Burası neresi?

[Yukishiro Sasaki]

Görevde aldığım bir kaç sıyrık düzelmişti sonunda, sırtımda hala belli belirsiz bir ağrı vardı, iyileşmesi zaman alıyordu bu tip yaraların. Geceleri doğru düzgün uyuyamayan birisinin vücudunu dinlendirmesi zordu ancak bu gibi durumlarda yapacak fazla bir şey yoktu. Sadece gözlerimi tavana diker odamı serinletmesi için aldığım pervanenin yavaş yavaş dönüşünü izlerdim. Etrafı iyi temizlememiş olduğumdan hafif sararmış duvarlarım ve üstünde tek tükte olsa tozlar zerreleri olan bir masam vardı. Pervane dönerken havasız odanın içerisinde bu tozlar döner dururdu. Bir birine bileklerimden kenetlediğim ellerimle tozların havadaki dönüşünü izlerdim. Yorgun ve bitmiş gözlerle bu hortuma benzer yapının dönüşünü izledim tüm gece, sabaha karşı bir kaç kere sızmıştım ancak o kadar rahatsız rüyalar görmüştüm ki her seferinde tekrar ve tekrar yarı uykulu bir şekilde karabasan görmüşcesine yatağıma uyanmıştım. Sonunda rahatladığım da tek istediğim şeyin rahatsız rüyalarla olsa da uyumak olduğuna karar vermiştim.

Uyuyamadığınızda her şey otomatikleşir. Hiç bir şey bir biriyle etkili değilmiş gibidir, sanki bir dizi resmi hızlı hızlı geçiyormuşsunuz gibi. Hayatı yaşayan iz dğeilde hatta yaşadığınız şey bir hayat dğeilde otomatikleşmiş resim dizileri olmuş gibi garip bir duygu veriyordu insana. Ellerini ayaklarını tam olarak hissedemiyorsun çünkü oyrgunsun, gözlerini kapamak istiyorsun ancak kapasan bile geri açtığında her şey aynı şekilde devam ediyor. Kafanı duvara vurup param parça etsen bile dünya ynı şekilde otonom bir sistem gibi işlemeye devam edecek. Tozların her birisi etrafındaki havaya biner gibi tutunmuş ve uçuşuyordu etrafta. Korkunç bir güzelliği var uyumamanın. Gördüğünüz şeylerin gerçek mi hayal mi olduğunu tam olarak bilemezsiniz, gözlerini bir anlığına kapadığınızı sandığınızda aslında dakikalar belki saatler geçmiş oluyordu.
Ben gözümü kapadım; beş dakika geçti, tek gördüğüm karanlıktan dha da siyah olan bir ekran olmuştu. Gözümün içinde hareket eden beyaza yakın sıvıyı gördüğümü sanmıştım. Bunu benden başkası göremez düşüncesiyle kendimi biraz üstün görüp geri açtığım gözlerimle etrafa baktığımda hala tozlar bir birini kovalıyordu.
Gözümü kapadım;kaç dakika geçtiğini bilemiyordum ancak zifiri karanlık gök yüzü yoktu ortada. Küçücük odamın içinde uyuyordum yine, tozlar yine dalgalanıyordu. Yattığım yer dikdörtgen şekilli bir odayı düşündüğünüzde küçük bir yer yatağıydı. Hemen yanı başında bir iki adımlık balkona açılan camdan bir kapı vardı, oradan dışarıyı izleyebiliyordum, sadece bakacağım yer kadar kısmı silinmişti. Gece belki de daha önce de bakmak istemiştim ve bakmıştım bunun için silmiştim orayı. Dışarıya baktığımda tek tük yanan lambalar ve gece mavisinden artık turkuazın açık tonlarına ve gök yüzü mavisine yavaştan çalan bir gök yüzü vardı karşımda. Hala bir kaç yıldız görünüyordu bu duru havada. Kulağımda garip bir keman melodisi vardı, hala rüya görüyor olmalıydım. Sesler duyuyordum, üzgün bir keman melodisi, hoş hep bana üzgün gelmiştir keman sesi. Ağlayan insanları çağrıştırdı hep bu zamana kadar. Bir birine sarılıp ağlamış insanlar, bazıları tek başlarına bileklerinden ellerini gözlerine dayamış burnundan gözlerinden damlayan yaşlara aldırmadan hıçkırıklar içerisinde seslerini herkesin duymasını ister ancak istemez bir biçimde ağlıyorlar. Acı verici bir ses. Ne hüzünlü. Orada kendimi gördüm. Acılarının bağımlısı olmuş kendimi.

