür anasını satayım. Yok böyle güzel bir şey. Hadi bakalım pilavın tadı nasılmış. Bir de geyik başlatalım da sessiz sessiz geçirmeyelim yemeği. Bir bakıma mecburen sessiz geçecek ama gözlerimiz konuşsun be kardeş! Bunu unutmayayım da arabam falan olursa yazarım bir yerlerine.

"Var ya normalde bu okuma yazma işini öğrenince insanlar alay falan ediyor. Adı neydi diss atma mıydı, dişlekliks miydi bir şeydi. Doğru yoldasın, böyle devam et. Tabi pek haddime değil ama naçiz fikrim bu yönde. Millet çok zalim çok."

[Uehara Megumi]

"Yağ var bal var diyorsun yani. Vallahi çok sevdim seni!"

Gülümsedi maskeye. Aç mıydı bilmiyordu ama böyle bir cüsseyi tok tutmak çok kolay olmasa gerekti. Ayrıca basit sofrasına heyecanlanmasından, onunda yemek konusunda ondan daha farklı düşünmediğine kanaat getirmişti. Eğilip sosislerden birini alıp ağzına atarken, yanına oturan çocuğun heyecanlı boğuk sesini dinlemeye başladı. "Var ya normalde bu okuma yazma işini öğrenince insanlar alay falan ediyor. Adı neydi diss atma mıydı, dişlekliks miydi bir şeydi. Doğru yoldasın, böyle devam et. Tabi pek haddime değil ama naçiz fikrim bu yönde. Millet çok zalim çok." *Disleksi* diye düşündü kız. Demek sorunu buradaydı. İletişimleri biraz... Hatta baya gecikmeli olacaktı fakat Megumi için sorun değildi. Hele o da dilsizliği konusunda benzer şeyleri yaşarken, bu iri çocuğu anlamak çokta zor değildi. Onu tekrar onaylarcasına kafasını salladı, pek fazla bir şey yapamıyordu. Yüzünü hafifçe düşürdü, *Seni anlıyorum* dercesine. Daha kolay okuyabilmesi için bir şey yapabilir miydi bilmiyordu ama, en azından elinden gelen her şeyi yapmaya çalışacaktı. Acaba belli başlı yöntemler var mıydı? Sosisi yavaş yavaş çiğnerken eline tekrar defteriyle kalemini aldı. Belki daha büyük yazabilirdi? Kısa ve öz olması gerektiği bir gerçekti. Hatta zaman kaybetmemeleri açısından baya da önemliydi. Neyse ki vakti vardı, ve onun için problem değildi.

Antremanı gecikebilirdi, acelesi falan yoktu sonuçta.

Kalemi bir kaç kere elinde çevirdikten sonra deftere devasa harflerle bir şeyler yazmaya başladı.

"Seni Anlıyorum."

Bunu okuduğundan emin olduktan sonra dilsizliğini belli etmek istercesine elini boğazına götürüp dudaklarını bükecekti. Sayfayı yırtıp ona verdikten sonra başka bir sayfaya yazmaya devam etti. Büyük harfler, neredeyse bütün sayfayı kaplamasına sebep oluyordu.

"Neden Buralardasın?"

İçinden büyük harflerin işe yaraması için dua ederken, ilk sayfayı bitirmesine bekledi, ardından ikincisini gösterecekti. Aslında yazmak istediği basit ve fazla açık sözlü bir *Neden buradasın* değildi belki, daha çok, *Buralara seni ne attı? Bir sorun yok ya?* Gibi şeyler yazmak istiyordu fakat bunun onu çok zorlayacağından korktuğu için, vazgeçmişti.

[Kon Ko]

Tam dert ortağı olduk hacı. Ben okuma yazma işinden çakmıyorum o da konuşamıyor. Aslında kendi yoluyla konuşuyor da onu da ben anlayamıyorum. Hayat ilginç vallahi. Sen babandan kaçmak için ormana gir ormanda böyle biriyle karşılaş. Ulan aile neredeyse 20 kişi, kızın hoşgörü seviyesi öteki 20 kişinin toplamından daha fazla. Dişlekliksden, mavi olmaktan engizisyona çıkaracaklardı! Gidin ananıza babanıza sövün! Ne boktan genleriniz varmış arkadaş! Sizin o pis genlerinizi ben çekmek zorunda mıyım!? Aa, sinirlendim bak!

Neyse, bir şeyler daha yazıyor. Biraz sürecek olsa da okumak boynumun borcudur. Aa, bu sefer epey büyük yazmış. Düşünceli kız vallahi. Sorun ortadan kalkmasa da işimi epey kolaylaştıracak. Kısa da bir şey yazmış. Dur okuyayım.