Gözlerimi kapadım ve başka bir dünyadaydım, burası benim evim değildi ancak hiç evim olmuş muydu bu Kusagakure? Benin asıl sorunum shinobi olmamamdı. Shinobiydim ancak gerçek bir amacım var mıydı? Koruyabileceğim bir aile ve dostlar. Sevdiklerimi korumak ancak ben neredeydim. Korumaya çalıştığım ve uğruna savaştığım kişiler kim? Ben ne olduğumu bile bilmez bir şekilde sürünen bir kertenkele veya uçan bir yaratıktım ama hangisi? Önce neredeydim ben? Taşların üstünde mi yeşil çimenliklerde mi?

Uyandığımda sonunda sabah olmuştu, biraz ağırlaşmış vücudumu zorla kaldırdıktan sonra bir iki kere kedi gibi gerinerek sırtımı kütlürdettim. Sağl elimle başımı karıştırarak sol elimle üstüme giyecek bir şeyler çıkarttım masamın altındaki dolaptan. Ben fakirdim her şey bir yerde olmalıydı. Evden çıkmadan önce yolumun üstündeki dolaptan bir şişe süt ve elma aldım. Elmayı genişçe olan cebime tıkıştırdıktan sonra sütü içerek yürürken gök yüzüne takıldı gözüm sonrasında uzakta görünen ormana, sonra yerdeki taşlara. Nerede olduğumu ve neyi koruduğumu bilmiyordum. Bunu öğrenmek istiyordum.
Elimdeki elmayı büyük ısırıklarla çekirdeklerine kadar yedikten sonra araştırma yapmak için bir yerden başlamam gerektiğine karar vermiştim. Akademi binasından içeriye girip danışabileceğim birisini bulacaktım sonrasında gülümseyerek selamlayacak ve "Günaydınlar. Sabahın bu saatinde rahatsız ediyorum ama, köyün geçmişini araştırmak için kitaplar arıyorum acaba akademinin kütüphanesinde işime yarayacak şeyler bulabilir miyim?" diyecektim bu yetkiliye. Bakalım buradan bir şeyler çıkacak mıydı, belki bir insan? Gerçi benim asıl konuşmak istediğim kişi Chou-sama'ydı ancak hiç bir şey bilmiyorken ve ciddi bir sorunsalla karşılaşmamışken yada bir önceki seferde olduğu gibi kendimi bir şeylere ihanet boyutuna getirmemişsem yüzünü görerek onun vaktini çalmaya hakkım yoktu. Bakalım ne olacaktı.

[GM - Naruto]

Kusagakure kendine özgü serin havası ile karşılıyor bugünü de. Güneş henüz daha kendisini yeni yeni göstermeye başlamışken, Kusagakure’ye has rüzgar da varlığını belli ediyor. Adeta birbirini dengelemek için var olan Güneş ve rüzgar uyum içinde hareket ederken, Kusagakure’ye bu saatlerde soğuk bir hava hakim oluyor. Bu yüzden evlerin camları genellikle kapalı oluyor bu vakitlerde. Sokaktaki insan sayısı da olabildiğine az… Ancak bu sadece birkaç saat böyle olan bir durum. Güneş’in daha çok kendini belli etmesi ile, rüzgara kaptırdığı liderliği devralması için birkaç saat yeterli oluyor Kusagakure’de.

Sokakların hemen hemen boş olması, sivillerin yargılayan gözlerinden uzak kılıyor seni. Her ne kadar uzun yıllarını burada geçirmiş olsan da, hala sivillerin shinobilere duyduğu saygı, sana yapay geliyor ve bu duygudan nasibini alamıyorsun bir türlü. Oysa bu bakışların gururla dolup taşıyor Kusagakureli shinobiler için. Halk ile iç içe olmayı tam olarak başarmış sayılmasalar da Kusa-chou’nun gayretleri ile bu köprünün kurulmaya başlandığı Kusagakure’de bu bakışlar artık sıradan olmaya başlıyor senin için. Ne var ki erken hareketlenmen, bu bakışlara maruz kalma süreni de minimuma indiriyor ve kısa sürede akademi binasına varıyorsun.

Akademi binası henüz yeni kapılarını açmış olacak ki, içeride sadece bir temizlik görevlisi görüyorsun ilk olarak. Elindeki yarı ıslak süpürgesi ile yerleri silerken, senin geldiğini fark etmiyor bile. Hizmetlinin arkasını sana dönük bir şekilde duruyor ve sen adama doğru yaklaşırken, birkaç shinobi içeri giriyor ve hızlı adımlarla üst katlara hareket ediyorlar. Bu kişilerin simalarını akademi yıllarından biliyorsun. Onlar akademi öğrencilerini eğitmekle görevli olan eğitmenler. Bu durum sana biraz beklemen gerektiğini söylüyor aslında. Boş gibi görünen binanın içine shinobiler gelecek ve herkes yerlerine geçecek. Kısa bir süre sonra…

Kapalı konu

Pasiflik Süresi: 48 Saat

[Yukishiro Sasaki]

Yürürken etrafta kimsecikler yoktu boş sokakları bir bir geçerken aklımda o yolların olduğu kadar boştu, sabah uyanır uyanmaz gitmiştim ancak saat kaç onu bile bilmez bir şekilde. Biraz umutsuz biraz umutlu garip bir havada yürüyordum. Duygularımın belirli bir şeyi ifade ettiğini bile düşünmüyordum, tek bildiğim şu sonu olmayan gibi gelen koca yolda sokağın tavanı kadar umutsuzluk olduğuydu içimde ve cehennemin dibi kadar da umutsuzluk. Hangisi daha derin hangisi daha büyük yada küçük bilmiyordum ancak beni henüz bir kişinin bile gerçekten kabullendiğini hissetmediğim bu köyde insanların bana selam verişi veya bakışı bile bir çeşit küfür gibi geliyordu bir yerde; ancak git gide bu insanların yaşamı ve var oluşu gözümde değerini kaybediyordu. Sanki herkese yardım etmek isteyen küçük çocuk büyüdükçe başka bir adama dönüşüyor ve diğer kimseleri umursamadan sadece koruma ideası altında belirli metalar üstünde yürüyerek ilerliyor gibi bir his vardı içimde, ben değişiyordum ve bu durum rahatsızlık vermekten çok gözlerimin açılması gibi geliyordu ancak her zaman istediğim yöne mi başka bir yöne mi bilemiyorum.

Bu şekilde düşüncelerle akademiye girdiğim sırada etrafta sadece temizlikçinin olduğunu görmüştüm, yarı ıslanmış süpürgesiyle yerleri siliyordu. Toprak varsa çamur yapardı ve taş varsa o sulu bez parçasının üstüne yapışır taştan zeminde gıcırtıyla karışık iğrenç, kulak tırmalayıcı bir ses verirdi etrafa; bu nedenle biraz içim gıcıklanmıştı temizlikçinin yeri silişini görünce ancak bir saniyeden kısa sürede atlatmıştım durumu. Bense en azından belki az biraz bilgisi vardır diye adama doğru adımlarken o beni fark etmemişti bile, tanımadığım insanlar ilk bakışta bana karşı kırıcı bir tavır sergileyebilirlerdi bu yüzden biraz uzak durmak benim için daha iyi olacakmış gibi bir hisle bir kaç adım geriye çekilmeyi düşünüyordum ancak bilgi de almam gerekiyordu. Bu ikilemin arasında yavaş yavaş yürürken adamın yanına doğru içeriye hızlı adımlarla bir kaç tane shinobi girmişti ve hızla diğer katlara dağılmaya başlamışlardı. Burada gördüğüm bir kaç kişiyi sima olarak tanıyordum, bazılarını ismen tanıyordum ancak onların bana karşı şu anda nasıl bir tutum izleyeceklerini bilmediğimden selam vermek bile gelmiyor içimden.