Yaklaşık 1 dakika sonra ne yazdığını çözdüm. Beni anlıyormuş. Gösterdiği gibi konuşamıyor o da tabi. O göremese de yüzüme bir gülümseme yerleştirdim ve "Eksik olma." dedim şakacı bir tonda. Alaycı değil bak, şakacı. Yanlış anlaşılma olmasın. Ha, bir de belki gülümsememi görebilir. Maskenin ağız kısmındaki boşluk sağ olsun. Ardından kağıdı koparıp başka bir şey yazdı ve bana uzattı. Bu seferki de kısa ve kocaman yazılmış. Bunu okumam da aşağı yukarı 1 dakika sürdü. Neden burada olduğumu soruyor. Biraz uzun hikaye ama anlatayım. Ama önce ağzımdakiler bitsin de. Maske olsa da ayılığa gerek yok.

"Olaylar şöyle gelişti, ben shinobilik haricinde ailemin tarlasında tarım işçisi olarak da görev yapıyorum. Görevim ise çift sürmek. Yanlış anlama, öküzleri yönlendirmek değil, direk öküz olmak! Aslında... yanlış anla demem daha mantıklı olurdu. Neyse, bugün de babamın beni bu iş için kullanmak gibi bir planı vardı. Ama benim öyle bir planım olmadığı için kaçtım. Bizimki de kırık. Aldı eline girebiyi peşimden koşuyor. En son ormanda izimi kaybettirdim. Ama bu sefer de yolumu kaybettim. Ehehe... Öyle dolaşırken de seninle karşılaştım. Şimdi de oturduk yemek yiyoruz. Hayat ilginç değil mi?" Sözlerimden sonra yine saf saf güldüm ve bu sefer soruyu soran taraf olmaya karar verdim. "Senin ne işin var buralarda? Orman, doğa güzeldir ama her zaman pek tekin olmuyor. Aman dikkat!"

[Uehara Megumi]

Son yazdığını da iri çocuğa gösterdikten sonra yüzüne yumuşak bir gülümseme kondurup eline bir onigiri aldı. Küçük bir ısırık alıp ağzında olabildiğine çiğnemeye başladı. Bir yandan maskeye bakıyordu.

Çok değişikti, belki biraz rahatsız ediciydi. Sürekli maske takan biriyle daha önce böyle konuşmamıştı, ya da böyle bir arkadaşı yoktu. Böyle biri görmemiş değildi, ama çok kısa süreliğine gördüğü daha sonra ortadan aniden kaybolan, kim olduğunu bile bilmediği, belki de bilmek istemediği gizli timlerdendi bu maskeli kişiler, kısaca, maskeli birisiyle konuşmanın nasıl olacağını bilemiyordu. Çocuğu konuşma tarzından, iri olmasına rağmen insanı korkutmayan maskesinden dolayı çok rahatsız olmuyordu. Rahatsız olduğu durum daha çok karşısındaki kişinin duygularını anlamasına gerçekten çok yardımcı olan o yüzü görememesiydi. Hayır, saklaması gereken bir yüz varsa saklamalıydı, buna karşı değildi, sadece, insanlar onun yazılarını okurken tutamadıkları yüz ifadelerini okumak ona çok yardımcı olurdu, şimdi sadece bir kağıda doğru dönmüş kocaman bir maske görebiliyordu. Çaktırmadan iç çekmeye çalıştı. Böyle şeyleri aklına getirmemeliydi. Belki maskenin altında, hatta şu anki konuşmalarını düşünecek olurlarsa da muhtemelen, altında pamuk gibi biri yatıyor olabilirdi. Megumi düşüncelerine dalmışken, gözlerini tekrar maskeye çevirmesine yardımcı oldu gürümsü ses."Olaylar şöyle gelişti, ben shinobilik haricinde ailemin tarlasında tarım işçisi olarak da görev yapıyorum. Görevim ise çift sürmek. Yanlış anlama, öküzleri yönlendirmek değil, direk öküz olmak! Aslında... yanlış anla demem daha mantıklı olurdu." Ellerini dudaklarına götürüp kıkırdadı. En azından kıkırdadığını belli eden o hareketi yaptı. Çifti bir ailenin iri oğlu olmak zor iş olmalıydı. "Neyse, bugün de babamın beni bu iş için kullanmak gibi bir planı vardı. Ama benim öyle bir planım olmadığı için kaçtım. Bizimki de kırık. Aldı eline girebiyi peşimden koşuyor." Çocuğun daha sonra dediği şeylerle birlikte kıkırdayan yüz, yerini şaşkın ve hafif bir dehşet ifadesine bıraktı. Girebiyi alıp çocuğunun peşinden koşturmak? Hoş, Kon' un dediği kadar kırık olsaydı babası muhtemelen o şu an burada olamazdı ama yine de, düşüncesi, gözünün önüne gelen sahne bile korkunçtu. "En son ormanda izimi kaybettirdim. Ama bu sefer de yolumu kaybettim. Ehehe... Öyle dolaşırken de seninle karşılaştım. Şimdi de oturduk yemek yiyoruz. Hayat ilginç değil mi?" Gülümsedi ve başını aşağı yukarı salladı. Gerçekten, burada birisiyle karşılaşacağı aklının ucundan bile geçmezdi. Hele buraların ne kadar büyük olduğu düşünülürse. Komik bir şanstı. Ekstra yiyecek getirdiğine sevindi. Belki bu kadar şeyle çocuğun karnını doyuramayacaktı fakat denemekten zarar gelmezdi. Maskenin arkasından gülme sesleri geldi sustuktan sonra, duruma sevindikten sonra onigirisinin son lokmasını da ağzına tıktı. "Senin ne işin var buralarda? Orman, doğa güzeldir ama her zaman pek tekin olmuyor. Aman dikkat!" Elini çenesine doğru götürdü yavaşça. Yani, çalışmaya gelmişti ama şu an bu eğlenceli durumda rahatlamak daha güzel geliyordu ona. Eline kalem kağıdını aldı tekrar."Antreman." Üstünü çizdi. Zor bir kelimeydi, çocuğa kağıdı vermeden önce başka bir şey yazmak istedi. "Çalışmaya geldim." Daha uzundu belki ama yine de gözüne daha uygun görünmüştü. Yine harflerinin yeterince büyük olmasına özen gösterdi. Çocuğa kağıdı uzatmadan önce yanına dayadığı wakizashisini gösterdi eliyle, ardından kağıdı uzattı sessizce.