İnsanların hızlıca yerlerine dağılması başladığına göre kütüphane hakkında daha kesin bir bilgi alabileceğim kişiler de yakında gelecektir ve giriş yapabileceğim zaman da yakındır diye düşünmüştüm. Biraz geri çekilip kapının dışında nefes almak için beklemek için yine ağır adımlarla akademinin dışına çıkmıştım ancak bu kararsız olduğum bir hareket oldu, insanların bana bakışları genin olduğum zamandan beri bana korkutucu gelmiştir bu nedenle kararsız adımlarla akademinin kapısına yakın bir yerde içeride ayakta durup en azından temiz havaya yakın bir yerde içeride daralmamak amacıyla ayakta bekleyecektim. Bu sırada ne olacağını da düşünüyordum, böyle bir isteğe insanlar nasıl tepki verirdi. Köy dışından diye arşive yada kitaplığa bakmama bile izin vermeyecekler gibi geliyordu. Herkesin yerleşmesini bekleyecektim kapı ağzında sonrasında yetkili olduğuna kanaat getirdiğim kişiyle yine aynı şekilde bir diyaloğa girmeye çalışacaktım.

[GM - Naruto]

Sadece dakikalar sonra, akademinin içi bambaşka bir yüze bürünüyor. Bir zamanlar senin de olduğun gibi, kapıdan giren akademi öğrencileri ile dolup taşmaya başlıyor içerisi. Aşırı gürültülü bu ortamın içine serpiştirilmiş birkaç eğitmen ise yarı sinirli bir halde bu gürültüyü bastırmaya çalışıyor, tüm gürültüden daha fazla gürültü yapacak bir ses tonu ile. Bu curcuna içinde haliyle seninle konuşabilecek birini bulamıyorsun, fakat yine dakikalar sonra, akademi öğrencileri sınıflarına dağılırken, ortamda birkaç yetişkin kalıyor. Danışma veya benzeri bir şeyin bulunmadığı akademi binası içinde, bir yetişkine sormak istediğin soruyu yöneltiyorsun. Adam ise sana kütüphanede tarih kitapları olabileceğini söylüyor ve sen de doğruca kütüphanenin yolunu tutuyorsun.

Üç katlı akademi binasının hemen ilk katında yer alan küçük kütüphaneye geliyorsun. Burayı akademi öğrencisi olduğun dönemlerde pek kullanmamış olsan da, genin olduğun dönemlerde birkaç kez geldiğini hatırlıyorsun. Bu küçük yeri kütüphane olarak vasıflandıran şey ise, sadece üç duvara dizilmiş normal raflardaki kitaplar ve orta yere konulmuş masalar oluyor. Yani normalde, bir evin salonundan daha büyük olamayacak bu alan, Kusagakure'de kütüphane olarak değerlendirilmiş durumda. Kitapların bulunduğu raflarda bir yazı veya belirteç bulunmuyor. Odanın ortasındaki masalarda ise biri genç, diğeri orta yaşlı olmak üzere iki kişi oturmakta ve önlerindeki kitapları okumaktalar. Odanın içinde de bir danışman bulunmuyor. Yani ya tek tek kitaplara bakman gerekiyor ya da oturan kişilerin sana yardımcı olmasını sağlaman gerekiyor.

[Yukishiro Sasaki]

Kapının önünde beklediğim bir kaç dakika içerisinde sanki dünyanın değişimini tekrar görmüştüm. Önce etrafta koşuşturan rütbeli eğitmenleri görmüştüm hemen sonrasındaysa çocukken sabah erkenden görmediğim yada görüp fark etmediğim bir manzara karşılaşmıştı beni. Etrafta çocukların gürültüsü yayılmaya başlamıştı istenmeyen bir parfüm gibi, ancak bir yandan da eğlenceliydi. Çocukların halleri güzeldi, insanı rahatlatır ve aynı anda geren bir hali de vardı, belki de iç çatışmam o kadar fazlaydı ki her tarafa iki yönünden de bakmaya çalışacak kadar örselenmişti insanlara ve olaylara olan bakış açımdan kaynaklıdır. Sonuç yada olay ne olursa olsun her şeyin iki yanını görmek iyi mi yoksa lanet mi?
Benim ikilemde kaldığımın gerçek örneği olsa gerek bu durum. Chou-sama'nın bizim yani yabancı ülkelerden göç etmiş shinobilere herkes gibi bir hayat sunmayı istemesi mükemmeldi ancak insanların bunu gerçekten istemediği de başka bir gerçekti.

Ben biraz hayallerime dalmışım ki etraftaki çocuk gürültülerini dinlemeyi bile bırakmışım, bu gürültü arasında bağıran görevlinin her şeyi bastıran sesiyle irkilerek kendime gelmiştim. Sonunda biraz etraf sessizleştiğinde sorumu ortada görevli gibi durmayan ancak etraftaki şeyleri bilen bir akademi yetkilisine sormak için yanına gitmiş ve sorumu söylemiştim. Adam kütüphanede kitapların olduğunu söylemişti, bunlara bir baktıktan sonra arşivlere de bakmayı isteyecektim ancak boyundan büyük bir iş almakta istemiyordum. Önce bir şeyler hakkında bilgim olsun diyordum ancak arşiv ve gizli yerlerde ne var bir o kadar da merak ediyordum bunu!

Ağır adımlarla etrafa bakarak, eskiden bir kaç kere de olsa geçtiğim bu kütüphane koridorlarından geçip sonunda az da olsa çalıştığım odaya geldiğimde, içeride çalışan iki kişi görmüştüm. Birisi genç biriyse orta yaşlı birisiydi, hangisnini aradığım kitaplarla bir ilgisi var bilmiyordum ancak Kusa ve Kusa öncesi tarihle ilgili olduğunu düşündüğüm her kitabı almayı planlıyordum. Hangisi daha yararlı hangisini almak mantıksız bunu öğrenmenin tek yolu bu oturan kişilerden fikir almaktı ancak bunu yapacak cesaret için bir iki saniye nefeslenmem gerekiyordu sonrasında salonumsu kütüphanede ki masaya sessiz bir şekilde ilgisini ikisinden birinin ilgisini çeken bir konu olduğunu umarak "Merhabalar, çalışmalarınızı bölüyorum ama acaba bildiğiniz bana Kusagakure öncesi ve Kusagakure'nin kuruluş dönemlerini anlatan kitaplar biliyor musunuz acaba." diyecek ve bir cevap bekleyecektim. Cevap gelmediği taktirde tüm kitapları tek tek incelemem gerekecekti.

[GM - Naruto]

Odanın içine girip sessizliği bozduğun anda, orta yaşlı adam kaşları çatılmış bir şekilde kaldırıyor kafasını. Kitaptan zoraki bir şekilde ayırdığı gözlerini sana çevirdiği anda bu bakışlarındaki çatıklık geçmiyor ve elini kaldırıp işaret parmağını ağzına doğru götürmeye çalışıyor. Tam bu esnada, genç olan kız ayağa kalkıyor ve “Yardımcı olmaya çalışırım.” diyor şen bir ses tonuyla. Kızın bu kalkışı ile birlikte orta yaşlı adamın eli de dudaklarına gidemeden yarıda kalıyor ve gerisin geriye eski konumuna dönüyor. Adamın kaşları hala çatıkken kitabına dönüyor ve okumaya devam ediyor. Ancak dudaklarının kıpırdaması ile içinden size sövdüğünü rahatça anlayabiliyorsun.

Genç kız senin yanına doğru gelirken onu inceliyorsun hemen. Sarı, kısa ve küt saçları, çocuksu ifadesi, uzun pileli eteği ile yanına gelen kız, en fazla 15 yaşlarında duruyor. Güleç suratındaki mavi iki göz ve ufak bir buruna eşlik eden kırmızı dudakları ile oldukça sevimli bir kız olduğunu söylemek mümkün. Senin yanına yavaş adımlarla gelen kız biraz önünde duruyor ve “Burada tarih kitaplarını bulabilirsin. Ama şimdiden uyarayım, doğrulukları hakkında bir şey demek güç. Çünkü bir kitap A olayını B şekilde anlatıyor ve diğeri ise bunu C şekli ile yorumluyor. Bazı olaylar benzerlik gösterse de, içlerinde farklı farklı hikayeler de yok değil.” diyor. Tüm bunları söylerken yüzünde hafif bir ekşime oluyor kızın ve anlattığı durumdan pek de hoşnut olmadığını anlayabiliyorsun. Ancak yine de sevimli yüzünü hala koruyan kız “Kusagakure’nin öncesini mi istiyorsun yoksa kuruluş dönemini mi?” diye soruyor sana. Tam bu esnada ise birden gözleri büyüyor ve sevimli yüzüne çok güzel oturan bir gülümseme ile “Ah, kendimi tanıtmadım. Ben Higuchi Kaya.” diyor elini sana doğru uzatırken.