[Kon Ko]

Konuşamayınca kahkaha falan da atılamıyor sanırım. Hep kıkırdıyor arkadaş. Ben de öyle pek komik bir şey söylemedim aslında. Üstünde fazla durulacak bir konu da değil aslında. Daha önemli bir konu var. Gör şimdi sen klişeyi.

Hayat ilginç dedik. Şimdi bu sözü o kadar çok kullanıyoruz ki artık duymaktan kusacak kıvama geldik. Toplumu bilmem ama ben böyle hissediyorum. Ama bu çok söylenmenin altında bir gerçeklik de yatıyor. Genelleme değil, çay harareti almaz mesela. Vücuttan su atar. Neyse, böyle durmadan dememize bakma hayat gerçekten ilginç demek istiyorum. Şu şekilde anlatayım, 12 kız kardeşim var, ailemin tek erkek çocuğuyum ve toplum ortalamasına göre oldukça iri yarıyım, bununla da yetinmeyip şu okuyamama hastalığına ve mavi bir deriye sahibim, mavi derimi saklamak için giydiğim kıyafet ve maske de olaya son noktayı koyuyor. Hayat cidden ilginç. En azından benim için öyle. Ve açıkçası benimle karşılaşanlar için de hayatın ilginç olduğunu düşünüyorum. Sadece maske ve kıyafet bile hatırlanabilir bir anı olsa gerek. Toplumun değer yargılarına göre düşünüyorum tabi. Benim hayatım neredeyse hep ilginç ailem sağ olsun. Hayatın ilginç olması kişiye bağlıdır zaten falan diyeceğim de o kanala da girersek çıkamayız bir daha. O yüzden hiç girmiyorum.

Aha, bir şey daha uzattı. Kağıdı alıp şöyle bir göz gezdirdim. Bir tanesini karalamıştı onu geçtim. Ötekini okumam da yarım dakika falan sürdü. Ama ilerleme var, iyi iyi! Çalışmaya gelmiş? Haa, wakizashi! Doğru, Megumi de shinobiydi. Ben de meyve falan mı toplayacak diye düşündüm. Ehehe...

"Haa... Çalış tabi canım çalış, çalışmak iyidir. İşini de biliyorsun en güzel yeri kapmışın çalışmak için. Doğanın, yeşilin içi, ooh mis... Buraları gördükçe köyü falan bırakıp burada yaşayası geliyor insanın, çok güzel yerler." Yeterince saçmaladım. Şu an bir şey demezsem muhabbet tıkanacakmış gibi hissediyorum. O yüzden bir şeyler soracağım. Hiç sevmem o saçma sessizliği... Bu arada çaktırmayın ama zaten ben sustuğum sürece hep sessizlik. "Bu yazarak konuşma durumu sorun oluyor mu? Yani sokaktan rastgele biriyle iletişime geçmek istesen ne tepki alıyorsun? Ama sen buna cevap verme yoksa ben okuyana kadar yarın olur herhalde." Böyle de olmadı... "Sessiz sinema mı oynasak?" Sesli mi düşündüm?