Kapalı konu

Konuya geç yazdığımın farkındayım, bunun için üzgünüm. Ancak araştırma yapacağın konunun durumunu tam olarak oturtmadan konuyu ilerletmek istemedim. Sonradan yamalı boğça gibi olmasındansa en başından belli olması, bu tür konularda daha iyi olacaktır diye düşündüm. Kusura bakmayın. ^^

[Yukishiro Sasaki]

İnsanlarla iletişime geçmek için konuşmam gerekiyordu, kısık sesli de olsa bir şeyler söylememden sonra orta yaşlı adam başlarını çatarak kaldırmış ve bana bakmıştı, bu durumda biraz utanmıştım bu şekilde bir başlangıç yaptığıma bir yandan da adamın yaptıklarını izlerken ne diyecek diye merak ediyordum. Hayatının son damlalarını yaşar gibi ağır hareket eden bir adamdı karşımdaki, elini kaldırıp çatık kaşları eşliğinde işaret parmadğını kaldırıp ağzına görütürüyordu kitap okumak için sayfasını değiştirmek ister gibi. İçimde adamın dediklerini duyuyordum "Ne beni rahatsız ediyorsun piç kurusu kendi kendine yetemiyor musun?" diyordu sanki. Bu esnada genç kızın ayağa kalkmasıyla içim biraz olsun rahatlamıştı çünkü bana yardımcı olabileceğini söylemişti ancak adamın bakışlarında bir fark yoktu. Sonrasında kızın bana cevap vermesiyle sinirli bir şekilde çatık kaşları ile yine kağıtların arasına gömülüyordu adam, dudaklarını takip ettiğimde içimdeki sesin yanlış olmadığını fark etmiştim. Gerçekten iyi düşünmüyordu anlaşılan.

Genç kız ayağa kalkıp yanıma doğru gelirken istemsizce süzmeye başlamıştım, benim sevdiğim gibi sarı küt kesim saçları olan bir kızdı. Yüzünde çocuksu masum bir ifade vardı, yardımcı olmaya çalışıyordu bana ve cinsel olarak çok hoş bulduğum pileli eteklerden giymişti. Aramızda bir kaç yaş olduğunun farkındaydım ancak bende hala bir çocuktum ve bunu pek umursamıyordum. Hiç sevgilisi yada konuştuğu kız olmamış ve bundan mütevellit bastırılmış cinsellikten muzdarip birisiydim ve benim kadın zevkimin somut kanıtı bana doğru yaklaşıyordu. Gülümseyen bir yüz ve ufak sevimli bir burun, bunlara eşlik eden kırmızı dudaklar. Bir kaç saniye bunlara takılı kaldığımı söylemek yanlış olmaz. Şaşkınlıkla anlattığı şeyleri dinliyor ve kitaplara bakıyordum. Bana söylediklerini izlerken kitaplara bakıyordum sonrasında dönüp baktığımda yüzü biraz ekşimişti ancak hala gayet tatlı görünüyordu.

Bana bir soru söylemişti ancak ben takılı kalmıştım cevap veremeden gözleri büyümüş ve çok güzel bir görüntüyle karşılaşmıştım, bana elini uzatmış ve adını söylemişti. Higuchi Kaya. Nasıl hitap etmem gerektiğini bilmediğimden resmi olsun diye Higuchi-chan diye seslenmeyi düşünüyordum ancak bir kaç saniyliğine bu güzel görüntünün karşısın da bir şey diyememiştim. Benim batık enkaz görüntüm bir yana, bu kız çok güzeldi. İlk görüşüm bu olmuştu en azından. Bir kaç saniye kala kalırken belki de şaşkınlıktan ziyade bunu izleme isteğim daha ağır basmış olabilirdi. Şaşkın bir bakışla bende elimi uzatıp elini nazik bir şekilde tuttuktan sonra "Me-memnun oldum Higuchi-chan. Ben de Sasaki. Yukishiro Sasaki. Yuki yada Sasaki diye hitap edebilirsen sevinirim." dedikten sonra elini tutarak kalmıştım bir kaç saniye. Sonrasında yüzüm hafiften kızardıktan sonra kitaplara dönüp "Kitapların farklı yorumlar ve farklı anlatımlara sahip olması kötü oldu ancak hepsinin ortak yönü biraz daha gerçeğe yakın şeklinde de yorumlayabilirim anlamına geliyor değil mi? Kusagakure öncesi ve kuruluşu sorusuna gelince... Önce daha kesin olandan başlayıp yerli yerine oturtup kendi kaynağımı çıkartmayı düşünüyordum. Kitaplardan kesine yakın parçaları bir araya getirip sonrasında kendime bir yol çizmeyi düşünüyordum... Sanırım önce Kusagakure'nin kuruluşundan başlasam daha iyi olacak; ancak önerebileceğin tüm kitapları okumak isterim. En azından tüm kaynakları kullanmış olurum belki sonrasında ilgimi çeken bir şeyler bulurum..."derken bu günkü bu anlamsız heyecanımdan dolayı yanıma defter getirmeyi unuttuğum gerçeği aklıma dank etmişti ve söze biraz da istekli utangaç bir şekilde" Defter getirmeyi unuttum, hay... Higuchi-chan ben not tutabileceğim bir defter ve kağıt almaya gidecektim, eğer sende gelmek istersen yolda biraz konuşabiliriz. Sabah bu kadar erkende geldiğin için açsındır bir şeyler atıştırabilriiz yolda istersen..." diyecektim hafif bir kızarıklıkla. Belki böyle tatlı bir kız benimle arkadaş olurdu, iyi birisi gibi görünüyor. Umarım fazla abartmamışımdır...

[GM - Naruto]

Kaya’ya karşı gösterdin gecikmeli tepkiler kızın yüz ifadesinin biraz ciddileşmesine sebep oluyor. Yüzündeki gülümsemeyi kaybetmemiş olsa da, senin şaşkın ve gecikmeli davranışların kızın dikkatinden kaçmıyor. El sıkışmanızın ardından söze girmenle birlikte, yaptığın uzunca konuşma Kaya’nın tekrar eski yüz şekline bürünmesini sağlıyor. Bu haliyle daha sevecen duran Kaya, senin not defterini bahane ederek kahvaltı teklifine karşılık “Sanırım haklısın. Birazdan guruldamalar başlar.” diyor güzel bir tebessüm ile.

İkiniz birlikte akademi binasından çıktığınızda, ilk konuşan Kaya oluyor. Etrafını seyrederek konuşan Kaya “Kütüphanede söylediğin şeyleri tam olarak anladığımı söyleyemem, ama umarım kitaplar aradığın bilgileri bulmana yardımcı olur.” diyor ve tekrar sana dönerken gülümsüyor. Sonrasında ise “Pembe saç? Bir saç için oldukça nadir bulunan bir renk.” diyerek gülümsemesini sürdürüyor.

Higuchi Kaya

[Yukishiro Sasaki]

Kıza verdiğim cevaplar nedeniyle biraz yüzü ciddileşmişti ancak gülüşünden hiç bir şey eksilmemişti. Bakışları biraz farklı bir hal almış garip bir ciddiyet katmıştı ortama bu durum. Benim konuşmamla eski havasına dönmüştü kız bu nedenle çok fazla kafama takmadan bahaneleri ile birlikte bir şekilde kızı dışarıya çıkmaya ikna etmiştim. Bu konuşmanın sonunda biraz daha sevecen bakışlarla uzun süredir burda olduğunu yada sabah erkenden geldiğini belli eder bir şekilde konuşmuştu benimle sonrasındaysa akademiden çıkmak için yürümeye başlamıştık.

Yürümeye başladığımızda ilk söze giren kişi Higuchi-chan olmuştu. Etrafına bakarak bana aradığım şeyler konusunda yardımcı olabilmeyi umduğunu ve söylediklerimin tam olarak ne anlama geldiğini bilmek istediğimi anlayamadığını söylemişti bu durumda ona bir açıklama yapmam gerekiyordu ancak bunu yapmadan yine dönüp bana güldüğünde ben yine kala kalmıştım sonrasında saçımdan konu açmıştı. Toz pembesi gerçekten zor bulunan bir renkti, tanıdığım tek pembe saçlı erkek bendim hatta pembe saçlı insan. Annem ve kardeşim dışında pembe saçlı birisini görmemiştim. Ne yazık ki ben tek başımaydım.

Kız bunu söyledikten sonra saçımdan bir tutam tutup oynamaya başlamıştım gülümseyerek "Annemden bana kalan miras bu. Kardeşimin ve anneminde böyle pembe saçları var. Dı...vardı..." var dedikten sonra duraksamıştım çünkü artık onlar yoktu. Sonrasında kıza dönüp "Mavi güzler ve sarı saçların bir arada olup tanıdığım tek insan sen oldun Higuchi-chan." diyecektim bir gülümsemeyle sonrasında "Burada bu şekilde çok fazla insan yok, yani saçlarıma sahip. Aradığım şeyle ilgili bir durum bu. Köyler neden var ve nasıl bu köyler kuruldu diye düşünüyorum... İnsanlar neden köy gibi bir organizasyon kurar ve bu köyler kurulması için nasıl sebepler vardı gerçekten bunları merak ediyorum. Nasıl görüşlere sahipti insanlar ve nasıl herkes bir birini kabullendi bunu merak ediyorum..." dedikten sonra kıza gülümseyip gideceğinden emin olduğum şeyi söylecektim. Bu konuşmanın sonunda dönmek isteyecekti yada aşağılık bir varlıkmışım gibi bakacaktı bana bu nedenle son bir kez içten bir gülümsemeyle beni görsün diye gülümseyerek biraz da içim acıyarak kıza "Benim ailem vefaat ettikten sonra Kusagakure'li bir aile tarafından evlat edinildim bu yüzden belki de saçım farklı ve belki de bu yüzden geçmişi araştırmak istiyorum, ne için savaştığımı kaybettim. Ne için çabalamam gerektiğini. Sende rahatsız olacaksın muhtemelen; ancak insanların bakışları ve düşünceleri bundan sonra o kadar hızlı değişiyor ki. Saçım her yerde farklıyım diye bağırıyor. İnsanlar bazen bana shinobi gibi bile bakmıyor. Shinobi ne için savaşır? Kardeşim, olmayan ailem, olmayan akradaşlarım için mi yoksa başka bir şey için mi savaşmalıyım. Kafam çok karışık, muhtemelen bir daha görüşmeyeceğiz... Yardımın için teşekkürler Kaya-chan..." diyecektim.

[GM - Naruto]

Başta kurduğun cümleler ile Kaya'nın dikkatini çekmeyi başardığını anlıyorsun. Saçların konusunda yapılabilecek bir muhabbetin içine çok kolay düşecek gibi duruyor Kaya. Buradan hareketle de kendi amaçlarını ve düşüncelerini söylüyorsun. Ancak sen konuştukça kızın yüzü daha da ekşiyor ve en sonunda kaşları çatık bir hale geliyor. Senin tüm konuşman bittiğinde "Bir shinobisin, ha?" diyor kendi kendine bir soru sorar gibi. Hemen ardından da çatık kaşları ve sert bakışlarını sana yönlendirirken "Söylediklerini anlayamıyorum ve açıkçası anlamak da istemiyorum. Shinobilerin kafalarının nasıl çalıştığı konusunda en ufak bir fikrim yok. Ayrıca ailem bana shinobilerden de uzak durmam gerektiğini söyledi. Shinobisin ve buranın ekmeğini yerken buradan şikayet edebiliyorsun. Yani evet, aslına bakarsan seninle bir daha görüşmemem gerekiyor." diyor. Ancak hemen ardından kaşlarını daha da çatarak "Ama sakın bana bir kızı yemeğe davet edip sonra yolun ortasında tek başına bırakacağını söyleme! Bu bildiğin küstahlık ve ahmaklık olur!" diyor ve sinirli suratını çekinmeden seninkine yaklaştırırken "Söyle bakalım pembe saçlı garip shinobi, küstah ve ahmak mısın?" diye soruyor sana.